Αργεντινή 2002 και Ελλάδα 2010 : Πως ο ΓΑΠ αιτιολόγησε στην εφημερίδα "Die Zeit" την άρνησή του να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους, όταν άρχισε η ελληνική κρίση. (Μια απάντηση στον Κώστα Βεργόπουλο).
Ο Πωλ Κρούγκμαν για την αργεντίνικη κρίση του 2002. (Από το βιβλίο του "Η κρίση του 2008"). Οι ομοιότητες με την ελληνική κρίση είναι πασίδηλες και πασιφανείς, αφού στην πρώτη περίπτωση, οι Αργεντίνοι φόρεσαν τον σκληρό κορσέ του δολλάριου, με το οποίο συνέδεσαν δογματικά το πέσο, ενώ οι Έλληνες φόρεσαν (τον πιο σκληρό) κορσέ του ευρώ. Τα αποτελέσματα ήσαν αναμενόμενα, πολύ περισσότερο που ο ΓΑΠ ήλθε για να ... διαφημίσει στις διεθνείς αγορές το αναξιόχρεο της Ελλάδας.
"Ο κυρ-Μπάμπης (Παπαδημητρίου), αγαπητέ Θοδωρή, κάνει τις κωλοτούμπες του και τα γυρνάει, κατά εκεί που θέλει, αφού είναι το πιστό σκυλί των αφεντικών του. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε αναφορά σε αυτόν, αποτελεί μάταιο κόπο και χάσιμο χρόνου.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον κυρ-Μπάμπη στον βούρκο του και ας πιάσουμε τον κυρ-Βεργόπουλο, ο οποίος δεν μας τα λέει καλά. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού αποτελεί ένα δείγμα της σύγχισης και του πολιτικοϊδεολογικού αποπροσανατολισμού, που διακατέχει την ελληνική πνευματική ελίτ στό σύνολό της, ως απότοκο της επελθούσας καταιγιστικής κρίσης στην ελληνική οικονομία, μιας κρίσης, που ήταν απρόσμενη, όσο και αν όλοι τώρα, εκ των υστέρων, λένε ότι την γνώριζαν και την περίμεναν.
(Βλακείες. Ούτε την γνώριζαν, ούτε την περίμεναν, σε αυτήν την έκταση. Γι' αυτό και δεν πήραν τα μέτρα που έπρεπε και γι' αυτό η ελληνική πολιτική ελίτ και ιδιαίτερα η μοιραία κυβέρνηση του ΓΑΠ, την οδήγησε, μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους της - οι οποίοι λειτούργησαν σαν μαθητευόμενοι μάγοι -, στο έσχατο σημείο, μετατρέποντάς την από οξεία ελληνική δημοσιονομική κρίση, σε χρόνια κρίση χρέους της ευρωζώνης και κρίση του ευρώ ως νομίσματος, το οποίο δεν έχει την απαραίτητη νομισματική βαθύτητα και την προαπαιτούμενη κάλυψη από την υποτιθέμενη Κεντρική Τράπεζα, που το εκδίδει και η οποία δεν έχει πίσω και πάνω από αυτήν μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, που να ασκεί την δέουσα νομισματική και κυρίως δημοσιονομική πολιτική. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Δεν γνώριζαν και δεν αντελήφθησαν το που πήγαιναν. Και φυσικά οδήγησαν το σκάφος - και το ελληνικό και το ευρωζωνικό - στα βράχια).
Κατ' αρχήν, δεν έχει δίκιο ο κυρ-Βεργόπουλος, λέγοντας ότι η πτώχευση δεν ήταν επιλογή της Αργεντινής, αλλά του Δ.Ν.Τ. Το Δ.Ν.Τ. έκανε - όπως κάνει και για την Ελλάδα - ό,τι μπορούσε, για να αποφύγει την αναδιάρθρωση του αργεντίνικου χρέους. Αυτή έγινε και ήταν η μόνη ενδεδειγμένη λύση, που επιβλήθηκε, εκ των πραγμάτων, όταν η κυβέρνηση του ντε λα Ρούε δραπέτευσε από την χώρα (ο συντηρητικός πρόεδρος, μάλιστα, το έσκασε με ελικόπτερο από το προεδρικό μέγαρο του Μπουένος Άϋρες), μπροστά στο τεράστιο κύμα των εξεγερμένων Αργεντίνων.
Αν οι Αργεντίνοι είχαν αποδεχθεί μοιρολατρικά τις λύσεις του Δ.Ν.Τ., ουδέν πρόβλημα θα υπήρχε. Το αργεντίνικο χρέος θα πληρωνόταν (δεν ήταν άλλωστε της τάξης του 120% του ΑΕΠ που είναι στην Ελλάδα - το αντίθετο μάλιστα ήταν πολύ μικρότερο) εις βάρος της πραγματικής οικονομίας και εις βάρος των εισοδημάτων των Αργεντίνων. Και φυσικά, το ίδιο θα γίνει και στην Ελλάδα, αν οι Έλληνες αποδεχθούν, μοιρολατρικά, τις λύσεις, που προτείνουν οι ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, με το Μνημόνιο της Πρωτομαγιάς του 2010. Το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αποπληρωθεί. Και αυτό θα γίνει φυσικά πάνω στις πλάτες της πραγματικής οικονομίας και των Ελλήνων.
Η διαφορά, με το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, διότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι τεράστιο, σε σχέση με το αργεντίνικο, το οποίο δεν υπερέβαινε το 40% του ΑΕΠ και φυσικά το πρόγραμμα του Μνημονίου, ρίχνοντας την χώρα σε μια μακρά υποαναπτυξιακή πορεία, καθιστά απαραίτητη μια κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία, αν αφεθεί να την κάνει η εθελόδουλη κυβέρνηση του ΓΑΠ, θα μοιάζει περισσότερο με μια συγκεκαλυμένη πτώχευση, παρά με πραγματική αναδιάρθρωση.
Και εδώ, ως προς την ορολογία, ο Βεργόπουλος, επίσης, συγχέει τα πράγματα, μπλέκοντας την πτώχευση με την παύση πληρωμών. Το έχω ξαναγράψει ότι πτώχευση έχουμε όταν μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της, παύει την πληρωμή των χρεών της, δηλώνει ότι αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη της και θέτει τον εαυτό της, υπό την δαμόκλειο σπάθη των δανειστών της, οι οποίοι, ό,τι δεν μπορούν να λάβουν σε ρευστό, το λαμβάνουν σε είδος, πράγμα που σημαίνει ότι οι παραγωγικοί πόροι της τίθεται στην διάθεση των δανειστών, είτε κατάσχονται, προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη της. Αντίθετα, η παύση πληρωμών μιας χώρας δεν είναι πτώχευση. Στην στάση πληρωμών η χώρα καταφεύγει, μονομερώς, προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση και για να αποφύγει να τεθούν οι πόροι της στην διάθεση των δανειστών της. Από απόψεως διεθνούς δικαίου, για να δικαιολογηθεί η μονομερής στάση πληρωμών από την Ελλάδα, πρέπει το χρέος της να μπορεί να χαρακτηρισθεί απεχθές, ο δανεισμός να μην έγινε προς το συμφέρον της χώρας και του λαού της, αλλά να έγινε με ανήθικο ή/και παράνομο τρόπο και οι δανειστές να γνώριζαν περί τίνος πρόκειται (ότι δηλαδή οι δανειακές συμβάσεις ήσαν παράνομες ή/και ανήθικες και ότι ο δανεισμός δεν έγινε προς το συμφέρον της χώρας και του πληθυσμού της).
Από εκεί και πέρα, φυσικά, η κήρυξη πτώχευσης, είτε με την επίσημη μορφή της, είτε με μια μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους, που θα υποκρύπτει πτώχευση, την οποία θα κάνει η κυβέρνηση του ΓΑΠ, θα αποτελειώσει τα εναπομείναντα λαϊκά εισοδήματα, όπως λέει ο Βεργόπουλος. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο, διότι η στάση πληρωμών δεν είναι πτώχευση και μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση των λαϊκών εισοδημάτων και σε ανάπτυξη, η οποία θα έλθει, με το σπάσιμο του φαύλου κύκλου του χρέους και της υπανάπτυξης, που έχει φέρει στην χώρα ο εγκληματικός και θανατηφόρος εναγκαλισμός της, με το ευρώ, του οποίου την έκδοση δεν ελέγχει αυτή, αλλά μια ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ελίτ, η οποία και καθορίζει την νομισματική πολιτική και τώρα πια και την δημοσιονομική πολιτική της, αφού προηγουμένως, η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, εντάσσοντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, έθεσε τις βάσεις της παρούσας κρίσης, μετατρέποντας, πάνω από το 85% του ελληνικού δημόσιου χρέους, από δραχμικό χρέος, που ήταν πριν από το 2002, που η χώρα μας εντάχθηκε στην ευρωζώνη, σε χρέος που εκφράζεται σε ευρώ, δηλαδή σε ένα ουσιαστικά ξένο νόμισμα (και επαναλαμβάνω ότι το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, επειδή η χώρα δεν το εκδίδει αυτή και έτσι δεν ελέγχει την κυκλοφορία του).
Η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ έκανε μια τεράστια βλακεία, μια εγκληματικά εσφαλμένη στρατηγική επιλογή, με την υιοθέτηση του ευρώ το 2002, αλλά η παρούσα κυβέρνηση του αφελούς ΓΑΠ διέπραξε ένα ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα, το οποίο αγγίζει, απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα, το όριο της προδοσίας και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών κύκλων, τους οποίους κυριολεκτικά έσωσε από την καταστροφή, με την υπογραφή του Μνημονίου τον Μάϊο του 2010 και αυτό εξακολουθεί και πράττει και τώρα, με την στάση της και την δουλική συμπεριφορά της απέναντι σους Ευρωπαίους "εταίρους" - μιά στάση η οποία δείχνει και τις χασματικές ελλείψεις της σε στελεχικό δυναμικό, που να μπορεί να διεξαγάγει μια στοιχειώδη διαπραγμάτευση, με τους "εταίρους" από την αρχή της κρίσης, τον Ιανουάριο του 2010 έως τώρα.
Μπορεί αυτό να φαίνεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Και δεν είναι, διότι ο ΓΑΠ, σχεδόν από την αρχή, στρατεύθηκε υπέρ της σωτηρίας του ευρώ, της ευρωζώνης και κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών κύκλων και όχι υπέρ της χώρας και του πληθυσμού που τον ανέδειξε πρωθυπουργό. Δυστυχώς, για τον ΓΑΠ, αυτό είναι δηλωμένο από τον ίδιο και αυτή του η δήλωση θα τον κυνηγά, δια βίου, ιδίως όταν, εν καιρώ, κληθεί από τα αρμόδια όργανα της ελληνικής δικαιοσύνης να απολογηθεί, για όσα εγκληματικά διέπραξε, κατά της χώρας, τους πρώτους δέκα μήνες της διακυβέρνησής του.
Ο βραβευμένος από τους γερμανικούς χρηματοπιστωτικούς κύκλους και τον εκπρόσωπό τους τον κ. Άκερμαν, ο ευήθης ΓΑΠ, δήλωσε στην γερμανική εφημερίδα "Die Zeit" ότι : "Εάν σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν πιο έξυπνο να το κάνουμε όταν άρχισε η κρίση. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε να αποτρέψουμε. Θέλουμε να είμαστε απόλυτα αξιόπιστοι έναντι των πιστωτών μας".
Και για να είναι "εντελώς αξιόπιστος έναντι των πιστωτών" ο ΓΑΠ εγκατέλειψε κάθε ίχνος διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους "εταίρους" και την τρόϊκα, παραδίδοντας την χώρα σε μια, άνευ προηγουμένου, κρίση, με άδηλο μέλλον και με σίγουρη μια μακρά υπαναπτυξιακή πορεία, η οποία θα την εγκλωβίσει, ακόμα περισσότερο, στον βραχνά του χρέους, τον οποίον του φόρεσε η πολιτική ελίτ του τόπου, με την ένταξή της χώρας στην ευρωζώνη, που κατέστησε το ελληνικό χρέος μη διαχειρίσιμο, για τους λόγους, που ήδη έχω περιγράψει.
Γι' αυτή την ανοικτά προδοτική πολιτική, ουδέν λέει ο Βεργόπουλος, ενώ φαίνεται ότι έρχεται να υπερασπίσει την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη. Ενώ, λοιπόν, είναι πλήρως φανερό ότι η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη ήταν μια αδιέξοδη πολιτική, που οδήγησε την χώρα σε αυτά τα χάλια, ο Βεργόπουλος έρχεται να μας πει, εμμέσως, πλην σαφώς, πως καλώς έγινε αυτή η ένταξη, αποκρύβοντας την πραγματικότητα, όπως, άλλωστε, πράττει το σύνολο, σχεδόν, της πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ελίτ της χώρας.
Επικαλείται ο Βεργόπουλος το γεγονός ότι οι γερμανικοί τραπεζικοί κύκλοι θέλουν την αποβολή της Ελλάδας (και των νότιων της Ευρώπης) από το ευρώ. Και λοιπόν; Σε αυτό οι Γερμανοί έχουν δίκιο. (Ασχέτως, αν την έβαλαν στην ευρωζώνη, λειτουργώντας με έναν στενά συμφεροντολογικό τρόπο και δεν δικαιούνται, τώρα στα δύσκολα, να κάνουν το κορόϊδο). Η Ελλάδα δεν είχε καμμία δουλειά στην ευρωζώνη. Δεν πληρούσε κανένα κριτήριο, για να ενταχθεί σε αυτήν και το κυριότερο, η οικονομική δομή της χώρας ήταν τελείως διαφορετική από την δομή των βορειοευρωπαϊκών χωρών - ακόμα και από αυτήν της Ιταλίας -, με αποτέλεσμα να είναι απαραίτητη η παραμονή της, εκτός ευρωζώνης, για να μπορεί να έχει την απαιτούμενη ευελιξία να αντιμετωπίζει τα διεθνή σκαμπανεβάσματα, με το δικό της νόμισμα, το οποίο την προστάτευε, επαρκώς, έναντι των οικονομικών διακυμάνσεων της διεθνούς ζήτησης και τις συναλλαγματικές κρίσεις, που αυτές έφερναν, με την κατάλληλη νομισματική πολιτική, δηλαδή την έκδοση χρήματος και την υποτίμηση του νομίσματος, όπλα, που τώρα, είναι απαραίτητα, αλλά δεν τα έχει, λόγω της βλακώδους στρατηγικής επιλογής της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ να αντικαταστήσει την δραχμή, με το ευρώ, πιστεύοντας ότι οι υφέσεις ξεπεράστηκαν, ότι η ανάπτυξη θα είναι αειφόρα και ότι, εν πάση περιπτώσει, θα έχει την κάλυψη της Ε.Κ.Τ.(Φυσικά ούτε η ανάπτυξη υπήρξε αειφόρα, ούτε η χώρα είχε την κάλυψη της Ε.Κ.Τ.).
Βέβαια, το έχω ξαναγράψει : Η έξοδος της χώρας από το ευρώ δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα. Πολύ περισσότερο, αυτό το εγχείρημα θα ήταν εγκληματικό, αν το διέπραττε η κυβέρνηση του ΓΑΠ, διότι θα γινόταν με έναν ερασιτεχνικό και συνάμα καταστροφικό τρόπο.
Όσο, όμως, η ευρωζώνη δεν αλλάζει πολιτική, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη γίνεται ολοένα και περισσότερο αναγκαία, προκειμένου να επιβιώσει ο τόπος και να μπορέσει να ανορθωθεί, εισερχόμενος σε ρυθμούς ταχύρρυθμης ανάπτυξης, το δυνατόν γρηγορότερα.
Μια τέτοια εναλλακτική επιλογή είναι απαραίτητη και για τη νέα διαπραγμάτευση, που πρέπει να γίνει με τους εταίρους της ευρωζώνης, αφού απομακρυνθεί από την εξουσία η εξυπηρετική των συμφερόντων των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών κύκλων κυβέρνηση του ΓΑΠ και αφού καταργηθεί το αποικιοκρατικό Μνημόνιο.
Αυτή η διαπραγμάτευση, η οποία θα θέτει στο επίκεντρό της την ανάληψη της εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Ε.Κ.Τ., ή έναν άλλον οργανισμό, ο οποίος θα λειτουργεί, ως δανειστής της τελευταίας καταφυγής, για τα κράτη της ευρωζώνης [Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Οι διαβουλεύσεις για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Οικονομικής Σταθερότητας, ως "δανειστή της τελευταίας καταφυγής" για τα κράτη της ευρωζώνης και τα (αντιφατικά) σχέδια απορρόφησης του ελληνικού χρέους" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/daneistis-tis-teleftaias-katafygis.html ], θα έχει σαν κύρια όπλα και όχι ως μπλόφες, αλλά ως ενεργές και υλοποιήσιμες εναλλακτικές πολιτικές, αρχικά, την στάση των εξωτερικών πληρωμών της χώρας και σε έναν δεύτερο χρόνο, την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, με την επαναδραχμοποίηση του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Σκοπός και στόχος της ελληνικής στρατηγικής θα πρέπει να είναι η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται για την χώρα μας και συνακόλουθα η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, που ακολουθείται στην ευρωζώνη και στην πορεία, αν οι εταίροι εμμείνουν σε όσα τώρα πράττουν, η ελληνική στόχευση θα πρέπει να προσανατολισθεί στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Η ευρωζώνη δεν θα μπορούσε να το αντέξει αυτό. Αλλά και αν κατάφερνε να το αντέξει (η Γερμανία και η Γαλλία θα πρέπει να βάλουν πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αποφύγουν τις συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που θα ακολουθούσε), δεν υπάρχει άλλος τρόπος, για να μπορέσει να ορθοποδήσει η χώρα μας.
Και γι' αυτά, δεν μας λέει τίποτε ο κυρ-Βεργόπουλος..."
(Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9471&mforum=pfor#9471 της 11/10/2010 στο θέμα, που δημοσίευσε ''PETROUPOLIS FORUMS", ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, με τίτλο : "8 μύθοι για την κρίση" http://www.phpbbserver.com/pfor/index.php?mforum=pfor , όπου αναδημοσιεύονται οι θέσεις του Κώστα Βεργόπουλου, για την τρέχουσα κατάσταση στην χώρα μας).
Σχόλια