Η ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής πολιτικής και η ανεκτίμητη συνεισφορά του Αντώνη Σαμαρά.

Ο Αντώνης Σαμαράς σε photo της εποχής, που ήταν αρχηγός της "Πολιτικής Άνοιξης". Από τότε, κατάφερε να διαβεί την πολιτική έρημο και να επανέλθει στο προσκήνιο, ως αρχηγός της "Νέας Δημοκρατίας", παραλαμβάνοντας το κόμμα αυτό, εντελώς διαλυμένο και σε μια εντελώς καταθλιπτική περίοδο, για τον τόπο. Η συνεισφορά του στην γοργή τοποθέτηση ευρέων στρωμάτων συντηρητικών ψηφοφόρων, κατά του επαίσχυντου και προδοτικού περιεχομένου του Μνημονίου, που υπέγραψε ο ΓΑΠ, τον περασμένο Μάϊο είναι ανεκτίμητη. Μένει να δούμε την εξέλιξη της πορείας του αρχηγού της Ν.Δ., η οποία πορεία, ασφαλέστατα, βρίσκεται σε μια σωστή κατεύθυνση, αλλά οι δεσμεύσεις του Αντώνη Σαμαρά από την πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ, της οποίας και ο ίδιος είναι μέλος και η οποία έκανε ένα τεράστιο στρατηγικό σφάλμα, με την πρόωρη κατάργηση της δραχμής και την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, δυσκολεύουν πολύ τον απεγκλωβισμό του από την πεπατημένη γραμμή, που αυτή η ελίτ ακολουθεί και η οποία γραμμή, γενικά, στηρίζει το Μνημόνιο και τους μοντέρνους μεταναζιστές κατακτητές, που έφερε εδώ ο ΓΑΠ.


"Ουδείς θέλει να προσβάλλει την κυρία Ντόρα, αγαπητέ Παύλε. Όχι πάντως εγώ. Και νομίζω ότι επαξίως φέρει το επώνυμο της πατρικής της οικογενείας, για το οποίο να είσαι σίγουρος ότι δεν ντρέπεται. Και φυσικά πράττει ορθότατα, διότι δεν αποτελεί ντροπή το να λέγεσαι Μητσοτάκης. Ο πατήρ Μητσοτάκης, άλλωστε, είναι ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες (ίσως ο μόνος) Έλληνες statesmen, άσχετα αν κάποιος διαφωνεί, ή όχι, μαζύ του.


Από εκεί και πέρα, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, που το 1993 (έστω και μέσα στην υπερβολή του) είχε δίκιο, για όσα καταμαρτυρούσε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για το Μακεδονικό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την περίφημη, για τον κυνισμό της, ρήση του τότε πρωθυπουργού, ότι "μετά από δέκα χρόνια, ποιός θα θυμάται το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων", μια ρήση η οποία αποδείχτηκε εξωπραγματική, διότι, 17 χρόνια μετά, ουδείς έχει ξεχάσει το ζήτημα αυτό - και ιδίως οι Μακεδόνες, οι οποίοι θα γελάσουν, αλλά και θα πικραθούν, παράλληλα, με τα όσα τους επιφυλλάσσει ο γραφικός μπαρμπα-Γιάννης (ομιλώ για τον τραγικά μειοψηφικό και εκλεγμένο από μια πλασματική πλειοψηφία δήμαρχο Θεσσαλονίκης). Το μακεδονικό, ως ζήτημα, που δεν είναι απλά ιδεολογικό, θα εξακολουθεί να ταλανίζει την χώρα μας, επειδή είναι ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, απέναντι στον ψευδεπίγραφο αλυτρωτισμό των της ηγετικής ελίτ των γειτόνων μας, η οποία ελίτ, όντας κληρονομιά της τιτοϊκής γραφειοκρατικής κλίκας, προσπαθεί να δέσει και να κατοχυρώσει την αυτονομία της απέναντι στις συμπληγάδες (Βουλγαρία - Αλβανία), που την περιβάλλουν, χρησιμοποιώντας τον προσδιορισμό "Μακεδονία", δίνοντάς του έναν εθνικό χαρακτήρα, ακριβώς επειδή τα μέλη αυτής της ελίτ δεν είναι τίποτε περισσότερο από Βούλγαροι οι οποίοι ντρέπονται να πουν το όνομά τους (για την ακρίβεια φοβούνται να το πουν, διότι, αν το πουν, τότε, εκ των πραγμάτων, μπαίνει θέμα αφομοίωσής τους από το ήδη υπάρχον βουλγαρικό κράτος).


Οι διαφορές με την κυρία Ντόρα (και την πολιτική του πατέρα της), αγαπητέ φίλε, δεν είναι προσωπικές. Είναι πολιτικές.


Σε προσωπικό επίπεδο, οι ικανότητες της κ. Ντόρας Μητσοτάκη είναι αναμφισβήτητες. Το ζήτημα είναι το πως χρησιμοποιούνται αυτές οι ικανότητες. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ικανότητες αυτές δεν χρησιμοποιούνται για το καλό του τόπου και του λαού. Χρησιμοποιούνται για να τον οδηγήσουν σε έναν δρόμο, που είναι ολισθηρός και οδηγεί, κατ' ευθείαν, στον γκρεμό, αφού η πολιτική πρόταση της κ. Μητσοτάκη οδηγεί - απαιτώντας την πιστή εφαρμογή του επαχθούς και αποικιοκρατικού Μνημονίου - στην θανάσιμη αγκαλιά των "εταίρων" και των δανειστών της χώρας, που οι "εταίροι" εκπροσωπούν.


Τώρα, ως προς τους τακτικισμούς της κ. Μητσοτάκη και τις πιρουέτες της, πραγματικά, αυτά είναι ζητήματα, τα οποία είναι αναξιόλογα και δεν έχουν σημασία, διότι αυτές οι πρακτικές είναι συνηθισμένες στον χώρο της πολιτικής και ακολουθούν το κύμα, την άμπωτη και την παλίρροια του εκλογικού σώματος και της πολιτικής συγκυρίας. Η ένασχόλησή σου, με αυτά τα ζητήματα, που είναι περί όνου σκιάς, είναι χάσιμο χρόνου. Δεν βρίσκεται εκεί η ουσία των όσων σήμερα διακυβεύονται.


Ως προς αυτά που σήμερα διακυβεύονται ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται σε σωστό δρόμο, όσον αφορά τον αντιμνημονιακό αγώνα, τον οποίον νομιμοποίησε σε πλατιά στρώματα του ελληνικού πληθυσμού. Και αυτή είναι η μεγάλη, η ανεκτίμητη - μπορώ να πω - συνεισφορά του, διότι, αν επικρατούσε π.χ. η Ντόρα και η Ν.Δ. υποστήριζε την εφαρμογή του Μνημονίου, θα επικρατούσε μεγάλη σύγχιση σε μεγάλες μάζες των συντηρητικών ψηφοφόρων και έτσι ο απεγκλωβισμός του ελληνικού πληθυσμού από την μνημονιακή μέγγενη θα ήταν πολύ πιο δύσκολος και πολύ πιο αργός χρονικά.


Γι' αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς έχει γίνει αντιπαθής σε εκείνο το τμήμα της ελληνικής φιλοπαγκοσμιοποιημένης και κοσμοπολίτικης ελίτ, καθώς και στα ξένα αφεντικά της, που βλέπουν ότι η στάση αυτή του Αντώνη Σαμαρά δυσκολεύει τους χειρισμούς που όλοι αυτοί θέλουν να κάνουν, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και των μεταναζιστών Γερμανών πολιτικών, που κυριαρχούν τώρα στην Ευρώπη.


Το ζήτημα είναι αν ο Αντώνης Σαμαράς θα ολοκληρώσει αυτήν την σωστή πορεία στην οποία έχει βρεθεί. Αυτό δεν το ξέρω και δεν μπορώ να το εγγυηθώ. Αυτό είναι το ζητούμενο και θα το δούμε.


Το γεγονός, όμως, ότι, όλη αυτή η εθελόδουλη συμμαχία των προθύμων να υπερασπισθούν, αναλώμασι του ελληνικού λαού, την εφαρμογή του Μνημονίου, ανησυχεί και προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να στηρίξει την ετοιμόροπη κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ, είναι άκρως ενθαρρυντικό και ελπιδοφόρο για το μέλλον.


Το τι θα γίνει, όμως, μακροπρόθεσμα, θα εξαρτηθεί από τον ελληνικό λαό. Αν τους ανεχθεί, μπορεί και να τα καταφέρουν. Αν όχι, τότε, η τύχη όλων αυτών, καθώς και των αφεντικών τους, δηλαδή των "εταίρων" και των ξένων δανειστών της χώρας, είναι προδιαγεγραμμένη και έχει έναν συγκεκριμένο προορισμό : Τον σκουπιδοτενεκέ.


Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ανησυχούν. Και καλώς κάνουν και ανησυχούν..."




(Σχόλιό μου της 28/11/2010 - κάνετε κλικ στα σχόλια, για να το δείτε - στο άρθρο του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr, με τίτλο : "Εδώ ο κόσμος χάνεται..." http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4710&reftab=37&t ).