Ο κοινωνικός πόλεμος, στην Αργεντινή : Ολοταχώς, προς το … 2001, οδηγεί την χώρα του ο εκλεγμένος “αναρχοκαπιταλιστής” πρόεδρος, Javier Geraldo Milei, με την δολαριοποίηση της οικονομίας και την διακήρυξη της κατάργησης του peso - του εθνικού νομίσματος - και της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας. (Πέραν της απεραντολόγας ασυναρτησίας του, ο “El loco” καλά θα κάνει να καταργήσει την φορολογία, άπαξ δια παντός).

20/12/2001 : Το ελικόπτερο φυγαδεύει, από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, στο Μπουένος Άιρες, τον πρόεδρο Fernando dela Rua, για να σωθεί, από την μανία του εξεγερμένου πλήθους, εξ αιτίας της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης και της εξαθλίωσης των κατοίκων της Αργεντινής, από το 1892. (Παρεμπιπτόντως, η έναρξη της επίλυσης, τότε, του δράματος της Αργεντινής, εκείνη την εποχή, συνέπεσε, με την έναρξη του πολύ χειρότερου και μακροχρόνιου ελληνικού δράματος, με την κατάργηση της δραχμής και την ολέθρια ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στο ευρώ και την ζώνη του)…

Η επικράτηση του “άναρχο”καπιταλιστή νεοφιλελεύθερου Javier Gerardo Milei (του επονομαζόμενου “El loco”), στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, στην Αργεντινή, με το άνετο ποσοστό του 55,6%, ανοίγει το δρόμο για την όξυνση του κοινωνικού πολέμου στην χώρα αυτή, αφού ο εκλεγμένος πρόεδρος εμφανίζεται με ένα ριζοσπαστικό αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα, το οποίο, στην ουσία του, δεν αποτελεί κάτι το νέο, παρά το γεγονός ότι τον οδήγησε στην εκλογική επικράτηση, λόγω του γεγονότος ότι η κυβέρνηση των περονιστών του απερχόμενου προέδρου Alberto Fernandez απέτυχε, οικτρά, έχοντας οδηγήσει την αργεντίνικη οικονομία να εμφανίζει, τον περασμένο Οκτώβριο, σε ετήσια βάση, ένα τεράστιο ποσοστό πληθωρισμού της τάξεως του 142%. 

Στην ουσία, ο εκλεγμένος πρόεδρος Javier Milei, εάν και εφόσον εφαρμόσει τις εξαγγελίες, τις οποίες διακήρυξε, στην προεκλογική εκστρατεία, θα οδηγήσει το ρολόι της Ιστορίας της χώρας αυτής, 22 χρόνια πίσω, στον Δεκέμβριο του 2001 και στην κοινωνική εξέγερση, η οποία ξέσπασε και οδήγησε τον, τότε, πρόεδρο Fernando dela Rua, στο να φυγαδευθεί, με ελικόπτερο, από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, το οποίο είχε περικυκλωθεί, από ένα εξαγριωμένο πλήθος νεόπτωχων Αργεντινών της μεσαίας τάξης, οι οποίοι είχαν εξαθλιωθεί, εξ αιτίας της οικονομικής πολιτικής, που ακολούθησε ο πρόεδρος εκείνης της εποχής, με την επιμονή του στην σύνδεση του εθνικού  νομίσματος της χώρας, με το αμερικανικό δολάριο, γεγονός το οποίο οδήγησε το εθνικό νόμισμα, πολύ γρήγορα, να γίνει ένα σκληρό νόμισμα και απλούστατα, η αργεντινική οικονομία να καταστεί μη ανταγωνιστική, αφού δεν μπορούσε να στηρίξει την ισοτιμία του ενός δολαρίου ΗΠΑ με ένα αργεντινικό πέσο, με αποτέλεσμα η αργεντινική παραγωγή να χάσει τις αγορές της και οι ξένοι ανταγωνιστές της να κατακτήσουν τις εξωτερικές αγορές, στις οποίες κατευθύνονταν οι εξαγωγές της χώρας, η οποία, παράλληλα, έχασε και ένα μεγάλο μέρος από την εσωτερική της αγορά, εξ αιτίας του γεγονότος ότι τα ξένα προϊόντα ήταν φθηνότερα και ανταγωνιστικότερα από την εθνική παραγωγή της Αργεντινής.

Αυτή η κατάσταση οδήγησε, αναπόδραστα, στο να κλείσουν ολόκληροι παραγωγικοί τομείς της αργεντινικής οικονομίας, στην ταχεία εξάπλωση της ανεργίας και στην γοργή και τεράστια φτωχοποίηση ολόκληρων μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων της χώρας, ήτοι της εργατικής τάξης, των αγροτών, των δημοσίων υπαλλήλων και κυρίως, της λεγόμενης μεσαίας τάξης. 

Το γεγονός αυτό και η πεισματική επιμονή της κυβέρνησης του Fernando de Rua να διατηρήσει ανέγγιχτη την ισοτιμία την ισοτιμία του δολαρίου ΗΠΑ, με το πέσο, κάτι το οποίο έκανε το νόμισμα της χώρας, στην πράξη, να λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα, όξυνε τον κοινωνικό πόλεμο, στην Αργεντινή, με αποτέλεσμα σύσσωμος ο αργεντινικός λαός να ξεσηκωθεί και να εξεγερθεί, κατά της κυβέρνησης, πολιορκώντας το προεδρικό μέγαρο και αναγκάζοντας τον Fernando dela Rua, στις 20 Δεκεμβρίου 2001, να παραιτηθεί και να φυγαδευθεί πανικόβλητος, με ελικόπτερο, από την από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, κατευθυνόμενος στο εξωτερικό, καθώς το εξαγριωμένο πλήθος, που είχε ζώσει την προεδρική κατοικία, ήταν έτοιμο να εισβάλει, στο μέγαρο, πολύ περισσότερο, που εκείνες τις ημέρες της εξεγέρσης ο Fernando dela Rua αιματοκύλισε την χώρα και κάλεσε τον στρατό, που αρνήθηκε να επέμβει και κατόπιν, την αστυνομία, ακόμη και την πυροσβεστική, να κτυπήσουν το πλήθος, με τις ηγεσίες των σωμάτων αυτών, με την σειρά τους, να αρνηθούν και αυτές να υπακούσουν, στις διαταγές του προέδρου. 

Ο “ αναρχοκαπιταλιστής” φιλελεύθερος νεοεκλεγείς πρόεδρος της Αργεντινής Javier Gerardo Milei, εάν πράξει όσα, προεκλογικά, διακήρυξε, τότε αναπόδραστα, θα οδηγηθεί στο να ακολουθήσει και να έχει το τέλος του Fernando dela Rua, το Δεκέμβριο του 2001…

Όπως έγραψα, το πρόβλημα, στην Αργεντινή, ήταν απλό και σαφέστατο. Η αδιάρρηκτη σύνδεση του αργεντινικού νομίσματος, με το δολάριο ΗΠΑ, κατέστησε την αργεντινική οικονομία, μη ανταγωνιστική και την οδήγησε, στο χάος και στην καταστροφή. Το ευτύχημα, για τνη χώρα, ήταν ότι μετά την παραίτηση του Fernando de la Rua και την πολιτική αναταραχή, που ακολούθησε, με την εκλογή, από το κοινοβούλιο, άλλων τριών προέδρων, τελικά, ακολουθήθηκε η ορθολογική λύση να αποσυνδεθεί το αργεντινικό νόμισμα, από το αμερικανικό δολάριο και η οικονομία της χώρας αυτής, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, να μπορέσει, στην πορεία του χρόνου, να αποκαταστήσει την χαμένη ανταγωνιστικότητα της αργεντινικής παραγωγής, προσαρμόζοντας το νέο εθνικό νόμισμα - το πέσο -, στην οικονομία και όχι το αντίστροφο, που η εντόπια ολιγαρχία επιχειρούσε να πραγματοποιήσει και αυτό έγινε, φυσικά, με μια σειρά υποτιμήσεων του εθνικού νομίσματος. 

Όμως, η τωρινή εκλογή του Javier Gerardo Milei, στην προεδρία της χώρας, γυρίζει το κοινωνικό και οικονομικό ρολόι της Αργεντινής, στον Δεκέμβριο του 2001. Και ακόμη, χειρότερα, μάλιστα, εάν ο εκλεγμένος πρόεδρος εφαρμόζει όσα έχει διακηρύξει - κάτι το οποίο, βέβαια, μπορεί να είναι, εντελώς, διαφορετικό από αυτό που πρόκειται να πράξει, αλλά αυτό είναι κάτι, που θα φανεί -, διότι, τότε, σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, από την κατάσταση, στην οποία είχε βρεθεί η Αργεντινή 22 χρόνια νωρίτερα, από σήμερα και τούτο διότι, με την λεγόμενη δολαριοποίηση της αργεντινικής οικονομίας, την οποία υπόσχεται ο Javier Gerardo Milei, απλούστατα, θα πάψει να υπάρχει το εθνικό νόμισμα της χώρας, η οικονομία της οποίας θα εξυπηρετείται, για τις καθημερινές εσωτερικές και εξωτερικές της συναλλαγές, από το αμερικανικό δολάριο. 

Αλλά το δολάριο, φυσικά, αποτελεί ένα ξένο νόμισμα και έχει τον χαρακτήρα του ξένου συναλλάγματος, γεγονός το οποίο πρόκειται να λειτουργήσει, ως ένας χειρότερος ζουρλομανδύας για την αργεντινική παραγωγή, αφού, πολύ γρήγορα, θα την καταστήσει μη ανταγωνιστική, με αποτέλεσμα, όπως και το 2001, να χάσει τις εξωτερικές αγορές της όπως, επίσης και ένα μεγάλο τμήμα της εσωτερικής της αγοράς, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί, στην κατάρρευση της μεσαίας αλλά και της εργατικής τάξης, με την καταστροφή ολόκληρων τομέων της αργεντινικής οικονομίας, η οποία, παράλληλα, θα υποστεί ένα πρόσθετο τεράστιο πλήγμα και από την διακηρυγμένη δραστική περικοπή των κρατικών δαπανών, την οποία ο Javier Milei συμβόλισε, προεκλογικά, με την επίδειξη του περίφημου αλυσοπρίονου, με το οποίο υποσχέθηκε την πραγματοποίηση αυτών των περικοπών στις κρατικές δαπάνες, που, εφόσον πραγματοποιηθούν, πρόκειται να περιορίσουν, δραστικά, την εσωτερική ζήτηση, στην αργεντινική παραγωγή, γεγονός, το οποίο θα χειροτερέψει τα πράγματα. 

Στην ουσία, ο Javier Milei θα οδηγήσει την οικονομία της χώρας, σε μια κατάσταση χειρότερη, από εκείνη που ήταν το 2001, για την οποία έχω κάνει λόγο, σε παλαιότερα δημοσιεύματα σε αυτό, εδώ, το μπλογκ και τα οποία ξεκίνησαν, πριν 13 χρόνια, με αφορμή την πρόσφατη, τότε, οικονομική κρίση και χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, το 2010 και τα οποία δημοσιεύματα είναι, ούτως ειπείν, προφητικά και μπορούν και είναι χρήσιμο να τα διαβάσουν οι αναγνώστες, γι’ αυτό και παραθέτω, ενδεικτικά, τους τίτλους των εξής δημοσιευμάτων : Αργεντινή 2002 και Ελλάδα 2010 : Πως ο ΓΑΠ αιτιολόγησε στην εφημερίδα "Die Zeit" την άρνησή του να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους, όταν άρχισε η ελληνική κρίση. (Μια απάντηση στον Κώστα Βεργόπουλο) και Ελλάδα και Ιρλανδία 2010 - 2011 : Ψάχνοντας για έναν Nestor Kirchner. (Θα μπορούσε να είναι ο Αντώνης Σαμαράς; Δύσκολο.), τα οποία μπορώ να χαρακτηρίσω, ως προφητικά, για το πώς εξελίχθηκε και εξελίσσεται η βαριά οικονομική κρίση, η χρεωκοπία και η ελεγχόμενη διαδικασία της πτώχευσης της κρατικής και της ιδιωτικής οικονομιαδ της χώρας μας, από εκείνη την μακρινή εποχή του 2010, μέχρι σήμερα, και στο διηνεκές μέλλον, όσο η χώρα μας παραμείνει, στην ευρωζώνη και χρησιμοποιεί, ως νόμισμά της, το ευρώ, το οποίο λειτουργεί και αυτό, ως ξένο συνάλλαγμα, δηλαδή ουσιαστικά, ως ζουρλομανδύας για την ελληνική παραγωγή και την ελληνική οικονομία, η οποία έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη, όλα αυτά τα χρόνια, που έχουν περάσει και τα οποία την έχουν βλάψει και συνεχίζουν να την βλάπτουν, ανεπανόρθωτα. 

Αυτή πρόκειται να είναι και η τύχη της Αργεντινής εάν ο εκλεγμένος “αναρχοκαπιταλιστής” πρόεδρος  πραγματοποιήσει όσα έχει εξαγγείλει, προεκλογικά, αφού θα οδηγήσει την χώρα του, με την κατάργηση του εθνικού της νομίσματος και την υιοθέτηση του δολαρίου, το οποίο φυσικά είναι και λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα. 

Η Αργεντινή θα οδηγηθεί, στην καταστροφή· πολύ περισσότερο, μάλιστα, που, μαζί με την κατάργηση του εθνικού νομίσματος, ο Javier Milei έχει διακηρύξει και την κατάργηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας, κάτι, που φαίνεται λογικό, αφού, ουσιαστικά, τον ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας, η οποία θα καθορίζει, στην πράξη, την νομισματική της πολιτική, πρόκειται να είναι η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ η Fed. 

Υπό αυτές συνθήκες, το μέλλον της Αργεντινής φαίνεται, ως σκοτεινό, με την όξυνση του κοινωνικού πολέμου, την φτωχοποίηση τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού της χώρας που, φυσικά, θα τον οδηγήσουν, σε νέες εξεγέρσεις, κατά της κυβέρνησης και του κράτους. Άλλωστε η Αργεντινή είναι μαθημένη, σε αυτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας πρέπει να τα υποστούν, εκ νέου, παρά το γεγονός ότι η εκλογή του Javier Milei, ως προέδρου της χώρας, που είναι ποια είναι μια αυτοκτονική επιλογή απελπισίας, την οποία, στην παρούσα φάση, η πλειοψηφία του αργεντινικού πληθυσμού δεν μπορεί να αντιληφθεί και λόγω των αδιεξόδων, στα οποία την έχει οδηγήσει η ανικανότητα της κυβέρνησης των περονιστών να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του τεράστιου πληθωρισμού και της συναφούς πτώσης του βιοτικού επιπέδου, στην χώρα. 

Η εμπειρία, που πρόκειται να αποκομίσει ο αργεντινικός πληθυσμός, από την διακυβέρνηση του Javier Milei, εφόσον αυτός, όπως προανέφερα, πραγματοποιήσει τις διακηρύξεις του, πρόκειται να είναι δραματική, αλλά αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν σημαίνει το τέλος της Ιστορίας, για την αργεντινική κοινωνία, η οποία, προφανώς, στην πορεία του χρόνου, θα αντιδράσει, δυναμικά, εξεγειρόμενη, κατά του νέου προέδρου της χώρας, της κυβέρνησης και του κράτους, εφόσον ο εκλεγμένος πρόεδρος επιχειρήσει να πραγματοποιήσει όσα έχει εξαγγείλει. 

Βέβαια, εάν ο εκλεγμένος πρόεδρος της Αργεντινής Javier Gerardo Milei (o “El loco”) - πέραν της απεραντολόγας ασυναρτησίολογίας του - θέλει να είναι ένας “ριζοσπάστης φιλελεύθερος” πολιτικός, αυτό που έχει να κάνει, είναι πολύ απλό. 

Ας το υποδείξω :

Πρέπει να προχωρήσει, στην κατάργηση της φορολογίας, άπαξ δια παντός. 

Αλλά αυτό δεν πρόκειται να το κάνει, για τον απλούστατο λόγο ότι θα έπρεπε, για να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο, να διατηρήσει την Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής και το εθνικό νόμισμα της χώρας, προκειμένου να μπορέσει να καθορίσει το επίπεδο των κρατικών δαπανών, που θεωρεί ως αναγκαίο, αφήνοντας την ιδιωτική οικονομία να δραστηριοποιηθεί, μέσα σε ένα πλαίσιο ελέγχων της αλυσίδας μισθών - τιμών - κερδών - εισοδημάτων. 

Φυσικά δεν πρόκειται να το κάνει και δεν μπορεί να το κάνει, εφόσον έχει αποφασίσει να τηρήσει τις προεκλογικές του εξαγγελίας, έστω και εν μέρει. 

Η εντόπια οικονομική ολιγαρχία του Μπουένος Άιρες δεν πρόκειται να ανεχθεί κάτι τέτοιο, όπως, άλλωστε, δεν ανέχεται και καμιά άλλη οικονομική ολιγαρχία, στις χώρες του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, έτσι όπως αυτός έχει διαμορφωθεί, σύμφωνα με τα πρότυπα της Δύσης. 

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα, που γεννιέται, είναι η θέση της Αργεντινής στους BRICS, στον οικονομικό συνεταιρισμό των οποίων έχει αποφασίσει να εντάξει την χώρα η απερχόμενη κυβέρνηση των περονιστών. Η φιλοαμερικανική πολιτική, την οποία έχει εξαγγείλει ο Javier Milei και ο διακηρυγμένος πρωτόγονος αντικομμουνισμός του, είναι λογικό ότι θα τον οδηγήσουν, στο να απομακρύνει την Αργεντινή από αυτόν τον συγκροτούμενο διεθνή οικονομικό συνεταιρισμό. Αν και αυτό είναι κάτι, που πρέπει, επίσης, να περιμένουμε, για να δούμε, εάν θα το πράξει.

Εν πάση περιπτώσει, όσα άσχημα, πρόκειται να συμβούν, στην Αργεντινή, είναι άξια παρατήρησης. Και φυσικά, εδώ, θα είμαστε, για να παρατηρήσουμε τις δυσχερείς εξελίξεις, τις οποίες πρόκειται να αντιμετωπίσει η αργεντινική κοινωνία. 

Ως εκ τούτου, και σε αυτήν την περίπτωση, χρειάζεται υπομονή. 

Αν και τελικά, ο αργεντινικός λαός πρόκειται να βρει τον δρόμο του, όσες δυσχέρειες και αν κληθεί να αντιμετωπίσει, αφού η Αργεντινοί είναι μαθημένοι και συνηθισμένοι, στο να αντιδρούν και να μη μένουν παθητικοί θεατές των εξελίξεων, που τους βλάπτουν, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει, σήμερα, στην ελληνική κοινωνία.