ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

2010 - 2018 : Η ολέθρια εξέλιξη  της κατανομής του ελληνικού δημόσιου χρέους, ανάμεσα, στον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες) και τους ξένους θεσμικούς δανειστές (κράτη της ευρωζώνης, ευρωθεσμοί και Δ.Ν.Τ.), ήτοι τον αποκαλούμενο, ως "επίσημο τομέα". Βλέποντας τον παραπάνω πίνακα, μπορούμε, όχι με μεγάλη δυσκολία, να καταλάβουμε την τεράστια παγίδα, μέσα στην οποία έχει εγκλωβισθεί η ελληνική κοινωνία και την αιτία της κατακλυσμιαίας καταστροφής της ελληνικής οικονομίας. Μπορούμε, επίσης, εύκολα, να αντιληφθούμε και το τεράστιο μέγεθος του εγκλήματος, που διέπραξαν ο ΓΑΠ και το σύνολο της ελληνικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ, εις βάρος του πληθυσμού της χώρας, με την μεθόδευση της ελληνικής χρεωκοπίας του Απριλίου - Μαΐου 2010 και την υπαγωγή της χώρας, στο νεοαποικιακό καθεστώς των Μνημονίων. Για να γίνει ευκρινέστερη αυτή η διαπίστωση, απαρα ί τητο είναι να κατανοήσουμε το τί ακριβώς, απεικονίζει ο π ί νακας αυτός. Και αυτό, που απεικονίζει, είναι, αφοπλιστικά, α

Τελικά, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος κέρδισαν ένα ΑΥΡΙΟ γεμάτο, από αίμα, ιδρώτα και δάκρυα, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Winston Churchill . Μόνο, που, σε αντίθεση, με τον ιστορικό ηγέτη της Βρετανίας, ο οποίος υπήρξε ωμός και ειλικρινής, έναντι του βρετανικού λαού, περιγράφοντας την κατάσταση, ως είχε, αυτοί προσπαθούν, όχι, μόνο, να κρύψουν την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα, από τον πληθυσμό της χώρας, αλλά και να την παρουσιάσουν, ως ειδυλλιακή. Βέβαια, το 4ο Μνημόνιο, που συνομολόγησαν, με τους ευρωζωνίτες και το Δ.Ν.Τ., είναι σκληρό, αδυσώπητο και πολυετές, ως προς τους στόχους, που θέτει και τους οποίους απαιτεί να επιτευχθούν. Γι' αυτό κι η μοίρα τους είναι δεδομένη και από αυτήν δεν υπάρχει διαφυγή, ούτε άλλη οδός, για να βαδίσουν. Μπορεί να πανηγυρίσουν, όπως, έπρατταν, στο παρελθόν, ο ΓΑΠ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος , αλλά η έξοδος, από την εξουσία, μέσα στις γενικευμένες αποδοκιμασίες της ελληνικής κοινωνίας, έρχεται. Και δεν είναι πολύ μακρ

Κουρασμένος; Ίσως. Αλλά σταθερός, στην διατήρηση της εξουσίας, την οποία δεν ονειρευόταν, ούτε στα καλύτερα όνειρά του. Ο Αλέξης Τσίπρας , παρά το γεγονός ότι η κυβέρνησή είναι αποδυναμωμένη, όχι, μόνο, στο εκλογικό σώμα, αλλά και σε επίπεδο κοινοβουλευτικής αριθμητικής, αφού ο κυβερνητικός του εταίρος (το κόμμα των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" του Πάνου Καμμένου ) πνέει τα λοίσθια, κάτι που ήταν αναμενόμενο, αλλά, τώρα, πια έγινε φανερό, με αφορμή την στάση του, έναντι της συμφωνίας, για το Μακεδονικό, δεν έχει σκοπό να το βάλει κάτω. Μπορεί η κυβέρνηση, που έχει σχηματίσει να μετράει έναν λίγο χρόνο ζωής κάποιων μηνών, με όριο το τέλος του ερχόμενου φθινόπωρου, αλλά το διακύβευμα, πλέον, όσον αφορά τον σημερινό πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ , δεν είναι η διατήρηση της κυβέρνησης. Είναι η παραμονή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και του κομματικού χώρου, που εκφράζει, ως κεντρικών παικτών, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, κατά την περίοδο, που θα ακολουθήσει, μετά την λήξη του 3ου Μνη

  1903 Ζαγορίτσανη (η σημερινή Βασιλειάδα του νομού Καστοριάς) : Το χωριό, που κατοικούνταν, κυρίως, από  Βούλγαρους (σλαβομακεδόνες) χωρικούς καταστράφηκε, από τα οθωμανικά στρατεύματα, μετά την καταστολή της εξέγερσης του Ίλιντεν, η οποία οργανώθηκε, από τις μυστικές υπηρεσίες του βουλγαρικού κράτους, με όργανο την « Εσωτερική Μακεδονική Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Οργάνωση »  (ΕΜΑΕΟ, Вътрешна Македонска Революционна Организация, ВМРО) . Η βουλγαρική ήττα, το 1913, στον Β' βαλκανικό πόλεμο, άφησε ανοικτό τον δρόμο, στους Σέρβους του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας του Μεσοπολέμου και μετά, στην τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία της, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχής, να προσπαθήσουν να αποκόψουν τον βουλγαρικό πληθυσμό της πρώην οθωμανικής Μακεδονίας, από την βουλγαρική του καταγωγή. Κάτι ανάλογο επιχείρησε και το ελληνικό κράτος, στο μεγάλο τμήμα της Μακεδονίας, που κατέκτησε, με το "αμπετσεντάρ", κατά την διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Θεοδώρου Πάγκαλου , αλλά