Από την Νάπολι, το 1752, στην κληματαριά του 3000 πΧ, στην μυκηναϊκή πόλη Μιδέα, τον 18ο-16ο αιώνα πΧ, στους αρχαιοελληνικούς ζωγραφικούς πίνακες, από ξύλο, τον 6ο αιώνα πΧ, στην προσωπογραφία του Κωνσταντίνου IA’ Παλαιολόγου, το 1450, στο Ηράκλειο του 1628-1630, στην Αθήνα (1855-1930), στον καθεδρικό ναό της Pisa, τον 13ο αιώνα μΧ, στην Θεσσαλονίκη (1900-2024), στον Albert Camus, το 1957, στην Παναγία των Παρισίων (2019-2024) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (120).
1752 Νάπολι, Ιταλία. “La Pudicizia” (Η σεμνότητα, η αγνότητα). Γλυπτό του Antonio Corradini, γνωστό, ως «Κεκαλυμμένη Αλήθεια», κατά την περίοδο του ροκοκό.
Στεγάζεται, στο παρεκκλήσι Capella Sansevero, που είναι γνωστό για τα πολλά έργα τέχνης του.
13ος αιώνας μΧ. Καθεδρικός ναός της Pisa, Ιταλία. Ο άμβωνας του Giovanni Pisano, στο μεσαιωνικό Duomo di Pisa. Αριστούργημα, με καρυάτιδες, που συμβολίζουν τις αρετές.
3000 πΧ Παγκράτι Αχαΐας. Η ονομαζόμενη «κληματαριά του Παυσανία», η οποία είναι το αρχαιότερο κλήμα, στον πλανήτη. Έχει κηρυχθεί, ως Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης, αλλά δεν έχει την δέουσα προσοχή και φροντίδα. Το κλήμα αυτό ανθίζει, αλλά, πλέον, δεν δίνει καρπούς.
18ος - 16ος αιώνες πΧ. Αργολίδα. Η μυκηναϊκή πόλη Μιδέα, που κατοικήθηκε, από την λίθινη εποχή. Καταστράφηκε, στο τέλος του 13ου αιώνα πΧ, από σεισμό.
Βρέθηκαν ένας καταπλακωμένος σκελετός ανθρώπου και επιγραφές, στην γραμμική γραφή Β, εργαστήρια, οικίες, δύο μνημειώδεις πύλες της ακρόπολης, γκρεμισμένα κυκλώπεια τείχη. Η πόλη βρισκόταν, στο μέσον της απόστασης, ανάμεσα, στις Μυκήνες και την Τίρυνθα.
6ος αιώνας π Χ. Οι αρχαιοελληνικοί Πίνακες, από ξύλο, στα Πιτσά Κορινθίας.
Ένα βίντεο για τους πίνακες αυτούς, οι οποίοι είναι παγκοσμίου αξίας, καθώς είναι τα αρχαιότερα, στον κόσμο, δείγματα τησαρχαίας ελληνικής ζωγραφικής, σε ξύλο. Βρέθηκαν, τυχαία, σε μία σπηλιά του όρους Χελυδορέα, κοντά στο χωριό Άνω Πιτσά, στην περιοχή Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης Κορινθίας, το 1934. Οι ξύλινοι πίνακες αυτοί κατάφεραν να διατηρηθούν, μέσα στην σπηλιά, πάνω από 2500 χρόνια, λόγω των ειδικών κλιματολογικών συνθηκών, που επικρατούσαν. σε αυτήν. Σήμερα, εκτίθενται, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών.
1ος αιώνας πΧ. Αθήνα. Μαρμάρινος κρατήρας, στην γκαλερί Uffizi, στην Φλωρεντία.
1450 Αιγιαλεία. Παλαιά Μονή Ταξιαρχών. Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος.
Στο Καθολικό της Παλαιάς Μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας, μόλις 15 χιλιόμετρα από το Αίγιο, διατηρούνται δυο στρώματα τοιχογραφιών, υψηλής καλλιτεχνικής ποιότητας, των ύστερων βυζαντινών χρόνων, που αντανακλούν τις αισθητικές τάσεις της Κωνσταντινούπολης.
Κατά τις εργασίες συντήρησής τους, η αρχαιολόγος Δρ. Αναστασία Κουμούση, Διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αχαΐας, εντόπισε στο δεύτερο στρώμα τοιχογράφησης, το οποίο βάσει τεχνοτροπικών κριτηρίων χρονολογείται με ασφάλεια, στα μέσα του 15ου αιώνα, τη μοναδική προσωπογραφία του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου. «Το έργο, που υλοποιούν οι Εφορείες Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού», δήλωσε η Υπουργός Λίνα Μενδώνη, στο πλαίσιο της «συντήρησης και αποκατάστασης των μνημείων, αποδεικνύεται, για, ακόμη, μια φορά, εξαιρετικά, σημαντικό, καθώς φέρνει, στο φως, μοναδικές αρχαιολογικές μαρτυρίες, που συνδέονται, με ιστορικά πρόσωπα. Το επιστημονικό προσωπικό των Εφορειών του ΥΠΠΟ, με μεγάλη εμπειρία, υψηλή κατάρτιση και σφαιρική γνώση, τόσο των ιστορικών γεγονότων, όσο και των αρχαιολογικών δεδομένων, είναι σε θέση, να τεκμηριώσει, μετά από ενδελεχή μελέτη, κάθε εύρημα, που έρχεται, στο φως. Στην προκειμένη περίπτωση, το πορτραίτο συνδέεται, με τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου και αφορά, στην μοναδική, εν ζωή, προσωπογραφία του. Ο ζωγράφος πρέπει να απέδωσε τα προσωπογραφικά χαρακτηριστικά του τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, από ιδία αντίληψη, δηλαδή το πρότυπό του να μην ήταν ένα επίσημο αυτοκρατορικό πορτραίτο, όπως συνηθιζόταν, αλλά ο ίδιος ο αυτοκράτορας», προσθέτει η κ. Μενδώνη.
Στην τοιχογραφία απεικονίζεται η μορφή ενός ώριμου άνδρα, που φέρει αυτοκρατορικά «διάσημα» (πολυτελή λώρο, πάνω από τον ανοιχτόχρωμο σάκκο, διάλιθο στέμμα) και κρατά σταυροφόρο σκήπτρο. Ο χρυσοκέντητος πορφυρός του μανδύας διακοσμείται, με μετάλλια, στα οποία εγγράφονται δικέφαλοι αετοί, με στέμμα, ανάμεσα στις κεφαλές τους, διακριτικό των μελών της οικογένειας των Παλαιολόγων. Η παρουσία των δικέφαλων αετών, στo ένδυμα της μορφής, σε συνδυασμό, με τα υπόλοιπα insignia, αποτελούσαν ένα εικονογραφημένο μήνυμα, που επέτρεπε, στον θεατή, να ταυτοποιήσει τον άντρα, με αυτοκράτορα.
Ο αυτοκράτορας, που απεικονίζεται, είναι ιστορικό πρόσωπο και ταυτίζεται, με τον Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο, αδελφό των χορηγών της ανακαίνισης της Μονής, των δεσποτών Δημήτριου και Θωμά. Είναι η τελευταία, χρονολογικά, σωζόμενη προσωπογραφία αυτοκράτορα, στην βυζαντινή μνημειακή ζωγραφική και το μοναδικό πορτραίτο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, σύγχρονο με την σύντομη βασιλεία του (6 Ιανουαρίου 1449 - 29 Μαΐου 1453). Ως πορτραίτο, δεν είναι ιδεαλιστικό, ή τυποποιημένο. Πρόκειται. για αυθεντική προσωπογραφία, που αποδίδει, με ακρίβεια, τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα. Είναι μια μορφή γήινη, ένας ώριμος άντρας, με λεπτό πρόσωπο και εξατομικευμένα χαρακτηριστικά, που αποπνέει ηρεμία και ευγένεια.
Στον Μυστρά, από όπου, πιθανότατα, προερχόταν ο, που εικονογράφησε το δεύτερο στρώμα του Καθολικού, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε ζήσει πέντε χρόνια, ως δεσπότης, πριν στεφθεί αυτοκράτορας. Το αυτοκρατορικό πορτραίτο συνδέεται, με την γνωστή, από τις γραπτές πηγές, γενναιόδωρη χορηγία των αδελφών του, στην Mονή, μετά την λήξη του πρώτου, μεταξύ τους, εμφυλίου πολέμου (1449–1450), που επιτεύχθηκε, με την «διαιτησία» τού Κωνσταντίνου, όπως αναφέρει ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης.
1626-1628 Ηράκλειο Κρήτης. Η «κρήνη του Μοροζίνι». Λιθόστρωτος αγωγός μεταφοράς νερού, μήκους 15 χλμ, κατασκευασμένος, από τον Δούκα Μοροζίνι, επειδή η πόλη υπέφερε, από λειψυδρία.
1855 Αθήνα. Άποψη της Ακρόπολης και του Ολυμπιείου.
Αριστερά, το θέατρο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.
Ο Ναός του Ολυμπίου Διός, τρία χρόνια μετά, που έπεσε η μεσαία κολόνα, από θεομηνία τη νύχτα της 14ης Οκτωβρίου του 1852, το ασκηταριό απάνω (έως τα τέλη της δεκαετίας του 1860), τα καφενεδάκια, και η Πύλη του Αδριανού.
Κάτω, η περιοχή, από την μεριά του λόφου Αρδητού, είναι, ακόμη, χωράφια.
1890 Αθήνα. Πλατεία Ομονοίας. Μία σπάνια φωτογραφία, όταν, τότε, ήταν η τελευταία φορά, που η πλατεία είχε δέντρα και νησίδες βλάστησης. Και μετά τσιμέντο.
Η πλατεία αποτέλεσε το πρώτο αστικό έργο, εντός της περιοχής των Αθηνών, το οποίο επιθυμούσε ο Όθων Α΄ της Ελλάδας. Χωροθετήθηκε το 1846, αρχικώς, ήταν γνωστή, ως Πλατεία Ανακτόρων, στην συνέχεια, μετονομάστηκε Πλατεία Όθωνος και το 1862, έγινε Πλατεία Ομονοίας, όταν, στον χώρο αυτόν, συγκεντρώθηκαν και έδωσαν όρκο “ομονοίας” οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων. Η λειτουργία ενός νέου ηλεκτρικού σταθμού, το 1930, εμπρός στην πλατεία, οδήγησε, σε ανάπλαση της τοποθεσίας. Η βλάστηση αφαιρέθηκε, το 1933, ολοκληρωτικά, ενώ, στην περίμετρο της πλατείας, τοποθετήθηκαν κίονες, επί της κορυφής των οποίων, βρίσκονταν αναπαραστάσεις, υπό την μορφή γλυπτών των Μουσών.
9/12/1904 Τρίκαλα. Ο Ληθαίος ποταμός.
1921 Μικρασιατικό μέτωπο. Ο εύζωνας Κωνσταντίνος Τερνιώτης.
1922 Αθήνα. Καθαρή Δευτέρα, στην Πλατεία της Δεξαμενής. Ο Νίκος και η Γαλάτεια Καζαντζάκη, μπρος, στην ιστορική ταβέρνα «Παράδεισος».
1930 (δεκαετία). Αθήνα. Μέγαρο Μελά, στις οδούς Πανεπιστημίου και Αμερικής.
1900 (δεκαετία). Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Η οδός Εγνατία αγνώριστη και δεξιά, στο βάθος, διακρίνεται η Αψίδα του Γαλερίου.
1904 (κτίσμα). Θεσσαλονίκη, οδός Βασιλίσσης Όλγας 212. Το καφενείο Πέρα Παλάς, γνωστό και ως «Μοδιάνο».
1935 Θεσσαλονίκη. Πλατεία Αγίας Σοφίας.
22/12/1945 Πειραιάς. Το πλοίο «Mataroa». Προς επιβίβαση.
Σχόλια