2024 - 2035 : Η Ουκρανία είναι, μόνον, η αρχή, στον σχεδιασμό του «damage control», που πρέπει να σχεδιάσουν οι ΗΠΑ, εντός 10 ετών. (Αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων, από την Μέση Ανατολή και - το οδυνηρότερο -, από την Ευρώπη και την Σινική Θάλασσα. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο, αλλά αναγκαίο).

Όπως έχω γράψει πολλές φορές, η αμερικανική ελίτ είναι διχασμένη, όσον αφορά τα ζωτικά ζητήματα της αμφισβήτησης της πρωτοκαθεδρίας της, στον πλανήτη. Η πλειοψηφία της ακολουθεί μια επιθετική στάση, απέναντι, στην Μόσχα, με στόχο να την υποχρεώσει να υποκύψει, στις εντολές της Ουάσινγκτων  και της Δύσης, ενώ μια πολύ σημαντική και αυξανόμενη μειοψηφία θεωρεί ότι, μέσα σε μια δεκαετία, κάπου, έως τα μέσα της δεκαετίας του 2030, οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποσύρουν τα αμερικανικά στρατεύματα, από τις βάσεις τους, στην Ευρώπη, αφήνοντας, μετά από μια συμφωνημένη διαπραγμάτευση και διαδικασία, με την Μόσχα, τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να αντιμετωπίσουν μόνες τους τις νέες ανισορροπίες, στον ευρωπαϊκό χώρο.

Στα πλαίσια αυτά, η αμερικανική ελίτ, που επιθυμεί μια ήπια και ψύχραιμη διαχείριση της προοπτικής της πραγματικότητας, που οδηγείται, εκ των πραγμάτων, στην απώλεια της παγκόσμιας αμερικανικής και δυτικής μόνο καθεδρικές, στα παγκόσμια πράγματα, συλλογίζεται, γύρω από το φλέγον αυτό ζήτημα, την διαδικασία του damage control, που απαιτείται να αρχίσει, από τον πόλεμο, στην Ουκρανία, όπου η πτώση της Αντβίιβκα, στα χέρια των Ρώσων αλλάζει τις ισορροπίες, στα πεδία των μαχών, αφήνοντας αποδεκατισμένες όλες τις μάχιμες ουκρανικές ταξιαρχίες, οι οποίες, για να αναπληρωθούν, από μάχιμους και όχι, από απλούς επιστρατευμένους πολίτες, απαιτείται ένα πολύμηνο χρονικό διάστημα - κάπου, τουλάχιστον, 18 μήνες -, γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι, μέχρι τα μέσα του 2025, ο ουκρανικός στρατός αδυνατεί να διεξαγάγει οποιαδήποτε επιθετική στρατιωτική επιχείρηση, μένοντας, στο έλεος της Μόσχας.

Στην Ουάσινγκτων συζητείται το πραγματικό γεγονός ότι οι ΗΠΑ απέτυχαν, πλήρως, σε όλους τους στόχους, που έθεσαν, το 2021.

 μελετούν σχέδιο παράδοσης της Ουκρανίας, γνωρίζουν πλέον ότι η αντεπίθεση απέτυχε και οι βασικές Ουκρανικές Ταξιαρχίες αποδεκατίστηκαν. απέτυχαν πλήρως στα θέματα εξωτερικής πολιτικής που έθεσαν από το 2021: βάλτωσαν στην Ουκρανία, απέτυχαν να προστατεύσουν τον στρατό τους στη Μέση Ανατολή και οι σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα έχουν φτάσει στο χειρότερο σημείο.Ποιος φταίει και τι πρέπει να γίνει; Λοιπόν, φυσικά, φταίει ο Putin - αυτός ήταν που ξεκίνησε την ειδική στρατιωτική επιχείρηση. 

Στην Ουκρανία, παρά το άφθονο χρήμα, που έχουν διαθέσει, δεν κατάφεραν, τίποτε άλλο, εκτός από το να καθυστερήσουν την ρωσική επικράτηση, ενώ, στην Μέση Ανατολή, ενώ και η στρατιωτική  επιχείρηση της Χαμάς, στο Ισραήλ, στις 7/10/2023, έκανε, ακόμη, χειρότερα τα πράγματα, με τον πόλεμο, στην Γάζα. 

Έτσι, στην Ουάσινγκτων αρχίζει να συζητείται, σοβαρά, το ότι πρέπει να σταματήσει η προσκόλληση στην διατήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας, με τις ΗΠΑ να πρέπει να αποφασίσουν την μείωση, δραστικά, της στρατιωτικής της υπέρ επέκτασης, στον κόσμο.

Κλασικό παράδειγμα, είναι η Μέση Ανατολή, όπου είναι προφανές ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες στις βάσεις στο Ιράκ και την Ιορδανία βρέθηκαν εντελώς ανυπεράσπιστοι απέναντι στις επιθέσεις των φιλοϊρανών ανταρτών, η Ερυθρά Θάλασσα παραμένει υπό τον έλεγχο των Χούθι της Υεμένης και πάλι οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να καλύψουν τα πλοία των συμμάχων τους, ενώ δεν μπορούν να προστατεύσουν τις βάσεις και τους στρατιώτες τους, παρά τα όσα λέγονται.

Όπως γίνεται αντιληπτό αυτή είναι η πραγματικότητα, η οποία προσδιορίζει την πλήρη ανικανότητα της κυβέρνησης του προέδρου Jo Biden, αφού η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ έχει πάψει να είναι σοβαρός παράγοντας γεωπολιτικής ισχύος.

Έτσι, υπήρξε σωστή η απόφαση, για την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων, από το Αφγανιστάν και γίνεται έντονη συζήτηση να γίνει  κάτι ανάλογο με την  απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων, από όλη την Μέση Ανατολή, με δεδομένη την ενίσχυση των συμμαχικών σχέσεων των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας με την Ρωσία. 

Αλλά η απομάκρυνση των ΗΠΑ, από την Μέση Ανατολή, θα είναι αρχή άλλων, πολύ πιο δυσχερών αποφάσεων, που αφορούν την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από την Ευρώπη, η προοπτική της οποίας, πρέπει να υποχρεώσει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να εκκινήσουν το στρατιωτικό και το βιομηχανικό συγκρότημα τους και να κάνουν σοβαρά έργα, για να καλύψουν όλες τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, οι ΗΠΑ πρέπει να προχωρήσουν σε μια λογική εξωτερική πολιτική και να αποδεχθούν τις επιθυμίες δυνάμεων, όπως η Ρωσία και το Ιράν, αρνούμενες την ένταξη της Ουκρανίας - αν και όση Ουκρανία, ως κράτος, υπάρξει, μετά το τέλος του πολέμου -, στο ΝΑΤΟ, συνυπάρχοντας, με καθορισμένους κανόνες, με την Κίνα, εγκαθιδρύοντας μια σχέση, η οποία θα σταθεροποιήσει τις οικονομίες και τις πολιτικές και των δύο κρατών.

Σε γενικές γραμμές, ένας πολύ προσεγμένος σχεδιασμος του «damage control», των απωλειών, που υφίστανται και θα συνεχίσουν να υφίστανται οι ΗΠΑ, μπορεί να καταστεί ωφέλιμος, για την Ουάσινγκτων, την Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μακροπρόθεσμα, το Νέο Δελχί, αλλά και αλλά μελλοντικά κέντρα ισχύος, στον πλανήτη, αφού οι στρατιωτικές αποτυχίες των ΗΠΑ αποδεικνύουν ότι ο παραπλέον, πλέον Αμερικανός ηγεμόνας δεν τα καταφέρνει, πλέον στο πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης.

Η αμερικανική ήττα μπορεί, ακόμη, να μην αποτελεί - και βέβαια, δεν αποτελεί - γεγονός, αλλά είναι αναπόφευκτη, εκτός εάν προκύψει ένας καταστροφικός παγκόσμιος πόλεμος, με ένα μαζικό και επιτυχές απροειδοποίητο πρώτο κτύπημα,  επί των αντιπάλων της Ουάσινγκτων (την Μόσχα και το Πεκίνο). Κάτι, που δεν φαίνεται πιθανό ότι θα τους ακινητοποιήσει και δεν θα τους επιτρέψει να προβούν, σε, επίσης, καταστροφικά αντίποινα.

Στο, όχι πολύ μακρινό, μέλλον τα πλαίσια των νέων ισορροπιών, στον πλανήτη, φαίνεται να είναι ορατά ξεκάθαρα ορατά και οδηγούν, στο ήπιο ρωσικό τελεσίγραφο της 17ης Δεκεμβρίου 2021 και στην ικανοποίηση των παραμέτρων των απαιτήσεων της Μόσχας, που επαναφέρουν τα επίπεδα της ισορροπίας στρατιωτικής ισχύος, στην Ευρώπη, εκεί, που ήσαν, με την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ενωσης, το 1991 και στην Άπω Ανατολή, με την κυριαρχία της κομμουνιστικής Κίνας, στην Ταϊβάν και στην Σινική Θάλασσα.

Βεβαια, δεν πρόκειται να είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Κάθε άλλο. Θα είναι δύσκολο. Πάρα πολύ δύσκολο.

Καθίσταται, όμως, αναγκαίο, ως, σχεδόν, αναπόφευκτο.