6/11/2023 : “Τιμώντας” τον αποτρόπαιο και ολέθριο Κώστα Σημίτη, που φέρει την πρωταρχική ευθύνη, για την μακροημερεύουσα παρούσα και έχουσα μακρύ μέλλον μπροστά της, βαρύτατη χρεωκοπία και χρεωδουλεία της Ελλάδας. Το οβιδιακό και σκοτεινό παρελθόν του “κ. Καθηγητού”, τον οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου, ορθώς πράττων, σιχαινόταν, αλλά…

 6/11/2023 Ο τέως πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ως η προσωποποίηση του ολέθρου και του απόλυτου κακού, η πρόεδρος του κράτους Κατερίνα Σακελλαρόπουλου (το “ανθελληνικό Pokémon”, όπως, χαρακτηριστικά, την ονομάζει η γνωστή δικηγόρος Ειρήνη Μαρούπα) και ο, νυν, πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, που είναι αυτό, που είναι, επειδή στερείται αντιπάλων και πρωταρχικά, είναι γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και μέλος της γνωστής οικογένειας, που έχει και αυτή, την πολιτική, ως κύρια - αλλά, με κανέναν τρόπο, ως αποκλειστική - επαγγελματική απασχόληση, στην τιμητική εκδήλωση, για αυτό το προσωπείο του απόλυτου κακού. 

 

Την περασμένη Δευτέρα, 6 Νοεμβρίου 2023, μαζεύτηκαν η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα της ελληνικής ολιγαρχίας και του αστικού πολιτικού κόσμου του τόπου μας, με πρώτους και χειρότερους τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την πρόεδρο του κράτους Αικατερίνη Σακελλαρόπουλου (εξαιρουμένου - προς τιμήν του, ακόμη και αν το έπραξε, για οπορτουνιστικούς λόγους - του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασσελάκη), για να “τιμήσουν” τον καταστροφέα της ελληνικής οικονομίας, τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος, όπως, πριν τέσσερα χρόνια (στις 25 Οκτωβρίου 2019), με το μνημειώδες, για μένα, δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 1970 - 1981 - 2002 - 2019 : Κώστας Σημίτης vs Κώστας Σημίτης. (Ένα ιστορικό οδοιπορικό, στην μεταμόρφωση της εμβληματικής πολιτικής φυσιογνωμίας του ελληνικού "ευρωπαϊσμού", από το "ΌΧΙ στην ΕΟΚ", στο "ΝΑΙ στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη", ως δείγμα της στρατηγικής πολιτικής αποτυχίας του ιδίου , αλλά και του ελληνικού αστισμού). έχει, στην διάρκεια του μακρού πολιτικού του βίου, πραγματοποιήσει τεράστιες, οβιδιακού τύπου, μεταμορφώσεις και χαοτικές διακυμάνσεις, ξεκινώντας, ως τολμητίας αγωνιστής, κατά του καθεστώτος της στρατιωτικής δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, ως βομβιστής και μετά την μεταπολίτευση της 24/7/1974, με την δράση του, ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, δια των σθεναρών, σοβαρών και ομολογουμένως, τεκμηριωμένων, σε γενικές γραμμές, επιχειρημάτων του, κατά της ένταξης της Ελλάδας, στην, τότε, Ευρωπαϊκή Οικονομική Ενότητα (ΕΟΚ), που, από τον Νοέμβριο του 1993, μετονομάστηκε, ψευδεπίγραφα, σε “Ευρωπαϊκή Ένωση” και την τεράστια πολιτική κωλοτούμπα, που διέπραξε ο ίδιος - όπως και το κόμμα του -, ως κυβερνητικό στέλεχος, με την αποδοχή της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ, την 1/1/1981 και που στο τέλος, ως πρωθυπουργός της χώρας, ένταξε, αψήφιστα και επιπόλαια, αλλά έχοντας την απαραίτητη γνώση, ώστε να έχει υπόψη του τα όσα ακολούθησαν, την 1/1/2002, την Ελλάδα, στην ζώνη του ευρώ, οδηγώντας την χώρα, στον όλεθρο, που συνεχίζουν να βιώνουν η ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Ο Κώστας Σημίτης (η ποντικομαμή, ο πασίγνωστος “Τάπερμαν” της αείμνηστης Μαλβίνας Κάραλη), μετά της συζύγου του Δάφνης, στην εκδήλωση, με την οποία τον τίμησε η εντόπια ολιγαρχία, για το, ανεξίτηλα, ολέθριο έργο του, ως πρωθυπουργού, με την καταστροφική ένταξη της Ελλάδας, από την 1/1/2002, στην ευρωζώνη.

Θα καταθέσω, για μία ακόμη φορά, τα όσα γνώριζα την εποχή που, στην παντοδυναμία του, ο, τότε, πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και η, δήθεν, εκσυγχρονιστική του παρέα, δηλαδή ο Γιώργος Πανταγιάς, ο Νίκος Θέμελης, ο Θόδωρος Τσουκάτος, ο Τάσος Μαντέλης, ο Γιάννης Στουρνάρας (μια παρέα πρώην μαοϊκών, πρώην κνιτών και λοιπών συναφών φαιδρών προσώπων) και όλα τα “άνθη του κακού” (ο κωμικοτραγικός Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Λουκάς Παπαδήμος, η παλαιά, επί της πρώτης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, νομάρχις Καστοριάς, Άννα Διαμαντοπουλου, που, αυτές τις ημέρες, μας είπε ότι δεν θέλει η Ευρώπη να γίνει σκουρόχρωμη και άλλοι πολλοί), επιχειρούσαν, με κάθε τρόπο - νόμιμο και κυρίως, παράνομο -, να εντάξουν την Ελλάδα, στην σχεδιαζόμενη, εκείνη την εποχή (μιλάμε για τα μέσα, προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990), ζώνη του ευρώ, ήτοι ένα σχεδιαζόμενο νόμισμα, το οποίο επρόκειτο να αντικαταστήσει όλα τα εθνικά νομίσματα των κρατών, που θα σχημάτιζαν αυτήν την σφικτή νομισματική ένωση, δηλαδή την ευρωζώνη.  

6/11/2023 Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα, στην εκδήλωση “τιμής”, στον απαίσιο καταστροφέα του τόπου μας Κώστα Σημίτη…

Για μένα, ήταν δεδομένο ότι η ελληνική οικονομία, ως κλειστή οικονομία, που ήταν (και παραμένει να είναι), με δεδομένη, επίσης, την οικονομική πολιτική, η οποία στηριζόταν (και λίγο-πολύ, παραμένει να στηρίζεται, έστω και σε πολύ μικρότερο βαθμό, από ότι, επί δραχμής), στα δημοσιονομικά ελλείμματα, στην νομισματοκοπή, όπως και κυρίως, στους περιορισμούς εξαγωγής συναλλάγματος, δεν ήταν δυνατόν, με το συγκεκριμένο παραγωγικό, συγκροτητικής φύσεως, μοντέλο, το οποίο διήπε και διέπει την ελληνική οικονομία, με μια θάλασσα ατομικών και μικρομεσαίων εταιρικών επιχειρήσεων, να ενταχθεί, σε οποιαδήποτε νομισματική ζώνη. 

Αυτό, άλλωστε, έχει αποδείξει, σαφώς και κατηγορηματικώς, η παλαιά νομισματική ιστορία του τόπου μας με την μακρινή, αλλά και δραματική ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στην Λατινική Νομισματική Ένωση του 19ου αιώνα, επί Χαριλάου Τρικούπη, Θεόδωρου Δηληγιάννη και λοιπών πολιτικών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης.

Αυτή η ένταξη υπήρξε καταστροφική, για την ελληνική οικονομία, οδηγώντας την, στην γνωστή - αλλά, στην πραγματικότητα, άγνωστη, για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία - χρεωκοπία του 1893 (μια επανάληψη της οποίας αποτελεί και η σύγχρονη ελληνική χρεωκοπία του 2010, με τις ανάλογες επιπτώσεις), λόγω αυτής της ένταξης της χώρας μας, στην ατελή, τότε, Λατινική Νομισματική Ένωση, η οποία το μόνο καλό, που είχε, ήταν ότι διατηρούσε τα εθνικά νομίσματα των χωρών, που συμμετείχαν, σε αυτήν την νομισματική ζώνη και τα οποία εθνικά νομίσματα υποτίθεται ότι θα κυμαίνονταν, γύρω από την αξία του σταθερού, ως προς την αξία του, χρυσού γαλλικού φράγκου. 

Κάτι τέτοιο, βέβαια, στην πράξη, ουδέποτε συνέβη, με αποτέλεσμα τις διαρκείς αξιακές ανισορροπίες, ανάμεσα στα εθνικά νομίσματα, επειδή τα κράτη τύπωναν περισσότερο χρήμα, από αυτό που προβλεπόταν από την ιδεατή ισοτιμία της νομισματικής μονάδας της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης, δηλαδή το χρυσό γαλλικό φράγκο, δημιουργώντας μια αλύσσωση δυσμενών, για αυτήν την νομισματική ζώνη, εξελίξεων, που, σταδιακά και μακροχρόνια, οδήγησε, στην εγκατάλειψη αυτής της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης, που είχε δημιουργηθεί, το 1865, αφού, προηγουμένως αυτή η νομισματική ένωση είχε γίνει σκιά του εαυτού της, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα, να ατονήσει, πλήρως, να περιπέσει, στην αφάνεια και στο τέλος, να διαλυθεί και επισήμως, το 1927.

[Τα όσα αφορούν την Λατινική Νομισματική Ένωση οι αναγνώστες μπορούν να τα διαβάσουν τα παλαιά δημοσίευματά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλους :  1893 - 1932 - 2010 : Από την Λατινική Νομισματική Ένωση στην ΟΝΕ. Ομοιότητες και διαφορές τριών ελληνικών χρεωκοπιών. (Seigniorage, ευρωομοσπονδία και επιστροφή στην δραχμή). και Η οξυδερκής πρόβλεψη του Μιχαήλ Μπακούνιν για τα αδιέξοδα του μίζερου καπιταλιστικού διεθνισμού και η αποδιοργανωτική πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. (Από την εμπειρία της διάλυσης της Λατινικής Ένωσης, στην, σε slow motion, κατάρρευση της "Ευρωπαϊκής Ένωσης"). Πραγματικά, αξίζει να διαβαστούν].

Τηρουμένων των αναλογιών και παρά το γεγονός ότι οι δημιουργοί της ευρωζώνης, έχοντας γνώση της ιστορικής εμπειρίας της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης θέλησαν να αποφύγουν τα προβλήματα, που εκείνη παρουσίασε, γι’ αυτό και επέλεξαν την δημιουργία ενός κοινού νομίσματος, για όλα τα κράτη, που επρόκειτο να συμμετάσχουν, στην ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα τα προβλήματα της ευρωζώνης παραμένουν να είναι τα ίδια, με αυτά της Λατινικής Νομισματικής Ένωσης διότι το κοινό νόμισμα, το ευρώ, λειτουργεί ως ένας άτυπος μηχανισμός συναλλαγματικών ισορροπιών, αφού το ευρώ λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα, για κάθε ένα κράτος, που συμμετέχει, σε αυτήν, εν όψει του γεγονότος ότι όλα τα κράτη της ευρωζώνης έχουν απεκδυθεί, από ένα πολύ σημαντικό τμήμα του κεντρικού πυρήνα, που τα συγκροτεί, ως κρατικές οντότητες, αφού, πλέον, έχουν παύσει να εκδίδουν νόμισμα, το οποίο εκδίδεται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. 

Αυτό είναι και το κομβικό γεγονός, το οποίο λειτουργεί, λιγότερο και περισσότερο διαφορετικά, για κάθε μία από τις οικονομίες των κρατών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη και τούτο διότι δεν έχουμε να κάνουμε με οικονομίες, οι οποίες είναι συμβατές, μεταξύ τους, αλλά με οικονομίες, οι οποίες παρουσιάζουν τεράστιες αποκλίσεις, μεταξύ τους και κυρίως, ανάμεσα, στον Βορρά και στον Νότο, εξαιτίας της διαφορετικής δόμησης και λειτουργίας των οικονομιών αυτών, με τις τεράστιες διαφορές στα επίπεδα των παραγωγικοτήτων τους, της σύνθεσης των εργατικών τους δυναμικών, των μεγεθών των επιχειρήσεών τους, κλπ.

Ως εκ τούτου αυτή η λειτουργία του ευρώ, ως άτυπου και κρυφού μηχανισμού συναλλαγματικών ισορροπιών, ανάμεσα στις οικονομίες, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη, αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα αυτής της νομισματικής ένωσης, αφού, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν οι ικανοί εξισορροπητικοί μηχανισμοί, που να εξομαλύνουν, στην ουσία τους, αυτές τις ανισορροπίες, ανάμεσα στις οικονομίες των κρατών της, εν λόγω, νομισματικής ένωσης, αφού ο προϋπολογισμός της “Ευρωπαϊκής Ένωσης” είναι, απολύτως, ανεπαρκής, για να εξομαλύνει αυτές τις διαφορές, επειδή τα υπάρχοντα ευρωπαϊκά προγράμματα μεταβίβασης πόρων, από τις ισχυρότερες, στις ασθενέστερες χώρες και περιοχές, αποτελούν, παρά την διαφήμισή τους, σταγόνα, στον ωκεανό των προβλημάτων, που προξενούν, κυρίως, οι οικονομικές και παραγωγικές ανισορροπίες των οικονομιών των κρατών αυτών. 

Και φυσικά, το τελικό αποτέλεσμα, για το οποίο ουδείς, σχεδόν, θέτει, στο τραπέζι των απαραίτητων συζητήσεων, είναι ότι μέσα στην ευρωζώνη έχουν σχηματιστεί δύο ομάδες κρατών, που συγκροτούν τον κλασσικό καπιταλιστικό διαχωρισμό, ανάμεσα στην Μητρόπολη και την Περιφέρεια. 

Έτσι, στην Μητρόπολη, η οποία λιγότερο, ή περισσότερο, αποτελείται από κράτη ισχυρά, τα οποία, ουσιαστικά, επιβάλλουν τις απόψεις τους, για την ακολουθητέα οικονομική πολιτική, έτσι όπως αυτή αποφασίζεται, στο ανύπαρκτο, θεσμικά, αλλά, ουσιαστικά, λειτουργικό, αν και άτυπο Eurogroup των υπουργών Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης. 

Από την άλλη πλευρά, στην Περιφέρεια αυτής νομισματικής ζώνης, βρίσκονται εκείνοι, που υφίσταται όλες τις αρνητικές επιπτώσεις, που παρουσιάζονται στον παλαιό κλασικό καπιταλισμό και κυρίως, η αέναη οικονομική εξάρτηση και υποταγή, στις ντιρεκτίβες, που λαμβάνονται και εκδίδονται, στην Μητρόπολη, που έχει τον πρώτο λόγο, στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, γύρω από την έκδοση και την κυκλοφορία του κοινού νομίσματος του ευρώ, με την Γερμανία - και πολύ λιγότερο, την Γαλλία - να είναι εκείνη, η οποία, μαζί με μια ομάδα των βορείων χωρών (ήτοι την Ολλανδία, την Φιλανδία, το Βέλγιο και τις υπόλοιπες) να επιβάλλουν τα όσα αφορούν τα ζωτικά ζητήματα, γύρω από το κοινό νόμισμα και τις ακολουθητέες οικονομικές, δημοσιονομικές, κοινωνικές, εισοδηματικές και λοιπές πολιτικές των χωρών της ευρωζωνικής Περιφέρειας, στην χείριστη θέση της οποίας βρίσκεται η χρεωκοπημένη και σε ειδικό καθεστώς ελεγχόμενης πτώχευσης, βρίσκεται η Ελλάδα.

Η θέση του Στέφανου Κασσελάκη, στην εκδήλωση, για τον Κώστα Σημίτη έμεινε κενή. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσήλθε, για να “τιμήσει” τον Κώστα Σημίτη. Και έπραξε, ορθότατα, έστω και αν αυτό το έπραξε, για λόγους οπορτουνιστικής πολιτικής τακτικής.

Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας, από την εποχή της ένταξης της, στην ευρωζώνη, την 1/1/2002, οπότε και υπέστη μια αφανή χρεωκοπία, που κρύφτηκε, μέχρι το 2010, για λόγους τραπεζικής, κυρίως, κερδοσκοπίας, “κάτω από το χαλί”,  λόγω του τεράστιου δημοσίου χρέους της, το οποίο ξεπερνούσε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, αλλά όσο ήταν (κατά 85%) δραχμικό, το δημόσιο χρέος αυτό ήταν, πλήρως, ακίνδυνο και απολύτως, διαχειρίσιμο.

Όμως, με την μετατροπή του, στο μοιραίο έτος 2002, σε ένα χρέος εκφρασμένο, πλήρως, σε ευρώ, δηλαδή σε ένα νόμισμα, το οποίο λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα, επειδή δεν παράγεται στην Ελλάδα, το ελληνικό δημόσιο χρέος να καταστεί, απολύτως, αδύνατο να εξυπηρετηθεί και ως εκ τούτου, να χρεωκοπήσει, αφανώς, αρχικά, την 1/1/2002 και επισήμως, τον Απρίλιο του 2010, με αποτέλεσμα την υπαγωγή της ελληνικής κοινωνίας, στο συνεχόμενο, διαρκές και αέναο καθεστώς της χρεωδουλείας των Μνημονίων και των δήθεν «μεταμνημονιακών υποχρεώσεων» της χώρας, που θα φθάσουν - υποτίθεται -, έως το 2070, το οποίο, κατά πάσα βεβαιότητα, θα ξεπεράσουν, κατά πολύ, όσο η Ελλάδα παραμένει, στην ευρωζώνη, διότι, αυτή είναι η λογική των καθεστώτων της χρεωδουλείας, όσο αυτά διατηρούνται Δηλαδή τα χρέη να φουσκώνουν, όσο και να πληρώνονται, όπως δείχνει και ο παραπάνω πίνακας, που δανείζομαι, από τον διαδικτυακό φίλο μου Όθωνα Κουμαρέλλα, στον οποίο πρέπει να προσθέσω και το απλούστατο πραγματικό γεγονός ότι, όταν η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, το ελληνικό δημόσιο χρέος έφθανε, περίπου, στα 377 δισεκ. €, ενώ τώρα “αισίως”, έχει ξεπεράσει τα 405 δισεκ. € (και στην πραγματικότητα, τα 428 δισεκ. €) και το οποίο, αενάως, θα συνεχίσει την φρενήρη ανοδική του πορεία.

Αυτά είναι τα μαύρα χάλια της χώρας. Και αυτά τα χάλια πρόκειται να χειροτερεύσουν.

Το ερώτημα είναι ο “κ. καθηγητής”, ο Κώστας Σημίτης (τον οποίο, δικαίως, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, που βέβαια έκανε και αυτός τα δικά του βαρύτατα σφάλματα - αφού δεν έβγαλε την χώρα από την ΕΟΚ, τότε, που μπορούσε, ως πρωθυπουργός να το πράξει - σιχαινόταν), όπως και η διαλυτική ψευδοεκσυγχρονιστική του παρέα, δεν γνώριζαν αυτό, που γνώριζα εγώ και άλλοι, ότι, δηλαδή, η ελληνική οικονομία επρόκειτο να καταστραφεί μέσα στην ευρωζώνη;

Κώστας Σημίτης, Ακης Τσοχατζόπουλος, Γιάννης Παπαντωνίου (στις παλιές “καλές” εποχές…

Χρήστος Πάχτας, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάννης Παπαντωνίου, επίσης, στις παλιές “καλές” εποχές…

Γιώργος Πανταγιάς.

Αναγνωρίζοντάς τους (στον Κώστα Σημίτη, στον Λουκά Παπαδήμο, στον Γιάννη Στουρνάρα, στον Γιαννο Παπαντωνίου, στον Γκίκα Χαρδούβελη και στους υπόλοιπους της παρέας τους) και το “ευεργέτημα” της βλακείας, πρέπει να πω ότι, παράλληλα, πέραν της βλακείας, αυτό που έπραξαν, εξ αντικειμένου, είναι το να εξυπηρετήσουν μια πάγια επιθυμία της εντόπιας ολιγαρχίας. 

Η διακαής και διαρκής επιθυμία της εντόπιας ολιγαρχίας και της ευρύτερης αστικής τάξης της χώρας, ήταν να τους δοθεί η δυνατότητα να εξάγουν, χωρίς κανέναν περιορισμό, τα κεφάλαιά τους, στο εξωτερικό. 

Αυτή την διακαή επιθυμία είναι, που ικανοποίησε η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με αποτέλεσμα, περισσότερο από 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, να φύγει, στο εξωτερικό, από το 2002, μέχρι τώρα και ίσως το μέγεθος αυτό, που αναφέρω, να είναι και μετριοπαθές.

Αυτή είναι η αλήθεια και γι’ αυτόν τον λόγο, η εντόπια ολιγαρχία και η αστική πολιτική τάξη της χώρας τίμησαν τον ολέθριο, για την ελληνική κοινωνία, Κώστα Σημίτη, προχθές. 

Όλα τ’άλλα είναι άνευ ουσίας και συνουσίας.