Γερμανικές βουλευτικές εκλογές της 24/9/2017 : Προς εκλογική καθίζηση οδηγείται ο κομματικός συνασπισμός CDU - CSU της δεξιάς, μαζύ με το SPD και το λοιπό πολιτικό προσωπικό της γερμανικής ολιγαρχίας. (Η κοινωνία αντιδρά και το AfD θα αποτελέσει την νέμεση της Angela Merkel).

Κόμματα		Περιφέρεια					Κομματική λίστα					Σύνολο εδρών
		Ψήφοι	%	+/−	Έδρες	+/−	Ψήφοι	%	+/−	Έδρες	+/−	Έδρες	+/−	%
Χριστιανική Ένωση  (CDU)		16.233.642	37,2	+5,2	191	+18	14.921.877	34,1	+6,9	64	+43	255	+61	40,5
Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD)		12.843.458	29,4	+1,5	58	−6	11.252.215	25,7	+2,7	135	+53	193	+47	30,5
Η Αριστερά (DIE LINKE)		3.585.178	8,2	−2,9	4	−12	3.755.699	8,6	−3,3	60	±0	64	−12	10,2
Πράσινοι GRÜNE)		3.180.299	7,3	−1,9	1	±0	3.694.057	8,4	−2,3	62	−5	63	−5	10,0
Χριστιανική Κοινωνική Ένωση (CSU)		3.544.079	8,1	+0,7	45	±0	3.243.569	7,4	+0,9	11	+11	56	+11	8,9
Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP)		1.028.645	2,4	−7,1	0	±0	2.083.533	4,8	−9,8	0	−93	0	−93	0
Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD)		810.915	1,9	+1,9	0	±0	2.056.985	4,7	+4,7	0	±0	0	±0	0
Πειρατές(PIRATEN)		963.623	2,2	+2,1	0	±0	959.177	2,2	+0,2	0	±0	0	±0	0
Εθνικό Κόμμα Γερμανίας  (NPD)		635.135	1,5	−0,3	0	±0	560.828	1,3	−0,2	0	±0	0	±0	0
Ελεύθεροι Ψηφοφόροι (FW)		431.640	1,0	+1,0	0	±0	423.977	1,0	+1,0	0	±0	0	±0	0
Ανθρώπινο Περιβάλλον - Πρόνοια για τα ζώα(Tierschutzpartei)		4.437	0,0	+0,0	0	±0	140.366	0,3	−0,2	0	±0	0	±0	0
Οικολογικό Δημοκρατικό Κόμμα (ödp)		128.209	0,3	±0,0	0	±0	127.088	0.3	±0,0	0	±0	0	±0	0
Ρεπουμπλικάνοι(REP)		27.299	0,1	±0,0	0	±0	91.193	0.2	−0,2	0	±0	0	±0	0
Το Κόμμα (Die PARTEI)		39.388	0,1	+0,1	0	±0	78.674	0,2	+0,2	0	±0	0	±0	0
Κόμμα της Βαυαρίας (BP)		28.430	0,1	±0,0	0	±0	57.395	0,1	±0	0	±0	0	±0	0
Λαϊκή Συμμαχία(Volksabstimmung)		1.748	0,0	±0	0	±0	28.654	0,1	±0	0	±0	0	±0	0
Μαρξιστικό Λενινιστικό Κόμμα(MLPD)		12.904	0,0	±0,0	0	±0	24.219	0,1	±0,0	0	±0	0	±0	0
Κόμμα Συνταξιούχων(RENTNER)		920	0,0	±0	0	±0	25.134	0,1	−0,1	0	±0	0	±0	0
Πιστοί Χριστιανοί στην Βίβλο (PBC)		2.081	0,0	±0,0	0	±0	18.542	0.0	−0,1	0	±0	0	±0	0
Κίνημα Αλληλεγγύης και Πολιτικών Δικαιωμάτων(BüSo)		17.988	0,0	±0,0	0	±0	12.814	0,0	−0,1	0	±0	0	±0	0
Συνασπισμός 21/RRP  (Bündnis 21/RRP)		5.324	0,0	−0,1	0	±0	8.578	0,0	−0,2	0	±0	0	±0	0
Οι Βιολετί (DIE VIOLETTEN)		2.516	0,0	±0,0	0	±0	8.211	0,0	−0,1	0	±0	0	±0	0
Κόμμα της Οικογένειας(FAMILIE)		4.478	0,0	±0,0	0	±0	7.449	0.0	−0,3	0	±0	0	±0	0
Κόμμα Κοινωνικής Ισότητας (PSG)		–	–	–	–	–	4.564	0,0	±0	0	±0	0	±0	0
Εκλογικές ομάδες και ανεξάρτητοι		131.873	0,3	±0	0	±0	143.462	0,3	±0	0	±0	0	±0	0
Σύνολο έγκυρα		43.625.042	98,4	+0,2	299	±0	43.726.856	98,7	+0,1	331	+8	630	+8	±0
Άκυρα		684.883	1,6	−0,1			583.069	1,3	−0,1
Σύνολο (συμμετοχή: 71,5%)		44.309.925	100,0				44.309.925	100,0

 

22/9/2013 : Τα τελικά αποτελέσματα των γερμανικών βουλευτικών εκλογών εκείνης της ημέρας. Με αυτά τα αποτελέσματα πρέπει να συγκριθούν τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής. Και αυτή η σύγκριση θα είναι δραματική, για την Angela Merkel και τον παραδοσιακό πολιτικό κόσμο της Γερμανίας. Η Γερμανίδα καγκελάριος και ο κομματικός συνασπισμός της παραδοσιακής δεξιάς θα υποστούν μια βαριά και ανεπίστρεπτη ήττα. Κυβέρνηση θα σχηματίσουν, αλλά, με δεδομένο το γεγονός ότι η γερμανική κοινωνία στενάζει, από την θεσμισμένη πολιτική της λιτότητας και της σχεδιασμένης πτώσης του κόστους εργασίας της γερμανικής παραγωγής, μέσα και από την διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού ζητήματος, το μέλλον, για την μέλλουσα γερμανική κυβέρνηση, αλλά και τον γερμανικό γραφειοκρατικό αστισμό και την τεχνοδομή των μεγάλων εξαγωγικών και των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων, δεν θα είναι καθόλου καλό. Και αυτό επειδή η γερμανική κοινωνία φαίνεται ότι θα αντιδράσει. Κατ' αρχήν, με μια συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία και κατά δεύτερο λόγο, με την στάση της, μετεκλογικά.

 

 

Όταν αναφερόμαστε, στις γερμανικές βουλευτικές εκλογές της ερχόμενης Κυριακής, αυτό που είναι σίγουρο, παρά τα όσα τα γερμανικά και τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης διαδίδουν, είναι ότι τα φαινόμενα απατούν. Οι εκλογές αυτές παρουσιάζονται, ως ένας υγιεινός περίπατος της Angela Merkel, των Χριστιανοδημοκρατών και των Χριστιανοκοινωνιστών συμμάχων τους, στην Βαυαρία. Έτσι, όλοι και κυρίως το εκλογικό σώμα της Γερμανίας πρέπει να οδηγηθούν, στο συμπέρασμα ότι, ούτως, ή άλλως, μετά την εκλογική διαδικασία της 24/9/2017, η τάξη θα εξακολουθεί να βασιλεύει, στο Βερολίνο.

Η Angela Merkel, χειροκροτούμενη από τους κομματικούς γραφειοκράτες της CDU, κοιτάζει τα αποτυπώματα της ντομάτας, που της έριξαν οπαδοί του AfD, σε προεκλογική συγκέντρωση...


Αλλά, όπως είπαμε, τα φαινόμενα απατούν. Πολύ περισσότερο, όταν τα φαινόμενα αυτά είναι προϊόν προπαγανδιστικής κατασκευής. Και ναι, μεν, κυβέρνηση θα σχηματισθεί, στο Βερολίνο, όταν πέσει η αυλαία των εκλογών και η Angela Merkel θα είναι, πιθανότατα, επικεφαλής της, αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος δεν κάνει κανέναν περίπατο. Η εκλογική διαδικασία θα την βγάλει αποδυναμωμένη, αφού η κομματική συμμαχία της γερμανικής δεξιάς, στην οποία ηγείται, θα υποστεί μία αναμενόμενη, αλλά και μη ομολογούμενη εκλογική καθίζηση, η οποία θα είναι πολύ σημαντική. Αυτή η εκλογική καθίζηση της γερμανικής δεξιάς θα μπορούσε να αποκρυβεί, μέσα από μια αύξηση της αποχής του εκλογικού σώματος, η οποία, όμως, δεν πιστεύω ότι θα - και δεν προβλέπεται να - συμβεί.

Προφανώς, η γερμανική ολιγαρχική ελίτ των μεγάλων εξαγωγικών επιχειρήσεων και της μπατιροτραπεζοκρατίας, μαζύ με το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, που αυτή εκτρέφει, επιθυμούν την διόγκωση της αποχής, προκειμένου να ενισχυθούν τα παραδοσιακά κόμματα.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ένα μειοψηφικό, αλλά και δυναμικό τμήμα του γερμανικού αστισμού, που στηρίζει διαφορετικές πολιτικές, από αυτές της πλειοψηφίας, έχει ανατρέψει τα δεδομένα της τωρινής εκλογικής αναμέτρησης, μέσα από την υποστήριξη, που παρέχει, στο, ευθέως, αντιευρωπαϊστικό κόμμα της γερμανικής δεξιάς AfD, το οποίο συσπειρώνει ένα μεγάλο τμήμα, από τους απογοητευμένους ψηφοφόρους των παλαιών κομμάτων (οι κατεστημένοι δημοσκόποι μετρούν την δύναμή του, κάπου, ανάμεσα, στο 9 και στο 12% του εκλογικού σώματος), όπως και από τους νέους ψηφοφόρους και στα δύο τμήματα της Γερμανίας, που προέκυψε, από την επανένωση της χώρας, το 1990, κατά την διάρκεια της κατάρρευσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και της "Σοβιετικής Ένωσης".

Όπως φαίνεται το AfD θα αποτελέσει την εκλογική και την πολιτική νέμεση της Angela Merkel και της παραδοσιακής γερμανικής δεξιάς. Μπορεί, μάλιστα, να δούμε αυτήν την νέμεση να φθάσει στα όρια της πανωλεθρίας.

Μπορεί το γερμανικό κατεστημένο να θέλει να παρουσιάσει την εκλογική αναμέτρηση, ως κάτι το ανούσιο και βαρετό και την κυριαρχία της παραδοσιακής γερμανικής δεξιάς, ως αναμφισβήτητη, όμως οι διαρκείς αποδοκιμασίες, που υφίσταται η Angela Merkel, σε πολλές προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος της, από τους οπαδούς του AfD, αποτελούν ένα φαινόμενο, το οποίο δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Στην πραγματικότητα, τα υπόγεια ρεύματα, που διακινούνται, εντός της γερμανικής κοινωνίας, δεν ακολουθούν την κατεύθυνση, που επιθυμεί η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών ολιγαρχών. Τα ρεύματα αυτά κινούνται, προς την αντίθετη κατεύθυνση και εκφράζουν την βαθιά απογοήτευση και την διογκούμενη αγανάκτηση ευρύτατων τμημάτων της γερμανικής κοινωνίας, τα οποία έχουν απηυδήσει, από την παρατεταμένη λιτότητα, από την διευρυμένη κοινωνική αδικία και από την ανοικτή και χωρίς καμμία αιδώ, συναλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων, με την κυβέρνηση, αλλά και με τον παραδοσιακό πολιτικό κόσμο της χώρας, που λειτουργούν, ως παραρτήματα των επιχειρήσεων αυτών και ως εκφραστές των συμφερόντων τους.

Αυτά τα ρεύματα, δηλαδή οι πολίτες, που τα συγκροτούν, με δεδομένη την αναξιοπιστία του SPD, του κόμματος του οργανωμένου εγκλήματος και της κοινωνικής προδοσίας - το οποίο τα εργατικά στρώματα του πληθυσμού και οι μισθωτοί δεν πρόκειται να συγχωρήσουν, για την καταστροφική πολιτική της "Agenda 2010", που εφάρμοσε η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων του Gerhard Schröder - και του κωμικοτραγικού ηγέτη του (του Martin Schulz), το οποίο οδηγείται, σε μια ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση, λόγω της παραδοσιακής δουλικότητας της ηγεσίας του, στην γερμανική εργοδοσία, ψάχνουν να βρουν εναλλακτικές λύσεις, πέραν του παραδοσιακού πολιτικού κόσμου, για τον οποίο η περιφρόνηση ολοένα και περισσότερο, μεγεθύνεται.

Το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα και η πολιτική, που ακολουθούν η κυβέρνηση της παραδοσιακής δεξιάς και των Σοσιαλδημοκρατών, αλλά και η "Die Linke", έχουν επιτείνει την αντίδραση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, απέναντι, στην Angela Merkel, στο SPD και στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο της Γερμανίας.

Πέρα από τα όποια φαινόμενα του ρατσισμού, που έχουν εμφανισθεί, σποραδικά, στην γερμανική κοινωνία, το εκλογικό σώμα έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η είσοδος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, στην Γερμανία, θα αλλάξει, όχι μόνο τον χαρακτήρα της χώρας, αλλά, κυρίως, θα ανατρέψει, προς το πολύ χειρότερο, τις ισορροπίες, που επικρατούν, στην γερμανική αγορά εργασίας, οι οποίες είναι, ήδη και λειτουργούν, εδώ και πολλά χρόνια, εις βάρος των εργαζόμενων τάξεων και των μισθωτών και υπέρ της εργοδοσίας, η οποία, στο μεγαλύτερο μέρος της, αποτελείται, από την μεγάλη εξαγωγική βιομηχανία και την μπατιροτραπεζοκρατία.

Όλα αυτά, μαζύ, έχουν τονώσει το ενδιαφέρον του γερμανικού πληθυσμού, για τις βουλευτικές εκλογές της ερχόμενης Κυριακής. Και για τον λόγο αυτόν, οι προοπτικές, για μία αύξηση της αποχής, από την εκλογική διαδικασία, δεν φαίνεται να είναι καλές. Το εκλογικό σώμα θα συμμετάσχει και θα προσέλθει να ψηφίσει.

Και φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να ευνοήσει την Angela Merkel και τον παραδοσιακό κομματικό συνασπισμό της CDU, με την CSU. Ακόμη και η διαφημιζόμενη άνοδος του παραδοσιακού κόμματος των Φιλελευθέρων (FDP), που είχε καταποντισθεί, στις βουλευτικές εκλογές της 22/9/2013, αποτελεί και αυτή ένα δείγμα της καθίζησης της παραδοσιακής δεξιάς και της Angela Merkel.

Ανάλογη τύχη κλιμακούμενη, σύμφωνα, με τις δυνάμεις, που κάθε κόμμα συγκεντρώνει, θα έχει και ο υπόλοιπος παραδοσιακός πολιτικός κόσμος της Γερμανίας. Το SPD, όπως είπαμε, θα έχει την πτώση, που του αξίζει, αλλά και οι Πράσινοι, θα υποστούν τις συνέπειες των πολιτικών, που εκφράζουν και υποστηρίζουν. Και είναι πιθανό, σε αυτή την πορεία να τους ακολουθήσει και το κόμμα της Αριστεράς.

Η Κυριακή είναι, πλέον, πολύ κοντά και η καθίζηση της παραδοσιακής γερμανικής δεξιάς και του κατεστημένου πολιτικού κόσμου της μεγάλης αυτής χώρας πλησιάζει.

 

Κοντός ψαλμός, αλληλούια...

Ο Emmanuel Macron και η έναρξη της οδυνηρής πορείας του, προς τις πύλες της πολιτικής Κόλασης. (Η ταχύτατη κατάρρευση της ανύπαρκτης δημοφιλίας του Γάλλου προέδρου, ο "εκγερμανισμός" της γαλλικής κοινωνίας και ο αντιμεταρρυμιστικός οικονομικός και κοινωνικός σχεδιασμός της γαλλικής γραφειοκρατικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας).

Η δημοσκοπική και επικοινωνιακή παρακμή του Emmanuel Macron αποτελεί ένα πρώτο και καθόλου ασήμαντο δείγμα, για το ότι η αλυσίδα των γεγονότων, που συγκροτεί την μακρά και επίπονη πορεία του νεοεκλεγέντος Γάλλου προέδρου, προς την πολιτική κόλαση, που έχει ανοίξει τις πύλες της και τον περιμένει, φαίνεται ότι έχει, ήδη, αρχίσει.

Το τραίνο είναι, πλέον, πάνω στις ράγες και το απρόβλεπτο, ως προς τους χρόνους και τους σταθμούς, που πρόκειται να πραγματοποιήσει, ταξίδι ξεκίνησε και θα φθάσει στον τελικό του προορισμό. Το πολιτικό τέλος του εκλεκτού της ακροδεξιάς πτέρυγας του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που, με επικεφαλής τον "Hollandreou", προτίμησε να διαλύσει το ιστορικό αυτό κόμμα, στηρίζοντας την εκλογή του Emmanuel Macron, δεν προβλέπεται να είναι, καθόλου, καλό.

Η, φαινομενικά, αφύσικη καταβαράθρωση της δημοφιλίας του Γάλλου προέδρου είναι μια πρώτη ένδειξη, μια απλή αρχή αυτού, που πρόκειται να ακολουθήσει και το οποίο δεν θα είναι, καθόλου, ευχάριστο, για τον ίδιο και για την γαλλική μπατιροτραπεζοκρατία, την επιχειρηματική τεχνοδομή και την ευρύτερη ελίτ της μεγάλης αυτής χώρας, που τον εξέλεξαν και τον στηρίζουν. Αυτή η ένδειξη, βέβαια, δεν είναι η κυριότερη, αλλά δεν είναι, καθόλου, αμελητέα.

Έτσι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του γαλλικού κράτους είδε την δημοτικότητα του να βρίσκεται, σε ελεύθερη πτώση και από την αποδοχή του ίδιου και των πεπραγμένων του, από το 64% των πολιτών της χώρας του, τον περασμένο Ιούνιο, κατακρημνίστηκε, στο 54%, τον Ιούλιο, για να καταβαραθρωθεί, εντελώς, πρόωρα, στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, στο 40%, με καταγραμμένη την δυσαρέσκεια των πολιτών, από την κυβέρνηση του Γάλλου προέδρου, στα πρωτοφανή επίπεδα του 57%.

Εννοείται, βέβαια, ότι αυτού του είδους οι επιδόσεις ουδέποτε, στο παρελθόν, έχουν καταγραφεί, για έναν νεοεκλεγμένο πρόεδρο, στην Γαλλία και οπουδήποτε αλλού. Αυτή η δραματική πολιτική εξέλιξη, μπορεί να αντιμετωπίζεται, από τα συστημικά μέσα εξουθενωτικής αποβλάκωσης, ως έκπληξη, αλλά, στην πραγματικότητα και με βάση τα δεδομένα, που έχουν καταγραφεί, εδώ και πολύ καιρό και τα οποία επιβεβαιώθηκαν, από την προεκλογική εκστρατεία της περιόδου Μαΐου - Ιουνίου 2017 και από τα εκλογικά αποτελέσματα, που προέκυψαν, όλα όσα συμβαίνουν, σήμερα και καταδεικνύουν την ραγδαία και φαινομενικά, πρόωρη αποδόμηση του "αυγουλά" Emmanuel Macron, δεν αποτελούν τίποτε άλλο, από την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων του, κοινωνικά, αποσαρθρωμένου γαλλικού πολιτικού και κομματικού σκηνικού.

Με δεδομένη την κατάσταση, που επικρατεί, στην γαλλική κοινωνία, έτσι όπως αυτή έχει αποτυπωθεί, στις τελευταίες διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2017, η έκφραση οποιασδήποτε έκπληξης, για την ραγδαία πτώση των αποκαλούμενων ποσοστών δημοφιλίας του Emmanuel Macron, αποτελεί εργαλείο της συστημικής προπαγάνδας, που ασκείται, με σκοπό τον έλεγχο του ευμετάβλητου θυμικού και της απρόβλεπτης συμπεριφοράς του πληθυσμού της μεγάλης αυτής χώρας.

Αλλά στην ζωή δεν είναι όλα μια απλή προπαγάνδα και αποτελέσματα της τρέχουσας επικοινωνιακής διαχείρισής της. Όμως, ακόμη και όταν η έκπληξη, για την ταχύτητα και την σφοδρότητα της πρώϊμης επικοινωνιακής κατάρρευσης του Γάλλου προέδρου, είναι αυθεντική, αποδεικνύει, παράλληλα, το μέγεθος της συστημικής ηλιθιοποίησης, που ενδημεί και επεκτείνεται, με ταχύ βηματισμό, στους κύκλους της γαλλικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ, η οποία έχει καταστεί ένα θλιβερό και υποτακτικό παρακολούθημα του γερμανικού ηγεμονισμού, βαδίζοντας στα ίχνη των collaborateurs του κατοχικού καθεστώτος του Βισύ, επενδύοντας τις ελπίδες της, στον κωμικοτραγικό πρώην υπουργό Οικονομικών του, απίστευτα, οπερετικού "Hollandreou".

Αυτή η πραγματική πνευματική υποβάθμιση της γαλλικής ολιγαρχίας αποτελεί σαφέστατη ένδειξη του ξεπεσμού της και είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, για το μέλλον της, το οποίο είναι, δραματικά, περισσότερο σκοτεινό, από όσο η ίδια υποψιάζεται. Ο "εκγερμανισμός" της σκέψης και η γοργή γερμανοποίηση της γαλλικής ελίτ την έχουν οδηγήσει, στο να απολέσει την παροιμιώδη αυτογνωσία της και την επίγνωση της κατάστασης, που επικρατεί, στην κοινωνία την οποία διοικεί και καλείται να διαχειριστεί.

Και φυσικά, αυτή η απώλεια του "γνώθι σαυτόν", του συμπλέγματος των γαλλικών οικονομικών και πολιτικών ολιγαρχιών, έχει οδηγήσει το σύνολο αυτής της ηγέτιδας τάξης να αρνείται να δει την εξελισσόμενη, επεκτεινόμενη και επιδεινούμενη διαίρεση της γαλλικής κοινωνίας, η οποία, όσο περνάει ο καιρός καθίσταται ολοένα και περισσότερο βαθύτερη και ως εκ τούτου, μη αναστρέψιμη.

Αυτό σημαίνει ότι, προϊόντος του χρόνου και όσο η γαλλική ολιγαρχία δεν λαμβάνει πρωτοβουλία, για να αντιστρέψει αυτή την δυσμενή εξέλιξη της κατάστασης, που διαμορφώνεται, στους κόλπους της κοινωνίας, την οποία διοικεί, η παγίωση του μη αναστρέψιμου χαρακτήρα της διαίρεσης, που επικρατεί, εντός αυτής, θα καταστήσει την κατάσταση μη διαχειρίσιμη. Και φυσικά, αυτή η εξέλιξη θα είναι η αρχή των χειρότερων, που θα ακολουθήσουν.

8/9/2017 Ο Emmanuel Macron και η Brigitte μπορούν να κάνουν μια ευχάριστη βόλτα στην οδό Ερμού των Αθηνών, ανάμεσα στους άνδρες της φρουράς της ασφάλειά τους και περιστοιχιζόμενοι, από διάφορους Αθηναίους, οι οποίοι, μέσα στην αφέλειά τους, θεωρούν τον πρόεδρο του γαλλικού κράτους, ως ένα αντίβαρο, στην γερμανική δύναμη. Στην Γαλλία, όμως, οι πολλές διαδηλώσεις, που του ετοιμάζουν οι αντίπαλοί του και η εκφραζόμενη δυσανεξία της κοινωνίας, περιμένουν να τον υποδεχθούν...


Η πρώϊμη παρακμή του νεοεκλεγμένου προέδρου του γαλλικού κράτους, όπως καταγράφεται, μέσα από την ραγδαία πτώση της δημοφιλίας του Emmanuel Macron, ο οποίος - κακά τα ψέματα - ουδέποτε υπήρξε δημοφιλής, είναι ένα πρώτο και μικρό δείγμα των χείριστων, που πρόκειται να ακολουθήσουν, όταν η γαλλική κοινωνία θα αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα, στα οποία η γαλλική μπατιροτραπεζοκρατία και η λοιπή ελίτ της χώρας αυτής είναι διατεθειμένες και προτίθενται να την εμπλέξουν, με τις "μεταρρυθμιστικές" (και στην ουσία, αντιμεταρρυθμιστικές και βαθύτατα, αντιδραστικές) ντιρεκτίβες του κρυπτόμενου, αλλά και συνάμα, απολύτως, υπαρκτού Μνημονίου, που η κυβέρνηση των Emmanuel Macron και Édouard Philippe έχει κληθεί και σκοπεύει να εφαρμόσει.

Η εργασιακή αντιμεταρρύθμιση, ως μία πρώτη προσπάθεια, για την απότομη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, υπέρ της μεγάλης εργοδοσίας, της αύξησης των κερδών, εις βάρος της μισθωτής εργασίας και υπέρ της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής βιομηχανίας και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, είναι, μόνον, η αρχή των όσων δεινών αναμένουν την μεγάλη πλειοψηφία της γαλλικής κοινωνίας, η οποία προβλέπεται και σχεδιάζεται να απολέσει ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα σημερινά χαρακτηριστικά της.

Η γαλλική οικονομία, σύμφωνα με τον σχεδιασμό της γαλλικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ, πρέπει να εκγερμανιστεί. Αυτό, στην πράξη σημαίνει ότι πρέπει να εντείνει, στο έπακρο, τον εξαγωγικό της προσανατολισμό, ισοπεδώνοντας αυτό το τμήμα της εσωτερικής αγοράς, που εμποδίζει την πραγματοποίηση αυτής της διαδικασίας και αφαιρεί τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της γαλλικής παραγωγής, αφού η βιομηχανία της χώρας και εν γένει, η οικονομία, χάνουν, σταθερά, τις εξωτερικές αγορές τους και υποβαθμίζονται, στα πλαίσια του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού και του παγκοσμιοποιημένου διεθνούς εμπορίου.

Αυτή η διαδικασία και ο συνολικός σχεδιασμός της γαλλικής ελίτ, όμως, απαιτούν την δραστική μείωση του εργατικού και εν γένει, του μισθωτικού κόστους, καθώς και μια ευρύτατη ανακατανομή, υπέρ της τεχνοδομής των μεγάλων εξαγωγικών γαλλικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων και της γαλλικής μπατιροτραπεζοκρατίας, του εθνικού εισοδήματος, ανάμεσα στις διάφορες κοινωνικές τάξεις και επί μέρους ομάδες του γενικού πληθυσμού και της συναφούς ισχύος, που συνδέεται, άμεσα και άρρηκτα, με την κατανομή, την κατοχή, την διατήρηση και την επαύξηση του εισοδήματος.

Στον σκληρό πυρήνα του όλου σχεδιασμού δεν βρίσκεται, απλώς και μόνο, μια (μικρότερη, ή μεγαλύτερη) μείωση των εισοδημάτων των μισθωτών και μια μεταφορά του πλούτου, από τις διάφορες κατηγορίες του πληθυσμού, με μικρά, μεσαία και υψηλότερα εισοδήματα, προς την οικονομική ολιγαρχία (την τεχνοδομή των βιομηχανικών ομίλων και του χρηματοπιστωτικού συστήματος). Αν ήταν, μόνον, αυτό, θα μπορούσε, με μικρότερες, ή μεγαλύτερες ανακατατάξεις και αναταράξεις, να αντιμετωπισθεί. Αλλά, δεν πρόκειται, μόνο, περί αυτού. Ο σχεδιασμός, εκ των πραγμάτων, στοχεύει, πολύ πέραν αυτού.

Ο σχεδιασμός της γαλλικής ελίτ περιλαμβάνει την δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικού χώρου ανέργων και υποαπασχολούμενων, με πενιχρά εισοδήματα, δηλαδή του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού, για τον οποίο είχε μιλήσει ο Karl Marx, με καθαρή και σαφέστατη στόχευση, τον σκληρό ανταγωνισμό εργαζομένων, υποαπασχολούμενων και ανέργων, ο οποίος θα οδηγήσει, στην συντριβή του εργατικού και μισθωτικού κόστους και στην συντήρησή του, στα εκάστοτε, χαμηλά και ανταγωνιστικά επίπεδα, που είναι αναγκαία, για την υψηλή κερδοφορία της γαλλικής παραγωγής, εις το διηνεκές, δηλαδή, για την διαρκή μεταφορά του πλούτου, στις υψηλότατες εισοδηματικές κατηγορίες του πληθυσμού, στις οποίες, βεβαίως, συνοθούνται τα μέλη της γαλλικής ολιγαρχίας.

Και φυσικά, η δημιουργία ενός τέτοιου κοινωνικού χώρου ενός σύγχρονου υποπρολεταριάτου απαιτεί τεράστια αριθμητικά μεγέθη, προκειμένου, αυτός να καταστεί λειτουργικός και αποτελεσματικός, ως προς το έργο, που καλείται και πρέπει, σύμφωνα με τον σχεδιασμό, να επιτελέσει.

Ως εκ τούτου και με δεδομένη την πολύπλοκη κοινωνική ισορροπία, ανάμεσα, στις διάφορες τάξεις, κατηγορίες και ομάδες πιέσεως του γαλλικού πληθυσμού και την ανελαστική διαστρωμάτωση, που έχει διαμορφωθεί, μέσα στους κόλπους της γαλλικής κοινωνίας, ως προϊόν κοινωνικών αγώνων, που εκκινούν, από την εποχή της επανάστασης του 1789, δηλαδή, εδώ και αιώνες, η αντιμεταρρυθμιστική ατζέντα της γαλλικής ολιγαρχίας επιβάλλει την δημιουργία καταστάσεων, που η σύγχρονη γαλλική κοινωνία, στην μεγάλη πλειοψηφία της, δεν μπορεί, καν, να υποψιασθεί.

Και αυτό που απαιτεί η επιτυχία του σχεδιασμού της γαλλικής ελίτ, δεν είναι άλλο, από την καταστροφή ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού και την υποβάθμιση της ζωής και του status πολλών και ευάριθμων κοινωνικών ομάδων.

Όμως, η πραγματοποίηση αυτής της κοινωνικής καταστροφής δεν είναι εφικτή, εάν δεν συνδυασθεί, με μια δυναμική διαλυτική παρέμβαση, στις τάξεις των γαλλικών συνδικάτων και την απαραίτητη εργαλειοποίηση του συνδικαλισμού, ο οποίος, λόγω της κοινωνικής του απήχησης και του ενσωματωμένου, στις δράσεις του, δυναμισμού, θα πρέπει να τεθεί, στην υπηρεσία της απανταχού, εργοδοσίας και να ενταχθεί, πλήρως, στον σχεδιασμό της ολιγαρχίας, έτσι ακριβώς, όπως συμβαίνει, στην γειτονική Γερμανία της Χριστιανοδημοκρατίας της Angela Merkel και των Σοσιαλδημοκρατών του Martin Schulz και στην μακρινή Κίνα των Κομμουνιστών του Xi Jinping.

Αυτόν τον καταστροφικό κοινωνικό σχεδιασμό έρχεται να υπηρετήσει ο Emmanuel Macron και για την υλοποίηση αυτής της νεοσυντηρητικής αντιμεταρυθμιστικής μεταμόρφωσης της γαλλικής κοινωνίας, είναι που υποστηρίχθηκε, από την μεγάλη πλειοψηφία της γαλλικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ, η οποία παραδειγματίζεται, από την γερμανική ελίτ, την οποία θαυμάζει, για την πειθαρχία, που έχει επιβάλει, στην κοινωνία, που διοικεί, μεγάλα τμήματα της οποίας, μάλιστα, διακρίνονται, από μια παροιμιώδη εθελοδουλεία, η οποία, προφανώς είναι ζηλευτή, από την γαλλική ολιγαρχία, όπως και από όλες τις άλλες γραφειοκρατικές καπιταλιστικές ολιγαρχικές ελίτ των ευρωπαϊκών κρατών - και όχι, μόνον, αυτών.

Αλλά η πρώϊμη και απόλυτα, φυσιολογική κατάρρευση της επικοινωνιακής εικόνας του νεοεκλεγμένου προέδρου του γαλλικού κράτους και η κατάδειξη της ανύπαρκτης δημοφιλίας του, οριοθετούν, ήδη, από τώρα, που είναι πολύ νωρίς και δείχνουν τα περιορισμένα περιθώρια, που τίθενται, από την ίδια την κοινωνία, η οποία, όπως φαίνεται, με ταχείς ρυθμούς, θα αντιληφθεί την πραγματική φορά των πραγμάτων, έτσι όπως αυτά θα εξελιχθούν, εάν υλοποιηθεί ο αντιδραστικός σχεδιασμός της γαλλικής γραφειοκρατικής καπιταλιστικής ελίτ.

Κάπως έτσι, με την έναρξη της συζήτησης, για τις αντιμεταρρυθμιστικές εργασιακές ανατροπές, άρχισε τον Ιούλιο και συνεχίστηκε, με αστραπιαίους ρυθμούς, τον Αύγουστο, η συναρπαστική αποδόμηση του Emmanuel Macron και της κυβέρνησής του. Αυτή η διαλυτική, για τον Γάλλο πρόεδρο, δημοσκοπική και επικοινωνιακή κατάσταση, δεν πρόκειται να ανακοπεί, αφού, ήδη, μέσα στον Σεπτέμβριο, η κοινοβουλευτική, αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση και το κυριότερο, η συνδικαλιστική και ακόμη περισσότερο, η κοινωνική αντίσταση, στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, ετοιμάζουν ένα καυτό φθινόπωρο, στον Emmanuel Macron.

Και φυσικά, αυτή η κοινωνική αντίσταση, που δίνει, στην παράταξη της "France Insoumise" και στον Jean-Luc Mélenchon, την ευκαιρία να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν την αναδιάταξη του καταρρεύσαντος παλαιού πολιτικού σκηνικού και να επιτύχουν την ανακατασκευή του, παρά τα επιφαινόμενα, που δημιουργήθηκαν, από τα αποτελέσματα των εκλογών της περιόδου Μαΐου - Ιουνίου 2017 και να οδηγήσουν, στην πλήρη κυριαρχία των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, οι οποίες βρίσκονταν και επιδιώκεται, σταθερά, από την γαλλική ολιγαρχία, να παραμείνουν, στο περιθώριο.

Όσο δύσκολο και να φαίνεται αυτό το εγχείρημα, στην πραγματικότητα, είναι πολύ εύκολο, με δεδομένη την ανήσυχη και πραγματικά, δύσκολα διαχειρίσιμη και ανυπότακτη προδιάθεση και στάση της γαλλικής κοινωνίας, η οποία, από την ίδια την διαστρωμάτωσή της και με δεδομένα τα παγιωμένα συμφέροντα, που οι λεπτές κοινωνικές ισορροπίες έχουν δημιουργήσει, δεν θα υποκύψει, εύκολα, στους σχεδιασμούς της εντόπιας ολιγαρχικής ελίτ, τους οποίους, αντιθέτως, μπορεί, πολύ περισσότερο εύκολα, από ό,τι η τωρινή πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών νομίζει, να εκτροχιάσει και να ανατρέψει.

Η κατάρρευση του προχειροφτιαγμένου σκηνικού της, περίπου, απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας του Emmanuel Macron, που κατασκεύασε, κακήν, κακώς, η γαλλική "ευρωπαϊστική" ελίτ, θα είναι αστραπιαία και ο βασιλιάς θα αποδειχθεί γυμνός. Δηλαδή, έτσι όπως, πραγματικά, είναι.

Βέβαια, η ίδια η συγκεντρωτική κατασκευή του πολιτεύματος και της θεσμικής διάρθρωσης του πολιτικού συστήματος και της διακυβέρνησης της χώρας, με τα έντονα βοναπαρτιστικά χαρακτηριστικά, που δίνουν εκτεταμένες υπερεξουσίες, στον πρόεδρο του γαλλικού κράτους, αποτελούν ανελαστικά στοιχεία, για την ομαλή υπερπήδηση των διάφορων ενδημικών κοινωνικών εκρήξεων, όταν καταγράφεται και μεταφέρεται, στα πεζοδρόμια, η πραγματική κοινωνική αναντιστοιχία, ανάμεσα στην διακυβέρνηση της χώρας και στις επιθυμίες της πλειοψηφίας της γαλλικής κοινωνίας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα αδιέξοδα μπορούν να ξεπεραστούν, είτε, με την διεύρυνση της κρατικής καταστολής, κάτι που είναι αδιανόητο, για την γαλλική κοινωνία, είτε με την προσφυγή σε δημοψηφισματικού χαρακτήρα διαδικασίες, είτε με την παραίτηση του προέδρου του κράτους, αφού όλα τα άλλα μέσα έχουν καταστεί αναποτελεσματικά.

Στην παρούσα φάση, όμως, δεν βρισκόμαστε στην εποχή της απρόβλεπτης και όλως, αιφνίδιας κρίσης του Μάη του 1968, την οποία ο πρόεδρος Charles André Joseph Marie de Gaulle μπόρεσε να ξεπεράσει, με μια διαδήλωση των οπαδών του, όταν καταλάγιασε η μη αναμενόμενη φοιτητική και εργατική εξέγερση (χάνοντας, όμως και οδηγούμενος, σε παραίτηση, ένα δημοψήφισμα, έναν χρόνο μετά). Το διακύβευμα της τωρινής εποχής είναι πολύ μεγαλύτερο, από όσα διακυβεύονταν, τότε και αφορά την ίδια την συγκρότηση της γαλλικής οικονομίας και της κοινωνίας της χώρας αυτής, με ορίζοντα το απρόβλεπτο μέλλον.

Αυτό, που θεωρώ, περίπου, βέβαιο είναι το ότι, εντός της γαλλικής κοινωνίας, οι δυνάμεις της κοινωνικής διαίρεσης, ακόμη και του κοινωνικού κατακερματισμού, έχουν τεθεί, σε λειτουργία και μπορούν, με δεδομένη την ανελαστικότητα, του οικονομικού και του κοινωνικού σχεδιασμού της γαλλικής γραφειοκρατικής ελίτ και του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας, να οδηγήσουν, όπως έχω περιγράψει, στο πρόσφατο παρελθόν [δείτε τα δημοσιεύματά μου σε αυτό εδώ το μπλογκ : Πού πάει η Γαλλία; Η γερμανική ελίτ στηρίζει την γαλλική, αλλά... (Ο θλιβερός "Hollandreou" και το Parti Socialiste Français καταρρέουν, ενώπιον των κοινωνικών αντιδράσεων, εισπράττοντας αυτό που τους αξίζει) και Η Γαλλία μετά τις προεδρικές εκλογές : Από τον οπερετικό "Hollandreou", μέχρι τον Emmanuel Macron, ο δρόμος, προς τις χαοτικές εξελίξεις, μπορεί να μην είναι, ιδιαίτερα, εύκολος, αλλά, παράλληλα, δεν είναι δύσκολος, ούτε μακρύς και Γαλλικές βουλευτικές εκλογές 2017 - Αποχή vs Macron : It's not too close to call. (Το εκλογικό σώμα απέχει από την ψηφοφορία, αλλά θα καταβάλει το βαρύ κόστος της φαινομενικής παντοκρατορίας του ακραίου κέντρου και της γαλλικής "ευρωπαϊστικής" ολιγαρχίας)], σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Και όταν μιλάμε, για ανεξέλεγκτες καταστάσεις, αναφερόμενοι, στις ιδιαιτερότητες και στην ιστορική υποδομή της γαλλικής κοινωνίας, κάνουμε λόγο, για την εμφάνιση κοινωνικών εξεγέρσεων, οι οποίες θα θυμίσουν τον γαλλικό Μάη του 1968, ή/και την Κομμούνα του Παρισιού - πολύ περισσότερο και λόγω του έντονου αντισυνδικαλιστικού προσανατολισμού και της συντριπτικής αναδιάταξης των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και των ταξικών και των ομαδοποιημένων συμφερόντων, εναντίον των οποίων στρέφεται ο σκληρός πυρήνας του αντιμεταρρυθμιστικού σχεδιασμού της γαλλικής ολιγαρχίας.

Ως εκ τούτου, οι αντιδράσεις της κρατικής διοίκησης, υπό τον Emmanuel Macron και της γαλλικής ολιγαρχίας, η οποία έχει αρχίσει, ήδη, να υποψιάζεται και να τρομοκρατείται, από την σφοδρότητα των κοινωνικών αναταράξεων, που θα ακολουθήσουν, είναι, απολύτως, απρόβλεπτες, αφού, για την ελίτ που στήριξε την εκλογή του, η εφαρμογή του σχεδιασμού των φιλικών, προς την υψηλή κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, "μεταρρυθμιστικών" σχεδίων είναι, απολύτως, απαραίτητη, για την παύση της κατρακύλας της γαλλικής οικονομίας και των μεγάλων βιομηχανικών ομίλων, στον διεθνή ανταγωνισμό, ο οποίος καθίσταται, ολοένα και περισσότερο σκληρός και δύσκολος.

Το τί πρόκειται να συμβεί, στην μεγάλη αυτή χώρα, είναι το ζητούμενο και φυσικά, είναι αυτό που θα παρακολουθήσουμε, στις ημέρες, τους μήνες και τα χρόνια, που θα ακολουθήσουν.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το μέλλον του "αυγουλά" Emmanuel Macron είναι σκοτεινό. Και υπάρχουν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, για να καταστεί, απολαυστικά, ζοφερό...