Από την Μάχη της Χαιρώνειας και το τέλος της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας, το 338 πΧ, στα Γιάννενα του 1900, στον αρχηγό των Apache Jeronymo, το 1904, στην Σαντορίνη, το 1905, στην Θεσσαλονίκη, την περίοδο, πριν και μετά την πυρκαγιά του 1917 (1910-1960), τον Γιαννούλη Χαλεπά, στην δεκαετία του 1930, τον Μίκη Θεοδωράκη, στην ΕΟΝ, πίσω, από τον Ι. Μεταξά, το 1939, τον γάμο του Κωνσταντίνου Β’ και της Άννας Μαρίας, το 1964, στην Αθήνα και τον Πειραιά (1896-1970) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (69).

Αυγούστου 07, 2024

338 πΧ. Ο λέων της Χαιρώνειας.

Στην είσοδο της Χαιρώνειας, σε απόσταση 13 χιλιομέτρων, από τη Λιβαδειά, δίπλα από το αρχαιολογικό μουσείο, στέκει το μαρμάρινο βάθρο, με τον μεγάλο λέοντα. Το επιτύμβιο μνημείο στήθηκε, προς τιμήν των Θηβαίων ιερολοχιτών, που έπεσαν στην Μάχη της Χαιρώνειας, το 338 π.Χ., στην οποία αναδείχθηκαν νικητές οι Μακεδόνες. Όταν, μετά την νίκη του, ο Φίλιππος Β΄ επέτρεψε την ταφή των νεκρών, ο Λέων της Χαιρώνειας στήθηκε, τιμητικά, στο σημείο της ταφής τους. Οι ανασκαφές, στο συγκεκριμένο σημείο, έφεραν, στο φως, τους σκελετούς 254 ανδρών και μέρος του οπλισμού τους. Έχει ύψος 5,50 μέτρα και αναπαρίσταται καθιστό, στα πίσω πόδια. Ο λέων θεωρείται ότι συμβολίζει τον ηρωισμό των στρατιωτών της Θήβας, τον οποίο είχε αναγνωρίσει και ο ίδιος ο Φίλιππος Β΄.

Φίλιππος Β’, ο Μακεδών, σε ψηφιακή αναπαράσταση.

Μετά την μάχη της Χαιρώνειας, ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Ελλήνων, ως Φίλιππος Α’.

Αλέξανδρος ο Φιλίππου, ο επονομασθείς, ως μέγας, σε ψηφιακή αναπαράσταση.

338 πΧ. Η διάταξη των αντιπάλων στρατιωτικών δυνάμεων, στο πεδίο της μάχης.

Στις 2 Αυγούστου του 338 πΧ, η Μάχη της Χαιρώνειας θα σηματοδοτήσει το τέλος της ελληνικής κλασικής αρχαιότητας, αφού οι Μακεδόνες, υπό την ηγεσία του βασιλιά τους Φιλίππου Β΄ και του 18χρονου γιου του, Αλεξάνδρου, αντιμετώπισαν, στην βοιωτική πόλη της Χαιρώνειας, τις υπέρτερες, αριθμητικά, συμμαχικές δυνάμεις των πόλεων της παλαιάς Ελλάδας, υπό την ηγεσία της Θήβας και την πολιτική παρακίνηση του Αθηναίου πολιτικού Δημοσθένη. Ο Φίλιππος εμπιστεύεται, στον νεαρό Αλέξανδρο, την αρχηγία του ιππικού, του σώματος, που θα αντιμετωπίσει τον Θηβαϊκό Ιερό Λόχο και θα τον αποδεκατίσει. Οι συνέπειες της μάχης έχουν κοσμοϊστορικό χαρακτήρα : μετά από αυτήν, ο στρατός του Φιλίππου και, κυρίως, του Αλεξάνδρου θα φτάσει στα όρια του γνωστού κόσμου και θα φέρει αμύθητο πλούτο, στον ελλαδικό χώρο, από τα θησαυροφυλάκια των Περσών βασιλέων. Έτσι, αρχίζει η ελληνιστική περίοδος, με τον Φίλιππο να θέτει τις βάσεις της και κατά την οποία διαταράσσονται οι παραδοσιακές πολιτικές ισορροπίες των ελληνικών πόλεων και επανακαθορίζονται οι κοινωνικές δομές. Οι πόλεις-κράτη περνούν, σε μια νέα διοικητική δομή, αυτή των βασιλείων, όπου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται, αποκλειστικά, στο επίπεδο της πόλης. Πρόκειται για ένα μοντέλο διοίκησης που, όμως, δεν προσομοιάζει, παρα τα όσα λέγονται, με τα κράτη μέλη της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, σήμερα. Τότε, υπήρχε ένας νικητής, που προσδιόριζε το τί γενέσθαι. Στην “Ευρωπαϊκή Ενωση”, σήμερα, νικητής δεν υπάρχει.

1910 Θεσσαλονίκη. Λεωφόρος Βασιλίσσης Όλγας.

5/8/1917 Θεσσαλονίκη. Η μεγάλη πυρκαγιά, που έκαψε το 32% της πόλης, δηλαδή 1.000.000 τετραγωνικά μέτρα, με ελάχιστους νεκρούς μεθυσμένους Γάλλους στρατιώτες.

1918. Θεσσαλονίκη. Η παραλιακή Λεωφόρος. Η σημερινή Λεωφόρος Νίκης.

1960. Θεσσαλονίκη. Ο Λευκός Πύργος, σε καρτ ποστάλ.

Μετά την πυρκαγιά του 1917, η πόλη ανοικοδομήθηκε, με την σημερινή ρυμοτομία της.

1896 Αθήνα. Μονόζυγο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

1904 Jeronymo. Ο τελευταίος μεγάλος αρχηγός των Ινδιάνων Απάτσι.

1900 (τέλος δεκαετίας). Γιάννενα.

Η πόλη βρίσκεται, υπό την οθωμανική Κατοχή. Το ρολόι είναι, στην αρχική του θέση, όπου έμεινε, έως το 1918, επί ελληνικής διοίκησης, πλέον, από το 1912 και μετά. Στο βάθος, αριστερά, το Οθωμανικό Διοικητήριο και στην μέση, βρίσκεται το Κουμπλού τζαμί, που κατεδαφίστηκε, την δεκαετία του 1950.

20/5/1910 Windsor. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’, στην κηδεία του βασιλιά Εδουάρδου Ζ’ της Βρετανίας.

1912 Στοκχόλμη. Η ελληνική ομάδα σκοποβολής, στους θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες.

1918 Νέο Φάληρο, το ξενοδοχείο «Ακταίον».

Βλέπουμε την εξέδρα, που υπήρχε, μπροστά, στο ξενοδοχείο και αριστερά, είναι το κιόσκι «Ταραντέλλα», όπου γίνονταν διάφορες μουσικές εκδηλώσεις. Σήμερα, στην θέση του «Ακταίου», βρίσκεται το νοσοκομείο «Metropolitan».

1920. Λειβαδιά. Κεντρική πλατεία.

Διακρίνεται το καφεζαχαροπλαστείο “Ελικών”.

1905 Σαντορίνη.

Η μοναδική φωτογραφία, πριν το 1925, που έγινε η τελευταία έκρηξη του ηφαιστείου, το οποίο, με τις λάβες του, έκαψε την νησίδα της Μικρής Καμμένης, μπροστά στην οποία 20 χρόνια, νωρίτερα, βρισκόταν ο εικονιζόμενος άνθρωπος. Τώρα, πια, η νησίδα αυτή δεν υπάρχει.

1930. Το Δέλτα Φαλήρου. Αεροφωτογραφία.

Από την πλευρά του παλαιού Φαλήρου, βλέπουμε το Δέλτα Φαλήρου, τον παλιό ιππόδρομο, τις Τζιτζιφιές, το Μοσχάτο, και στο βάθος, το Νέο Φάληρο και ο Πειραιάς.

1930. Νέο Φάληρο, ξενοδοχείο «Μέγα».

Αεροφωτογραφία του “Μέγα Ξενοδοχείον του Φαλήρου” («Grand Hôtel de Phalère»).
Αποπεράτωση 1869, κατεδάφιση 1968.
Στρατιωτικός Μηχανικός: Γεράσιμος Μεταξάς γεν. 1816 – 1894.
Βλέπουμε τις εγκαταστάσεις των θαλάσσιων λουτρών αριστερά, και δεξιά την εξέδρα του Φαλήρου. Τις γραμμές του τραίνου (σταθμός), πίσω από το ξενοδοχείο.

Την οικία Βλάγκαλη, πίσω και δεξιά, από το ξενοδοχείο. Κτίστηκε το 1907, ως συνδυασμός κατοικίας του, τότε, Γενικού Διευθυντή των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αλέξανδρου Βλάγκαλη, στον όροφο και σταθμού του ηλεκτρικού, στο ισόγειο.

Αριστερά είναι το (τότε, ποδηλατοδρόμιο, ή γήπεδο Φαλήρου) «σημερινό Καραισκάκη», που θα κτιστεί, το 1953, στην αρχική του μορφή, σε στάδιο 22.00 θέσεων,(καθημένων και ορθίων).

Αρχείο ΗΣΑΠ.

1930 Αθήνα. Η περιοχή Βρυσάκι, μέσα από δυο βίντεο εποχής, από την κινηματογραφική ταινία «ΟΙ ΑΠΑΧΗΔΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ».

1930 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου.

1930 (δεκαετία). Δημοτικό Θέατρο Αθηνών. Πλατεία Λουδοβίκου (πλατεία Κοτζιά).

Η φωτογραφία είναι, από την γωνία των οδών Αιόλου και Κρατίνου, μπροστά, στο “μέγαρο Μελά”.

Η πρόσοψη του κτιρίου ήταν, από την οδό Αιόλου και στην πίσω του πλευρά, ήταν η οδός Αθηνάς. Εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1888, από τον βασιλιά Γεώργιο Α’.

Το 1927, έγινε ανακαίνιση, αλλά, μετά από αρκετά χρόνια εγκατάλειψης και λεηλασίας, αποφασίστηκε η κατεδάφιση του, το 1939, επί δημαρχίας Κοτζιά.

1930 (τέλη δεκαετίας). Ο γλύπτης Γιαννούλης Χαλεπάς (Πύργος Τήνου 24/8/1851 - Αθήνα 15/9/1938).

Πάνω, η “Κοιμωμένη”, στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη, στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών και στην μέση, το διατηρούμενο σπίτι του Χαλεπά, στην Τήνο.

1937. Παράλιο Άστρος Κυνουρίας. Η ΕΟΝ, η οργάνωση νεολαίας της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, μπροστά, από τον ναό του Αγίου Βασίλειου.

1939. Ο πρωθυπουργός της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936 Ιωάννης Μετεξας και πίσω του, ο πανύψηλος Μίκης Θεοδωράκης

Τότε, ο Μίκης ήταν μέλος της ΕΟΝ.

1941. Σπλάντζια, στα Χανιά.

Από την Μάχη της Κρήτης.

Ιανουάριος 1945. Αμπελόκηποι. Συμβολή των λεωφόρων Βασ. Σοφίας και Αλεξάνδρας.

Είναι εμφανή τα σημάδια της Μάχης των Αθηνών, στα Δεκεμβριανά του 1944. Η Μάχη έληξε, στις 5/1/1945, με την αποχώρηση του ΕΛΑΣ, από την Αθήνα.

Προφανώς, η φωτογραφία, που τράβηξε ο Dimitri Kessel, πρέπει να αφορά αυτό το πρώτο πενθήμερο του Ιανουαρίου του 1945. Αριστερά, η έπαυλη Θων, με τον μεγάλο κήπο.

Δεξιά, το τριώροφο κτίριο στέγαζε, στο ισόγειο, το καφενείο ΛΟΥΞ (ορισμένες πηγές το αναφέρουν, ως "Παρθενών").

Εκεί, έγινε, επισήμως, η, άνευ όρων, παράδοση της Αθήνας, στους Γερμανούς, στις 27 Απριλίου 1941.