Μπορεί το Ισραήλ, ξαφνικά, να γίνει καπνός; Μπορεί. (Αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο επίκειται. Αλλά, εάν και όταν οι Πέρσες εμφανισθούν, στο πεδίο, δεν θα είναι μόνοι. Θα έχουν καλή παρέα και η Washington δεν θα μπορέσει να κάνει πολλά πράγματα)…

 

Το ερώτημα είναι απλό. Πολύ απλό. 

Μπορεί το Ισραήλ ξαφνικά να γίνει καπνός; 

Ναι· μπορεί να γίνει καπνός.

Άλλωστε, ουδέποτε ξέφυγε, από αυτό, που το διακατέχει, ως κρατική ύπαρξη και δυστυχώς, ως κοινωνία. Και αυτό, που το διακατέχει, είναι το «φοβικό σύνδρομο του ξαφνικού θανάτου», ο οποίος, όμως, δεν είναι, απλώς, μια αρρωστημένη φαντασίωση της ισραηλινής κοινωνίας, η οποία δημιουργήθηκε/κατασκευάστηκε, από το 1947 και μετά. Είναι μια πραγματικότητα, που, στην πορεία του χρόνου απέκτησε και ένα φαντασιωτικό περιεχόμενο.

Προφανώς, τα τελευταία γεγονότα, όπως και όλη η σειρά των γεγονότων, που ακολούθησαν, μέσα στο τελευταίο τρίμηνο, καθιστούν σαφές ότι το Ισραήλ αποτελεί μια τεράστια πολεμική μηχανή. Οι πλείστοι όλων των αναλυτών - και ουσιαστικά, όλοι τους - θεωρούν πως η ισραηλινή κυβέρνηση και το ισραηλινό κράτος έχουν μια Μοσάντ, η οποία είναι ακτύπητη και ακατανίκητη, αποτελώντας μια αυτοτελή συνιστώσα, η οποία προσδιορίζει, καθοριστικά, τις εξελίξεις, στην Μέση Ανατολή. 

Όλα αυτά είναι υπερβολές. Η, εξαιρετικά, επιτυχής πολεμική επιχείρηση της παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς, στις 7 Οκτωβρίου 2023, αποδεικνύει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Προφανώς, έκτοτε, η Μοσάντ έχει λάβει τα μαθήματα της και έχει αναπροσαρμόσει, πάρα πολύ, την τακτική της και την στρατηγική της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πως ό,τι πράττει, το πράττει, αυτοτελώς.

Κατά την γνώμη μου (και δεν σφάλλω, στο ζήτημα αυτό) είναι σαφές ότι η Μοσάντ δεν δρα αυτοτελώς. Προφανώς, έχει μεγάλες επιχειρησιακές δυνατότητες, αλλά - κακά τα ψέματα -, σε, απροσδιόριστα, υψηλό βαθμό, βασίζεται, στην έμπρακτη υποστήριξη των υπηρεσιών ασφαλείας της Ουάσινγκτων, γεγονός το οποίο παραπέμπει, στις τεράστιες δυνατότητες της CIA και της NSA, που θεωρώ ότι έχουν τεθεί, στην υποβοήθηση του ισραηλινού κράτους και προφανώς, έχουν βοηθήσει, τα μάλα, την Μοσάντ και τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, στον πολλαπλό πόλεμο, που διεξάγουν, εναντίον της Χαμάς, της Χεζμπολά, των Χούθι και σε κάθε περίπτωση, του Ιράν. Και φυσικά, εννοείται ότι ο κύριος στόχος των Ισραηλινών και των Αμερικανικών ελίτ και του βαθύτατου κράτους των ΗΠΑ, εξακολουθεί, πάντα, να παραμένει το καθεστώς της Τεχεράνης.

Σε αυτό το γήπεδο είναι η μπάλα, τώρα. Προφανώς, οι Αμερικάνοι όπως και οι Ισραηλινοί περιμένουν την αντίδραση του Ιράν, σε όλη αυτή την κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί, στην Μέση Ανατολή και προσδιορίζει, την, περίπου, σαρωτική κυριαρχία των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών. Πιθανότατα, περιμένουν την αντίδραση των Περσών, προκειμένου να καταφέρουν ένα - υποτίθεται - τελειωτικό κτύπημα στο καθεστώς της Τεχεράνης, που θα σαρώσει το περσικό κράτος και θα δρομολογήσει, γρήγορες εξελίξεις, στο εσωτερικό της περσικής κοινωνίας, που μπορούν να οδηγήσουν, στην ανατροπή του ισλαμικού καθεστώτος. 

Αλλά αυτοί οι υπολογισμοί έχουν ένα τεράστιο ρίσκο, διότι είναι σαφές ότι δεν είναι, καθόλου, τυχαία, η καθυστέρηση - από τα τέλη του περασμένου Ιουλίου, τουλάχιστον - της περσικής ηγεσίας να απαντήσει στις ενέργειες της Μοσσάντ, με την δολοφονία, μέσα στην Περσία, του ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια, πολλών ηγετών των φρουρών της ισλαμικής επανάστασης και την φυσική εξόντωση του ηγέτη της Χεζμπολά του Λιβανίου, αλλά (το κυριότερο) την εξουδετέρωση, περίπου, ολόκληρης της εκτεταμένης ηγετικής και μάχιμης αλυσίδας της ηγεσίας αυτής της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης, από την Μοσσάντ και τον ισραηλινό στρατό και τις ΗΠΑ. 

Εννοείται, βέβαια, ότι είναι δεδομένη η σαφής στρατιωτική αδυναμία του περσικού καθεστώτος να αντιπαρατεθεί, με το Ισραήλ. Όπως επίσης είναι σαφές ότι οι περσικοί ισλαμική για Σιά δεν επιθυμεί μια ευθεία και ολομέτωπη σύγκρουση με τους ισραηλινούς. Αυτό το έχει δείξει με όλα όσα έχει δεν έχει πράξει, μέχρι τώρα. 

Επίσης, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι μια χερσαία επιχείρησή του ισραηλινού στρατού, στον Λίβανο, είναι, σφοδρότατα, πιθανή, με δεδομένη την αδυναμία της Χεζμπολάχ και του, περίπου, ανύπαρκτου λιβανικού στρατού να αντιμετωπίσουν μια τέτοια στρατιωτική επιχείρηση, εκ μέρους του Ισραήλ, το οποίο προφανώς θα καταλάβει εδάφη, τα οποία θα εκκαθαρίσει, απομακρύνοντας και καταστρέφοντας, εντελώς, την παρουσία της Χεζμπολά, στην περιοχή και πιθανότατα θα επεκτείνει την ισραηλινή εδαφική κυριαρχία, de facto.

Ως εκ τούτου, η Τεχεράνη, είτε θα μείνει άπραγη (γεγονός το οποίο, ουσιαστικά, θα εκμηδενίσει την επιρροή της, στην Μέση Ανατολή και θα καταστρέψει το πρακτικό στρατηγικό βήμα, το οποίο έχει πετύχει το Ιράν, μέσω της Χεζμπολά του Λιβάνου, δηλαδή να εξαπλώσει την παρουσία της και την επιρροή της Μεσόγειο θάλασσα, είτε κάποια στιγμή, γρηγορότερα, ή αργότερα, θα διοργανώσει και θα προσπαθήσει να φέρει, εις πέρας, μια στρατιωτική επιχείρηση, κατά του Ισραήλ, η οποια θα πρέπει να είναι αξία λόγου και αποτελεσματική.

Κάτι τέτοιο, η Περσία δεν μπορεί να το πράξει μόνη της, απέναντι, στο Ισραήλ. Αυτή είναι η αδυσώπητη αλήθεια.

Ως εκ τούτου, ό,τι πράξει η ισλαμική ηγεσία της Τεχεράνη δεν θα το πράξει μόνη της, διότι έχει γνώση του μέτρου της αδυναμίας της.

Και η αλήθεια, επίσης, είναι ότι δεν βιάζεται το Ιράν, να κτυπήσει, εν θερμώ, το Ισραήλ, αφού, προηγουμένως, πρέπει (και αυτό πράττει), με την ρωσική ενίσχυση, να ελαχιστοποιήσει  τις ζημιές, που θα υποστεί, από την αμερικανοϊσραηλινή στρατιωτική απάντηση, στην όποια προσπάθεια, για την διεξαγωγή μιας πολεμικής επιχείρησης του καθεστώτος της Τεχεράνης.

Αλλά δεν είναι μόνον η Μόσχα, που εμπλέκεται, στην όλη υπόθεση και που είναι πιθανόν το Ισραήλ να πληρώσει τα σπασμένα της Ουκρανίας. 

Είναι, απείρως, πιθανότερο μια αμερικανοϊσραηλινή στρατιωτική επιχείρηση, κατά της Τεχεράνης, να πυροδοτήσει την κινεζική αντίδραση, αφού το Πεκίνο έχει επενδύσει τεράστια συμφέροντα, στην Περσία, η οποία είναι ο βασικός προμηθευτής του Πεκίνου, σε προϊόντα πετρελαίου, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι η αντίδραση της κινεζικής ηγεσίας, σε μια στρατιωτική επιχείρηση των Αμερικανών και των Ισραηλινών, κατά του Ιράν, πρόκειται να πυροδοτήσει την αντίστοιχη κινεζική αντίδραση, που θα εξελιχθεί σε μία στρατιωτική επιχείρηση της ηγεσίας του Πεκίνου, το οποίο, εκτός από την εμπλοκή του, στην Μέση Ανατολή, είναι πάρα πολύ πιθανό να προξενήσει έναν πολεμικό αντιπερισπασμό, στην περιοχή των Νοτίων Κινεζικών Θαλασσών, αλλά και πρώτο στόχο, την Ταϊβάν. 

Ως εκ τούτου, πρέπει να περιμένουμε να δούμε το τί θα πράξει Τεχεράνη· αν πράξει κάτι. Και η οποία, θα πρέπει να δράσει, έστω και πολύ αργότερα, εκ των πραγμάτων (φυσικά, με την πρέπουσα καλή παρέα, απέναντι, στην οποία η Ουάσινγκτων, δεν θα μπορέσει να κάνει πολλά πράγματα).

Όμως, αν δεν πράξει κάτι το σοβαρό η Τεχεράνη, τότε είναι πολύ πιθανό, αυτό το κάτι σοβαρό να το πράξει το Ισραήλ.

Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε, είναι να περιμένουμε τις εξελίξεις, για να δούμε, προς τα πού θα βαδίσουν και αυτές και εμείς.