ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

   Δεν ξέρω, αν είναι θέμα ωρών, ημερών, εβδομάδων, ή μηνών, η εισβολή του ρωσικού στρατού, στα ουκρανικά εδάφη. Γι’ αυτό το θέμα έχουμε μιλήσει πολλές φορές, στο παρελθόν και το έχουμε εξετάσει, σαν πιθανότητα, ή μάλλον, σαν την μόνη δυνατότητα, που έχει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, προκειμένου να προστατέψει τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας του. Έχω εκφράσει την άποψη ότι ο Πούτιν δεν μπλοφάρει και έχω γράψει αρκετά πράγματα, για το τί έπρεπε να πράξει, στο παρελθόν και το τί πρέπει να πράξει, στην περίπτωση της Ουκρανίας και όχι, μόνο, σε αυτήν.  Μετά την αρνητική απάντηση, στο ήπιο τελεσίγραφο της Ρωσίας, από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ουσιαστικά, έχει έρθει η ώρα της κρίσεως.  Έχει σκοπό ο Πούτιν να δράσει; Ή θα εμπλακεί, σε μια σειρά ατέρμονων και άνευ ουσίας, διαπραγματεύσεων με τους αμερικανονατοϊκούς, όπως αυτοί λένε ότι επιθυμούν, για το θέμα της ασφάλειας της Ρωσίας;  Αυτό είναι το ερώτημα.  Και απαντώντας, σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να πω ότι, στην δεύτερη περίπτωση, η ρωσική ηγεσία έχε

  Η κρίση αντιπροσώπευσης, στα πολιτικά και κοινωνικά καθεστώτα των αστικών δημοκρατιών, είναι μια παλαιά υπόθεση και δεν αφορά, μόνο, τις σύγχρονες κοινωνίες.  Το πρόβλημα είναι κατασκευαστικό και αποτελεί δομικό και συγκροτητικό στοιχείο των καπιταλιστικών δημοκρατιών, από την γέννησή τους, μέχρι τις ημέρες μας και πολύ μετά, από αυτές, όσο οι αστικές δημοκρατίες εξακολουθήσουν να υπάρχουν, στο εγγύς, ή στο απώτερο μέλλον. Δεν με ενδιαφέρουν και δεν θα εξετάσω, εδώ, το ζήτημα των απολυταρχικών και των ολοκληρωτικών καθεστώτων της σημερινής και της παλαιότερης ακόμα και της προκαπιταλιστικής εποχής. Βέβαια, τα σύγχρονα απολυταρχικά καθεστώτα αυτά, που ονομάζουμε χώρες, οι οποίες κυβερνώνται, από τα κομμουνιστικά κόμματα, θέλουν και αυτά, να εμφανίζονται, ως αντιπροσωπευτικά, αλλά είναι μονοκομματικά, ή ψευδώς, πολυκομματικά και χρησιμοποιούν τις εκλογές, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την εξουσία το υς. Δεν είναι, βέβαια, αυτά τα καθεστώτα αντιπροσωπευτικά, όπως δεν είναι αντιπροσωπευτ

  Ήταν η περίπτωση της Τάνιας εύκολη, έτσι όπως νόμιζε ο Γιάννης; Όπως θα διαπίστωνε, στην πράξη, δεν ήταν εύκολη η περίπτωσή της. Αυτό, στην αρχή, ο ίδιος δεν θέλησε να το παραδεχτεί και επίσης αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσε να το δει. Από ένα σημείο και μετά, όμως, το είδε, το διαπίστωσε, με τα ίδια του τα μάτια.  Και εδώ τίθεται το ερώτημα : Γιατί ο Γιάννης δεν μπόρεσε να το δει και δεν θέλησε να το παραδεχτεί; Εκ των πραγμάτων, η περίπτωση της Τάνιας ήταν, όντως, δύσκολη και αν ο Γιάννης ήταν ψύχραιμος, θα μπορούσε, πολύ εύκολα, να το διαπιστώσει. Δεν το έπραξε, όμως.  Δεν το έπραξε, γιατί ήταν εγωιστής, γιατί νόμιζε ότι τα ξέρει όλα, γιατί η προηγούμενη περιπτωσιολογία, που του είχε τύχει, αφορούσε διαφορετικές περιπτώσεις, λιγότερο βαριές και στην πράξη, αντιμετωπίσιμες. Και φυσικά, γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά του. Αυτό ήταν ένα χόμπι του. Ένα περίεργο χόμπι, το οποίο θα έπρεπε να τον είχε προβληματίσει. Και τον είχε προβληματίσει.  Ο Γιάννης, στην πραγματικότητα, αυτό, που έψαχ

  «Αλλά πνίγοντας την πολιτική ζωή σ’ όλη τη χώρα, είναι μοιραίο να παραλύει ολοένα και περισσότερο η ζωή μέσα σ’ αυτά τα ίδια τα σοβιέτ. Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή ξεψυχάει μέσα σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία μένει το μόνο ενεργό στοιχείο. Από το νόμο αυτόν κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Η δημόσια ζωή σιγά-σιγά βυθίστηκε στον ύπνο, μερικές δωδεκάδες αρχηγοί του κόμματος, με ανεξάντλητη ενεργητικότητα και απεριόριστο ιδεαλισμό, διευθύνουν και κυβερνούν. Μεταξύ αυτών η διεύθυνση είναι πραγματικά στα χέρια μιας μόνο δωδεκάδας εξαιρετικών εγκεφάλων και από καιρό σε καιρό συγκαλείται μια αριστοκρατία της εργατικής τάξης στις συγκεντρώσεις για να χειροκροτήσει τους λόγους των αρχηγών και να ψηφίσει ομόφωνα τις αποφάσεις που της προτείνουν. Υπάρχει λοιπόν στο βάθος μια κυβέρνηση κλίκας, μια δικτατορία είναι η αλήθεια, όχι όμως δικτατορία του προλεταριάτου, όχι

  Αλήθεια τι θα συμβεί, εάν το πρόσφατο τελεσίγραφο της Μόσχας, προς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, δεν είναι μπλόφα, όπως πιστεύω εγώ;  Οι Δυτικοί ελπίζουν ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπλοφάρει. Από την άλλη πλευρά όμως, φοβούνται ότι δεν μπλοφάρει και για αυτό, όπως φαίνεται, τα έχουν χαμένα. Βρίσκονται, προ απροόπτου, διότι δεν περίμεναν αυτή την κίνηση, από την πλευρά του Ρώσου ηγέτη. Άλλωστε, κάτω από την δική τους οπτική γωνία, είναι ανήκουστο να τους τίθεται ένα, τέτοιου είδους, τελεσίγραφο, όσο ήπιο κι αν αυτό φαίνεται, στην διατύπωσή του, με το οποίο η Μόσχα έρχεται να τους υπαγορεύσει το τί τους επιτρέπεται να κάνουν και το τί δεν τους επιτρέπεται να κάνουν. Μέχρι πρόσφατα, θεωρούσαν ότι η Ρωσία ήταν δεδομένη και ότι, λίγο-πολύ, μπορούσαν να κάνουν ό,τι οι ίδιοι επιθυμούν, απέναντί της, θεωρώντας ότι η ηγεσία της Μόσχας δεν μπορεί να αντιδράσει στις δικές τους πράξεις, οι οποίες σκοπό έχουν την ολοκλήρωση της περικύκλωσης της Ρωσίας, από τα αμερικανονατοϊκά οπλικά συστήματα. Ο απώτερος σκοπός των

  Έλειψε ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, από την τωρινή εξέγερση, στο Καζακστάν. Γι’ αυτό και ο σύγχρονος Βλαντιμίρ Πούτιν ανέλαβε την καταστολή της… Τί συμβαίνει αυτό τον καιρό, στο Καζακστάν; το ερώτημα είναι επίκαιρο, αλλά συνάμα και απλό. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια προλεταριακή επανάσταση. Μια επανάσταση, η οποία έρχεται να μας θυμίσει το παρελθόν και σε έναν βαθμό, να προοιωνίσει το μέλλον. Μας θυμίζει, καταρχήν, την προλεταριακή επανάσταση του 1905, στην τσαρική Ρωσία, όπως και την φεβρουαριανή επανάσταση του 1917, πάλι, στην τσαρική Ρωσία, που εκπαραθύρωσε τον τσάρο και το καθεστώς του. Αλλά παραπέμπει και στο σήμερα, έχοντας υπόψη τις εξεγέρσεις, στην Αργεντινή, το 2000 και πέρυσι, στην Χιλή. Αφορμή, αλλά και αιτία, για την εξέγερση στο Καζακστάν, είναι η τεράστια αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου, στην οποία προέβη η κυβέρνηση του προέδρου Τοκάεφ και ξέσπασε, στην Άλμα Άτα και επεκτάθηκε σε άλλες πόλεις, όπου επικρατεί το προλεταριακ

Όσο αδειάζει η κλεψύδρα του χρόνου και προχωράμε προς τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες - το αργότερο - θα γίνουν το καλοκαίρι του 2023, το ερώτημα που αναφύεται, με δεδομένη την αυξανόμενη κυβερνητική φθορά, εξαιτίας των μέτρων που έχει πάρει και των τεράστιων λαθών, που έχει διαπράξει, σε όλη αυτή την περίοδο και κυριολεκτικά, σε όλα τα μέτωπα, η παρούσα κυβέρνηση, είναι το, εάν και πότε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα προσφύγει, σε εκλογές, πρόωρες, ή στην ώρα τους, όταν λήξει η τετραετία.   Πιστεύω ότι αυτό δεν το ξέρει ούτε και ο ίδιος Αλλά η κυβερνητική φθορά και η έκταση της, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη, από αυτήν, που αναδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις και τα ΜΜΕ, θα τον υποχρεώσει να το σκεφτεί, κάποια στιγμή. Η αλήθεια είναι ότι έχει χάσει το τάιμινγκ και δυστυχώς, γι’αυτόν, αυτή η φθορά είναι ανεπίστρεπτη. Δεν είναι ανατάξιμη και θα χειροτερεύσει, όσο περνάει ο καιρός.  Έτσι, ανοήτως πράττων, όλον τον προηγούμενο καιρό και αναφέρομαι, κυρίως, για το 2021, άφησε τον χρόνο