ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

  Ενώ εισερχόμαστε, στην 35η ημέρα του πολέμου στην Ουκρανία, καιρός είναι να κάνουμε έναν απολογισμό και να διαπιστώσουμε την παρούσα κατάσταση, στο στρατιωτικό πεδίο, προκειμένου να έχουμε μια εικόνα των ισορροπιών, ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, απομακρυνόμενοι, από οποιαδήποτε προπαγάνδα, είτε αυτή είναι ουκρανική, είτε είναι ρωσική και τούτο διότι, όπως πάντα, η προπαγάνδα, που ασκείται στον πόλεμο, είναι διαστρεβλωτική, όσον αφορά τα γεγονότα και την πραγματική κατάσταση, που επικρατεί στα πεδία των μαχών. Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι χρειάζεται να δούμε το γιατί γίνονται και σε τι αποσκοπούν οι πράξεις των εμπόλεμων.  Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, κατά την έναρξη της ρωσικής εισβολής, στην Ουκρανία, το ρωσικό εκστρατευτικό, σώμα απαριθμούσε ένα σύνολο 150.000 στρατιωτών οι οποίοι επιχείρησαν, σε τρία διαφορετικά μέτωπα· στο Κίεβο, στο Ντονμπάς και στο νότιο μέτωπο, γύρω και πάνω, από την Κριμαία.  Αυτό το εκστρατευτικό σώμα βρέθηκε, αντίπαλο με έναν στρατό των Ουκρανών, ο οπ

Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος, στην Ουκρανία,  επιτάχυνε τις διαδικασίες, για κοσμογονικές ανακατατάξεις, οι οποίες, όπως έχω γράψει και στο πρόσφατο παρελθόν, θα διαταράξουν, συθέμελα, την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, ξεκινώντας από το ξήλωμα της κάλτσας των διεθνών χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.  Δεν χρειάζεται η ανάπτυξη μιας μεγάλης φιλολογίας, γύρω από το ζήτημα αυτό και τούτο διότι, εφόσον υλοποιηθεί, είναι σαφής, ως προς τα αποτελέσματά της, η πρόσφατη ανακοίνωση της απόφασης του Βλαντιμίρ Πούτιν να πάψει να δέχεται τις πληρωμές του εξαγόμενου, από την Ρωσία, φυσικού αερίου και πετρελαίου, σε δολάρια ή ευρώ, ήτοι στα νομίσματα, τα οποία η ρωσική ηγεσία θεωρεί εχθρικά, μετά τις κυρώσεις, των ΗΠΑ και της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε βάρος του ρωσικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ρωσικής οικονομίας, με το πάγωμα των συναλλαγματικών αποθεμάτων της ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας, ύψους, περίπου,  350 δισεκατομμυρίων δολαρίων και το πάγωμα - ουσιαστικά, πρόκειται για κ

  Όπως έχω γράψει και τον περασμένο Φεβρουάριο [δείτε τα δημοσίευματά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλους : 2022 - 2023 και μετέπειτα : Από την μεθοδευμένη ενεργειακή κρίση, που θα έχει διάρκεια, στον στασιμοπληθωρισμού, στην ύφεση, στην εμβάθυνση της λιτότητας και στην νέα συρρίκνωση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. (Αναγκαίες επιλογές : Η κατάρρευση της μπατιροτραπεζοκρατίας, η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και στους ελέγχους, στην διασυνοριακή κίνηση των κεφαλαίων, των τιμών των κερδών, των μισθών και των εισοδημάτων).  και   2022 : Πάνω από 300.000.000 € χρωστούν, στην ΔΕΔΔΗΕ, τα ιδιωτικά ολιγοπώλια της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, την ίδια στιγμή, που αυξάνουν, αλματωδώς, τις τιμές, στους καταναλωτές. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας, που επέβαλαν οι ευρωθεσμοί και υλοποιούν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με πρωτεργάτη τον Κωστή Χατζηδάκη, που έλεγε ότι “θα σπάσει αυγά”. (Τα οποία και έσπασε). ], η ακριβεια και η άνοδος των τιμών - ο πληθωρισμ

    Ο παραπάνω πίνακας, ο οποίος απεικονίζει την κατάταξη των χωρών, με βάση την εξέλιξη του παγκόσμιου ΑΕΠ, από το 2014 μέχρι το 2050, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, μας δείχνει τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, στην Ουκρανία, η οποία αποτελεί έναν δυστυχή μεσάζοντα, στην αντιπαράθεση των  2+1 οικονομικών και στρατιωτικών υπερδυνάμεων (ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία), στον πλανήτη. Μια αντιπαράθεση, η οποία, αντιλαμβανόμαστε ότι έχει ένα μακροπρόθεσμο μέλλον.  Πολύ απλά, το άμεσο και προφανώς, επιτακτικό καθήκον της Δύσης, ως συνόλου και ειδικότερα, της Ουάσινγκτων, εντοπίζεται, στο γεγονός ότι αποτελεί, γι’ αυτήν, ζήτημα επιβίωσης η ανατροπή των δυσμενών μέσο μακροπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων οικονομικών εξελίξεων, στην παγκόσμια σκηνή, που μεταφράζονται και σε μια αναμενόμενη αντίστοιχη και κολοσσιαία ανακατανομή της αυξανόμενης ισχύος, σε επίπεδο τεχνολογίας και στρατιωτικών δυνάμεων, με την κυοφορούμενη πρωτοκαθεδρία της κομμουνιστικής/εθνικιστικής Κίνας, μια πρωτοκαθεδρία, την οποία τ

  Ενώ ο πόλεμος, στην Ουκρανία, προχωρεί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί έναν νέο ενδιάμεσο κρίκο, στην προσπάθεια των ΗΠΑ να τελματώσουν και να αποδιοργανώσουν την πολύπλοκη και πολυσύνθετη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, την οποία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ξεκίνησε η Ουάσινγκτων, εντάσσοντας, μέσα σ’ αυτήν, και την Ρωσία της μετασοβιετικής εποχής, αλλά κυρίως και αφρόνως, την Κίνα, η οποία εξακολουθεί, πάντα, να διοικείται, από το στιβαρό χέρι της ηγεσίας του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Όπως πολλές φορές έχω γράψει, στο παρελθόν, όλα ξεκίνησαν, όταν το βαθύ αμερικανικό κράτος πήρε την απόφαση, τον Σεπτέμβριο του 2008, εξ αιτίας της εισβολής της Ρωσίας, στην Γεωργία και της μακροχρόνιας και εκρηκτικής οικονομικής ανόδου της Κίνας, να αφήσει την χρηματιστηριακή αγορά, στην Νέα Υόρκη, να ξεφουσκώσει και να οδηγήσει, σε μια βαθιά οικονομική ύφεση, η οποία η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε, έως τώρα, έχει, ουσιαστικά, αντιμετωπιστεί. Η κρίση στην ευρωζώνη, που ακολούθησε,

Ο 25χρονος Karl Marx, ως Προμηθέας δεσμώτης, αλυσοδεμένος, σε τυπογραφική μηχανή, ενώ ο  βασιλικός πρωσικός αετός του τρώει το συκώτι. (Πολιτικό σκίτσο του 1843). Απαντώντας στο ερώτημα, για το τί έχει μείνει, από τον Karl Marx, σήμερα, πρέπει να πω ότι Γερμανός φιλόσοφος, επαναστάτης, θεωρητικός και πολιτικός γραφειοκράτης, παραμένει, πάντα, επίκαιρος. Και πολύ περισσότερο, μάλιστα, στην εποχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, του οποίου ο ίδιος ο Karl Marx και ως πατέρας της σοσιαλδημοκρατίας, ως μεταρρυθμιστικής τάσης του μαρξισμού και του κομμουνιστικού λενινισμού, ως ριζοσπαστικής επαναστατικής τάσης του μαρξισμού, υπήρξε βασικός συνδιαμορφωτής. Ως εκ τούτου, από τον Karl Marx, αυτό που έχει μείνει είναι ο ίδιος ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός της εποχής μας, έτσι όπως με αυτός διαμορφώθηκε, από τα χρόνια του κλασικού καπιταλισμού, που έζησε ο ίδιος, μαζί με τον Friedrich Engels, μέχρι την εποχή μας, στην οποία επικρατεί, από την μία μεριά, η δυτική εκδοχή του, ατελώς, δι

  Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία, προχωρεί και φυσικά, πρόκειται να έχει έναν σαφή νικητή δηλαδή την Ρωσία, τουλάχιστον, στο παρόν και στο μεσομακροπρόθεσμο μέλλον, θεωρώ χρήσιμο να γράψω κάποια πράγματα, όσον αφορά την προσωπική μου θέση, απέναντι στον πόλεμο αυτόν. Και τούτο, διότι πολλοί αναγνώστες της αρθρογραφίας μου, σε αυτό εδώ το blog, γύρω από το ουκρανικό ζήτημα, όπως και πολλοί φίλοι  και γνωστοί μου, στην καθημερινή ζωή, έχουν, κάπως, μπερδέψει τα πράγματα και θεωρούν την στάση μου, ως φιλορωσική. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει ίχνος φιλορωσισμο ύ, σε όσα γράφω. Αυτό που υπάρχει είναι η προσπάθεια μιας ρεαλιστικής, μιας πραγματιστικής καταγραφής της πραγματικότητας και των γεωπολιτικών συνθηκών, που επικρατούν και οι οποίες επέβαλαν και συνεχίζουν να επιβάλλουν, την διεξαγωγή του πολέμου, στην Ουκρανία.  Έτσι, στην πράξη, αυτό, που χρειάζεται, δεν είναι ο συναισθηματισμός, ούτε και η απλή και άπλετη επίδειξη ανθρωπιστικών αισθημάτων. Δεν είναι ότι αυτά τα συναισθημα