ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Στις 5 Ιουνίου 2015 ο, τότε, πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας διακηρύσσει, μεγαλόστομα, ότι "αυτή η κυβέρνηση και αυτή η βουλή, δεν πρόκειται να ψηφίσει νέο Μνημόνιο" . Τελικά, δύο μήνες και εννέα ημέρες, μετά, στις 14 Αυγούστου 2015, εκείνη η κυβέρνηση και εκείνη η βουλή ψήφισαν και κύρωσαν το 3ο Μνημόνιο, για την παραμονή της χώρας μας   στο καθεστώς της χρεωδουλοπαροικίας, παρά το ΟΧΙ της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, σε νέο Μνημόνιο, ένα "όχι", το οποίο υπερψηφίστηκε, στο γνωστό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Η πράξη αυτή του Αλέξη Τσίπρα, της ηγετικής ομάδας και της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να θυμίζει την γνωστή φράση του Albert Camus : " Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει" .  Θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν είναι έτσι, ακριβώς. Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ,

Συνεχίζοντας την περιδιάβαση των πολλών σελίδων του βιβλίου του Γιάννη Βαρουφάκη " Adults in the room" [Δείτε το προηγούμενο σχετικό δημοσίευμα, με τίτλο :  "Adults in the room" (1) : Οι τρεις επιλογές. (Μελετώντας και κριτικάροντας το εξαιρετικό και πολυσέλιδο ιστορικό ανάγνωσμα του Γιάννη Βαρουφάκη). ] , εισερχόμαστε, τώρα, με δεδομένο το γεγονός ότι, για την Ελλάδα, μια βιώσιμη λύση, με παραμονή της, στην ζώνη του ευρώ ήταν (και παραμένει) μη πραγματοποιήσιμη και με, επίσης, δεδομένο ότι υπήρξε προϊόν των αυταπατών του Γιάννη Βαρουφάκη και μέχρι ενός χρονικού σημείου, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με μόνο μία ρεαλιστική εναλλακτική λύση, απέναντι, στην επικρατήσασα παραμονή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, στο διαρκές καθεστώς της, εντός ευρωζώνης, χρεωδουλοπαροικίας.  Αυτή η ρεαλιστική εναλλακτική λύση, ήταν και τότε και εξακολουθεί να είναι και τώρα, όπως και στο επερχόμενο μέλλον, το Grexit. Δηλαδή η έξοδος, από το ευρώ και η επιστροφή, στο εθνικό μας νόμισμ

  Αυτές τις (αρκετές) ημέρες κάθησα και μελέτησα το γνωστό βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη "Ανίκητοι ηττημένοι" ( "Adults in the room" ), το οποίο είχα αγοράσει, εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο, αλλά δεν εύρισκα την ευκαιρία να το διαβάσω. Από την μία πλευρά, η δουλειά, από την άλλη, η περιορισμένης διάρκειας προσωπική μου ζωή, με υποχρέωσαν να αναβάλω το διάβασμα του εξαιρετικού αυτού αναγνώσματος, το οποίο περιγράφει ζωντανά την, εντελώς, πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, όσον αφορά την υποταγή της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και κατ' επέκτασιν, της ελληνικής κοινωνίας, στο σύγχρονο καθεστώς της χρεωδουλείας, το οποίο έχει την πολιτική μορφή και κάλυψη της νομιζόμενης αστικής δημοκρατίας. Η παραίτηση από την δουλειά του υπαλλήλου του e-ΕΦΚΑ, τον περασμένο Ιούνιο και η συνταξιοδότησή μου, μου έδωσαν την ευκαιρία και την απαραίτητη χρονική άνεση να διαβάσω αυτό το πόνημα των 829 σελίδων (στην ελληνική του έκδοση). Και φυσικά, ο χρόνος, που καταναλώθηκε, στο διάβασ

Συνεχίζοντας την περιδιάβαση, στο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά για την δικτατορία των συνταγματαρχών [δείτε το προηγούμενο δημοσίευμα, σε αυτό το μπλογκ, με τίτλο :  "Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967 - 1974". (Μία πρόχειρη κριτική ματιά, στο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά, για την χούντα των συνταγματαρχών, τον Δημήτριο Ιωαννίδη και τον ρόλο της CIA και του Henry Kissinger, στην τουρκική εισβολή, στην Κύπρο).  ], θα δούμε, τώρα, το πώς παρουσιάζονται, στο βιβλίο αυτό, τα γεγονότα της εξέγερσης, στο Πολυτεχνείο και το πραξικόπημα του Ιωαννίδη, στις 25 /11/1973.  Η αλήθεια είναι ότι η αφήγηση του Αλέξη Παπαχελά, για τα γεγονότα, που οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17/11/1973, παρουσιάζουν χαώδη κενά και τεράστιες τρύπες, αν και οι αφηγήσεις, που παρακολουθούν το παρασκήνιο του πραξικοπήματος της 25/11/1973, με το οποίο ανατράπηκαν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και η κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, έχουν ένα σημαντικό ενδιαφέρον και δείχνουν τον καθοριστικό ρόλο, που έπαιξε ο Henry Kis

  Διαβάζοντας το βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά "Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967 - 1974", ουδείς μπορεί να αγνοήσει την ιστορική συνεισφορά του συγγραφέα, με την δημοσιοποίηση αγνώστων, μέχρι τώρα, ντοκουμέντων, τα οποία αφορούν εκείνη την, πραγματικά, σκοτεινή εποχή και αποχαρακτηρίστηκαν, από τα αρχεία του αμερικανικού State Department, με αποτέλεσμα να έλθουν, στην γνώση του ευρύτερου κοινού, με την βοήθεια του παλαιού μέλους του ΚΚΕ (Εσωτερικού), που, στην πορεία του βίου του, εντάχθηκε, στο ευρύτερο συντηρητικό κατεστημένο της χώρας μας, ως δημοσιογράφος, αρχικά, της "Αυγής", το 1983 και τώρα, ως διευθυντικό στέλεχος της "Καθημερινής".  Αρκετοί - θα έλεγα, πολλοί - θεωρούν ότι, κατά κάποιο έμμεσο, ή και άμεσο τρόπο, το βιβλίο του, Αλέξη Παπαχελά ξεπλένει την αμερικανική πολιτική και κυρίως, αποκρύπτει την αμερικανική ανάμειξη, στα γεγονότα της περιόδου της ελληνικής δικτατορίας, από την άνοδό της, στην εξουσία, τον Απρίλιο του 1967, κατά την εξέγερση, στο Πολυτε

Όμορφη ήταν η Τάνια Ιακωβίδου. Με τα σπαστά καστανά, μακριά, κυματιστά μαλλιά της και με το ωραίο της πρόσωπο, δεν ήταν δυνατό να περνάει, στους δρόμους της Πάτρας, απαρατήρητη. Κλεφτές ματιές, σιγανά σφυρίγματα, επιφωνήματα και ανοιχτά πειράγματα, από διάφορους νεαρούς, την συνόδευαν, στις βόλτες της, στην παραλιακή και στα σοκάκια της πόλης. Κοπέλα, στα 25 της χρόνια, νέα νοσοκόμα, οχυρωμένη πίσω από το αχνό χαμόγελο και τα χαμηλωμένα μάτια της, τα προσπερνούσε όλα αυτά, όσο κι αν ήθελε να ανταποκριθεί. Δεν ήταν προφανές, αλλά, όταν κάποιος, με έμπειρο μάτι, παρατηρούσε το θλιμμένο της βλέμμα, αντιλαμβανόταν, έστω και με κάποια δυσκολία, ότι κάτι βασάνιζε το κορίτσι, υποδεικνύοντας αυτό το απροσδιόριστο κάτι, ότι υπήρχε κάποιου είδους εσώτερο πρόβλημα. Τον εντοπισμό αυτού του προβλήματος ήταν, που επιθυμούσε να αποφύγει η Τάνια. Κι αυτή η επιθυμία την οδηγούσε, εκ των προτέρων, να γίνει απόμακρη και απρόσιτη. Χαρακτήρας εσωστρεφής και αρκετές φορές κλειστός, δεν είχε και δεν έκανε στ