Από την ανασύσταση του DNA μαμούθ 52.000 ετών, στο ενεπίγραφο πινακίδια των Χετταίων του 13ου αιώνα πΧ, που ονομάζει τον Πάρι της Τροίας, ως Alakasandu (Αλέξανδρο), στην ναυμαχία της Μυκάλης, στις 5/8/1824, στην γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου, το 1900, στον Μύτικα του Ολύμπου, το 1913, στην Καβάλα (1918-1960), στην Αράχωβα (1931-1959), στην Νέα Υόρκη και τους εργάτες, στον ουρανοξύστη, το 1932, στην Αθήνα (1943-1986) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (70).

50.000 πΧ. Απολιθωμένο μαμούθ, που βρέθηκε, το 2018, στην Σιβηρία, σε άριστη κατάσταση, χρησιμεύει, για την λήψη και την ανασύσταση του αρχαίου DNA του και την αναγέννηση αυτού του εξαφανισμένου είδους.

Επιστήμονες συνέθεσαν το γονιδίωμα ενός μαλλιαρού  μαμούθ, ηλικίας 52.000 ετών, χρησιμοποιώντας απολιθωμένα τμήματα DNA. Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο περιοδικό Cell, ανακατασκεύασε τις τρισδιάστατες δομές των χρωμοσωμάτων του μαλλιαρού μαμούθ, δηλαδή των δομών, στους πυρήνες των κυττάρων, στις οποίες το DNA και οι πρωτεΐνες οργανώνονται, σε γονίδια.

Τα περισσότερα αρχαία δείγματα γονιδιώματος, που αποκαλύπτονται, σε απολιθώματα, αποτελούνται, μόνο, από σκόρπια μικροσκοπικά θραύσματα DNA. Αλλά το γονιδίωμα του απολιθωμένου μαμούθ ηλικίας 52.000 ετών μπόρεσε να ανακατασκευαστεί, επειδή διατηρήθηκε άριστα, καθώς το ζώο, λίγο μετά τον θάνατό του, υποβλήθηκε σε κρυοξύρανση.

Οι επιστήμονες εξέτασαν δεκάδες δείγματα DNA μαμούθ, επί πέντε χρόνια, για να ανακατασκευάσουν το γονιδίωμα του γιγάντιου ζώου, πριν καταλήξουν, τελικά, στο ασυνήθιστα καλά διατηρημένο δείγμα, από ένα απολίθωμα μαμούθ, που ανασκάφηκε, στην βορειοανατολική Σιβηρία, το 2018.

Αυτό το αξιοσημείωτο απολίθωμα διατήρησε ένα μεγάλο μέρος της φυσικής ακεραιότητας του χρωμοσώματος, συμπεριλαμβανομένων των πρωτεϊνών, σε επαφή με τα γονίδια, που ελέγχουν, δήλωσαν οι ερευνητές. Έτσι, μπορούσαν να κατανοήσουν, καλύτερα, την οργάνωση του γονιδιώματος του μαμούθ, μέσα στα κύτταρά του και να μάθουν ποιά γονίδια ήσαν ενεργά, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής του θηρίου.

Στην συνέχεια, οι ερευνητές δημιούργησαν έναν χάρτη του γονιδιώματος του μαμούθ, χρησιμοποιώντας, ως πρότυπα, γονιδιώματα σημερινών ελεφάντων. Τα ευρήματα αποκάλυψαν ότι τα μαλλιαρά μαμούθ είχαν 28 χρωμοσώματα, δηλαδή τον ίδιο αριθμό, με τους σημερινούς ασιατικούς και αφρικανικούς ελέφαντες.

Οι επιστήμονες κατάφεραν, επίσης, να αποκαλύψουν γονίδια, που πιθανώς, είναι ενεργά και ανενεργά, μέσα στα δερματικά κύτταρα του μαμούθ, αποκαλύπτοντας πώς το γιγαντιαίο θηλαστικό απέκτησε το μαλλί, που το κάλυπτε και την αντοχή του στο κρύο.

«Για πρώτη φορά, έχουμε έναν ιστό μαλλιαρού μαμούθ, για τον οποίο γνωρίζουμε, περίπου, ποιά γονίδια ήσαν ενεργοποιημένα και ποιά απενεργοποιημένα. Είναι η πρώτη μέτρηση της κυτταρικής δραστηριότητας των γονιδίων, σε οποιοδήποτε αρχαίο δείγμα DNA», δήλωσε ο συνσυγγραφέας της μελέτης Δρ. Marc A. Marti-Renom, από το Κέντρο Γενωμικής Ρύθμισης, στην Βαρκελώνη.

Τα μαλλιαρά μαμούθ περιπλανήθηκαν, στο βόρειο ημισφαίριο της Γης, για πάνω από μισό εκατομμύριο χρόνια και άρχισαν να μειώνονται, στο τέλος της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων, πριν από, περίπου, 10.000 χρόνια. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ένας συνδυασμός παραγόντων, συμπεριλαμβανομένου του υπερβολικού κυνηγιού, από τους πρώτους ανθρώπους και της αλλαγής του κλίματος, οδήγησε, στην εξαφάνισή τους, πριν από, περίπου, 4.000 χρόνια.

13ος αιώνας πΧ. Ενεπίγραφο πινακίδιο των Χετταίων, που απεικονίζει, σε 19 γραμμές, την Συνθήκη μεταξύ του βασιλιά των Χετταίων Muwatalli B’ (1295 πΧ - 1282 πΧ/1272 πΧ) και του πρίγκηπα Αλεξάνδρου (πιθανότατα, του Πάρι) του Ιλίου (της Wilusa), δηλαδή της Τροίας.

Ο Αλέξανδρος/Πάρις διοικούσε και μερικά νησιά (Τένεδο, Ίμβρο, Λήμνο, Λέσβο). Το πινακίδιο εκτίθεται, στο Μουσείο της Τροίας, στην Τουρκία και καταγράφει την επιβεβαίωση, από τον Μουβατάλι, μιας παλαιότερης συνθήκης, που είχε συναφθεί, μεταξύ του πατέρα του, του βασιλιά Μουρσίλι Β' και του Αλέξανδρου. Αυτό, που έχει ιστορική αξία είναι ότι το όνομα του Τρώα πρίγκηπα αναφέρεται ελληνικά, ως a-la-ka-sa-ndu (Alakasandu > Alaksandu), ενώ το όνομα αυτό δεν αναφέρεται, στους Λυδούς (τους Λουβίους) και στην λουβιακή γλώσσα, ούτε ταιριάζει, σε κάποια άλλη γλώσσα της Ανατολίας, της Εποχής του Χαλκού. Συνολικά, 11.000 πινακίδες, με κείμενα, με σφηνοειδή γραφή, ανακαλύφθηκαν, μετά τις ανασκαφές του Γάλλου Ch. Texier, τον 19ο αιώνα, που αποκάλυψαν την Hattusa, την πρωτεύουσα του βασιλείου των Χετταίων, στον οικισμό, που, σήμερα, λέγεται Boğazköy. Ο Τσέχος φιλόλογος B. Hrozný (1879 - 1952) πραγματοποίησε την πρώτη αποκρυπτογράφηση της γλώσσας αυτών των πινακίδων, το 1915 και αποφάνθηκε ότι ήσαν γραμμένα, στην εξαφανισμένη γλώσσα των Χεττιτών / Χετταίων / Ετέων / των μη Ινδοευρωπαίων προελλήνων Ετεοκρητών(;) και Ετεοκυπρίων (;). Ανακαλύφθηκαν και άλλα ελληνικά ονόματα, σε αυτές τις πινακίδες (όπως του Ετεοκλή, ως Tawagalawa και του Ατρέα ως Attarissiya) από τον Ελβετό αρχαιολόγο Em. Forrer, το 1924. Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι, πέραν της επιβεβαίωσης της ιστορικότητας του Τρωικού πολέμου, αυτός μπορεί να προσδιορισθεί, ως ελληνικός εμφύλιος πόλεμος. Άλλωστε, και η ομηρικά αφήγηση, στην Ιλιάδα, αυτό, ουσιαστικά, περιγράφει, ήτοι έναν ελληνικό εμφύλιο πόλεμο των Αχαιών (Ahhiyawa, στα χεττιτικά), με τους ομόγλωσσους και ομόθρησκους Τρώες.

5/8/1824 Ο Γεώργιος Σαχτούρης βυθίζει το οθωμανικό πολεμικό ναυτικό, στην Σάμο, στα στενά της Μυκάλης.

Πίνακας ζωγραφικής του Peter von Hess, το 1835.

1900. Η γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου, όταν κατασκευάστηκε.

1910. Ο Νίκολα Τέσλα, στον Παρθενώνα. 

Η παρουσία του Albert Einstein, σε αυτή την φωτογραφία, αμφισβητείται.

2/8/1913. Στην κορυφή του Ολύμπου. Τον Μύτικα.

Με οδηγό τον Λιτοχωρίτη κυνηγό και Λαουτάρη Χρήστο Κάκκαλο, έφθασαν, στην κορυφή, ο Frederic Boissonnas και ο Daniel Baud-Bovy.

1918 Καβάλα. Τα κτίρια, στην σειρά, είναι η σημερινή οδός Βενιζέλου.

1918 Καβάλα. Φορτοεκφόρτωση εμπορευμάτων, κοντά, στο Φάληρο-Αϊ Γιάννη, ελλείψει λιμανιού.

1930 (δεκαετία). Καβάλα. Δυο φίλοι κάνουν βόλτα, στην παραλιακή ζώνη.

1918 Καβάλα. Η οδός Κουντουριώτη.

1960 (δεκαετία). Καβάλα. Η οδός Κουντουριώτη.

1930. Τρύγος, στο Δελβινάκι.

1930. Παναθηναϊκό στάδιο : Αναπαράσταση της βυζαντινής αυλής. 

1931. Αράχωβα.

1959 Αράχωβα. Ο Robert Mitchum, πίνει τσιπούρα, με τον γέροντα.

1932 Νέα Υόρκη. Εργάτες, με απίστευτη ψυχραιμία και χωρίς κανέναν φόβο, τρώνε, καθήμενοι, σε εξέχουσα, επί του δρόμου, δοκό, στον όροφο ουρανοξύστη.

Για αυτούς, αυτή η διαδικασία ήταν μια απλή καθημερινή ρουτίνα…

1943. Ο Ιλισσός, με την τρίτοξη γέφυρα.

Αριστερά, το Καλλιμάρμαρο και ο λόφος του Αδρηττού.

1944. Αγία Μαρίνα. Λέρος.  Ήταν, ακόμη, Κατοχή. Η photo είναι του γερμανικού πρακτορείου Scherl.

Πλεούμενα, που ήσαν τρεχαντήρια, με πανί (σακολέβα, λατίνι), που κυριάρχησαν, στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, για να αντικατασταθούν, στην συνέχεια, από μηχανοκίνητα καΐκια.

1955 Δράμα. Ο 15χρονος διάδοχος Κωνσταντίνος, στην 5η μοίρα καταδρομών, στις ειδικές δυνάμεις.

1957 Πλατεία Συντάγματος. Οδός Ερμού (διπλής κατεύθυνσης).

Από την οδό Ερμού, απέναντι η οδός Φιλελλήνων, αριστερά η οδός Όθωνος και δεξιά, η συνέχεια της, η οδός Μητροπόλεως.

Από αριστερά, το γωνιακό κτίριο, στην Φιλελλήνων και Όθωνος, είναι το Μέγαρο Γιάνναρου, του 1917, ήταν το πρώτο πολυώροφο κτίριο (7 ορόφους) και με ανελκυστήρα, υπάρχει και σήμερα.

Στην δεξιά γωνία της Φιλελλήνων, είναι το Μέγαρο Παχύ, του 1865, κατεδάφιση 1959, στο ισόγειο του ήταν το κατάστημα “Pinacotheque Hellenique”, φωτογραφείο του Αριστοτέλη Ρωμαϊδη.

Δίπλα, το χαμηλό κτίριο είναι το θέατρο «ΚΥΒΕΛΗΣ», κτίστηκε το 1865 και κατεδαφίστηκε, το 1959.

Το κτίριο, στην δεξιά γωνία της Μητροπόλέως, είναι το Μέγαρο Κωνσταντίνου Νικολούδη, του 1925.

Η κατεδάφιση θα γίνει, το 1963, έως 1964, στην θέση αυτού του κτιρίου σήμερα, είναι η αριστερή πλευρά του υπουργείου Οικονομικών.

14/8/1960. Πειραιάς. Ψάρεμα, στο Πασαλιμάνι.

1961. “THE GUNS OF NAVARONE”.

Ο Gregory Peck, στα διαλείμματα των γυρισμάτων της ταινίας, κάνει βόλτα, καβάλα, σε γαϊδουράκι, στην Λίνδο.

Ιούλιος 1970.  ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΕΙΟΙ ΓΡΑΜΜΑΙ ΧΑΝΔΡΗ.

Διαφήμιση, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

1976 Χαλάνδρι. Λεωφόρος Κηφισίας και Βασιλέως Γεωργίου.

Μάιος 1986. Οδός Πανεπιστημίου.

Ένα διώροφο λεωφορείο Leyland Olympian διασχίζει την Πανεπιστημίου.

Στο βάθος, διακρίνεται το κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος.

Τα διώροφα αυτά λεωφορεία ήσαν αγγλικής κατασκευής και τα παρέλαβε η Ε.Α.Σ.  στις αρχές της δεκαετίας του 1980 (1983).

Εκτελούσαν δρομολόγια, σε διάφορες γραμμές. Στην φωτογραφία, εικονίζεται το διώροφο της γραμμής 024, Κυνοσάργους-Τρεις Γέφυρες.

Από το καλοκαίρι του 1988, τα Leyland ανέλαβαν, αποκλειστικά, τις γραμμές του αεροδρομίου.

Δεξιά, το διώροφο, στην γωνία, με την οδό Κοραή, είναι η οικία Δημητρίου Ράλλη.

Η Οικία Δημητρίου Ράλλη, ένα από τα ελάχιστα δείγματα αστικής αρχιτεκτονικής της οθωνικής περιόδου, με πρώιμα νεοκλασικά στοιχεία, βρίσκεται, στην συμβολή της οδού Πανεπιστημίου, με τον πεζόδρομο της οδού Κοραή, απέναντι από το κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το κτίριο αποτέλεσε, αρχικά, κατοικία της οικογένειας των Σούτσων. Ο Σταμάτης Κλεάνθης (1802 - 1862),

διάσημος Έλληνας αρχιτέκτονας και πολεοδόμος της εποχής, είχε αγοράσει το οικόπεδο, το 1835, που το πούλησε αργότερα, στους γιούς του Έλληνα ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Αλεξάνδρου Σούτσου, οι οποίοι οικοδόμησαν, στην θέση αυτή, μια διώροφη κατοικία και κατοίκησαν.

Το 1894, ο Αθηναίος πολιτικός Δημήτριος Γ. Ράλλης (1844 - 1921), πρωθυπουργός, επανειλημμένως, της Ελλάδος και παππούς του τέως πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη (1918 - 2006), αγόρασε την κατοικία των Σούτσων, από την χήρα του Δημητρίου Σούτσου, τέως δημάρχου Αθηναίων, όπου και κατοίκησε, με την οικογένειά του.

Η Οικία Ράλλη, ως ιστορικό και αρχιτεκτονικό κτίσμα των νεότερων χρόνων και κατοικία των Σούτσων και του πρωθυπουργού της Ελλάδος Δημητρίου Ράλλη, έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο.