Από την Ουρούκ του 3200 πΧ, στην Ευκρατιδία (Άι-Χανούμ) του 4ου αιώνα πΧ, στην Νεγκέβ, τον 1ο αιώνα πΧ, στην Αίγινα (1690-1890), στην Χαλκίδα (1884 - 1973), στην Αθήνα (1860-1980), στην Παλαιστίνη (1890-1920), στην Κνωσό, το 1903, στην Ελευσίνα (30/7/1921), στο χιονισμένο Σύνταγμα, τον Φεβρουάριο του 1933, στην ΕΠΟΝ (1943-1944), στην κηδεία του Γιώργου Σεφέρη (9/1971), στην Brigitte Bardot (1950-2024) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (93).
3200 πΧ (περίπου· πηγή Wikipedia). Ουρούκ. Πόλη των Σουμερίων, στο σημερινό Ιράκ.
Η Ουρούκ, η σουμεριακή Ουνούγκ, η βιβλική Ερέχ, η Ορχόη ή Ωρύγεια και η αραβική Ουαρκά (όπως είναι τώρα και όπως πρέπει να ήταν, στα χρόνια της ακμής της, όταν είχε 80.000 κατοίκους, με έκταση έξι χιλιομέτρων), είναι, από τις αρχαιότερες πόλεις, στον κόσμο. Ήταν η πόλη του Γκιλγκαμές, ήρωα στο ομώνυμο έπος. Τα τείχη της πόλης, σύμφωνα με τον μύθο, χτίστηκαν, μετά από διαταγές του ίδιου του Γκιλγκαμές, ή του προκατόχου του, Ενμερκάρ, ο οποίος φέρεται και ως ο ίδιος ο ιδρυτής της πόλης. Ο Ενμερκάρ, επίσης, κατασκεύασε τον περίφημο ναό Εάννα, αφιερωμένο στην λατρεία της θεάς Ινάννα (Ιστάρ). Σύμφωνα με τον Στράβωνα, στην Ουρούκ, ιδρύθηκε σχολές για τη διδασκαλία της θεραπευτικής. Η Ουρούκ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ιστορία της χώρας από πολύ νωρίς, ασκώντας εξουσία σε όλη την Βαβυλωνία, πριν τον καιρό του Σαργώνος. Αργότερα, επιφανής ήταν η παρουσία της, στις εθνικές διαμάχες, μεταξύ Βαβυλωνίων και Ελαμιτών, η μυθική αφήγηση και επεξήγηση των οποίων έχει ενσωματωθεί, στο έπος του Γκιλγκαμές. Στην ελληνιστική περίοδο των Σελευκιδών, κατά τον Μάρτιο του 270 π.Χ., από μια επιγραφή, σε σφηνοειδή γραφή, που βρέθηκε, στους Όρχους (Ουρούκ), αναφέρεται μια Αντιόχεια, στο κανάλι της Ιστάρ, μελετητές όπως ο Γκετζέλ Κοέν και ο Άντριου Έρκσαϊν, συμπεραίνουν ότι η σουμεριακή Ουρούκ μετονομάστηκε, σε Αντιόχεια, από τον Αντίοχο Α’.
Τμήμα του ναού της Ινάνα. Σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Πέργαμος.
Η Ουρούκ ανασκάφηκε, για πρώτη φορά, από μια ομάδα Γερμανών αρχαιολόγων, πριν από την έναρξη του Α’ παγκόσμιου πολέμου. Η αποστολή επέστρεψε, το 1928 και συνέχισε τις ανασκαφές μέχρι το 1939, με τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, για να επανέλθει, το 1954, οποτε έγιναν συστηματικές ανασκαφές, οι οποίες έφεραν στο φως κάποια αρχαία σουμεριακά έγγραφα και νομικές πινακίδες, από την περίοδο των Σελευκιδών.
4ος αιώνας π.Χ. (τέλη). Η αρχαία ελληνική πόλη Ευκρατιδία (Άι-Χανούμ), που βρίσκεται, στο βόρειο Αφγανιστάν, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα της δεκαετίας του 1960.
Η πόλη αυτή, χαμένη, για περίπου δύο χιλιετίες, κάτω από την άμμο της ερήμου, ανακαλύφθηκε, τυχαία, και η ιστορία της έχει εντυπωσιάσει και γοητεύσει ιστορικούς και αρχαιολόγους. Σύμφωνα με τις πηγές, η πόλη ιδρύθηκε, από τον Σέλευκο Α' Νικάτορα, έναν από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η πόλη ιδρύθηκε, αμέσως, μετά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην Ασία και αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του ελληνοβακτριανού βασιλείου. Πιθανώς, αργότερα, ονομάστηκε Ευκρατιδία, προς τιμήν του βασιλιά Ευκρατίδη Α', ο οποίος βασίλευσε, κατά την ελληνιστική περίοδο, στην περιοχή αυτή. Η Άι-Χανούμ ήταν ένας κομβικός σταθμός εμπορικών και πολιτιστικών ανταλλαγών, μεταξύ του ελληνικού και του τοπικού πολιτισμού της Βακτριανής. Η θέση της, κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού, διαδραμάτισε ζωτικό ρόλο, στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης, καθώς οι εμπορικές συναλλαγές, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κεντρική Ασία και την Ινδία, ήσαν, ιδιαίτερα, ενεργές.
Η πόλη δεν ήταν, απλώς, ένα εμπορικό κέντρο. Ήταν, επίσης, ένα πολιτιστικό σταυροδρόμι, όπου συνυπήρχαν και αλληλεπιδρούσαν τα ελληνικά και τα τοπικά στοιχεία. Η αρχιτεκτονική της Άι-Χανούμ είχε έντονα ελληνικά χαρακτηριστικά, με μεγάλα παλάτια, γυμναστήρια και καλά δομημένες αγορές. Η πόλη είχε σχεδιαστεί, με ένα οργανωμένο ρυμοτομικό πλέγμα, χαρακτηριστικό των ελληνικών πόλεων, ενώ οι κατοικίες των ευγενών και των κατοίκων της πόλης ήσαν, άρτια, σχεδιασμένες, δείχνοντας την υψηλή ποιότητα ζωής.
Ανάμεσα στα εντυπωσιακά αρχιτεκτονικά μνημεία της πόλης, ήταν το μεγάλο παλάτι, με την είσοδό του να στηρίζεται, σε δεκαοκτώ κίονες, ενώ η αυλή του ήταν διακοσμημένη, με 118 κορινθιακούς κίονες, που έφταναν, σε ύψος, μέχρι και 10 μέτρα. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν, επίσης, τρεις ναούς, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου ιερού, που ήταν γνωστός, ως ο Ναός, με τις εσοχές κόγχες και βρισκόταν, σε κεντρικό σημείο της πόλης. Οι κάτοικοι της πόλης ήσαν Έλληνες, Μακεδόνες, Θρακιώτες, αλλά και γηγενείς πληθυσμοί, οι οποίοι απολάμβαναν τους δημόσιους χώρους, όπως οι ναοί, τα γυμνάσια και οι αγορές, όπως, ακριβώς, σε μια τυπική ελληνική πόλη. Ωστόσο, παρά την αρχική της ακμή, η Άι-Χανούμ δεν άντεξε τις γεωπολιτικές προκλήσεις. Η καταστροφή της παραμένει, σε μεγάλο βαθμό, μυστήριο, καθώς οι αρχαιολόγοι δεν έχουν καταλήξει, σε μια σαφή και τεκμηριωμένη εξήγηση, για την ακριβή αιτία της παρακμής της. Παρόλο που υπάρχουν αρκετές υποθέσεις, η ακριβής αιτία δεν έχει εξακριβωθεί. Η γεωστρατηγική θέση της πόλης, αν και την κατέστησε σημαντικό κόμβο, για το εμπόριο και τον πολιτισμό, την έκανε, επίσης, ευάλωτη, σε εισβολές, από νομαδικές φυλές, όπως οι Σάκες και οι Γιούεζι. Παράλληλα, οι πολιτικές και στρατιωτικές αναταραχές της περιόδου, καθώς και πιθανές φυσικές καταστροφές, μπορεί να συνέβαλαν, στην παρακμή της. Είναι γνωστό ότι η πόλη είχε αποδυναμωθεί, σημαντικά, μέχρι τον 2ο αιώνα π.Χ., αλλά οι λεπτομέρειες, γύρω από την πλήρη εγκατάλειψή της, είναι ασαφείς. Το γεγονός αυτό συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον ιστορικών και αρχαιολόγων, καθώς η Άι-Χανούμ αποτελεί σημαντικό κέντρο, που προσφέρει πληροφορίες, για την πολιτιστική αλληλεπίδραση, μεταξύ των Ελλήνων και των τοπικών πληθυσμών, στην Ανατολή.
2ος αιώνας μΧ. Κινεζικά νομίσματα, με ελληνικες επιγραφές
1ος αιώνας πΧ. Νεγκέβ, τοποθεσία Νεσανά, στο νοτιοδυτικό τμήμα της ερήμου Νεγκέβ, στα όρια του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Εκεί, ανακαλύφθηκε βυζαντινό πανδοχείο προσκυνητών, σε αρχαία πόλη. Οι ελληνικές επιγραφές και η σημασία των ευρημάτων.
Ο οικισμός άκμασε, στην διάρκεια της βυζαντινής και της πρώιμης ισλαμικής περιόδου (6ος – 7ος αιώνας μ.Χ.), και έχει έλθει, στο επίκεντρο του αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, καθώς οι μελετητές επιδιώκουν να ξετυλίξουν τα μυστήρια της υλικής κουλτούρας των προσκυνητών της ύστερης αρχαιότητας. Το αρχαιολογικό πρόγραμμα της Νεσανά έχει ξεκινήσει, από το 2022, με επικεφαλής την αρχαιολόγο Δρ. Yana Tchekhanovets. Στο πλαίσιο του προγράμματος,, έχουν έρθει στο φως, θρησκευτικές δομές και εγκαταστάσεις των προσκυνητών, οι οποίοι, κάποτε, είχαν κάνει την τοποθεσία ένα νευραλγικό σημείο, για τους χριστιανούς ταξιδιώτες, οι οποίοι κατευθύνονταν, προς το Όρος Σινά. Η σημασία της Νεσανά, στον χάρτη των αρχαίων διαδρομών των προσκυνητών , τεκμηριώνεται, εκτός από την πληθώρα των εκκλησιαστικών κτιρίων, που έχουν ανακαλυφθεί, στην περιοχή και μέσα από τον πλούτο των επιγραφών και των γκράφιτι, σε διάφορες γλώσσες, μεταξύ των οποίων τα Ελληνικά, Αραβικά, Αραμαϊκά και Γεωργιανά, τεκμηριώνοντας, έτσι, την πολιτισμική ποικιλομορφία των προσκυνητών, που διέρχονταν, από την περιοχή. Οι μελετητές, επωφελούμενοι, από το άνυδρο κλίμα της ερήμου, το οποίο έχει συντηρήσει, σε εξαιρετική κατάσταση, τα οργανικά υλικά, όπως τα υφαντά, το δέρμα, τα καλάθια και τα υπολείμματα βοτάνων, ξετυλίγουν μία έντονα αφηγηματική εικόνα της καθημερινότητας, στον μεθοριακό αυτό οικισμό. Η εξαιρετική διατήρηση των υλικών αυτών, προσφέρει μια, άνευ προηγουμένου, ευκαιρία, ώστε να κατανοήσουμε τις συνθήκες διαβίωσης και τις πρακτικές των προσκυνητών και των κατοίκων της Νεσανά, κατά την διάρκεια της καθοριστικής περιόδου της μετάβασης, από την βυζαντινή, στην ισλαμική εποχή. Συγκεκριμένα, ένα, ιδιαίτερα, σημαντικό εύρημα των πρόσφατων ανασκαφών, είναι ένα επιβλητικό αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα, το οποίο οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι είναι πανδοχείο, στο οποίο διέμεναν οι προσκυνητές. Το σύμπλεγμα, το οποίο περιλαμβάνει ένα παρεκκλήσι, ένα λουτρό, μία αυλή διακοσμημένη, με μωσαϊκό, λιθόστρωτες αίθουσες και διάφορες υδραυλικές εγκαταστάσεις, αντιπροσωπεύει την πρώτη ανακάλυψη του είδους της, στην Νεσανά και υπόσχεται να παρέχει ανεκτίμητα στοιχεία, σχετικά, με τις υποδομές, που δημιουργήθηκαν, για την εξυπηρέτηση των πιστών ταξιδιωτών, κατά την ύστερη αρχαιότητα. Η Δρ. Tchekhanovets και η ομάδα της, αξιοποιώντας προηγμένη τεχνολογία, όπως μοντελοποίηση συστήματος γεωγραφικών πληροφοριών (GIS), σε συνδυασμό, με τις παραδοσιακές τεχνικές εξερεύνησης της επιφάνειας, ανασκεύασαν το λεπτομερέστερο αστικό σχέδιο της Νεσανά. Η πρωτοποριακή προσέγγιση, αποκαλύπτει προσχεδιασμένο αστικό σχέδιο, με τρεις κεντρικές αρτηρίες να χωρίζουν τον κάτω οικισμό, σε μικρές γειτονιές και εκκλησίες, σε στρατηγικά σημεία, κατά μήκος των κεντρικών οδών – ένα μοτίβο, που αντιπαραβάλλεται, με την πιο οργανική ανάπτυξη, που βλέπουμε, σε άλλα βυζαντινά χωριά της ερήμου Νεγκέβ. Το έργο εστιάζει, σε νέες ανασκαφές, ενώ, παράλληλα, ενσωματώνει μια περιεκτική ανάλυση δεδομένων και υλικών, από προγενέστερες ανασκαφές, μεταξύ των οποίων οι δημοφιλείς πάπυροι της Νεσανά, οι οποίοι ανακαλύφθηκαν, το 1930. Η σύνθεση των νέων πληροφοριών, με τις, ήδη, διαθέσιμες πληροφορίες, δίνει, στους μελετητές, την δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα πιο συνεκτικό αφήγημα της εξέλιξης της Νεσανά, από τις Ελληνιστικές καταβολές της πόλης, τον 4ο και 3ο αιώνα π.Χ., μέχρι την αναγωγή της, σε σημαντικό χριστιανικό προσκυνηματικό κέντρο, έως την εγκατάλειψή της τελικά, την περίοδο του χαλιφάτου των Αββασιδών. Οι πρώτες δύο ανασκαφικές περίοδοι, επί του πεδίου, ήσαν καθοριστικής σημασίας, για την καθιέρωση της στρωματογραφικής ακολουθίας του σημείου, δίνοντας σαφή εικόνα της πυκνότητας των αρχαιολογικών στρωμάτων και αναγνωρίζοντας την χαρακτηριστική γκάμα κεραμικών της Νεσανά. Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περίοδοι της πτώσης και της τελικής εγκατάλειψης των αρχιτεκτονικών συμπλεγμάτων, η οποία ξεκίνησε, κατά την μετάβαση, από την βυζαντινή, στην ισλαμική περίοδο. Μεταξύ των πιο ξεχωριστών ευρημάτων, συγκαταλέγονται σκαλισμένα θραύσματα οστών, ελληνικές επιγραφές, επάνω σε θραύσματα αγγείων, ξύλινα δοκάρια και τσόφλια, από αυγά στρουθοκαμήλων, όλα τα οποία ανασύρθηκαν, από τα στρώματα, στα οποία είχε καταρρεύσει το πανδοχείο των προσκυνητών. Το πρόγραμμα της Νεσανά επωφελείται, από τον πλούσιο όγκο αρχαιολογικής έρευνας, που διεξάγεται, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, στην Νεγκέβ, η οποία προσφέρει ανεκτίμητης αξίας στοιχεία, για το περιβάλλον του μέρους, διευκολύνοντας την ερμηνεία των νέων ανακαλύψεων. Η Δρ. Tchekhanovets, μαζί με την ομάδα της, ελπίζουν πως, η αδιάλειπτη εξερεύνηση της Νεσανά, σε συνδυασμό, με την μελέτη των στοιχείων, από προγενέστερες μελέτες, θα δημιουργήσει μια συνεκτική εικόνα της ζωής, σε αυτόν τον μικρό οικισμό της ύστερης αρχαιότητας, στις παρυφές της ερήμου. Η σημασία της Νεσανά, στην κατανόηση των πρώιμων χριστιανικών προσκυνηματικών οικισμών, είναι αδιαμφισβήτητη. Βρίσκεται, σε ένα κρίσιμο σημείο εισόδου, στην έρημο του Σινά, το μέρος, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, στις θρησκευτικές διαδρομές και όπου σχηματίστηκαν καραβάνια και προσφέρθηκαν οδηγοί και άλλες, αναγκαίες υπηρεσίες της εποχής. Με την εξέλιξη των ανασκαφών, οι αρχαιολόγοι ευελπιστούν να αποκαλύψουν περισσότερα στοιχεία, σχετικά με την αλληλεπίδραση, μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων και των διερχόμενων προσκυνητών, όπως και των αλλαγών στις θρησκευτικές πρακτικές και την καθημερινότητα, από την βυζαντινή, στην ισλαμική διοίκηση. Η εξαιρετική συντήρηση των οργανικών υλικών, στη Νεσανά, προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία, για την μελέτη διάφορων πτυχών της ζωής, στην αρχαιότητα, στοιχεία, που σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους, συνήθως, χάνονται.
1690 (δεκαετία - κτίσμα). Αίγινα. Ο ενετικός πύργος του Μάρκέλλου. Ανακαινίστηκε, επί Οθωμανικής Κατοχής, το 1802.
Σήμερα, δεν βρίσκεται, σε καλή κατάσταση…
1884 (κτίσμα). Χαλκίδα. Το κόκκινο σπίτι της οικογένειας Μάλλιου.
Κτίστηκε, από τον Κωνσταντίνο Φλέγγα, στην θέση παλιού οθωμανικού τεκέ. Αγοράστηκε, το 1890, από τον έμπορο Βασίλειο Μάλλιο και τώρα, στεγάζει την Εστία Γνώσης Χαλκίδας.
1890 (κτίσμα). Αίγινα. Το διατηρητέο κτήριο του έμπορου σπόγγων Κωνσταντίνου Βογιατζή.
Βρίσκεται, σε κάκιστη κατάσταση…
1860 (περίπου). Πανοραμική άποψη της Αθήνας, με τον ναό του Ηφαίστου, τον λόφο του Λυκαβηττός και την Ακρόπολη.
1871. Αώος ποταμός. Η γέφυρα της Κόνιτσας.
1890.
1920.
Παλαιστίνη. Ραμάλα.
1900 (κτίσμα). Θησείο. Οδός Αποστόλου Παύλου.
Κοντά στο φημισμένο εργοστάσιο καπέλων «πιλ πουλ», που ήταν σημείο αναφοράς της, τότε, αθηναϊκής κοινωνίας, ο ιδιοκτήτης του Ηλίας Πουλόπουλος ανέγειρε την πολυτελέστατη κατοικία του, όπου κάθε συνεστίαση αποτελούσε κοσμικό γεγονός της εποχής. Η αυστηρή αρχιτεκτονική γραμμή του νεοκλασικού του Τσίλερ, η άψογη εσωτερική διακόσμηση, η θέα της Αθήνας και του βράχου της Ακρόπολης, μάγευαν τους καλεσμένους του σπιτιού.
1903. Κνωσός. Ο Arthur Evans (με το λευκό κοστούμι) επιθεωρεί τα έργα συντήρησης, στον φρέσκο αρχαιολογικό χώρο.
1910. Φλώρινα. Το οικονομικό Γυμνάσιο.
Τώρα, έχει κατεδαφιστεί.
1912 Ρόδος, Μανδράκι. Άποψη της πόλης, του λιμανιού και ο φάρος του Αγίου Νικόλαου.
1917 Αθήνα. Στην διασταύρωση των οδών Ερμού και Βουλής.
1920. Αστυπάλαια.
30/7/1921 Ελευσίνα. Φουστανελοφόρος, στον αρχαιολογικό χώρο της περιοχής.
1922 Σμύρνη καιόμενη.
1924 Βύρωνας.
Στο βάθος, το κτίσμα, που ξεχωρίζει είναι το μοναστήρι της Ανάληψης.
1930 (δεκαετία). Περτούλι Τρικάλων. Σαρακατσάνικος οικισμός.
Φεβρουάριος 1933. Αθήνα. Το Σύνταγμα, μέσα στα χιόνια.
1933. Χορευτό Πηλίου. Αγία Τριάδα.
Η ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ Μακεδονίας – Θράκης πραγµατοποιήθηκε, στις αρχές Απριλίου 1943, σε ένα σπίτι, στο Καραµπουρνάκι, µε οργανωτή το στέλεχος του ΚΚΕ Βαγγέλη Βασβανά, κατοπινό γραµµατέα της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης. Αντίθετα από την ιδρυτική συνδιάσκεψη της Αθήνας, εδώ οι σύνεδροι ήσαν 100% φοιτητές, µέλη της ΟΚΝΕ, αντιπρόσωποι φοιτητικών και µαθητικών οργανώσεων. Ανάµεσά τους, ήταν ο Β. Σακελλάρης της Νοµικής, ο Κώστας Λιναρδάτος, φοιτητής στην Αθήνα, η Κατίνα Καρρά του Πολυτεχνείου, ο Ανθιµος Χατζηανθίµου της Νοµικής, ο Στράτος Ευστρατιάδης της Νοµικής, η Κατίνα Βάρκα, φιλόλογος, η Πιπίτσα Στήλου, ο Λεόντιος Τριανταφυλλίδης της Νοµικής, ο Ν. Παναγής της Γεωπονικής, ο Πέτρος ∆ουλγεράκης της ∆ασολογίας, ο Γιώργος Καφταντζής της Νομικής, ο Σωκράτης Σιαπέρας της Γεωπονικής, ο Α. Σεπετίδης της Νοµικής, ο Παύλος ∆ιβέρης µηχανουργός κ.α. Γραµµατέας της ΕΠΟΝ Μακεδονίας – Θράκης αναδείχτηκε, από την συνδιάσκεψη, ο εργάτης Βαγγέλης Βασβανάς και πρόεδρος, ο καθηγητής της Γεωπονικής ∆ηµήτριος Καβάδας, αδερφός του αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Αθηναγόρα.
19/8/1950. Ο Μάριος Πλωρίτης και η Έλλη Λαμπέτη παντρεύονται.
Ο γάμος αυτός δεν έκλεισε τρία χρόνια. Χώρισαν, αλλά έμειναν φίλοι.
1954. Gina Lolobrigita.
1958. Μικροί μαγαζάτορες.
1950 (δεκαετία). Βρυσούλα Πρέβεζας.
1962-1963 Βρυσούλα Πρέβεζας. Το δημοτικό σχολείο.
1960 (δεκαετία). Δωδώνη.
1960 (δεκαετία). Ιθάκη. Τμήμα της πλατείας, στο Βαθύ.
1963 Πειραιάς, στάδιο Καραϊσκάκη. Νίκος Σταυρίδης, Γιώργος Σιδέρης, Τάσος Γιαννόπουλος.
1966 Ηράκλειο. Παραδοσιακός Κρητικός.
1966. Η πανέμορφη και πολυτάλαντη Ζωή Λάσκαρη, στην ταινία της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ «Δάκρυα για την Ηλεκτρα», με σκηνοθέτη τον Γιάννη Δαλιανίδη και με μουσική επένδυση του «αθάνατου» Μίμη Πλέσσα.
13/3/1967 Θήβα. Βλάχικος γάμος.
1969 Θησείο. ΕΗΣ 5ης.
1970. Virna Lisi (8/11/1936 - 18/12/2014).
1970-1971. Μαρίκα Λόντου και Γιώργος Σεφέρης.
Ήταν η εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που φαινόταν και ήταν, ακόμη, ακλόνητη και ο θάνατος του πολύπειρου διπλωμάτη, που είχε «προφητεύσει» και την είχε, δημοσίως, καταγγείλει ότι θα επέφερε την καταστροφή, έδωσε την ευκαιρία, για την δεύτερη δημόσια αντιδικτατορική εκδήλωση, κατά την κηδεία του. (Η πρώτη αντιδικτατορική δημόσια εκδήλωση ήταν, πάλι, με αφορμή μια κηδεία. Αυτήν του Γεωργίου Παπανδρέου, που πέθανε, στις 1/11/1968).
1950 (δεκαετία).
1970.
2024.
Η Brigitte Bardot, τότε και τώρα…
1973 Χαλκίδα. Κατεδαφίστηκε το νεοκλασικό ξενοδοχείο «ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ».
1977 Κόνιτσα, αγορά. Ο γλυκύς βραστός καφές έφθασε, στο μανάβικο, έτοιμος να σερβιριστεί.
1980 (δεκαετία). Αθήνα.
1980 (δεκαετία). Βόλος. Το καφέ - ουζερί «Ο ΣΩΤΟΣ». Στην φωτογραφία, η κυρα-Κατίνα και ο Λεωνίδας, ο “προστάτης” του μαγαζιού, καθισμένος.
Πριν τον πόλεμο του 1940, ήταν «καθώς πρέπει», αλλά μετά, παράκμασε και έγινε κακόφημο στέκι ανθρώπων της νύχτας, χασικλήδων και όλων των κακοποιών του Βόλου. Όμως, από εκεί, πέρασαν, στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, όλοι οι τραγουδιστές και οι μουσικοί, που πήγαιναν, στον Βόλο, για να πιουν τσίπουρο, ούζο ή και λικέρ. Ιδιοκτήτρια ήταν η κυρα-Κατίνα, “Σώταινα”. Το μαγαζί έκλεισε, το 1989.
1987. Η 302, στην Σκάλα Μεσσηνίας.
1988. Στο Ασπρόχωμα Μεσσηνίας.
1959 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1962 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.
1963 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ. Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.
1965. Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
1970. Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
1976 «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
1979 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Κ. Βλάχου.
1980. «Τραστ». Σκίτσο του Φάνη Γιόση.
Σχόλια