Πώς και γιατί τα ρωσικά πυραυλικά συστήματα "Favorit" S-300 PMU-2 τερμάτισαν τις νατοϊκές και τις ισραηλινές επιθέσεις, στην Συρία. (Η εύθραυστη εκεχειρία στο Ιντλίμπ και το αναμενόμενο κακό τέλος των τζιχαντιστών).

Παρά την ύφεση, που έφερε η ρωσοτουρκική συμφωνία της 17/9/2018, στο Σότσι, για δημιουργία μιας νεκρής ζώνης, ανάμεσα στους τζιχαντιστές αντάρτες και τον στρατό του Μπασάρ αλ Ασάντ, στην επαρχία του Ιντλίμπ, την απόσυρση του βαριού οπλισμού των ανταρτών και την απομάκρυνσή τους, από την ζώνη αυτή, η υλοποίηση αυτής της συμφωνίας δεν είναι ομαλή, αφού οι τζιχαντιστές κάνουν ό,τι μπορούν, για να αποφύγουν την συμμόρφωσή τους, σε μια συμφωνία, στην οποία δεν συμμετείχαν και η οποία τους επιβλήθηκε, από την τουρκική πλευρά. Η εκεχειρία αυτή είναι εύθραυστη.

Κατόπιν τούτου, η αναζωπύρωση των μαχών είναι, πάντοτε, προ των πυλών, αφού είναι προφανές ότι ο σκοπός των Ρώσων και του συριακού καθεστώτος, το οποίο θεωρεί την συμφωνία αυτή, ως προσωρινή, είναι να εκδιώξουν τους αντάρτες, από την περιοχή του Ιντλίμπ, με, όσο είναι δυνατόν, μαλακό τρόπο, αλλά αυτό, επί του παρόντος, σκοντάφτει, στο γεγονός ότι οι τζιχαντιστές της ένοπλης οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ (που ελέγχει το 60% της επαρχίας και μαζύ με άλλες ένοπλες οργανώσεις τα 2/3 της - υποτιθέμενης, ως μέλλουσας - αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης) και είναι παρακλάδι της αλ Κάϊντα, δεν είναι διατεθειμένοι, ούτε από την νεκρή ζώνη να απομακρυνθούν, αλλά και ούτε και τα βαριά όπλα τους να αποσύρουν, από αυτή.

Με αυτά τα δεδομένα, οι πιθανότητες, για να παύσει η ύφεση του μετώπου, στην επαρχία του Ιντλίμπ, όχι πολύ μακριά, από σήμερα, αυξάνονται, αφού αυτό που μπορεί να συμβεί, είναι, απλούστατα, μια συντονισμένη επίθεση του τουρκικού στρατού και των ανταρτικών οργανώσεων, που ελέγχει, κατά των ένοπλων της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, ή - το πιθανότερο - μια συντονισμένη επίθεση του συριακού στρατού, ο οποίος καλεί τους πολίτες της επαρχίας να απομακρυνθούν, από τους αντάρτες, διότι "η μοίρα τους είναι σφραγισμένη" και της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, η οποία, πλέον, κυριαρχεί, στον συριακό εναέριο χώρο. (Το πώς και το γιατί κυριαρχεί, θα το δούμε  αμέσως, παρακάτω). 

Αλλά, πέρα από το τί γίνεται, στην επαρχία Ιντλίμπ και την ύφεση (όχι, όμως, την πλήρη αδρανοποίηση), στο, εκεί, μέτωπο του συριακού πολέμου, η αλήθεια είναι ότι πλήρης ύφεση έχει επέλθει και στο άλλο μέτωπο του εναερίου και του θαλάσσιου χώρου της νοτιοανατολικής Μεσογείου, αφού και οι νατοϊκές δυνάμεις έχουν αδρανοποιηθεί και - το κυριότερο - η ισραηλινή πολεμική αεροπορία έχει σιγήσει, παύοντας τους συνεχείς βομβαρδισμούς της κατά στόχων, μέσα στην Συρία, οι οποίοι αφορούν, είτε τους Ιρανούς, την Χεζμπολλάχ και σιιτικές ομάδες Ιρακινών, που δρούν, μέσα στο συριακό έδαφος, αλλά και κατά εγκαταστάσεων του συριακού στρατού.

Η αιτία αυτής της αδράνειας και αυτής της σιγής είναι η παράδοση, στον συριακό στρατό, των οπλικών συστημάτων S-300.

Όπως φαίνεται έχει έλθει η ώρα το γνωστό κακοποιό κράτος της Μέσης Ανατολής να συμμαζευτεί. Οι ετσιθελικοί τραμπουκισμοί του, προϊόν της απίστευτης και εν πολλοίς, αδικαιολόγητης ανεκτικότητας της ρωσικής ηγεσίας, που του επέτρεπε να βομβαρδίζει τους μη αρεστούς, σε αυτό, στόχους, στην Συρία (και μάλιστα, σε προσυνεννόηση, με τους επιτόπιους Ρώσους στρατιωτικούς!), λαμβάνουν τέλος, ως αποτέλεσμα της προβοκατορικής δραστηριότητας του, στον εναέριο χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, έξω από τον συριακό εναέριο χώρο, που οδήγησε, στην κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου, που επέστρεφε στην ρωσική στρατιωτική βάση, στο Χμεΐμ, με θύματα 15 Ρώσους στρατιωτικούς.

Παρά την αγχωμένη αντίδραση του John Bolton (του γνωστού στενού συνεργάτη του Αμερικανού προέδρου Donald Trump), ο οποίος χαρακτήρισε, την παράδοση των S-300, στις συριακές ένοπλες δυνάμεις, ως μια πολύ σοβαρή κλιμάκωση του πολέμου, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και οι επιτελείς της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας, προβαίνοντας, σε κλασικές ασκήσεις θάρρους, καμώνονται ότι αυτά τα ρωσικά οπλικά συστήματα επίθεσης και αντιαεροπορικής άμυνας δεν τους απασχολούν, ενώ, κατά καιρούς, έχουν απειλήσει ότι θα τα κτυπήσουν, εάν και όταν εγκατασταθούν, στην Συρία, προκειμένου να μην ενταχθούν, στην συριακή αεράμυνα.

Ανοησίες. Αυτόν τον καιρό, που διανύουμε, οι S-300 εγκαθίστανται (εάν δεν έχουν εγκατασταθεί, ήδη), στην συριακή επικράτεια, που ελέγχει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ και οι Ισραηλινοί δεν έχουν πράξει το παραμικρό, ενώ οι νατοϊκοί κάνουν το κορόϊδο. Είναι σαφές ότι οι νατοϊκοί γνωρίζουν το τί έχουν να αντιμετωπίσουν, ενώ οι Ισραηλινοί δεν τολμούν, διότι, πλέον, δεν έχουν το πράσινο φως, από την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, να ασυδοτήσουν, όπως έπρατταν, μέχρι την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου. Όπως έχει πει η ρωσική πλευρά "με τις πράξεις μας προειδοποιήσαμε και έτσι όποιος βρεθεί μπροστά μας κακό του κεφαλιού του". Και ως εκ τούτου, όλοι αυτοί ποιούν την νήσσαν. 

Το ερώτημα, που γεννιέται, από την συμπεριφορά των Ισραηλινών, είναι το γιατί, με την μη έγκαιρη ενημέρωση του Ρώσου πιλότου, οδήγησαν το ρωσικό αεροπλάνο, στην κατάρριψή του, από την συριακή αεράμυνα. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη και σχετίζεται, με την συγκυρία. 

Οι επιχειρησιακές ανάγκες της ισραηλινής αεροπορίας, κατά την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που πετούσε το ρωσικό αεροπλάνο, είναι που οδήγησαν τα πολεμικά αεροσκάφη του Ισραήλ, τα οποία κτυπούσαν στόχους, στην Συρία, να το χρησιμοποιήσουν, ως κάλυμμα, απέναντι, στις βολές της συριακής αντιαεροπορικής άμυνας, προκειμένου να προστατευθούν. Αυτό ήταν το μεγάλο, αλλά και αναγκαστικό λάθος των Ισραηλινών πιλότων και της ισραηλινής επιχειρησιακής ομάδας, που κατηύθυνε τα αεροσκάφη αυτά, από το κέντρο επιχειρήσεων. 

Κάπως έτσι, την πάτησαν οι Ισραηλινοί και μαζύ τους οι νατοϊκοί, αφού, παράλληλα και μια γαλλική φρεγάτα κτυπούσε στόχους, στην Συρία, εντείνοντας την σύγχυση. 

Από εκεί και πέρα, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Άβιντγκορ Λίμπερμαν και το αμερικανικό Πεντάγωνο κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και έχουν παύσει τις δραστηριότητές τους, κατά των συμμάχων του Μπασάρ αλ Ασάντ και του συριακού στρατού. όμως, παράλληλα, προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις δυνατότητες των ρωσικών πυραυλικών συστημάτων "Favorit" S-300 PMU-2, σε μια χαρακτηριστική επίδειξη ασκήσεων θάρρους, στηριζόμενοι στα αεροπλάνα stealth, τύπου F-35, εκ των οποίων, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία έχει μόλις 12, αριθμός ο οποίος είναι, απολύτως, ανεπαρκής.

Ο πολύ μεγάλος αριθμός των πολεμικών αεροπλάνων του Ισραήλ αποτελείται, από F-16, τα οποία είναι ένας πολύ εύκολος στόχος, για τα πυραυλικά συστήματα του S-300, ενώ είναι, πλήρως, ευάλωτα και σε κατώτερης ποιότητας οπλικά συστήματα, όπως έχει διαπιστωθεί, κατά την διάρκεια των παλαιών ισραηλινών επιχειρήσεων, στην Συρία. Αυτή η πραγματικότητα είναι, τραγική και ασυμμάζευτη, για την ισραηλινή στρατιωτική και πολιτική ηγεσία. 

(Και φυσικά, η ελληνική πλευρά ελάχιστη βοήθεια προσέφερε στους Ισραηλινούς, με την εκπαίδευσή τους, στα παλαιά οπλικά συστήματα S-300, που έχει αγοράσει ο Άκης Τσοχατζόπουλος - ο οποίος τιμωρήθηκε και γι' αυτή του την ενέργεια, ως υπουργός Εθνικής Άμυνας -, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μετά την κρίση των Ιμίων, από την Ρωσία του Μπορίς Γέλτσιν. Η έκδοση αυτών των οπλικών σταστημάτων κρίνεται - και είναι - απαρχαιωμένη, σε σχέση, με αυτό το μοντέλο των πυραυλικών συστημάτων, που μετέφερε η Ρωσία, στην συριακή επικράτεια).


Αλλά και για τα F-35, που έχει η ισραηλινή πολεμική αεροπορία, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Τα λίγα αεροπλάνα αυτού του τύπου έχουν να αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα, με τους S-330, διότι έχουν απέναντί τους, ένα ολοκληρωμένο και πολλαπλό σντιαεροπορικό σύστημα, το οποίο, με τα ραντάρ του, ανιχνεύει και εντοπίζει τους στόχους του, από πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις.

Επίσης, αυτό που είναι δεδομένο, είναι ότι τα πολεμικά αεροπλάνα, που χρησιμοποιούν την τεχνολογία stealth, έχουν μειωμένη απόδοση, στο πεδίο της μάχης, εξ αιτίας αυτής της τεχνολογίας, όταν το αεροπλάνο χρησιμοποιεί το ραντάρ του, αφού η χρήση αυτή το καθιστά λιγότερο αόρατο, την ίδια στιγμή, που, αναγκαστικά, δεν κουβαλάει πολλά όπλα, τα οποία είναι υποχρεωμένο να κρύβει μέσα στο κύτος του.

Όπως λένε οι ειδικοί τα F-35, προδίδονται, μόλις ανοίξουν τις πόρτες τους, για να ρίξουν τους πυραύλους τους, ενώ και οι χαμηλές συχνότητες, που χρησιμοποιούν βοηθούν τα εξειδικευμένα οπλικά συστήματα, που έχει απέναντί του, να το εντοπίσουν. Ό,τι και να λέγεται, οι S-300, πιθανότατα, μπορούν να ανιχνεύσουν αόρατους στόχους, με τεχνολογία stealth και παρά το γεγονός ότι η στόχευσή τους, δεν είναι ακριβής, η αλήθεια είναι ότι οι πύραυλοι που εκτοξεύουν, κατά 100 παράλληλων στόχων, με βεληνεκές 300 χλμ μπορούν να αναπρογραμματισθούν, κατά την διάρκεια της πτήσης τους. 

Έτσι τα 12 F-35 της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας (που το καθένα κοστίζει 100 εκατομμύρια δολλάρια, ενώ, μέχρι το 2024, το Ισραήλ περιμένει άλλα 50), πρέπει να συνοδεύονται, από αεροπλάνα ηλεκτρονικού πολέμου, προκειμένου να μπλοκάρουν τα συστήματα του S-300, αλλά αυτά τα αεροπλάνα δεν έχουν την τεχνολογία stealth, με αποτέλεσμα να είναι, τα ίδια, εύκολοι στόχοι, για την, ρωσικής προελεύσεως, αντιπυραυλική άμυνα. Μπορεί, λοιπόν, το Ισραήλ να έχει - και έχει - αεροπλάνα προηγμένου ηλεκτρονικού πολέμου, αλλά αυτά είναι, απολύτως, ευάλωτα.

Στην ουσία, το ισραηλινό κράτος αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο, για την ίδια την ύπαρξή του. Γι' αυτό και έχει σιγήσει.

Τον ίδιο κίνδυνο αντιμετωπίζει και η νατοϊκή αρμάδα, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και οι βάσεις των Βρετανών και των Αμερικανών, στην Κύπρο. Γι' αυτό και οι Δυτικοί έχουν παύσει να κτυπούν στόχους, στο έδαφος της Συρίας.

Άλλωστε, από τις 24/9/2018, ο Ρώσος υπουργός Άμυνας Σεργκέϊ Σοϊγκού έχει ξεκαθαρίσει ότι κανένα πολεμικό αεροπλάνο δεν θα μπορεί, πλέον, να κτυπά στόχους στην Συρία, αφού η ρωσική στρατιωτική διοίκηση θα μπλοκάρει τα συστήματα πλοήγησης, ραντάρ και επικοινωνιών τους.

Και η αλήθεια είναι ότι άργησε.

Ως εκ τούτου, η συνέχεια, στον συριακό πόλεμο, από εδώ και πέρα, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον...

Η Βαλκανική ενώπιον του προοιμίου ενός νέου γύρου του γιουγκοσλαβικού πολέμου. (Το ρωσικό σχέδιο, για την ανάσχεση της επέκτασης του NATO και η δημιουργία μιας Μεγάλης Σερβίας).

Η πολιτική κρίση, που έχει ξεσπάσει, στην πΓΔΜ, μετά την πλήρη αποτυχία του δημοψηφίσματος της 30/9/2018, για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την "Ε.Ε." και φυσικά, με την ουσιαστική απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών και η άνετη εκλογή του Σερβοβόσνιου ηγέτη Μίλοραντ Ντόντικ (ο οποίος, εδώ, εικονίζεται, με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, την ίδια ημέρα του αποτυχημένου δημοψηφίσματος) ανοίγουν ένα νέο σκοτεινό και άκρως επικίνδυνο κεφάλαιο στην, μακροχρονίως, ρέουσα γιουγκοσλαβική κρίση, αφού κάλλιστα, φαίνεται να εισάγουν, στην περιοχή των Βαλκανίων, το προοίμιο ενός νέου γύρου, στον γιουγκοσλαβικό πόλεμο της δεκαετίας του 1990 και μάλιστα, μέσα σε νέες, εντελώς, διαφορετικές ισορροπίες και συνθήκες.

Η Δύση υπέστη μια πολύ σημαντική και κομβική ήττα, στο δημοψήφισμα, που διεξήχθη, στην Σλαβομακεδονία, ενώ οι εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν θα είναι καταιγιστικές, διότι η συντηρητική σλαβομακεδονική ελίτ, παρά το γεγονός ότι το 75% του εξωτερικού εμπορίου της χώρας διεξάγεται, με την "Ευρωπαϊκή Ένωση", και μόλις το 4%, με την Ρωσία, δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί τις ελληνικές και τις ευρωατλαντικές απαιτήσεις απαιτήσεις, έτσι όπως αυτές είναι καταγεγραμμένες, στην Συμφωνία Νικόλα Δημητρώφ και Νίκου Κοτζιά. Η σλαβομακεδονική ελίτ, που εκφράζεται, από τον πρόεδρο της χώρας, Γκιόργκε Ιβάνωφ και το ΒΜΡΟ και όπως φαίνεται, η μεγάλη πλειοψηφία του σλαβομακεδονικού πληθυσμού μένουν προσανατολισμένες, στην Ρωσία, ως μιας προστάτιδας δύναμης, που δεν επιτρέπει την εφαρμογή της Συνθήκης αυτής, η οποία θεωρείται ως ταπεινωτική.

(Η Συνθήκη των Πρεσπών, βέβαια, είναι μια καλή συνθήκη, για την σλαβομακεδονική πλειοψηφία του πληθυσμού της πΓΔΜ, αφού αναγνωρίζει την "μακεδονική" εθνότητα και την "μακεδονική" γλώσσα, ενώ, στην σύνθετη ονομασία, που προβλέπεται, εμπεριέχεται και το όνομα "Μακεδονία", με γεωγραφικό και όχι με εθνοτικό προσδιορισμό. Όμως, το τί λέμε και το ποιές είναι οι κρίσεις οι δικές μας, καθώς και όλων των άλλων, που είναι ξένοι, στην εντόπια πληθυσμιακή ομάδα και δεν γνωρίζουν την διαδικασία εθνογέννεσης, που κοιλοπονείται, στην περιοχή, από την εποχή του τέλους των βαλκανικών πολέμων των αρχών της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, είναι άνευ ουσίας. Αυτό, που έχει σημασία είναι ότι, στην παρούσα φάση, η ρωσική ελίτ και η πλειοψηφία των Σλαβομακεδόνων κατάφεραν να θέσουν τεράστια εμπόδια, στα σχέδια της Δύσης. Και αυτό δεν είναι, καθόλου, λίγο). 

Οι Δυτικοί, με τελευταίο λαλήσαντα τον αστείο Johannes Hahn, προσπαθούν να πείσουν το ΒΜΡΟ να αλλάξει γνώμη και να ψηφίσει τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που φέρνει η κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ και οι οποίες προβλέπονται από την Συμφωνία των Πρεσπών, ή, τουλάχιστον, να αφήσει τους βουλευτές του να .... αποστατήσουν και να ψηφίσουν αυτοί τις συνταγματικές αλλαγές, αλλά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, αφού η ηγεσία του συντηρητικού σλαβομακεδονικού κόμματος δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω, ενώ και η απόστασία από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος αυτού είναι επικίνδυνο να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, με το ξέσπασμα κοινωνικών αναταραχών και να οδηγήσει, σε μια πολύ πιθανή συνταγματική εκτροπή, με την διεξαγωγή ενός πραξικοπήματος, το οποίο δεν θα είναι φιλοδυτικό.

Κάπως έτσι, στην πΓΔΜ, μπορεί να προκύψει το προοίμιο ενός νέου γύρου του γιουγκοσλαβικού πολέμου. Και αν αυτό το προοίμιο δεν προκύψει, στην πΓΔΜ, είναι σφοδρότατα πιθανό να προκύψει στο Κόσοβο, στην Βοσνία, ή/και στο Μαυροβούνιο.  

Φυσικά, αυτός ο νέος γύρος του πολέμου, που κτυπάει τις πόρτες της Βαλκανικής και κυρίως, των χωρών της πρώην Γιουγκοσλαβίας (Σερβία, Κόσοβο, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, FYROM, Μαυροβούνιο, αλλά και Κροατία, ίσως και Σλοβενία), αλλά και όχι, μόνον, αυτών, αφού η Αλβανία βρίσκεται, στο μάτι του κυκλώνα, μπορεί και πρέπει να αποφευχθεί. Για την αναγκαιότητα αυτή δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία. Ένας, έστω περιορισμένος, πόλεμος - όσο μπορεί αυτός να περιορισθεί, κάτι που, εκ των πραγμάτων, είναι δυσχερέστατο - θα είναι, απολύτως, καταστροφικός, για όλες  τις χώρες της περιοχής, οι οποίες, προφανώς, θα εμπλακούν, σε αυτόν, ή θα υποστούν ένα μέρος από τις συνέπειές του.

Ένας νέος γύρος του γιουγκοσλαβικού πολέμου, πρέπει, λοιπόν, να αποφευχθεί, αλλά αυτό είναι μια επιθυμία, στα όρια της ευχής και ως εκ τούτου αυτή η επιθυμία και αυτή η ευχή δεν οδηγούν, στην αποφυγή του πολέμου, ο οποίος, όσο και αν αυτό δεν είναι αρεστό, πλησιάζει και καθιστά φανερή την απειλητική παρουσία του, ως ένα πολύ ρεαλιστικό και καθόλου μακρινό ενδεχόμενο.

Δυστυχώς, παρά την αδήριτη αναγκαιότητα, για την αποφυγή του πολέμου, όλοι οι παίκτες της περιοχής ενεργούν, κατά τέτοιο τρόπο, ο οποίος φέρνει τον πόλεμο αυτόν, όλο και πιο κοντά, παρά την πασιφιστική ρητορική όλων των μερών και παρά την (υποτιθέμενη ως αποτρεπτική) επίκληση του ερχομού του. Αλλά, ο πόλεμος, εάν έλθει, δεν θα προκύψει, εξ ουρανού. Είναι οι βουλήσεις και οι κινήσεις των παικτών, που θα τον φέρουν.

Στην παρούσα φάση, δεν χρειάζεται να επεκταθώ, στο γεγονός ότι οι ισορροπίες, που διαμορφώθηκαν, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, με κυριαρχική ευθύνη του Αμερικανού προέδρου Bill Clinton, των γερμανικών κυβερνήσεων του Helmut Kohl και του Gerhard Schröder και ολόκληρου του δυτικού συνασπισμού, υπήρξαν άθλιες και φυσικά, διατήρησαν την σιγοκαίουσα φλόγα του πολέμου, ο οποίος δεν μπορούσε να διεξαχθεί, όχι γιατί οι τοπικοί ηγέτες των χωρών αυτών και των ενδοκοινοτικών φραξιών τους δεν ήθελαν να τον διεξάγουν. Αυτοί, προφανώς, ήσαν - και παραμένουν - διατεθειμένοι να κόψουν ο ένας τον λαιμό του άλλου, με αφορμή και αιτία τις απαραίτητες εδαφικές και πληθυσμιακές διευθετήσεις, που έπρεπε να γίνουν και οι οποίες, δεν έγιναν, λόγω της εγγενούς ηλιθιότητας και της αλαζονείας, που διακατέχει τις ηγεσίες των δυτικών χωρών (και πρωτίστως, των Η.Π.Α., αφού, άλλωστε εκείνη την εποχή ο κωμικοτραγικός Bill Clinton ήταν απασχολημένος, με τις στοματικές ... επιδόσεις της Monica Lewinsky και την συγκάλυψή τους), αλλά δεν μπορούσαν να τον διεξάγουν, διότι δεν είχαν την δύναμη και την απαραίτητη υποστήριξη, για την διεξαγωγή του.

Τώρα, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει, από την επανάκαμψη της Ρωσίας, στο διεθνές στερέωμα, ως στρατιωτικής και πολιτικής υπερδύναμης, η οποία είναι διατεθειμένη να διαφυλάξει τα στρατηγικά συμφέροντά της και να μην επιτρέψει την, περαιτέρω, επέκταση των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ και στον χώρο των Βαλκανίων. Μια επέκταση την οποία, οι επιτελείς, στην Ουάσινγκτων, έχουν βάλει μπροστά, με απώτερο σκοπό και στόχο, να θέσουν την Ρωσία, εκτός των Βαλκανίων, τα οποία θέλουν να αποκόψουν, από κάθε ρωσική επιρροή, εν όψει των σχεδιαζόμενων ενεργειακών αγωγών και οδών, προς την Ευρώπη, την οποία η αμερικανική ηγεσία θέλει, με το καλό, ή με το ζόρι, να την απεξαρτήσει από τις ενεργειακές πηγές της Μόσχας.

Κάτι τέτοιο, βέβαια, η ρωσική ηγεσία δεν πρόκειται να το επιτρέψει. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αφήνει αναπάντητη αυτή την επιθετική πολιτική της αμερικανικής υπερδύναμης, η οποία θέλει να μαντρώσει όλες τις βαλκανικές χώρες, στο ΝΑΤΟ, προκειμένου, με το δέλεαρ της συμμετοχής, στο δυτικό άρμα, να τις εναρμονίσει, προς μια σαφή αντιρωσική κατέυθυνση. Ο Ρώσος πρόεδρος παίρνει τα μέτρα του και σχεδιάζει τον δικό του τρόπο αντίδρασης, στις εσπευσμένες - στα όρια του πανικού - κινήσεις των Αμερικανών και των Δυτικών συμμάχων τους. 

Οι Δυτικοί θα κατανοήσουν ότι η αρχική μετασοβιετική εποχή της αναποφασιστικότητας και της ανικανότητας, η τραγική περίοδος της διακυβέρνησης της χώρας, από τον Μπορίς Γέλτσιν, η οποία είχε πλήξει, ανεπανόρθωτα, τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας έλαβε τέλος. Η αλήθεια είναι ότι το έχουν κατανοήσει και γι' αυτό βιάζονται, αφού αντιλαμβάνονται ότι τα περιθώρια, που έχουν, όσο περνάει ο καρός, στενεύουν.

Όμως, πέρα από το ποιές θα είναι οι εξελίξεις, στην FYROM, το προοίμιο του πολέμου μπορεί να εμφανισθεί, στο βόρειο Κόσοβο, όπου οι σερβικές δυνάμεις, παρά το γεγονός ότι έπαυσαν να είναι σε πολεμική ετοιμότητα, είναι έτοιμες να διαλύσουν τις αλβανικές δυνάμεις, παρά το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έχει απειλήσει, με πόλεμο την Σερβία, εάν βρει οποιαδήποτε αφορμή, για να κτυπήσει τα κοσοβαρικά ένοπλα τμήματα, τα οποία είναι, στρατιωτικά, αναξιόλογα και ό,τι πράττουν το πράττουν, με την πλήρη καθοδήγηση των νατοϊκών.

Με δεδομένη την διακηρυγμένη ρωσική βούληση, για την προστασία των Σέρβων, όπου και αν αυτοί βρίσκονται, στον βαλκανικό χώρο, καθίσταται σαφές ότι το ρωσικό σχέδιο, στην περιοχή προβλέπει την (και στηρίζεται, στην) δημιουργία μιας νέας, μιας "Μεγάλης Σερβίας". Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ απειλώντας, με πόλεμο την Σερβία του, ανωτέρω, εικονιζόμενου προέδρου Αλεκσάνταρ Βούκιτς, ματαιοπονεί, διότι, απλούστατα, η σημερινή Σερβία δεν είναι η συρρικνωμένη Γιουγκοσλαβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, που, το 1999, υπέκυψε, εύκολα, στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Η σύγχρονη Σερβία έχει που να στηριχθεί. Και η στήριξή της βρίσκεται, στην Μόσχα, η οποία, όπως είπαμε, δεν είναι διατεθειμένη να αποκοπεί, από τα Βαλκάνια και δεν πρόκειται να τα αφήσει, στα χέρια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

(Παρά την φιλολογία, που έχει αναπτυχθεί, η ρωσική ελίτ δεν ενδιαφέρεται, για το εάν οι βαλκανικές χώρες ενταχθούν, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση". Δεν είναι αυτό, που μετράει. Όχι επειδή η ρωσική ηγεσία έχει κάποια εκτίμηση, στην "Ε.Ε.". Δεν έχει καμμία εκτίμηση, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση" και ουδόλως, θα λυπηθεί, εάν αυτή διαλυθεί. Όμως, η ρωσική ηγεσία δεν θέτει, στην πρώτη προτεραιότητα του ενδιαφέροντός της, την είσοδο των χωρών των δυτικών Βαλκανίων, σε αυτήν την ψευδένωση, επειδή η "Ε.Ε." είναι, γεωπολιτικά, ανύπαρκτη, ως δύναμη και επειδή αυτή βρίσκεται, σε μια φάση μιας μακρόσυρτης παρακμής, η οποία την οδηγεί, σε μια αργή διαδικασία αποδόμησης και κατάρρευσης, ιδιαίτερα, μετά την τοξικοποίησή της, από την δημιουργία της ευρωζώνης. Άλλωστε, μέσα σε αυτή την ευρωπαϊκή Βαβέλ της σύγχρονης εποχής, η είσοδος των πάντοτε, προβληματικών Βαλκανίων, θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα, στην "Ένωση", από όσα υποτίθεται ότι θα λύσει. Ως εκ τούτου, η Ρωσία δεν έχει κανέναν άμεσο λόγο, για να αντιταχθεί, φραστικά, τουλάχιστον, στην είσοδο της Σερβίας και των άλλων χωρών των Βαλκανίων, στην "Ε.Ε.". Ως προς την ένταξή τους, όμως, στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν - και οποιουδήποτε άλλου - είναι σαφέστατα και κατηγορηματικά, αντίθετη. Και φυσικά, δεν θα την επιτρέψει, πιθανότατα, με όποιο κόστος).

Στην πραγματικότητα, τα δυτικά Βαλκάνια δεν αφορούν κανένα ζωτικό συμφέρον των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ, ούτε καν της Δύσης. Οι Δυτικοί δεν έχουν κανένα σοβαρό λόγο και δεν φαίνεται ότι είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, γι' αυτά. Η Ρωσία, όμως, ως επανακάμπτουσα υπερδύναμη και ως παραγωγός ενέργειας, έχει. Ως εκ τούτου, οι δυτικοί λεονταρισμοί και οι επιθετικές κινήσεις αποκλεισμού της Ρωσίας, από τον βαλκανικό χώρο, δεν μπορούν να στηρίζονται και δεν στηρίζονται, σε κάποια πραγματική υλική βάση.

Αυτή η ψυχρή και αντικειμενική διαπίστωση, όσο και καθησυχαστική και αν είναι, δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος θα αποφευχθεί. Ο πόλεμος μπορεί να έλθει, χωρίς την ύπαρξη ζωτικών συμφερόντων των Δυτικών. Οι Δυτικοί θέλουν να στριμώξουν την Ρωσία και αυτή η επιδίωξη μπορεί να φέρει έναν πόλεμο, στον οποίο, όταν αυτός ξεσπάσει, η Δύση δεν αποκλείεται να μείνει απ' έξω. Μια τέτοια εξέλιξη, όσο, εξαιρετικά, δύσκολη και αν είναι - και όντως, είναι δύσκολη -, δεν είναι απίθανη.

Ο ρωσικός σχεδιασμός, για την δημιουργία της Μεγάλης Σερβίας, εκκινεί με την ίδια πρακτική λογική του εδαφικού διαμελισμού της παλαιάς Γιουγκοσλαβίας, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αυτός ο σχεδιαζόμενος εδαφικός διαμελισμός αφορά το Κόσοβο, την Βοσνία και το Μαυροβούνιο, όπου οι τοπικοί πληθυσμοί των Σέρβων θα κηρύξουν την ανυπακοή τους, στις, εκεί,  κρατικές αρχές, στην συνέχεια, την ανεξαρτησία τους, από τις χώρες αυτές και την προσχώρηση τους, στην Σερβία.

Ανάλογη τακτική ανυπακοής, στα όρια της ανταρσίας, προβλέπεται, στον ρωσικό σχεδιασμό και στην περίπτωση της πΓΔΜ, με κύριο όργανο το ΒΜΡΟ και την προεδρία της χώρας.

Όσον αφορά την περίπτωση μιας επέμβασης του ΝΑΤΟ, στο Κόσοβο, την Βοσνία, το Μαυροβούνιο (αλλά και την πΓΔΜ), κατά των Σέρβων  σε μια κωμικοτραγική έκδοση των πολέμων της δεκαετίας του 1990, το ρωσικό σχέδιο προβλέπει άμεση επέμβαση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, μέσα από την Σερβία, όπου λειτουργεί ρωσική βάση και κυρίως, από την θάλασσα, με το ρωσικό ναυτικό, μέσα από το Μαυροβούνιο, στο οποίο σχεδιάζεται η δημιουργία σερβικού προγεφυρώματος, μέχρι την Αδριατική.

Η ρωσική επιδίωξη, στον χώρο της Βαλκανικής,  λοιπόν, εξαντλείται, στην εδαφική αναδιανομή της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά και στην ανακατανομή της γεωπολιτικής επιρροής, στην περιοχή, ανάμεσα στην Ρωσία και την Δύση (ιδιαίτερα, με τις Η. Π. Α.), με την δημιουργία μιας "Μεγάλης Σερβίας", ως αντίβαρο, στην "Μεγάλη Αλβανία", η οποία και αυτή μπορεί να προκύψει, ως ένα σχέδιο των Δυτικών.

Αλλά ο ρωσικός σχεδιασμός, στα Βαλκάνια, δεν σταματά εδώ. Η ρωσική ελίτ επιθυμεί, στην πορεία των εξελίξεων, να συμπαρασύρει, στο πλευρό της και την Βουλγαρία (με πιθανό αντάλλαγμα την προσάρτηση του ανατολικού τμήματος της πΓΔΜ, εφόσον το κράτος αυτό διασπαστεί και το δυτικό του τμήμα προσαρτηθεί, στην Αλβανία), προκειμένου να περάσουν, από εκεί, οι ρωσικοί αγωγοί του Turk Stream, αντί του αμερικανικών συμφερόντων αγωγού East Ned και του αμερικανικού σχιστολιθικού αερίου.

Μπορεί να είναι επιτυχής αυτός ο σχεδιασμός της ρωσικής ηγεσίας; 

Προφανώς και μπορεί. Πιθανώς, όχι σε όλα τα τμήματά του και πιθανώς, όχι σε όλους του στόχους του. Αλλά, στον βασικό σχεδιασμό του, που αφορά την δημιουργία μιας "Μεγάλης Σερβίας", ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει όλες τις πιθανότητες, με το μέρος του. (Το θέμα, βέβαια, είναι το κατά πόσον, θα μπορεί, μακροπρόθεσμα, η οποιαδήποτε ρωσική ηγεσία να χειρίζεται και να πείθει την σερβική ελίτ να πράττει και να εναρμονίζεται, σύμφωνα με τα ρωσικά στρατηγικά και τακτικά συμφέροντα. Αλλά αυτό είναι κάτι, που δεν αφορά το παρόν).

Με αυτά τα δεδομένα, ο πόλεμος, στα Βαλκάνια, πλησιάζει και καθιστά την παρουσία του ολοένα και πιο απειλητική. Προφανώς, πρέπει να αποφευχθεί, αλλά τα διακυβευόμενα συμφέροντα της Ουάσινγκτων και της Μόσχας είναι μεγάλα και αυτό καθιστά τα πράγματα πολύ δύσκολα.

1981 - 2018 Ελλάδα, Ε.Ο.Κ. και ευρωζώνη : Πορείες αδιέξοδες, ασύμβατες και ολέθριες. (Η διαχρονική αγνόηση της ιδιοπροσωπείας της ελληνικής οικονομίας, η παρούσα τραπεζική κρίση, η κατακρήμνιση των επενδύσεων και η ανάγκη εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και την "Ευρωπαϊκή Ένωση").

2014 - 2017 Τα "καθαρά" ελλειμματικά αποτελέσματα των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών και της Κεντρικής Διοίκησης. Ο Δημήτρης Καζάκης δημοσίευσε, στον μπλογκ του αυτό το σχήμα, το οποίο, όπως λέει, προέρχεται από την Τράπεζα της Ελλάδος του Γιάννη Στουρνάρα και το οποίο, εάν απεικονίζει την πραγματικότητα - κάτι για το οποίο δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, αφού περιγράφει αυτό, που, πάντοτε, υποψιαζόμουν - καταρρίπτει τον μύθο των πρωτογενών πλεονασμάτων των κρατικών προϋπολογισμών, που έχουν προπαγανδίσει οι κυβερνήσεις των σαμαροβενιζέλων και των τσιπροκαμμένων. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους, που η χώρα βρίσκεται, ακόμη, κάτω από το καθεστώς των Μνημονίων, με το 4ο, στην σειρά, "ντροπαλό" Μνημόνιο να βρίσκεται, στα στάδιο της εφαρμογής, ενώ η σοβούσα τραπεζική κρίση είναι πολύ πιθανό να το μετατρέψει, από "ντροπαλό", σε φανερό και απροσχημάτιστο, εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα υποχρεωθεί, προκειμένου να αποφύγει ένα κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, να προσφύγει, στον E.S.M., για δανεισμό ενός ποσού της τάξεως των 10, με 15 δισ. €, το οποίο, στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου, ήταν διαθέσιμο, με ένα επιτόκιο της τάξεως του 1%, αλλά γύρισε πίσω, στον E.S.M., επειδή η ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να το δανειστεί, με την υπογραφή ενός νέου φανερού Μνημονίου. Έτσι, οι, αμέσως, προσεχείς μέλλουσες εξελίξεις πρόκειται να είναι πολύ ενδιαφέρουσες, αφού το αφελληνισμένο τραπεζικό σύστημα της χώρας, όντας, ουσιαστικά, αποκλεισμένο, λόγω των βαρύτατων επισφαλειών του, από την διεθνή διατραπεζική αγορά, υποχρεώνεται να δανειστεί, με απαγορευτικά επιτόκια, ύψους 12%.







Ότι τα πράγματα, στην ελληνική οικονομία, πάνε από το κακό, στο χειρότερο, όσο περνάει ο καιρός και παρά τις προπαγανδιστικές κυβερνητικές πανηγυρολογίες, γίνεται πασιφανές και πασίδηλο. Η συμπτωματολογία της συνέχισης της ελληνικής οικονομικής κρίσης μπορεί, στην παρούσα φάση, να εντοπίζεται, στην εντεινόμενη πτώση του κατρακυλήσαντος, εδώ και πολλά έτη, χρηματιστήριου και στην κατάρρευση των μετοχών των συστημικών τραπεζών, αλλά το πρόβλημα δεν εξαντλείται, σε αυτά τα φαινόμενα, όπως και δεν σταματά, στην επίμονη άρνηση της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας να χαμηλώσει τα επιτόκια δανεισμού του ελληνικού δημοσίου.

Το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας βρίσκεται, στο ότι δεν αναγνωρίζεται και δεν λαμβάνεται υπόψη, σε όλους τους υπολογισμούς των μέτρων, που λαμβάνονται, γι' αυτήν, η ιδιαιτερότητά της, ως μια οικονομία, η οποία στηρίζεται, στους αυτοαπασχολουμένους και στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, γεγονός το οποίο, εκ των πραγμάτων δημιουργεί έναν μεγάλο όγκο μη εμπορεύσιμων αγαθών, που καθιστούν την οικονομία αυτή εσωστρεφή και μη ανταγωνιστική, σε μια πολύ μεγάλη γκάμα προϊόντων και υπηρεσιών.

Η είσοδος της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ, το 1981, υπήρξε το πρώτο βήμα αυτού του ιδιότυπου ετσιθελικού και συνάμα, ζημιογόνου βολονταρισμού, που επέδειξαν η εντόπια "ευρωπαϊστική" πολιτικοοικονομική ελίτ, με επί κεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και - δευτερευόντως - της Γερμανίας (η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του καγκελάριου Helmut Schmidt αντιστάθηκε, όσο μπορούσε, εκείνη την εποχή, να αντισταθεί, στην είσοδο της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., αλλά δεν μπορούσε να επιμείνει, με βάση τις ισορροπίες που επικρατούσαν, στην Κοινότητα  αφού ο, τότε, πρόεδρος του γαλλικού κράτους Valéry Giscard d'Estaing, όχι άνευ οφέλους, πήρε επάνω του την υποστήριξη του αιτήματος του, τότε, πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, για την είσοδο της χώρας μας, στην Κοινότητα). 

Με τον τρόπο αυτόν, ξεκίνησε, με πρωτεργάτες τον παλαιό ηγέτη της συντηρητικής παράταξης του τόπου μας (ο οποίος έχοντας πλήρη γνώση της ασυμβατότητας της ελληνικής οικονομίας, με εκείνη των οικονομιών της Ε.Ο.Κ., έριξε, στα βαθιά, την οικονομία αυτή και την ελληνική κοινωνία και είναι ο βασικός υπαίτιος της στρατηγικής ήττας και του ολέθρου, στον οποίο οδηγήθηκε η χώρα) και την νομενκλατούρα της Νέας Δημοκρατίας, η μακρά πορεία της Ελλάδας, προς την καταστροφική κατάσταση, στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Μια πορεία, η οποία δεν ήταν αναπότρεπτη. Μπορούσε να μην οδηγήσει την χώρα μας, στην τωρινή κατακρήμνιση. Η ελληνική οικονομία θα μπορούσε με χαμηλότερους, ή υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης (και πάντως, πολύ χαμηλότερους, από το εάν δεν είχε εισχωρήσει, στην Ε.Ο.Κ., όπως έχουμε αναφέρει, αρκετές φορές - δείτε το δημοσίευμα, στο παρόν μπλογκ, με τίτλο : 1970 - 2008 Ελλάδα - "Ευρωπαϊκή Ένωση" - Ευρωζώνη : Η μαθηματική καταγραφή της καταστροφής, που υπέστη η ελληνική οικονομία, από την ένταξή της στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη, μέσα από την syntheticcounterfactual (SCM) οικονομετρική μελέτη των N. Campos, F. Corricelli και L. Moretti. ), να φυτοζωήσει, μέσα στην Κοινότητα. Χρειαζόταν και η ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, που ήταν ένα "επίτευγμα" του Κώστα Σημίτη και των ελαφρής νόησης "εκσυγχρονιστών" του, για να φθάσουμε, στα σημερινά χάλια, τα οποία δεν έχουν ορατό σταματημό.

Αυτό, που παρουσιάστηκε, με την ένταξη της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., ήταν η πλήρης εξασθένιση της ελληνικής βιομηχανίας, η οποία, παρά τα όσα λέγονται, δεν ήταν αναξιόλογη. Κάθε άλλο. Και φυσικά, αυτή η εξασθενισμένη βιομηχανία, με την ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, κατέρρευσε. Παράλληλα, διογκώθηκε ο τομέας των υπηρεσιών, με αποτέλεσμα την πτώση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι έχασε ένα μεγάλο μερίδιο των διεθνών αγορών, όπως και ένα πολύ μεγαλύτερο μερίδιο της εσωτερικής αγοράς, αφού, σταδιακά, έμεινε απροστάτευτη, από τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό και με την είσοδο στην ευρωζώνη, το φαινόμενο αυτό κατέστη ανεξέλεγκτο, μαζύ με την τεράστια διόγκωση του ελληνικού δημόσιου (και λιγότερο του ιδιωτικού) χρέους, το οποίο δεν μπορούσε, πλέον, να εξυπηρετηθεί, αφού, από δραχμικό, που, στην μεγίστη πλειοψηφία του, ήταν, μετετράπη, σε ένα χρέος σε ευρώ. Δηλαδή, κατ' ουσίαν, σε ένα χρέος, σε ξένο νόμισμα, του οποίου τον έλεγχο, πλέον, δεν τον είχε η ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχασε το προνόμιο του seigniorage, αλλά η τραπεζιτική γραφειοκρατία της Φραγκφούρτης.

Μάλιστα, τα πράγματα χειροτέρευσαν, διότι, πέραν του γεγονότος ότι ο τομέας των υπηρεσιών, έχει χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, η ύπαρξη των μη εμπορεύσιμων αγαθών, τα οποία και αυτά διογκώθηκαν, ενέτεινε το πρόβλημα και κατέστησε την όλη διαδικασία έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος αποκτούσε τεράστια δυναμική, με την μαζική εισβολή των φθηνών ξένων προϊόντων και την μεγάλη διαφυγή κεφαλαίων, στο εξωτερικό, αφού έπαυσε να υπάρχει οποιοδήποτε φραγμός στην κίνηση των κεφαλαίων.

Όπως και άλλες φορές έχουμε πει, η κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, μετά την είσοδο της χώρας, στην ευρωζώνη, οφείλεται, στην εγκατάλειψη του μαλακού εθνικού νομίσματός μας και στην υιοθέτηση του ανελαστικού ευρώ, το οποίο, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται, ως νόμισμα, στην πραγματικότητα, λειτουργεί, ως ένας, περίπου, παγωμένος και πάντως, σε κάθε περίπτωση, ανελαστικός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Έτσι, όταν η Ε.Κ.Τ., εγκατέλειψε την ισοτιμία του 1,00 €, έναντι 0,80 $, που βρισκόταν, στα ανεκτά όρια της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και την αντικατέστησε με την ισοτιμία του 1,00 €, έναντι 1,40 $, η οποία, στην διάρκεια της ελληνικής κρίσης, το 2010, έφθασε και το 1,00 €, έναντι 1,60 $ και η οποία συναλλαγματική ισοτιμία, εδώ και χρόνια, κατασταλάζει, στο 1,00 €, προς 1,10 $, ήταν, απολύτως, φυσικό αυτή η κίνηση, η οποία αποτελεί συστηματική πολιτική της Ε.Κ.Τ. και συστημικά, αναγκαία, για την ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση (και για την γερμανική μπατιροτραπεζοκρατία, αλλά και για την τεράστια εξαγωγική βιομηχανία της Γερμανίας, η οποία συνόδευσε αυτή την κίνηση της Ε.Κ.Τ., με την διαρκή καθήλωση των μισθών των εργαζομένων, στην χώρα της, εντείνοντας, στο έπακρο, το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα, αφού, ήδη - και μόνο - αυτά τα επίπεδα των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ και του αμερικανικού δολλαρίου της δίδουν ένα τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, διότι, με αυτόν τον τρόπο, το ευρώ λειτουργεί, ως υποτιμημένο υποκατάστατο του μάρκου, του οποίου η συναλλαγματική ισοτιμία - το περίφημο "γερμανικό ευρώ" - θα κυμαινόταν, στο 1,00 έναντι 1,88 του δολλαρίου) να επιταχύνει, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και πρώτ' απ' όλα, της ελληνικής παραγωγής.  

Όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και ακολούθησε η βαθιά οικονομική ύφεση, που έπληξε όλες τις οικονομίες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, η Ελλάδα βρέθηκε, καταχρεωμένη, από την θηριώδη τοκογλυφική διάσταση ενός δημόσιου χρέους, το οποίο δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί, με ένα όχι ασήμαντο δημοσιονομικό έλλειμμα (το οποίο, υπό φυσιολογικές συνθήκες, έφθανε, μέχρι το 10% του ελληνικού ΑΕΠ και πάντως, δεν ήταν αυτών των διαστάσεων, που παρουσίασαν, υπό την καθοδήγηση του Walter Radermacher της Eurostat, η κυβέρνηση του ΓΑΠ και ο Ανδρέας Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ) και με μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα, που, υπό το καθεστώς των κανόνων και των λειτουργούντων θεσμών μιας νομισματικής ένωσης, σαν την ευρωζώνη, δεν μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν. Κάτω από το βαρύ κτύπημα αυτής της μακροοικονομικής δυναμικής, ήταν που οδηγήθηκαν, το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομία, στην χρεωκοπία του 2010 και όχι, φυσικά, εξ αιτίας του υποτιθέμενου "κακού δημοσίου" - χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είχε αδυναμίες, τις οποίες, προφανώς, είχε, αλλά δεν ήσαν αυτές, που ενεργοποίησαν αυτήν την μακροοικονομική δυναμική, για την οποία κάνουμε λόγο.

Ως εκ τούτου, η αλήθεια είναι μία και μόνη :

Το ευρώ, ως νόμισμα, οδήγησε την Ελλάδα, σε μια τεράστια στρατηγική ήττα, που επέφερε μια τεράστια καταστροφή, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, επειδή υπήρξε μια μεγάλη παγίδα, η οποία λειτούργησε, ως Προκρούστης, αγνοώντας την δομική ιδιοσυστασία τους, η οποία, εντός της νομισματικής ένωσης, κατέληξε να παρουσιάζεται, ως ένα σύνολο βαθύτερων δομικών αδυναμιών, το οποίο, κατά τον Poul Tomsen, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί, επειδή η Ελλάδα είναι τελειωμένη υπόθεση.

Βλακείες (λέει ο Tomsen).

Η Ελλάδα, ως οικονομία και κοινωνία, έχει την δική της ιδιοσυστασία, η οποία αγνοήθηκε, από τον παλαιό Κωνσταντίνο Καραμανλή, από την, τότε, ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και από την πολιτική ηγεσία των χωρών της Ε.Ο.Κ. (και για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι η ευρωγραφειοκρατία εκείνης της εποχής είχε εκφράσει τις αντιρρήσεις της, στην είσοδο της Ελλάδας, στην Ε.Ο.Κ., έχοντας εντοπίσει τα τεράστια προβλήματα, που υπήρχαν, αλλά αγνοήθηκε). 

Αυτή η ιδιοσυστασία εξακολούθησε να αγνοείται και από τον Κώστα Σημίτη και τους "εκσυγχρονιστές" του, όταν αυτοί αποφάσισαν και κατάφεραν, με διάφορους πλάγιους τρόπους, οι οποίοι, όπως έχει καταγγελθεί, δεν ήσαν, πάντοτε, σύννομοι, να εντάξουν την Ελλάδα, στην ευρωζώνη, ψευδολογώντας, ενώπιον του ελληνικού πληθυσμού, για το "καλό" μέλλον, που επιφύλασσε η ένταξη της Ελλάδας, στην Ο.Ν.Ε. και υποσχόμενοι διάφορες παροχές, οι οποίες, εντός της ευρωζώνης δεν μπορούσαν να υποστηριχθούν και να ανθέξουν, σε μεσοπρόθεσμη βάση. (Χαρακτηριστική είναι η παραπάνω αφίσα, από την προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ, στις βουλευτικές εκλογές της 9/4/2000, όταν, η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με τον Γιάννο Παπαντωνίου, ως υπουργό Οικονομικών, είχε, μόλις, κυρώσει, στην προηγούμενη βουλή, την ένταξη της χώρας, στην ευρωζώνη και υποσχόταν λαγούς, με πετραχείλια).

Και φυσικά, αυτή η ιδιοσυστασία της ελληνικής οικονομίας εξακολουθεί να αγνοείται, από τις εντόπιες "ευρωπαϊστικές" ελίτ, οι οποίες επιμένουν, στα ίδια και τα ίδια, μιλώντας, για την "πάταξη της διαφθοράς", η οποία, κατά τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σταύρο Δρακόπουλο, που μίλησε, στην γερμανική εφημερίδα "Frankfurter Allgemeine Zeitung", ταυτίζεται, με την φοροδιαφυγή και προξενεί δυσαρέσκεια, στον πληθυσμό.  

(Πού να φανταστεί ο κ. καθηγητής ότι δεν είναι αυτού του είδους η διαφθορά, που προξενεί την δυσαρέσκεια του πληθυσμού, αλλά η - πραγματική ή/και εικονική - προσπάθεια καταστολής της, αφού, η ελληνική οικονομία, ως μια ελλειμματική οικονομία αυτοαπασχολουμένων και μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, έχει ουσιαστικά λειτουργικά στοιχεία, για την τροφοδότηση της παραγωγικής και της αναπτυξιακής διαδικασίας, την φοροδιαφυγή, ως κύριο μοχλό της και την άσκηση του κρατικού δικαιώματος του seigniorage, ως μηχανισμό εξισορρόπισης, για τα ελλείποντα κρατικά έσοδα - αν και το πιο πιθανό είναι ότι όλα αυτά τα γνωρίζει, αλλά, μιλώντας στην FAZ, λέει όσα λέει, προκειμένου να χαϊδέψει τα αυτιά των συνομιλητών του. Και αυτό το λέω, επειδή ο ίδιος άνθρωπος, ορθότατα, ισχυρίζεται ότι η δυσαρέσκεια των πολιτών οφείλεται και στην ραγδαία επιδείνωση των μακροοικονομικών μεγεθών του ΑΕΠ και της ανεργίας, φαινόμενα που, ως προς το τεράστιο μέγεθός τους, είναι ασυνήθιστα, στον αναπτυγμένο κόσμο και απαντώνται, μόνο, σε πολεμικές περιόδους).

Με δεδομένη την αγνόηση των ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής οικονομίας, από τις εντόπιες "ευρωπαϊστικές" ελίτ, από τις κυβέρνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, από την μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ., από την ευρωγραφειοκρατία και την αντίστοιχη γραφειοκρατία του Δ.Ν.Τ., η καταστροφή της χώρας μας αποτελεί ένα φυσικό επακόλουθο, αφού η μόνη "λύση", που έμενε, ήταν η εφεύρεση και η εφαρμογή των Μνημονίων, τα οποία, καλά, κρατούν, μέχρι τις ημέρες μας.

Από την στιγμή, που όλοι αυτοί οι παράγοντες αποφάσισαν την παραμονή της Ελλάδας, στο ευρώ, η αντιμετώπιση της οξύτατης ελληνικής κρίσης, με την σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, μέσα από την επιβολή της φτώχειας, ήταν και αυτή δεδομένη. Αλλά, όπως έχει πει, πολύ σωστά, ο John Maynard Keynes, η φτώχεια είναι πολύ κακός σύμβουλος, για την γρήγορη ανάπτυξη. 

Παρά ταύτα, μέχρι τώρα, όπως φαίνεται και από το αρχικό γράφημα, που αναδημοσιεύω, με το παρόν κείμενο, δεν τα έχουν καταφέρει να εξαλείψουν το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, παρά την ραγδαία μείωση των κρατικών δαπανών και την βαριά φορολογία. Τα μέτρα αυτά, που συνοδεύτηκαν από την δραματική μείωση των μισθών και των συντάξεων, σάρωσαν την εσωτερική ζήτηση και συρρίκνωσαν το εξωτερικό έλλειμμα, χωρίς να υπάρξει ουσιαστική διαγραφή του δημόσιου χρέους της χώρας.

Τα Μνημόνια, όμως, δεν αντιμετώπισαν και ουσιαστικά, δεν ενδιαφέρθηκαν να αντιμετωπίσουν τα περιγραφόμενα, ως δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό συνέβη, επειδή η αντιμετώπιση αυτών των - υποτιθέμενων - δομικών προβλημάτων απαιτεί ένα πακτωλό επενδύσεων, τον οποίο οι ευρωθεσμοί και οι δανειστές θα έπρεπε να διαθέσουν. Αυτοί, όμως, έφεραν τα Μνημόνια, για να σώσουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες, από την κατάρρευση και για να ισορροπήσουν τους ελληνικούς προϋπολογισμούς, προκειμένου, στην συνέχεια, να μπορούν να εισπράττουν τα χρεωστούμενα. Δεν έφεραν τα Μνημόνια, για να επενδύσουν.

Ως εκ τούτου, τα Μνημόνια (και το 4ο Μνημόνιο, που τώρα, διανύουμε και το οποίο οι συντάκτες του, όπως έχουμε πει, ντρέπονται να το αποκαλέσουν, με το όνομά του) εξαναγκάζουν τον πληθυσμό της χώρας να υφίσταται μια αφύσικη και εξωπραγματική λιτότητα, όχι, μόνο, μέχρι το 2022, αλλά μέχρι το 2060 - και βλέπουμε -, προς χάριν της εξυπηρέτησης του ογκώδους και μη εξυπηρετίσιμου ελληνικού δημόσιου χρέους. 

2009 - 2018 : Η αδιέξοδη πορεία και επαναλαμβανόμενη κατάρρευση της ελληνικής μπατιροτραπεζοκρατίας (των νομισματικών πιστωτικών ιδρυμάτων, όπως, κατ' ευφημισμό, ονομάζονται).





Με αυτόν τον τρόπο, συρρικνώθηκε η κατανάλωση, η βιομηχανία σαρώθηκε, η γεωργία παραμένει μη ανταγωνιστική, οι τράπεζες εξακολουθούν να είναι ζόμπυ, αφού, πάνω από το 45% των ενεργητικών τους είναι "κόκκινα" δάνεια, με αποτέλεσμα την μείωση των χορηγούμενων πιστώσεων, η καθαρή αποταμίευση, σε μια πτωχή, πλέον, Ελλάδα, είναι αρνητική, η παραγωγικότητα της εργασίας μειώνεται, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, έχει παύσει, εδώ και 5 χρόνια, να προοδεύει και οι επενδύσεις, μετά από μια θηριώδη πτώση, παραμένουν, περίπου, καθηλωμένες.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η απαραίτητη καύσιμη ύλη, για την προώθηση της αναπτυξιακής διαδικασίας δεν υπάρχει, αφού, στην ελληνική οικονομία, δεν μπορεί να δημιουργηθεί και δεν μπορεί να εισρεύσει νέο κεφάλαιο. Και φυσικά, η φυγή της ταλαντούχου και εκπαιδευμένης νεολαίας, στο εξωτερικό, επειδή δεν δημιουργούνται, μαζικά, νέες θέσεις εργασίας, ενώ και αυτές που δημιουργούνται, υποκαθιστώντας τις προηγούμενες, είναι και κακοπληρωμένες και κακές, ως προς την ποιότητά τους, χειροτερεύει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές της ανάπτυξης.

Αυτό, που βγαίνει, ως συμπέρασμα είναι ότι, στην περίπτωση της Ελλάδας, το ευρώ και η λιτότητα σκοτώνουν την ανάπτυξη.

Ως εκ τούτου, για να μπορέσει η ελληνική οικονομία να εξέλθει από την πολυετή και βαρύτατη οικονομική κρίση, στην οποία έχει ριφθεί και για προχωρήσει η είσοδός της, σε μια ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη πρέπει να προχωρήσει, σε ταχύτατες και μαζικές δημόσιες επενδύσεις, ανοίγοντας τον δρόμο και για τις αντίστοιχες ιδιωτικές. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι πρέπει να τεθεί, στην άκρη, η λιτότητα και οι στόχοι, για πρωτογενή πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ. Με αυτόν τον τρόπο, θα αναταχθούν, πολύ γρήγορα, οι επενδύσεις, θα μειωθεί, ταχύτατα, η ανεργία, θα αυξηθεί η κατανάλωση και θα αυξηθεί, επίσης, το εισόδημα των νοικοκυριών και κατ' επέκταση και το εθνικό εισόδημα.

Αυτό είναι το βασικό μακροοικονομικό υπάβαθρο, για μια μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, η οποία βέβαια, δεν μπορεί να στηριχθεί, μόνο, στην τόνωση της εσωτερικής ζήτησης. Θα απαιτηθεί και η προστασία της εγχώριας παραγωγής, από τον ευρωπαϊκό και τον διεθνή ανταγωνισμό. Και φυσικά, όλα αυτά θα απαιτήσουν την στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας και την πλήρη ανασυγκρότησή της, μέσα από έναν μαζικό προσανατολισμό των επενδύσεων, σε αυτή την κατεύθυνση, προκειμένου να δημιουργηθούν οι βάσεις, για μια οργανωμένη, συστηματική και στέρεη, μακροπρόθεσμα, αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. 

Παρά την τεράστια φιλολογία, περί προσέλκυσης (και μάλιστα, μαζικής!) ξένων επενδύσεων, στην ελληνική οικονομία, μια φιλολογία η οποία αποτελεί μια καταιγιστική προπαγάνδα της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ και των ξένων δανειστών, η πραγματικότητα είναι πολύ πεζή, αφού η ελληνική οικονομία, αυτόν τον καιρό, αθροίζει ένα ποσόν, ακαθάριστων επενδύσεων της τάξεως των 22 δισ. €, από ένα ποσόν, το οποίο, πριν την κρίση του 2009-2010, έφθανε, στα 60 δισ. €.

Το "όνειρο" των φιλολογούντων, περί των μαζικών ξένων επενδύσεων, στην Ελλάδα, είναι ένα απατηλό όνειρο. Αν πάρουμε, για παράδειγμα την γειτονική μας Τουρκία, με μια δυναμική αποταμίευση ίση, με το 25,8% του τουρκικού ΑΕΠ, με συνολικές επενδύσεις ίσες με το 28,6% του τουρκικού ΑΕΠ και με προσέλκυση νέων ξένων επενδύσεων, οι οποίες, την τελευταία πενταετία, ισορροπούν, κατά μέσο όρο, στα 11,5 δισ. € και αντιλαμβανόμενοι την τεράστια απόκλιση των μεγεθών των δύο χωρών, οδηγούμαστε, στο συμπέρασμα, ότι όλη αυτή η φιλολογία, για τις ξένες επενδύσεις, που υποτίθεται ότι θα σώσουν την ελληνική οικονομία, είναι αστεία. 

Όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν (ή, το ορθότερον, υποτίθεται ότι δεν έχουν) των μεγεθών. Και φυσικά δεν έχουν (ή, υποτίθεται ότι δεν έχουν) επίγνωση της κατάστασης των παγκόσμιων αγορών του χρήματος. Καμμία ξένη επένδυση δεν πρόκειται να σώσει την χώρα.

Η αναπτυξιακή διαδικασία, στην ελληνική οικονομία, θα επανέλθει και θα αποκτήσει γοργούς ρυθμούς, μόνο μέσα από την ίδια την χώρα και τις δικές της δυνάμεις, στηριζόμενη σην εσωτερική ζήτηση και τις εσωτερικές επενδύσεις. Πρώτ' απ' όλα, δημόσιες και από κοντά και ιδιωτικές.

Έτσι η ελληνική οικονομία και κοινωνία χρειάζεται σαφή, οργανωμένη και φυσικά πρσανατολισμένη και στοχευμένη πολιτική, για την βιομηχανία, η οποία θα βάλει, στην άκρη, την ανάπτυξη των υπηρεσιών, στηριζόμενη, στην κρατικοποίηση και στην πλήρη αναδιάρθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, προκειμένου να ανορθωθεί η εσωτερική αποταμίευση, η οποία, προφανώς, θα πρέπει να προσανατολισθεί, στην χρηματοδότηση αυτής της βιομηχανικής ανασυγκρότησης.

 Προφανώς, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν, με το ευρώ. Και πιθανότατα, δεν μπορούν, πλέον, να γίνουν, ούτε με την "Ευρωπαϊκή Ένωση". 

Όλα αυτά, βέβαια δεν είναι καινούργια. Έχουν γραφεί και σε άλλες μακρινές, από τους καιρούς μας, εποχές και ως εκ τούτου, ουδείς από την εντόπια ελίτ, μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια των δεδομένων. Ας θυμηθούμε τον παλαιό πρύτανη του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και βουλευτή της Ε. Δ. Α. Νίκο Κιτσίκη και όσα  αυτός έγραψε, το 1962, για τις μελλοντικές εξελίξεις, που θα ακολουθούσαν την ένταξη της Ελλάδας, στην Ε. Ο. Κ. :

" Σήμερα ακόμη, πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η θύελλα της Κοινής (Ευρωπαϊκής) Αγοράς θα ξερριζώση τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικό ανταγωνισμό των Ελλήνων επαγγελματιών, με τους ξένους, στους οποίους θα ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες, θα σκλαβώση την Χώρα μας, στο ξένο κεφάλαιο, με απροσμέτρητες συνέπειες, θ’ αυξήση, ακόμα περισσότερο, το μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου, θα μεταβάλη την μετανάστευσιν … σε πανικό φυγής, από την πατρίδα  μας, που θα γίνεται, ημέρα με την ημέρα, πτωχότερη, γιατί θα παράγη λιγώτερα, αφού δεν θα μπορή να ανθέξη, στον γεωργικό και βιομηχανικό ανταγωνισμό, αλλά θα κατακλυσθή από τα ξένα προϊόντα.... 

Είναι βεβαίως αληθές ότι η σύστασις τελωνειακής ενώσεων, μεταξύ Χωρών διαφόρου οικονομικής και τεχνικής αναπτύξεως εμπερικλείει σοβαρούς κινδύνους αναστολής της οικονομικής προόδου, ακόμη δε και υποχωρήσεις, προς κατώτερα επίπεδα εισοδήματος και απασχολήσεως, δια την ασθενεστέραν και ολιγώτερον ανεπτυγμένην εξ αυτών....

Η συμμετοχή, εις την Κοινήν (Ευρωπαϊκήν) Αγοράν είναι συμμετοχή, εις ένα σκληρότατον αγώνα ζωής και θανάτου.....

Όταν μια καθυστερημένη Χώρα εισέρχεται, εις την ίδιαν οικονομικήν οικογένεια, με Χώρες ανεπτυγμένες, θα εκτεθή, εις βαρύτατον κίνδυνο". 

Μάλιστα  σε μια εγκύκλιο της Εθνικής Τραπέζης, την οποία αναφέρει ο Νίκος Κιτσίκης, έχει καταγραφεί το εξής :


"Με την αποφασισθείσαν εισδοχήν της Ελλάδος, εις την Ευρωπαϊκήν Κοινήν Αγορά, αι διάφοροι επιχειρήσεις της Χώρας μας θα υποστούν τον αντίκτυπον της σημαντικής αλλαγής των συνθηκών.

Δια της εισόδου μας, εις την Κοινήν Αγορά, ανελάβομεν την υποχρέωσιν βαθμιαίας άρσεως των προστατευτικών δασμών.

Είναι ευνόητον ότι, υπό καθεστώς ελευθέρου ανταγωνισμού, εντός του ευρυτέρου χώρου της Κοινής Αγοράς, αι βιομηχανίαι και αι βιοτεχνίαι της Χώρας μας δεν θα δυνηθούν άπασαι να διατηρηθούν, μάλλον περιωρισμένος αριθμός τούτων θα δυνηθή να επιβιώση, συγκεκριμένως όσαι, ή είναι, ή θα δυνηθούν να καταστούν, εντός του παρεχομένου, δια της βαθμιαίας άρσεως των δασμών, χρόνου ανταγωνιστικαί, των αντιστοίχων επιχειρήσεων των λειτουργούν, εντός του χώρου της Κοινής Αγοράς". 

Οι αυταπάτες, στην οικονομία και στην πολιτική, ουδέποτε ήσαν χρήσιμες. Ούτε και τώρα, είναι. Αντιθέτως, μάλιστα, ήσαν, είναι και θα είναι ολέθριες. Αυτό συμβαίνει, όχι, μόνο, στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και σε κάθε περίπτωση.

Αυτές τις αυταπάτες, που καλλιεργούνται, από την εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ και τις λοιπές ελίτ των χωρών της ευρωζώνης, προσπάθησε να αναδείξει και να καταρρίψει το κείμενο αυτό.

Θέλω να πιστεύω ότι κατάφερε. 

30/9/2018 "Sons of Anarchy" στην FYROM! Το δημοψήφισμα, στην Σλαβομακεδονία και το μεγάλο χουνέρι, που έπαθε η Δύση, η οποία έχει παύσει, πλέον, να προσελκύει τους ευρωπαϊκούς λαούς και αποτελεί, πια, μια σκέτη αποτυχία.

30/9/2018, βράδυ : "Sons of Anarchy", στην πΓΔΜ. Οι αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση Σλαβομακεδόνες πανηγυρίζουν, για το επιτυχές μποϋκοτάζ της ψηφοφορίας, που υποστηρίχθηκε, από τον πρόεδρο της Σλαβομακεδονίας Γκιόργκε Ιβάνωφ και το ВМРО-ДПМНЕ. Το δίδαγμα, από την αποτυχία του Ζόραν Ζάεφ και των Δυτικών να πείσουν την μεγάλη πλειοψηφία του σλαβαμακεδονικού λαού να συμμετάσχει, στην ψηφοφορία και να ψηφίσει, υπέρ του "ΝΑΙ", στο δημοψήφισμα, είναι ότι δεν μπορείς, επί δεκαετίες, να καλλιεργείς την εθνική συνείδηση ενός πληθυσμού και ξαφνικά, στην συνέχεια, να κάνεις εκπτώσεις, ισχυριζόμενος, μάλιστα, ότι δεν υπάρχει άλλη εναλακτική λύση. Αποτελεί ύβρι, προς τον πληθυσμό αυτόν και φυσικά, η αρνητική απάντηση, που θα πάρεις, είναι αναμενόμενη...




Ομολογουμένως, το χθεσινό δημοψήφισμα, στην FYROM ήταν ένα μεγάλο χουνέρι. Όχι, μόνο, για τους κυβερνώντες Σοσιαλιστές της χώρας αυτής και τον πρωθυπουργό Ζόραν Ζάεφ, προσωπικά. Ούτε, μόνο, για τους συνεταίρους του των αλβανικών κομμάτων, τον ιδρυτή και διοικητή του UCK, στο Κόσοβο, Αλί Αχμέτι και τον σημερινό πρόεδρο της "μακεδονικής" βουλής Ταλάτ Τζαφέρι. Η ήττα αυτή είναι και ήττα του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Κοτζιά, που βλέπουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν περπατάει, προπαγανδιστικά, όχι, μόνο, στην Ελλάδα, όπου δεν συγκεντρώνει, ούτε, καλά-καλά, το 30% της αποδοχής της κοινωνίας, αλλά ούτε και στην γειτονική χώρα.                                                                                                                                     

Αυτό, όμως, δεν είναι το κυριότερο, αφού όλοι αυτοί δεν είναι οι κυριότεροι παίκτες, στο ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι, που εξελίσσεται, στην περιοχή των Βαλκανίων. Και οι Σλαβομακεδόνες και οι Έλληνες "ευρωπαϊστές" και φιλοατλανιτκοί πολιτικοί, όπως και οι ελίτ, που αυτοί εκφράζουν δεν μετρούν, ως οντότητες, παρά, μόνο, ως δευτερεύοντες παράγοντες, στο παιχνίδι αυτό, οι οποίοι, μάλιστα, μέχρι τώρα, έχουν αποτύχει να φέρουν, σε πέρας το έργο, που τους έχει ανατεθεί. Μπορεί, στην πορεία, να καταφέρουν να ολοκληρώσουν το έργο αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα έχουν κάνει μαντάρα.

Στην πραγματικότητα άλλο είναι αυτό που μετράει και έχει μεγίστη βαρύτητα. Αυτό το άλλο έχει να κάνει, με την Δύση, με τις αποκαλούμενες "αξίες" και την πραγματική εμβέλειά της. Και η πραγματικότητα, που αναδεικνύεται, μέσα (και) από τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, στην πΓΔΜ, είναι αδυσώπητη, για τους Δυτικούς :

Η Δύση, ως σύνολο και ως πολιτικοοικονομικός και στρατιωτικός συνασπισμός, αλλά και ως τρέχουσα πολιτισμική αξία (και μαζύ της, η παγκοσμιοποίηση) έχει χάσει την διεισδυτική εμβέλειά της. Έχει παύσει να προσελκύει, ακόμη και τους ευρωπαϊκούς λαούς. Το, ακόμη χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι απωθεί αυτούς, που παλαιότερα, έλκυε.  Και φυσικά, αυτό δεν είναι, καθόλου, τυχαίο, ή παροδικό. Και τούτο διότι η Δύση, έχει εξελιχθεί, πλέον, σε μια σκέτη αποτυχία.

Γι' αυτή την εξέλιξη, δεν φταίει κανείς άλλος, εκτός από τους Δυτικούς και ειδικότερα, τις ευρωπαϊκές ελίτ και την τοξικοποιημένη, από τους κανόνες του σύγχρονου οικονομικού φιλελευθερισμού, "Ε.Ε.", οι εκπρόσωποι της οποίας (ο κωμικοτραγικός Johannes Hahn και η λοιπή κομπανία της ευρωγραφειοκρατίας), αν και γνωρίζουν, το τεράστιο, αλλά και το, στρατηγικά, βαρύτατο και βαθύτατο πλήγμα, που δέχτηκαν, ως θεσμός, από έναν μικρό και πένητα λαό, μέσα στην ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο, καμώνονται, πως πέρα βρέχει και ότι μπορούν να κάνουν business as usual.

Δεν μπορούν, ό,τι και αν λένε και ό,τι και αν σκαρφιστούν. Η ηχηρότατη αποδοκιμασία, που υπέστησαν, από την υπερμεγέθη αποχή του σλαβομακεδονικού πληθυσμού, από το δημοψήφισμα (πρέπει να ξεπερνάει το 80% των Σλαβομακεδόνων), αλλά και από το σύνολο του εκλογικού σώματος, στην χώρα αυτή, στο οποίο η αποχή έφθασε και ξεπέρασε το 63%, με δεδομένο ότι ο αλβανικός πληθυσμός συμμετείχε, στην ψηφοφορία και ψήφισε, υπέρ του "ΝΑΙ", στην Συμφωνία των Πρεσπών και στην είσοδο της χώρας, στο ΝΑΤΟ και στην "Ε.Ε.", δεν μπορεί να κρυφθεί, ούτε και να αγνοηθεί, διότι, σε επίπεδο στυγνής πραγματικότητας, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, με την αποχή από την ψηφοφορία, αρνήθηκε να επικυρώσει την Συμφωνία των Πρεσπών και ουσιαστικά, δεν αποδέχτηκε την σύνδεσή της, με την ένταξη της πΓΔΜ, στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, μια σύνδεση, στην οποία, βλακωδώς, προέβη ο Ζόραν Ζάεφ, πιστεύοντας ότι έτσι, θα δελεάσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Βέβαια, όλοι αυτοί θα επιχειρήσουν να αγνοήσουν το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 30/9/2018. Αυτό είναι δεδομένο και σίγουρο. Αλλά, δυστυχώς, γι' αυτούς, δεν παίζουν, μόνοι τους, όπως συνέβαινε, στην περίπτωση του ελληνικού δημοψηφίσματος. Υπάρχει η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, που, μετά την μεγάλη σκακιστική νίκη της, στο χθεσινό δημοψήφισμα, δεν πρόκειται να τους αφήσει, σε ησυχία, αφού οι Δυτικοί θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται την καυτή ανάσα της, πίσω τους και θα υποστούν το κόστος των ενεργειών της, στην περιοχή των Βαλκανίων και σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή.

Έτσι, τα πράγματα γίνονται δύσκολα και μάλιστα, εξαιρετικά, δύσκολα, στην περιοχή μας. Ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός, που προωθήθηκε, με θέρμη από την γερμανική κυβέρνηση και την "Ε.Ε.", ηττήθηκε (και για να αποφύγουν αυτή την ήττα, έτρεξαν, στα Σκόπια να στηρίξουν την κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ και εκτέθηκαν, ανεπανόρθωτα, η Angela Merkel, o Αμερικανός υπουργός Άμυνας - το αποκαλούμενο "τρελό σκυλί" - James Mattis, η, επί των εξωτερικών υποθέσεων της "Ε.Ε.", Federica Mogherini, ο Jens Stoltenberg και όλο αυτό το δυτικό σκυλολόϊ) και με αυτά τα δεδομένα, καθίσταται σαφές ότι, για να σταθεί δυνατό να ολοκληρωθεί και να ευωδοθεί, ο σχεδιασμός αυτός, δεν επαρκούν τα ήπια μέτρα της αστικής νομιμότητας. Το παιχνίδι θα αγριέψει και είναι πιθανό, να μην επαρκέσουν, ούτε και τα μέτρα του χρηματισμού των βουλευτών της αντιπολίτευσης, εκ των οποίων απαιτούνται, τουλάχιστον, 10, προκειμένου να μπορέσει η ετοιμόρροπη κυβέρνηση συνασπισμού των Σοσιαλιστών - πρόκειται, για τους ανακυκλωμένους τιτοϊκούς γραφειοκράτες της αλήστου μνήμης Ένωσης "Μακεδόνων" Κομμουνιστών - του Ζόραν Ζάεφ και των αλβανικών κομμάτων να περάσει τις συνταγματικές αλλαγές, που απαιτεί η Συμφωνία των Πρεσπών, αφού η Μόσχα δεν πρόκειται να επιτρέψει τέτοιου είδους αλχημείες και έχει την δύναμη να τις αποτρέψει.

Άλλωστε, η ουσία είναι ότι ο σλαβομακεδονικός πληθυσμός δεν αποδέχεται την αλλαγή της ονομασίας της χώρας του. Με μια συμμετοχή, μόλις 662000 ψηφοφόρων στο δημοψήφισμα (σε ένα εκλογικό σώμα της τάξης του 1800000, ή, έστω, του 1400000 ψηφοφόρων, όπως λένε, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης των Σκοπίων) η βούληση του εκλογικού σώματος είναι, περισσότερο, από σαφής. Έτσι, η αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της γειτονικής χώρας δεν είναι εύκολο να προχωρήσει, διότι οι Δυτικοί - ανάμεσα στά άλλα - δεν έχουν εκείνους τους μηχανισμούς, που θα τους επέτρεπαν να επιβάλουν τις θελήσεις τους. Δεν υπάρχει καμμία διαθέσιμη στρατιωτική χούντα, η οποία θα μπορούσε να στηρίξει μια φιλοδυτική εκτροπή, στην Σλαβομακεδονία. Αντιθέτως, αν υπάρξει ένα πραξικόπημα, αυτό θα γίνει από φιλορωσικές δυνάμεις και θα έλθει, ως απάντηση, στις πράξεις των Δυτικών.  

 Αλλά δεν χρειάζεται να προτρέχουμε. Ο Ζόραν Ζάεφ και οι εταίροι του, στην παρούσα φάση, έχουν το βαρύ και δύσκολο καθήκον να περάσουν τις απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές, από την "μακεδονική" βουλή, με μια πλειοψηφία, τουλάχιστον, των 2/3 των βουλευτών. Το τί, το πώς και το εάν θα τα καταφέρει, μένει να το δούμε. 

Ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας, βέβαια, επισείει το φάσμα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών, τον ερχόμενο Νοέμβριο, προκειμένου να πρσελκύσει ψήφους, από την αντιπολίτευση του ВМРО-ДПМНЕ, αλλά, εδώ ισχύει το ρητό "λαγός την φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του".

Εκτός εάν θέλει να την κοπανήσει, αφού και το ίδιο του το κόμμα φαίνεται να τον έχει αφήσει μόνο του, ενώ οι Ρώσοι τον έχουν προειδοποιήσει ότι θα πληρώσει πολύ, ακριβά, όσα έχει πράξει (με δεδομένη και ενεργή την, βυζαντινής προέλευσης, τακτική των δηλητηριάσεων, που, εσχάτως είναι δημοφιλής, στους ρωσικούς κύκλους, ως ένα όπλο καταπτόησης και κατατρομοκράτησης των αντιπάλων τους. Και όχι, μόνον, αυτή).

Πραγματικά, το μέλλον - το πολύ εγγύς μέλλον - πρόκειται να είναι συναρπαστικό, αφού οι επερχόμενες εξελίξεις, που θα είναι καταιγιστικές, δεν πρόκειται να αφήσουν ανεπαρέαστη, ούτε την ελληνική πολιτική σκηνή, στον βαθμό, που η τωρινή ήττα των κυβερνώντων, στα Σκόπια, είναι και μια μεγάλη ήττα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά.

Εδώ θα είμαστε (ελπίζω), για να τις δούμε.