Από την εξέδρα, βλέπουμε το ξενοδοχείο «Μέγα», (κατασκευής 1869, κατεδάφιση 1968), πριν προστεθεί ο τρίτος όροφος, την δεκαετία του 1920.
1925. Αθήνα. Η ανέγερση της πολυκατοικίας Παπαλεονάρδου, στις οδούς Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά. Μουσείο.
Αρχιτέκτονας Μηχανικός Κώστας Κιτσίκης.
Δεξιά, το Μέγαρο Ησαΐα.
1920 (δεκαετία). Νέο Φάληρο.
Από το ξενοδοχείο 'Μέγα', η παραλιακή Νέου Φαλήρου, με τις εξέδρες, στο φόντο ο Υμηττός.
Αριστερά, το ξενοδοχείο 'Ακταίον'. Στο ίδιο, ακριβώς, σημείο, σήμερα, στην θέση του ξενοδοχείου, είναι το νοσοκομείο «Metropolitan Hospital», λεωφόρος Εθνάρχου Μακαρίου 9.
Δεξιά, ο Φαληρικός όρμος.
1937. Το άγαλμα της Αθηνάς, που συμβολίζει την απελευθέρωση της Κρήτης, από τον τουρκικό ζυγό.
Είναι δίπλα, στους τάφους των Βενιζέλων, είχε ύψος 17 μέτρων και εγκαινιάστηκε, το 1937. Ήταν έργο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου, ο οποίος πέθανε την ίδια χρονιά. Το άγαλμα στεκόταν, σε κλιμακωτή βάση και ήταν διακοσμημένο, με ανάγλυφες παραστάσεις. Η θέα Αθηνά έφερε αρχαϊκή περικεφαλαία, ασπίδα, με σύμβολο γοργόνας, στο αριστερό χέρι και δόρυ, στο δεξί, που ενσωμάτωνε τον μινωικό διπλό πέλεκυ.
Το άγαλμα της θεάς Αθηνάς ενόχλησε την δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 (της “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”, για να ανατιναχθεί (!) το 1970, με αφορμή ότι το κτύπησε κεραυνός και τα θραύσματά του να μένουν διασκορπισμένα, στην περιοχή.
Το κωμικοτραγικό, στην όλη υπόθεση είναι ότι το άγαλμα της θεάς Αθηνάς ανεγέρθη, στην θέση του, μέσα, στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 και ο Ιωάννης Μεταξάς, αντίθετα, με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, 30 χρόνια, αργότερα, ουδόλως, ενοχλήθηκε, από την παρουσία του αγάλματος, την οποία και ενέκρινε…
Μάιος 1941. Ο πιλότος ενός γερμανικού μεταγωγικού αεροπλάνου Ju52, κατευθύνεται, προς την Κρήτη, όπου η μάχη έχει αρχίσει…
Νοέμβριος 1944. Η πλατεία Ομονοίας, με τραμ, λίγο πριν τα Δεκεμβριανά.
Από αριστερά, είναι το ξενοδοχείο “Πάνθεον”, μετά ο κινηματογράφος “Κρόνος” (1937-1948), πριν και μετά (Κοτοπούλη), το “Μέγα ξενοδοχείον, το Ελλληνικόν” (το σημερινό “Hondos Center”) και η οδός Πανεπιστημίου.
Το κτίριο, δεξιά, είναι το ξενοδοχείο “Πάγκειον”, που, στο ισόγειό του, φιλοξενούσε το καφενείο Ζαχαράτου - Καπερώνης, υπάρχει και σήμερα.
Δεκέμβριος 1945. Το πλοίο “Mataroa”, αναχωρεί, για την Ιταλία, έχοντας, ως επιβάτες, τον ανθό των νέων της ελληνικής διανόησης (Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Αξελός, Ιάνης Ξενάκης κ.α.), που αυτοεξορίζονται, μετά τα Δεκεμβριανά του 1944 και λίγο πριν την δεύτερη φάση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.
1950. Κολωνάκι. Πλατεία Κολωνακίου, (Πλατεία Φιλικής Εταιρείας).
Από την οδό Κανάρη, δεξιά, η πλατεία Κολωνακίου. Ο δρόμος, αριστερά, είναι η οδός Σκουφά.
Στο βάθος, είναι η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ.
Κατασκευάστηκε, στα μέσα του 19ου αιώνα και επίσημα ονομάζεται ''πλατεία Φιλικής Εταιρείας''.
Αρχικά, ονομαζόταν Βασιλίσσης Όλγας.
Μετά μετονομάστηκε, σε ''πλατεία Κολωνακίου'' για να καταλήξει να ονομάζεται ''πλατεία Φιλικής εταιρείας'', προς τιμήν της προσφοράς της Φιλικής εταιρείας, στην προετοιμασία της επανάστασης, για την απελευθέρωση των Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στην πλατεία αυτήν, υπάρχουν προτομές των Φιλικών.
Η προτομή του Εμμανουήλ Ξάνθου τοποθετήθηκε, στην πλατεία, το 1930, παρουσία του Κωστή Παλαμά.
1950 (δεκαετία). Πατησίων. Ξενοδοχείο «Ακροπόλ».
Από την οδό Τοσίτσα, το ξενοδοχείο «Acropole Palace», κατασκευής 1926-1928, βάσει σχεδίων του Σωτηρίου Μαγιάση.
Βρίσκεται, απέναντι, από το Πολυτεχνείο.
Το κτίριο υπάρχει και σήμερα.
1956. Η Κατίνα Παξινού, στο θέατρο της Επιδαύρου, με τον ενδυματολόγο Αντώνη Φωκά.
Τότε, αν και μεσόκοπη, έπαιζε την “Μήδεια” και ταλαιπώρησε τον Φωκά, ουκ ολίγον.
1958. Ο Δημήτρης Χορν και η Υβόν Σασόν, στην ταινία «Μια ζωή την έχουμε».
12/4/1959 Οδοντωτός Διακοπτού Αχαΐας. Ο βασιλιάς Παύλος Α’ και η βασίλισσα Φρειδερίκη, συνομιλούν, με τον κόσμο, στην στάση.
Η χωροφυλακή, βέβαια, πάντα, παρούσα…
1960 (δεκαετία). Οδός Αθηνάς.
Το Ξενοδοχείον «Μενελάιον». Το κτίριο, αν και κλειστό, υπάρχει και σήμερα.
1960 (αρχές δεκαετίας). Ο χορός “Γιάνκα”, που χορεύτηκε, από όλη την νεολαία της εποχής.
Ο χορός αυτός και το τραγούδι ήλθαν, από την Φιλλανδία, αλλά το τραγούδι διασκευάστηκε, με ελληνικούς στίχους, από τους Forminx.
1950 (αρχές δεκαετίας). Φρέσκια Δρεζίνα των ΣΕΚ, σε υπηρεσία, στο σιδηροδρομικό δίκτυο.
1963. Νίκος Κούρκουλος, Τζένη Καρέζη, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, στο έργο “Ένα καυτό κορίτσι”. Θέατρο “Μετροπόλιταν”.
1965. Ολοκαίνουργια αμαξοστοιχία του ΣΠΑΠ, με ώριμο χρωματισμό, στην παραλαβή της.
1966. Μοναστηράκι. Η οδός Ερμού στο ύψος της οδού Καραΐσκάκη, στο βάθος δεξιά είναι η πλατεία του Μοναστηρακίου.Το βουνό,που διακρίνεται, είναι ο Υμηττός. Το αριστερό γωνιακό διώροφο υπάρχει και σήμερα, αλλά και τα περισσότερα, που φαίνονται, στην φωτογραφία.
1967. Κάτω Πατήσια. Η λεωφόρος Ιωνίας, από την πάνω μεριά, ο Σταθμός ΗΣΑΠ, του Άγίου Νικολάου.
Το τρένο κατευθύνεται, προς Πειραιά. Το διώροφο δεξιά υπάρχει και σήμερα.
1970 (δεκαετία). Το χάνι “Κορυτσά”, στην Θεσσαλονίκη.
Κτίσθηκε το 1902, ανήκε, σε έναν Τούρκο, αγοράστηκε, το 1905 - 1907, από τους τελευταίους ιδιοκτήτες και είναι το μοναδικό χάνι, που διασώζεται, σαν χώρος, επί της Μοναστηρίου, με Ενωτικών και Οδυσσέως, ένα οικοδομικό τετράγωνο, με χαμηλά καταστήματα. Ένα εστιατόριο και ένα καφέ έχουν το όνομα Χάνι, για να τιμήσουν και να θυμηθούν την αρχική χρήση των χαμηλών και μικρών καταστημάτων, που έχουν απομείνει. Με τον σεισμό του 1978, το επάνω μέρος κατέρρευσε και δεν επιδιορθώθηκε. Κάποια από τα καταστήματά του λειτουργούν, κανονικά, έως σήμερα.
5/7/1972 Διακοπτό. Μηχανή τραίνου Diesel, που έγινε το 1967, μαζί με άλλες δυο.
Έτσι έφθασε το τέλος της ατμήλατης έλξης.
Αύγουστος 1973. Η Λθ ατμάμαξα εφοδιάζεται, με νερό.
Είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε, πόσους τόννους νερού χρειαζόταν, για μια, μόνο, διαδρομή Λάρισας - Βόλου.
Σχόλια