Δεν είναι λίγες οι φορές, που έχουμε μιλήσει, για την, σε πλανητικό επίπεδο, κάμψη της αμερικανικής ισχύος και επιρροής και για την τρώση του αμερικανικού ηγεμονισμού και του γοήτρου, που είχε εμπεδώσει η Ουάσινκγτων, ως το κέντρο μιας πλανητικής υπερδύναμης, η οποία μπορούσε να ασκεί, με επιτυχία τα καθήκοντα μιας σύγχρονης Ρώμης, με μια συστηματική και ενεργό πλανηταρχία, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το έχουμε κάνει, πλειστάκις, σε αυτό εδώ το μπλογκ και φυσικά, όλα όσα συμβαίνουν, γύρω μας, έρχονται να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές. Η συνεχιζόμενη κρίση των πυραύλων, στην κορεατική χερσόνησο, δεν αποτελεί εξαίρεση. Κάθε άλλο.
Πέρα από όσα λέγονται και θρυλούνται και κατά κόρον, γράφονται, η σύγχρονη λεκτική και πραγματική αντιπαράθεση, ανάμεσα, στο καθεστώς της ιδιότυπης κομμουνιστικής κληρονομικής μοναρχίας, που, από την δεκαετία του 1950, δηλαδή, από την εποχή του Ιωσήφ Στάλιν και του Mao Zedong, έχει εγκαθιδρυθεί, στην Βόρεια Κορέα και την Ουάσιγκτων, αποτελεί και αυτή, ένα ουσιώδες δείγμα της παρούσας ηγεμονικής αμερικανικής παρακμής.
Donald Trump vs Kim Jong-un σημειώσατε τι;
Παρά την στομφώδη, σκληρή και αντισυμβατική φρασεολογία, που έχει υιοθετήσει ο Αμερικανός πρόεδρος Donald Trump, απέναντι, στο καθεστώς του Kim Jong-un, του δεύτερου απογόνου της δυναστείας των Kim, που εγκατέστησε, η "Σοβιετική Ένωση", στο βόρειο τμήμα της κορεάτικης χερσονήσου, αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ίδρυσε ο Kim Il-sung, ως γνήσιο πολιτικό τέκνο του σταλινισμού και αφήνοντας, στην άκρη, αυτήν την αποπροσανατολιστική ρητορική του Αμερικανού προέδρου, στην πραγματικότητα, η αμερικανική υπερδύναμη έχει χάσει την παλαιά (και σχετικά, πρόσφατη) ηγεμονική ικανότητα να θέτει την ατζέντα, στον χώρο της ασιατικής Ανατολής.
Δεν είναι, πλέον, η Ουάσινγκτων, αυτή που προσδιορίζει τα θέματα ημερησίας διατάξεως, στην περιοχή και φυσικά, δεν είναι η θέση, που, κάθε φορά, λαμβάνει η αμερικανική κυβέρνηση, ο κύριος γνώμονας, για την συμπεριφορά των κρατών της ανατολικής Ασίας. Αυτό, βέβαια, δεν αρέσει, στον Donald Trump και στην αμερικανική ελίτ, αλλά αυτή είναι η πικρή, για την υπερδύναμη, αλήθεια. Ο κύριος παίκτης, στην περιοχή δεν είναι οι Η.Π.Α. Κύριος παίκτης και ουσιαστικός διαμορφωτής της ατζέντας, στην ανατολική Ασία, είναι η Κίνα. Και φυσικά, οι θέσεις του Πεκίνου είναι αυτές που, κατά πρώτο λόγο, λαμβάνονται υπόψη, από τις χώρες, που βρίσκονται και ενεργούν, μέσα στον χώρο αυτόν.
Δεν είναι ότι ο λόγος της αμερικανικής ηγεσίας, στην ανατολική Ασία, δεν έχει καμμία βαρύτητα. Κάθε άλλο. Προφανώς και έχει βαρύτητα. Αλλά η Ουάσινγκτων δεν έχει, πλέον, τον πρώτο λόγο. Τον έχει χάσει. Και αυτό έχει συμβεί, πρωτίστως, εξ αιτίας των δικών της ιστορικών στρατηγικών ανοησιών, που, στην συνέχεια, ακολουθήθηκαν, από την δεδομένη, ως ανεξέλεγκτη, φορά των πραγμάτων, αφού τα, εν εξελίξει, συγκριτικά μεγέθη των δύο χωρών λειτουργούν, όσο περνούν τα χρόνια και όσο θα κυλούν οι δεκαετίες, υπέρ του κινεζικού γίγαντα και εις βάρος της ασθμαίνουσας αμερικανικής υπερδύναμης. Και φυσικά, αυτό θα συμβαίνει και θα εξελίσσεται, ολοένα και δυσμενέστατα, για την Ουάσινγκτων και την Δύση, όσο δεν ασκείται, μία ρεαλιστική και ουσιαστική πολιτική μιας γοργής και ριζικής ανάσχεσης της ταχύτατης ανόδου της κινεζικής αναπτυξιακής δυναμικής και της στρατιωτικής ισχύος της χώρας αυτής και οι οποίες οδηγούνται, εκ των πραγμάτων, να καταστούν ανεξέλεγκτες.
Με αυτά τα δεδομένα, η στάση, η συμπεριφορά και η συγκεκριμένη αμυντική πολιτική του βορειοκορεατικού καθεστώτος έχουν ένα πραγματικό έρεισμα, αφού προϋποθέτουν και στηρίζονται, σε αυτήν την αθόρυβη, σταδιακή, αλλά και επιταχυνόμενη ανατροπή των ισορροπιών, στον ανατολικό ασιατικό χώρο. Η αμερικανική υπερδύναμη αντιμετωπίζεται, ως μια παρακμιακή δύναμη, η οποία, ακριβώς επειδή είναι επικίνδυνη, μπορεί να αγνοηθεί, να προκληθεί και να εκτεθεί, όταν ο αντίπαλός της έχει την βούληση και κυρίως, την απαραίτητη ισχύ, για να την βλάψει.
Η παλαιά σταλινική ελίτ, που διοικεί την Πιονγιάνγκ και το βόρειο τμήμα της κορεατικής χερσονήσου, είναι σαφές και εύκολα, αντιληπτό ότι δεν αποτελείται από παράφρονες, παρά τους αλλοπρόσαλλους ισχυρισμούς της νοτιοκορεατικής και της αμερικανικής προπαγάνδας (με ενορχηστρώτρια την CIA), που υιοθετούν τα ΜΜΕ της Δύσης και οι οποίοι επιχειρούν να οριοθετήσουν την συμπεριφορά και τα έργα του Kim Jong-un και της κομματικής και της κρατικής ηγεσίας, που τον περιβάλλει, ως προϊόντα μιας ορδής, που αποτελείται από τρελούς και sociopaths.
Προφανώς, δεν πρόκειται περί αυτού. Η CIA και οι Νοτιοκορεάτες, λένε τις βλακείες, που τους είναι χρήσιμες και που τους συμφέρουν. Αυτές οι βλακείες, όμως, δεν είναι καθόλου αθώες, διότι αποκρύπτουν την πραγματικότητα και αποπροσανατολίζουν την αναγκαία συζήτηση, που γίνεται, γύρω από τα συμβαίνοντα, σε αυτή την μακρινή περιοχή, στην οποία, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ένα ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, που στάλθηκε εκεί, μετά από απαίτηση των Αμερικανών, πολέμησε κατά των Κορεατών του Kim Il-sung και των Κινέζων του Mao Zedong.
Οι ενέργειες, οι στόχοι και η ρητορική του βορειοκορεατικού καθεστώτος διακατέχονται από έναν πλήρη, ωμό και στυγνό ορθολογισμό, ο οποίος δεν είναι καθόλου πολύπλοκος, ούτε γριφώδης. Είναι πολύ απλός, στην ουσία του και επικεντρώνεται, σε έναν σκοπό, ο οποίος είναι κεφαλαιώδης, για την γραφειοκρατία του Κόμματος Εργασίας της Κορέας. Αυτόν τον σκοπό, που είναι και ο κεντρικός στόχος της ελίτ, που διοικεί την Πιονγιάνγκ, δεν είναι δύσκολο να τον μαντέψουμε.
Αυτό, που ενδιαφέρει την κομματική και την κρατική ελίτ του κομμουνιστικού καθεστώτος (το οποίο, όμως, έχει αφαιρέσει, από το Σύνταγμα της χώρας, κάθε αναφορά, στον κομμουνισμό, ήδη, από την εποχή του Kim Jong-il) είναι η επιβίωση και η διαιώνιση αυτού του καθεστώτος. Αυτό και τίποτε άλλο. Και φυσικά, όλα όσα σχεδιάζει, πράττει και λέει υπηρετούν αυτόν τον σκοπό και κινούνται, μέσα στα πλαίσια του ορθού λόγου, έτσι όπως αυτός οριοθετείται, ως εργαλείο, για την επιβίωση και την διαιώνιση της "Λαϊκής Δημοκρατίας" της Κορέας και του καθεστώτος της.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη, ολόκληρη την ανοησιολογική παραφιλολογία, που εξαντλείται, ως περιεχόμενο, στον ανορθολογισμό της ελίτ και του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας. Αυτοί, που διευθύνουν την χώρα αυτή, είναι, απολύτως, ορθολογιστές, ως προς την στοχοθεσία και τους σχεδιασμούς τους. Και μάλιστα, έχουν αφομοιώσει, πλήρως, τα διδάγματα της στρατηγικής και της σύγχρονης Ιστορίας και έχουν μάθει το τί πρέπει να πράξουν, μέσα από τα σφάλματα και τα παθήματα των άλλων.
Η βορειοκορεατική κομματική και κρατική γραφειοκρατία, πράττοντας, απολύτως, ορθολογικά, ενδιαφέρεται, για την επιβίωση και την μακροημέρευση του καθεστώτος της και της ίδιας και φυσικά, με αυτά τα κριτήρια πρέπει να κριθεί και όχι με βάση την συστηματική προπαγανδιστική ανοησιολογία των αντιπάλων της. Και βέβαια, εάν κριθεί, έτσι όπως πρέπει, τότε, οι σχεδιασμοί, τα πεπραγμένα και η συνοδεύουσα ρητορεία της κυβερνώσας ελίτ του Κόμματος Εργασίας της Κορέας και του Κορεατικού "Λαϊκού Στρατού" αποτελούν ένα επιτυχές σύνολο, το οποίο έχει οδηγήσει τους αντιπάλους τους, σε αδιέξοδα και την Ουάσινγκτων, στην διαρκή καταρράκωση του ηγεμονικού γοήτρου της.
Για να γίνει κατανοητή αυτή η τοποθέτηση, πρέπει να επεξηγηθούν ορισμένα πράγματα, τα οποία αφορούν τις δεδομένες ανισορροπίες, στην κορεατική χερσόνησο και την δυσχερή θέση της "Λ. Δ." της Κορέας, μετά την διάσπαση και τον πόλεμο των αρχών της δεκαετίας του 1950 και κυρίως, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και του "υπαρκτού σοσιαλισμού".
Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι βορειοκορεατικές ένοπλες δυνάμεις είναι οι μεγαλύτερες ενεργές, στον κόσμο, αφού αριθμούν ένα συνολικό προσωπικό, που ξεπερνά τα 9,5 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή το 40% του πληθυσμού της χώρας, στην πραγματικότητα, η θέση τους, στο πεδίο ενός πραγματικού συμβατικού πολέμου, απέναντι, στον νοτιοκορεατικό στρατό και τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, που βρίσκονται, στην Νότια Κορέα και στην γύρω περιοχή, είναι πολύ δυσχερής.
Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν είναι καθόλου δύσκολο να το αντιληφθούμε. Ο "Λαϊκός Στρατός", έχει μικρή δύναμη πυρός, έναντι των αντιπάλων του, επειδή η τεχνολογία του πολεμικού υλικού του (αεροπλάνα, άρματα μάχης κλπ) είναι παρωχημένη, παρά το γεγονός ότι το υλικό αυτό είναι ευμεγέθες και πιθανότατα, είναι μεγαλύτερο, από αυτό, που υπολογίζεται (4200 άρματα μάχης, 620 πολεμικά αεροσκάφη, 70 υποβρύχια, 244 αποβατικά πλοία κ.α.). Στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα συμβατικά μέσα πολέμου των Βορειοκορεατών έχουν κατασκευαστεί, στην δεκαετία του 1980, προέρχονται από την "Σοβιετική Ένωση" και παρά την συντήρησή τους, είναι ξεπερασμένα και δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν, στα αντίστοιχα οπλικά συστήματα και μέσα των Αμερικανών και των Νοτιοκορεατών.
Το μόνο πραγματικό πλεονέκτημα του στρατού της "Λ. Δ." της Κορέας, στο πεδίο των μαχών, είναι το μαζικό πυροβολικό του, το οποίο, λόγω της ιδιομορφίας των κορεατικών οροσειρών, είναι, δύσκολα, εντοπισμό και μπορεί να ισοπεδώσει την Σεούλ, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά, στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, που έχει μείνει, από την εποχή της συμφωνίας ανακωχής, που υπογράφηκε, στις 27/8/1953, με την παύση των εχθροπραξιών, στην κορεατική χερσόνησο.
Το κεντρικό συμπέρασμα, από όλα αυτά, είναι ότι η βορειοκορεατική πλευρά βρίσκεται, όσον αφορά τους συσχετισμούς και την ισορροπία των συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων, στην κορεατική χερσόνησο, σε πολύ δυσχερή θέση, απέναντι, στους αντιπάλους της. Εάν ξεσπάσει ένας συμβατικός πόλεμος,στην περιοχή, οι Νοτιοκορεάτες και πολύ περισσότερο, οι Αμερικανοί έχουν όλες τις πιθανότητες να νικήσουν, ευκολότερα, ή δυσκολότερα, τον "Λαϊκό Στρατό" των Βορειοκορεατών. Ως εκ τούτου, η κατάληψη της χώρας, από τις εχθρικές δυνάμεις και η ανατροπή του καθεστώτος, θα προκύψει, εκ των πραγμάτων, ως φυσικό επακόλουθο, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να φθάσουν, στα σύνορα της Βόρειας Κορέας, με την Κίνα και την Ρωσία.
Ως εκ τούτου, οι ισορροπίες των αντιτιθέμενων δυνάμεων δεν έχουν αλλάξει, από την εποχή του κορεατικού πολέμου της περιόδου 1950 - 1953. Οι ένοπλες δυνάμεις της "Λ. Δ." της Κορέας, μετά την επέμβαση των Η.Π.Α., δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την αντεπίθεση των αντιπάλων τους, με αποτέλεσμα οι στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης, υπό τον μανδύα του Ο.Η.Ε., να φθάσουν κοντά στα κινεζικά σύνορα και να χρειασθεί η απροσχημάτιστη επέμβαση του κινεζικού στρατού, που, μετά από τεράστιες απώλειες, σε ανθρώπινες ζωές, υποχρέωσε τους Αμερικανούς, σε άτακτη οπισθοχώρηση, μέχρι τα σημερινά σύνορα, που χωρίζουν τα δύο κορεατικά κράτη.
Με αυτά τα δεδομένα, οι επιλογές της κομματικής και της κρατικής γραφειοκρατίας της Πιονγιάνγκ δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι πολλές. Είναι ελάχιστες. Και είναι, απόλυτα, κατανοητές.
Η βορειοκορεατική γραφειοκρατία, για να επιβιώσει και να αισθανθεί ασφαλής, χρειάζεται μια τεράστια δύναμη αποτροπής, που δεν θα επιτρέπει, στους εχθρούς της, να πραγματοποιήσουν μια εισβολή, με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος. Χρειάζεται, δηλαδή, ένα καταστροφικό οπλικό σύστημα, το οποίο θα αποτρέψει τους Αμερικανούς και τους Νοτιοκορεάτες, από την διεξαγωγή ενός πολέμου.
Στην εποχή μας, η κατοχή των πυρηνικών όπλων και των βαλλιστικών πυραύλων, που εκτοξεύουν τα όπλα αυτά, στους στόχους τους, είναι το μόνο πολύ σοβαρό αποτρεπτικό οπλικό σύστημα, το οποίο αποτελεί μια πραγματική και φυσικά, ολέθρια απειλή, για κάθε αντίπαλο.
Αυτή είναι η απλή αλήθεια, όσο ωμή και αν είναι. Και αυτή η αλήθεια δεν ήταν δυνατόν να μην επισημανθεί, από την ηγεσία της Βόρειας Κορέας, από τα ύστερα χρόνια του γενάρχη του καθεστώτος, του Kim Il-sung και μετέπειτα, από τους διαδόχους του, σε αυτό το ιδιόμορφο καθεστώς της κομμουνιστικής κληρονομικής μοναρχίας, που θυμίζει και αντιστοιχίζεται, περίπου πλήρως, ως μία σύγχρονη αναβίωση των καθεστώτων του ασιατικού τρόπου παραγωγής, στον οποίο έχει αναφερθεί ο Karl Marx.
Ως εκ τούτου, η βορειοκορεατική ελίτ, ενεργώντας, μέσα στα πλαίσια μιας τετράγωνης λογικής και διακατεχόμενη, από ένα ωμό και αδυσώπητο ορθολογισμό, που, όπως είπαμε, στοχεύει, στην επιβίωση του καθεστώτος της, ήταν, απόλυτα, φυσικό να στραφεί, με κάθε τρόπο και μέσο, συστηματικά και οργανωμένα, στην απόκτηση πυρηνικών όπλων και βαλλιστικών πυραύλων, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Η βορειοκορεατική ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε αταλάντευτη, στον στόχο της και ουδέποτε παρεξέκλινε, από αυτόν, παρά τους οποίους τακτικισμούς της, τους οποίους, τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο, τους τελευταίους μήνες έχει εγκαταλείψει. Έμεινε προσηλωμένη στην απόλυτη προτεραιότητα της απόκτησης των απαραίτητων πυρηνικών όπλων και στο πρόγραμμα των εκτοξευσεων των βαλλιστικών πυραύλων, που κατάφερε να αποκτήσει, είτε, μέσω του λαθρεμπορίου, είτε με τα δικά της παραγωγικά μέσα. Και φυσικά, με την (τουλάχιστον) ανοχή της Κίνας και της Ρωσίας.
Έτσι, όλον αυτόν τον καιρό της σύγχρονης κορεατικής κρίσης, απλώς, παρακολουθούμε την ηγεσία της Βόρειας Κορέας να δρέπει τους καρπούς των μακροχρόνιων σχεδιασμών της, αφού, μέσα από τις συνεχείς εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων, παρά τις απειλές της Ουάσιγκτων, επιδεικνύει την ικανότητα του πυρηνικού της οπλοστασίου να καταφέρει συντριπτικά πλήγματα, όχι μόνο, στους εχθρούς της Πιονγιάνγκ, στην γύρω περιοχή, αλλά και στα ηπειρωτικά εδάφη των Η.Π.Α.
Απέναντι, σε αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα βρίσκεται η αμερικανική υπερδύναμη και αυτήν έχει να αντιμετωπίσει και να διαχειρισθεί. Οι Η.Π.Α. δεν είναι, πλέον, προστατευμένες, όχι, μόνο, από την Ρωσία, ή την Κίνα, αλλά ούτε και από έναν λιλιπούτειο αντίπαλο, σαν την "Λ. Δ." της Κορέας.
Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, που έχει ταράξει την αμερικανική ελίτ, έχει διαμορφωθεί, εξ αιτίας της αφασίας των αμερικανικών κυβερνήσεων, οι οποίες επέτρεψαν όλο αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα, στο βορειοκορεατικό καθεστώς, να υλοποιήσει το πυρηνικό του πρόγραμμα και να καταστήσει την χώρα του μία πυρηνική δύναμη, η οποία, πλέον, δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Με λίγα λόγια, η αμερικανική υπερδύναμη έχασε το mommentum, στην περίπτωση του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας και επέτρεψε στην γραφειοκρατία της Πιονγιάνγκ να το πραγματοποιήσει και να το εξελίξει, στο προχωρημένο και ουσιαστικά, ολοκληρωμένο σημείο, που βρίσκεται σήμερα, αφού ο βορειοκορεατικός στρατός έχει, πέρα από τις πυρηνικές κεφαλές και τους απαραίτητους βαλλιστικούς πυραύλους, για να κτυπήσει τους εχθρούς του καθεστώτος και ιδίως τους Αμερικανούς, στα εδάφη τους.
Οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις, από την εποχή του προέδρου Bill Cinton, μέχρι τον καιρό, που, τώρα, διανύουμε, άφησαν τους Βορειοκορεάτες να πράξουν όπως επιθυμούσαν και δεν κατέστρεψαν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις, όταν μπορούσαν να το πράξουν, ανώδυνα, με αποτέλεσμα να βρίσκονται, πλέον, σε δυσχερή θέση και η επικράτεια τους, στο έλεος των ηγετών της Πιονγιάνγκ.
Το πώς έφθασαν τα πράγματα, στο σημείο να καταφέρουν οι Βορειοκορεάτες στρατιωτικοί να αποκτήσουν την τεχνολογική ικανότητα να αναπτύξουν βαλλιστικούς πυραύλους, οι οποίοι μπορούν να πλήξουν το ηπειρωτικό έδαφος των Η.Π.Α., έχει, μεν, την όποια αξία του, αλλά δεν είναι το κεντρικό ερώτημα της όλης υπόθεσης.
Προφανώς, ο βορειοκορεατικός στρατός, είτε θα δημιούργησε κάποια δική του πατέντα, είτε - το πιθανότερο - θα απέκτησε, μέσω του εμπορίου (το οποίο κινείται εντός των πλαισίων του ανοικτού λαθρεμπορίου και της παρασκηνιακής ευμενούς μεταχείρισης, εκ μέρους των αφανών πωλητών), κάποιον βαλλιστικό πύραυλο SS9, σοβιετικής κατασκευής, με βεληνεκές 12000 km και μέγιστη απόκλιση βολής τα τα 1200 μέτρα, σαν τον εικονιζόμενο. Όμως, το ουσιώδες πρόβλημα δεν εντοπίζεται, σε αυτό το σημείο.
Οι Αμερικανοί, κατά πάσα πιθανότητα, δεν πίστεψαν ότι το καθεστώς της Πιονγιάνγκ θα μπορούσε να καταφέρει να αναπτύξει βαλλιστικούς πυραύλους, που θα μπορούσαν να πλήξουν οποιοδήποτε σημείο του αμερικανικού ηπειρωτικού εδάφους και αμέλησαν να ασκήσουν την πολιτική της αιφνιδιαστικής προληπτικής επίθεσης, κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων και των βαλλιστικών δοκιμών του "Λαϊκού Στρατού". Και φυσικά, τώρα διαπιστώνουν ότι την πάτησαν. Έσφαλαν και σήμερα, βρίσκονται σε, απείρως, δυσχερέστερη θέση, αφού απειλούνται, άμεσα και προκαλούνται να δράσουν, υπό, απείρως, δυσχερέστερες συνθήκες, από οποτεδήποτε, στο παρελθόν.
Αυτό συμβαίνει, επειδή το καθεστώς της ιδιότυπης κομμουνιστικής κληρονομικής μοναρχίας, που κατοικοεδρεύει στην Πιονγιάνγκ έχει διδαχθεί τα απαραίτητα μαθήματα της απαιτούμενης, στις περιστάσεις, στρατηγικής συμπεριφοράς, από την τραγική εμπειρία του Σαντάμ Χουσεΐν, στο Ιράκ (που αποδέχτηκε την καταστροφή του χημικού του οπλοστασίου) και του Μουαμάρ Καντάφι, στην Λιβύη (που αποδέχτηκε την εγκατάλειψη του πυρηνικού του προγράμματος), τα καθεστώτα των οποίων καταστράφηκαν, από τις Η.Π.Α.
Έτσι, λοιπόν, η ηγεσία του βορειοκορεατικού κράτους, όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε, στην πράξη, το πυρηνικό πρόγραμμα της "Λαϊκής Δημοκρατίας" της Κορέας, αλλά ξεκαθαρίζει, με τα έργα και την συμπεριφορά της, ότι είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά όπλα, που κατέχει, εναντίον των Η.Π.Α. και των συμμάχων της υπερδύναμης, στην περιοχή, προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη επιβίωση του καθεστώτος της.
Και φυσικά, το καθεστώς της Πιονγιάνγκ εννοεί, απολύτως, όσα λέει. Εάν η Βόρεια Κορέα υποστεί επίθεση, από τους εχθρούς της (ή, στο απροσδιόριστο μέλλον, από τους τωρινούς φίλους της), η ηγεσία της χώρας θα χρησιμοποιήσει το πυρηνικό οπλοστάσιό της και γαία πυρί μειχθήτω.
Σε αυτό το σημείο και αφού αναφέρομαι, στους τωρινούς φίλους του βορειοκορεατικού καθεστώτος (την Κίνα και την Ρωσία), είναι χρήσιμο να επισημάνω και κάποια άλλα μαθήματα στρατηγικής συμπεριφοράς, τα οποία διδάχθηκε η κομματική και η κρατική γραφειοκρατία του καθεστώτος της Πιονγιάνγκ, από την πτώση των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού", κατά την τραγική περίοδο 1989 - 1991. Τα μαθήματα αυτά είναι πασιφανή και οι διοικούντες αυτή την μακρινή ασιατική χώρα δεν τα αγνόησαν.
Η στενή σχέση και η συνεργασία της "Λ. Δ." της Κορέας και της "Λ. Δ."της Κίνας και του Κόμματος Εργασίας της Κορέας, με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας είναι σαφής και είναι δεδομένη. Όπως επίσης, είναι σαφείς οι σχέσεις της χώρας αυτής, με την Ρωσία. Προφανώς, το βορειοκορεατικό καθεστώς οφείλει την επιβίωση του, μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και της "Σοβιετικής Ένωσης", στην Κίνα, η οποία και αυτή, δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει την εδαφική περιοχή της Βόρειας Κορέας, στους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Το Πεκίνο δεν θέλει να φθάσουν τα αμερικανικά οπλικά συστήματα, στα κινέζικα σύνορα της κορεατικής χερσονήσου. Και αυτός είναι ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους, που η κινεζική ηγεσία στηρίζει το καθεστώς της Πιονγιάνγκ.
Αλλά αυτό, που είναι δεδομένο, σήμερα, δεν σημαίνει ότι θα είναι δεδομένο, στο διηνεκές. Κάθε άλλο. Τα πράγματα, στην ζωή αλλάζουν. Και πολλές φορές αυτό γίνεται, απρόβλεπτα, ραγδαία και δραματικά. Η βορειοκορεατική κομματική και κρατική ελίτ δεν μπορεί να επαναπαύεται και να στηρίζεται, στην Κίνα. Πρέπει να στηρίζεται, πρωτίστως, στις δικές της δυνάμεις αποτροπής των εχθρικών επιβουλών. Αυτό είναι ένα άλλο, πολύ σημαντικό, μάθημα, που διδάχθηκε η Πιονγιάνγκ, από την δραματική εμπειρία των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης και την σχέση τους, με την "Ε.Σ.Σ.Δ.".
Η εγκατάλειψη, στην κάκιστη τύχη τους, των κομματικών και κρατικών γραφειοκρατιών των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών του "υπαρκτού σοσιαλισμού", που δημιούργησε η "Σοβιετική Ένωση" την εποχή του Ιωσήφ Στάλιν (όταν, παράλληλα, στην Άπω Ανατολή, δημιουργούσε το βορειοκορεατικό κράτος), από την ύστερη "σοβιετική" ηγεσία του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και η καταστροφή των καθεστώτων, που είχαν επιβληθεί, στις χώρες αυτές, δείχνει ότι, στην διεθνή πολιτική, μακροπρόθεσμα, τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Έτσι, οι όποιες σταθερές έχουν υπάρξει και οι ισορροπίες, που έχουν κατασταλάξει, επί δεκαετίες, μπορούν να ανατραπούν, εν ριπή οφθαλμού, είτε, ως αποτέλεσμα στρατηγικής ηλιθιότητας, είτε από μία αλλαγή (ορθή, ή εσφαλμένη), στην εκτίμηση των συμφερόντων και των επιδιώξεων των μεγάλων δυνάμεων, που αποτελούν ένα δίκτυ ασφαλείας των μικρών κρατών.
Αυτή η διαπίστωση είναι το μεγαλύτερο και το πολυτιμότερο συμπέρασμα, που διδάσκει η εμπειρία της πτώσης των καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης. Και η ηγεσία της Πιονγιάνγκ γνωρίζοντας τα δεδομένα αυτής της ιστορικής περιόδου, που ταιριάζουν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, με τα δεδομένα της κορεατικής χερσονήσου και την δική της σχέση, με την Κίνα, έχει προσαρμόσει αυτό το συμπέρασμα, στις ισορροπίες, που επικρατούν, στην περιοχή αυτή.
Ως εκ τούτου, για την κομματική και την κρατική γραφειοκρατία του βορειοκορεατικού καθεστώτος, μπορεί η προστασία της Κίνας να είναι πολύτιμη. Και προφανώς, είναι πολύτιμη. Δεν είναι, όμως, δεδομένη, εσαεί. Κάθε άλλο. Και τούτο διότι, στο μέλλον (η έλευση του οποίου δεν μπορεί να προβλεφθεί), η Κίνα, μπορεί, είτε, εξ αιτίας μιας στρατηγικής ανοησίας της ηγεσίας του Πεκίνου, είτε επειδή, έτσι μπορεί να επιτάσσουν τα συμφέροντα της ελίτ, που διοικεί τον μεγάλο γείτονα, να εγκαταλείψει την "Λ. Δ." της Κορέας και να επιτρέψει, στους εχθρούς της Πιονγιάνγκ, να επιτεθούν και να καταλάβουν την χώρα, ή/και να ανατρέψουν αυτό το παλαιοσταλινικό καθεστώς, όπως συνέβη, με τους συμμάχους της "Ε.Σ.Σ.Δ.", στην ανατολική Ευρώπη, τους οποίους η ηγεσία του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ παρέδωσε, σχεδόν, αμαχητί, στους Αμερικανούς και την Δύση.
Όπως καθίσταται φανερό, το βορειοκορεατικό καθεστώς, με την κτήση των πυρηνικών όπλων και της τεχνολογίας των βαλλιστικών πυραύλων, θεωρεί ότι έχει επιτύχει τον κεντρικό στόχο του και έχει διασφαλίσει την απρόσκοπτη μακροημέρευσή του. Το πυρηνικό οπλοστάσιο του βορειοκορεατικού κράτους και η απόκτηση της τεχνολογίας των βαλλιστικών πυραύλων αποτελούν την βασική ασπίδα προστασίας της κομματικής και της κρατικής γραφειοκρατίας της Πιονγιάνγκ, έναντι των εξωτερικών εχθρών της, οι οποίοι, με πρώτους και "καλύτερους" τους Αμερικανούς, φρίττουν και μόνο, από το γεγονός ότι επέτρεψαν, στον Kim Jong-un και στο καθεστώς του, να αποκτήσουν την ικανότητα και την δυνατότητα να τους καταφέρουν μεγάλα και καταστροφικά πλήγματα.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει, πραγματικά, επιτύχει τον κεντρικό στόχο του, δηλαδή την αυτοδύναμη στρατιωτική θωράκισή του, από οποιαδήποτε ξένη επίθεση και την εξασφάλιση της επιβίωσής του.
Έτσι, αφού έχουν επιτύχει αυτόν τον κεντρικό στόχο, ο Kim Jong-un και η ελίτ του κυβερνώντος Κόμματος Εργασίας της Κορέας, δεν σκοπεύουν και δεν πρόκειται να επιτεθούν, σε κανέναν. Απλώς, δείχνουν στην Ουάσινγκτων (και σε κάθε ενδιαφερόμενο) ότι μπορούν να καταφέρουν, στους εχθρούς τους, τεράστιες και ανυπολόγιστες ζημίες, εάν χρειασθεί. Η ηγεσία της Πιονγιάνγκ δείχνει ότι είναι διατεθειμένη να πράξει όλα όσα απειλεί να πράξει και να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά όπλα, που κατέχει, εάν υποστεί μια ξαφνική επίθεση.
Και φυσικά, θα τα χρησιμοποιήσει...
