1980 - 2023 Τουρκία και Ελλάδα : Οι, ακραία, αρνητικοί και δυσμενέστατοι συσχετισμοί δυνάμεων, ανάμεσα, στην γειτονική περιφερειακή δύναμη και στην ασθμαίνουσα υπαναπτυξιακή πορεία της χώρας μας. Μπορούν να ανατραπούν τα δεδομένα της τελευταίας 35ετιας; Ναι μπορούν. Αλλά αυτό απαιτεί στροφή 180 μοιρών, με αλλαγή υποδείγματος, εφαρμοζόμενων πολιτικών και πολιτικού προσωπικού.

 

Στο, παραπάνω, χθεσινό (23/9/2024) βίντεο, παρουσιάζω, με συγκεκριμένα στοιχεία, που αφορούν τις συγκρινόμενες τάξεις μεγεθών της οικονομικής εξέλιξης των μακροοικονομικών μεγεθών Ελλάδας και Τουρκίας, σε ένα βάθος μεγαλύτερο, από μια 40ετια, δηλαδή, από την δεκαετία του 1980 (και φυσικά, θα μπορούσα να ξεκινήσω, από πολύ νωρίτερα).

Το βίντεο αυτό, λοιπόν, είναι αναγκαίο να παρακολουθηθεί, εξ αιτίας της σαφούς επιχειρηματολογίας των συμπερασμάτων και των προτάσεων, που αναπτύσσω. Και φυσικά, προτρέπω τους αναγνώστες να μπουν στον κόπο να το παρακολουθήσουν.

Έτσι, λοιπόν, ενώ την δεκαετία του 1980 (και πολύ πριν απο αυτήν) η Ελλάδα ήταν πολύ μπροστά, από την Τουρκία, σε όλα τα κρίσιμα μακροοικονομικά μεγέθη, αυτή η ισορροπία αντιστράφηκε, αρχής γενομένης, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, για να φθάσουμε, στο σήμερα, όπου η Τουρκία έχει γίνει, πλέον, ασυναγώνιστη, σε σχέση, με την Ελλάδα, όντας πλέον, στην 12η θέση, στον πλανήτη, ενώ η Ελλάδα, από την 23η θέση, που βρισκόταν, στην δεκαετία του 1980, έχει, πλέον, κατρακυλήσει, στην 55η θέση κατάταξης των χωρών και φυσικά, έπεται συνέχεια, η οποία, προφανώς, πρόκειται να χειροτερεύσει.

    

Έτσι το ελληνικό ΑΕΠ το 2023 έφτασε μόλις στα 375,78 δισεκατομμύρια $ ενώ το τουρκικό ΑΕΠ εξακοντίστηκε στο, απίστευτα, τεράστιο ποσό των 2.936 δισεκατομμυρίων $, γεγονός το οποίο δείχνει και την γύμνια της ελληνικής οικονομίας, η οποία παραπαίει. 

Και όμως, τα πράγματα, στην δεκαετία του 1980 ήσαν, εντελώς, διαφορετικά. Η ελληνική οικονομία είχε ένα μεγαλύτερο συνολικό ΑΕΠ, από την τουρκική και το, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ της Τουρκίας έφθανε, μόλις, στο ένα τέταρτο του ελληνικού, κατά κεφαλήν, ΑΕΠ. 

Δηλαδή, τότε, η τουρκική οικονομία και κοινωνία ήσαν τριτοκοσμικές και σε απόσταση, μακριά, από την ελληνική οικονομία και κοινωνία, διότι, τότε, η τουρκική οικονομία στηριζόταν, κυρίως, στην αγροτική παραγωγή, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα, αφού η Τουρκία έχει καταστεί μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, η οποία στηρίζεται, βασικά, στην μεθυνόμενη βιομηχανική παραγωγή, την ίδια μακρά χρονική περίοδο, που η Ελλάδα αποβιομηχανοποιείται, μια διαδικασία, η οποία, φυσικά, συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, στο μέλλον, έχοντας καταστεί μία οικονομία, στην οποία δεν επικρατούν οι επενδύσεις ακαθαρίστων παγίων κεφαλαίων, αλλά η σταθερή και επιμονή αποεπένδυση, η οποία έχει εξαρθρώσει την ελληνική βιομηχανία και γενικότερα, την ελληνική παραγωγή.

Κάπως έτσι, τώρα πλέον, η Τουρκία έχει καταστεί περιφερειακή δύναμη και η Ελλάδα ένας φτωχός ουραγός, που, στην πραγματικότητα - κακά τα ψέματα· η αλήθεια είναι ψυχρή και εξαιρετικά, δυσάρεστη - δεν μπορεί, καν, να παρακολουθήσει την γειτονική χώρα, όπως ψυχρά και ωμά, είπε ο Τούρκος πρέσβης, στην Αθήνα, το 2020, στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών και στο ΕΛΙΑΜΕΠ, προσδιορίζοντας το πραγματικό μέγεθος της χώρας μας, έναντι της Τουρκίας, ένα μέγεθος, το οποίο, όσο περνάει ο καιρός, καθίσταται ολοένα και περισσότερο μικρό, με την τάση να ωθεί την Αθήνα, σε σχέση με την Άγκυρα, προς την κατάσταση του να λογίζεται ως αμελητέα ποσότητα.

Για να γίνει αντιληπτό αυτό, που αναφέρω, πρέπει να υπογραμμίσω το γεγονός ότι, στην ελληνική οικονομία, το σύνολο των ακαθάριστων επενδύσεων παγίων κεφαλαίων, το Factbook της CIA το αριθμεί, στο 12,5% του ελληνικού ΑΕΠ, με στοιχεία, όμως, που έχουν εξαχθεί, το 2017, ενώ, αντίστοιχα, στην Τουρκία, οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίων κεφαλαίων ανέρχονται στο εκπληκτικό ύψος των 29,8% του τουρκικού ΑΕΠ, με επενδύσεις, στις εφευρέσεις, που φθάνουν το 1,1% του τουρκικού ΑΕΠ, ενώ οι επενδύσεις, στις εφευρέσεις, στην Ελλάδα είναι ··· αρνητικές(!) και φθάνουν, στο -1% του ελληνικού ΑΕΠ.

Τα πράγματα, βέβαια, όσο πάνε και χειροτερεύουν και φυσικά, θα χειροτερεύσουν πολύ περισσότερο, όσο η χώρα μας συνεχίζει να ακολουθεί τον στραβό δρόμο, που ακολούθησε, από την 1 Ιανουαρίου του 1981, με την ένταξή της, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και πολύ περισσότερο, την 1 Ιανουαρίου 2002, που κατάργησε το εθνικό της νόμισμα, το οποίο είναι ο σκληρός πυρήνας της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και το αντικατέστησε, από το πολυεθνικό ευρώ της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να χάσει η χώρα την νομισματική της κυριαρχία, να την εκχωρήσει, στην Ευρωπαΐκή Κεντρική Τράπεζα και ως εκ τούτου, να απωλέσει, κάθε εξουσία, όσον αφορά την έκδοση και την κυκλοφορία του νομίσματος της χώρας, το οποίο, βέβαια, δεν είναι και δεν λειτουργεί, ως εθνικό νόμισμα, αλλά, ως σκληρό ξένο συνάλλαγμα, με αποτέλεσμα η χώρα να χρεωκοπήσει, αφανώς και σιωπηρά, την ίδια ημέρα, που εισήλθε, στην ευρωζώνη, αν και αυτό κουκουλώθηκε, για κερδοσκοπικούς λόγους, για κάποια χρόνια, μέχρι την έλευση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2008, που επεκτάθηκε, στην παγκόσμια οικονομία και φανέρωσε την γύμνια της κατάστασης που επικρατεί, στην ευρωζώνη και κυρίως, στην Ελλάδα, η οποία βρέθηκε να μην μπορεί να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της, το οποίο υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ και τότε, στο τέλος του 2009, είχε βρεθεί το χρέος αυτό να ανέρχεται, στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ. 

Έτσι, η χώρα χρεωκόπησε και επίσημα, με αποτέλεσμα να καταστεί μια νεοαποικία χρέους, για να αναλάβουν την πραγματική διοίκηση της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού κράτους, οι ευρωζωνικοί δανειστές, μετατρέποντας την Ελλάδα, σε μια μπανανία. με ένα καθεστώς νομιζόμενης δημοκρατίας. 

Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; 

Βεβαίως και μπορούν, αλλά αυτό απαιτεί μια στροφή 180 μοιρών και μία ριζική αλλαγή πολιτικής, αλλά και του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. 

Όλα αυτά φαίνεται δύσκολο να γίνουν. Και είναι δύσκολο. Όμως μπορούν να γίνουν, αφού - αν όχι όλοι μας -, αλλά, τουλάχιστον, η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας συνειδητοποιήσει το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο υπάρχει και εντοπίζεται, στις, καταστροφικά, εσφαλμένες πολιτικές, που ακολουθήθηκαν και ακολουθούνται, μέχρι σήμερα και εφόσον αυτό συμβεί, και εφόσον, δηλαδή, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συνειδητοποιήσει το πραγματικό πρόβλημα, που υφίσταται, τότε, τα πράγματα θα γίνουν, πολύ πιο εύκολα, διότι αυτή η συνειδητοποίηση θα οδηγήσει και στην εύρεση και την ενεργοποίηση του κατάλληλου πολιτικού προσωπικού, το οποίο θα κληθεί να πάρει τις δέουσες αποφάσεις και να πραγματοποιήσει τις δέουσες αλλαγές. 

Δεν θα κουράσω περισσότερο το αναγνωστικό κοινό, το οποίο, φυσικά, πρέπει - και είναι απαραίτητο - να παρακολουθήσει το αρχικό βίντεο της παρούσας δημοσίευσης και να δει την εξονυχιστική ανάλυση, στην οποία προβαίνω, όπως και τις λύσεις, τις οποίες προτείνω, που, όπως ανέφερα, μπορεί να είναι δύσκολες, αλλά δεν είναι ακατόρθωτες, εάν και όταν, η πλειοψηφία της κοινωνίας μας συνειδητοποιήσει το βαρύ και τεράστιο πρόβλημα, που υφίσταται, γεγονός, που θα της επιτρέψει να μπορέσει να βρει και τις κατάλληλες λύσεις, οι οποίες υπάρχουν και τις περιγράφω, στο αρχικό βίντεο, όπως, επίσης, μπορεί, εύκολα, να βρει, μετά από αυτή την συνειδητοποίηση των προβλημάτων, που υφίσταται και το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό, που θα διεκπεραιώσει αυτό το έργο. 

Έτσι, αφήνω τους αναγνώστες να παρακολουθήσουν το αρχικό βίντεο και την επιχειρηματολογία, που αναπτύσσω σε αυτό, όπως και τις προτάσεις, που περιγράφω. Και θεωρώ ότι αυτές οι προτάσεις, όπως και η περιγραφή του προβλήματος, μπορούν, εύκολα, να γίνουν κατανοητές. 

Δεν είναι δύσκολο, άλλωστε.