21/6/2018 Το 4ο Μνημόνιο ήλθε και φέρνει "αίμα, ιδρώτα και δάκρυα". (Το Eurogroup και η "ελάφρυνση" του ελληνικού δημόσιου χρέους : Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν)...

Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος κέρδισαν ένα ΑΥΡΙΟ γεμάτο, από αίμα, ιδρώτα και δάκρυα, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Winston Churchill. Μόνο, που, σε αντίθεση, με τον ιστορικό ηγέτη της Βρετανίας, ο οποίος υπήρξε ωμός και ειλικρινής, έναντι του βρετανικού λαού, περιγράφοντας την κατάσταση, ως είχε, αυτοί προσπαθούν, όχι, μόνο, να κρύψουν την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, από τον πληθυσμό της χώρας, αλλά και να την παρουσιάσουν, ως ειδυλλιακή. Βέβαια, το 4ο Μνημόνιο, που συνομολόγησαν, με τους ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., είναι σκληρό, αδυσώπητο και πολυετές, ως προς τους στόχους, που θέτει και τους οποίους απαιτεί να επιτευχθούν. Γι' αυτό κι η μοίρα τους είναι δεδομένη και από αυτήν δεν υπάρχει διαφυγή, ούτε άλλη οδός, για να βαδίσουν. Μπορεί να πανηγυρίσουν, όπως, έπρατταν, στο παρελθόν, ο ΓΑΠ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά η έξοδος, από την εξουσία, μέσα στις γενικευμένες αποδοκιμασίες της ελληνικής κοινωνίας, έρχεται. Και δεν είναι πολύ μακριά...






Μπορεί να ξενύχτησαν και να τους πήραν τα ξημερώματα, στο χθεσινό Eurogroup, αλλά η αλήθεια είναι ότι φαίνεται ότι ολοκλήρωσαν το τεχνικό κομμάτι του puzzle της συρραφής των κειμένων του 4ου Μνημονίου, το οποίο, πλέον, είναι εδώ.

Μπορεί, προς το παρόν, να μην έχουμε, το πλήρες κείμενο του 4ου Μνημονίου, πέρα από μια συνοπτική δισέλιδη εκδοχή του τελευταίου τμήματός του, έτσι όπως έχει γίνει γνωστή, αλλά είναι προφανές ότι, αυτό το δισέλιδο κείμενο, που έδωσε σήμερα, στην δημοσιότητα, το Eurogroup, θα συνοδευθεί, από άλλες πολύ αναλυτικότερες και φυσικά, δεσμευτικές, για την ελληνική πλευρά επεξηγήσεις, οι οποίες και αυτές θα αποτυπωθούν, σε κείμενα.

Ακόμη και όσον αφορά την περιβόητη ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αυτό που μπορεί να ειπωθεί, περιγράφεται, από την κάτωθι αρχαιοελληνική φράση :

Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν.

 Το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει μη διαχειρίσιμο, παρά το γεγονός ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, έσπευσε να πει ότι "για την ελληνική κυβέρνηση, το χρέος είναι, πλέον, βιώσιμο". Δεν είναι.

Και δεν είναι, διότι είναι τεράστιο (τώρα, 344 δισ. €) και θα φουσκώσει, ακόμη περισσότερο, με τις εκταμιεύσεις των δανεικών, που θα ακολουθήσουν, αλλά και με την επιτοκιακή του επιβάρυνση, παρά τις ρυθμίσεις, στις οποίες προέβη η ευρωζώνη και οι οποίες, σήμερα το πρωΐ, ανακοινώθηκαν.

Ήδη, άλλωστε, η Christine Lagarde, μετά την συνεδρίαση του Eurogroup, χαρακτήρισε το ελληνικό δημόσιο χρέος, ως, μη βιώσιμο, σε μακροπρόθεσμη προοπτική και αυτό είναι που μετράει, αν και η γενική διευθύντρια του Δ.Ν.Τ. δεν περιγράφει, σωστά, την κατάσταση, αφού οι ρυθμίσεις, τις οποίες ανακοίνωσε το Eurogroup, αφορούν το χρονικό διάστημα, από τώρα, έως το 2022. Μια τέτοια χρονική περίοδος, σαν και αυτή, που ακολουθεί το 2022, το οποίο δεν είναι μακριά, περιγράφεται, ως μεσομακροπρόθεσμη. Αλλά δεν θα κολλήσουμε, στους όρους, αν και αυτοί έχουν την σημασία τους.

Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος χρησιμοποιείται και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ως εργαλείο, για να συνεχίσει η ελληνική οικονομία και ο πληθυσμός της χώρας μας να βρίσκονται κάτω από το καθεστώς του ζουρλομανδύα, που έχουν επιβάλει οι ξένοι δανειστές. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, την οποία έχουμε να αντιμετωπίσουμε, με το 4ο Μνημόνιο, το περιεχόμενο του οποίου σφραγίστηκε και επισημοποιήθηκε, σήμερα το πρώΐ.

Έτσι και το 4ο Μνημόνιο, όπως και τα προηγούμενα, συνοδεύεται, από ένα αιματηρό και αδυσώπητο πρόγραμμα, το οποίο, χάριν ευφημισμού και προκειμένου να κρατηθούν κάποια προσχήματα, ως φύλλα συκής, αποκαλείται, ως "πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακαλούθησης". Γι' αυτό και ο Ευκλειδης Τσακαλώτος, αναφερόμενος στο 4ο Μνημόνιο, έσπευσε να αρνηθεί ότι πρόκειται, για νέο Μνημόνιο, παραπέμποντας, στις σχετικές δηλώσεις του Mario Senteno και του Pierre Moscovici, ισχυριζόμενος ότι, αφού και οι δύο αυτοί λένε ότι δεν έχουμε να κάνουμε, με 4ο Μνημόνιο, αλλά με "πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης", έτσι είναι τα πράγματα. "Είναι πράγματα, είτε από το δικό μας αναπτυξιακό σχέδιο, είτε πράγματα που βγαίνουν από το 3ο πρόγραμμα" είπε ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, την ίδια στιγμή, που το κυβερνητικό αναπτυξιακό σχέδιο πετάχθηκε, χωρίς πολλά λόγια, στα σκουπίδια και ενώ, "αυτά, που βγαίνουν, από το 3ο Μνημόνιο", επεκτείνονται, στην χρονική περίοδο, που ακολουθεί την λήξη του 3ου Μνημονίου, δηλαδή από τον Αύγουστο του 2018, μέχρι το 2022.

Σε αυτό το 4ο Μνημόνιο υπάρχει και δανεισμός, υπάρχουν και δόσεις, όπως επίσης υπάρχουν και μη δανειακά ποσά, τα οποία και αυτά δίνονται, με δόσεις! Σε τέτοια εξευτελιστικά ευτράπελα αναλώνεται το κείμενο του Eurogroup, που, ουσιαστικά αποτελεί την επιτομή του 4ου Μνημονίου.

Στο Μνημόνιο αυτό προβλέπονται, κανονικότατα, τριμηνιαίες αξιολογήσεις, από το κουαρτέτο των δανειστών (στο οποίο θα συμμετάσχει, έστω και ως μη δανειστής, πλέον, το Δ.Ν.Τ.), το οποίο, βέβαια, θα μπορεί να απαιτεί νέα μέτρα, όταν, δεν θα μπορούν να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, οι οποίοι, μέχρι το 2022, προβλέπουν ένα ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα των ελληνικών κρατικών προϋπολογισμών, της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ και στην συνέχεια, ένα ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα, ίσο, με το 2,2% του ΑΕΠ, από το 2023, έως το 2060. 

Εδώ, έχουμε να κάνουμε, με έναν μόνιμο, πλέον, ζουρλομανδύα, με μια ασφυκτική θηλιά θανάτου, που θα κρατήσουν την ελληνική οικονομία και τον πληθυσμό, σε μια παρατεταμένη ημιθανή κατάσταση, επί δεκαετίες και σε μια λιτότητα, που απλούστατα, πρακτικά και μέσα στον κύκλο της ζωής μας και της ζωής των επόμενων από εμάς, δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ.

Έτσι, η μνημονιακή επιτήρηση και ο προσδιορισμός της οικονομικής και της κοινωνικής πολιτικής της χώρας θα συνεχισθούν, ακάθεκτα και θα εκταμιεύονται δόσεις, όχι, μόνο, δανεικών χρηματικών ποσών, αλλά και χρηματικών ποσών, που δεν είναι δανεικά!

Αυτό θα συμβεί, με τις επιστροφές των κερδών των κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης, τα ANFAs και τα SMPs, από τα ελληνικά ομόλογα του 2014 , που είναι μη δανεικό χρήμα και τα οποία κέρδη θα επιστρέφονται, σε δόσεις και υπό τον όρο ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις θα ακολουθούν και θα εφαρμόζουν, πιστά, το περιεχόμενο των δεσμεύσεων του "προγράμματος παρακολούθησης", το οποίο βαπτίστηκε ως "μεταμνημονιακό".

Τα ποσά αυτά των κερδών των κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης θα μεταφέρονται, στην Ελλάδα, κάθε εξάμηνο, από το 2018, μέσα από έναν ειδικό και χωριστό λογαριασμό του ESM, και θα χρησιμοποιηθούν, για την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους και ενώ, μέχρι τώρα, από την αρχική απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012, για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν προβλεπόταν κανένας όρος για την επιστροφή τους. Το Eurogroup προσδιορίζει, εμφατικά, ότι τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους "πρέπει να περιέχουν κίνητρα που θα διασφαλίζουν ισχυρή και συνεχή εφαρμογή από την Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί στο πλαίσιο του προγράμματος" και φυσικά, συνδέει τις δεσμεύσεις, που ανέλαβε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με την επιστροφή των SMPS και ANFAs, καθώς και την κατάργηση του επιτοκίου step up και αναφέρεται στην "πρόθεση της Επιτροπής να ενεργοποιήσει τη διαδικασία ενισχυμένης εποπτείας τις επόμενες εβδομάδες και επίσης την υποστήριξη αυτής της προσέγγισης από τις ελληνικές αρχές»

Όσον αφορά το δανεικό χρήμα, που θα υπάρξει, μέσα στα πλαίσια του 4ου Μνημονίου, αυτό που οι ευρωζωνίτες κάνουν είναι η δημιουργία μιας γέφυρας, ανάμεσα, στην τελευταία δόση των 15 δισ. € του 3ου Μνημονίου και, στην εκταμίευσή τους, μέσα στα πλαίσια και την χρονική διάρκεια του 4ου Μνημονίου, αφού ο ESM θα εγκρίνει την εκταμίευση αυτής της 5ης και τελευταίας δόσης, του 3ου Μνημονίου, η οποία θα σπάσει σε δύο μέρη, αφού τα 5,5 δισ. €, θα πάνε (και αυτά) σε χωριστό λογαριασμό, για την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ τα 9,5 δισ. € θα πάνε σε ειδικό λογαριασμό, προκειμένου να υπάρξει ένα ταμειακό απόθεμα, προκειμένου να μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί και αυτό, για την εξυπηρέτηση του χρέους, σε περίπτωση ανάγκης.

 Όλα αυτά, θα γίνουν, μέχρι τον ερχόμενο Αύγουστο, αφού, προηγουμένως, ολοκληρωθούν οι απαραίτητες εθνικές νομικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες και από εκεί και πέρα, τα χρήματα αυτά θα διατίθενται, ύστερα από έγκριση του κουαρτέτου των ξένων δανειστών, το οποίο θα πρέπει να συμφωνήσει, για την χρήση αυτών των ποσών. Και φυσικά, αυτό θα το πράξει, μέσα στα πλαίσια των τρίμηνων αξιολογήσεων, στις οποίες θα προβαίνει. Με αυτόν τον τρόπο θα χρησιμοποιηθούν τα 24,1 δισ. €, τα οποία αποτελούν το λεγόμενο και υποτιθέμενο "μαξιλαράκι ασφαλείας" (που, ουσιαστικά, είναι μια πιστοληπτική γραμμή στήριξης, την οποία οι ευρωζωνίτες ντρέπονται να την που με το όνομά της) και το οποίο δημιουργεί ένα απόθεμα, που επαρκεί να καλύψει τις δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους, για κάτι λιγότερο, από δύο χρόνια, μετά την λήξη του 3ου Μνημονίου. 

(Τελικά, αυτό, που προκύπτει είναι ότι, από το 3ο Μνημόνιο, δεν χρησιμοποιήθηκε όλο το ποσόν των 86 δισ. €, που είχε προβλεφθεί τον Αύγουστο του 2015. Ένα ποσόν, ίσο, με 24 δισ. €, θα μείνει, στον ESM και δεν θα χρησιμοποιηθεί, για την ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά ούτε και για την εξόφληση των δανείων του Δ.Ν.Τ., το οποίο θα μείνμει, μέσα στο πρόγραμμα του 4ου Μνημονίου, ως ουσιαστικός δανειστής). 

Αυτή είναι η δανειακή και η μη δανειακή πλευρά του 4ου Μνημονίου, το οποίο, για λόγους (ευτελούς) πολιτικής προπαγάνδας, δεν αποκαλείται, έτσι, αλλά είναι ένα νέο Μνημόνιο, του οποίου οι κατασκευαστές του αρνούνται να πουν το όνομά του. Ως εκ τούτου, αυτό το νέο Μνημόνιο είναι ένα Μνημόνιο, που ντρέπεται να πει το όνομά του. 

Οι ξένοι θεσμικοί δανειστές, προσπαθούν να ξεφορτωθούν την Ελλάδα, βάζοντας (υποτίθεται, για τελευταία φορά) το χέρι, στην τσέπη, αλλά δεν πρόκειται να γλιτώσουν, τόσο εύκολα. Ούτε και πρόκειται, τόσο εύκολα, να μετακυλίσουν το τεράστιο κομμάτι του ελληνικού δημόσιου χρέους, που κατέχουν οι ίδιοι (και το Δ.Ν.Τ. δεν εξαιρείται, αφού η γερμανική κυβέρνηση δεν επιτρέπει την εξαγορά του δικού του δανείου, με χρήματα του ESM), στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, ό,τι και αν πουν, ό,τι και αν επικαλεστούν. Το ποτήρι, που και αυτοί θα πιούν, θα είναι πικρό. Προφανώς, όχι τόσο πικρό, όσο αυτό που θα εξακολουθήσει να πίνει η ελληνική κοινωνία. Αλλά θα είναι και αυτό, πικρό.

Περιττό να πούμε ότι το περίφημο "γαλλικό κλειδί", για την ελάφρυνση του χρέους, πήγε στα στα σκουπίδια. Αυτή είναι η πρακτική βαρύτητα του ξιπασμένου "Manu", έναντι της αποδυναμωμένης και παραπαίουσας Angela Merkel. Απειροελάχιστη...

Προφανώς, όσο θα περνούν οι ημέρες, θα πληροφορηθούμε περισσότερα, γύρω από τα συμφωνηθέντα, στο Eurogroup. Άλλωστε, θα ακολουθήσουν οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες, στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.

Και όπως φαίνεται, από τις πρώτες λιτές ανακοινώσεις, "θα περάσουμε καλά", τις προσεχείς δεκαετίες. "Πολύ καλά".

Βοήθειά μας...

Ο κουρασμένος και αποδυναμωμένος Αλέξης Τσίπρας, δίνει συνέντευξη, στην "Die Welt" και επισημοποιεί την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, σε καθεστωτικό και νεοσυντηρητικό κόμμα. (Το 3ο Μνημόνιο λήγει, το 4ο Μνημόνιο έρχεται ενώ η κυβέρνηση παλεύει, για κάποια ψίχουλα)...

Κουρασμένος; Ίσως. Αλλά σταθερός, στην διατήρηση της εξουσίας, την οποία δεν ονειρευόταν, ούτε στα καλύτερα όνειρά του. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνησή είναι αποδυναμωμένη, όχι, μόνο, στο εκλογικό σώμα, αλλά και σε επίπεδο κοινοβουλευτικής αριθμητικής, αφού ο κυβερνητικός του εταίρος (το κόμμα των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" του Πάνου Καμμένου) πνέει τα λοίσθια, κάτι που ήταν αναμενόμενο, αλλά, τώρα, πια έγινε φανερό, με αφορμή την στάση του, έναντι της συμφωνίας, για το Μακεδονικό, δεν έχει σκοπό να το βάλει κάτω. Μπορεί η κυβέρνηση, που έχει σχηματίσει να μετράει έναν λίγο χρόνο ζωής κάποιων μηνών, με όριο το τέλος του ερχόμενου φθινόπωρου, αλλά το διακύβευμα, πλέον, όσον αφορά τον σημερινό πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η διατήρηση της κυβέρνησης. Είναι η παραμονή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και του κομματικού χώρου, που εκφράζει, ως κεντρικών παικτών, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, κατά την περίοδο, που θα ακολουθήσει, μετά την λήξη του 3ου Μνημονίου και του 4ου, στην σειρά, που έπεται. Είναι δεδομένο ότι ο πρωθυπουργός είναι και επίσημα, ένας μνημονιακός ηγέτης, ενός κόμματος του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο εφαρμόζει μια υπαγορευμένη νεοσυντηρητική οικονομική πολιτική, η οποία πρυτανεύεται, από έναν σαφέστατο κοινωνικό οπισθοδρομισμό, που ταυτίζεται, με την κοινωνική αντιδραστικότητα και τον συστηματικό αντιμεταρρυθμισμό, ο οποίος, σύμφωνα, με την τρέχουσα προπαγανδιστική αφήγηση των εντόπιων και των ευρωζωνικών ελίτ, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν υιοθετήσει, ασμένως και ανερυθριαστα, όπως προκύπτει, από την, κάτωθι, παρατιθέμενη συνέντευξη του πεισμένου, για την αναγκαιότητα των Μνημονίων (το περιεχόμενο των οποίων υπερηφανεύεται ότι ο ίδιος εφάρμοσε, σε αντίθεση, με τους προκατόχους του) πρωθυπουργού, στην εφημερίδα "Die Welt".  Με αυτά τα δεδομένα και λαμβάνοντας υπόψη, την υποταγή του πληθυσμού της χώρας μας, στις πολιτικές συμπεριφορές και στα αποτελέσματα, που παράγονται, από τις σχέσεις αντιπροσώπευσης, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι "τοιούτος έπρεπε ημίν αρχιερεύς". Όμως, αυτή η διαπίστωση είναι εσφαλμένη, αφού η ελληνική κοινωνία έχει περιπέσει και έχει παραδοθεί, μέσω ενός πρωτοφανούς πολιτικού hijacking, σε ένα νεοαποικιακό καθεστώς πεονίας (χρεωδουλείας), το οποίο επιβλήθηκε, από τους ξένους δανειστές, με την αμέριστη συνδρομή του εντόπιου "ευρωπαϊστικού" αστικού και νεοκομμουνιστικού/ευρωκομμουνιστικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος φιλοτέχνησε το νομικό πλαίσιο αυτού του σύγχρονου κατοχικού καθεστώτος, κατά παράβαση των συνταγματικών διατάξεων, που αυτός ο ίδιος θέσπισε. Δεν μας άξιζε, λοιπόν, ένας τέτοιος αρχιερέας. Όπως, επίσης, μιλώντας, γενικότερα και αναλογιζόμενος την εμπειρία της ελληνικής τραγωδίας, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, μέχρι σήμερα, πρέπει να πω ότι δεν μας άξιζαν τέτοιοι αρχιερείς...






Όποιος διαβάσει την συνέντευξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στην γερμανική εφημερίδα "Die Welt", στις 17/6/2018, μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσει το απλούστατο γεγονός ότι το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει, πλέον μετατραπεί, σε ένα, πλήρως, καθεστωτικό κόμμα και τα στελέχη του είναι, πλέον, αναπόσπαστο τμήμα του παραδοσιακού πολιτικού κόσμου της χώρας.

Όχι, ότι όλοι αυτοί και το κόμμα τους, δεν ήσαν, πάντα, τμήμα αυτού του παλαιού κόσμου. Κάθε άλλο. Πάντα ήσαν τμήμα του, αλλά το γεγονός ότι ήσαν ένα μικρό κομμάτι της ελληνικής κομμουνιστικής, ή της κομμουνιστικογενούς αριστεράς, τους επέτρεπε να πωλούν την εικόνα του ριζοσπαστικοφανούς κομματικού μορφώματος, παρά τον βαθύτατο πολιτικό συντηρητισμό τους και να προσδιορίζονται, ως ριζοσπάστες.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, μέσα σε αυτό το κόμμα, είχαν εισέλθει και κάποια ριζοσπαστικά στοιχεία, που θύμιζαν την (παλαιά) Νέα Αριστερά της δεκαετίας του 1970, όπως και κάποιοι, εμπειρικά, ριζοσπαστικοποιημένοι πρώην σταλινικοί, αλλά όλους αυτούς τους σάρωσε το κύμα των καταιγιστικών γεγονότων του Ιουλίου του 2015 και των μοιραίων βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, με αποτέλεσμα την έξοδό τους, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον (οριακό) εκλογικό και κοινοβουλευτικό καταποντισμό τους, ο οποίος υπήρξε προϊόν των δικών τους πολιτικών ανοησιών.

Ως εκ τούτου, με δεδομένη την έξοδο, από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, όλων εκείνων, των υπουργών, των βουλευτών, των στελεχών και των μελών, που ριζοσπαστικοποιήθηκαν, στην πράξη και ήλθαν, σε ρήξη, με την ηγετική ομάδα και την προαποφασισμένη πολιτική της υποταγής, στα κελεύσματα των ευρωζωνιτών, που αυτή η ομάδα ήταν διατεθειμένη, εξ αρχής, να ακολουθήσει, η πορεία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν προδιαγεγραμμένη. 

Και φυσικά, αυτή η κατηφορική πορεία, έχει ως τέρμα της, όχι, μόνο, τον πάτο, αλλά και το τρύπημα του πάτου αυτού. Έχει, δηλαδή, ως τέρμα, την κατεστημένη πρακτική των αστικών και των κομμουνιστικών κομμάτων - το Κ.Κ.Ε. είναι μια ειδική περίπτωση, που δεν μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε, εδώ -, που δεν είναι άλλες, από τον κλασικό απατεωνίστικο πολιτικαντισμό και τον καθεστωτισμό, που έχει οδηγήσει όλον αυτόν τον χώρο να ενταχθεί πλήρως, στο κλασσικό πολιτικό προσωπικό, που υπηρετεί την εντόπια ελίτ, επιδεικνύοντας την διαχρονική συμπεριφορά του ελληνικού αστικού κόσμου, ως προς την αδιαφορία του, για τις επιθυμίες του πληθυσμού της χώρας και την εχθρότητά του, απέναντι στην πρωτογενή εκδήλωση και έκφραση της λαϊκής βούλησης.

(Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σύγχρονο αστικό κράτος περιγράφεται, - φυσικά, ψευδεπιγράφως - ως η νομική προσωπικότητα του λαού, τον οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν οι εκλεγμένοι και οι μη εκλεγμένοι εκπρόσωποί του και ο οποίος, με τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα, ασκεί πρωτογενή εξουσία και εκφράζει την βούλησή του. Αυτή την άσκηση της πρωτογενούς εξουσίας και της βουλήσεως του λαού είναι που περιφρονεί, βαθύτατα ο ελληνικός πολιτικός κόσμος και η ελίτ του τόπου μας, κυρίως, όσον αφορά τα δημοψηφίσματα, αλλά και όσον αφορά τις βουλευτικές και τις λοιπές εκλογές).

Έτσι η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, στην "Die Welt", ως προς το περιεχόμενό της, ουδεμία έκπληξη προκαλεί, αφού είναι η δημόσια παραδοχή της φυσιολογικής κατάληξης και της, άνευ όρων, προσχώρησης του ιδίου και του κόμματος του, στην εφαρμοσμένη πολιτική πρακτική και στον στυγνό και στεγνό αμοραλιστικό πραγματισμό του ελληνικού πολιτικού, οικονομικού και ταξικού καθεστωτισμού, του οποίου τις διάφορες μορφές συμφερόντων υπηρετούν (και σε κάποιες άλλες εκφράσεις του αντιτίθενται, για καθαρά, πρακτικούς και πολιτικοοικονομικού χαρακτήρα, λόγους), εντασσόμενοι, μέσα στο συλλογικό πάνθεον του ελληνικού "ευρωπαϊστικού" καθεστωτισμού.    

Μάλιστα, όταν κάποιος διαβάσει και τα όσα έχουν πει, σε ανάλογες συνεντεύξεις τους, οι προκάτοχοι του Αλέξη Τσίπρα μνημονιακοί πρωθυπουργοί, από το 2010, αντιλαμβάνεται την ομοιότητα των λεγομένων τους, με τα όσα, χωρίς καμμία αιδώ και χωρίς κανένα αίσθημα ενοχής, λέει ο σημερινός πρωθυπουργός, στην γερμανική εφημερίδα. (Για του λόγου το αληθές, είναι χρήσιμο να δει οποιοσδήποτε το επιθυμεί, το περιεχόμενο, της συνένταυξης, που είχε δώσει, το 2011, ο ΓΑΠ, στο γερμανικό περιοδικό "Stern" και στην γερμανική εφημερίδα "Die Zeit", έτσι όπως περιγράφεται, σε ένα παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Από την εφημερίδα "die Zeit", στο περιοδικό "Stern" : Ο ΓΑΠ ομολογεί, urbi et orbi, την προσωπική επιλογή του για την υπεράσπιση των συμφερόντων της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ.).

Ούτε και αυτό προκαλεί κάποια έκπληξη. Τα όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας είναι, αναμενόμενα, όμοια, με όσα έχουν πει, κατά το παρελθόν, στις διάφορες συνεντεύξεις τους, στον γερμανικό τύπο, όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί της χώρας, αφού όλοι τους, δεν έκαναν τίποτε, άλλο, από το να "εξευμενίσουν το θηρίο", δηλαδή την γερμανική κυβέρνηση και τις ελίτ της χώρας αυτής, προκειμένου να τους λυπηθούν και να τους πετάξουν κάποια ψίχουλα (ο ΓΑΠ, τότε, το 2011, εν όψει του τέλους του 1ου Μνημονίου και εν αναμονή του 2ου, ο Αλέξης Τσίπρας, τώρα, εν όψει του τέλους του 3ου Μνημονίου και εν αναμονή του 4ου, όπως και αν "βαπτισθεί" αυτό).

Ας δούμε, τώρα, το περιεχόμενο της συνέντευξης του πρωθυπουργού, στην "Die Welt", προκειμένου να σχηματίσουμε ιδίαν γνώμη, για όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να κατανοήσουμε το πώς και το γιατί αυτής της, πραγματικά, τραγικής πορείας και κατάληξης του ανδρός, που, από ένας νεαρός κνίτης και στην, συνέχεια, ριζοσπάστης νέος, κατέληξε να γίνει ένας κλασικός γραφειοκράτης πολιτικός της κομμουνιστικής αριστεράς, που - όπως και ο χώρος, που εξέφρασε, με τον ΣΥΡΙΖΑ - αστικοποιήθηκε και μετατράπηκε, σε έναν υπάκουο υπηρέτη της εγχώριας και της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας :


"Κύριε Τσίπρα, στις 20 Αυγούστου, λήγει το τρίτο πρόγραμμα βοήθειας. Μετά θα φύγουν οι θεσμοί από την Αθήνα. Θα είναι αυτή η μέρα η νέα εορταστική αργία της Ελλάδας;

Δεν θα πήγαινα τόσο μακριά τώρα. Αλλά είναι ένα ορόσημο, για μας, ήδη. Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ακόμα, καλά - καλά, να το συνειδητοποιήσει. Τα προηγούμενα χρόνια, εμείς οι Έλληνες κάναμε μεγάλες θυσίες, από τότε που ξέσπασε η κρίση. Το τέλος αυτής της φάσης θα ενισχύσει την ψυχή του λαού μας. Κι αυτό είναι σημαντικό, γιατί θα πρέπει να συνεχίσουμε την σταθεροποίηση της χώρας και της οικονομίας της και γι’ αυτό, χρειαζόμαστε σημαντικές μεταρρυθμίσεις.

Ο πρώην ΥΠΟΙΚ Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε την περασμένη βδομάδα, στο Μόναχο, ότι οι Έλληνες θα μισήσουν τους Γερμανούς και οι Γερμανοί τους Έλληνες. Γιατί μας μισούν οι Έλληνες;

Δεν ξέρω τί είχε ο Γιάννης Βαρουφάκης, στο μυαλό του, όταν τα έλεγε αυτά. Έχει πει συχνά, ήδη πάρα πολλά πράγματα, σε πολύ λίγο χρόνο. Ένα, όμως, είναι σίγουρο : Τα πρώτα χρόνια της κρίσης υπήρξαν και στις δύο πλευρές, πολλές προσβολές και δυσφορία. Οι Γερμανοί θεωρούν τεμπέληδες τους Έλληνες. Οι Έλληνες πιστεύουν ότι οι Γερμανοί εκμεταλλεύονται την Ελλάδα και θέλουν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Και τα δύο είναι λάθος. Και οι δύο κυβερνήσεις πρέπει να προσπαθήσουν να αποφεύγουν τη δημιουργία τέτοιων εντυπώσεων.

Η κρίση, στην Ελλάδα, διαρκεί δέκα χρόνια τώρα. Το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας ξεκίνησε το 2010. Πώς άλλαξε η Ελλάδα;

Συγχωρέστε με, που θα ήθελα να μιλήσω, κυρίως, για τα τελευταία τρία χρόνια της δικής μου διακυβέρνησης. Τα πέντε προηγούμενα χρόνια είχαμε, μεν, προγράμματα λιτότητας, αλλά τους στόχους, που είχαν συμφωνηθεί με αυτά, η χώρα δεν τους πέτυχε ποτέ. Το έλλειμμα παρέμεινε υψηλό, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν υλοποιήθηκαν. Πολλά χρήματα δαπανήθηκαν, για επιμέρους συμφέροντα του πολιτικού κατεστημένου και όχι για μεταρρυθμίσεις.

Άλλαξε η κατάσταση, όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, με την δική σας διακυβέρνηση;

Ναι και μάλιστα πολύ σύντομα. Φέραμε τα πάνω κάτω. Η Ελλάδα πετυχαίνει, τώρα, στα δημοσιονομικά, πρωτογενές πλεόνασμα. Το πρώτο τρίμηνο του 2018 η οικονομική ανάπτυξη βρισκόταν στο 2,3%, σε σύγκριση με πέρυσι. Αυτή την στιγμή, πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό, στην Ευρωζώνη. Η ανεργία υποχώρησε, κατά 7%, στην διάρκεια της διακυβέρνησής μας. Φέραμε, πίσω στην Ελλάδα, ένα αίσθημα σταθερότητας και ασφάλειας. Αν μιλήσετε με τον κόσμο, θα διαπιστώσετε ότι έχει επιστρέψει ένα αίσθημα κανονικότητας. Ο ΟΟΣΑ μάλιστα μας αποκαλεί πρωταθλητές των μεταρρυθμίσεων. Πριν κυβερνήσουμε εμείς, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.

Πώς μπορεί να είναι σταθερή μια χώρα, της οποίας η ανεργία εξακολουθεί να κυμαίνεται πάνω από 20%, της οποίας η νεολαία δεν έχει δουλειά, σε ποσοστό πάνω από 40%, στην οποία το 43% των τραπεζικών δανείων δεν εξυπηρετούνται και γι’ αυτό είναι τοξικά;

Έχετε δίκιο, η ανεργία παραμένει πολύ υψηλή. Αλλά όσον αφορά αυτά τα στοιχεία, είναι σημαντικότερο να παρατηρούμε την αλλαγή και τον ρυθμό της αλλαγής, και όχι τους απόλυτους αριθμούς. Το 2013 το ποσοστό της ανεργίας ήταν πάνω από 27%. Η μείωση είναι εντυπωσιακή, όπως και η μείωση των τεράστιων ελλειμμάτων. Αυτές οι αλλαγές είναι πολύ θετικά μηνύματα, για την ανάκαμψη της χώρας.

Όταν μιλώ με Έλληνες, βλέπουν την κατάσταση διαφορετικά. Συνεχίζει να μην υπάρχει κτηματολόγιο για όλη την χώρα, οι δίκες διαρκούν αιωνίως. Οι δικαστικές αποφάσεις έρχονται, μόνο, μετά από χρόνια. Και η είσπραξη των φόρων συνεχίζει να μην είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε.

Μήπως οι φίλοι σας δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι; Ναι, η Ελλάδα δεν είχε πλήρεις δασικούς χάρτες. Ήταν μια πραγματική πληγή της ελληνικής Διοίκησης. Αλλά, εν τω μεταξύ, έχουμε καταφέρει να χαρτογραφήσουμε το 40%. Μέχρι το 2020, θέλουμε να έχουμε τελειώσει με την χαρτογράφηση. Και ναι, οι καθυστερήσεις, στην ελληνική Δικαιοσύνη, αποτελούν πρόκληση, για μας. Αλλά και σ’ αυτόν τον τομέα, έχουμε σημειώσει μεγάλα βήματα προόδου. Αλλά, για να μπορέσουμε να είμαστε αποτελεσματικότεροι, θα χρειαστούμε και περισσότερους ανθρώπους για να μπορέσουν να διεκπεραιώσουν αυτή την δουλειά. Οι μεταρρυθμιστικοί κανόνες, όμως, προβλέπουν μείωση του προσωπικού, στον δημόσιο τομέα. Και όσον αφορά την είσπραξη των φόρων είμαστε, στο μεταξύ, πολύ καλοί.

Θέλετε, τώρα, να βγείτε από την εποπτεία των θεσμών, χωρίς συνακόλουθο πρόγραμμα. Τόσο πολύ φοβάστε την συνέχιση του ελέγχου;

Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά πιστεύω ότι, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, είμαστε, εν τω μεταξύ, σε θέση να καταλάβουμε οι ίδιοι ποιές μεταρρυθμίσεις είναι ορθές, για μας. Ίσως, μερικές φορές να το ξέρουμε, κιόλας, αυτό καλύτερα, από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δεν είμαστε τόσο κουτοί να γυρίσουμε, για μια ακόμα φορά, στην άθλια κατάσταση του 2010.

Οι Ευρωπαίοι, και οι Γερμανοί, δεν είναι και τόσο σίγουροι γι’ αυτό. Φοβούνται ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ανακαλέσει τις μεταρρυθμίσεις, π.χ. την συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Το θέλετε αυτό;

Εγώ, τουλάχιστον, θα κάνω ό,τι μπορώ, για να μη σπαταληθούν οι μεγάλες προσπάθειες και επιτυχίες. Δεν θέλω να επανέλθουν στην εξουσία αυτοί, που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, που ήταν υπεύθυνοι, για διαφθορά και νεποτισμό και ενίσχυσαν τις πελατειακές σχέσεις. Αλλά, μετά τις επιτυχίες των μεταρρυθμίσεων, θα υπάρξουν και ελαφρύνσεις, για τους αδύνατους της κοινωνίας.

Επομένως, θα αυξήσετε και πάλι τις συντάξεις;

Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση ήταν σκληρή. Σ’ αυτήν χρωστάμε την δημοσιονομική εξυγίανση. Συνενώσαμε δεκάδες συνταξιοδοτικά ταμεία, για πρώτη φορά – σημειωτέον –, μετά την δεκαετία του ’50. Δεν θα επιτρέψουμε καμία οπισθοδρόμηση, σε αυτόν τον τομέα.

Πώς μπορεί να εμπιστευθεί κανείς μια κυβέρνηση, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, όταν αυτό προσπαθεί ταυτόχρονα να βάλει στη φυλακή τον Ανδρέα Γεωργίου; Εκείνον τον άνθρωπο, που ως επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το 2010 για πρώτη φορά διόρθωσε το ελληνικό έλλειμμα από το λανθασμένο 3,9% στο σωστό 15,4%;

Θίγετε εδώ ένα πολύ ‘καυτό’ ζήτημα. Αλλά η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου. Εδώ υπάρχει διάκριση των εξουσιών. Ως Πρωθυπουργός δεν λειτουργώ σχολιάζοντας τη δουλειά του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Παρά ταύτα θα ήθελα να πω κάτι. Η δίκη κατά του κ. Γεωργίου αφορά την παράβαση των καθηκόντων του, έναντι του εποπτικού συμβουλίου του. Και η ΕΛ.ΣΤΑΤ. είναι ανεξάρτητη. Κανείς δεν αμφισβητεί την αξιοπιστία της Αρχής.

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε δύο χρόνια με αναστολή, επειδή δεν ενημέρωσε ένα εποπτικό συμβούλιο, που προηγουμένως είχε, πρόθυμα εγκρίνει, ένα λανθασμένο έλλειμμα της τάξης του 3,8%. Έχω την εντύπωση ότι αναζητείται εδώ ένας αποδιοπομπαίος τράγος, για την κρίση. Γιατί η κυβέρνηση δεν του συμπαραστέκεται και δεν καταθέτει υπέρ του; Ούτως ή άλλως, εσείς στους σχεδιασμούς σας επικαλεστήκατε τα δικά του στοιχεία.

Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του. Αλλά η δικαιοσύνη και τα δικαστήρια είναι ανεξάρτητα. Αυτήν, ακριβώς, την ανεξαρτησία θέλουμε να την βελτιώσουμε στην Ελλάδα. Αν, όμως, μας ζητήσει το δικαστήριο να καταθέσουμε υπέρ του, θα το κάνουμε.

Στις 21 Ιουνίου συνεδριάζει το Eurogroup, για την, περαιτέρω, τύχη της Ελλάδας. Τι προσδοκάτε;

Θεωρούμε δεδομένο ότι θα εφαρμοστούν τα σημεία της περυσινής συμφωνίας, με τους εταίρους της Ευρωζώνης. Σ’ αυτά, περιλαμβάνονται ελαφρύνσεις του χρέους, για να μπορέσουμε να σταθούμε, σταθερότερα, στα δικά μας πόδια και να έχουμε διαρκή πρόσβαση, στις αγορές.

Τι σημαίνει αυτό, συγκεκριμένα;

Επεξεργαζόμαστε, ακόμα, τις λεπτομέρειες της καλύτερης δυνατής λύσης, ιδιαίτερα όσον αφορά την διαχείριση των μελλοντικών ληξιπρόθεσμων οφειλών της Ελλάδας μέσω της χρήσης των μη καταβεβελημένων, αλλά, ήδη, υπεσχημένων ευρωπαϊκών κονδυλίων και την επιμήκυνση των προθεσμιών αποπληρωμής, από το 2022 και μετά. Αυτή θα ήταν μια λύση, που δεν θα κόστιζε, στους ευρωπαίους φορολογουμένους τίποτα, η οποία, όμως, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, για την πρόσβαση, στις αγορές και την δημιουργία των απαραίτητων αποθεμάτων ρευστότητας. Δεν απαιτούμε να μπουν, στο αρχείο, οι υποχρεώσεις μας.

Μιλάμε, για πολλά χρήματα. Το 2015 ζητήσατε, από τον λαό σας, να ψηφίσει, για το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Ε.Ε. Είπατε, τότε: Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Για ελαφρύνσεις χρέους θα πρέπει να ψηφίσει η γερμανική Βουλή. Κι αυτό, σημαίνει δημοκρατία. Πώς θα εξηγούσατε, στους σκεπτικιστές γερμανούς βουλευτές, αυτά τα σχέδια;

Οι βουλευτές, δικαίως, είναι προβληματισμένοι. Αλλά θα τους έλεγα: Είμαστε συνεπιβάτες, στο ίδιο ευρωπαϊκό καράβι. Μια επιτυχία της Ελλάδας είναι και επιτυχία της Ευρώπης, συνεπώς και της Γερμανίας. Η Ελλάδα έκανε μεγάλες θυσίες και η Γερμανία, με την βοήθειά της, επίσης. Μια επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής θα διασφάλιζε αυτήν την επιτυχία, χωρίς να ενοχλήσει άλλους επιβάτες.

Ποιο ρόλο θα παίξει το ΔΝΤ μετά το τέλος του τρίτου προγράμματος βοήθειας, στην Ελλάδα;

Αυτό εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος, από το ίδιο το ΔΝΤ. Νομίζω ότι μια παραμονή του ΔΝΤ, για τους υπόλοιπους μήνες του τρίτου προγράμματος, θα εξυπηρετούσε πολύ την αξιοπιστία όλων μας. H Eλλάδα δεν έχει τίποτα να κρύψει. Και νομίζω ότι και μετά τη λήξη του προγράμματος, θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε, στενά, με τους Ευρωπαίους – για να δείξουμε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται διαρκή έλεγχο.

Με το χέρι στην καρδιά. Η απομάκρυνση του ΔΝΤ, από την Ελλάδα, θα αποτελούσε σύμβολο εθνικής απελευθέρωσης. Για πολύ καιρό, ο οργανισμός θεωρούνταν εργαλείο γερμανικής καταπίεσης.

Αυτό είναι, κάπως, υπερβολικό. Αλλά η Ευρώπη θα πρέπει να αποδείξει ότι λύνει η ίδια τα προβλήματά της. Δεν μπορούμε, συνέχεια, να εμπιστευόμαστε τους άλλους οργανισμούς, περισσότερο από τους δικούς μας.

Τον Ιούλιο ο Μακρόν και η Μέρκελ θέλουν να παρουσιάσουν τα μεταρρυθμιστικά τους σχέδια, για την Ευρώπη. Τι περιμένετε εσείς;

Χρειαζόμαστε μια μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, που θα οδηγήσει σε μετεξέλιξη του ΕΜΣ, σε περαιτέρω ανάπτυξη της τραπεζικής ένωσης και στην δημιουργία ενός αποθεματικού ανάγκης, για αιφνίδιες καταστροφές. Δεν μπορούμε να αντιδρούμε, πάντα, μόνον,, όταν είναι, πλέον πολύ αργά και έχει γίνει η ζημιά. Χρειαζόμαστε ένα είδος δημοσιονομικού κορβανά, με τον οποίο θα μπορούμε να επεμβαίνουμε από πριν. Η ‘ρέντα’, που έχουν, αυτή την στιγμή, οι εχθρικές, προς την Ευρώπη δυνάμεις, το αποδεικνύει αυτό. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα, για να διασφαλίσουμε την Ευρώπη, όχι λιγότερα. Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη.

Εδώ πολλοί άνθρωποι έχουν διαφορετική γνώμη, το αργότερο μετά το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, κατά την οποία η Ευρώπη δεν έδρασε από κοινού. Είναι σταθερή, τώρα, η κατάσταση, μέσω της συμφωνίας, με την Τουρκία;

Δουλεύουμε, για να είναι σταθερή. Αυτή η προσφυγική κρίση, δυστυχώς, δεν είναι παροδικό φαινόμενο. Αυτή η κατάσταση θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια, όσο υπάρχουν π.χ. προβλήματα στην Μέση Ανατολή, λόγω πολέμου και άλλων γεγονότων. Πρέπει να εξετάσουμε τις αιτίες και όχι, μόνο, τις συνέπειες, αλλιώς ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το σύνολο.

Έκανε λάθη η Άνγκελα Μέρκελ, με την προσφυγική πολιτική της;

Για μένα, αυτή πολιτική είναι μια από τις πιο θετικές πλευρές της κυρίας Μέρκελ. Σ’ αυτήν την προσφυγική κρίση προσπάθησε να δράσει ευρωπαϊκά. Αυτό δεν ήταν εύκολο.

Στην Γερμανία, πολλοί το βλέπουν διαφορετικά. Μπορεί, στο τέλος, να της κοστίσει την εξουσία.

Πριν από τρία χρόνια, κατέληξα, στο συμπέρασμα, ότι οι σημαντικές αποφάσεις, για χάρη των λαών μας, συχνά, έχουν ένα πολύ υψηλό πολιτικό τίμημα. Η Άνγκελα Μέρκελ ήταν πρόθυμη να ρισκάρει, σ’ αυτήν την κρίση, το πολιτικό της κεφάλαιο.

Πόσοι πρόσφυγες βρίσκονται αυτή την στιγμή, στην Ελλάδα; Πόσοι καινούργιοι προστίθενται, κάθε μήνα;

Καθημερινά, προς το παρόν, έρχονται 50 με 100 πρόσφυγες. Αν σκεφθεί κανείς ότι υπάρχει η προσφυγική συμφωνία, με την Τουρκία, συνεχίζουν να είναι πολλοί. Για μας, δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο. Στην ηπειρωτική χώρα, έχουμε, περίπου, 50.000 πρόσφυγες. Αλλά, ειδικά, για τα νησιά, με τους χώρους υποδοχής τους, συχνά, η κατάσταση είναι δύσκολη.

Μπορεί κανείς να εμπιστεύεται, σ’ αυτή την συμφωνία, την Τουρκία, ως εταίρο;

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να αποτίσουμε σεβασμό, στην Τουρκία. Εκεί, ζουν πολλά εκατομμύρια πρόσφυγες. Πρόκειται, για τεράστιο επίτευγμα. Αλλά, φυσικά, νομίζουμε ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί, που συνεχίζουν να έρχονται, σε μας. Η Τουρκία, πάλι, πιστεύει ότι οι αριθμοί κινούνται, στα επίπεδα του εφικτού, για μας. Περισσότερα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε.

Μόλις ανακοινώσατε συμφωνία, με την κυβέρνηση της “Μακεδονίας”, με την οποία συμφωνείτε να δοθεί το όνομα Βόρεια Μακεδονία, στην περιοχή, που κυβερνάται, από τα Σκόπια. Για την Ευρώπη, μπορεί να είναι αυτό επιτυχία. Ο λαός σας και η αντιπολίτευση δεν το θεωρούν ευχάριστο.

Λύσαμε, επιτέλους, ένα πρόβλημα, που υπήρχε δύο δεκαετίες και πλέον. Είναι μια ιστορική απόφαση. Για πάνω από 27 χρόνια, καμιά άλλη κυβέρνηση δεν τα κατάφερε. Το ότι, τώρα, οι αντιπολιτεύσεις και στις δύο χώρες, είναι, σχεδόν, με την ίδια ρητορική, αντίθετη, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, με αυτές. Και οι δύο θεωρούν τον εαυτό τους χαμένο. Δεν μπορούν, όμως, να υπάρχουν δύο χαμένοι. Λένε ότι η συμφωνία δεν είναι λύση, παρά μόνο ένα είδος ανακωχής – και για τις δυο πλευρές. Αυτός είναι αρνητικός πατριωτισμός. Αυτοί πιστεύουν ότι όλα μπορούν να μείνουν, ως έχουν. Νομίζω ότι πρέπει, με διάλογο, να κινηθούμε ο ένας, προς την πλευρά του άλλου, για χάρη των λαών μας.

Κλείνοντας, μια ματιά, ακόμα, στο παρελθόν : Το 2015 αφήσατε τον λαό σας να ψηφίσει και να αποφασίσει, για το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της Ε.Ε. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων ήταν αντίθετο και στην πραγματικότητα, έπρεπε να είχε ακολουθήσει η έξοδος, από την Ευρωζώνη. Η συνέπεια ήταν μια τεράστια απώλεια εμπιστοσύνης. Το κλείσιμο των τραπεζών. Ανατρέχοντας, στο παρελθόν, ήταν λάθος αυτό, που έγινε;

Η κατάσταση, τότε, ήταν πολύ δύσκολη. Εκ των υστέρων και με την γνώση, που έχουμε, τώρα, μπορούμε, φυσικά, να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά πρέπει να αποφασίζουμε, όταν τα έχουμε μπροστά μας. Και αντίθετα, με όσα λέτε, δεν επρόκειτο, για δημοψήφισμα, σχετικά με την παραμονή στο ευρώ. Ήταν ψηφοφορία, για το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, για την χώρα μου. Αμέσως μετά, έδωσα εντολή να ακολουθήσουν εκλογές και τις κέρδισα. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητο, μπορούσα να είχα κυβερνήσει, ακόμα, τρεισήμισι χρόνια, χωρίς εκλογές.

Με το δημοψήφισμά σας, μπορεί να βάλατε ιδέες, στην νέα ιταλική κυβέρνηση, αν, βέβαια, σχεδιάζει, ακόμα, να βγει, από το ευρώ, ή τουλάχιστον, θέλει να ασκήσει πίεση, στην Ευρωζώνη. Τι θα συμβουλεύατε τους Ιταλούς; Να αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν, έτσι;

Η Ελλάδα και η Ιταλία δεν μπορούν να συγκριθούν, μεταξύ τους. Ούτε είμαι, σε θέση, να δίνω συμβουλές, στην Ιταλία. Αλλά μπορώ να συμβουλέψω τους αναγνώστες σας να είναι, υπέρ της περαιτέρω εξέλιξης της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Ο κίνδυνος, για την Ευρώπη, εκπορεύεται από εκείνες τις δυνάμεις, που δεν θέλουν μια κοινή Ευρώπη. Κι αυτοί δεν είμαστε εμείς οι αριστεροί, αλλά οι ακροδεξιοί λαϊκιστές."


Μνημονιακότερος των μνημονιακών, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, τους οποίους, μάλιστα καρφώνει, ότι αυτοί δεν εφάρμοσαν τα δικά τους Μνημόνια, ενώ ο ίδιος εφάρμοσε, με τον καλύτερο τρόπο το δικό του. Όπως είπαμε, καμμία έκπληξη. Ο δρόμος, που αποφάσισε να διαλέξει, τον Ιούλιο του 2015, δεν είχε άλλη κατεύθυνση, παρά μόνο, αυτήν της υπεράσπισης του Μνημονίου. Και αυτόν τον δρόμο, ο πρωθυπουργός τον ακολούθησε, μέχρι σήμερα. Και φυσικά, είναι πολύ αργά, για να τον εγκαταλείψει.

Το χειρότερο, για τον Αλέξη Τσίπρα, είναι ότι ο δρόμος αυτός έχει συνέχεια. Τα Μνημόνια δεν τελειώνουν εδώ. Το 3ο Μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο και το 4ο Μνημόνιο έρχεται. Ως εκ τούτου, η συνέντευξη του πρωθυπουργού, στην γερμανική εφημερίδα, έχει σκοπό να καλοπιάσει την γερμανική κοινή γνώμη (δηλαδή, ουσιαστικά, την γερμανική ελίτ) και την γερμανική κυβέρνηση, ούτως ώστε να μπορέσει να έχει ένα αποτέλεσμα, το οποίο να είναι, επικοινωνιακά, διαχειρίσιμο.

Δυστυχώς, γι'αυτόν, το αποτέλεσμα δεν θα είναι διαχειρίσιμο, αφού, πέραν όλων των άλλων εμποδίων, η κυβέρνηση της Angela Merkel παραπαίει, όχι, μόνο, εξ αιτίας της προσφυγικής κρίσης, αλλά, όπως και να το κάνουμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Έτσι, αυτό, που, στην πράξη, φαίνεται ότι θα γίνει, είναι ότι η χώρα θα συνεχίσει να υφίσταται τον ζουρλομανδύα των Μνημονίων, αφού το 4ο Μνημόνιο, που καλείται να υπογράψει ο Αλέξης Τσίπρας, θα έχει το ίδιο περιεχόμενο, με το παρόν Μνημόνιο, που εκπνέει. 

Και το 4ο Μνημόνιο, θα έχει αξιολογήσεις, θα περιλαμβάνει δεσμευτικούς στόχους, αλλά θα περιέχει και εκταμιεύσεις ποσών, σε δόσεις (κάπως έτσι θα ρυθμιστούν οι επιστροφές των κερδών Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης, από τα ελληνικά ομόλογα, ενώ θα δοθούν και νέα δανεικά, από τα αδιάθετα ποσά του 3ου Μνημονίου), γεγονός το οποίο οδηγεί, σε μια παραλλαγή της πιστοληπτικής γραμμής, στήριξης, την οποία αρνούνται, μέχρι τώρα οι Αλέξης Τσίπρας και Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Στην πράξη, λοιπόν, το "περίφημο" ολιστικό πρόγραμμα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, πάει περίπατο. Όλος ο κόπος, που αναλώθηκε, στην σύνταξή του, πάει χαμένος, αφού οι ευρωθεσμοί ετοιμάζονται να το αντικαταστήσουν, με ένα λιγόλογο κείμενο, το οποίο δεν πρόκειται να ξεπερνά τις πέντε, ή έξι σελίδες και το οποίο θα περιέχει τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις, που θα αναλάβει η χώρα, για την, μετά την 20η Αυγούστου 2018, χρονική περίοδο, η οποία θα εξαντλείται, σε ένα βάθος τριών, περίπου, ετών και θα συνοδεύεται, από την αδιαπραγμάτευτη, για τους ξένους δανειστές, ρήτρα της μη αναστρεψιμότητας όλων των μεταρρυθμίσεων (δηλαδή των, κοινωνικά και οικονομικά, αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων, που έχουν γίνει, κατά την, έως τώρα, οκταετία της εφαρμογής των Μνημονίων).

Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Αλέξη Τσίπρα και της ευρωλιγουρικής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ...

            

"OXI", στην ελληνο"μακεδονική" συμφωνία, η οποία είναι, συνολικά, μία κακή συμφωνία, ακόμη και εάν το περιεχόμενό της ήταν τέλειο (που δεν είναι). "OXI", στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, που φέρνει πόλεμο.

 1903 Ζαγορίτσανη (η σημερινή Βασιλειάδα του νομού Καστοριάς) : Το χωριό, που κατοικούνταν, κυρίως, από  Βούλγαρους (σλαβομακεδόνες) χωρικούς καταστράφηκε, από τα οθωμανικά στρατεύματα, μετά την καταστολή της εξέγερσης του Ίλιντεν, η οποία οργανώθηκε, από τις μυστικές υπηρεσίες του βουλγαρικού κράτους, με όργανο την «Εσωτερική Μακεδονική Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση» (ΕΜΑΕΟ, Вътрешна Македонска Революционна Организация, ВМРО). Η βουλγαρική ήττα, το 1913, στον Β' βαλκανικό πόλεμο, άφησε ανοικτό τον δρόμο, στους Σέρβους του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας του Μεσοπολέμου και μετά, στην τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία της, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχής, να προσπαθήσουν να αποκόψουν τον βουλγαρικό πληθυσμό της πρώην οθωμανικής Μακεδονίας, από την βουλγαρική του καταγωγή. Κάτι ανάλογο επιχείρησε και το ελληνικό κράτος, στο μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας, που κατέκτησε, με το "αμπετσεντάρ", κατά την διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Θεοδώρου Πάγκαλου, αλλά αυτή η προσπάθεια του ελληνικού κράτους εγκαταλείφθηκε, επειδή δεν βρήκε ανταπόκριση, στον τοπικό πληθυσμό, ο οποίος γνώριζε την καταγωγή του. Στην Γιουγκοσλαβία, όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά...   






Όπως ήταν αναμενόμενο και όπως έχουμε πει, όσον αφορά την σύγχρονη εκδοχή του μακεδονικού ζητήματος [δείτε, το, προ ενός, περίπου εξαμήνου, δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : Να καταλήξουν σε συμφωνία οι ελληνο"μακεδονικές" διαπραγματεύσεις; Όχι, ευχαριστώ. (Ο αμερικανικός σχεδιασμός, για την ένταξη της Σλαβομακεδονίας, στο ΝΑΤΟ, μέσα από την ελληνική συγκατάνευση, αποτελεί έναν επαρκέστατο λόγο για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων).], η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και - δυστυχώς - του Πάνου Καμμένου, της κείνων (δηλαδή των Αμερικανών του Donald Trump, αλλά και των Γερμανών της Angela Merkel) ρήμασι πειθόμενη, κατέληξε, σε μια συμφωνία - πακέτο, με την "μακεδονική" κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ, η οποία είναι μια παρδαλή κυβέρνηση (σαν αυτή του Αλέξη Τσίπρα), ανάμεσα, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, που είναι, ουσιαστικά η μεταλλαγμένη Ένωση Μακεδόνων Κομμουνιστών, ήτοι το τοπικό παράρτημα της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών της τιτοϊκής εποχής και των αλβανικών κομμάτων της πΓΔΜ, τα οποία, υπό την καθοδήγηση του αμερικανονατοϊκού παράγοντα, συμμάχησαν, με το κόμμα του Ζόραν Ζάεφ, προκειμένου να παραγκωνιστεί, το δεξιό κόμμα του ΒΜΡΟ του Νικόλα Γκρουέφσκυ, το οποίο είχε πάρει την πρώτη θέση, στις βουλευτικές εκλογές της 11ης Δεκεμβρίου του 2016, αλλά δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την αυτοδυναμία.

Και εδώ, είναι που βρίσκεται η ουσία της όλης υποθέσεως, η οποία ουσία εντοπίζεται, όχι, τόσο στο περιεχόμενο της συμφωνίας, στην οποία κατέληξαν οι Νίκος Κοτζιάς και Αλέξης Τσίπρας, από την μια πλευρά και οι Νικόλα Δημητρώφ και Ζόραν Ζάεφ, από την άλλη, μαζύ με τις διαπραγματευτικές ομάδες τους. Το περιεχόμενο της συμφωνίας μπορεί να έχει σημεία, τα οποία ικανοποιούν, ή δυσαρεστούν την ελληνική, ή την "μακεδονική" πλευρά, μπορεί να είναι, ως σύνολο, ικανοποιητικό, ή όχι, αλλά ο "ομφαλός της γης", όσον αφορά την ελληνο"μακεδονική" συμφωνία, εντοπίζεται, σε αυτά, που αυτή, με έναν περιθωριακό τρόπο, αναφέρει και τα οποία αφορούν την ένταξη της αποκαλούμενης - με βάση την συμφωνία -, ως Βόρειας Μακεδονίας, πρώτ' απ' όλα και κυρίως, στο ΝΑΤΟ, μια διαδικασία, που θα αρχίσει, άμεσα, με την πρόσκληση, την οποία θα απευθύνει η Βορειοατλαντική Συμμαχία, στην κυβέρνηση των Σκοπίων και η οποία πρόσκληση, ό,τι και να λέει η κυβερνητική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ και όσο και να θέλει να πείσει την ελληνική κοινωνία, αποτελεί, ουσιαστικά και de facto, ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας, στο ΝΑΤΟ και δευτερευόντως, στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", όπου οι διαδικασίες, για τις διαπραγματεύσεις, για την ένταξη της γειτονικής χώρας, είναι σταδιακές και μακρόσυρτες.

Η ένταξη της πΓΔΜ, στο ΝΑΤΟ αποτελεί ένα βασικό τμήμα του παραγκωνισμού της Ρωσίας, από τα Βαλκάνια, στα οποία το ΝΑΤΟ και η Δύση επιδιώκουν να τελειώσουν, ό,τι άφησαν ημιτελές, μετά την λήξη του γιουγκοσλαβικού πολέμου της περιόδου 1991 - 2001. Και σε αυτόν τον σχεδιασμό της Ουάσινγκτων είναι που έχουν προσχωρήσει, πλήρως, οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Ζόραν Ζάεφ, οι οποίες διεξήγαγαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τις διαπραγματεύσεις, εντός των πλαισίων του χρονοδιαγράμματος, που είχε καταρτιστεί, το περασμένο φθινόπωρο και το οποίο οι δύο πλευρές είχαν αποδεχθεί.

Όμως, η διεκπεραίωση αυτού του αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, ο οποίος αφορά όλη την περιοχή των δυτικών Βαλκανίων, δηλαδή, το Κόσοβο, την Βοσνία - Ερζεγοβίνη, την Σερβία και το Μαυροβούνιο [το οποίο έλαβε πρόσκληση, για ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί (;) οι νομικές διαδικασίες, για την ένταξή του, σε αυτόν τον Οργανισμό], είναι μια διαδικασία, η οποία είναι πολύ επικίνδυνη, διότι είναι πολύ πιθανό ότι θα φέρει έναν γενικευμένο πόλεμο, στην περιοχή μας, όσο οι πολύ σημαντικές ουρές του γιουγκοσλαβικού πολέμου, μένουν εκκρεμείς, με τα αποτυχόντα κράτη - παρίες, που δημιουργήθηκαν, μετά την κατάρρευση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, εξ αιτίας της αλαζονίας και της συστημικής ακρισίας των Η.Π.Α. και της Δύσης, οι οποίες δημιούργησαν και έθεσαν τα κράτη αυτά (το Κόσοβο, την Βοσνία - Ερζεγοβίνη, αλλά και το Μαυροβούνιο), υπό ένα, διαφοροποιημένο, ανά περίπτωση, αποικιακό καθεστώς, ενώ τιμώρησαν την Σερβία, την οποία, αφού διαμέλησαν, της έδωσαν έναν ρόλο κράτους - παρία, που καλείται να υποταχθεί, πλήρως, στις επιθυμίες των Δυτικών.

Αυτή η απαιτούμενη υποταγή της Σερβίας, στους Δυτικούς, όμως, σκοντάφτει, στο γεγονός ότι η σερβική ελίτ, από την οποία απαιτείται να παραδόσει το Κόσοβο, αποδεχόμενη την (ούτως ειπείν) ανεξαρτησία του, την οποία επέβαλε, δια πυρός και σιδήρου, το ΝΑΤΟ, το 1999, έχει συμμαχήσει, με την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, η οποία έχει επανακάμψει, στην περιοχή, προκειμένου να αντισταθμίσει τις πιέσεις των Δυτικών, την ρητορική και την ισχύ των οποίων έχει επιτύχει να ανακόψει, με την ένταξη της Σερβίας, στην Ευρασιατική Ένωση και με την αμυντική συμμαχία της, με την Ρωσία, η οποία, μάλιστα, έχει αναπτύξει και δική της στρατιωτική βάση, στην Σερβία, γεγονός, που περιπλέκει τα πράγματα, σε αυτήν την εύφλεκτη περιοχή, στην οποία όλες οι εκκρεμότητες, που άφησε ο γιουγκοσλαβικός πόλεμος, καρκινοβατούν και δεν απέχει πολύ, από το να αναζωπυρωθούν και να ξεσπάσουν, σε ανοικτές πολεμικές συρράξεις.

Αυτή η επικίνδυνη εξέλιξη πρέπει να αποτραπεί. Και φυσικά, για να αποτραπεί, ή, έστω, να δυσκολευτεί, είναι απαραίτητο να μην περάσει ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός, στα Βαλκάνια. Και ειδικότερα, δεν πρέπει να περάσει η ένταξη της FYROM, στο ΝΑΤΟ (ή ένταξη της, στην "Ε.Ε.", δεν ενδιαφέρει, εδώ, διότι δεν είναι κάτι το άμεσο, αν και είναι δεδομένο ότι, όταν συμβεί - που δεν θα συμβεί -, θα βλάψει τον πληθυσμό της χώρας αυτής). Η πΓΔΜ συνορεύει, με την Σερβία και το Κόσοβο και αυτό την καθιστά μια, άκρως, πιθανή ζώνη πολέμου. Ενός πολέμου, ο οποίος πρέπει να αποτραπεί. Και για να αποτραπεί, πρέπει ο αμερικανονατοϊκός σχεδιασμός να ηττηθεί.

Αλλά, για να μπλοκαριστεί, έστω και στο νομικό επίπεδο, η ένταξη της αποκληθησόμενης "Βόρειας Μακεδονίας", στο ΝΑΤΟ, είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα δυναμικό "Όχι", στην συμφωνία, που έκλεισαν οι δύο υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών Νίκος Κοτζιάς και Νικόλα Δημητρώφ και επικύρωσαν οι δύο πρωθυπουργοί. 

Αυτό ήταν από την αρχή, το ζητούμενο. Δηλαδή να μην προκύψει συμφωνία, στις ελληνο"μακεδονικές" διαπραγματεύσεις. Και αφού, τώρα (όπως ήταν αναμενόμενο, άλλωστε) προέκυψε η ολοκλήρωση του γραπτού κειμένου της συμφωνίας των δύο πλευρών, υπό την καθοδήγηση των Η.Π.Α., αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να γίνει δεκτή, από τους πληθυσμούς των δύο χωρών και να μην επικυρωθεί, μέσα από τις νομικές διαδικασίες, που είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν οι δύο κυβερνήσεις. Όποιες και αν είναι οι μέλλουσες κυβερνήσεις, που θα κληθούν να διαχειρισθούν αυτή την συμφωνία, η εφαρμογή της οποίας θα καθυστερήσει να ολοκληρωθεί - εάν ολοκληρωθεί -, λόγω των σταδίων των δύσκολων ενεργειών, στις οποίες πρέπει να προβεί η σλαβομακεδονική πλευρά, σύμφωνα, με τα προβλεπόμενα, στην συμφωνία αυτή.

Έτσι, η κυβέρνηση των Σκοπίων, η οποία, ήδη, έχει αρχίσει να κατηγορείται, για προδοσία, πρέπει να περάσει την συμφωνία, από την βουλή των "Μακεδόνων" (πρόκειται, όπως έχουμε πει, για Βούλγαρους, οι οποίοι, απλώς, ντρέπονται να πουν το όνομά τους), πρέπει να αλλάξει τις διατάξεις του Συντάγματος, που σχετίζονται, με την ονομασία της χώρας και διάφορα άλλα ζητήματα, που αφορούν τις "μακεδονικές" μειονότητες, που ζουν, εκτός της πΓΔΜ και πρέπει να προκηρύξει - όπως έχει αυτοδεσμευθεί - δημοψήφισμα.

Όλα αυτά είναι δύσκολο να γίνουν, αλλά δεν είναι αδύνατο. Η κυβέρνηση Ζάεφ μπορεί να τα διεκπεραιώσει, αλλά ο δρόμος, που έχει να ακολουθήσει, είναι δύσβατος, με δεδομένη την αντίθεση του ΒΜΡΟ, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο αντιτίθεται, στην συμφωνία, στηριζόμενο και στην αμέριστη ρωσική βοήθεια. Ως εκ τούτου, η παρακολούθηση των όσων θα γίνουν, στην FYROM, είναι απαραίτητη, διότι η όλη υπόθεση μπορεί να σκοντάψει, χωρίς αυτό να είναι δεδομένο, όπως θέλει να το παρουσιάσει ο Πάνος Καμμένος, προκειμένου να δικαιολογήσει την παραμονή του, στην κυβέρνηση, παρά την (πραγματική, ή εικονική) διαφωνία του, με την συμφωνία, στην οποία κατέληξαν οι συριζαίοι κυβερνητικοί του εταίροι.

Όσον αφορά τους "ημέτερους", αυτοί δεν αποτελούν κανένα γρίφο, ως προς το τί θα πράξουν. Παρά τις όποιες κορώνες, που θα ακουστούν, από τον αστικό πολιτικό κόσμο, όλοι τους θα ενταχθούν, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό. Πολύ περισσότερο τώρα, που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έσπασε τα ταμπού μιας ολόκληρης εποχής, η οποία μπορεί να κορυφώθηκε τα τελευταία 25, με 30 χρόνια, αλλά έχει ένα παρελθόν, το οποίο ανάγεται, στα χρόνια της ελληνικής κατάκτησης των εδαφών της οθωμανικής Μακεδονίας, το 1912 - 1913.

Ως εκ τούτου και εν αναμονή, των όσων είναι να πράξει η σλαβομακεδονική πλευρά, το ελληνικό πολιτικό σύστημα των κοινοβουλευτικών κομμάτων, που αθροίζονται, στο αμερικανονατοϊκό τόξο, από τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την Νέα Δημοκρατία και το αστείο Κίνημα Αλλαγής, το οποίο, πιθανότατα, μαζύ με τους ΑΝΕΛ, θα πληρώσει την νύφη της ελληνο"μακεδονικής" συμφωνίας, για την οποία έχουν αρχίσει να τρώγωνται, σαν τα σκυλιά, με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, το οποίο βιάζεται, για να πέσουν οι τελικές υπογραφές και για να ψηφισθεί η συμφωνία αυτή, παρά το γεγονός ότι το κείμενό της δεν έχει, επισήμως, δημοσιευθεί και υπάρχουν, αρκετά και πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία δεν έχουν διευκρινισθεί.

(Ένα από αυτά είναι το ζήτημα της εθνότητας του "βορειομακεδονικού" πληθυσμού, αφού ο όρος που συμφωνήθηκε, είναι γεωγραφικός και έτσι, δεν διευκρινίζεται, το τί Μακεδόνες είναι οι "Βορειομακεδόνες". Και ως προς τον αλβανικό πληθυσμό, δεν υπάρχει θέμα. Όμως, ως προς τους Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι, όπως έχουμε πει, είναι Βούλγαροι, που ντρέπονται να πουν το όνομά τους, υπάρχει θέμα. Και τούτο διότι ο όρος "Βορειομακεδόνες", δεν είναι αρκετός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η Βουλγαρία, μπορεί να έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη του "μακεδονικού" κράτους, αλλά δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη "μακεδονικού" έθνους. Και τούτο, επειδή γνωρίζει πολύ καλά την βουλγαρική καταγωγή των Σλαβομακεδόνων, οι κρατικοί αξιωματούχοι των οποίων, όταν έχουν επίσημες συναντήσεις, με Βούλγαρους αξιωματούχους, χρησιμοποιούν, σκοπίμως, μεταφραστή, ενώ οι Βούλγαροι δεν τον χρησιμοποιούν, απλούστατα, επειδή αντιλαμβάνονται το τί τους λένε οι συνομιλητές τους. Άλλωστε, η μεγίστη πλειοψηφία των Σλαβομακεδόνων κατοίκων της πΓΔΜ χρησιμοποιούν και βουλγαρικά διαβατήρια).

Οι αμερικανοτραφείς και οι ευρωλιγούρηδες (για να θυμηθούμε και τον Κώστα Ζουράρι) "δικοί μας" είναι δεδομένοι. Όλοι αυτοί θα εξυπηρετήσουν, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, τον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, στα Βαλκάνια. Αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να ναυαγήσει, ή, να εμποδιστεί, ή, έστω, να δυσχερανθεί η εκτέλεσή του.

Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, απαραίτητο είναι να μην περάσει η ελληνο"μακεδονική" συμφωνία. Αυτή είναι, όπως είπαμε, η ουσία της υπόθεσης και όχι οι μεγάλες, ή οι μικρές λεπτομέρειες, γύρω, από τα ζητήματα διευθετεί αυτή η συμφωνία, ούτε και τα "καλά", ή τα "κακά" της σημεία.

Και για να το θέσω, περισσότερο συγκεκριμένα :

Η ελληνο"μακεδονική" συμφωνία είναι, συνολικά, μία κακή συμφωνία, ακόμη και εάν το περιεχόμενό της ήταν τέλειο (που δεν είναι τέλειο). 

Αυτό συμβαίνει, επειδή το συνολικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο εντάσσεται είναι ένα κακό πλαίσιο, το οποίο αφορά τον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό, για τον αποκλεισμό της Ρωσίας (αλλά και της Κίνας), από τα Βαλκάνια, ο οποίος, πιθανότατα, φέρνει τον πόλεμο, όλο και πιο κοντά.

Και φυσικά, αυτό είναι κάτι, που πρέπει να αποφευχθεί. Αυτό είναι το μείζον. Όλα τα άλλα είναι ελάσσονα...

 

Από το προκαταρκτικό "Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής" 2018 - 2022, μέχρι την ολοκλήρωση και την υπογραφή του 4ου Μνημονίου, η απόσταση, που μένει να διανυθεί είναι, πλέον, μικρή. Μόλις ένα τσιγάρο δρόμος...

Όπως, έχουμε πει [δείτε το πρόσφατο δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο :  23/5/2018 Οι μάσκες έπεσαν. Το 4ο Μνημόνιο είναι εδώ. Το προσχέδιο του "Supplemental Memorandum of Understanding. Fourth Review of the ESM Programme", που δημοσίευσαν οι δανειστές και ο ολοσχερής και θανάσιμος εγκλωβισμός της κυβέρνησης. (Πάμε για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, στις 25 Νοεμβρίου 2018;)] και όπως υποδεικνύει ο παραπάνω πίνακας, που αφορά το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής της περιόδου 2018 - 2022 και το οποίο εκτείνεται, χρονικά, πολύ πέραν, από το τρέχον Μνημόνιο, που λήγει τον ερχόμενο Αύγουστο, το 4ο Μνημόνιο είναι, εδώ. Και το κειμένό του, έρχεται, τμηματικά, σε διαφορετικές χρονικές φάσεις και σε δόσεις. Μπορεί η πρώτη του φάση να φαίνεται ότι ξεκίνησε, με την ανακοίνωση των μειώσεων των συντάξεων, από 1/1/2019 και την ψήφισή τους, πέρυσι, με τον Ν. 4472/2017, αλλά η αρχική θεσμοθέτησή του ανάγεται, στον διαβόητο νόμο Κατρούγκαλου (Ν. 4387/2016), οπότε επανυπολογίστηκαν όλες οι συντάξεις και το υπερβάλλον προσόν, που προέκυψε, από αυτόν τον επανυπολογισμό, σε σχέση με τα ποσά, που ελάμβαναν, προηγουμένως, οι συνταξιούχοι, προσδιορίστηκε, ως "προσωπική διαφορά" του νέου ποσού της σύνταξης, που έπρεπε να μειωθεί, σε σχέση με την μεγαλύτερη προηγούμενη σύνταξη που ελάμβανε ο κάθε συνταξιούχος. Και φυσικά, σε αυτήν την "προσωπική διαφορά" είναι που θα αρχίσουν οι σταδιακές μιώσεις των συντάξεων, που θα ξεκινήσουν την 1/1/2019 και θα συνεχιστούν, μεταγενέστερα, μέχρις ότου αυτή η αποκαλούμενη ως "προσωπική διαφορά" να μηδενιστεί.

Αυτό, ακριβώς, ήταν που συμφωνήθηκε, με το κουαρτέτο των ξένων δανειστών, πέρυσι, στο καπάρο (στο "προσύμφωνο", όπως το έχω ονομάσει) του 4ου Μνημονίου, που υπέγραψε και ψήφισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, πέρυσι. Κάπως έτσι ξεκίνησε να συμφωνείται, να θεσμοθετείται και να εφαρμόζεται το 4ο Μνημόνιο. Και αυτό συνέβαινε, με κάλυμμα την ύπαρξη του 3ου Μνημονίου και τις, κατά περιόδους, αξιολογήσεις του, με τον προσδιορισμό μέτρων, που εκτείνονταν, πέραν των χρονικών ορίων του τρέχοντος και λήγοντος, τον ερχόμενο Αύγουστο, Μνημονίου (όπως αυτές των μειώσεων των συντάξεων, τις οποίες, με ταπεινωτικό τρόπο, η ελληνική βουλή καλείται, με την ψήφιση του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος 2018 - 2022, να τις ... ξαναψηφίσει), προκειμένου να μπορεί η παρούσα πρώην αντιμνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να διατηρεί το απαραίτητο φύλλο συκής, με το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να επενδύσει τους ισχυρισμούς της προπαγανδιστικής της καμπάνιας, για την "καθαρή έξοδο", από τα Μνημόνια και την ξένη επιτροπεία.

Μετά το προσύμφωνο, όπως έχουμε, επίσης πει, η ελληνική κυβέρνηση επρόκειτο να κληθεί να υπογράψει και να ψηφίσει άλλα δύο κείμενα, που θα ολοκληρώσουν το το 4ο Μνημόνιο, όπως και αν αυτό ονομασθεί, προκειμένου να μπορέσει η κυβέρνηση να κρατήσει τα όποια προσχήματα, για την τεκμηρίωση των ισχυρισμών της, περί "καθαρής εξόδου", από τα Μνημόνια (αν και δεν είναι, καθόλου, βέβαιο ότι οι ευρωθεσμοί και κυρίως, η κυβέρνηση της Angela Merkel, θα επιτρέψουν, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, να χρησιμοποιήσει έναν τέτοιο προπαγανδιστικό ισχυρισμό και να κρατήσει ένα τέτοιο πρόσχημα). Έτσι, αυτά που θα ψηφίσει η ελληνική βουλή, είναι δύο πράγματα :

Ένα Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και μία συμφωνία - ένα Μνημόνιο - για την όποια ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που θα περιέχουν σαφείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, σε πολύ σαφή και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, ακόμη και εάν η συμφωνία για την όποια επουσιώδη ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν πάει - με οποιονδήποτε παρασκηνιακό χειρισμό -, για ψήφιση, στο κοινοβούλιο της χώρας. (Κάτι που είναι πολύ δύσκολο, διότι δεν φαίνεται πιθανό ότι θα επιτρέψουν έναν τέτοιο χειρισμό οι Angela Merkel και Olaf Scholz. Ως εκ τούτου, η συμφωνία, για το χρέος θα πάει, στην βουλή, αφού θα περάσει και από την Bundestag, η οποία θα εγκρίνει, ή θα απορρίπτει, σε κάθε φάση, τα μέτρα, για την όποια ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους).  

Άλλωστε, αυτό, που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι το "μαξιλαράκι" των 20 δισ. €, το οποίο σχημάτισε η κυβέρνηση, για να μπορεί να έχει, έναντι των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, μια, χρονικά περιορισμένη, αλλά και σημαντική αυτονομία χειρισμών, μετά τον Αύγουστο του 2018, που θα λήξει το 3ο Μνημόνιο, δημιουργείται, με δανεικά των ευρωθεσμών και αφορά την υποτιθέμενη "μεταμνημονιακή" περίοδο, ανεβάζοντας το ελληνικό δημόσιο χρέος, στα 344 δισ. € (ποσόν, πολύ μεγαλύτερο, από τα 300 δισ. € και τα 280 δισ. €, που έφθανε το ελληνικό δημόσιο χρέος, τον Ιανουάριο του 2010 (πριν την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010) και τον Φεβρουάριο του 2012 (μετά το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους).

Ως εκ τούτου, οι ευρωθεσμοί δεν ήταν και δεν είναι δυνατόν, να αφήσουν το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία, χωρίς την επιβολή ενός νέου (του 4ου, στην σειρά) Μνημονίου, το οποίο καθίσταται απαραίτητο, διότι - ό,τι και να ισχυρίζονται οι κυβερνώντες και μαζύ τους και το σύνολο του μνημονιακού πολιτικού κόσμου - δανεικά υπάρχουν και πέραν της λήξεως του 3ου Μνημονίου. Και φυσικά, αυτά τα δανεικά δεν θα είναι τα μόνα. Κάθε άλλο. Και τούτο, διότι, ανάμεσα, στα άλλα, η απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ., από την θέση του δανειστικού χρηματοδότη (έστω και συμβολικού) του ελληνικού κράτους, επισημαίνει την ανυπαρξία οποιασδήποτε πιστοποίησης, για την διαχειρισιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι η όποια παρουσία του ελληνικού κράτους, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, για την ανεύρεση κεφαλαίων, που θα αναχρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος της χώρας θα είναι επώδυνη και βραχύβια, αφού η αλήθεια είναι ότι η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία αναζητεί εγγυήσεις και σαφείς διαβεβαιώσεις ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν πρόκειται να αφεθεί να σκάσει κάποια στιγμή, στο μέλλον, εις βάρος των διεθνών "επενδυτών". Και αυτές οι απαραίτητες εγγυήσεις και διαβεβαιώσεις δεν παρέχονται, όσον αφορά την εξυπηρετισιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, ακόμη και αν το Δ.Ν.Τ., παραμείνει, στο "ελληνικό πρόγραμμα", ως τεχνικός σύμβουλος.

Η ουσία της όλης υπόθεσης έγκειται, στο απλούστατο γεγονός ότι η ευρωζώνη (με πρώτη από όλους την Γερμανία. Και όταν μιλάμε, για την Γερμανία, αναφερόμαστε, στο γερμανικό κράτος και την ελίτ της χώρας αυτής) αρνείται να εγγυηθεί την ομαλή εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, μιλώντας, με όρους αναλογίας, είναι τεράστιο και μη εξυπηρετίσιμο, χωρίς έξωθεν βοήθεια ή χωρίς μαζική διαγραφή του, συντριπτικά, μεγαλύτερου μέρους του, από την ελληνική οικονομία.

Αυτήν την ωμή πραγματικότητα αντιμετωπίζουν οι διεθνείς μπατιροτραπεζίτες και ως εκ τούτου αντιδρούν, αναλόγως. Και φυσικά, αντιδρούν αρνητικά, αφού η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, που είναι, αρνείται να αμοιβαιοποιήσει τα δημόσια χρέη των χωρών της και δεν επιτρέπει, στην Ε.Κ.Τ., να μετατραπεί, σε μία κανονική εκδοτική τράπεζα και να εξυπηρετήσει τα χρέη αυτά. 

Μπορεί, βέβαια, να είναι απαραίτητη η μετατροπή της Ε.Κ.Τ., σε μια κανονική εκδοτική τράπεζα, που θα εξυπηρετεί τα δημόσια χρέη των χωρών της ευρωζώνης, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει [όποιος θέλει, μπορεί να δει το παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος (το οποίο, παρά τα όσα λέγονται, είναι αντιμετωπίσιμο) και θα εξυπηρετείται από την Ε.Κ.Τ., στο οποίο, από την αρχή της ελληνικής κρίσης, το 2010, αναφέρονται οι όροι και οι προϋποθέσεις, για αυτό που λέω και τώρα], όμως, όλα αυτά τα 8 χρόνια, που μεσολάβησαν, ουδέν, εξ όσων έπρεπε να πραχθούν, επράχθη, με αποτέλεσμα την, σε slow motion, βασανιστική πορεία της ευρωζώνης προς την καταστροφή, την οποία οι ευρωζωνικές ελίτ, με κυρίαρχη την γερμανική, φαίνεται ότι προτιμούν, από την μετατροπή της ευρωζώνης, από νομισματική ένωση, σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, την οποία αρνούνται να δουν, οι πάσης λογής "ευρωπαϊστές", που, σαφέστατα, προτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν, προκειμένου να αποφύγουν να την αντιμετωπίσουν. 

Έτσι, η γερμανική κυβέρνηση, όσο ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο, γύρω από το ελληνικό χρέος, σκοπεύει να βάλει σαφή χρονοδιαγράμματα και ελέγχους, οι οποίοι θα είναι ενδελεχείς, αφού, προφανώς, δεν υπάρχει καμμία εμπιστοσύνη, στην ΕΛΣΤΑΤ και στην Eurostat, ως προς τις μετρήσεις, που διενεργούν και οι οποίες είναι καθοδηγούμενες μετρήσεις σκοπιμότητας, κάτι, που, προφανώς, η γερμανική κυβέρνηση, όχι, μόνο, δεν το αγνοεί, αλλά και το γνωρίζει, πολύ καλά, αφού και η ίδια χρησιμοποιεί την "δημιουργική λογιστική", για να προσαρμόσει, στις ανάγκες της, την, εκάστοτε, πραγματικότητα.

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών, στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία, με τον νόμο, που καλείται να ψηφίσει, με αφορμή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2018 - 2022, δίνει , ως εγγύηση, το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, στους ξένους δανειστές, μέσω της υπερεταιρείας, με το όνομα Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας (Ε.Ε.Σ.Υ.Π.), στην οποία πέρασε (με τον Ν. 4389/2016) όλη η δημόσια περιουσία, με οποιαδήποτε μορφή της, αρχικά, υποτίθεται, για να αξιοποιηθεί, με τον καλύτερο τρόπο. Το ποιός είναι ο "καλύτερος τρόπος" αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και από ποιούς θα "αξιοποιηθεί", αποκαλύπτεται, τώρα, που τα περιουσιακά στοιχεία της Ε.Ε.Σ.Υ.Π. νομοθετείται να χρησιμοποιηθούν, ως εγγύηση, για τις οφειλές του ελληνικού δημοσίου, προς τους ξένους δανειστές, το πάγιο αίτημα των οποίων - ήδη, από το 2010 - ικανοποιείται, χωρίς δεύτερη κουβέντα, από την παρούσα κυβέρνηση της "ριζοσπαστικής" αριστεράς και της "πατριωτικής" και "λαϊκής" δεξιάς και ενώ κάτι τέτοιο, ούτε οι μνημονιακές κυβερνήσεις του ΓΑΠ, του Λουκά Παπαδήμου και των σαμαροβενιζέλων, τόλμησαν να πράξουν.

Ας δούμε το τί καλείται να καλύψει η Ε.Ε.Σ.Υ.Π., με το Κεφάλαιο Γ' και το άρθρο 14 του νομοσχεδίου, με το οποίο νομοθετείται το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2018 - 2022, δια του οποίου η χώρα μας ολοκληρώνεται, ως μια χώρα, η οποία τελεί, υπό ένα καθεστώς Κατοχής. από τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ., το οποίο ισοδυναμεί, όπως πολλές φορές έχουμε πει, με ένα καθεστώς πεονίας (χρεωδουλείας) :

14.2A Η Ε.Ε.Σ.Υ.Π. αμετάκλητα και άνευ όρων:

14.2Α.1 Εγγυάται, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (E.S.M.), την έγκαιρη εκπλήρωση, από το ελληνικό κράτος, των υποχρεώσεών του, βάσει της σύμβασης.

14.2Α.2 Υπόσχεται, στον  E.S.M., ότι κάθε φορά που το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει ποσό οφειλόμενο, βάσει ή σε σχέση, με τη Σύμβαση, η Ε.Ε.Σ.Υ.Π., μετά από αίτημα, θα φέρει την ευθύνη καταβολής αυτού του ποσού, σαν να ήταν ο κύριος οφειλέτης, εφόσον τα συνολικά καταβλητέα ποσά βάσει αυτής της εγγύησης δεν θα υπερβαίνουν συνολικά τα 25 δισ. €.

Κάθε φορά, που δεν καταβάλλεται κάποια δόση, οι δανειστές, στην πράξη, θα κατάσχουν τμήματα της δημόσιας περιουσίας. Η Ε.Ε.Σ.Υ.Π. μετατρέπεται σε ένα, ακόμη, κέντρο, που θα λειτουργεί, σαν εργαλείο των συμφερόντων των δανειστών. 

Έτσι :

"Η Ε.Ε.Σ.Υ.Π. αναλαμβάνει την υποχρέωση να:

(i) παρέχει στον Ε.Μ.Σ. τις οικονομικές καταστάσεις του εξαμήνου (μη ελεγμένες) και ετήσιες (ελεγμένες σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης, όπως ισχύουν κάθε φορά), μόλις αυτές είναι διαθέσιμες και εν πάση περιπτώσει εντός της σχετικής περιόδου που καθορίζεται στον Εσωτερικό κανονισμό της·

(ii) παρέχει στον Ε.Μ.Σ. οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με οποιοδήποτε γεγονός το οποίο εύλογα θα μπορούσε να αναμένεται να προκαλέσει την εμφάνιση ενός Γεγονότος Αθέτησης, εγκαίρως αφού λάβει γνώση (και τα τυχόν μέτρα που λήφθηκαν, εάν συντρέχει τέτοια περίπτωση, για την αποκατάστασή του) και

(iii) κοινοποιεί, στον Ε.Μ.Σ., οποιαδήποτε πρόταση του διοικητικού συμβουλίου της Ε.Ε.Σ.Υ.Π., στην γενική συνέλευση της Ε.Ε.Σ.Υ.Π., σε σχέση με την δήλωση ή διανομή μερίσματος από την Ε.Ε.Σ.Υ.Π. και των λεπτομερειών αυτής της πρότασης, με την υποβολή της σχετικής πρότασης, στην γενική συνέλευση της Ε.Ε.Σ.Υ.Π. και των λεπτομερειών οποιασδήποτε έγκρισης, από την γενική συνέλευση της Ε.Ε.Σ.Υ.Π. για την διανομή μερίσματος".

 

Στην ουσία, αυτό, που θεσμοθετείται με την Ε.Ε.Σ.Υ.Π. και τις εγγυήσεις της, είναι το "πάρε κόσμε", το οποίο, στην πράξη, σημαίνει "πάρε δανειστή" (όπως και το "πάρε φίλε του δανειστή"), αφού αυτοί θα έχουν πλήρη εικόνα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και θα μπορούν να προχωρούν τα σχέδια των πωλήσεων των διαφόρων  τμημάτων της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, ό,που επιθυμούν. Αυτή είναι η σκληρή και ωμή πραγματικότητα, για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2018 - 2022 και τα παρακολουθήματά του.

Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει το 4ο Μνημόνιο, εκ του πλαγίου, με εξουσιοδότηση, στον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, να υπογράψει την δανειακή σύμβαση  και να δεχθεί ο,τιδήποτε άλλο του ζητήσουν οι δανειστές, μέσα στα Παραρτήματα της Σύμβασης, με τροποποιήσεις, συμπληρώσεις, "διευκρινήσεις" και κάθε άλλο σχετιζόμενο έγγραφο. (Το τί θα γίνει, στην πράξη, μένει να το δούμε).

Ας δούμε τί λέει το άρθρο 109 του νομοσχεδίου :

«Παρέχεται, στον Υπουργό Οικονομικών, η εξουσιοδότηση να υπογράφει, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας, την Σύμβαση προσχώρησης και τροποποίησης της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (τροποποιητική Σύμβαση), σχέδιο της οποίας κυρώνεται, με το παρόν άρθρο, μαζί με τα Παραρτήματά της και τις τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις, διευκρινίσεις και συμπληρώσεις επί του σχεδίου αυτού και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο, σχετικό με την σύμβαση αυτή».

Από εκεί και πέρα, εφόσον η κυβέρνηση μπορέσει να περάσει, χωρίς απώλειες, τον κάβο του Μακεδονικού, την διεκπεραίωση του οποίου έχει αναλάβει να φέρει, σε ένα τέρμα, χάριν του ΝΑΤΟ και ως υποχρέωσή της, έναντι του Donald Trump και του επιτελείου του, η ολοκλήρωση των ψηφίδων του puzzle, που συγκροτεί το 4ο Μνημόνιο, στο οποίο θα εισέλθει η χώρα, είναι μπροστά μας.

Η απόσταση, που μένει να διανυθεί, είναι, πλέον, μικρή. Μόλις, ένα τσιγάρο δρόμος, που έλεγαν και οι παλιοί...