Από το “Memorandum of Conversation”, στις 9-2-1990, στην σκληρή πραγματικότητα του ρωσοουκρανικού πολέμου. (Η αθέτηση των διαβεβαιώσεων του, τότε, υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ James Baker και της, τότε, ηγεσίας της Δύσης, προς τους ηγέτες της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, περί της μη επέκτασης του NATO, στην ανατολική Ευρώπη, αποτελεί τον σκληρό πυρήνα όλων των κακών της σύγχρονης εποχής, στον ευρωπαϊκό χώρο).
Το σημερινό δημοσίευμα οδηγεί, στο μακρινό παρελθόν, στην 9/2/1990, προκειμένου να γίνει κατανοητό το πώς και γιατί φθάσαμε, στον διεξαγόμενο ρωσοουκρανικό πόλεμο. Αυτό επιχειρώ, με αναλυτικό τρόπο να παρουσιάσω, στο, παραπάνω, βίντεο, το οποίο καλώ τους αναγνώστες να παρακολουθήσουν, με προσοχή, για να αντιληφθούν το πώς φθάσαμε, στο σημερινό ανείπωτο κακό, στην Ουκρανία και στο μέλλον, που πρόκειται να ακολουθήσει.
Γιατί, όμως, το σημερινό δημοσίευμα ανατρέχει, πίσω, στην 9η Φεβρουαρίου 1990;
Αυτό συμβαίνει διότι, εκείνη την ιστορική ημέρα, υπήρξε και εκφράστηκε η προφορική δέσμευση και συμφωνία του, τότε, υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ James Baker, με τον πρόεδρο της “Σοβιετικής Ένωσης” και Γενικό Γραμματέα του ΚΚΣΕ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και τον “Σοβιετικό” υπουργό Εξωτερικών Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε, για το ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί, ούτε μια ίντσα, στην Ανατολική Ευρώπη, με αντάλλαγμα την ενοποίηση της Γερμανίας, με την απορρόφηση της κομμουνιστικής Γερμανικής “Λαοκρατικής Δημοκρατίας”, στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και την ένταξη της ενοποιημένης Γερμανίας, στην βορειοατλαντική συμμαχία.
Αυτό το “Memorandum of Conversation”, που τηρείται, στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, με απόσπασμα του οποίου αρχίζει το σημερινό δημοσίευμα, αποτελεί την βάση των ρωσικών αμφισβητήσεων των στρατηγικών ισορροπιών, που οι μεταγενέστερες ηγεσίες των ΗΠΑ και των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών (Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία) διαμόρφωσαν, στην Ανατολική Ευρώπη, με την ένταξη, στο ΝΑΤΟ όλων των χωρών του, τέως, “σοσιαλιστικού στρατοπέδου”, των Βαλτικών χωρών της, τέως, “Ε.Σ.Σ.Δ.”, ορισμένων χωρών της, τέως, Γιουγκοσλαβίας, επίσης, της Αλβανίας και εσχάτως, το 2023, της Σουηδίας και της Φινλανδίας, παραμερίζοντας τις προφορικές διαβεβαιώσεις του James Baker, αλλά και όλων των ηγεσιών των ΗΠΑ και της ευρωπαϊκής Δύσης, το 1990, προς την ύστερη “σοβιετική” ηγεσία.
Γιατί, όμως , οι Δυτικοί συμπεριφέρθηκαν, τοιουτοτρόπως;
Δεν είναι, διόλου, δύσκολο να γίνει κατανοητό το γιατί άφησαν, στην άκρη και πέταξαν, στο καλάθι των αχρήστων, τις διαβεβαιώσεις του James Baker.
Η Ουάσιγκτων και η Δύση, έπραξαν αυτά, που έπραξαν, επειδή, απλούστατα και κυνικότατα, είχαν την δύναμη και την ευκαιρία να το πράξουν, εκμεταλλευόμενες την διπλωματική αφασία, την αβουλία, συνδυασμένη, με την παροιμιώδη στρατηγική βλακεία του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και των μετασοβιετικών ηγεσιών της Μόσχας· του Βλαντιμίρ Πούτιν συμπεριλαμβανομένου.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ο, νυν, Ρώσος πρόεδρος, σταδιακά και με αντιφατικό τρόπο, από το 2008, προσπαθεί να αναχαιτίσει την επέκταση και την περικύκλωση της Ρωσίας, από το ΝΑΤΟ και τα οπλικά του συστήματα.
Ο Ρώσος πρόεδρος είχε κάποιες επιτυχίες (πχ, με τον πόλεμο, κατά της Γεωργίας, το 2008). Όμως, όπως προκύπτει, από τις τραγικές εξελίξεις, στην Ουκρανία, από τον Φεβρουάριο του 2014, παρά την απόσπαση της Κριμαίας, είχε και μνημειώδεις και κραυγαλέες αποτυχίες. Αυτές τις αποτυχίες, προσπαθεί, με αντιφατικό τρόπο να τις επανορθώσει, με την διεξαγωγή του πολέμου, στην Ουκρανία, από τις 24/2/2022, στον οποίο, όμως, επιδεικνύει ανεπάρκεια, ως προς την τακτική σφαίρα της διαχείρισης του πολέμου αυτού, ανάμεικτη, με απέραντο κυνισμό.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η χρονική διάρκεια του ρωσοουκρανικού πολέμου να έχει επιμηκυνθεί, σε, αδιανόητα επίπεδα και ο πόλεμος αυτός να έχει καταστεί, αχρείαστα, πολυαίμακτος, με μέτρια πρακτικά κέρδη, τουλάχιστον, έως τώρα.
Το πρόβλημα, σχετικά με την Ουκρανία, δεν είναι, απλώς, η ένταξή της, στο ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα εντοπίζεται, στο ότι η Μόσχα οφείλει, για στρατηγικούς λόγους να αποκλείσει και είναι, απολύτως , φυσιολογικό και δεδομένο να αποκλείει, πάση θυσία, την απορρόφηση αυτού του τμήματος της παλαιάς Ρωσικής Αυτοκρατορίας, από την Δύση, εφόσον η Δύση δεν αποδέχεται την Ρωσία, στους κόλπους της (αν και η Ρωσία είναι, ιστορικά και πολιτισμικά, αναπόσπαστο τμήμα του Δυτικού Κόσμου).
Υπό αυτές τις συνθήκες, το Κρεμλίνο αποκλείει την απορρόφηση της Ουκρανίας, από την Δύση, υπό οποιαδήποτε μορφή και πρόφαση· επίσημη, ή ανεπίσημη.
Είναι, πέραν κάθε λογικής και είναι ανορθολογική, ακόμη και η απλή υπόθεση ότι η Ρωσία θα μπορούσε να συμφωνήσει, στην έλευση στρατευμάτων του ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία, με οποιαδήποτε δικαιολογία και αιτιολόγηση· ακόμη και αν αυτά τα στρατεύματα επιχειρηθεί να παρουσιασθούν, με την μορφή της ειρηνευτικής δύναμης και είναι άοπλα.
Έτσι, εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίσει να συμπεριφερθεί, ορθολογικά, στην διαχείριση του ρωσοουκρανικού πολέμου, το καθεστώς του Κιέβου πρόκειται να καταρρεύσει και μάλιστα, σύντομα. Ως εκ τούτου, η Ουκρανία θα υποχρεωθεί να συνθηκολογήσει και να παραδοθεί, άνευ όρων, στην Ρωσία και μακριά, από την Δύση, στην οποία δεν πρόκειται να επιτραπεί οποιαδήποτε εμπλοκή, ή συμμετοχή, στην κατοχή του επίδικου διακυβεύματος, που αφορά, σύμφωνα, με το Κρεμλίνο, αποκλειστικά, τον Ρωσικό Κόσμο.
Με αυτόν τον τρόπο προσδιορίζεται ο σκληρός πυρήνας των στρατηγικών συμφερόντων της Ρωσίας. Και στην εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων αποσκοπεί η ρωσική εισβολή και ο ανελέητος πόλεμος, στην Ουκρανία.
Όμως, το παρελθόν και το, έως τώρα, παρόν, δεν επιτρέπουν την βεβαιότητα ότι η Μόσχα θα συμπεριφερθεί, με ορθολογισμό, ως προς την διαχείριση του πολέμου, σύμφωνα, με τα δεδομένα στρατηγικά της συμφέροντα.
Ως εκ τούτου, ο παράγοντας της αβεβαιότητας είναι, σοβαρότατα, υπαρκτός, όσον αφορά την τελική κατάληξη του πολέμου, στην Ουκρανία.
Αν, δηλαδή, θα τελειώσει - όταν τελειώσει -, άπαξ, δια παντός, ή, όχι.
Οψόμεθα…
Σχόλια