ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Στις 28 Απριλίου 2020, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της κοινής λογικής, ανακοινώνοντας μια σταδιακή, έστω, άρση των περιοριστικών μέτρων, που ο ίδιος, σφάλλοντας, αποφάσισε να πάρει, στις 13 Μαρτίου, με εκκίνηση των μέτρων αυτών, την επόμενη ημέρα. Από το τίποτε, κάτι είναι κι αυτό, αν και αυτή η κλιμάκωση και η αντίστοιχη αποκλιμάκωση των περιοριστικών μέτρων υπήρξαν μέρος του ευρύτερου σχεδιασμού του πρωθυπουγού, τον οποίον πολλά μέλη της κυβερνήσεώς του (προφανώς, τα μέλη του οικονομικού του επιτελείου και των παραγωγικών υπουργείων, τα οποία, τελικώς, απέτυχαν να τον πείσουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι έπραξαν σωστά) , όπως είπε ο ίδιος ο πρόεδρος της κυβερνήσεως, προσπάθησαν να τον πείσουν να μην τα πάρει, διότι εκτιμούσαν ότι θα ήσαν καταστροφικά, για την οικονομία και ίσως, για την ίδια την κυβέρνηση. Τελικά, από καθαρά πολιτική πλευρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύεται ότι, βραχυπρόθεσμα, είχε δίκιο. Η αποδοχή των μέτρων, που έλαβε,

Η πολιτική υπόθεση της διεξαγωγής διπλών βουλευτικών εκλογών, με την συμπλήρωση ενός έτους, από τις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, δεν αποτελεί μια καινούρια είδηση. Συζητείται, εδώ και καιρό, αλλά αυτό που δεν ήταν δεδομένο, ήταν η οριστική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη , για την διεξαγωγή τους. Ο πρωθυπουργός είχε, στο μυαλό του και στον πολιτικό σχεδιασμό του, το ενδεχόμενο της προκήρυξης εκλογών, αλλά άφηνε τις αποφάσεις του να καθοδηγούνται, από τις εξελίξεις της πολιτικής συγκυρίας. Δεν βιαζόταν και δεν είχε κανένα λόγο, για να βιάζεται, αφού, ούτως, ή άλλως, δεν είχε κάποιον σοβαρό πολιτικό και εκλογικό αντίπαλο. Τώρα, μετά την βαριά οικονομική κρίση, που πρόκειται να προσθέσει, στην καθημαγμένη ελληνική οικονομία, η πανδημία, με τον CoVID-2019 και το ατόπημα, που διαπράχθηκε, με την λήψη των ακραίων μέτρων του αποκλεισμού της λειτουργίας ολόκληρων και πολλών τομέων της παραγωγικής δραστηριότητας, ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται ότι πρέπει, πλέον, να βιαστεί και να πρ

Ότι οι "Ευρωπαίοι" είναι ηλίθιοι (μιλάμε για τις ευρωπαϊκές ελίτ, τους "ευρωπαϊστές" και τα προπαγανδιστικά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους , που λειτουργούν, με την τεχνική διαδικασία του τζουκ μποξ και παπαγαλίζουν, ευθύς ως πραγματοποιηθεί η ρίψη των απαραίτητων κερμάτων, μέσα στην σχισμή της υποδοχής) είναι κάτι που δεν είναι, καθόλου, άγνωστο, τουλάχιστον,  σε όλους όσους διαβάζουν τα κείμενα, που δημοσιεύω, σε αυτό εδώ το μπλογκ. Είναι γνωστό, ευθύς εξ αρχής, από την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και πολύ περισσότερο, από την εποχή της δημιουργίας της ευρωζώνης. Τα αποτελέσματα της συνεδρίασης του Eurogroup, που έληξε, στις 9/4/2020, είναι, απολύτως, χαρακτηριστικά αυτής της επίδειξης της μικρονοϊκής και στενά, συμφεροντολογικής συλλογιστικής, που διακατέχει την πολιτική και την τεχνοκρατική γραφειοκρατία της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", όπως και των ηγετικών οικονομικών ελίτ αυτού του απίστευτου θεσμικού διαχειριστικού κωλοχανείου, αφού ό

Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι, μόνο, για τους λεβέντες. Δυστυχώς, είναι και για τις κοινωνίες του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού... Ότι η δύναμη της κρατικής - και όχι, μόνο, κρατικής - προπαγάνδας ("επικοινωνία" την λένε την προπαγάνδα, σήμερα) είναι τεράστια και τρομακτική δεν είναι κάτι, που περιμέναμε να το μάθουμε, από τους σύγχρονους επικοινωνία λόγους, ή, από τον Γιόζεφ Γκα ί μπελς , ή τους μπολσεβίκους. Είναι πανάρχαια τέχνη, η οποία η αλήθεια είναι ότι συστηματοποι ή θηκε, μέσα από ένα επίσημο οργανωτικό σχήμα - την Congregatio de Propaganda Fife - , απο την Καθολική Εκκλησία. Πάνω στα μοτίβα, που οικοδομ ή θηκαν, εντός αυτού του πλαισίου, είναι που κινούνται όλοι οι σύγχρονοι επικοινωνιολογοι, οι οποίοι προσ ά ρμοσαν τα μοτίβα αυτά, από το 1622, που ιδρύθηκε αυτή η σχολή της προπαγάνδας της Καθολικής πίστης, από τον πάπα Γρηγόριο ΙΕ' , στα νεωτεριστικ ά δεδομένα της εποχής του καπιταλισμού. Η κατάσταση, που ζούμε, με την σχεδιασμένη,