(OXI τόσος πολύς “φιλελευθερισμός”! Φτάνει!) Ληστρική φοροεπιδρομή, με “φιλελεύθερους” καταδότες, του Κωστή Χατζηδάκη (5046c) - που ζήλωσε τον ρόλο του Γιώργου Κατρούγκαλου - και από την “φιλελεύθερη” κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αύξηση της φορολογίας, σε 740.000 ελεύθερους επαγγελματίες, μη αναγνώριση, από την ΑΑΔΕ, κτήσης εισοδήματος, κάτω από 10.920 € και κατά 1.500 €, μεγαλύτερος μέσος όρος φόρων, σε, περίπου, 500.000 φορολογούμενους, ενώ αυξάνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές των μη μισθωτών, κατά 120 €.
Ο “5046c”, ο, παραπάνω, εικονιζόμενος Κωστής Χατζηδάκης, ως εντεταλμένο όργανο (υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών) της κυβέρνησης των “φιλελεύθερων” του Κυριάκου Μητσοτάκη, πήρε το “όπλο” του και αναζητεί, μέσω της ΑΑΔΕ - που, κατ’ ουσίαν, υπάγεται, στην τρόικα των ευρωθεσμικών δανειστών - “φιλελεύθερους” σπιούνους και καταδότες, φιλοδοξώντας να επιχειρήσει μια ληστρική φορολογική επιδρομή, στην ελληνική κοινωνία και να υλοποιήσει, έτσι, περισσότερα, από όσα είχε εξαγγείλει ο Γιώργος Κατρούγκαλος, “καίγοντας” τον Αλέξη Τσίπρα και ισοπεδώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, τρεις ημέρες, πριν τις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023.
Ωσαύτως, ο φιλελεύθερος υπουργός Οικονομικών προχωρεί, ακάθεκτος, στην φορολογική επιδρομή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, όχι μόνο, είχε και στις δυο βουλευτικές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2023, κρατήσει κλειστά τα χαρτιά της (χωρίς “μαρτυριάρηδες”) φερόμενη, όπως της χρειαζόταν, από την πλευρά της ορθοφρονούσας και επιβιωτικής εκλογικιστικής τακτικής, διακηρύσσοντας την σταδιακή μείωση των φόρων, τους οποίους, φυσικά, επρόκειτο, μετεκλογικά, να αυξήσει, σύμφωνα, με τα “μεσοπρόθεσμα προγράμματα δημοσιονομικής και οικονομικής σταθεροποίησης”, τα οποία η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει συμφωνήσει, με τους ευρωθεσμικούς δανειστές, ήδη, από τον Απρίλιο του 2023.
Έτσι, τώρα, ήλθε η ώρα της πράξης και της υλοποίησης όσων επιβάλουν οι “μεταμνημονιακές υποχρεώσεις” του ισχύοντος “ντροπαλού” 4ου Μνημονίου, που συνομολόγησε, με τους δανείζοντες ευρωθεσμούς, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το καλοκαίρι του 2018. Και μπορεί αυτή η ώρα να μην έχει τόσο πολύ αίμα, αλλά έχει πολύ ιδρώτα και πολλά δάκρυα. Όπως και πολύ χρήμα, αφού το κυβερνητικό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Κωστή Χατζηδάκη επιδιώκει να εισπράξει, επιπλέον, 7 δισεκ. €.
Ως εκ τούτου, ο υπουργός Οικονομικών διακηρύσσει, πλέον ότι πρόκειται να αυξήσει την φορολογία, σε 740.000 ελεύθερους επαγγελματίες, ενώ η ΑΑΔΕ δεν πρόκειται να κάνει αποδεκτή την κτήση εισοδημάτων μικρότερων, από τα 10.920 ευρώ και σκοπεύει να αυξήσει τον μέσο όρων των φόρων, κατά, περίπου 1.500 ευρώ, σε, περίπου, 500.000 φορολογουμένους, καθιερώνοντας τον θεσμό του σπιούνου και του καταδότη, όσων προβαίνουν, σε τακτικές απόκρυψης εισοδημάτων.
Και βέβαια, δεν λησμονεί η κυβέρνηση το να αυξήσει τις ασφαλιστικές εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών, το 2024, κατά 120 ευρώ.
Το βασικό πρόβλημα όλων τους (δηλαδή όλων των προηγηθεισών μνημονιακών κυβερνήσεων και φυσικά και της παρούσας) είναι η φοροδιαφυγή και κυρίως το μέγεθος της λεγόμενης παραοικονομίας, στην Ελλάδα, ένα φαινόμενο τόσο παλιό, όσο το ελληνικό κράτος, το οποίο τα Μνημόνια της ελληνικής χρεωκοπίας, από το 2010 και μετά, φιλοδόξησαν να καταπολεμήσουν, όπως και να αλλάξουν την δομή της ελληνικής παραγωγής, που περικλείει ένα μεγάλο ποσοστό ατομικών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, αλλά δεν μπόρεσαν να επιτύχουν αυτούς τους φιλόδοξους, στόχους, αφού, παρά την δραματική συρρίκνωση του επίσημου ΑΕΠ, η παραοικονομία ζει και βασιλεύει, ενώ δεν άλλαξε ούτε η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, που εξακολουθεί να έχει την ίδια δομή και την παρουσία των συντελεστών της μικρής παραγωγής, όπως προκύπτει, από τα παρακάτω εμφανιζόμενα στοιχεία, τα οποία, φυσικά, έχουν την σχετική τους αξία.
Για να μην χρειασθεί να είμαι αναλυτικός, στο παρόν δημοσίευμα, παραπέμπω, σε παλαιότερα δημοσιεύματα, σε αυτό, εδώ το μπλογκ.
Δείτε τα :
Η φορολογική επιβάρυνση, κατά την περίοδο 2010 - 2022 : Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ 5,2% του ΑΕΠ. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ 1,6% του ΑΕΠ. Κυβέρνηση Μητσοτάκη 1,5% του ΑΕΠ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Όλοι επιβάρυναν την φορολόγηση, ως ποσοστό του κατακρημνιζόμενου ελληνικού ΑΕΠ, αλλά την “νύφη” την πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι αιτίες της εκλογικής καταστροφής του είναι, κατά βάση, εξωοικονομικές, αφού, ψηφίστηκε, ως αντισυστημικό κόμμα, αλλά, ως συστημικό κόμμα, κρίθηκε άχρηστο. (“Διμερή” πρόσθετα Μνημόνια, εν όψει) - το οποίο, ως απολογιστικό της χρονικής περιόδου της ελληνικής χρεωκοπίας, από το 2010, έως το 2022, είναι πολύ σημαντικό και μπορώ να πω ότι είναι πολύτιμο - και 2009 - 2023 Παραλλαγές, σε ένα θέμα : Από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Λουκά Παπαδήμο, στους σαμαροβενιζέλους και από εκεί, στον Αλέξη Τσίπρα και στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η επίμονη άνοδος του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, η μακροχρόνια συντριβή του ΑΕΠ της χώρας μας, μέσα από τον συμπιεστικό μηχανισμό του τερατουργηματικού “νεοφιλελευθεριστικού” κεϋνσιανισμού της διαρκούς αύξησης της φορολογίας, που εφαρμόζουν, στην ελληνική αποικία της σύγχρονης χρεωδουλείας, η εγκληματική οργάνωση της τρόικας των ευρωθεσμικών δανειστών και οι εμφανιζόμενοι ως κυβερνήτες της χώρας, υπηρέτες και μπράβοι τους και 2023 - 2024 : Φοροκαταιγίδα, εν όψει, από τον … φιλελεύθερο (και γνωστό, ως 5046c) υπουργό Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη, υπό το άγρυπνο βλέμμα των ευρωθεσμικών δανειστών και της γερμανικής κυβέρνησης και Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι υπολογίζει το μέγεθος της φοροδιαφυγής, γύρω στα 41 δισεκ. €, ενώ, στην πραγματικότητα, η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία υπερβαίνουν, κατά πολύ, τα 100 δισεκ. €. Γι’ αυτό και οι Κυριάκος Μητσοτάκης και Κωστής Χατζηδάκης ετοιμάζονται να τσακίσουν την αυτοαπασχολούμενη μεσαία τάξη και την ευρύτερη κοινωνία, με βαριά φορολογία, προχωρώντας, στην, περαιτέρω, υλοποίηση της διαδικασίας προλεταριοποίησής τους. (Αν τους επιτραπεί) και Κωστής Χατζηδάκης, ο πασίγνωστος … “φιλελεύθερος” : «Δεν μιλάμε για παραπάνω φόρους, ο στόχος μας είναι λιγότεροι φόροι». Αλλά «η μείωση της φοροδιαφυγής θα μας επιτρέψει να ρίξουμε, αργότερα και τους φορολογικούς συντελεστές». (Δηλαδή, τα έχουν κάνει μαντάρα και υποτίθεται ότι δεν μιλούν, για φόρους, αλλά θα αυξήσουν τις εισπράξεις, από φόρους, όπως έπραξαν όλοι οι κυβερνήσαντες, από το 2010, έως το 2022, ενώ, στα 40 δισεκ. € έφθασαν τον λογαριασμό του κρατικού δανεισμού την τελευταία 3ετια) και 2022-2023 : Η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να αντέχει, σε επίπεδα, άνω του 50% του εμφανιζόμενου, ως επίσημου ελληνικού ΑΕΠ, παρά τα σκληρά περιοριστικά οικονομικά μέτρα της τρόικας των ξένων δανειστών και εν μέρει, να κρατά όρθια την ελληνικη οικονομία, η οποία βλάπτεται, από την εκτεταμένη διαρροή του παραγόμενου χρήματος, στο εξωτερικό, που πρόχειροι υπολογισμοί την φθάνουν, κατά μέσο όρο, στα επίπεδα των, περίπου, 45.500.000.000 ευρώ, ετησίως, αλλά και τα παλαιότερα : Ο εγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας, μέσω της λειτουργίας του ευρώ, ως μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, οι αιτίες των δημοσιονομικών αδιεξόδων και η αναπτυξιακή χρησιμότητα της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας (που λένε ότι φθάνει, στο 25%, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη και Φορολογία; No, thanks. Αυτά, που απαιτούνται, είναι το ελληνικό “κρατικό” ομοίωμα να γίνει πραγματικό κράτος και φυσικά, ο έλεγχος και ο προσδιορισμός των επιπέδων και των ορίων του αδιάρρηκτου αλυσιδωτού συμπλέγματος μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων. Μια, κυριολεκτικά, θαμμένη συζήτηση, που είναι επίκαιρη, όσο ποτέ άλλοτε, έως το ορατό μέλλον. (Η λύση του προβλήματος εμποδίζεται από το ότι η ιδιότυπη ελληνική νομαρχία της ευρωζώνης έχασε την κρατική της ιδιότητα, επειδή έχει απεμπολήσει το δικαίωμά της, ως ενεργού κράτους, να εκδίδει και να κυκλοφορεί δικό του νόμισμα).
“Ε.Σ.Σ.Δ” και “υπαρκτός σοσιαλισμός”, στα ζητήματα της φορολογίας; Γιατί όχι; Ναι, η εμπειρία, σε αυτό το σκέλος της “σοβιετικής” δημοσιονομίας, είναι πολύ ενδιαφέρουσα…
Ιδιαίτερα, το τελευταίο άρθρο έχει, για μένα και για τους αναγνώστες, πολύτιμη αξία, διότι εκφράζει, σαφώς και κατηγορηματικώς, τις προσωπικές μου απόψεις, γύρω από το ζήτημα της φορολογίας, οι οποίες συμποσούνται, στην αναγκαιότητα της κατάργησής της, εξολοκλήρου, έτσι, ακριβώς, όπως συνέβαινε στην παλαιά “Σοβιετική Ένωση” και στην αντικατάστασή της, από έναν συναρθρωμένο μηχανισμό ελέγχου και προσδιορισμού της αλυσίδας των μισθών, των κερδών, των τιμών και των εισοδημάτων.
Υπάρχουν και παλαιότερα δημοσιεύματα, όσον αφορά την φορολογία, αλλά ας αρκεσθώ, σε αυτά, που αναφέρω εδώ.
Δεν χρειάζεται να κουράσω περισσότερο τους αναγνώστες. Ήδη, το γνωστικό υλικό, το οποίο, υπό μορφή αρθρογραφίας, παρουσιάζω, είναι υπεραρκετό. Απλώς, προτρέπω τους αναγνώστες να το μελετήσουν. Και θεωρώ ότι έχουν να κερδίσουν πολλά, σε γνώσεις, που αν και φαίνονται, ως παράδοξες και ως “ανορθόδοξες”, έχουν την δική τους σημαίνουσα πρακτική αξία, όσο και αν η διεθνής γραφειοκρατική καπιταλιστική ελίτ τις έχει εκτοπίσει, εδώ και δεκαετίες, από την δημόσια συζήτηση και συμπεριφέρεται, σαν αυτές να μην υπάρχουν· σαν να είναι ανύπαρκτες.
Υπενθυμίζοντας, με τον πρώτο, από τους τρεις, παραπάνω, πίνακες, την πολύ μεγάλη έκταση του ελληνικού ιδιωτικού χρέους, γίνεται αντιληπτό, από τα στοιχεία των δύο πινάκων, που ακολουθούν, ότι η κατάσταση, στην ελληνική οικονομία, είναι και θα παραμείνει δυσχερής, σε όλα τα επόμενα χρόνια, έως το 2027, αλλά και ακόμη περισσότερο.
Αυτό, που απαιτείται, από τους ευρωθεσμικούς δανειστές, είναι η αύξηση των εσόδων του ελληνικού Δημοσίου, η οποία, σε ένα μεγάλο μέρος, εάν και εφόσον επιτευχθεί θα χρηματοδοτήσει το τεράστιο δημόσιο χρέος των, άνω, των 405 δισεκατομμυρίων €, μέσα από την πραγματοποίηση, σε συνεχή πολυετή βάση, σε επίπεδο δεκαετιών, πρωτογενών δημοσιονομικών πλεονασμάτων.
Το όλο πρόβλημα εντοπίζεται, από τους δανειστές και την κυβέρνηση, στο γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, η ατομική, η μικρή και η μεσαία μεσαία ιδιωτική επιχείρηση εξακολουθούν να αποτελούν την ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας και παραγωγής, παρά τις εντατικές προσπάθειες, που καταβλήθηκαν, με τις μνημονιακές πολιτικές να συρρικνώσουν το μέγεθος αυτών των επιχειρήσεων, προκειμένου - υποτίθεται - να αντικατασταθούν, η να απορροφηθούν, από μεγαλύτερες και παραγωγικότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Και κάπου εδώ, ερχόμαστε, στο κλασσικό πρόβλημα της μεγάλης έκτασης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, που υφίσταται, στην Ελλάδα.
Ο Γιάννης Στουρνάρας, παραθέτοντας στοιχεία, από την ΑΑΔΕ, υποδεικνύει ότι αυτοί που είναι πιο επιρρεπείς, στην φοροδιαφυγή, είναι, κυρίως, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι πολύ μικρές επιχειρήσεις, κάτι που, βέβαια, δεν αποτελεί κάτι το αφύσικο, αφού είναι μια πραγματικότητα, που ισχύει, σε όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά, στην Ελλάδα, το πρόβλημα είναι οξύτατο, ακριβώς, επειδή, σε αυτές οι κατηγορίες ιδιωτικής οικονομικής δραστηριότητας, εντοπίζεται το κέντρο βάρους της ελληνικής οικονομίας.
Αλλά, πιθανότατα, εξ αιτίας του φαινομένου αυτού, η φοροδιαφυγή δεν εμφανίζεται, μόνο, στην άμεση, αλλά και στην έμμεση φορολογία, διότι η Ελλάδα παρουσιάζει, σε επίπεδο “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, την τέταρτη υψηλότερη υστέρηση εσόδων, από ΦΠΑ - ήτοι ένα κενό ΦΠΑ -, που υπολογίζεται ότι φθάνει, στο 19,7% των δυνητικών εσόδων ΦΠΑ, κάτι, που αντιστοιχεί, στα 3 δισεκ. €. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει, σε ένα βάθος τριετίας, δηλαδή μέχρι το 2026, να εναρμονίσει το ποσοστό του φαινομένου του λεγόμενου κενού ΦΠΑ, στα επίπεδα του “ευρωενωσιακού” μέσου όρου, που κυμαίνεται, στο 9% των δυνητικών εσόδων από τον ΦΠΑ, για να επιτύχει να έχει μεγαλύτερα έσοδα της τάξεως, περίπου των 2 δισεκ. €.
Αυτή την κατάσταση υποτίθεται ότι έρχονται να συμμαζέψουν τα σκληρά φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης, αν και είναι άδηλο το τι πρόκειται να αποδώσουν, Ενώ είναι σίγουρο ότι αυτό που θα καταφέρουν είναι να περιορίσουν ακόμα περισσότερο την παραγωγική δραστηριότητα.
Στην πραγματικότητα, εδώ που τα λέμε, οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν και δεν μπορούν να υπολογίσουν την πραγματική έκταση του φαινομένου της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής, διότι, απλούστατα, στερούνται των απαραίτητων εργαλείων, προκειμένου να μπορέσουν να καταγράψουν αυτές τις άδηλες οικονομικές δραστηριότητες.
Για παράδειγμα, πρέπει να δούμε το φαινόμενο της εξαγωγής κεφαλαίων, από την χώρα μας, η οποία είναι ελεύθερη και ανεξέλεγκτη, λόγω της ίδιας της φύσης της ευρωζώνης, ως νομισματικής ζώνης, με κοινό νόμισμα, το ευρώ, που επιτρέπει και προϋποθέτει την διεθνή ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων.
Αυτή η ελευθερία οδηγεί, στην αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας, με αποτέλεσμα την απώλεια των απαιτούμενων επενδύσεων και συμβαίνει να πραγματοποιείται, όχι μόνο, μέσω του επίσημου χρηματοπιστωτικού τομέα, δηλαδή, με μεταφορές κεφαλαίων, από τράπεζες του εσωτερικού, σε τράπεζες του εξωτερικού, αλλά και από άλλες διόδους, οι οποίες είναι μη ανιχνεύσιμες και δεν καταγράφονται, διότι πραγματοποιούνται με μη καταγραφόμενους τρόπους, με τελικό αποτέλεσμα τεράστια ποσά χρημάτων να διακινούνται, προς το εξωτερικό και μάλιστα, σε φορολογικούς παραδείσους, εκτός “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, στερώντας την ελληνική οικονομία, από τα ζωτικά κεφάλαια, τα οποία χρειάζεται, για να μπορέσει να ξεφύγει, από τον βάλτο, στον οποίο έχει περιέλθει, μετά την χρεοκοπία του Απριλίου 2010.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η πραγματικότητα είναι ότι, στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί το ακριβές μέγεθος της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, το οποίο, κατά την γνώμη μου, μπορεί να έχει περιορισθεί, αριθμητικά, ως απόλυτο μέγεθος (αν και αυτό, ακόμη, είναι, απολύτως, αβέβαιο), αλλά, ως ποσοστό του πραγματικού ελληνικού ΑΕΠ, πρέπει να εξακολουθεί, όπως και πριν από την χρεωκοπία του 2010, να αγγίζει, το 45%-50% του επίσημου πραγματικού ΑΕΠ της χώρας μας.
Αν και όταν μιλάμε για την φοροδιαφυγή και την παραοικονομία θα πρέπει να επισημάνουμε τις απαραίτητες διευκρινίσεις, ως προς την διαβάθμιση και επιμερισμό των φαινομένων αυτών.
Έτσι η φοροδιαφυγή του συνήθους αυτοαπασχολούμενου και του μικρού ή του μικρομεσαίου επιχειρηματία δεν μπορεί να συγκριθεί σε κανένα επίπεδο, συγκριθεί, με την τεράστια φοροδιαφυγή, που γίνεται, από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αφού το φοροδιαφεύγον εισόδημα του μικρομεσαίου επιχειρηματία και του αυτοαπασχολούμενου επιστρέφει, στην εγχώρια οικονομία, ως κατανάλωση και φορολογείται, έμμεσα, χωρίς να υπάρχει κάποια ουσιαστική, τελικά, ζημιά, για το ελληνικό Δημόσιο.
Αντιθέτως, η φοροδιαφυγή των μεγαλοεπιχειρηματιών, που αφορά δεκάδες, ή εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, φυσικά, δεν επιστρέφει, στην εγχώρια οικονομία και δεν φορολογείται, έμμεσα, διότι οδεύει, σε εξωχώριες εταιρείες και χάνεται, για την ελληνική οικονομία η οποία, έτσι, αιμορραγεί.
Ως εκ τούτου, τα αποτελέσματα τα οποία αναμένω να προκύψουν, από αυτή την ληστρική φορολογική επιδρομή της δήθεν φιλελεύθερης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη πρόκειται να είναι πενιχρά, αφού, όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν, όπως και σήμερα, δεν έχουν επιτευχθεί, παρόλες τις υποτιθέμενες τεράστιες προσπάθειες των μνημονιακών κυβερνήσεων να αλλάξουν την συγκρότηση και την δομή της ελληνικής οικονομίας και να δώσουν έμφαση στις μεγάλες μονάδες παραγωγής και στον δραστικό περιορισμό της κατηγορίας των ελεύθερων επαγγελματιών, που στηρίζονται, στις ατομικές, στις μικρές και στις μεσαίες επιχειρήσεις.
Και για να είμαι ειλικρινής - διότι οι, εκάστοτε, κυβερνώντες, δεν είναι - πρέπει να σημειώσω ότι αυτές οι υποτιθέμενες προσπάθειες αλλαγής της συγκρότησης και της δομής της ελληνικής παραγωγής και οικονομίας υπήρξαν αποτυχημένες, επειδή στηρίχθηκαν, στην φορολογική (άμεση, έμμεση και λοιπή, ήτοι, σε επίπεδο διαφόρων ασφαλιστικών και άλλων εισφορών) αφαίμαξη της ιδιωτικής οικονομικής δραστηριότητας και, στον πολύ σημαντικό περιορισμό των, εκτός της εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού Δημοσίου, κρατικών δαπανών, γεγονός, το οποίο επιβάρυνε, αφόρητα το επιχειρηματικό κλίμα, στην Ελλάδα, η οποία, εξ αιτίας αυτών των αρνητικών καταστάσεων, υπέστη το καταστροφικό φαινόμενο της μαζικής αποεπένδυσης.
Όμως, για να πραγματοποιηθεί ο στόχος της συγκεντροποίησης των παραγωγικών και των εμπορικών μονάδων της χώρας χρειάζονταν και χρειάζονται μαζικές επενδύσεις, οι οποίες, στην πραγματικότητα, όλη αυτή την τελευταία, περίπου, δεκαπενταετία, κατέρρευσαν, όπως προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα και ως εκ τούτου, υπήρξε, εκ των πραγμάτων, πλήρης αδυναμία, για την αλλαγή της συγκρότησης και της δομής της ελληνικής οικονομίας δηλαδή τον προσανατολισμό της, στις μεγάλες παραγωγικές μονάδες και ευρύτερες επιχειρήσεις.
Αυτά τα ακανθώδη και τεράστια προβλήματα είναι που έχει να αντιμετωπίσει η παρούσα κυβέρνηση, όπως και η κάθε κυβέρνηση του παρελθόντος και του μέλλοντος. Και φυσικά τα μέτρα τα οποία λαμβάνει, κάθε άλλο, παρά ευνοούν την αύξηση και την ανάπτυξη της επιχείρηματικης δραστηριότητας, στην ελληνική οικονομία.
Ως εκ τούτου, οι ημέρες, οι μήνες και τα χρόνια, που έρχονται, πρόκειται να έχουν ένα σκοτεινό και ουσιωδώς, αρνητικό οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο.
Και δυστυχώς, θα ζήσουμε, μέσα, σε αυτό το αρνητικό και δυσμενές περιβάλλον, όσο η ελληνική κοινωνία δεν αντιδρά και όσο η οικονομική ολιγαρχία του τόπου και το υπηρετικό της πολιτικό προσωπικό, μένουν να υπερασπίζονται, πάση θυσία, την παραμονή της ελληνικής οικονομίας, στο ευρώ και την ζώνη του.
Αυτή είναι η πικρή, σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια.
Ως εκ τούτου, όχι τόσος πολύς “φιλελευθερισμός”! Φτάνει!
Σχόλια