Με πάνω από 1.000.000 νεκρούς και τραυματίες και με 300.000 στρατιώτες, στο μέτωπο, η Ουκρανία αντιμετωπίζει, λόγω της συρρίκνωσης του μάχιμου πληθυσμού της, ένα ζοφερό μέλλον και την πλήρη ήττα και παράδοση, λόγω της φυγής της νεολαίας και της αδυναμίας εξεύρεσης στρατιωτικού προσωπικού.

 

Ενώ η Οδησσός φλέγεται, με επίκεντρο το λιμάνι της, όπως και ολόκληρη η Ουκρανία, πέρα από την κατάρρευση των υποδομών της αμυνόμενης χώρας, που σφυροκοπούνται και πλήττονται, σε καθημερινή βάση, εδώ και πολύ καιρό, από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, το ουσιώδες, κρίσιμο, καίριο και εξαιρετικά, προβληματικό δεδομένο, που, επί του εδάφους, αντιμετωπίζουν οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, είναι η τεράστια έλλειψη στρατιωτών, που να ικανοί να χρησιμοποιήσουν, το στρατιωτικό υλικό, που στέλνει η συλλογική Δύση, στο καθεστώς του Κιέβου. 

Το πρόβλημα της έλλειψης στρατιωτικού και στρατευσιμου προσωπικού έχει καταστεί να είναι δυσεπίλυτο και ουσιαστικά, άλυτο, με δεδομένο τον, έως τώρα, απολογισμό των στρατιωτικών απωλειών των Ουκρανών να έχουν φθάσει να είναι, το λιγότερο, 1.000.000 νεκροί και βαριά τραυματίες, προς το παρόν και έπεται συνέχεια, όσον αυτός ο ολέθριος πόλεμος συνεχίζεται.  

Έτσι, από τα 42.000.000 του συνολικού ουκρανικού πληθυσμού, πριν την έναρξη του πολέμου, στις 24 Φεβρουάριο του 2022, η Ουκρανία έχει χάσει, ακόμη, 10 εκατομμύρια κάτοικους, που ζούσαν στις ρωσόφωνες περιοχές, που τέθηκαν, υπό τον ρωσικό έλεγχο, είτε επειδή διάλεξαν να μείνουν, σε αυτές τις περιοχές, στο πλευρό της Ρωσίας, είτε επειδή αυτές οι περιοχές έχουν έχουν εκκενωθεί και έχουν απομακρυνθεί από την χώρα και πολλοί, από αυτούς, βρίσκονται, για λόγους ασφαλείας, στην Ρωσία. 

Ακόμη, κάπου 2.000.000 άνδρες, που είναι, σε στρατεύσιμη ηλικία και ικανοί για στράτευση, έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία και δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν, τουλάχιστον, όσο διαρκεί ο πόλεμος.

Έτσι, η Ουκρανία έχει ξεμείνει, από στρατεύσιμο προσωπικό, αφού, εάν είχε τον αρχικό πληθυσμό της των 42.000.000 ανθρώπων, θα μπορούσε, με πανστρατιά, να συγκέντρωνε, στις ένοπλες δυνάμεις της το 10% του πληθυσμού της, ήτοι, περίπου, τα  4.500.000 άνδρες, από 18, έως 60 ετών.

Μέχρι σήμερα, η Ουκρανία έχει χρησιμοποιήσει, κάπου, 1.500.000 στρατιωτικό προσωπικό, από το οποίο, με βάση, τις, παραπάνω, υπολογισμένες απώλειες, έχουν απομείνει, περίπου, 500.000, εκ των οποίων αυτοί, που δρουν, στα πεδία των μαχών, ανέρχονται, στις 300.000. 

Μόσχα : Επίδειξη αμερικανικών, βρετανικών, καθώς και άλλων τανκς των κρατών της Δύσης, ως λάφυρων πολέμου, στον ουκρανικό πόλεμο.

Έτσι, το απλό ερώτημα, που, εκ των αδυσώπητων δεδομένων πραγματικοτήτων, εντοπίζεται, στο πού θα βρεθεί το, απόλυτα, αναγκαίο, για τις ένοπλες δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου, νέο προσωπικό; 

Αυτοί, που έφυγαν, από την Ουκρανία, δεν θα επιστρέψουν και πλέον, βέβαιο είναι ότι δεν θα πολεμήσουν, υπέρ του Κιέβου οι ρωσόφωνοι που έχουν επιλέξει να είναι, στο πλευρό της Μόσχας.

Το Κίεβο θέλει να υποχρεώσει όσους έφυγαν, στην Δύση να επιστρέψουν, με το ζόρι και αυτό θέλουν και ορισμένες δυτικές χώρες, αλλά αυτή η προσπάθεια μένει άκαρπη. Άλλωστε, η διαφορά των Ουκρανών στρατιωτών της πρώτης διετίας του πολέμου, με αυτούς, που υπάρχουν, στα μέτωπα του πολέμου, τώρα, είναι τεράστια. 

Το ουκρανικό ένοπλο προσωπικό της πρώτης πολεμικής διετίας, ήταν καλά εκπαιδευμένο και πολεμούσε με τονωμένο ηθικό. Τώρα, πια, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις αποτελούνται από προσωπικό, που έχει υποστεί αναγκαστική στρατολόγηση, γεγονός, που εξηγεί την ευκολία, με την οποία παραδίδονται, στον ρωσικό στρατό, ακόμη και ολόκληρες ταξιαρχίες, έστω και αν,  παρά την τεράστια ρωσική πίεση, μέχρι τώρα, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ανθίστανται και έχουν παραχωρήσει ελάχιστο έδαφος, πέραν των αρχικών επιτυχιών του ρωσικού εκστρατευτικού σώματος, αφού, έως τώρα, από την πρώτη ουκρανική αντεπίθεση, οι περιοχές που καταλήφθηκαν, από τους Ουκρανούς, δηλαδή η Χερσώνα, το Ιζίουμ και το Κράσνι Λίμαν δεν έχουν ανακαταληφθεί, από τους Ρώσους. 

Όμως, το ουκρανικό πρόβλημα της λειψανδρίας εκτείνεται και στους πιλότους, αφού, σχεδόν, ολόκληρο το σύνολο των καλών πιλότων της Ουκρανιας έχει σκοτωθεί στα πρώτα δυο χρόνια του πολέμου και δεν έχει αντικατασταθεί, ενώ αυτοί, που, τώρα, εκπαιδεύονται στα αμερικανικά αεροσκάφη F-16, αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες και οι Αμερικανοί είναι απογοητευμένοι, διότι, καθώς όπως ισχυρίζονται οι εκπαιδευτές των Ουκρανών, οι εκπαιδευόμενοι δεν μπορούν να μάθουν τα μαχητικά αεροπλάνα των ΗΠΑ, τα οποία, απλώς, ξέρουν να τα απογειώνουν και τα προσγειώνουν, ενώ δεν είναι εύκολο να μάθει κάποιος να είναι πιλότος, σε κανονική πολεμική αποστολή, με ένα μαχητικό αεροσκάφος και με το οποίο δεν έχει εξοικειωθεί, στο παρελθόν, δεν είναι «ποδήλατο». 

Για να γίνει κατανοητή η δυσκολία της εκπαίδευσης των Ουκρανών πιλότων, στα F-16 πρέπει να αναφερθεί ότι οι Έλληνες πιλότοι, που εκπαιδεύονται, σε ένα αμερικανικό μαχητικό, πηγαίνουν, στις ΗΠΑ, για έναν ολόκληρο χρόνο και συνεχίζουν να εκπαιδεύονται και στην Ελλάδα, για έναν, ακόμη, χρόνο, προκειμένου να αποκτήσουν πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα, αν και οι Έλληνες πιλότοι είναι εξοικειωμένοι, με τα αμερικανικά και τα δυτικά μαχητικά αεροπλάνα.

Η Ουκρανία, λοιπόν, καθίσταται, καθημερινά και μετατρέπεται, σε ένα γιγαντιαίο ερείπιο και πρόκειται να σαρωθεί, όπως συνέβη και με την ναζιστική Γερμανία, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Οι τεράστιες ελλείψεις, στο στρατιωτικό δυναμικό του καθεστώτος του Κιέβου, δεν πρόκειται να αναπληρωθούν. Αντιθέτως, μάλιστα, ο ουκρανικός στρατός, σε κάποιο χρονικό σημείο, πρόκειται, απλούστατα, να αποτελεί μια υπαρκτή μάχιμη δύναμη. 

 

Υπ’ αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο το γεγονός ότι η Μόσχα δεν βιάζεται, αφού δεν φείδεται των ζωών της ρωσικής νεολαίας, που και αυτή, έχοντας δώσει έναν φόρο αίματος, κάπου, στις 150.000, έως - ίσως - και 200.000 νεκρούς και τραυματίες, γίνεται τροφή, για τα κανόνια του ρωσοουκρανικού πολέμου και η ρωσική κοινωνία φαίνεται ότι έχει καταστήσει τον πόλεμο αυτόν, ως ένα αποδεκτό γεγονός, οι στόχοι του οποίου πρέπει να πραγματοποιηθούν, έτσι όπως επιθυμούν ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Νικολάι Πατρούσεφ, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ και η λοιπή ρωσική ηγεσία, το μέλλον της Ουκρανίας διαγράφεται, ως ζοφερό, με την επερχόμενη συντριπτική της ήττα, η οποία, όσο και αν αργήσει, ευρίσκεται, καθ’ οδόν.

Έρχεται.

Και έτσι, ουσιαστικά, η Ουκρανία πρόκειται να παύσει να υπάρχει.

Αυτή η εξέλιξη, βέβαια, πρόκειται να αποτελέσει έναν σημαντικό σταθμό, για την αναγκαία ήττα της Δύσης, η οποία, όπως έχω γράψει και πρόσφατα, οφείλει, απλώς να διαχειρισθεί την ήττα της αυτή.

[Χρήσιμο είναι να διαβάσουν οι αναγνώστες και το δημοσίευμά μου, της 20ης Φεβρουαρίου 2024, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο : 2024 - 2035 : Η Ουκρανία είναι, μόνον, η αρχή, στον σχεδιασμό του «damage control», που πρέπει να σχεδιάσουν οι ΗΠΑ, εντός 10 ετών. (Αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, από την Μέση Ανατολή και - το οδυνηρότερο -, από την Ευρώπη και την Σινική Θάλασσα. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο, αλλά αναγκαίο). Σε αυτό το δημοσίευμα, περιγράφονται όλα αυτά, που οι ΗΠΑ και η Δύση οφείλουν να κάνουν, προκειμένου οι απώλειες να είναι διαχειρίσιμες και να ενταχθούν, σε μια αναθεωρημένη/αναθεωρούμενη ισορροπία δυνάμεων, σε πλανητικό επίπεδο]…