ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Πάρα τις απεργιακές κινητοποιήσεις, που, καλώς, γίνονται και πάρα τα όσα λέγονται και με δεδομένη την ισχύ των δεσμεύσεων, που έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος, με τα τρία Μνημόνια, που έχουν συνομολογηθεί, με τους ξένους δανειστές (όπως επίσης και με το "ντροπαλό" 4ο Μνημόνιο, που υπέγραψε η κυβέρνηση των Αλέξη Τσίπρα - Πάνου Καμμένου το καλοκαίρι του 2018, το οποίο έχει σαφέστατες διατάξεις, για μειώσεις των ετήσιων δημοσιονομικών δαπανών, για την χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας) , το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που έφερε, στην βουλή, ο Γιάννης Βρούτσης , ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη , δεν είναι τόσο κακό, όσο το παρουσιάζουν οι συριζαίοι .  Μπορεί να κινείται, στην καταστροφική λογική του Ν. 4387/2016, (που αποκαλείται, ως νόμος Κατρούγκαλου) , αφού διατηρεί τον κεφαλαιοποιητικό χαρακτήρα του συνταξιοδοτικού συστήματος, τον οποίο εισήγαγε αυτός ο νόμος, που θέσπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

1932 : Ο σύμφωνημένος, ανάμεσα, στην κεμαλική Τουρκία και την μουσσολινική Ιταλία, χάρτης, με τον οποίο προσδιορίστηκαν, λεπτομερώς, τα θαλάσσια σύνορα, μεταξύ των ιταλικών, τότε, Δωδεκανήσων και της Τουρκίας, καθορίζει ότι τα νησιά Καρντάκ (τα Ίμια) , με το πορτοκαλί χρώμα, δεν ανήκουν, στην Τουρκία. Ανήκουν, στα Δωδεκάνησα, τα οποία περιήλθαν, στην Ελλάδα, με την Συνθήκη των Παρισίων του 1947. Αυτήν την πραγματικότητα γκρίζαρε ο Κώστας Σημίτης και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ , τον Ιανουάριο του 1996, μειώνοντας, για πρώτη φορά μετά το 1923, τον εδάφιο χώρο, στον οποίο ασκείται η κυριαρχία, όχι μόνο του ελληνικού κράτους αλλά και αποτελεί περιουσία και χώρος δραστηριοποίησης του πληθυσμού της χώρας μας. Τα γεγονότα εκείνης της εποχής, σε κάθε περίπτωση, αποτελούν την συνέχεια της ελληνικής ήττας, στην Κύπρο, το 1974, αλλά και απαρχή της τωρινής ελληνικής παρακμής. Καθώς έχουν περάσει 24 χρόνια, από την επονειδιστη ήττα του ελληνικού κράτους, στα Ίμια, η, σαφέστατα, ηγεμονική

Η Βρετανία, λοιπόν, μετά από μια σοβαρή πολιτική κρίση, που κράτησε τρία χρόνια, επανέκτησε την εθνική και την λαϊκή της κυριαρχία και έθεσε εαυτόν, εκτός της εκτρωματικής "Ευρωπαϊκής Ένωσης", σύμφωνα με τους παραδοσιακούς αστικοδημοκρατικούς κανόνες της λαϊκής κυριαρχίας, μέσω του αμεσοδημοκρατικού θεσμού του δημοψηφίσματος της 23/6/2016, στο οποίο η πλειοψηφία του βρετανικού εκλογικού σώματος ψήφισε υπέρ του Brexit . Παρά τις επίμονες και συνεχείς προπαγανδιστικές αναλύσεις, θεωρίες και κραυγές των, εντός και εκτός Βρετανίας, "ευρωπαϊστικών" ελίτ, η βρετανική κοινωνία, με δεδομένη, φυσικά, την ταξική της συγκρότηση και την συστοιχη εξουσιαστική ιεραρχία της, θα βαδίσει τον δικό της δρόμο της πολιτικής και της οικονομικής ανεξαρτησίας, μακριά από τους κανόνες του "σοβιετικής" εμπνεύσεως Επιτροπάτου των Βρυξελλών και τις γερμανικές εμμονές, που έχουν να κάνουν, με την πάση θυσία υπεράσπιση της αξίας του νομίσματος, ακόμη και όταν αυτό βλάπτει την