Ότι η τωρινή κυβέρνηση και όλος ο μνημονιακός αστικός πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, υπακούοντας, στις εντολές των ευρωθεσμικών δανειστών, τουλάχιστον, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου του 2010 και ύστερα, έχει, ως κεντρικό του στόχο - θέλοντας και μη, έστω και με το στανιό - να βγάλει, από την μέση, δηλαδή από την ενεργό της επαγγελματική της δραστηριότητα, την μικρή και μεσαία τάξη των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, είναι κάτι, το σαφέστατα, δεδομένο και καταγραμμένο, σε όλα τα Μνημόνια του σύγχρονου καθεστώτος της ελληνικής νεοαποικιακής χρεωδουλείας και στις παρούσες και ισχύουσες ενεργές “μνημονιακές υποχρεώσεις” της χώρας.
Πάντως, αυτό που είναι σαφέστατο, είναι πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει, όσον αφορά την φορολογική πολιτική, που, μετεκλογικά, ακολουθεί, την απαραίτητη λαϊκή νομιμοποίηση, αφού, στο προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, δεν προβλέπονταν αυξήσεις των φόρων και μάλιστα, σε αυτή την τεράστια έκταση, την οποία, τώρα, ετοιμάζεται να καταστήσει νόμο του κράτους.
Αντίθετα, μάλιστα, το προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας προέβλεπε μια σταδιακή μείωση των υπαρχόντων φόρων. Έτσι, ψηφίστηκε, μαζικά, από τους αυτοαπασχολούμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες των μικρών επιχειρήσεων.
Αυτό, που παλιά, ονόμαζαν “ο θάνατος του εμποράκου”, τώρα, έχει μετασχηματισθεί και ενταχθεί, στις σύγχρονες συνθήκες της ελληνικής οικονομίας, η βάση της οποίας εξακολουθεί να αποτελείται, από και να στηρίζεται, στην αυτοαπασχόληση και στις μικρές επιχειρήσεις, με ενεργό εργατικό δυναμικό ιδιοκτητών, που φθάνει, στο, εξαιρετικά μεγάλο μέγεθος του, περίπου, 1.300·000 ανθρώπων, αποτελεί έναν μνημονιακό κανόνα, ο οποίος, από την εποχή της χρεωκοπίας του 2010, έχει τεθεί, μεν, αλλά δεν έχει επιτευχθεί, δε, προφανώς, λόγω της εκπληκτικής προσαρμοστικότητας και της ανθεκτικότητας, στις προσπάθειες των ευρωθεσμών και του ΔΝΤ, να οδηγήσουν αυτόν τον ωκεανό του κόσμου της μικρού μεγέθους επιχειρηματικότητας, στην προλεταριοποίησή του, επειδή, σύμφωνα, με τα δόγματα της οικονομικής σκέψης των βιομηχανικών και μεταβιομηχανικών χώρων της Δύσης, αυτού του είδους ο πολυπληθής μικρόκοσμος των επιχειρήσεων αυτών, αποτελείται, από παραγωγικές μονάδες, που είναι μη βιώσιμες, ή είναι, οριακά, βιώσιμες και ως εκ τούτου, αντιπαραγωγικές και οδηγούν, στην κατασπατάληση και στην αποκεντρωτικά διάχυση των σχηματιζόμενων, με αυτόν τον τρόπο κεφαλαίων.
Πράγματι, εάν δούμε τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για το 2022, θα δούμε ότι η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας, που μετριέται, με το ΑΕΠ, ανά ώρα εργασίας και που, το 2007, έφθανε, στα 41 δολάρια ΗΠΑ, υπολογιζόμενο, σε σταθερές τιμές, ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης και με έτος βάσεως, το 2015, το 2022, καταμετρήθηκε, στα 33,6 δολάρια, γεγονός, που είναι τραγικό, όταν κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις. Έτσι, η ελληνική οικονομία, υστερεί, κατά πολύ, και ως προς μέσο όρο της ευρωζώνης, που ήταν, στα 60,8 δολάρια και ως προς τον μέσο όρο της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, που έφθασε, στα 55,7 δολάρια, ενώ και σε όλες τις, επι μέρους συγκρίσεις, η ήταν οικονομία βρίσκεται, πίσω, ακόμη και, από την τουρκική οικονομία, που μετρήθηκε, στα 53,1 δολάρια (όσο και στην ισπανική οικονομία), ενώ η γερμανική οικονομία μετρήθηκε, στα 68,5 δολάρια, στην ιρλανδική, στα 131,6 δολάρια, στην ιταλική 54,2 δολάρια, στην πορτογαλική 43,1 δολάρια, στην ουγγρική 40,8 δολάρια.
Παρατηρώντας ότι αυτή η τραγική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας, είναι η προϊόν, αφενός, μεν, της υπανάπτυξης, στην οποία έχει εισέλθει, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010 και αφετέρου, δε, στην δραματική πτώση των επενδύσεων σε κεφαλαιουχικά αγαθά, τα οποία βελτιώνουν, ταχύτατα, την παραγωγικότητα της εργασίας, πρέπει να ειπωθεί ότι αυτό, που καταμετράται, ως επίσημο ελληνικό ΑΕΠ, δεν είναι και το πραγματικό, για τον απλούστατο λόγο ότι το πραγματικό ελληνικό ΑΕΠ είναι, κατά πολύ μεγαλύτερο, από το παρουσιαζόμενο, ως επίσημο, εάν ληφθεί υπόψη η έκταση της φοροδιαφυγής και της ακατάγραφης αλλά πολύ μεγάλης μετανάστευσης των κεφαλαίων από την χώρα μας, στις τράπεζες και στους φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού. Αυτό το έχω γράψει πολλές φορές, είναι δεδομένο και ως εκ τούτου, τα στοιχεία, στα οποία βασίζεται ο ΟΟΣΑ, στερούνται και αντικειμενικής υπόστασης.
Προσπαθώντας να καταμετρήσουμε την έκταση της φοροδιαφυγής, στην Ελλάδα, ένα στοιχείο, το οποίο μπορεί να μας δώσει μια αμυδρή εικόνα, είναι η απόσταση ανάμεσα, στην πραγματική κατανάλωση και στα δηλωθέντα εισοδήματα, στην ΑΑΔΕ (την εφορία(. Και πράγματι, το 2022, η πραγματική κατανάλωση έφθασε, στα 154,1 δισεκ. €, ενώ το δηλωθέν εισόδημα έφθασε στα 84,2 δισεκ. €, με μια πολύ μεγάλη απόκλιση, που ανερχεται, στα 69,9 δισεκ. €.
Αλλά και αυτό το στοιχείο στερείται αξιοπιστίας, διότι τα αδήλωτα εισοδήματα, στην Ελλάδα, είναι πολύ μεγαλύτερα, διότι, ένα πολύ σημαντικό μέγεθος των πραγματικών εισοδημάτων δεν περνάει, μέσα από το επίσημο τραπεζικό σύστημα, κάτι, που προκύπτει, από το γεγονός ότι, μόλις, το 75% των Ελλήνων εμφανίζεται να διαθέτει τραπεζικούς λογαριασμούς, έστω και, στην πλειοψηφία τους, με μικροποσά, αλλά το μέγεθος αυτό των καταθετών είναι μικρό, συγκριτικά, σε σχέση, με τις άλλες χώρες του δυτικού καπιταλισμού.
Στην πραγματικότητα τα αδήλωτα εισοδήματα, τα οποία, μάλιστα, δεν περνούν, μέσα από το επίσημο τραπεζικό σύστημα, είναι πολύ μεγαλύτερα, για τον απλούστατο λόγο ότι η δυνατότητα, που έχουν αποκτήσει η εντόπια ολιγαρχία, όπως, επίσης, ευρύτερα αστικά στρώματα του πληθυσμού, αλλά - πιθανότατα, πολύ περισσότερο - οι μεγάλες πολυεθνικές και μη επιχειρήσεις, ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως κεφάλαιο στην ελληνική οικονομία, να το μεταφέρουν, στο εξωτερικό, χωρίς περιορισμούς, στην κίνηση των κεφαλαίων αυτών (γι’ αυτό, άλλωστε και η εντόπια ολιγαρχία και τα αστικά στρώματα επιθυμούσαν, διακαώς, την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και την κατάργηση της δραχμής, ακριβώς, επειδή ήθελαν να καταργηθούν οι περιορισμοί, στην εξαγωγή συναλλαγματος, που είχαν θεσμοθετηθεί και ίσχυαν, όταν η χώρα είχε το δικό της εθνικό νόμισμα).
Αυτό που συμβαίνει, είναι πολύ απλό.
Το πραγματικό ελληνικό ΑΕΠ είναι πολύ μεγαλύτερο, από το επίσημο και λογικά, ξεπερνάει το 45%, ίσως και να είναι πολύ μεγαλύτερο και από το 50% αυτού του εμφανιζόμενου, ως επίσημου ΑΕΠ της χώρας μας, με βάση το οποίο γίνονται όλοι οι σχετικοί υπολογισμοί, για τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και τα εισοδήματα των πολιτών.
Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό ότι οι όποιες αντοχές έχει επιδείξει η ελληνική οικονομία αλλά και τα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα των ελεύθερων επαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οφείλονται σε αυτό, ακριβώς, το γεγονός. Δηλαδή, στα αδήλωτα εισοδήματα, στην φοροδιαφυγή και στην παραοικονομία, με την διακίνηση των κεφαλαίων, στους φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού, αλλά και σε ανοικτές επιχειρηματικές δραστηριότητες, με την μεταφορά των εδρών των επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνται, στην Ελλάδα, ή και ολόκληρων των επιχειρήσεων, στο εξωτερικό.
Αυτό το φαινόμενο είναι, που οδηγεί, σε αδιέξοδο τις μνημονιακές πολιτικές, από το 2010 και μέχρι σήμερα, οι οποιες πολιτικές απέτυχαν να προλεταριοποιήσουν την μεσαία τάξη των μικροεπιχειρηματιών, που εμφανίζονται, ως οικονομικά με και παραγωγικά μεγέθη, τα οποία περιορίζουν την παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Βέβαια, η ανάλυση, που, μόλις πραγματοποίησα, εδώ και την έχω ξανακάνει πολλές φορές, σε προηγούμενα δημοσιεύματά μου, δείχνει ότι τα στοιχεία, στα οποία στηρίζονται οι διεθνείς οργανισμοί, η ΕΛΣΤΑΤ και η Eurostat, είναι μία λυθεί αναληθή και για να είμαι σαφής, πρόκειται για πλαστά στοιχεία, που οδηγούν, σε πλαστή μακροοικονομικά μεγέθη.
1994 - 2002 : Από την σύνεση και την ευτυχία, στην υπέρμετρη βλακεία και στην πλήρη και διαρκή δυστυχία. Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε δραχμές και ξένο συνάλλαγμα (γνωρίζοντας ότι το ευρώ λειτουργοί, ως ξένο συνάλλαγμα, επειδή η ρύθμιση της έκδοσής του γίνεται, από την ΕΚΤ).
Σε αυτή την κατάσταση, οι ευρωθεσμικοί δανειστές θέλουν να βάλουν μία τάξη, προκειμένου να μπορέσουν να εισπράξουν, όσο το δυνατόν περισσότερα, από τα δανεικά, που έχουν δώσει, στο ελληνικό κράτος και να μπορέσουν να προχωρήσουν την διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης, στην οποία έχουν εισαγάγει το Δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας της χώρας. (Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των πλειστηριασμών, που έφθασαν, στους 221.454, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων πραγματοποιούνται, για ικανοποίηση ξένων εταιρειών και τα χρήματα να φεύγουν, αφορολόγητα, στο εξωτερικό, φθανοντας, κάπου, στα 22 δισεκ. €, τα οποία αποτελουν και αυτά χαμένο κεφάλαιο, για την ελληνική οικονομία).
Δεν έχουν καταφέρει να φέρουν, εις πέρας, τον κεντρικό αυτόν στόχο τους οι ευρωθεσμοί και αυτό επειδή οι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δείχνουν μια, όπως έγραψα, πολύ σημαντική ανθεκτικότητα, η οποία, σε ένα πολύ σημαντικό βαθμό, οφείλεται και στην σχέση εξάρτησης, που έχει δημιουργηθεί, ανάμεσα στην ελληνική πολιτική τάξη και αυτά τα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, τα οποία, όπως είδαμε, είναι πολυπληθή - μιλάμε δηλαδή, για 1.300.000 , περίπου, ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά έχουν και οικογένειες, όπως και ευρύτερους συγγενικούς κύκλους, γεγονός, που τους δίνει, ακόμη, μεγαλύτερη εκλογική δύναμη και μπορούν να επηρεάζουν τις μνημονιακές κυβερνήσεις και το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Έτσι, βρισκόμαστε, στο σημείο, που εξοργίζει τους ευρωθεσμικούς δανειστές, ώστε το 75% των φόρων να το πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, ενώ το 50% των φόρων, από τους ελεύθερους επαγγελματίες το πληρώνει το 4% αυτών, και ο ένας, στους δύο, να δηλώνει μηδενικό εισόδημα, ή ζημιές.
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον οι ευρωθεσμικοί δανειστές πιέζουν το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και τώρα, την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προχωρήσει σε δημοσιονομικά μέτρα, τα οποία οδηγούν, στην, πάση θυσία, αύξηση των κρατικών εσόδων και στην μείωση των κρατικών δαπανών. Και αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον, όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια έχουν καταρρεύσει όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη, που συναπαρτίζουν αυτό, που εμφανίζεται, ως επίσημο ελληνικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ).
Κάπως έτσι προχωράει αυτός ο ορντολιμπεραλισμός, που επιδιώκουν να εφαρμόσουν οι ευρωθεσμοί και η παρούσα κυβέρνηση. Έτσι, στον κρατικό προϋπολογισμό υπολογίζεται ότι ο φόρος εισοδήματος νομικών προσώπων θα φθάσει στα 6,9 δισεκ. €, αυξημένος, κατά, περίπου, 2 δισεκ €, όντας ένα από τα προαπαιτούμενα για να εκταμιευθούν τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα δοθούν, σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Αυτό οδηγεί τον ψευδοφιλελεύθερο ορντολιμπεραλιστή Κωστή Χατζηδάκη (ο οποίος είναι χαρακτηριστικό ότι χρωστάει τις ασφαλιστικές του εισφορές στον δικηγορικό σύλλογο Αθηνών από το 2019 μέχρι τώρα και φυσικά ο σύλλογος με αφορμή το τωρινό φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο χτυπάει το δικηγορικό επάγγελμα να του στείλει επιστολή για να δώσει εξηγήσεις όσον αφορά τους λόγους για τους οποίους δεν έχει πληρώσει τις εισφορές, που οφείλει), μαζί με την κατάργηση του αφορολόγητου και στο τέλος επιτηδεύματος - το οποίο υποτίθεται ότι θα κατάργησε, τον Δεκέμβριο του 2024, αλλά, έως τότε, ο χρόνος είναι πολύς και πολλά μπορούν να αλλάξουν - επιβάλλει οριζόντιο τεκμαρτό εισόδημα, που αρχίζει από τα 10.920 € και θα φθάνει, έως και τα 14.196 €, γεγονος, το οποί οδηγεί, σε ετήσιο φόρο εισοδήματος (και με ζημιά) 1.102 € και 1.823 € αντίστοιχως, τα οποία προστίθενται, στην προκαταβολή φόρου και στα 487 € του τέλους επιτηδεύματος, καθιερώνοντας και και τριετίες για τους αυτοαπασχολούμενους, ούτως ώστε η συντριπτική πλειοψηφία τους, που διατηρούν επιχείρηση πάνω από 10 χρόνια, θα πληρώνουν φόρο 2.300 €.
Ας δούμε κάποια παραδείγματα :
Επιτηδευματίας αισθητικής με ακαθάριστα έσοδα 80.000 ευρώ, με έναρξη εργασιών το 2014.
Μέσος όρος ετήσιου κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων ειδών αισθητικής ανέρχεται στα 39.000 ευρώ.
Φόρος μέχρι τώρα :
Έξοδα 65.000 ευρώ εκ των οποίων τα 30.000 ευρώ για μισθοδοσία δυο εργαζόμενων και τα υπόλοιπα 35.000 ευρώ άλλες δαπάνες (κόστος πρώτων υλών, ενοίκια, αποσβέσεις αγορας εξοπλισμού, λογαριασμοί (τηλέφωνα, ρεύμα, νερό) και κοινωνική ασφάλιση, υλικά καθαρισμού κλπ).
Αποτέλεσμα χρήσης :
Φορολογητέα κέρδη βάσει λογιστικού προσδιορισμού 15.000 ευρώ.
Φόρος εισοδήματος 2.000 ευρώ.
Προκαταβολή επόμενης χρήσης 55% (ταμειακή ροή) 1.100 ευρώ.
Τέλος επιτηδεύματος 650 ευρώ.
Σύνολο φόρου : 3.750 ευρώ.
Νέο αποτέλεσμα χρήσης :
Ελάχιστο τεκμαρτό κέρδος 14.196 ευρώ.
Προσαύξηση κόστους μισθοδοσίας 10% (30.000Χ10) : 3.000 ευρώ.
Προσαύξηση κατά 100% λόγω λόγω υπέρβασης κατά το διπλάσιο, του μέσου όρου του κύκλου εργασιών του ΚΑΔ 14196 ευρώ.
Τελικό ελάχιστο τεκμαιρομενο κέρδος : 31.392 ευρώ.
Φόρος εισοδήματος 6.401,12 ευρώ.
Προκαταβολή φόρου επόμενης χρήσης 55% (ταμειακή ροή) 3.520,62 ευρώ.
Τέλος επιτηδεύματος 487,50 ευρώ.
Τελικός φόρος : 10.409,24 ευρώ.
—————————————————————
Δικηγόρος με έναρξη εργασιών το 2015 και ακαθάριστα έσοδα 32.500 ευρώ, με ετήσιο μέσο όρο κύκλου εργασιών των δικηγόρων στα 15.100 ευρώ.
Φόρος μέχρι τώρα :
Έξοδα 20.000 ευρώ εκ των οποίων οι δαπανά για μισθοδοσία βοηθητικού προσωπικού 12.000 ευρώ.
Αποτέλεσμα χρήσης :
Φορολογητέα κέρδη βάσει λογιστικού υπολογισμού 12.500 ευρώ.
Φόρος εισοδήματος : 1.450 ευρώ.
Προκαταβολή φόρου επόμενης χρήσης 55% (ταμειακή ροή) : 797,50 ευρώ.
Τέλος επιτηδεύματος : 650 ευρώ.
Σύνολο καταβλητέου φόρου : 2.897,50 ευρώ.
Τι φόρος θα πληρώνεται τώρα :
Ελάχιστο τεκμαιρομενο κέρδος (δυο τριετίες) : 13.104 ευρώ.
Προσαύξηση 10% επι του ετήσιου κόστους μισθοδοσίας (10Χ12.000) = 1.200 ευρώ.
Προσαύξηση 100% λόγω υπέρβασης κατά το διπλάσιο του μέσου ετήσιου όρου κύκλου εργασιών του ΚΑΔ : 13.104 ευρώ
Τελικό ελάχιστο τεκμαιρομενο κέρδος : 27.408 ευρώ.
Φόρος εισοδήματος : 5.174,24 ευρώ.
Προκαταβολή φόρου επόμενης χρήσης 55% (ταμειακή ροή) : 2.845,83 ευρώ.
Τέλος επιτηδεύματος : 487,50 ευρώ.
Σύνολο καταβλητέου φόρου : 8.507,57 ευρώ.
Άλλα παραδείγματα:
Ασφαλιστής με έναρξη το 2006 και τζίρο 52.699 €, δήλωνε μηδενικά κέρδη, είχε μηδενικό φόρο και πλήρωνε τέλος επιτηδεύματος 1.250 €. Με το νέο σύστημα φορολόγησης, το φορολογητέο του εισόδημα προσδιορίζεται σε 15.011€ (14.196 + 815 € λόγω 10% μισθοδοσίας) και ο φόρος του σε 2.002 €. (+752 €).
Ελεύθερος επαγγελματίας με κατάστημα ηλεκτρικών, έναρξη το 1992 και τζίρο 51.215 €, δήλωνε κέρδη 4.156 €, πλήρωνε φόρο 374 € και τέλος επιτηδεύματος 650 €. Με το νέο σύστημα φορολόγησης, το φορολογητέο του εισόδημα προσδιορίζεται σε 14.196 € και ο φόρος του σε 1.823 € (+799 €).
Επιχειρηματίας με τουριστικά, έναρξη το 2000 και τζίρο 55.776 €, δήλωνε 4.163 €, πλήρωνε φόρο 375 € και τέλος επιτηδεύματος 650 €. Με το νέο σύστημα φορολόγησης, το φορολογητέο του εισόδημα προσδιορίζεται σε 14.196 € και ο φόρος του σε 1.823 € (+798 €).
Αρτοποιός με έναρξη το 2006 και τζίρο 59.737 €, δήλωνε μηδενικά κέρδη, είχε μηδενικό φόρο και πλήρωνε 650 € τέλος επιτηδεύματος. Με το νέο σύστημα, το φορολογητέο του εισόδημα προσδιορίζεται σε 15.393 € (14.196 + 1.196 € λόγω 10% μισθοδοσίας) και ο φόρος του σε 2.086 € (+1.436 €).
Ελαιοχρωματιστής με έναρξη το 2007 και τζίρο 43.458 €, δήλωνε κέρδη 4.859 €, πλήρωνε φόρο 438 € και τέλος επιτηδεύματος 650 €. Με το νέο σύστημα φορολόγησης, το φορολογητέο του εισόδημα θα ανέλθει σε 19.165 € (14.196 + 35% προσαύξηση ΚΑΔ) και ο φόρος του σε 2.916 € (+1.828 €).
Νέος επιχειρηματίας στον χώρο του λιανικού εμπορίου καφέ με έναρξη το 2022 με τζίρο 28.253 € και υπάλληλο δήλωνε μηδενικά κέρδη και είχε μηδενικό φόρο και τέλος επιτηδεύματος. Με το νέο σύστημα, το φορολογητέο του εισόδημα θα ανέλθει σε 11.716 € και ο φόρος του θα είναι μηδενικός για τα έτη 2023 και 2024 (2ο και 3ο έτος λειτουργίας). Το έτος 2025 (4ο έτος λειτουργίας) θα πληρώσει το 33% του αναλογούντος φόρου, δηλαδή 422 €. Το έτος 2026 (5ο έτος λειτουργίας), ο φόρος του θα ανέλθε σε 856 € (67% του αναλογούντος φόρου), ενώ από το έτος 2027 (6ο έτος λειτουργίας) κ.ε. ο φόρος θα ανέλθει σε 1.278 €.
Υδραυλικός με έναρξη το 2009 και τζίρο 40.510 € δήλωνε κέρδη 6.155 €, είχε μηδενικό φόρο και δεν ήταν υπόχρεος τέλους επιτηδεύματος. Είναι δικαιούχος μείωσης 50% λόγω κατοικίας σε νησί κάτω των 3.100 κατοίκων ή σε χωριό κάτω των 500 κατοίκων. Με το νέο σύστημα το φορολογητέο του εισόδημα θα ανέλθει σε 7.290 € (14.196 + 383 λόγω μισθοδοτικού κόστους – 50% λόγω κατοικίας) και ο φόρος του σε 656ψ€.
Ξυλουργός με έναρξη το 1997 και τζίρο 24.591 € σε χωριό μικρότερο των 500 κατοίκων, δήλωνε κέρδη 3.404 €, πλήρωνε φόρο 306 €, χωρίς τέλος επιτηδεύματος. Με το νέο σύστημα φορολόγησης, το φορολογητέο του εισόδημα θα ανέλθει σε 7.098 € (50% του 14.196) και ο φόρος του σε 639 € (+332€).
Οι φόροι που αναφέρονται στα παραδείγματα εφαρμογής του νέου συστήματος δεν περιλαμβάνουν το τέλος επιτηδεύματος, το οποίο μειώνεται από το 2024 και καταργείται στη συνέχεια.
Από την άλλη πλευρά, πλημμυρίζουν τα “φέσια” του Δημοσίου, καθώς στο εννεάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2023 ξεπέρασαν τα 3 δισ. ευρώ φθάνοντας στο 1,4% του ΑΕΠ με τα μισά από αυτά να χρωστούν τα νοσοκομεία.
Παρά τα όσα λέει η κυβέρνηση και το υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα οι “κόκκινες” οφειλές του κράτους αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς με αποτέλεσμα να είναι αυξημένες, κατά 730.000.000 €, σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2022, που ήσαν 2.300.000 €.
Με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, που περιλαμβάνονται, στον κρατικό προϋπολογισμό, τα κρατικά “φέσια” ανέρχονται σε 2,376 δισεκ. € και μαζί με τις εκκρεμείς επιστροφές φόρων ύψους 590.000.000 € και τις οφειλές, από τις εκκρεμείς αιτήσεις συνταξιοδότησης, φθάνουν τα 3,065 δισεκ. €.
Παρά ταύτα, δεν θεωρώ - αντίθετα είμαι πεπεισμένος - ότι η παρούσα κυβέρνηση και οι ευρωθεσμικοί δανειστές θα επιτύχουν τον στόχο τους, να ισοπεδώσουν και να προλεταριοποίηςουν την μεσαία τάξη των μικρών και μεσαίων ελεύθερων επιχειρηματιών.
Αυτοί θα αντέξουν και την νέα φορολογία, την οποία τους επιβάλλει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το μόνο ερώτημα, που τίθεται, είναι, εάν αυτά τα μέτρα θα έχουν εισπρακτικό αποτέλεσμα.
Προφανώς και θα έχουν. Αλλά, μέχρι εκεί. Και τίποτε περισσότερο.
Για μία ακόμη φορά, οι ευρωθεσμοί θα αποτύχουν.
Και αυτό δεν είναι κακό. Αντίθετα είναι καλό, διότι έτσι θα διατηρηθεί μια κάποια ζωτικότητα, στον χώρο της ελληνικής οικονομίας και της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Τόσο απλά…
Σχόλια