Από την Μάχη της Κρήτης (20/5/1941-2/6/1941), στην Κερασούντα του 1924, στην Αφροδίτη του 350 πΧ, στην οδό Ερμού και το Σύνταγμα, του 1890, στον Ιλισσό, το 1914, στον ΠΑΟΚ του 1926, στην “Μαγδαλινή”, το 13.000 πΧ, στην κατάληψη της Λειψίας, το 1945, στην Σβετλάνα Αλληλούγεβα και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (31).

 

20/5/1941 - 2/6/1941. Για την Μάχη της Κρήτης.

Η γερμανική “Unternehmen Merkur” (Επιχείρηση Ερμής) έληξε, με 426 Έλληνες νεκρούς και μεγάλο αριθμό τραυματιών και αιχμαλώτων. Οι βρετανικές απώλειες ήσαν 1.742 νεκροί, 1.737 τραυματίες και 11.835 αιχμάλωτοι, 2 καταδρομικά, 6 αντιτορπιλικά, 2.000 αξιωματικοί και ναύτες.

Η Μάχη της Κρήτης χάθηκε άδικα, λόγω της ανεπάρκειας του σχεδιασμού της ηγεσίας της βρετανικής αποικιακής στρατιωτικής αποστολής. 

Το τί έγινε, τότε, μπορείτε να το διαβάσετε, στο παλαιό άρθρο μου, της 5/5/2014, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο :   Απρίλιος - Ιούνιος 1941 : Από το σχέδιο "Marita", στο σχέδιο "Ερμής" και από εκεί, στο σχέδιο "Barbarossa". Η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η Μάχη της Κρήτης και η κατάρευση της επίθεσης στην "Σοβιετική Ένωση", μέσα από την προσωπική μαρτυρία του Adolf Hitler. Το  άρθρο είναι άρτιο, εκτενές και λεπτομερές, για τον πόλεμο της Γερμανίας, κατά της Ελλάδας και την Μάχη της Κρήτης.

Οκτώβριος 1840 Αθήνα. Η γερόντισσα μητέρα, αποχαιρετά τον επιστρατευμένο γιο της.

Αλλά, για να φθάσουμε, στην Μάχη της Κρήτης και την κρίσιμη καθυστέρηση της υλοποίησης του γερμανικού στρατιωτικού σχεδιασμού της «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα», κατά της “Σοβιετικής Ένωσης”, έπρεπε να προϋπάρξει η ιταλική επίθεση, κατά της Ελλάδας και το ΟΧΙ της 28/10/1940, από τον, τότε, πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, όπως και ο επιτυχής εξάμηνος πόλεμος του ελληνικού στρατού, στο αλβανικό μέτωπο, που ανάγκασε, τον Adolf Hitler και το γερμανικό στρατιωτικό επιτελείο να υλοποιήσουν την «Επιχείρηση Μαρίτα», με την εισβολή, στην Ελλάδα. Έτσι, μοιραία, η γερμανική «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα», από την 15/5/1941, που προβλεπόταν να πραγματοποιηθεί η επίθεση κατά της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, αναγκαστικά, τελικώς, πραγματοποιήθηκε, στις 22/6/1941, δηλαδή καθυστέρησε, κάτι περισσότερο, από 1 μήνα, μετά.

Οι ευχές της γερόντισσας έπιασαν τόπο…

12/1943 Χάρκοβο. Τρεις Γερμανοί στρατιωτικοί και ένας πολίτης της “ΕΣΣΔ” δικάζονται, από “σοβιετικό” στρατοδικείο, για εγκλήματα πολέμου.

Οι γερμανικές δυνάμεις Κατοχής και οι Ουκρανοί, κυρίως, συνεργάτες σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες Εβραίους, καθώς και κομμουνιστές, σοβιετικούς αιχμάλωτους πολέμου και άλλους, που δεν ήσαν επιθυμητοί, με πυροβόλα όπλα, κρεμάλες και αέρια θανάτου. Όταν, τον Αύγουστο του 1943, η πόλη απελευθερώθηκε, οριστικά, μετά την ήττα του γερμανικού στρατού, στο πεδίο της μάχης, δεν είχε απομείνει ζωντανός, ούτε ένας Εβραίος. Οι δικασθέντες συμμετείχαν, σε αυτήν την ανθρωποσφαγή, που δεν αντιστοιχούσε, σε πολεμικές ανάγκες και οι Γερμανοί στρατιωτικοί επικαλέστηκαν τις διαταγές των ανώτερων τους, ως υπερασπιστικό επιχείρημα. Το έκτακτο στρατοδικείο αποδέχτηκε την ύπαρξη εντολών ανώτερων, προς τους τρεις Γερμανούς στρατιωτικούς, αλλά απέρριψε την ύπαρξη νομιμοποίησης των εγκλημάτων πολέμου, από αυτές τις διαταγές των ανώτερων. Έτσι, στις 18/12/1943, οι Γερμανοί στρατιωτικοί καταδικάστηκαν, σε θάνατο, όπως και ο εντόπιος συνεργάτης τους· αυτός για προδοσία. Απαγχονίστηκαν, σε δημόσια θέα, την επόμενη ημέρα.

Απρίλιος 1945. Αμερικανός στρατιώτης  ανάμεσα, σε χαλάσματα του βομβαρδισμένου Μνημείου της Μάχης των Εθνών, στην Λειψία, το οποίο είχε κτισθεί, για την ήττα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, το 1813 (στην δεύτερη φωτογραφία το εσωτερικό του Μνημείου), αποτέλεσε το σκηνικό για μια από τις τελευταίες πράξεις αντίστασης των γερμανικών δυνάμεων, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Λίγες ώρες, νωρίτερα, στο μνημείο βρίσκονταν κλεισμένοι 150 Γερμανοί στρατιώτες της περιοχής, με 100 Αμερικανούς αιχμάλωτους στρατιώτες, ως ομήρους. Είχαν εφοδιαστεί, με τρόφιμα και πυροβολικό, που θα έφτανε, για, τουλάχιστον, τρεις μήνες. Τα αμερικανικά στρατεύματα εισήλθαν, στην Λειψία, στις 18 Απριλίου 1945. Στρατιώτες της Wehrmacht και του ειδικού σώματος ενόπλων πολιτών προσπάθησαν να αμυνθούν κρυμμένοι, πίσω από αυτοκίνητα γεμάτα, με πέτρες, αλλά ηττήθηκαν. Οι αμερικανικές δυνάμεις κατευθύνθηκαν, στην πλατεία του Ναπολέοντα, όπου βρισκόταν το Μνημείο της Μάχης των Εθνών. Τα αμερικανικά τεθωρακισμένα δέχτηκαν τα γερμανικά πυρά και το πεζικό είχε αρκετές απώλειες. Έτσι, το βράδυ αποφάσισαν να αποσυρθούν. Το επόμενο πρωί, το κέντρο της Λειψίας δέχτηκε, πάλι, το κτύπημα των αμερικανικών δυνάμεων. Οι Αμερικανοί έστειλαν, με έναν στρατιώτη, ένα σημείωμα στο δημαρχείο της πόλης, με το οποίο ζητούσαν την παράδοσή της, διαφορετικά, θα την βομβάρδιζαν. Τους έδωσαν 20 λεπτά, για να το σκεφτούν. Περίπου, 200 Γερμανοί αποχώρησαν, από την πόλη, με τα χέρια ψηλά. Ο δήμαρχος Albert Freinberg και η σύζυγός του αυτοκτόνησαν. Το ίδιο έκαναν και άλλα ανώτατα στελέχη της διοίκησης. Ο συνταγματάρχης Hans von Ponset, αρνήθηκε να παραδώσει το Μνημείο των Εθνών. Παρά την αρχική άρνησή του να παραδώσουν τα όπλα, τελικά, παραδόθηκαν, αφού ο Γερμανός συνταγματάρχης έδωσε άδεια 48 ωρών, στους στρατιώτες του.

13.000 πΧ (περίπου). Η “Μαγδαλινή”.

Αναπαράσταση προσώπου γυναίκας, που πέθανε, σε ηλικία 25-35 ετών. Τα λείψανά της βρέθηκαν, το 1911, σε ασβεστολιθικό σπήλαιο, στην Γαλλία.

350 πΧ. Η Αφροδίτη ζυγίζει δυο έρωτες.

1890 (τέλη δεκαετίας). Πλατεία Συντάγματος. Οδός Ερμού.

Συγκέντρωση πλήθους επί της οδού Ερμού.
Αριστερά, το ξενοδοχείο «Grand Hotel d' Angleterr».
Στο βάθος, διακρίνεται ένα ιππήλατο τραμ, η πλατεία Συντάγματος και τα Ανάκτορα (σημερινή βουλή).

1898. Ο Παύλος Μέλας, με τα παιδιά του.

1914. Ο Ιλισός ποταμός (η σημερινή οδός Καλλιρρόης), στο ύψος της εκκλησίας του Άγιου Παντελεήμονα.

Η κοίτη του Ιλισού (σημερινή Καλλιρρόης) και του μικρού παραποτάμου, που κατηφόριζε, από την Λεύκα, στην γέφυρα, στην οποία κατέληγε η οδός Πετμεζά.
Δεξιά, η, υπό ανέγερση, εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος.
Στο βάθος, διακρίνεται το πρώτο νεκροταφείο και ο Υμηττός.

1924. Κερασούντα, Πόντος. Το εσωτερικό του σπιτιού του Σταύρου Φασσέα, την ημέρα της φυγής.

Το φωτογράφησε την ημέρα, που το εγκατέλειψε, λόγω της ανταλλαγής της Συνθήκης της Λωζάνης.

1924. Πειραιάς. Ένα από τα πρώτα αστικά λεωφορεία ΙΧ.

Εξυπηρετούσαν την περιοχή Αθήνας και Πειραιά. Το συγκεκριμένο λεωφορείο ήταν 15 θέσεων, δρομολογημένο, στην γραμμή «Αγία Σοφία - Ωρολόγιον».

20/4/1926 ΠΑΟΚ (Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών).

Διότι, απλώς, ο ΠΑΟΚ είναι ο ΠΑΟΚ…

(Που πήρε, φέτος, άξια, το πρωτάθλημα, στο ποδόσφαιρο).

1930. Mustafa Kemal, Ελευθέριος Βενιζέλος, στην Άγκυρα.

 

1953. Έργα, επί της οδού Ιωάννου Δροσοπούλου και Λέλας Καραγιάννη.

Λεωφορείο της εποχής εκείνης εκτελεί το δρομολόγιο Πατήσια - Ομόνοια.
Διέρχεται την οδό Ιωάννου Δροσοπούλου, στο ύψος της σημερινής Λέλας Καραγιάννη, τότε, «Λήμνου» (πλατεία Αμερικής)
Η γωνία, με τα κάγκελα, υπάρχει και σήμερα.

1960. «Θέατρο Τέχνης». Μάνος Χατζηδάκις, Μάριος Πλωρίτης, Γιάννης Φέρτης, Μελίνα Μερκούρη, Κάρολος Κουν, Jules Dassin.

Σε διάλειμμα των προβών, στο έργο του Tennessee Williams «Το γλυκό πουλί της νιότης».

1961. Η πρώτη ελληνική ντηζελάμαξα, με μηχανολόγο τον Βύρωνα Παπαγεωργίου.

1969. Δημήτρης Χορν και Βίκυ Βανίτα.

1990 (δεκαετία). Μαίρη Χρονοπούλου, Ρένα Βλαχοπούλου, Ζωζώ Σαπουντζάκη. Αριστερά, ο Γιώργος Λαφαζάνης, σύζυγος της Βλαχοπούλου.

 

Ο Ιωσήφ Στάλιν θα πεθάνει, από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, στις 5/3/1953. Η κόρη του Σβετλάνα Αλληλούγεβα περιγράφει την στιγμή του θανάτου του: «Η αγωνία του θανάτου ήταν φριχτή. Στην πραγματικότητα, πέθαινε. από ασφυξία, καθώς τον κοιτούσαμε. Σε αυτό, που έμοιαζε το τελευταίο λεπτό, άνοιξε, ξαφνικά, τα μάτια του και έριξε ένα βλέμμα, σε όλους, στο δωμάτιο. Ήταν ένα βλέμμα τρομερό, παρανοϊκό, ή, ίσως, οργισμένο και γεμάτο φόβο, για τον θάνατο». 

Ο Χρουστσώφ περιγράφει μιαν άλλη, συγκινητική σκηνή: «Κάποια στιγμή, κατά την διάρκεια της ημέρας, ο Στάλιν ανέκτησε τις αισθήσεις του. Μολονότι εξακολουθούσε να μην μπορεί να μιλήσει, το πρόσωπό του άρχισε να κινείται. Του έδιναν, με το κουταλάκι, σούπα και ζεστό τσάι. Σήκωσε το χέρι και έδειξε κάτι, στον τοίχο. Τα χείλη του σχημάτισαν ένα αδιόρατο χαμόγελο. Κατάλαβα ότι ήθελε να πει κάτι και να τον προσέξουμε. Κατάλαβα, γιατί έδειχνε, με το χέρι του. Μια εικόνα ήταν κρεμασμένη, στον τοίχο, από το περιοδικό «Ογκονιόκ». Μια ρεπροντιξιόν πίνακα ενός καλλιτέχνη, που παρίστανε ένα κοριτσάκι να ταΐζει κάποιο αρνάκι, από ένα κέρατο. Την στιγμή εκείνη ο Στάλιν έπαιρνε τροφή, από το κουτάλι και ήταν, σαν να ήθελε να μας πει «βρίσκομαι στην ίδια θέση με το αρνάκι, που το μικρό κορίτσι, το τρέφει, με το κέρατο. Και εσείς κάνετε το ίδιο σε μένα, με το κουτάλι». Επειτα, άρχισε να σφίγγει, ένα προς ένα, τα χέρια όλων μας. Του έδωσα το χέρι μου και το έσφιξε, με το αριστερό χέρι του, γιατί δεν μπορούσε να κουνήσει το δεξί. Με αυτό το σφίξιμο των χεριών, έδειχνε τα αισθήματά του». 

Ο Νικήτα Χρουστσώφ είναι ειλικρινής, όπως και η Σβετλάνα. 

Η Σβετλάνα Αλληλούγεβα, με τον πατέρα της Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι Στάλιν και τον αδελφό της Βασίλι.

1931. Στην αγκαλιά του Μπέρια.

Η Σβετλάνα Ιωσόφοβα Αλληλούγεβα (Lana Peters Μόσχα “Σοβιετική” Ένωση 28/2/1926 - Richland Center Wisconsin ΗΠΑ 22/11/2011), νεαρή, στην αγκαλιά του πατέρα της Ιωσήφ Στάλιν. 

Το 1967, ευρισκόμενη, στο Νέο Δελχί, με άδεια της “σοβιετικής” κυβέρνησης θα μεταβεί, στην αμερικανική πρεσβεία και θα ζητήσει άσυλο. Θα μεταφερθεί, στις ΗΠΑ, θα αποκηρύξει τον πατέρα της (αποκαλώντας τον, ”ηθικό και πνευματικό τέρας”) και τον κομμουνισμό, θα γίνει ορθόδοξη χριστιανή και Αμερικανίδα, θα παντρευτεί, θα γεννήσει ένα τρίτο παιδί και θα χωρίσει. 

Το 1984, θα επιστρέψει, στην “Σοβιετική Ένωση”, δηλώνοντας ότι, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν μια μαριονέτα της CIA και «φυσικά», θα αποκηρύξει τον αμερικανικό τρόπο ζωής. Αλλά ο δρόμος της δεν τελειώνει, εκεί. 

Το 1986, θα επιστρέψει, στις ΗΠΑ και θα αποκηρύξει τις προηγούμενες αντιαμερικανικές θέσεις της.

Είναι αυτό, που, μεταφυσικά, μιλώντας, λένε : “Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου”…ι

1914 Νέα Υόρκη. Ζευγάρι, σε περίπατο.

Norma Jeane Mortenson.

Διότι η Marylin Monroe, είναι η Marylin Monroe. Πως να το κάνουμε!