Οι εσφαλμένες πολιτικές, για τον CoVID-2019 φέρνουν δραματική πτώση του ΑΕΠ, αντίστοιχη μείωση των εισοδημάτων του πληθυσμού και ένα 5ο συπληρωματικό Μνημόνιο. (Σύμφωνα με το "Imperial College", πάμε για 700.000 κρούσματα και 2.650 θανάτους).

Μιλώντας, για τις κυβερνητικές πολιτικές, που ακολουθούνται, γύρω από την αντιμετώπιση του κορωνοϊού CoVID-2019, το παραπάνω, σχήμα περιγράφει τα αποτελέσματα, αφ' ενός μεν, την μέγιστη, αλλά και χρονικά, σύντομη, καμπύλη της τιμής (του αριθμού) των κρουσμάτων, όταν δεν λαμβάνονται μέτρα και αντίστοιχα, την, πραγματικά, μεγάλη μείωση του μέγιστου μεγέθους της καμπύλης, όταν λαμβάνονται μέτρα, η οποία μείωση, όμως, συνοδεύεται, με μια μεγάλη χρονική επιμήκυνση, η οποία μπορεί να είναι και απροσδιόριστη και ουδείς μπορεί να πει, με ασφάλεια, το τί πρόκειται να συμβεί, όταν οι κυβερνήσεις, που πήραν τα όποια δρακόντεια μέτρα, λάβουν την απόφαση να τα σταματήσουν.

Φυσικά, όλα θα κριθούν, εκ του αποτελέσματος. Μόνο που τα όποια αποτελέσματα δεν μπορούν να έχουν μια βέβαιη πρόβλεψη. Ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του και φυσικά, αυτό που λέει, πολλές φορές, δεν είναι ανεξάρτητο από τα διάφορα οργανωμένα συμφέροντα, ή τις εξυπηρετούμενες κρατικές πολιτικές. Η ίδια η ζωή είναι αυτή, που θα έχει τον τελευταίο λόγο.

Σύμφωνα, με την μελέτη του Imperial College, με τίτλο : "The Global Impact of CoVID-2019 and Strategies for Mitigation and
Suppression", που δημοσιεύτηκε, στις 26/3/2020, η Ελλάδα, με την δεύτερη επιλογή, που έκανε η κυβέρνηση (αυτήν, δηλαδή, της παρατεταμένης μικρής καμπύλης, με εφαρμογή μέτρων πρόληψης και αποφυγής της εμφάνισης της μέγιστης τιμής των κρουσμάτων του κορωνοϊού CoVID-2019), θα έχει, σε βάθος χρόνου, τουλάχιστον 700.000 κρούσματα και κάπου 2.650 θανάτους, από τον ιό.

Βέβαια, όλα αυτά, προκύπτουν, από τα, μέχρι τώρα, εφαρμοζόμενα μοντέλα υπολογισμών, από την εξάπλωση του ιού, κατά κατηγορία, με σύγκριση των χωρών, που λαμβάνουν μέτρα και εκείνων, που αποφεύγουν να τα λάβουν.

Η κυβέρνηση της χώρας μας, με τα 3 πρώτα κρούσματα, που εμφανίστηκαν, αποφάσισε, πολύ νωρίς, από τις 14 Μαρτίου 2020, να λάβει δραστικότατα μέτρα, τα οποία κρατούν χαμηλά τα κρούσματα και τους θανάτους, από τον ιό, σε ένα βάθος χρόνου, που μένει απροσδιόριστο, αλλά, με βάση το καλύτερο σενάριο, δεν θα αποφύγει τα αποτελέσματα, που, μόλις, προανέφερα.

Παράλληλα, στραγγαλίζει, κυριολεκτικά, την οικονομία της χώρας, σε μια περίοδο, κατά την οποία έχει, ήδη, καταστραφεί από την ολέθρια υπερδεκαετή οικονομική κρίση, που έφεραν τα 4 Μνημόνια των κυβερνήσεων ΓΑΠ, Λουκά Παπαδήμου, σαμαροβενιζέλων και Αλέξη Τσίπρα, τα οποία πρόκειται να συμπληρωθούν, από ένα νέο 5ο συμπληρωματικό Μνημόνιο, που ετοιμάζουν, εντός των ημερών, η Angela Merkel και η Commission.

Φυσικά, για όλα αυτά, μόλις περάσει ο τωρινός πανικός, που καλλιεργούν όλα τα Συστημικά ΜΜΕ, και φανούν τα πραγματικά αποτελέσματα, στην πραγματική ζωή των ανθρώπων, οι κυβερνώντες και οι "αντιπολιτευόμενοι" (και εδώ και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως και η παραπαίουσα "Ευρωπαϊκή Ένωση") πρόκειται να κριθούν. Και υποθέτω ότι θα επικριθούν , πολύ σκληρά.

Κάπως έτσι, η ελληνική οικονομία, η οποία έχει σαρωθεί , όπως προκύπτει, από τον, παραπάνω, πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ, από τα Μνημόνια της τελευταίας δεκαετίας, φθάνοντας από ένα, κατά κεφαλήν, εισόδημα των 21.854,00 €, το 2008, στα 16.378,00 € το 2016 (ενώ την επόμενη τριετία έφθασε, το 2017, στα 16.736,00 €, το 2018, στα 17.200,00 € και το 2019 στα 17.677,00 €), οδηγείται σε ένα νέο ναυάγιο, λόγω και της κατάστασης, που έχει, εξ αντικειμένου, δημιουργήσει η επιδημία κορωνοϊού, αλλά, κυρίως, η πολιτική αστοχία των κυβερνώντων να επιλέξουν την λήψη αυτών των δρακόντειων μέτρων, που δυναμιτίζουν, κυριολεκτικά, την οικονομική ζωή της χώρας.

Έτσι, το ελληνικό ΑΕΠ, θα πέσει, στα τάρταρα, αφού, ακόμη και στο καλύτερο σενάριο, μια δίμηνη διακοπή των παραγωγικών και των εμπορικών δραστηριοτήτων, στην οικονομία, θα αφήσει πολλά και τεράστια κενά, τα οποία θα αργήσουν να αναπληρωθούν, με δεδομένη την πολύ μεγάλη μείωση της αποκαλούμενης, ως μεγάλης ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας, η οποία εφέτος πρόκειται να κατακρημνισθεί, ενώ και του χρόνου θα έχει απώλειες.

Εάν μάλιστα το ελληνικό ΑΕΠ, που, για το 2019, υπολογίζεται ότι, σε τρέχουσες τιμές, έφθασε, στα 187,5 δισ. € παρουσιάζοντας, μια ισχνή μεγέθυνση, σε σχέση, με το 2018, της τάξεως, του 1,5%, οδηγηθεί, σε αρνητικά επίπεδα, δηλαδή, σε επίπεδα επιδείνωσης της κρίσης, που, χρονίως, μαστίζει την ελληνική οικονομία - κάτι που, τώρα πια, αναμένει και η ίδια η κυβέρνηση και το διατυμπανίζει -, τότε τα ποσοστά της πτώσης του ΑΕΠ της χώρας, θα φθάσουν, σε μυθικά επίπεδα, ήτοι της τάξεως του 8% - 10% και ίσως και περισσότερο, με αποτέλεσμα την δραματική μείωση των εισοδημάτων του πληθυσμού και σε μισθούς (όχι, μόνο, στον ιδιωτικό, αλλά και στον δημόσιο τομέα) και σε συντάξεις, όπως και στα λοιπά εισοδήματα και φυσικά και στην τεράστια απώλεια εσόδων του κράτους, το οποίο δεν μπορέσει να έχει έναν μπούσουλα και θα επιπέσει, επί των κρατικών δαπανών, τις οποίες θα περικόψει, την ίδια στιγμή που η αύξηση - και μάλιστα, η μεγάλη αύξηση - των δημοσίων δαπανών αποτελεί μια απαραίτητη πηγή οξυγόνου, για τον χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι, πιθανότατα, η ελληνική οικονομία, θα χάσει κάπου 18,5 δισ. €, το 2020, με αποτέλεσμα το ελληνικό ΑΕΠ να πέσει, από τα 187,5 δισ. €, στα 169,5 δισ. € , ενώ και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να υποχωρήσει, από τα 17.677,00 €, στα 15.910,00 €, πέφτοντας, δηλαδή, κοντά, στα επίπεδα του 2002 (που το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ έφθασε, στα 14.994,00 €). 

Γι' αυτούς τους λόγους το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, σκοπεύει να ζητήσει από τους ευρωθεσμούς - δηλαδή τον ESM και την Commission - να μην πληρωθούν οι δόσεις (4,5 δισ. €) και οι τόκοι (5 δισ. €) του 2020, που αφορούν τα μνημονιακά δάνεια. Το αίτημα αυτό, βέβαια, προφανώς, υπό τις παρούσες συνθήκες, θα γίνει αποδεκτό, αλλά είναι σταγόνα, στον ωκεανό.

Το ευρωομόλογο, το οποίο σταθερά αρνείται η γερμανική κυβέρνηση, λόγω και των δικών της εσωτερικών δυσκολιών, αλλά, κυρίως, επειδή δεν επιθυμεί να φορτωθεί το κόστος του δανειστικού κινδύνου των άλλων χωρών της ευρωζώνης και να τους χαρίσει χρήματα (υπολογίζεται ότι, εάν εκδοθεί εφέτος ευρωομόλογο, έστω και ως προσωρινό μέτρο, οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα φορτωθούν κάπου 30 δισ. €), θα ήταν μια προσωρινή λύση. Αλλά κι' αυτό είναι δάνειο, που θα πρέπει, κάποια στιγμή, να πληρωθεί.

Οι επιπτώσεις από τα μέρα θα έχουν αντίκτυπο και στο ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο από το 173% του ΑΕΠ, είναι πιθανό να αγγίξει και να ξεπεράσει το 200% του ΑΕΠ.


Όμως, συνήθως, έτσι έχουν τα πράγματα. Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια...

Η ευρωπαϊκή γεωπολιτική επιστροφή, από το 2020, στο 1940-41. Η αδυσώπητη πραγματικότητα του Άξονα Βερολίνου - Παρισιού, η σύγκρουση των γεωπολιτικών συμφερόντων, με Ρωσία, Βρετανία και Η. Π. Α. και οι θνησιφόρες προοπτικές της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", ως στρατηγικού εργαλείου του νέου Άξονα.

Παρατηρώντας αυτόν το παλαιό χάρτη, που απεικονίζει την διαμορφωθείσα γεωπολιτική κατασταση, στον ευρωπαϊκό χώρο, το 1941, δηλαδή αρκετά, πριν τα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορούμε να μην συγκρίνουμε τον χάρτη αυτόν, με την τωρινή, την παρούσα εικόνα του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Αυτή η παρατήρηση, προφανώς, μας οδηγεί, στο να δούμε την τεράστια γεωπολιτική επιτυχία της γερμανικής ελίτ, η οποία, χωρίς την χρήση της ένοπλης βίας, κατάφερε 80, σχεδόν, χρόνια, μετά, να διαμορφώσει - έστω και αν αυτή η επιτυχία είναι προσωρινή -, τον ευρωπαϊκό γεωπολιτικό χάρτη, σύμφωνα με τα διαχρονικά της συμφέροντα τα οποία, παρά την αλλαγή των τρόπων, των μεθόδων και των μέσων, σε σχέση με τη δεκαετία του 1940, παρέμειναν απαράσαλευτα.

Οι μεγάλες γεωπολιτικές ομοιότητες του ευρωπαϊκού χάρτη του 1941, με τον αντίστοιχο χάρτη του σήμερα, στον οποίο η γερμανική κυριαρχία έχει, ως όχημα, την "Ευρωπαϊκή Ένωση" και όχι την ισχύ της Wehrmact, εντοπίζεται, στα εξής καίρια σημεία.

1) Και στους δύο χάρτες, το σύνολο, σχεδόν, της Ευρώπης κυριαρχείται από την Γερμανία, με την Γαλλία, στον ρόλο μιας - περισσότερο ή λιγότερο - δευτερεύουσας συμμαχικής δύναμης.

2) Και στους δύο γεωπολιτικούς χάρτες του ευρωπαϊκού χώρου, οι δύο παραδοσιακές μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Ρωσία και η Βρετανία, έχουν τεθεί στην άκρη, ευρισκόμενες, έξω από όσα διαδραματιζονται στην καρδιά και στο σύνολο σχεδόν, της Ευρώπης.

3) Οι Η.Π.Α., που στρατιωτικά, κυριαρχούν, μέσω του ΝΑΤΟ και μεταπολεμικά, είχαν (και έχουν) έναν πολύ σημαντικό ρόλο και λόγο, στα ευρωπαϊκά πράγματα, διακεινται εχθρικά, απέναντι στο γερμανοκρατούμενο μόρφωμα της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", όχι μόνο για λόγους οικονομικού ανταγωνισμού, αλλά, κυρίως, για γεωπολιτικούς λόγους, αντιμετωπιζοντας το μετασιρακικό γαλλικό καθεστώς, ως ένα ιδιότυπο καθεστώς, το οποίο, γεωπολιτικά, προσομοιάζει, με το καθεστώς του Vichy. 

(Βέβαια, ο παραπάνω χάρτης, που απεικονίζει την γεωπολιτική κατάσταση, στην Ευρώπη, το 1941, έχει και διόλου ασήμαντες διάφορες, από την παρούσα κατάσταση, που επικρατεί, στον ευρωπαϊκό χώρο. Ο αντίστοιχος χάρτης του 1940, είναι πιο κοντά, στο σήμερα, όμως ο χάρτης του 1941 είναι, ορώμενος, μέσα από την δυναμική εξέλιξη της κατάστασης, που έχει διαμορφωθεί, στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο, περισσότερο χρήσιμος, στους αναγνώστες, παρατηρώντας την κατάσταση, στην Ουκρανία, όπου η γερμανική προσπάθεια απόσπασης, με εργαλείο την "Ευρωπαϊκή Ένωση", της χώρας αυτής, από την ρωσική σφαίρα επιρροής, τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2014, απέτυχε παταγωδώς. Κατά τα άλλα η τωρινή γερμανική επιρροή, στον ευρωπαϊκό χώρο, είναι πολύ καλύτερη, από το 1941. Η Σουηδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν είναι ουδέτερες. Έχουν εισέλθει στην γερμανική σφαίρα επιρροής. Το ίδιο έχουν πράξει και οι τρεις μικρές χώρες της Βαλτικής, επωφελουμενες, από την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης", ενώ, στα δυτικά Βαλκάνια, τα απόνερα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβιας έχουν περιπλέξει την κατασταση. Αυτές οι διαφορές, όμως, δεν αλλάζουν τον σκληρό πυρήνα της ταύτισης του ευρωπαϊκού γεωπολιτικού χάρτη του σήμερα και του αντίστοιχου ευρωπαϊκού γεωπολιτικού χάρτη του 1941. Σήμερα, όπως και τότε, οι δύο μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις, η Ρωσία και η Βρετανία, που βρίσκονται, στις άκρες της ηπείρου, φαίνεται ότι είναι, εκτός των εξελίξεων, που συντελούνται σε αυτόν).

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα, που έχει διαμορφωθεί, στην γεωπολιτική κατάσταση, στον ευρωπαϊκό χώρο, μετά την έξοδο της Βρετανίας, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση".

Όμως, αυτή η νεοπαγής ισορροπία, αποτελεί μία εντελώς, νέα κατάσταση, που μα γυρίζει πίσω, στα παλιά και η οποία έχει ρευστοποιηθεί, εις το έπακρον, μετατρεπομενη, σε μια θνησιγενή και θνησιφόρα ανισορροπία, αφού, μετά από 80 χρόνια, επιχειρείται η ρυμούλκηση της ευρωπαϊκής ηπείρου και ο προσδιορισμός των τυχών της, από μια συμμαχία δύο κεντροδυτικών δυνάμεων (της Γερμανίας, ως μεγάλου εταίρου και της Γαλλίας, ως μικρότερου, που, όμως, είναι μια - μικρή, έστω - πυρηνική δύναμη), οι οποίες αποτελούν έναν νέο, έναν σύγχρονο Αξονα, με το κάλυμμα της "Ευρωπαϊκής Ένωσης".

Αυτός ο νέος, ο σύγχρονος Άξονας, φυσικά δεν είναι ο παλαιός Άξονας Ρώμης - Βερολίνου (η σύγχρονη Ιταλία είναι και τώρα αδύναμη και είναι η πρώτη υποψήφια χώρα, για έξοδο από την "Ευρωπαϊκή Ένωση").

Ο σύγχρονος Άξονας, στην Ευρώπη, είναι ο Άξονας Βερολίνου - Παρισιού. 

Και έτσι, δηλαδή, ως γεωπολιτικός άξονας, αντιμετωπίζεται, από τις υπερδυνάμεις και τις άλλες δυνάμεις του πλανήτη.

Όπως και να δούμε αυτήν την καινούργια ανισορροπία, που διαμορφώθηκε, στον ευρωπαϊκό χώρο, αυτό που είναι απαραίτητο να τονίσουμε, είναι εκείνο, το οποίο έχουμε ξαναγράψει, στο πρόσφατο παρελθόν. 

Ο νέος Άξονας Βερολίνου - Παρισιού δεν έχει μέλλον. Δεν μπορεί και δεν θα αφεθεί να έχει μέλλον. 

Και τούτο, διότι, θέλοντας και μη, οδηγείται, εκ των πραγμάτων, να λειτουργήσει, ως μια οντότητα, η οποία θα διαφεντεύει και θα προσδιορίζει τις τύχες της ηπείρου μας, ερήμην της Ρωσίας και της Βρετανίας, οι οποίες, παρά τις αντιπαραθέσεις τους, θα βρουν τον τρόπο να μπλοκάρουν τον Άξονα αυτόν.

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Το χειρότερο, για τον Άξονα Βερολίνου και Παρισιού, έχει να κάνει, με την αρνητικότητα των διαθέσεων της Ουάσινγκτων τα στρατηγικά συμφέροντα της οποίας, στον ευρωπαϊκό χώρο, θίγονται, από την παρουσία οποιουδήποτε μορφώματος ισχύος, στον χώρο αυτόν, διότι, εκ των πραγμάτων, αυτό το διακρατικό θεσμικό κατασκεύασμα (η "Ευρωπαϊκή Ένωση") των δυο αυτών κεντροδυτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων λειτουργεί, σε μακροπροθεσμη βάση, ως ένα ανταγωνιστικό κέντρο ισχύος, ως προς την αμερικανική ισχύ και την, μέσω του ΝΑΤΟ, κυριαρχία των Η.Π.Α., στην περιοχή.

Στον χώρο των λεγόμενων "ευρωπαϊστών" (και όχι μόνον αυτών) επικρατεί η πεποίθηση ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" και μετά την έξοδο της Βρετανίας, τον περασμένο Ιανουάριο, δεν έχει παύσει να είναι αυτό, που ήταν και πριν από αυτή την περιπετειώδη, ομολογουμένως, έξοδο. Με λίγα λόγια, όλοι αυτοί, που αποτελούν και την πλειοψηφία, θεωρούν ότι business as usual.

Σφάλλουν. Και μάλιστα, τραγικά.

Η έξοδος της Βρετανίας αναδιατάσσει, απότομα και βίαια, την ευρύτερη γεωπολιτική ισορροπία, στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Γερμανία παύει να υπομένει τον αγγλογαλλικό χαλινό και πολλούς από τους περιορισμούς, που της είχαν τεθεί, με την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ παράλληλα, μπορεί να έχει υπό την επιρροή της, το Παρίσι, την όποια στρατιωτική ισχύ και την οποία επιρροή του οποίου, στην διεθνή σκηνή, μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, ως ασπίδα, απέναντι, στους νικητές του Πολέμου αυτού.

Έτσι, η "Ευρωπαϊκή Ένωση", μετά την έξοδο της Βρετανίας, έχει αλλάξει, δραματικά και ριζικά, το γεωπολιτικό της περιεχόμενο, τον αντίστοιχο προσανατολισμό της και την ευρύτερη γεωστρατηγική, στον ευρωπαϊκό χώρο.

Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό, είναι ότι η "Ευρωπαϊκή Ένωση" είναι, πλέον, μια ανταγωνιστική και μάλιστα, μια εχθρική δύναμη των νικητριων μεγάλων δυνάμεων των δύο παγκόσμιων πολέμων του 20ου αιώνα.

Αυτή η πραγματικότητα, που οδηγεί, σε μια νέα ταραχώδη ανισορροπία, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, καθιστά θνησιφόρες τις προοπτικές της, μετά το Brexit, νεοαξονικής "Ευρωπαϊκής Ένωσης", της οποίας η ιστορική παρουσία καθίσταται, προφανώς, παροδική, ως ένα, προς κατάργηση, γεωπολιτικό εργαλείο μιας αδύναμης μορφοποιητικής κατασκευής των παραδοσιακών κεντροδυτικών (πρώην) μεγάλων δυνάμεων, η ύπαρξη της οποίας, ιστορικά, ουδέποτε έγινε δεκτή.  

Και φυσικά, μια, τέτοιου είδους, ανάδυση μιας κεντρομόλας πηγής ισχύος, στην Ευρώπη, ουδέποτε θα γίνει αποδεκτή, από τους άλλους μεγάλους παίκτες στην γεωπολιτική σκακιέρα.

(Άλλωστε, η "Ευρωπαϊκή Ένωση",  με τις δικές της καταστροφικές ανοησίες, που εκπορευονται από την αγχωμένη, έως και έντρομη κυβέρνηση του Βερολίνου, όπως δείχνουν οι ακολουθούμενες πολιτικές για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού COVID-2019, με την επιβολή ενός αποπνικτικού ζουρλομανδύα, στις αλυσίδες της ζήτησης και της παραγωγής, τον οποίον θα ακολουθήσουν τα νέα Μνημόνια, που ετοιμάζονται να ακολουθήσουν, φροντίζει, για την εξασφάλιση της ύπαρξης των συνθηκών, για την πραγματοποίηση μιας προδιαγεγραμμένης αυτοθανάτωσης. Δικαίωμά της. Το δικαίωμα, στην αυτοκτονία, είναι, άλλωστε, απεριοριστο). 

Ως εκ τούτου, το μέλλον της ευρωπαϊκής ηπείρου προδιαγράφεται ταραχώδες και κατ' εξοχήν, ανησυχητικό. 

Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να είναι δυσάρεστη, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. 

Ο πλανητικός εμπορικός πόλεμος της μεταπαγκοσμιοποιητικής εποχής μας και ο κορωνοϊός. "Μένουμε σπίτι", ή "ανοσία αγέλης"; Άγνωστο. (Μπορεί ο SARS-CoVID-2019 να αποτελεί άσκηση ενός σύγχρονου βιολογικού πολέμου; Φυσικά και μπορεί).

Η κατάσταση που είναι, υπό διαμόρφωση, στις χώρες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", από την πανδημία του, σε γενικές γραμμές, αβλαβούς - εξαιρουμένων του γερασμένου πληθυσμού και εκείνων, που πάσχουν, από βαριά χρόνια νοσήματα - μεταλλαγμένου κορωνοϊού SARS-CoVID-2019, είναι για γέλια και για κλάματα. Οι "Ευρωπαίοι" τα κάνουν και εδώ - όπως, άλλωστε, σε όλα τα άλλα -, θάλασσα, στρεφόμενοι, με τα γενικά μέτρα, που, με ταχύ τρόπο, λαμβάνουν, κατά των ιδίων των συμφερόντων των γραφειοκρατικών ελίτ των χωρών τους, αλλά και των άλλων κοινωνικών στρωμάτων των μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων των χωρών τους.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι, από τις 31/12/2019, που ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός εντοπίστηκε, στην επαρχία Γουχάν της Κίνας (το γεγονός ότι ο κορωνοϊός εντοπίστηκε εκείνη την ημέρα, δεν σημαίνει ότι τότε πρωτοπαρουσιάστηκε, αφού είναι περισσσότερο, από προφανές ότι η εμφάνισή του έγινε, τουλάχιστον κάποιους αρκετούς μήνες, πριν από τον εντοπισμό του), μέχρι και τώρα, που γράφεται το παρόν κείμενο, ο CoVID-2019, εμφανίζει, όπως λένε οι ειδικοί, τα χαρακτηριστικά ενός ιδανικού βιολογικού όπλου, αφού μεταδίδεται εύκολα, προσβάλει τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και ενώ, μετά από 4, ή 5 ημέρες, δίνει την εικόνα της αποδρομής, ξαφνικά, επανεμφανίζεται, με την μορφή της πνευμονίας, κάνοντας τους λοιμωξιολόγους να ισχυρίζονται - έστω και καθ' υπερβολήν - ότι ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός εμφανίζει μια περίεργη συμπεριφορά, την οποία δεν έχουν ξαναδεί σε ιό, με δεδομένο το γεγονός ότι άνθρωποι, που φέρουν τον ιό, χωρίς συμπτώματα (γεγονός το οποίο σημαίνει ότι έχουν, εξαιρετικά, χαμηλό ιικό φορτίο) μεταδίδουν τον ιό, σε άλλους. 

Στην πραγματικότητα, στις χώρες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" - εξαιρείται η Σουηδία -, αυτό που δεν λένε, ή που αποφεύγουν να λένε, οι ειδικοί ιατροί είναι πολύ απλό. Αυτό το απλό το λένε, στην Βρετανία και στις Η.Π.Α. και συνίσταται, στο εξής :

Ο κορωνοϊός SARS-CoVID-2019 πρόκειται να επεκταθεί πολύ γρήγορα και από τον ιό αυτόν θα προσβληθεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου (και φυσικά και του ελληνικού) πληθυσμού, κατά ένα ποσοστό, το οποίο, πιθανότατα, θα φθάσει το 65%, με 70%. Και μπορεί να ξεπεράσει αυτά τα επίπεδα.

Αυτή η αλήθεια δεν λέγεται. Αποκρύβεται. Για να μην τρομάξει ο πληθυσμός; Ναι, αλλά, όχι, μόνον.

Υποτίθεται ότι το ζητούμενο είναι να μην προσβληθεί, στην ίδια χρονική περίοδο, μεγάλος αριθμός ασθενών. Κάτι τέτοιο, προφανώς, θα τινάξει το δημόσιο σύστημα υγείας, στον αέρα, αφού εάν προκύψει, καθημερινά, ζήτηση, για 100 ή 200 κρεββάτια εντατικής θεραπείας, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από τις υπάρχουσες δομές, είτε επιταχθούν εντατικές μονάδες του ιδιωτικού τομέα, είτε επιταχθούν ολόκληρα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, για την αντιμετώπιση των αυξημένων κρουσμάτων ασθενείας, από τον μεταλλαγμένο κορωνοϊό.

Εάν λάβουμε υπόψη μας, τους υπολογισμούς, που προκύπτουν, από τα μαθηματικά μοντέλα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, υποτίθεται ότι, π.χ., στην Ελλάδα, ό,τι πρόκειται να γίνει με τον κορωνοϊό, θα συμβεί στις προσεχείς 30 ημέρες. Μιλάμε, δηλαδή, για έναν ολόκληρο μήνα. (Προσωπικά, έχω την γνώμη ότι το χρονικό αυτό διάστημα είναι μικρό, αλλά, ας αρκεστούμε, στην εκτίμηση του Π.Ο.Υ.).

Παρά τα όσα πράττουν οι πανικόβλητες ηγεσίες, σχεδόν, όλων των κρατών της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", η βρετανική κυβέρνηση ακολουθεί μια ριζοσπαστική στρατηγική πολιτική και αντί να προσπαθήσει να περιορίσει, άμεσα, τον κορωνοϊό, ως ασθένεια, αφήνει ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών της να μολυνθεί, με επιδιωκόμενο σκοπό το να αναπτυχθεί η αποκαλούμενη, ως "ανοσία της αγέλης".

Η κυβέρνηση του Boris Johnson θεωρεί ως δεδομένο ότι ο νέος κορωνοϊός ήλθε για να μείνει και δεν θα φύγει, έτσι εύκολα, ενώ το όποιο εμβόλιο υπάρξει θα αργήσει να φανεί. Οι κυβερνώντες, στο Λονδίνο, έχουν την άποψη - και δεν έχουν άδικο - ότι ένα 60%, έως 80% του βρετανικού πληθυσμού θα γίνει θετικό, στον μεταλλαγμένο κορωνοϊό CoVID-2019, εντός των επόμενων 6 μηνών, υπολογίζοντας ότι η κορύφωση της καμπύλης των κρουσμάτων θα φθάσει, έως τον ερχόμενο Ιούνιο. Οι υγειονομικοί σύμβουλοι του Βρετανού πρωθυπουργού προβλέπουν ότι το 50% αυτών που θα γίνουν θετικοί, στον νέο κορωνοϊό, θα κολλήσουν σε τρεις βδομάδες, πριν ή μετά, ενώ το 95% αυτών, που θα γίνουν θετικοί, στον νέο ιό, θα κολλήσουν, σε δέκα βδομάδες, πριν ή μετά, από αυτό το χρονικό σημείο.

Έτσι, η κυβέρνηση του Boris Johnson θεωρεί, με αυτόν τον τρόπο, ότι θα μειωθεί, κατά 20% η κορύφωση της επιδημίας, με ταυτόχρονη την ανάπτυξη μαζικής ανοσίας , η οποία θα περιορίσει την μεγαλύτερη εξάπλωση του SARS-CoVID-2019 και θα αποτρέψει την επανεμφάνιση της νόσου, τον επόμενο χειμώνα. Κάπως έτσι, η πρακτική της βρετανικής κυβέρνησης προσανατολίζεται, στην απομόνωση του γέρικου και ευπαθούς πληθυσμού, στο σπίτι.

Αλλά όλα αυτά είναι προσδοκίες, οι οποίες μέλλεται να αποδειχθούν, ως πραγματικές, ή όχι. Και το εάν έχουν δίκιο οι "Ευρωπαίοι", ή οι Αγγλοσάξωνες, μένει να το δούμε. Αλλά δεν είναι αυτό το κύριο ζήτημα, που μας απασχολεί.


Ας προσπαθήσουμε, τώρα, να "ξύσουμε" τον πάτο αυτής της υπόθεσης, για να μπορέσουμε να βρούμε μιαν άκρη.

Όπως και νάχει το πράγμα, σε κάθε περίπτωση - από την πιο αγαθή, έως την πονηρότερη - η αλήθεια είναι ότι η παγκόσμια πανδημική υγειονομική κρίση (ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επίσημα, ομιλεί, για πανδημία), που προξενεί ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός, χρησιμοποιείται και προσαρμόζεται, στα πλαίσια του οξύτατου και χωρίς κανόνες παγκόσμιου εμπορικού πολέμου, που έχει ξεσπάσει, μετά το 2008, στα χρόνια της μεταπαγκοσμιοποιητικής εποχής, στην οποία ζούμε και η οποία προέκυψε, από την ανάδυση των μεγάλων εθνικών κρατών (Κίνα, Ρωσία, Ινδία - και τα τελευταία χρόνια, των - Η.Π.Α.), τα οποία οδηγήθηκαν, στην αμφισβήτηση της αμερικανόπνευστης παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Αυτή η πραγματικότητα θέτει, εξ ορισμού, ένα ερώτημα, το οποίο δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Είναι ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός προϊόν ενός σύγχρονου υπόγειου και σιωπηλού βιολογικού πολέμου των μεγάλων εθνικών κρατών, έστω και αν το συγκεκριμένο στέλεχος του ιού αυτού, που προέκυψε, εκλύθηκε τυχαία (εκ λάθους), μολύνοντας τον κινεζικό, αρχικά και στην συνέχεια, τον παγκόσμιο πληθυσμό;

Στο ερώτημα αυτό, δεν μπορούμε να δώσουμε μια σίγουρη απάντηση. Δεν είναι δυνατόν να απαντήσουμε, καταφατικά. 

Όπως δεν είναι δυνατόν να αποκλείσουμε την κατάφαση, ως απάντηση, σε αυτό το ερώτημα.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν αφελείς, οι οποίοι να έχουν την άποψη ότι τα μεγάλα κράτη (οι υπερδυνάμεις και όχι, μόνον, αυτές) δεν διαθέτουν σύγχρονα εργαστήρια, με τα οποία επεξεργάζονται, βιοτεχνολογικά και ως εκ τούτου, δημιουργούν διάφορες μορφές ιικών, αλλά και έμβιων (βακίλλων) κατασκευών, οι οποίες μπορούν και προορίζονται να χρησιμοποιηθούν, ως σύγχρονα όπλα βιολογικού πολέμου.

Είναι προφανέστερο και από το γεγονός ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή και δύει, στην δύση, πως αυτού του είδους ο εργαστηριακός εξοπλισμός, όπως και το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό και υπάρχουν και λειτουργούν ενεργά.

Ως εκ τούτου, με δεδομένον τον οξύτατο εμπορικό πόλεμο, που έχει ξεσπάσει, ανάμεσα στις σύγχρονες υπερδυνάμεις, δεν αποκλείεται ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός CoVID-2019, να μην είναι προϊόν της φυσικής επιλογής. Μπορεί, κάλλιστα, να είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργίας, με βιοτεχνολογικά μέσα.

Όπως προανέφερα, μπορεί η διασπορά αυτού του, τεχνητώς, προκύψαντος μεταλλαγμένου κορωνοϊού να έγινε, εκ λάθους, εκείνων που τον κατασκεύασαν. Μπορεί ο κορωνοϊός να διασπάρθηκε, βάσει σχεδίου. Αλλά και η μία εκδοχή, όπως και η άλλη, δεν αναιρούν την ζοφερή πραγματικότητα του επιστημονικού βιολογικού πολέμου, που in vitro, διεξάγεται, στα μυστικά εργαστήρια των μεγάλων κρατών. Και φυσικά και οι δύο αυτές διαζευκτικές εκδοχές, δεν έχουν επήρεια, στην τελική έκβαση των πραγμάτων. 

Ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός εκλύθηκε, στην ατμόσφαιρα, είτε, ως προϊόν της ανθρώπινης επιστημονικής διαστροφής, είτε, ως προϊόν της φυσικής επιλογής. Και αυτό το γεγονός παράγει, στην πραγματική ζωή των κοινωνιών, αποτελέσματα.

Ποιά είναι τα αποτελέσματα αυτά;

Το κύριο αποτέλεσμα είναι η βαθύτατη νέα παγκόσμια οικονομική ύφεση, μέσα από την δραματική πτώση του παγκόσμιου εμπορίου, λόγω των δραστικών μέτρων, κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού, που έχουν ως αποτέλεσμα την δεδομένη πτώση της παγκόσμιας παραγωγής και των εισοδημάτων του παγκόσμιου πληθυσμού - ιδιαίτερα, στις αναπτυγμένες (π.χ. χώρες της "Ευρωπαϊκής Ένωσης") και τις, σφοδρότατα, αναπτυσσόμενες χώρες (Κίνα) του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού.


Έχοντας υπόψη μας αυτές τις πολύ σοβαρές βραχυπρόθεσμες και τουλάχιστον, μεσοπρόθεσμες οικονομικές επιπτώσεις, στις εθνικές οικονομίες, αλλά, κυρίως, στην διεθνή οικονομία, με το νέο κτύπημα, στην διαδικασία της σταδιακής αποπαγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε η αμερικανική ελίτ, από την εποχή της βαθιάς παγκόσμιας ύφεσης του 2008, είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε, στην αναγκαία διαπίστωση του ποιοί είναι εκείνοι, που ωφελούνται, από αυτή την εξέλιξη.

Δεν είναι δύσκολο να τους εντοπίσουμε. Προφανώς, δεν είναι οι μεγάλοι, οι μεσαίοι και οι μικροί καπιταλιστικοί όμιλοι και οι επιχειρήσεις, που επεδίωξαν, ή ευθύνονται, για αυτή την εξέλιξη, στην διεθνή οικονομική ζωή. Οι επιχειρηματικές και οικονομικές ελίτ του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού δεν έχουν κανένα συμφέρον, από όσα συμβαίνουν, κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών, σχεδόν, μηνών. Κάθε άλλο, παρά συμφέρον έχουν, αφού είναι σαφές ότι αυτές χάνουν.

Αν υπάρχουν κάποιοι που κερδίζουν (ή νομίζουν ότι κερδίζουν) και κάποιοι που χάνουν (ή που οι αντίπαλοί τους νομίζουν ότι χάνουν και επιδιώκουν να χάσουν) είναι τα κράτη - δηλαδή οι κρατικές ελίτ.

Έτσι, με δεδομένη την διαπίστωση ότι η διαρκής διόγκωση του διεθνούς εμπορίου ωφελεί τις αναπτυσσόμενες γραφειοκρατικές καπιταλιστικές δυνάμεις και κρατικές δομές, ενώ η συρρίκνωση του παγκόσμιου εμπορίου τις βλάπτει, αντιλαμβανόμαστε ότι οι χαμένοι από αυτή την νέα αιτία, για την παγκόσμια οικονομική συρρίκνωση, είναι αυτές οι ανερχόμενες δυνάμεις.


Ποιές δυνάμεις είναι αυτές;

Πρώτη, απ' όλες, είναι η "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας και κατά δεύτερο λόγο, η "Ευρωπαϊκή Ένωση", ως μια κακότεχνη μικρογραφία της φθίνουσας παγκοσμιοποίησης.


Το ποιές δυνάμεις είναι εκείνες, που ωφελούνται, από την νέα απότομη πτώση του παγκόσμιου εμπορίου, δεν είναι δύσκολο να εντοπισθούν, αφού αυτές είναι εκείνες, που έχουν να κερδίσουν, από την ανακοπή της φρενήρους δυναμικής ανόδου, ιδίως, της Κίνας.

Είναι οι Η.Π.Α., η πέραν του Ατλαντικού και ολοένα και περισσότερο ασθμαίνουσα υπερδύναμη και δευτερευόντως, οι οικονομικοί σύμμαχοί της, ήτοι η, μετά το Brexit, Βρετανία, που ωφελούνται, από την απότομη και μεγάλη πτώση, πρωτίστως, του κινεζικού ΑΕΠ, που οι ηγήτορες της Ουάσινγκτων ελπίζουν ότι θα προκύψει, από την, περαιτέρω, συρρίκνωση του παγκόσμιου εμπορίου. 

(Κάπου, εδώ, η αντίστοιχη πτώση του ΑΕΠ της "Ε.Ε.", αντιμετωπίζεται, από τις κυβερνήσεις των Donald Trump και Boris Johnson, ως μια παράπλευρη - και όχι πολύ δυσάρεστη - απώλεια). 

Κάπως έτσι, το συμπέρασμα, στο οποίο μπορεί να οδηγηθεί κάποιος - εάν θεωρήσουμε ότι ο νέος κορωνοϊός είναι προϊόν εργαστηρίων και όχι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής -, είναι αυτό, για το οποίο ο Ζάο Λιτζιάν, που είναι σημαίνον στέλεχος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών, κατηγόρησε τον αμερικανικό στρατό, για την διασπορά του ιού, στην κινεζική επαρχία Γουχάν. Ότι, δηλαδή, ο νέος κορωνοϊός είναι αμερικανικής κατασκευής.

Φυσικά, δεν είναι, καθόλου, απαραίτητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ο νέος κορωνοϊός είναι πιθανό να αποτελεί κατασκεύασμα των κινεζικών εργαστηρίων βιολογικού πολέμου, το οποίο, εκ λάθους, ξέφυγε και μόλυνε την τοπική κινεζική κοινωνία και στην συνέχεια, μεταδόθηκε, στον υπόλοιπο παγκόσμιο πληθυσμό.

Στην περίπτωση αυτή, η αμερικανική ηγεσία, απλώς, εκμεταλλεύτηκε το κινεζικό λάθος και το έστρεψε κατά των κινεζικών συμφερόντων.


Από εκεί και πέρα, το μόνο, που μπορούμε να πούμε, είναι ότι χρειάζεται υπομονή, για να μάθουμε την αλήθεια. Την οποία, άλλωστε, μπορεί και να μην την μάθουμε ποτέ, διότι κανείς και κανένα κράτος δεν πρόκειται να αποδεχθεί ότι διαπράττει βιολογικό πόλεμο.

Και φυσικά, κανένα κράτος δεν πρόκειται να αποδεχθεί δημόσια, ότι διατηρεί εργαστήρια βιολογικού πολέμου.

Αν και ξέρουμε ότι πλείστα, εξ αυτών, με πρώτες τις υπερδυνάμεις και τα διατηρούν και πειραματίζονται, με τα προϊόντα τους.

Δυστυχώς...

Η συμφωνία Η.Π.Α. - Ταλιμπάν, για την αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν, το NATO, ως "χάρτινη τίγρη" και η εμφανής παρακμή της Δύσεως.

Η συμφωνία ανάμεσα στις Η.Π.Α. και την ηγεσία των Ταλιμπάν, που, τελικά, παρά τις τσιριμόνιες της αμερικανικής πλευράς, υπογράφηκε, αποτελεί την πιο πρόσφατη, αλλά και την μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αργής, αλλά και σταθερά, επιταχυνόμενης μείωσης της επιρροής και της ισχύος της Δύσης.

Με δεδομένη την μακρόχρονη εμπλοκή, στον αφγανικό πόλεμο, του ΝΑΤΟ και των λοιπών συμμάχων των Η.Π.Α., δεν έχουμε να κάνουμε, απλώς, με την αμερικανική παρακμή. Έχουμε να κάνουμε, με την συνολική παρακμή της Δύσης, το στρατιωτικό σκέλος της οποίας - το ΝΑΤΟ - δεν στάθηκε ικανό να αντιμετωπίσει νικηφόρα, ένα μαζικό λαϊκό ανταρτικό κίνημα, το οποίο, ουκ ολίγες φορές, πήρε και την μορφή ενός κανονικού στρατού, ο οποίος, κατά τα μαοϊκά πρότυπα της εναλλαγής του ανταρτοπολέμου, με τις μάχες ενός τακτικού στρατού, κατάφερε να φθείρει και στην πράξη, επί του εδάφους της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας, να νικήσει την ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία, στον πλανήτη.

(Βέβαια, η νίκη των Ταλιμπάν δεν είναι αποτέλεσμα, μόνο, της δικής τους ισχύος. Η ισχύς αυτή ενισχύθηκε, από την κινεζική ηγεσία, όπως και από την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος πήρε την δική του γλυκειά εκδίκηση, για την ήττα της "Σοβιετικής Ένωσης", στο Αφγανιστάν, η οποία υπήρξε αποτέλεσμα της αμέριστης υποστήριξης των Η.Π.Α., στους ισλαμιστές αντάρτες εκείνης της εποχής, στην οποία, μάλιστα, έδρασε και αναδείχτηκε ο Οσάμα μπιν Λάντεν, ως συνεργάτης της αμερικανικής CIA και του διαβόητου Gust Avrakotos. Αυτή η βοήθεια, προφανώς υπήρξε και είναι σημαντική, αλλά δεν αλλάζει την διαπίστωση, που, εδώ, κάνουμε. Το ΝΑΤΟ και οι παραστρατιωτικές δυνάμεις των στρατών, που έφεραν, στην χώρα αυτή, οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες "στρατιωτικής ασφαλείας", στο πεδίο των μαχών, ηττήθηκαν. Και μάλιστα, η ήττα τους αυτή είναι ντροπιαστική).

Η συμφωνία Η.Π.Α. και Ταλιμπάν, που υπογράφτηκε, στην Ντόχα του Κατάρ (υπό τις ιαχές "Αλλάχ Ακμπάρ"), ανάμεσα, στον Αμερικανό διαπραγματευτή Ζαλμάϊ Χαλιλζάντ και τον Αμπντούλ Γάνι Μπαραντάρ, ως εκπρόσωπο της ηγεσίας των Ταλιμπάν προβλέπει την έναρξη ενδοαφγανικών συνομιλιών, ήτοι των Ταλιμπάν, με το φιλοαμερικανικό αφγανικό στρατόπεδο, ενώ οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση του Αφγανιστάν θα απελευθερώσουν 5.000 κρατούμενους και οι Ταλιμπάν, από την δική τους πλευρά, τους θα αφήσουν ελεύθερους 1.000 αιχμαλώτους.

Η συμφωνία, επίσης, προβλέπει ότι η αποχώρηση των αμερικανικών και των νατοϊκών δυνάμεων, από το Αφγανιστάν, θα αρχίσει άμεσα και θα πραγματοποιηθεί, σταδιακά, με χρόνο ολοκληρώσεως τους 14 μήνες, ενώ οι ΗΠΑ υποτίθεται ότι θα άρουν, μέχρι τον ερχόμενο Αύγουστο, τις κυρώσεις, που έχουν επιβάλει, σε μέλη των Ταλιμπάν.

Βέβαια, η υλοποίηση αυτής της συμφωνίας πρόκειται να έχει τις δυσκολίες της, οι οποίες δεν πρόκειται να αποδειχθούν, ως μικρές, όμως είναι να γελάει, αλλά και να κλαίει κανείς, με τα παθήματα των νατοϊκών, οι οποίοι υποτίθεται ότι  και ισχυρίζονται ότι θέλουν και μπορούν να αντιμετωπίσουν, στο πεδίο των μαχών, την Ρωσία και την Κίνα. Η πραγματικότητα του 19ετούς πολέμου, στο Αφγανιστάν - του πρώτου πραγματικού και άξιου λόγου, πολέμου, στον οποίο ενεπλάκη το ΝΑΤΟ -, αποδεικνύει αυτό, για το οποίο ήμουν, πάντοτε, βέβαιος. Και αυτό, που αποδεικνύει, η πραγματικότητα του αφγανικού πολέμου είναι πολύ απλό :

Το ΝΑΤΟ είναι ανίκανο να διεξαγάγει οποιονδήποτε, σοβαρής εκτάσεως, πόλεμο, όπως απέδειξε η ουκρανική κρίση του Φεβρουαρίου του 2014. Δεν πρόκειται να διεξαγάγει κανέναν πόλεμο. Και αν χρειασθεί να τον διεξάγει, θα διαλυθεί, στα εξ ων συνετέθη. Πρόκειται, κυριολεκτικά, για πεταμένα λεφτά.

Το ΝΑΤΟ, απλούστατα, αποτελεί μια "χάρτινη τίγρη", για να θυμηθούμε και τον Μάο Τσετουνγκ.

Η μόνη πραγματική ισχύς του ΝΑΤΟ, όπως αποδεικνύουν οι εξελίξεις, στο συριακό μέτωπο, στο οποίο η Τουρκία αφήνεται, στην τύχη της και στις ορέξεις της ρωσικής υπερδύναμης, είναι η πυρηνική ισχύς των Η.Π.Α. Αυτή η ισχύς είναι που κάνει το ΝΑΤΟ να μοιάζει και να φαίνεται, σε πλανητικό επίπεδο, ότι είναι μια υπολογίσιμη δύναμη.

Αλλά η πυρηνική ισχύς έχει νόημα, μόνον όταν αυτός, που την διαθέτει, έχει την βούληση να την χρησιμοποιήσει. 

Όμως, όπως αποδεικνύει και ο αφγανικός πόλεμος, για την διεξαγωγή του οποίου η Ουάσινγκτων είχε εύλογες δικαιολογίες (τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11/9/2001, από την al Qaeda), οι Η.Π.Α. του Donald Trump και η Δύση δεν διέθεταν και δεν διαθέτουν, σήμερα, μια τέτοια βούληση.

Αυτήν την βούληση, που οι Αμερικανοί ηγέτες και οι Δυτικοί, σήμερα, δεν έχουν, θα την αποκτήσουν αύριο, εάν χρειασθεί, σε κάποιο ευρωπαϊκό μέτωπο, ή σε κάποιο μέτωπο, στις θάλασσες, ή στα εδάφη της ανατολικής Ασίας;

Δεν το νομίζω. (Ελεγχόμενα και σε περιορισμένη έκταση, ίσως. Αν και αυτό, ακόμη, είναι αμφίβολο).


Ό,που φύγει, φύγει, λοιπόν, από το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, αφήνοντας, στην τύχη τους, τους εντόπιους Quislings, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να ριζώσουν, παρά μόνο, σε ένα περιορισμένο τμήμα της πολυφυλετικής κοινωνίας της χώρας αυτής.

Έτσι συμβαίνει, συνήθως. Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια...

2015 - 2020 Η μεγάλη χαμένη ευκαιρία των εκλογών της 20/9/2015, το νέο δημοψήφισμα, που δεν έγινε και η εξαγγελθείσα, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, δημοσιοποίηση των συζητήσεων, στις συνεδριάσεις του Eurogroup. (Τί θα κάνει ο αρχηγός του ΜΕΡΑ25);

Αύριο έχουμε 10 Μαρτίου. 

Είναι η ημέρα, που ο Γιάννης Βαρουφάκης έχει ανακοινώσει ότι θα δώσει, στην δημοσιότητα, τις ηχογραφήσεις των συζητήσεων, στα Eurogroups, κατά την διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, οι οποίες κατέληξαν άδοξα, διότι, όπως, σωστά, έχει πει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας είχε παραχωρήσει, στους ευρωζωνίτες την πραγματοποίηση των πρωτογενών υπερπλεονασμάτων, στους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς, με φυσικό αποτέλεσμα το γεγονός ότι οι υπόλοιποι υπουργοί Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης να μην ακούν και να μην υπολογίζουν αυτά, που ο σημερινός αρχηγός του ΜΕΡΑ25 τους έλεγε, αφού γνώριζαν ότι δεν είχαν καμμία πραγματική ισχύ.

Αυτό, που έχει ενδιαφέρον είναι το, εάν ο Γιάννης Βαρουφάκης θα πραγματοποιήσει την εξαγγελία του αυτή, ή εάν θα την πάει πίσω. Βέβαια, η επικαιρότητα, με τα καμώματα της κυβέρνησης Erdogan, στον Έβρο και την συρροή χιλιάδων μεταναστών, που επιθυμούν και προσπαθούν να μπουκάρουν, στο ελληνικό έδαφος, έχει αλλάξει μοτίβο και τα ενδιαφέροντα του πληθυσμού της χώρας είναι ρπσανατολισμένα, σε αυτήν την κατεύθυνση, όπως και στις επιπτώσεις του κορωνοϊού, αλλά η τήρηση της εξαγγελίας του αρχηγού του ΜΕΡΑ25 έχει την δική της κεφαλαιώδη σημασία και φυσικά, πρέπει να πραγματοποιηθεί, προκειμένου η ελληνική κοινωνία να πληροφορηθεί το αισχρό και σκαιώδες παρασκήνιο εκείνων των μηνών του 2015.







Άλλωστε, όλα τα περιεχόμενα αυτών των ηχογραφήσεων αποτελούν σημαντικότατα ντοκουμέντα της πρόσφατης Ιστορίας του τόπου μας και διαχρονικά, θα αποτελέσουν πηγή πολλών και ποικίλων ιστορικών μελετών και φυσικά, πρόκειται, συν τω χρόνω, να διασταυρωθούν, με πολλά άλλα ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία, με την σειρά τους, θα προκύψουν, από το, περαιτέρω, άνοιγμα των ιστορικών αρχείων άλλων προσώπων, είτε αυτά θα είναι από την χώρα μας, είτε από άλλες χώρες της Ευρώπης, των Η.Π.Α., της Ρωσίας, της Κίνας και του λοιπού κόσμου. Έτσι και εμείς - όσο μπορέσουμε να προλάβουμε - και οι μετέπειτα γενεές των Ελλήνων και των ξένων θα μπορέσουμε να μάθουμε πολλά πράγματα, γύρω από τα παρασκήνια των Μνημονίων (ιδιαίτερα του 3ου που υπόγραψε η μεταλλαγμένη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, τον Αύγουστο του 2015, παρά τις κατηγορηματικές διαβεβαιώεις του, τότε, πρωθυπουργού, ότι "αυτή η κυβέρνηση και αυτή η βουλή δεν πρόκειται να υπογράψει νέο Μνημόνιο").

Αυτή η μνημονιακή μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι είναι η αιτία, που ο Γιάννης Βαρουφάκης ανήγγειλε ότι θα προβεί αύριο, στην δημοσιοποίηση των ηχογραφήσεων των συζητήσεων, σε δέκα συνδριάσεις του Eurogroup.

Αυτή η δικαιολογία, που προβάλλει ο αρχηγός του ΜΕΡΑ25 δεν φαίνεται να μπορεί να σταθεί.

Εάν ήθελε να παράξει σημαντικό και καθοριστικό έργο, ο Γιάννης Βαρουφάκης έπρεπε να καταθέσει, στην βουλή, τις ηχογραφήσεις αυτές, κατά το μεσοδιάστημα Ιουλίου - Αυγούστου 2015, της μνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρέμενε πρόεδρος του βουλής και ενεργούσε, χωρίς κανέναν περιορισμό, γράφοντας, στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τις επιθυμίες του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του, η οποία είχε χάσει την πραγματική πλειοψηφία, στο κοινοβούλιο, παρά τα σημαντικότατα σφάλματα της πολιτικής και της κοινοβουλευτικής τακτικής της ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Εκείνο το σύντομο, αλλά και απολύτως, κρίσμο μεσοδιάστημα η δημοσιοποίηση, από την, τότε, πρόεδρο της βουλής των ηχογραφήσεων των συνεδριάσεων του Eurogroup, θα μπορούσει να οδηγήσει στην (έστω και μικρή, έστω και ελάχιστη) διαφοροποίηση των πολιτικών εξελίξεων και στην, έστω και οριακή, απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του διασπασμένου και μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, στις βουλευτικές εκλογές, που ακολούθησαν.

Εννοείται ότι, στην πολιτική, τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί, ως δεδομένο, ενώ, φυσικά, η πραγματική Ιστορία δεν γράφεται, με τα αν. Όμως, αυτή η πιθανότητα, που, εδώ, αναφέρω, δεν μπορεί να αγνοηθεί. Δεν στερείται λογικής βάσεως.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, με την δημοσιοποίηση των συζητήσεων, στις συνεδριάσεις του Eurogroup, θα μπορούσε να τραυματίσει, βαρύτατα και να εμποδίσει την δημιουργία της νέας μνημονιακής κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, που προέκυψε, από τις βουλευτικές εκλογές εκείνης της εποχής, τις οποίες πραγματοποίησε, επειδή ήθελε να αποφύγει, με κάθε τρόπο, ένα νέο - και απόλυτα, αναγκαίο - δημοψήφισμα, για το 3ο Μνημόνιου, που υπέγραψε η μεταλλαγμένη και απερχόμενη κυβέρνησή του (η οποία προέκυψε μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015 και την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος αυτού, από το ΟΧΙ των εκλογέων, στο, επαίσχυντα, ηττημένο, εκλογικώς, ΝΑΙ της εντόπιας ελίτ) με τους ευρωζωνίτες.

Ένα νέο δημοψήφισμα, για το 3ο Μνημόνιο ήταν, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανεπιθύμητο, διότι φοβόταν ότι - και θεωρούσε ότι - επρόκειτο να είναι χαμένο.

Μπορεί όλα αυτά, τώρα, πια, να είναι ένα παρελθόν, το οποίο μοιάζει, ως μακρινό. Όμως, κάθε άλλο, παρά κάτι τέτοιο είναι. Όλα αυτά αποτελούν το πρόσφατο παρελθόν της κοινωνίας μας. Και ως εκ τούτου, η αξία τους είναι πάντα, παρούσα και ανεξίτηλη.

Μένει να δούμε το τί θα πράξει, τώρα, ο Γιάννης Βαρουφάκης. Θα πραγματοποιήσει την εξαγγελία του;

Θα δώσει στην δημοσιότητα τα περιεχόμενα των συζητήσεων του πρώτου εξαμήνου, στο Eurogroup;

Θα ακούσουμε, ιδίοις ώσι, τον Wolfgang Schäuble να λέει ότι τα κέρδη της ΕΚΤ, από τα ελληνικά ομόλογα, "τα θέλω, για τον προϋπολογισμό της Γερμανίας";

Θα ακούσουμε τον Klaus Regling να λέει ότι απαιτεί "να πληρωθούν τα ελληνικά ομόλογα, με την αναστολή πληρωμών όλων των συντάξεων";

Για να δούμε...

Ο υβριδικός πόλεμος, που διεξάγει το τουρκικό κράτος, με την σχεδιασμένη και οργανωμένη προσπάθεια εισβολής ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ρευμάτων, στην Ελλάδα, πρέπει αντιμετωπισθεί και η χώρα να αντισταθεί. (Ο "προλεταριακός διεθνισμός" δεν μπορεί να είναι μονόπλευρος).

Η νέα αναζωπύρωση του μεταναστευτικού προβλήματος, με την ανεπίσημη, αλλά και πλήρως πραγματική κήρυξη του υβριδικού πολέμου, από το τουρκικό κράτος, με κύριο μέτωπο τον Έβρο και με όπλα δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, τους οποίους η ΜΙΤ και η τουρκική στρατοχωροφυλακή έχουν εξαπολύσει, στο ποτάμι, που χωρίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, με σκοπό την μαζική και ανεξέλεγκτη είδσοδο και μεταφορά τους, στα ελληνικά εδάφη, βρίσκεται, εδώ και ημέρες, σε πλήρη εξέλιξη.

Αυτή η πραγματικότητα δεν πρόκειται να έχει ένα αίσιο τέλος. Και για να είμαι ακριβής, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να έχει κανένα τέλος. Ήλθε, για να μείνει, μόνιμα και θα συνεχίσει την ύπαρξή της, με, κατά περιόδους, υφέσεις και οξύνσεις, ανάλογα με τις επιδιώξεις της τουρκικής ελίτ και την εξέλιξη των μεταναστευτικών και των προσφυγικών ροών, στην ίδια την Τουρκία και τον πόλεμο, στην Συρία, ο οποίος, παρά τις όποιες πρόσκαιρες συμφωνίες της ρωσικής ηγεσίας, με την τουρκική, έχει πάρει μια πολύ κακή τροπή, για τα τουρκικά συμφέροντα, στην περιοχή και θα καταλήξει, άσχημα, για την τουρκική κυβέρνηση, αφού το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ, αργά ή γρήγορα, θα ανακαταλάβει και την τελευταία σπιθαμή του συριακού εδάφους, το οποίο, τώρα, βρίσκεται, στα χέρια των τζιχαντιστικών οργανώσεων και της λοιπής ένοπλης συριακής αντιπολίτευσης.

Ως εκ τούτου, στην "καλύτερη" περίπτωση, έστω και ως εκβιαστική τακτική, έναντι της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", αλλά πολύ περισσότερο, ως μια στρατηγική επιλογή, για την διαρκή φθορά των δυνάμεων καταστολής του ελληνικού κράτους, αλλά και για την καλλιέργεια της απογοήτευσης, του αισθήματος της αγανάκτησης και εξουθένωσης, που θα οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία, στην πεποίθηση ότι ευρίσκεται, σε θέση πλήρους αδυναμίας και στην υποταγή, στις θελήσεις του τουρκικού κράτους και των καθεστώτων του (αφού το πρόβλημα είναι και θα παραμείνει, για μακρύ και αόριστο χρονικό διάστημα και φυσικά, δεν πρόκειται να εξαντληθεί στην θητεία των ισλαμιστών του AKP και του προέδρου Recep Tayyip Erdogan), ο υβριδικός αυτός πόλεμος, που διεξάγει το τουρκικό κράτος, κατά του ελληνικού, δεν πρόκειται να έχει ένα προβλεπτό μέλλον. Θα διαρκέσει, επί μακρόν.

Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει, κατ' αρχήν, να συνειδητοποιήσει αυτή την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, εντός της οποίας ζει και θα ζήσει, επ' αόριστον και να πάρει τις αποφάσεις της. Και φυσικά, πρέπει να πάρει τις δικές της αποφάσεις η εντόπια ελίτ, που κανονίζει τις τύχες της χώρας μας.

Η ελληνική κοινωνία είναι σαφές ότι, στην συντριπτική της πλειοψηφία, έχει πάρει τις αποφάσεις της και δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί την χρησιμοποίηση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού προβλήματος, ως μέσου διεξαγωγής αυτού του μοντέρνου και ιδιότυπου υβριδικού πολέμου, που έχει κηρύξει το τουρκικό κράτος. Η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να αντισταθεί.

Μετά την παταγώδη αποτυχία της απερίσκεπτης προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης, τον περασμένο Φεβρουάριο, να επιβάλει, με τα ΜΑΤ και την χρήση της κρατικής βίας, στους κατοίκους του βορειοανατολικού Αιγαίου, τα κλειστά (;) κέντρα μεταναστών, τώρα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αφήνοντας, στην άκρη, τις ανοησιολογίες των συμβούλων του, στο ΕΛΙΑΜΕΠ, δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να σταθεί, σε αυτή την γραμμή της δραστικής και δυναμικής αντιμετώπισης του πολλαπλού και πολλαπλασιαστικού "οπλικού συστήματος" των μεταναστευτικών ροών, που χρησιμοποιεί η τουρκική πλευρά, ενισχυμένος και από το γεγονός ότι οι "ευρωενωσακοί" είναι διατεθειμένοι να τον στηρίξουν, προκειμένου όλες αυτές οι πάμπολλες εκατοντάδες χιλιάδες των μεταναστών και των προσφύγων, που βρίσκονται, στο τουρκικό έδαφος, με "ασπίδα" την χώρα μας, να μην περάσουν, στα εδάφη των δικών τους χωρών.

Αυτή είναι και αυτή πρόκειται να είναι η κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, χρονίως, η ελληνική κοινωνία, η οποία δεν βρίσκεται, απλώς, με την προοπτική της αλλοίωσης του μοντέρνου πολιτισμικού της χαρακτήρα, εξ αιτίας της ασυμβατότητας των πολιτισμικών αναφορών των ανθρώπων, που συνθέτουν τις μεταναστευτικές ροές, από τις χώρες του παλαιού τρίτου κόσμου.

Το κυριότερο όλων είναι ότι, πέραν από την, ήδη, διαβρωμένη κοινωνική συνοχή - που προέκυψε, από την παγκοσμιοποίηση και την βαρύτατη οικονομική κρίση, που την έπληξε κατά την τελευταία 12ετία -, κινδυνεύει, άμεσα και το, ήδη, βαρύτατα, πεσμένο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων τάξεων της χώρας και φυσικά, διακινδυνεύεται, επίσης, άμεσα, η ύπαρξη και των όποιων κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει να υφίστανται, μετά από την λαίλαπα των Μνημονίων.

Στην ουσία, αυτός ο υβριδικός πόλεμος (ο οποίος δεν είναι καινούργιος, εάν θυμηθούμε, το τί έγινε το 2015, παρά την ύφεση, που έφερε η συμφωνία του 2016, ανάμεσα στην "Ευρωπαϊκή Ένωση", με την Τουρκία), με όπλα τις μεταναστευτικές και τις προσφυγικές ροές, που διεξάγει το τουρκικό κράτος, κατά της ελληνικής κοινωνίας, έχει έναν σαφέστατο κοινωνικό/ταξικό χαρακτήρα και - εάν η τουρκική ελίτ επιτύχει τους στόχους της - θα έχει, ως αποτέλεσμα, την αποδόμηση οποιασδήποτε σοβαρής αντίστασης του ελληνικού εργατικού δυναμικού, απέναντι, στην, πάσης φύσεως, εργοδοσία.

Τί πρέπει να γίνει;

Για να δούμε και για να τεκμηριώσουμε το τί πρέπει να γίνει, είναι απαραίτητο να θυμηθούμε, για πολλοστή φορά, το παρακάτω προλεκτικό και πολύ πραγματιστικό κείμενο του Karl Marx και την συνδικαλιστική πρακτική της Πρώτης Διεθνούς, φύρω από τις μεταναστευτικές ροές, στην Ευρώπη (και όχι, μόνο), πριν την διάσπαση, που προέκυψε, ως αποτέλεσμα της πολιτικής σύγκρουσης του πατέρα του μαρξισμού, με τον Μιχαήλ Μπακούνιν και τους αναρχικούς. 

Ας το δούμε :

 


"Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία, για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους, εναντίον των εργοδοτών, που, στην πλειοψηφία τους, είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο να ανέβουν οι μισθοί ,στα επίπεδα των διαρκώς αυξανομένων τιμών των μέσων επιβίωσης, αλλά και να μπει ένα τέλος, στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών, σε αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.

Οι εργοδότες πίστεψαν ότι θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες από το Βέλγιο, την Γαλλία, ή την Ελβετία. Πάνω σε αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες, μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε. Αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.

Έχοντας ηττηθεί, στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας από την Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν, αρχικά και στο Εδιμβούργο, να συμφωνήσουν, σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή, όμως, μυστικά, έστειλαν, στην Γερμανία, ανθρώπους, για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά, από τις περιοχές του Αννόβερου και του Μεκλεμβούργου και να τους φέρουν, στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει, ήδη, μεταφερθεί. Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ίδιος, με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάϊκα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.

Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που, ήδη, έχουν κάνει, αυτό θα έχει, αναπόφευκτα, τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Και αυτοί, που θα υποφέρουν περισσότερο, θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που, στην Μεγάλη Βρετανία, είναι περισσότεροι, από τους εργάτες άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Αυτοί οι ίδιοι οι νεοεισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι, σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν, σύντομα, στο επίπεδο ενός παρία. Είναι ζήτημα τιμής, για τους Γερμανούς εργάτες να αποδείξουν, στους εργάτες των υπολοίπων χωρών, ότι και αυτοί, όπως οι αδελφοί τους, στην Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πως να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου, στον αγώνα του, εναντίον της εργατικής τάξης".

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών.

Καρλ Μαρξ, Λονδίνο 4 Μαΐου 1866.


Αυτό, που καθίσταται σαφές είναι ότι αυτή η οργανωμένη, από το τουρκικό κράτος - την ΜΙΤ, την στρατοχωροφυλακή, τις λοιπές δυνάμεις ασφαλείας και τον στρατό -, απόπειρα και κάποιες φορές επιτυχής προσπάθεια μαζικής εισβολής, (σήμερα, δεκάδων χιλιάδων και αύριο εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων), στην ελληνική επικράτεια, πρέπει να αποτραπεί και να αποκρουσθεί.

Σε κάθε περίπτωση, ο λεγόμενος "προλεταριακός διεθνισμός" δεν μπορεί να είναι μονόπλευρος. 

Πρέπει να επιδεικνύεται και από τις δύο πλευρές. Και από τους εργαζόμενους των χωρών υποδοχής, αλλά και από το εργατικό δυναμικό των χωρών προέλευσης των μεταναστών. 

Αυτό, δυστυχώς, δεν συμβαίνει, στις ημέρες μας. 

Και εάν, στην εποχή του Karl Marx, η Πρώτη Διεθνής μπορούσε να διεξαγάγει - και διεξήγαγε - συνεχείς, επίμονους και έντονους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες, για την αποτροπή των οργανωμένων, από τους εργοδότες, μεταναστευτικών ρευμάτων, τώρα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ούτε Διεθνής των Εργαζομένων υπάρχει, ούτε ο,τιδήποτε άλλο, το οποίο θα μπορούσε να την υποκαταστήσει, στον αναγκαίο ρόλο της. Και φυσικά, αυτό συμβαίνει, εξ αιτίας και με ευθύνη όλων των ρευμάτων της, πάσης φύσεως, Αριστεράς, του Κέντρου και της Δεξιάς.

Κάπως έτσι, οι γραφειοκρατικές ελίτ του παγκοσμιοποιούμενου καπιταλιστικού συστήματος έχουν καταφέρει, από την εποχή της δεκαετίας του 1990, να προξενούν συνεχείς, τεράστιες, σε αριθμούς και εν πολλοίς, ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές (εξαίρεση αποτελεί η περίπτωση των, πλήρως, οργανωμένων και απολύτως, ελεγχόμενων, από το κράτος, μεταναστευτικών ροών, από την "Λαϊκή Δημοκρατία" της Κίνας), που βοήθησαν, εξαιρετικά, στην συγκράτηση και την ραγδαία πτώση του εργασιακού κόστους, στις αναπτυγμένες χώρες του γραφειοκρατικού καπιταλισμού και στην πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων τάξεων, σε αυτές.

Με αυτά τα δεδομένα, η αντιμετώπιση της παρούσας κατάστασης, που επικρατεί, στα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορα της χώρας μας, είναι μονόδρομος :

Η σχεδιασμένη και οργανωμένη προσπάθεια εισβολής ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ρευμάτων, στην Ελλάδα, πρέπει - όπως είπαμε - να αποτραπεί και να αποκρουσθεί.

Οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι πρέπει να ενθαρρυνθούν να επιστρέψουν, στις πατρίδες τους και να τις ανορθώσουν.

Και εκεί, φυσικά, πρέπει να στραφεί η αναγκαία επίδειξη του "προλεταριακού διεθνισμού", με την παροχή κάθε οικονομικής, τεχνικής και λοιπής βοήθειας.

Όλα τα άλλα είναι μια σκέτη αποτυχία. 

Και αυτή η αποτυχία θα φέρει την καταστροφή.

Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα, από το σήμερα, στο 2070 και οι α-νοησίες των αναλογιστών του Ο.Π.Α. : Το προσδόκιμο ζωής, ο δείκτης γονιμότητας του πληθυσμού και ο Ν. 4670/2020. (Γιατί δεν αλλάζουν - και το πώς αλλάζουν - τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης).

Μετά την δημοσίευση του Ν. 4670/2020, με τον οποίον αλλάζουν, σημαντικά, σε πολλά σημεία, οι διατάξεις του διαβόητου νόμου Κατρούγκαλου (Ν. 4387/2016), για την κοινωνική ασφάλιση και την συνταξιοδότηση του πληθυσμού της χώρας μας, πρέπει να γίνει η διαπίστωση ότι και ο νέος νόμος, ακολουθεί και συνεχίζει την κεφαλαιοποιητική λογική της ασφαλιστικής και της συνταξιοδοτικής νομοθεσίας, που εγκαινίασε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2015.

Βέβαια, στον νέο νόμο, προβλέπονται οριακές θετικές μεταβολές, σε σχέση με τον νόμο Κατρούγκαλου (υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία, που αφορούν την κατάργηση της ιλαροτραγικής "13ης σύνταξης"), αλλά το κυριότερο και πολύ σημαντικό ζήτημα, που σχετίζεται, με τον νέο νόμο Βρούτση, είναι αυτό, που έχω επισημάνει, στο, αμέσως, προηγούμενο δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέφυγε να εφαρμόσει το προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, για την ασφάλιση και τις συντάξεις. Δεν παραχώρησε (έστω και εν μέρει) την επικουρική ασφάλιση, στις ιδιωτικές εταιρείες. Η κοινωνική ασφάλιση παραμένει κοινωνική. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Παρά ταύτα, υπάρχει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, σχετικά, με τον νέο νόμο, το οποίο έχει να κάνει με το εάν αυξάνονται, με αυτόν, έστω και σταδιακά, τα όρια ηλικίας συνταξιοδοτησης, όπως διαδίδεται, από διάφορα ΜΜΕ (όχι, κατ' ανάγκην και όχι, μόνο, προσκείμενα στην αξιωματική - και την υπόλοιπη - αντιπολίτευση).

Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο Ν. 4670/2020 δεν θεσπιζει καμία αλλαγή στα όρια ηλικίας συνταξιοδοτησης. Το ζήτημα αυτό ρυθμίζεται, από τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου (Ν. 4387/2016), οι οποίες δεν καταργούνται, από τον νέο νόμο και προβλέπουν ότι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης θα αναθεωρούνται, σύμφωνα με τις μεταβολές του προσδόκιμου ζωής του πληθυσμού της χώρας μας. 

Και αυτή η διατήρηση των σχετικών διατάξεων του νόμου, που ψήφισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, είναι που περιπλέκει τα πράγματα, μαζύ με την αναλογιστική μελέτη, που συνοδεύει τον Ν. 4670/2020, αν και η μελέτη αυτή - που έτσι και αλλιώς είναι επί ξύλου κρεμάμενη - δεν έχει καμμία νομική ισχύ.

Πράγματι, λαμβάνοντας υπόψη τις αναλογιστικές προβολές της μελέτης των δυσγράμματων ειδικών επιστημόνων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α.), το 2024, θα πρέπει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να αυξηθούν, από τα 67 έτη, που είναι σήμερα, στα 68, ενώ το 2036, θα πρέπει να ανέλθουν, στα 69 έτη. Από εκεί και πέρα, υποτίθεται, πάντα σύμφωνα με την αναλογιστική μελέτη, ότι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα πρέπει, το 2045, να φθάσουν, στα 70, το 2057, στα 71 και τελικά, το 2066, στα 72.

Όλα αυτά τα προβλεπόμενα υποτίθεται ότι στηρίζονται, στην, έως το 2070, αύξηση του προσδόκιμου ζωής (αν και η δεκαετία της κρίσης οδήγησε σε μια μείωση του προσδόκιμου ζωής του πληθυσμού της χώρας) και στην πτώση του δείκτη γονιμότητας, στην Ελλάδα (όπως και στις χώρες της σημερινής "Ευρωπαϊκής Ένωσης"). 

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι (όπως δείχνει και ο πίνακας των προβλεπόμενων δημογραφικών εξελίξεων, που λέγεται ότι θα υποστεί η Ελλάδα), από 10,73 εκατομμύρια, που ήταν ο πληθυσμός της χώρας, το 2018, θα μειωθεί, στα 8, 453 εκατομμύρια, το 2070, ενώ ο δείκτης εξάρτησης των ηλικιωμένων, σε 30 χρόνια, περίπου, θα διπλασιασθεί, από 34,4, το 2018, στο 63,4, το 2050 κα στο 58,4 το 2070.

Από την άλλη πλευρά, το προσδόκιμο ζωής, για τους άνδρες αναμένεται να αυξηθεί από τα 79 έτη το 2018, στα 86,3 έτη, το 2070 και για τις γυναίκες, από  τα 84,1 έτη, το 2018, στ 90,1 έτη, το 2070. Κάπως έτσι,  όσον αφορά τους άνδρες, το προσδόκιμο ζωής της ηλικίας 65 ετών υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί, από 18,7, το 2018, στο 23,7 το 2070 και όσον αφορά τις γυναίκες, ο αντίστοιχος υπολογισμός φθάνει, από το 21,5, το 2018, στο 26,4, το 2070. 

Και φυσικά, οι υπολογισμοί αυτοί, που σχετίζονται, με το 65ο έτος της ηλικίας των συνταξιοδοτούμενων, έχουν μεγάλη σημασία, αφού καθώς, σύμφωνα με τον νόμο Κατρούγκαλου, η ηλικία της συνταξιοδότησης του πληθυσμού συνδέεται αυτόματα με την υπολογιζόμενη χρονική διάρκεια, που θα καταβάλλονται οι συντάξεις. Κάτι, που φυσικά, συνδέεται, άμεσα με το ύψος των συνταξιοδοτικών δαπανών, από τον κρατικό προύπολογισμό.

Αυτή η πρόβλεψη οδηγεί, στο συμπέρασμα ότι, μέχρι το 2070, η χώρα μας θα αντιμετωπίσει τεράστια προβλήματα, στο ασφαλιστικό της σύστημα. Και γι' αυτόν τον λόγο και υπό το καθεστώς, αυτών των προύποθέσεων, η αναλογιστική μελέτη του Ο.Π.Α., που συνοδεύει τον Ν. 4670/2020, συμπερασματολογεί και ισχυρίζεται ότι, μέχρι το 2070, το ελληνικό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο.

Όπως έχω πολλές φορές γράψει, αυτές οι μεσομακροπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προβλέψεις των αναλογιστών, που συντάσσουν τέτοιες μελέτες και των πολιτικών, που τις λαμβάνουν, στα σοβαρά, υπόψη τους, είναι άνευ ουσιώδους περιεχομένου και συνιστούν μια επιστημονικοφανή α-νοησία, επειδή δεν λαμβάνουν υπόψη τους, την, υπό φυσιολογικές συνθήκες, προβλέψιμη - και ανατρεπτική των συμβατικών προβλέψεων - είσοδο της καλπάζουσας εφαρμοσμένης τεχνολογίας, στην παραγωγή και στην ζωή των κοινωνιών. 

Αυτή η εκρηκτική είσοδος της εφαρμοσμένης επιστήμης, στην παραγωγή, από την εποχή, τουλάχιστον του τέλους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και πολύ περισσότερο, από το 1945, έως τις ημέρες μας, είναι που έχει θέσει στην άκρη κάθε πρόβλεψη του μακρινού και του πλησιέστερου, σε μας παρελθόντος, αφού η σαρωτική άνοδος της παραγωγικότητας της εργασία και του συνόλου της παραγωγής, ανατρέπει κάθε πρόβλεψη και έχει καταστήσει, διαρκώς, βιώσιμα τα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα και το βιοτικό επίπεδο των αναπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων κοινωνιών του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα δεν προβλέπεται να αλλάξει, παρά τις κασσάνδειες προβλέψεις των αναλογιστών και την ανάλογη προπαγάνδα του πολιτικού κατεστημένου. 

Άλλωστε, επί του εδάφους της πραγματικής πολιτικής ζωής, οι προβλέψεις των αναλογιστών δεν έχουν κανένα δεσμευτικό και νομικό περιεχόμενο. Για να ισχύσουν οι όποιες αλλαγές, στα όρια συνταξιοδότησης του ελληνικού πληθυσμού, αυτές πρέπει να νομθετηθούν. Δεν ισχύουν, χωρίς την ψήφιση νέων νόμων.

Ως εκ τούτου, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε...