Ο σύγχρονος γραφειοκρατικός καπιταλισμός και το χρήμα. Μια ιστορική αναδρομή, στην δυσλειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο περιεχόμενο της έννοιας της αξίας, της λειτουργίας και της χρήσης του χρήματος, των τραπεζών, των φόρων και εν γένει, των κρατικών εσόδων (1).

Αυτό, που επιχειρώ, με το, παραπάνω, βίντεο και επεξηγηματικά, με το παρόν δημοσίευμα, αποτελεί μια προσπάθεια εκλαΐκευσης της έννοιας της αξίας του χρήματος και του τραπεζικού συστήματος, παράλληλα, με την παρουσίαση της ιστορικής εξέλιξης του καπιταλισμού, που οδήγησε, από την αρχική μορφή του της κυριαρχίας των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων της απλοϊκής μορφής του καπιταλιστικού συστήματος, στην ενδιάμεση εξέλιξή του, στην ολιγοπωλιακή μορφή του, από την δεκαετία του 1870 και στην διφυή γραφειοκρατική του δομή της σύγχρονης μορφής του, που αποκαλώ, ως γραφειοκρατικό καπιταλισμό, οι απαρχές του οποίου ανάγονται, στην Οκτωβριανή επανάσταση, στην Ρωσία το 1917 και στο ξέσπασμα της βαθιάς και βαρείας οικονομικής  κρίσης της δεκαετίας του 1930, που οδήγησε, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1940. 

Ως εκ τούτου, απαραίτητη και κρίσιμη, για την κατανόηση των εξεταζόμενων εννοιών του χρήματος, των τραπεζών και του καπιταλιστικού συστήματος, από το αναγνωστικό κοινό  είναι η προσεκτική παρακολούθηση του βίντεο, με το οποίο αρχίζει το σημερινό δημοσίευμα. 

Για να κατανοήσουμε την έννοια και την λειτουργία, δηλαδή το συγκεκριμένο περιεχόμενο της αξίας του χρήματος, πρέπει να γίνει κατανοητό το απλούστατο γεγονός της παραγωγής του, ήτοι της έκδοσης του χρήματος και του εκδότη του.

Αυτό είναι απαραίτητο, χρήσιμο και καθοριστικό, διότι υφίσταται μια ουσιαστική και θεμελιώδης διαφορά, ανάμεσα, στον εκδότη και στον χρήστη του νομίσματος, διότι ο εκδότης δεν έχει εγγενείς περιορισμούς, στις δαπάνες του, αφού μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του και φυσικά, μπορεί να αγοράσει κάθε αγαθό και υπηρεσία, που είναι, προς πώληση, στο νόμισμα, που εκδίδει, συμπεριλαμβανομένης, βέβαια - και αυτό είναι το  σημαντικότερο όλων - και της αδρανούς εργασίας.

Τοιουτοτρόπως, τα υπάρχοντα, σε κάθε οικονομία, επίπεδα ανεργίας και απασχόλησης, των επενδύσεων, των εισοδημάτων και όλων των συναφών μακροοικονομικών μεγεθών, δεν αποτελούν οικονομικά φαινόμενα, με απλές, ή φυσικές οικονομικές αιτιολογίες, που εκφεύγουν, από την δυνατότητα της ανθρώπινης παρέμβασης, για την διόρθωση, την επιτήρηση, την καθοδήγηση και την συγκεκριμένη διαμόρφωση των επιπέδων των μακροοικονομικών αυτών μεγεθών. 

Όλα αυτά τα υποτιθέμενα και προπαγανδιστικά, διαδιδόμενα, ως επιστημονικά συμπεράσματα, που προσδιορίζουν οι άρχουσες καπιταλιστικές ολιγαρχίες και που εμφανίζουν αυτά τα μακροοικονομικά  μεγέθη και την εξέλιξή τους, ως οικονομικά φαινόμενα, τα οποία αποτελούν, καθαρά, αποτελέσματα, που έχουν έναν φυσιολογικό χαρακτήρα και αποτελούν εκδηλώσεις των υπερκείμενων των δυνατοτήτων της ανθρώπινης παρέμβασης “νόμων της αγοράς” και των “νόμων της οικονομίας”, αποτελούν ανοησίες, επιστημονικοφανείς τερατολογίες και μυθεύματα, που εξυπηρετούν τις ολιγαρχίες, που κυριαρχούν, στις ανθρώπινες κοινωνίες και για τον λόγο αυτόν διαδίδονται, ως κρατούσες θεωρίες και εφαρμοσμένες οικονομικές πρακτικές.

Ομως, ακριβώς, επειδή αυτά τα μακροοικονομικά μεγέθη (τα επίπεδα της ανεργίας και της απασχόλησης, των επενδύσεων, του κόστους, των κερδών και των τιμών κλπ) εξαρτώνται, αποκλειστικά, από τις οικονομικές και κυρίως κοινωνικές ανθρώπινες αποφάσεις, δηλαδή, εν τέλει, αποτελούν πολιτικές επιλογές, που λαμβάνονται, από τις κυβερνήσεις των κρατών, οι οποίες φυσικά, δεν είναι, καθόλου, κοινωνικά, ουδέτερες.

Με δεδομένο, λοιπόν, το γεγονός ότι οι εκδότες του χρήματος, στις σύγχρονες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως συνέβαινε και στις προκαπιταλιστικές οικονομίες, είναι, συνήθως, τα κράτη (εξαιρουμένης της ευρωζώνης, όπου τα κράτη-μέλη της δεν εκδίδουν το χρήμα, αλλά χρησιμοποιούν το ευρώ, ως κοινό νόμισμα, που εκδίδει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία δεν αποτελεί κράτος) γίνεται κατανοητό ότι τα κράτη και η ΕΚΤ, ως εκδότες του χρήματος, δεν έχουν κανέναν περιορισμό, όσον αφορά την εξυπηρέτηση των δαπανών τους και ως εκ τούτου, καθίσταται σαφές ότι η χρήση του εκδοτικού δικαιώματος καθιστά τους εκδότες αυτούς πανίσχυρους, όσον αφορά την διαμόρφωση των επιπέδων των δαπανών τους και φυσικά, στον επηρεασμό των εξελίξεων στις οικονομίες των χωρών στις οποίες κυκλοφορούν τα εκδιδόμενα, από το κράτος και την ΕΚΤ, νομίσματα, δηλαδή, εν τέλει, το χρήμα, που είναι αυτού, που είναι και που οι εκδότες τους ορίζουν, ως μέσο των διεξαγόμενων συναλλαγών, στις οικονομίες των κρατών, στις οποίες κυκλοφορεί το εκδιδόμενο χρήμα· δηλαδή τα νομίσματα, με την γνωστή καθημερινή μορφή και την χρήση τους, ήτοι τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα. Αυτό είναι το χρήμα και έτσι, αυθαίρετα, εν πολλοίς, ορίζεται η αξία του

Ας δούμε, όμως, πρακτικά, τον προσδιορισμό της αξίας του χρήματος, η οποία αποκτά ουσία και περιεχόμενο, ως το αποτέλεσμα ενός κλάσματος, όπου στον αριθμητή αθροίζονται ο όγκος του κυκλοφορούντος χρήματος επί την ταχύτητα κυκλοφορίας αυτού της μερικά χρηματικής ποσότητας, και στο συνολικό αποτέλεσμα αυτού του πολλαπλασιασμού προστίθενται το σύνολο των, επί μέρους αποτελεσμάτων των πολλαπλασιασμών των όγκων των των τραπεζικών καταθέσεων, σε όλες τους τις κατατάξεις (καταθέσεις όψεως, ταμιευτηρίου, προθεσμιακές, ως και κάθε άλλη μορφή χρήματος πχ μετοχές κλπ), επί των ταχυτήτων κυκλοφορίας κάθε μιας, εξ αυτών και το τελικό συνολικό αποτέλεσμα της πρόσθεσης των περιγραφέντων στοιχείων, που προσδιορίζουν  το μέγεθος του αριθμητή αυτού του κλάσματος διαιρείται, με τον παρονομαστή  του κλάσματος, που είναι ο συνολικός όγκος του διεξαγόμενου εμπορίου κάθε οικονομίας, σε κάθε χρονική στιγμή. 

Έτσι το τελικό εξαγόμενο, από το κλάσμα, αποτελεί και την πραγματική αξία του χρήματος, αφαιρώντας, με αυτόν τον πεζό τρόπο, κάθε παράλογη πεποίθηση, ή σκέψη, που θέλει το χρήμα να περιέχει μια κρυφή, μια μυστηριώδη και αδύνατο να κατανοηθεί, από τον απλό ανθρώπινο νου, έννοια.

Προσδιορίζοντας, λοιπόν, το πρακτικό περιεχόμενο της έννοιας της αξίας του χρήματος, το οποίο, αποβάλλοντας, έτσι, κάθε μυστηριώδες και άγνωστο, στον κοινό νου, χαρακτήρα, καθίσταται, εύκολα, κατανοητό ότι το χρήμα, δεν έχει εσώτερη δική του αξία, αλλά ότι αποτελεί μια κοινωνική σύμβαση, που δημιουργείται και εξελίσσεται, προκειμένου να καταστούν δυνατές οι οικονομικές συναλλαγές, μέσα σε μια κοινωνία.

Στην παρούσα φάση, αυτό είναι που είναι απαραίτητο και πρέπει να γίνει κατανοητό. 

Έτσι, αφού μαζεύτηκε, στο παρόν κείμενο και κυρίως, στο λεπτομερειακό  περιεχόμενο του βίντεο, με το οποίο αρχίζει το παρόν δημοσίευμα, ένα μεγάλο πλήθος πληροφοριακού υλικού, το οποίο χρειάζεται να παρακολουθήσουν οι αναγνώστες, σταματώ εδώ το κείμενο του παρόντος δημοσιεύματος και επειδή είναι απαραίτητο, θα επανέλθω, με ένα νέο βίντεο και με ένα νέο κείμενο (ίσως και περισσότερα), διότι είναι σαφές ότι τα ζητήματα του χρήματος και κυρίως, του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στην διπλή μορφή του, αυτήν του κρατικοκαπιταλιστικού γραφειοκρατικού οικονομικού μοντέλου - αυτού, που, θεωρητικά, ιδεολογικά και πρακτικά, περιγράφεται, ως κομμουνισμός/σοσιαλισμός, αλλά, πραγματιστικά και ρεαλιστικά, λειτουργεί ως γραφειοκρατική καπιταλιστική οικονομία κεντρικού σχεδιασμού -, όπως προέκυψε, ως αποτέλεσμα της ρωσικής επανάστασης του 1917 και του κινεζικού εμφυλίου πολέμου, στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, αλλά και από το μοντέλο δυτικής εκδοχής του ατελώς, διευθυνόμενου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ουδόλως, έχουν εξαντληθεί.

Αλλά, επί του παρόντος, ας μείνουμε, στο περιεχόμενο του παρόντος δημοσιεύματος και κυρίως, του βίντεο, με το οποίο αρχίζει το δημοσίευμα αυτό. 

Και φυσικά όπως προανέφερα θα ακολουθεί συνέχεια.