1941 - 1945 : Η ζωή και η δράση του Νίκου Ζαχαριάδη στο Νταχάου. Συνεργάτης της ναζιστικής διοίκησης του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ή ενεργός αντιστασιακός; (Μια ανατομία των, σταλινικής εμπνεύσεως, συκοφαντιών των αντιπάλων του).

Στις 30/5/1945 υποδέχτηκαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, με διθυράμβους. Αργότερα του βρήκαν κουσούρια και τον κατασυκοφάντησαν. Προφανώς, ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε κουσούρια. Και μάλιστα πολλά. Αλλά δεν τον κατηγόρησαν, μόνο, για αυτά που έκανε (και που τα κυριότερα, εξ αυτών, δεν τα έκανε μόνος του, αλλά ακολουθώντας εντολές των κατηγόρων του και με συνεργάτες, πολλούς από αυτούς). Τον κατηγόρησαν και τον συκοφάντησαν και για πράγματα, που δεν έκανε. Και για να είμαστε ακριβείς : Τον κατηγόρησαν, ενώ ο ίδιος έπραξε τα αντίθετα, από αυτά, που του απέδωσαν, με σκοπό να τον πλήξουν ηθικά και πολιτικά, προκειμένου να τον υποτάξουν και να τον εκμηδενίσουν...




Καθώς φθάνουμε στα 115 χρόνια, από την 27η Απριλίου 1903, την ημέρα γέννησης του Νίκου Ζαχαριάδη, αξίζει να ασχοληθούμε, για μια ακόμη φορά, με τον ιστορικό ηγέτη του Κ.Κ.Ε. και την πολυτάραχη ζωή του, η οποία περιέχει πάμπολλα σκοτεινά σημεία και αποτελεί ένα διαρκές πεδίο συγκρούσεων, όχι μόνο μέσα στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και ανάμεσα, στους σύγχρονους ιστορικούς, που εξετάζουν την Ιστορία του τόπου μας, απο την εποχή του Μεσοπολέμου και ιδιαίτερα, από την αιματηρή δεκαετία του 1940, μέχρι την αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη, από την χρουστσωφική ηγεσία του Κ.Κ.Σ.Ε., το 1956.

Μέχρι τώρα, έχουμε δει, διεξοδικά, αρκετές και σημαντικές περιόδους της ζωής του ηγέτη του Κ.Κ.Ε., που υπήρξαν χαρακτηριστικές του ανδρός και του έργου, που άφησε πίσω του, αλλά αυτή η περίοδος, στην οποία θα αναφερθούμε, τώρα, είναι πολύ ευαίσθητη, αφού άπτεται της προσωπικής και της πολιτικής του τιμής.

Αυτή η χρονική περίοδος δεν αφορά την μετεμφυλιακή φάση, μετά την ήττα των Ελλήνων κομμουνιστών, όταν ο Νίκος Ζαχαριάδης άσκησε κομματική και κρατική εξουσία, ως μέλος του Κ.Κ.Σ.Ε. και ως ηγέτης του Κ.Κ.Ε., στα χρόνια της εξορίας, στην "Σοβιετική Ένωση" και στις άλλες χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Επίσης, η περίοδος, που εξετάζουμε εδώ, δεν αφορά τις απηνείς διώξεις, που υπέστη ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε., μετά τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, από τον Νικήτα Χρουστσώφ και τα όργανά του, στο Κ.Κ.Σ.Ε. και το Κ.Κ.Ε.

Η περίοδος της ζωής του Νίκου Ζαχαριάδη, στην οποία αναφέρεται το παρόν κείμενο, αφορά την Κατοχή και την κράτηση του ηγέτη του Κ.Κ.Ε., στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, από τους Γερμανούς κατακτητές, για την οποία οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του, προφανώς, με την καθοδήγηση των χρουστσοφικών του Κ.Κ.Σ.Ε., κατηγόρησαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, ως συνεργάτη των Γερμανών ναζιστών, επειδή, με λίγα λόγια, κατάφερε να επιβιώσει, ενώ πολλοί άλλοι δεν τα κατάφεραν.

Αυτό είναι το κύριο και το βασικό επιχείρημα, όσων ισχυρίζονται ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης συνεργάστηκε και υπήρξε όργανό των ναζιστών. Για να καταφέρει να επιβιώσει, στο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου ένα μεγάλο πλήθος κρατουμένων δεν τα κατάφερε, πρέπει να συνεργάστηκε, με τους ναζιστές - πολύ περισσότερο, μάλιστα, που δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος, αλλά ένας κομμουνιστής και δη, όχι ένας τυχαίος κομμουνιστής κρατούμενος, αλλά ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε. και φυσικά, μέλος των ανώτερων κλιμακίων του Κ.Κ.Σ.Ε. και της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Εδώ, θα εξετάσουμε την επιχειρηματολογία του παλαιού αγωνιστή της κομμουνιστικής Αριστεράς, του στελέχους του Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού), του Σταύρου Αβδούλου, για να εισέλθουμε, στο νόημα και στον κεντρικό πυρήνα του κύκλου των αποκαλούμενων αναθεωρητών, που προέκυψε από την διάσπαση του Κ.Κ.Ε., το 1968 και οι οποίοι, αργότερα, εντάχθηκαν, στο ρεύμα των ευρωκομμουνιστών, στον Συνασπισμό της Αριστεράς και στον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την διάσπαση του τελευταίου, το 2010, οπότε ο καθένας, από αυτούς ακολούθησε τον δρόμο του, εντασσόμενος, στην ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, ή παραμένοντας, στον ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενος την ύπαρξη του νέου ρεύματος - που ήταν, τότε στην αρχική φάση της συγκρότησής του -, το οποίο δημιουργούσε η ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου - Μαΐου του 2010 και το οποίο έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, στην εξουσία.

Στο παρακάτω κείμενο ο Σταύρος Αβδούλος απαντά, στις 2/5/2010, σε έναν φίλα προσκείμενο, στον Νίκο Ζαχαριάδη, υπερασπιζόμενος την θέση των χρουστσωφικών ότι ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε., κατά την περίοδο της κράτησής του, στο Νταχάου, συνεργάστηκε, με τους ναζιστές διοικητές του στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Ας δούμε, τις απόψεις του παλαιού στελέχους του Κ.Κ.Ε. (Εσωτερικού), χωρίς να εντρυφήσουμε στην πολεμική του κειμένου :


"Διάßασα στο διαδίκτυο ένα µακροσκελέστατο  σε ßάρος µου δηµοσίευµα, απο έναν ανώνυµο λιßελογράφο, ο οποίος ισχυρίζεται – ψευδόµενος– ότι είναι ένα κείµενο που δήθεν διάßασε κατά την παρουσίαση του ßιßλίου µου “Νίκος Ζαχαριάδης µύθος και πραγµατικότητα” που έγινε 10 του Μάρτη στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Στο λιßελογράφηµά του ο σεµνός αυτός κύριος εκτός των άλλων µικροπρεπών χαρακτηρισµών του µε στολίζει και µε τα κοσµητικά επίθετα όπως ο “Σταύρος Αßδούλος παροιµιώδης επαγγελµατίας λασπολόγος” και “ολυµπιονίκης του αθλήµατος των αθλίων λασπολογιών”. Ένα κείµενο που φανερώνει το ηθικό επίπεδο του υßριστή µου, χωρίς ο ανεκδιήγητος και ανώνυµος αυτός λασπολόγος να έχει την στοιχειώδη εντιµότητα να αναφέρει ßάσει ποιών συγκεκριµένων στοιχείων µου αποδίδει αυτούς τους ανοικείους χαρακτηρισµούς. Όµως έχω µάθει να κάνω διάλογο όχι µονάχα µε ανθρώπους που µε εκτιµούν αλλά και µε εκείνους που δεν αντέχουν την αλήθεια και για να καλύψουν την γύµνια τους, από έλλειψη επιχειρηµάτων, χρησιµοποιούν τη συκοφαντία και τη λασπολογία, στοιχεία που φανερώνουν τη χαµηλή ηθική υπόστασή τους. Θα κάνω διάλογο και µε τον υßριστή που, προφανώς, ανήκει σ’αυτή την κατηγορία.

  

Ο εν λόγω κύριος ζήτησε να µιλήσει κατά την παρουσίαση του ßιßλίου µου και πράγµατι του εδόθη ο λόγος. Ξεκίνησε έντονα εριστικός χρησιµοποιώντας απρεπή φρασεολογία για όλους τους οµιλητές προκαλώντας την δυσφορία του πλήθους των αγωνιστών που µε τιµούσαν µε την παρουσία τους στην κατάµεστη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ. Εξεδήλωσε την διάθεση να συνεχίσει και πέραν του πεντάλεπτου αλλά υποχρεώθει να αφήσει το ßήµα λόγω της γενικής αποδοκιµασίας.

  

Δεν µε εντυπωσίασαν τα όσα γράφει στο µακροσκελέστατο δηµοσίευµά του για τις ικανότητες του Ζαχαριάδη και τη δήθεν µεγάλη πρόσφορα του στο λαϊκό κίνηµα. Δεν είναι ο µόνος. Είναι και πολλοί άλλοι που πιστεύουν σ’αυτές. Είναι δικαίωµά τους. Εκείνο που µου έκανε θλιßερή εντύπωση είναι η απρέπεια του και οι ανοίκειοι χαρακτηρισµοί του, που διατυπώνει σ’αυτό το λιßελογράφηµα.

Ο υßριστής µου έχει στη διάθεση του το ßιογραφικό µου που είναι και ο καθρέφτης της µακροχρόνιας ανιδιοτελούς αγωνιστικής προσφοράς µου. Και ας µου συγχωρήσει ο σεµνός αυτός κύριος τη φράση οτι νιώθω υπερήφανος γι αυτή την ανιδιοτελή προσφορά µου. Το δικό του ßιογραφικό δεν το γνωρίζω, όµως µε αυτό το γραπτό του κείµενο εντυπωσιάστηκα για το ήθος του. Γι αυτό δεν µου χρειάζεται να το µάθω, όπως δεν γνωρίζω καν το όνοµα του. Πάντως αποκλείω να είναι αγωνιστής. Και τούτο γιατί οι πραγµατικοί αγωνιστές διακρίνονται για το ήθος τους και την εντιµότητά τους και αυτά λείπουν από τον υßριστή µου.

Τον πληροφορώ, καθώς επίσης και αυτούς που κρύßονται πίσω του, που ασφαλώς και θα συµπορεύονται στο ήθος, γι αυτό άλλωστε και δεν έχουν την εντιµότητα να φανερωθούν, οτι παρά την προχωρηµένη ηλικία µου θα συνεχίζω να αγωνίζοµαι µε τα γραπτά µου κείµενα για τη δικαίωση της κατασυκοφαντηµένης Εθνικής ΕΑΜικής Αντίστασης και των αγωνιστών της που δηµιούργησαν το αντιστασιακό έπος. Και να κατηγορώ και να παραδίδω στην περιφρόνηση των αγωνιστών εκείνους που αποδεδειγµένα ευθύνονται για τη συντριßή του.

Και έρχοµαι τώρα στο ßιßλίο που το περιεχόµενο ενόχλησε το µεγάλο επαναστάτη. Όπως και µε τα άλλα ßιßλία µου έτσι και σ’αυτό τήρησα την ιδία έντιµη αρχή. Πηγές από τις οποίες άντλησα τα στοιχειά είναι κατά κύριο λόγο τα επίσηµα κείµενα του ΚΚΕ, Αποφάσεις του Π.Γ, Ολοµελειών, Συνδιασκέψεων και Συνεδρίων. Επιπρόσθετα σ’αυτό το ßιßλίο τα τρία γράµµατα του Ζαχαριάδη τα όποια δηµοσιεύω ολόκληρα για να έχουν τη δυνατότητα να τα αξιολογήσουν οι αναγνώστες του ßιßλίου και όχι επιλεκτικά όπως κάνει ο ανώνυµος κύριος για να συσκοτίσει τα πράγµατα. Και το πιο αξιόλογο πνευµατικό έργο του Ζαχαριάδη, το ßιßλίο του “Τα προßλήµατα καθοδήγησης του ΚΚΕ” που αµφιßάλλω αν το έχει διαßάσει ο επικριτής µου.

Επίσης επικαλούµαι τις εκτιµήσεις που κάνουν για το Ζαχαριάδη Έλληνες συγγραφείς που ασχολήθηκαν µε τον ηγέτη του ΚΚΕ. Τιµητική θέση έχουν στο ßιßλίο µου όσα γραφεί ο πράγµατι αξιόλογος συγγραφέας Αλέξης Πάρνης, αφοσιωµένος οπαδός του Ζαχαριάδη. Δηµοσιεύω αυτούσια την περιγραφή του για τη συνάντηση του Ζαχαριάδη µε τον Στάλιν το Σεπτέµßρη του 1949 στο θέρετρο του στη Λίµνη Ράτσα στο Καύκασο. Τη λογοδοσία του Έλληνα πατριώτη Ζαχαριάδη προς τον µεγάλο Στάλιν για τον Ελληνικό Εµφύλιο Πόλεµο και την έγκριση του Στάλιν ότι όλα πήγαν καλά. Μάλιστα ήταν γραπτή η έγκριση µε υστερόλογο τη λέξη PRAVIGNO που σηµαίνει ελληνικά: Σωστά – Αυτό σηµαίνει ότι δίνει αναφορά στον εντολέα του και εκείνος αποφαίνεται ότι έπραξε σωστά. Τρανή απόδειξη ότι αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία της πατρίδας του… Σου λέει τίποτα αυτό αγαπητέ µου για το ίνδαλµα σου; Δεν νοµίζω να κατάλαßες τίποτε.

Τώρα για το ΝΤΑΧΑΟΥ. Εγώ έχω συνηθίσει να χρησιµοποιώ έγκυρες πηγές. Για τη ζωή του στο Νταχάου επικαλούµαι τις συζητήσεις που έγιναν  στην εßδόµη Ολοµέλεια του ΚΚΕ, τις σηµειώσεις του ιδίου του Ζαχαριάδη που έγραψε στο Σεργούτ και το κυριότερο, την αλληλογραφία του Δηµητρόφ µε το µέλος της ΚΔ τον συµπατριώτη του Μολότοφ και τον Ανδρέα Τζιµα–Σαµαρινιώτη που του ζήτησαν να ερευνήσει αν είναι αληθής η πληροφορία ότι οι Γερµανοί δολοφόνησαν τον Ζαχαριάδη. Τον Ιούλη του 1944 επικοινώνησε µε την µανά του Ζαχαριάδη, η όποια τον πληροφόρησε ότι ο Νίκος είναι καλά στο Νταχάου, ότι έχει αλληλογραφία µαζί του και του στέλνει δέµατα. Έδωσε στο Τζίµα και τη διεύθυνση του στο Νταχάου Νικολάι Ζαχαριάδης Ν.28777-13, ΝΤΑΧΑΟΥ ΜΟΝΑΧΟ. Και ο Μοσέτοφ ενημέρωσε τον Δημητρόφ. 

Η µάνα του Ζαχαριάδη τα έστελνε από την Αθήνα στο  γιο της και είναι γνωστό ότι και χωρίς την έγκριση των SS και της Γκεστάπο τίποτα δεν θα µπορούσε να µεταφερθεί εκεί στο Γενικό Γραµµατέα του ΚΚΕ. Το γεγονός ότι τα φοßερά SS και η Γκεστάπο επέτρεπαν όλα αυτά σου λέει τίποτα; Μήπως κατάλαßες τίποτα απ’ όλα αυτά; Αν θέλεις την επαλήθευση των αδιάßλητων αυτών στοιχείων, άνοιξε το ßιßλίο του Γρήγορη Φαράκου “Σχέσεις του ΚΚΕ και Διεθνούς κοµµουνιστικού Κέντρου” στις σελίδες 336,337 και θα ενηµερωθείς. Και αυτά τα στοιχεία προέρχονται από τα επίσηµα αρχεία του ΚΚΕ που ερεύνησε ο Φαράκος στο ΑΣΚΙ– και ο καηµένος ο συκοφαντηµένος αρχηγός σου επέστρεψε ροδοκόκκινος και υγιέστατος από το ΝΤΑΧΑΟΥ, και αυτό σηµαίνει πολλά, ενώ είναι πασίγνωστο ότι οι επιζήσαντες από τα Γερµανικά στρατόπεδα ήταν ζωντανοί σκελετοί από τον µακροχρόνιο υποσιτισµό".


Αυτά λέει ο μακαρίτης, πια, Σταύρος Αβδούλος.

Διαβάζοντας, το παραπάνω κείμενο, σκέφθηκα, αρχικά, να αφαιρέσω τα σημεία εκείνα, που δεν σχετίζονται με την κατηγορία, που απευθύνει, στον Νίκο Ζαχαριάδη, για την (πραγματική, ή υποτιθέμενη) συνεργασία του, με τους ναζιστές δεσμοφύλακες, στο Νταχάου της Βαυαρίας, προκειμένου να μην κουράσω τους αναγνώστες του παρόντος δημοσιεύματος, αλλά, τελικά, διαμόρφωσα την πεποίθηση ότι είναι χρήσιμο να δημοσιεύσω ολόκληρο το κείμενο, όπως έχει, χωρίς περικοπές, προκειμένου να αναδειχθεί, το σύνολο της πολεμικής, που αναπτύσσεται, στο κείμενο του Σταύρου Αβδούλου και να καταδειχθεί η νοοτροπία, που κρύβεται πίσω του και η οποία δεν είναι, μόνο του αποδημήσαντος παλαιού αγωνιστή της κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά και σχεδόν ολόκληρης αυτής της γενιάς, στην οποία οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες.

Με λίγα λόγια, ο Σταύρος Αβδούλος, στηρίζει την επιχειρηματολογία του, για την υποτιθέμενη προδοσία του Νίκου Ζαχαριάδη, σε δύο σκέλη :

Το ένα σκέλος, που αποτελεί και το κύριο επιχείρημα, εδράζεται, στο γεγονός ότι, στην διαρκδιά της Κατοχής, η μητέρα του Νίκου Ζαχαριάδη, έστελνε, στο Νταχάου, στον κρατούμενο, από τους ναζιστές, γιο της, δέματα και αλληλογραφούσε, μαζυ του, προφανέστατα, υπό την ασφυκτική επιτήρηση της Γκεστάπο και των S.S. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, συμπεραίνει ο Σταύρος Αβδούλος - και μαζί του και οι χρουστσοφικοι διώκτες του Νίκου Ζαχαριάδη, όπως και πολλοί πολιτικοί και κομματικοί αντίπαλοι και εχθροί του -, θα πρέπει ο αιχμάλωτος ηγέτης του Κ.Κ.Ε. να έδωσε γην και ύδωρ, στους Γερμανούς ναζιστές. Αυτό, άλλωστε, ενισχύεται, από το γεγονός ότι, όταν επέστρεψε, στην Ελλάδα, ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν εμφανιζε την εικόνα ενός υποσιτισμενου, ασθενικού και ταλαιπωρημένου, από τις κακουχίες, κρατούμενου σε  στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Το δεύτερο σκέλος της επιχειρηματολογίας του Σταύρου Αβδούλου, που αν και είναι επικουρικό, στηρίζει το κεντρικό επιχείρημα, έχει να κάνει, με το γεγονός ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ξεκίνησε τον εμφύλιο πόλεμο της περιόδου 1946 - 1949, με εντολές του Ιωσήφ Στάλιν, στον οποίο λογοδοτήσε, αμέσως μετά την ήττα των Ελλήνων κομμουνιστών ανταρτών, τον Σεπτέμβριο του 1949, παίρνοντας την έγκριση του Γεωργιανού μπολσεβίκου ηγέτη, ο οποίος θεώρησε το σύνολο των πεπραγμένων του πολιτικού του τέκνου, ως καλώς καμωμένα. Από αυτό το γεγονός της σχέσης εντολέα και εντολοδόχου, που υπήρξε, ανάμεσα στον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη και την, κατ' εντολήν, πυροδότηση, του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, από τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε., ο Σταύρος Αβδούλος συμπεραίνει ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ενδιαφερόταν για την ελληνική εθνική ανεξαρτησία, αλλά εξυπηρετούσε, ως προδότης, τα ξένα προς την πατρίδα, συμφέροντα της "Σοβιετικής Ένωσης". Ως εκ τούτου, εφ' όσον ο Νίκος Ζαχαριάδης πρόδωσε την χώρα του και τον πληθυσμό της, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της "Ε.Σ.Σ.Δ.", έτσι όπως αυτά εκφράζονταν, από τον Ιωσήφ Στάλιν, έτσι έπραξε και ως κρατούμενος, στο Νταχάου, προκειμένου να επιβιώσει. 

Αυτός είναι ο κορμός της επιχειρηματολογίας του Σταύρου Αβδούλου, στον οποίο στηρίζεται η κατηγορία, που απευθύνεται, στον Νίκο Ζαχαριάδη, περί συνεργασίας του, με τους ναζιστές δεσμοφύλακές του, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Μπορεί να είναι πτωχή και να παραπέμπει, σε άλλες πηγές, που υποτίθεται ότι τεμηριώνουν την συνεργασία του Νίκου Ζαχαριάδη, με την ναζιστική διοίκηση του γερμανικού στρατοπέδου συγκέντρωσης κρατουμένων ομήρων και αιχμαλώτων, αλλά έτσι έχει και αυτή είναι. Και έτσι, όπως είναι, έτσι πρέπει να κριθεί, αφού, βεβαίως, ερευνηθούν τα όσα γράφονται, από τον αποδημήσαντα παλαιό αγωνιστή της κομμουνιστικής Αριστεράς.

Το μόνο σοβαρό σημείο της επιχειρηματολογίας του Σταύρου Αβδούλου και των επικριτών του Νίκου Ζαχαριάδη, όσον αφορά την βαρύτατη και πραγματικά, ατιμωτική κατηγορία, που του απευθύνουν, περί προδοσίας και συνεργασίας του, με τους ναζιστές διοικούντες το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, είναι αυτό, που αφορά το γεγονός της επιβίωσής του, από την απηνή διωκτική διάθεση και δράση των ναζιστών. 

Ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε. επέζησε και απελευθερώθηκε, από τους Αμερικανούς, αφού έζησε, μέσα στις, πραγματικά, φρικτές και απάνθρωπες συνθήκες, που επικρατούσαν, σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου οι Εβραίοι και οι Ρώσοι μπολσεβίκοι είχαν πολύ μικρές πιθανότητες επιβίωσης. Ως εκ τούτου, το πώς και γιατί αυτός κατάφερε να επιβιώσει, είναι ένα πολύ λογικό ερώτημα, το οποίο δεν μπορεί να αγνοηθεί. Και φυσικά, αυτό το ερώτημα πρέπει να διερευνηθεί και να απαντηθεί.

Και για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, είναι απαραίτητο να γυρίσουμε πίσω, στην εποχή, που ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε. βρέθηκε φυλακισμένος, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, από τον Νοέμβριο του 1941, μέχρι τον Μάϊο του 1945, που απελευθερώθηκε, από τα αμερικανικά στρατεύματα. Και φυσικά, οι συγκρατούμενοί του, στο στρατόπεδο αυτό, αποτελούν την πιο έγκυρη πηγή, για τα πεπραγμένα και την στάση του Νίκου Ζαχαριάδη, απέναντι, στην ναζιστική διοίκηση. 

Μια χρήσιμη και αποκαλυπτική μαρτυρία, για τον Νίκο Ζαχαριάδη και τα όσα αυτός έπραξε, στο Νταχάου είναι αυτή του συγκρατούμενού του Ευάγγελου Παπανίκου, που λύνει όλες τις απορίες και καταρρίπτει όλη την μυθολογία, που έχουν διαπλάσει οι χρουστσωφικοί και οι συνεργάτες τους, οι πλείστοι, εκ των οποίων, υπήρξαν, μεταγενέστερα, ευρωκομμουνιστές, όσον αφορά την υποτιθέμενη συνεργασία του φυλακισμένου ηγέτη του Κ.Κ.Ε., με την ναζιστική διοίκηση του στρατοπέδου συγκέντρωσης, στο Νταχάου.

Ας δούμε την σχετική αφήγηση του Ευάγγελου Παπανίκου, για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, για όσα συνέβησαν, εκείνη την εποχή και σχετίζονται, με την ζωή και την δράση του Νίκου Ζαχαριάδη, χωρίς να μένουμε, στον συνεχή εγκωμιασμό του αφηγητή, έναν εγκωμιασμό, ο οποίος πλησιάζει, τα όρια της προσωπολατρείας.
  
«Περνάμε τη σιδερένια πόρτα κι αντικρίζουμε έναν τεράστιο χώρο. Προχωράμε. Μας σταματάνε μπροστά από ένα κτήριο. Κάτι λένε μεταξύ τους, κι ο Es-Es μπαίνει μέσα. Σε λίγο βγαίνει παρέα μ' έναν άλλο, που στο χέρι φοράει ένα κόκκινο περιβραχιόνιο. Κάτι λένε μεταξύ τους και ο Es-Es αναχωρεί μαζί με τους άλλους ομοίους του της συνοδείας.

Μένουμε μόνοι στη γραμμή όπως μας είχαν βάλλει. Κοιτάζουμε γύρω μας και αναρωτιόμαστε τι να' ναι τάχα εδώ που μας φέρανε. Γύρω-γύρω ένας τεράστιος χώρος απλώνεται. Βλέπω πολλά κτήρια, και στο βάθος κάτι σα μακρουλές παράγκες. Και γύρω απ' αυτό τον τεράστιο χώρο, μάντρες ψηλές και κάτι σα φυλάκια. Άνθρωπος δε φαίνεται πουθενά. Σιγή νεκρική, όλα γύρω σιωπηλά, άφωνα, νεκρά.

Ξαφνικά, μέσα σ' αυτή τη σιωπή, βλέπω έναν άνθρωπο να βγαίνει από το ίδιο κτήριο και να μας πλησιάζει. Όταν έφτασε κοντά μας άρχισε να συνομιλεί με τους πρώτους δικούς μας. Είμαι πολύ πίσω στη γραμμή και δε μπορώ ν' ακούσω τι λέει, να δω πως είναι. Για μια στιγμή βλέπω τον Αποστόλη τον Χρηστίδη από τα Γιάννενα να έρχεται προς το μέρος μου και να μου φωνάζει να πάω μπροστά, να δω αυτό τον άνθρωπο που λέει ότι είναι ο Νίκος Ζαχαριάδης.

Πήγα. Ήτανε ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης, ο αρχηγός του ΚΚΕ! Η χαρά μου είναι μεγάλη. Σ’ αυτές τις δύσκολες κι άγνωστες καταστάσεις, όταν ανταμώνεις μ' έναν γνωστό σου, και μάλιστα ανώτερο σου, παίρνεις κουράγιο κι ελπίδα για τη ζωή.
 
Αφού μιλήσαμε για τα περασμένα, με ρώτησε αν όλοι εδώ είναι Έλληνες. Του είπα ότι οι περισσότεροι είμαστε Έλληνες, κι οι άλλοι Ιταλοί και Γιουγκοσλάβοι. «Καλά», μου λέει. «Τώρα θα σας γράψουν τα ονόματα και θα σας δώσουν από έναν αριθμό. Θα σας πάνε για λουτρό και μετά θα σας πάνε προσωρινά σ' ένα μπλοκ, ώσπου να ταχτοποιηθείτε οριστικά εδώ μέσα στο στρατόπεδο. Θα τα πούμε αργότερα. Πες και στ' άλλα τα παιδιά να κάνουν κουράγιο, κι όλα θα ταχτοποιηθούνε».

Μας έβαλαν μέσα στο κτήριο, έναν-έναν, λέγαμε τ' όνομά μας, ο Νίκος το έλεγε στον γερμανό κι αυτός το σημείωνε. Αφού τελειώσαμε μας πήγαν στο μπάνιο και μετά μας έδωσαν και φορέσαμε τη στολή του αιχμαλώτου-κρατούμενου, τον αριθμό στο πέτο και με το σήμα, το G, της εθνικότητας. Ο δικός μου αριθμός ήταν ο 56410. Αυτός ο αριθμός θα ήμουνα πια από 'δω και πέρα. Ένα δίποδο νούμερο για να με φωνάζουν τα νέα μου αφεντικά, τα Es-Es. Το όνομά μου είχε σβηστεί απ' τη ζωή. Είχα πάψει να θεωρούμαι άνθρωπος, γινόμουνα ένα άψυχο πράγμα, ένας δούλος στην εποχή των Φαραώ.........
 
Στο ΝΤΑΧΑΟΥ, εμείς οι Έλληνες που ήρθαμε από τις φυλακές της Ιταλίας ήμασταν οργανωμένοι κι ο ένας έδινε κουράγιο στον άλλο. Είχαμε και την καλή τύχη που βρήκαμε τον Νίκο Ζαχαριάδη, που μας βοήθησε πολύ. Εκτός από μας καλά οργανωμένοι ήταν οι γάλλοι, οι Τσέχοι και οι Ρώσοι.
Βασικός, όμως, πυρήνας οργάνωσης ήταν οι Γερμανοί κομμουνιστές κρατούμενοι, που ήσαν στο Νταχάου από την ίδρυσή του. Αυτοί, με την πείρα τους σαν παλιοί κομμουνιστές που ήταν, και με τη συμμετοχή του Ζαχαριάδη, είχαν οργανώσει μια καλή δουλειά στο στρατόπεδο για ν' αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες του. Έπαιρναν όλα τα συνωμοτικά μέτρα ώστε να μη γίνεται η οργάνωση αντιληπτή από τους Es-Es και τους καταδότες που υπήρχαν στο Νταχάου. Αυτό όμως που πρωταρχικά μας κρατούσε και μας συντηρούσε όλους ήταν η ανάγκη να αναπτύξουμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές και πνευματικές, να χαλυβδώσουμε τη θέλησή μας για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Οι Γερμανοί κρατούμενοι κομμουνιστές στο Νταχάου - όσοι δεν υπέκυψαν στις πιέσεις των Ναζί - ήταν πολλοί. Με την κήρυξη του πολέμου τα γερμανικά στρατόπεδα, που αρχικά προορίζονταν μόνο για τους Γερμανούς, γέμισαν από ξένους κρατούμενους. Οι Es-Es που διοικούσαν το στρατόπεδο βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, δε μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα κι αναγκάστηκαν να πάρουν τους παλιούς Γερμανούς κρατούμενους για βοηθούς τους. Επειδή όμως οι Es-Es ήταν ως επί το πλείστον αμόρφωτοι, σιγά-σιγά η εσωτερική λειτουργία του στρατοπέδου πέρασε στα χέρια των γερμανών κρατουμένων.

Όσους ξένους ομήρους έφερναν οι Es-Es στο Νταχάου τους περνούσαν κάτω από τη δουλειά των γερμανών κρατουμένων. Αυτοί τους κατέγραφαν, αυτοί κανόνιζαν τον διερμηνέα, σε τι δουλειά θα τους τοποθετήσουν και πόσοι έπρεπε να μείνουν στο στρατόπεδο. Στη διοίκηση των Es-Es έδιναν μόνο μια γενική αναφορά για τις ανάγκες του στρατοπέδου. Εκείνο που ενδιέφερε τους Es-Es ήταν να πηγαίνει γι’ αυτούς καλά το στρατόπεδο και κυρίως η εργασία. Η απόδοση εργασίας. Τους είχαμε ονομάσει "Υπουργείο Εργασίας".......
 
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες βρέθηκε και ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου. Οι Γερμανοί κομμουνιστές κρατούμενοι, παλιά στελέχη του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, γνώριζαν τον Ζαχαριάδη και τον βοήθησαν πολύ. Κι εκείνος τους μετέδωσε την πείρα του. Έτσι παρέμεινε στο στρατόπεδο σαν ένα είδος διερμηνέα μεταξύ των Γερμανών και των Ελλήνων. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες υπήρξαμε κι εμείς στο Νταχάου. Και με τη βοήθεια του Ζαχαριάδη μπορέσαμε να επιζήσουμε και να γυρίσουμε στην πατρίδα μας. Μόνο προς το τέλος, πριν την κατάρρευση, οι Es-Es ξήλωσαν όλους τους Γερμανούς κρατούμενους από τις θέσεις τους στο στρατόπεδο και τους μαντρώσανε έξω από το Νταχάου, όχι πολύ μακριά, με σκοπό να τους ξεκάνουν. Εκεί μετέφεραν και τον Ζαχαριάδη......

Την Πρωτομαγιά τη γιορτάσαμε στο λεύτερο πια στρατόπεδο του Νταχάου. Πρώτος έφυγε για το Μόναχο ο Νίκος Ζαχαριάδης, και μετά εμείς, οι Έλληνες που είχαμε έρθει από τις ιταλικές φυλακές.
Στο Μόναχο μείναμε αρκετό καιρό. Από τις πρώτες μέρες ο Ζαχαριάδης ήρθε σ' επαφή με τη ρώσικη στρατιωτική επιτροπή, που είχε έρθει από τη Μόσχα να μεριμνήσει για την επιστροφή των Ρώσων αιχμαλώτων και την τακτοποίηση των ομήρων που ήταν στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας.
Εμείς κανονικά έπρεπε να πάμε στην πατρίδα μας μέσω Ιταλίας. Τη συμφωνία των Συμμάχων δεν τη γνωρίζαμε. Δεν ξέραμε ότι οι Δυτικοί έπρεπε να μεταφέρουν στις χώρες τους, τους ομήρους που υπάγονταν στη δικιά τους σφαίρα επιρροής.

Είχαμε μάθει, μέσες-άκρες, για τα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί στην πατρίδα μας, αλλά ότι υπαγόμαστε στη σφαίρα επιρροής των Εγγλέζων, δεν το ξέραμε θετικά. Αν το είχε μάθει ο Ζαχαριάδης ερχόμενος σ' επαφή με την επίσημη ρώσικη επιτροπή, δεν το γνωρίζω.

Ο δρόμος της επιστροφής που διαλέξαμε ήταν δύσκολος και μακρύς. Αργήσαμε πολύ να φτάσουμε στα μέρη μας. Με εντολή του Ζαχαριάδη πήγαμε όλοι μας σ' ένα ρώσικο στρατόπεδο αιχμαλώτων και φύγαμε μαζί τους........ 

Αυτή τη γνώμη είχα κι εγώ όταν γνώρισα τον Νίκο Ζαχαριάδη. Είχε πράγματι αρκετές αρετές, κι ένα μυαλό φωτεινό. Αγαπούσε τους συντρόφους του και τους βοηθούσε. Θυμάμαι στο μπουντρούμι της Ασφάλειας που με βοήθησε. Ήταν «θηλυκό» μυαλό, πολυμήχανος, γενναίος, δυνατός, εύχαρις, αγαπητός στην παρέα και μεγάλο πειραχτήρι. 

Στο Νταχάου που τον έζησα για τρία περίπου χρόνια, μέσα σε κείνες τις δύσκολες συνθήκες, μπορώ να πω πως ήταν ένας σύντροφος απλός σαν κι εμάς. Ποτέ δεν ήθελε να επιβάλλει τη γνώμη του με την ιδιότητα του αρχηγού. Σε άκουγε προσεχτικά και προσπαθούσε με παραδείγματα και υπομονή ν' αποδείξει ότι δεν ήταν όπως τα' λεγες τα πράγματα, εάν είχες άδικο κάπου........

Είναι αλήθεια πως ο Ζαχαριάδης στο Νταχάου έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και βοήθησε με τους έξυπνους και συνωμοτικούς του χειρισμούς στη μυστική οργάνωση που είχαμε στο στρατόπεδο. Εμείς οι Έλληνες κομμουνιστές κρατούμενοι του οφείλουμε τη ζωή μας. Θυμάμαι με τι έξυπνους χειρισμούς έκανε τη δουλειά του μέσα στο στρατόπεδο. Στο Νταχάου, για παράδειγμα, ήταν ανάμεσα μας κι ένας Ρώσος στρατηγός του Κόκκινου Στρατού που παρουσιαζόταν σαν απλός στρατιώτης - αν οι Es-Es το ήξεραν, θα τον είχαν σκοτώσει. Ο Ζαχαριάδης, όταν ήταν να συναντηθεί μαζί του, με ειδοποιούσε για να προσέχω από τους Es-Es και τους ρουφιάνους. Αυτός ο Ρώσος είχε κι ένα παράσημο του Λένιν, και ο Ζαχαριάδης το είχε δώσει σε μένα να του το φυλάω - όταν λευτερωθήκαμε του το επιστρέψαμε».

Μετά την αφήγηση του Ευάγγελου Παπανίκου, όπως περιέχεται, στο βιβλίο του "Ο Νίκος Ζαχαριάδης, στο Νταχάου", δεν νομίζω ότι μένει οποιοδήποτε ερωτηματικό και οποιαδήποτε σκιά, όσον αφορά την δράση και τα πεπραγμένα του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε. Ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν υπήρξε όργανο των ναζιστών, στο Νταχάου. Δεν συνεργάστηκε, μαζύ τους.

Όμως, δεν θα μείνουμε, μόνο, στην αυτή την μαρτυρία του Ευάγγελου Παπανίκου, για να τεκμηριώσουμε την αθωότητα του Νίκου Ζαχαριάδη, ως προς την ατιμωτική κατηγορία της προδοσίας και της συνεργασίας του, με την ναζιστική διοίκηση του στρατοπέδου συγκέντρωσης, στο Νταχάου. Θα προχωρήσουμε, παραπέρα και αυτό είναι απαραίτητο να το κάνουμε, προκειμένου να διασταυρώσουμε τις σχετικές πληροφορίες, που αφορούν τον ιστορικό ηγέτη του Κ.Κ.Ε.

Δεν ήταν ο Ευάγγελος Παπανίκος ο μόνος επιζήσας συγκρατούμενος του Νίκου Ζαχαριάδη, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Νταχάου, του οποίου έχουν αποτυπωθεί οι αναμνήσεις του, από την ζωή και την δράση του ηγέτη του Κ.Κ.Ε., σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ο Γερμανός ιστορικός Christoph Schmink-Gustavus, στην ενδελεχή έρευνα, που έχει κάνει, για το συγκεκριμένο θέμα, που εξετάζουμε, εδώ, έχει καταγράψει την μαρτυρία του Giovanni Melodia, του Ιταλού συγκρατούμενου του Νίκου Ζαχαριάδη, στο Νταχάου, όπου ο Melodia περιγράφει, λεπτομερέστατα, την ζωή του ηγέτη του Κ.Κ.Ε., στο στρατόπεδο και τον χαρακτηρίζει, ως έναν γενναίο άνθρωπο, ο οποίος βοήθησε τους συγκρατούμενούς του και συνεργάστηκε, με την μυστική διοίκηση των αντιναζιστών, που, σε έναν σημαντικό βαθμό, είχε επικαλύψει τις δραστηριότητες της επίσημης διοίκησης των ναζιστών.

Ας δούμε ένα απόσπασμα, από την αφήγηση του Giovanni Melodia :

"Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι ο Ζαχαριάδης εργαζόταν στο ξυλουργείο. Στο πρώτο διάστημα, όταν τον βλέπαμε ακόμη συχνά, μας έδινε πολλές καλές συμβουλές... Μας έλεγε: ¨Μη σκεφτείτε να αρνηθείτε να εργαστείτε. Σαμποτάζ, ναι! Αν έχετε το θάρρος. Αλλά σε καμία περίπτωση άρνηση εργασίας¨. Και αυτή η συμβουλή του ήταν σωστή. H άρνηση εργασίας θα μπορούσε να κοστίσει τη ζωή σε πολλούς". 

Ένα από τα πολύ σημαντικά στοιχεία, που αποκάλυψε ο Γερμανός ιστορικός είναι αυτό της πλαστογράφησης της μαρτυρίας του Κοσμά Τζίφου, ενός από τους συγκρατούμενους του Νίκου Ζαχαριάδη. Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Γερμανό ιστορικό να περιγράψει το γεγονός.


"....... Έτσι προχώρησα σε περισσότερες συνομιλίες με κατήγορούς του και μη, τόσο στην Αθήνα όσο και στην Ήπειρο, από τις οποίες τελικά φάνηκε η παραποίηση των γεγονότων. Είπαν ότι ήταν διερμηνέας των Γερμανών. Μα αυτός δεν μιλούσε καθόλου καλά τα γερμανικά. Βρήκα κάποιον γέροντα στα Τρίκαλα τον οποίο πολλά βιβλία αναφέρουν ως βασικό μάρτυρα για την προδοτική στάση του Ζαχαριάδη. Δημοσιεύουν μάλιστα επιστολή του. Ο γέροντας όμως, ο Κοσμάς Τζίφος, ήταν αναλφάβητος και αποκλείεται να είχε γράψει επιστολή. Ούτε καν την υπογραφή του δεν αναγνώρισε. Μου είπε τα τελείως αντίθετα. Δεν ήξερε καν ότι έχει χρησιμοποιηθεί το όνομά του σε βιβλία. Τα ψεύδη για να αποδειχθεί ότι ο Ζαχαριάδης ήταν προδότης και συνεργάτης των ναζί είναι πολλά. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως μπορεί να έκανε φοβερά λάθη στις πολιτικές του αποφάσεις με τραγικά αποτελέσματα για την Ελλάδα, πράκτορας όμως και συνεργάτης των Γερμανών στο Νταχάου δεν ήταν".


Ο Νίκος Ζαχαριάδης, λοιπόν, δεν συνεργάστηκε, με την ναζιστική διοίκηση του στρατοπέδου, αν και λόγω του φανατισμού, που τον διακατείχε, είχε αρκετές συγκρούσεις, με κάποιους, από την ομάδα των 200 Ελλήνων, που ήσαν κρατούμενοι, στο στρατόπεδο, χωρίς όμως, να κατηγορηθεί από αυτούς, ως συνεργάτης των Γερμανών ναζιστών. Συνεργάτης και συμπρωταγωνιστής των Γερμανών ήταν, αλλά όχι των Γερμανών ναζιστών, αφού συνεργάστηκε και συμπρωταγωνίστησε, με τους Γερμανούς αντιναζιστές - δηλαδή με τους Γερμανούς κομμουνιστές -, που λειτουργούσαν, ως ανεπίσημη και σκιώδης διοίκηση του στρατοπέδου συγκέντρωσης, στο Νταχάου, ως επιφανές μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ήταν.

Είναι προφανές ότι οι κομματικοί και οι λοιποί πολιτικοί αντίπαλοι του Νίκου Ζαχαριάδη - οι χρουστσωφικοί και οι συνεργάτες τους - χρησιμοποίησαν την κλασική σταλινική πρακτική της διασποράς των συκοφαντικών κατηγοριών (που και ο ίδιος ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε., κατά κόρον, χρησιμοποίησε, στον ταραχώδη πολιτικό του βίο), για να τον βλάψουν και να τον συντρίψουν, πολιτικά και ηθικά. Και σε έναν σημαντικό βαθμό, το κατάφεραν.

Έτσι, η μόνη τεκμηριωμένη κατηγορία του Σταύρου Αβδούλου, κατά του ιστορικού ηγέτη του Κ.Κ.Ε., δεν έχει σχέση, με την δράση του στο Νταχάου. Και αυτό επειδή η κατηγορία αυτή αφορά το επικουρικό επιχείρημά του, με το οποίο καταγγέλει τον Νίκο Ζαχαριάδη, για την διεξαγωγή του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, ως αποτέλεσμα της καθοδήγησης του Ιωσήφ Στάλιν και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της "Σοβιετικής Ένωσης". 

Πράγματι, ο Νίκος Ζαχαριάδης έδρασε, κατά την περίοδο αυτή, ως ένα εργαλείο της σταλινικής πολιτικής, αλλά αυτή η στάση του υπήρξε, απολύτως, φυσιολογική, αφού ο ίδιος ο ηγέτης του Κ.Κ.Ε. ήταν ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Σ.Ε., πολιτικό τέκνο του Ιωσήφ Στάλιν και πεισμένος και φανατικός σταλινικός.

Και φυσικά, στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής της υποταγής, στην γραμμή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της "Ε.Σ.Σ.Δ.", ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ήταν μόνος. Αυτή η, πραγματικά, εθελόδουλη πολιτική ήταν πολιτική όλων των στελεχών του Κ.Κ.Ε., εκείνη την εποχή, όπως πάντοτε, καθ΄όλο το χρονικό διάστημα, που η "Σοβιετική Ένωση" υπήρξε, ως συγκροτημένο κράτος και ως κοινωνία.

Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί δεν μπορούν να μέμφονται, μόνο, τον Νίκο Ζαχαριάδη. Πρέπει να μέμφονται εαυτούς και αλλήλους...


 

14/4/2018 : Mission not accomplished. Ο αμερικανορωσικός συμβιβασμός και οι άνευ ουσίας και σημασίας βομβαρδισμοί των Δυτικών στην Συρία. (Τα σκουπίδια της Δύσης οδεύουν, αργά, βασανιστικά, αιματηρά, αλλά και πολύ διασκεδαστικά, προς τον σκουπιδότοπο της Ιστορίας).

Donald Trump - Theresa May : Μπαλωθιές, για το θεαθήναι, στην Συρία. Μετά από προσυνεννόηση, με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος, για χάρη του Αμερικανού προέδρου, τους άφησε ανοικτή την πόρτα μιας "αξιοπρεπούς" διαφυγής, πραγματοποίησαν πυραυλικές επιθέσεις και κενά κτίρια και εγκαταστάσεις. Και φυσικά, όλα αυτά ήσαν άνευ ουσίας και σημασίας, ανάμεσα στα άλλα και επειδή η κατάσταση και οι επικρατούσες ισορροπίες, στο έδαφος της Συρίας παραμένουν - προς λύπη των Δυτικών και παρά τις υστερικές κραυγές της Nikki Haley -, ως έχουν αμετάβλητες, με την Ρωσία, το Ιράν και την Χεζμπολλάχ να κυριαρχούν...



Όπως ήταν, λίγο - πολύ, αναμενόμενο, στην Συρία, η Ουάσινγκτων ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Έριξε κάποια πυρά, μετά από προσυνεννόηση, με την Μόσχα, σε ορισμένες και συγκεκριμένες τοποθεσίες, που είχαν, από ημέρες, εγκαταλειφθεί, από τις συριακές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες είχαν ειδοποιηθεί από τους Ρώσους και από εκεί και πέρα, ο Donald Trump διακήρυξε την επιτυχία και το τέλος της - ας την πούμε έτσι - αεροναυτικής επιχείρησης, με την ρήση "Mission accomplished".  

Δεν έχω σκοπό το να καταμετρήσω, το πόσοι από τους 103 πυραύλους, που εκτόξευσαν οι Δυτικοί, βρήκαν τους στόχους τους και πόσοι αποκρούστηκαν, από την απαρχαιωμένη αντιπυραυλική άμυνα του συριακού στρατού. Μπορεί τα αντιαεροπορικά πυρά να μην κατέρριψαν ούτε έναν πύραυλο, όπως λέει το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας, ή να απέκρουσαν το 20% των πυραύλων, που εξαπέλυσαν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, όπως υπολόγισαν οι συριακές ένοπλες δυνάμεις, ή να καταρρίφθηκαν 71 πύραυλοι, όπως αναφέρει το ρωσικό υπουργείο Άμυνας. Μπορεί, από στατική άποψη, να έχει ένα ενδιαφέρον, το ποσό λειτούργησε η, σοβιετικής κατασκευής, αεράμυνα των Σύρων, αλλά δεν είναι αυτό, που έχει σημασία. 

Αυτό, που έχει σημασία, είναι αυτό, που έρχεται, ως αποτέλεσμα της "εικονικής", της, για την τιμή των όπλων, επίθεσης των Δυτικών. Και τα μαντάτα, γι' αυτούς, είναι αποκαρδιωτικά και εξαιρετικά, δυσάρεστα.

Στην ουσία, οι Δυτικοί υπέστησαν έναν, περίπου, τέλειο εξευτελισμό και μόνο, χάρη, στην στάση του Βλαντιμίρ Πούτιν μπόρεσαν να κρατήσουν κάποια προσχήματα, τα οποία χρησιμοποιούν, ως φύλλο συκής, προκειμένου να κρύψουν την γύμνια τους, αφού αυτή η πολεμική επιχείρηση αποτελεί μια πολύ σημαντική καμπή, στην σύγχρονη Ιστορία, σηματοδοτώντας το τέλος των πλανητικών παλικαρισμών των Η.Π.Α. και των Δυτικών τους συμμάχων, που, στο σύνολό τους, πλέον, δεν μπορούν να δρουν, κατά το δοκούν, όπως στο παρελθόν.

Στην πραγματικότητα, όπως, έχουμε γράψει, [δείτε το πρόσφατο δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Προς αμερικανορωσική πολεμική αντιπαράθεση, στην Συρία (με guest star την Κίνα); Καθόλου απίθανο, αλλά και δύσκολα, πιθανό. (Τί έχουν να αντιμετωπίσουν οι Αμερικανοί, εάν πράξουν αυτό, που δεν πρέπει να πράξουν. Όλα του γάμου δύσκολα κι' η νύφη γκαστρωμένη)], ο πραγματικός στόχος της Ουάσινγκτων ήταν και είναι η ανατροπή του μπααθικού καθεστώτος του Μπασάρ αλ Ασάντ και η εκδίωξη των Ρώσων και των Ιρανών και αυτός ο στόχος είναι εκείνος, που είχε τεθεί, στο τραπέζι του αμερικανικού πολιτικοστρατιωτικού επιτελείου, όταν έγινε, στις 8 του μηνός, η επίθεση (πραγματική, ή υποτιθέμενη), με χημικά όπλα, στην Ντούμα, στο ανταρτοκρατούμενο προάστιο της Δαμασκού. 

Αυτό το σενάριο ήταν, που υποστήριζε ο John Bolton και η σκληρή πτέρυγα του αμερικανικού επιτελείου και αυτό ήταν, που προωθούσαν, ως επιλογή, στον Donald Trump. Η πτέρυγα αυτή υπολόγιζε, στο ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν ευρισκόμενος ενώπιον μιας ολοκληρωτικής επίθεσης των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και των αντίστοιχων δυνάμεων του ΝΑΤΟ, στην Συρία, θα οπισθοχωρούσε, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι υπολογισμοί της ήσαν εσφαλμένοι.

Προφανώς, ο παλαιός καγκεμπίτης, που λαμβάνει τις αποφάσεις, στο Κρεμλίνο, δεν ήταν και δεν είναι διατεθειμένος να προβεί, σε καμμία παραχώρηση, στους Δυτικούς, τους οποίους, άλλωστε, αντιμετωπίζει, με λελογισμένη ρητορική και υπολογισμένη αποφασιστικότητα. Και φυσικά, δεν προτίθεται, σε καμμία περίπτωση να αφήσει την Συρία, στα χέρια τους. 

Όπως φαίνεται, ο Ρώσος ηγέτης και το επιτελείο του δεν πρόκειται να πράξουν τα σφάλματα των Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και Μπόρις Γέλτσιν και δεν θα εγκαταλείψουν τους συμμάχους τους - όποιοι και αν είναι αυτοί, όποια και αν είναι η ποιότητά τους. "Καλή", ή "κακή". 

Και αυτό η ρωσική ηγεσία θα το πράξει διότι έχει σκοπό και στόχο να σύρει τις Η.Π.Α. και την Δύση, σε μια νέα διαπραγμάτευση, δηλαδή, σε μια ριζική επαναδιαπραγμάτευση των πλανητικών ισορροπιών, που προέκυψαν, μετά την εθελούσια και βλακώδη επιλογή της ύστερης "σοβιετικής" ηγεσίας να διαλύσει το στρατόπεδο του "υπαρκτού σοσιαλισμού" και την "Ε.Σ.Σ.Δ.".

Η Ρωσία έχει στρογγυλοκαθίσει, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή και δεν σκοπεύει να φύγει, από εκεί. Αντιθέτως, μάλιστα, θα μείνει και θα αποτελέσει έναν καίριο και καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων, στην περιοχή, στηριζόμενη, στην στρατηγική της συμμαχία, με το Ιράν, αλλά και στις όποιες άλλες - τακτικές και λοιπές - συμμαχίες, που σχηματίζει, ή θα σχηματίσει, στον χώρο αυτόν.  

Ως εκ τούτου, δεν υπήρχε περίπτωση ο Βλαντιμίρ Πούτιν να οπισθοχωρήσει και να αφήσει την Συρία, στα χέρια των Αμερικανών. Βέβαια, ο Ρώσος πρόεδρος, πράττοντας ορθότατα, απέφυγε την προσωπική έκθεση και ο ίδιος δεν τοποθετήθηκε, δημόσια, αφήνοντας τους, πάσης φύσεως, υφιστάμενους του, τους οποίους καθοδήγησε, σύμφωνα, με όσα επιθυμούσε, να ξεκαθαρίσουν το τί επρόκειτο να πράξει, εάν οι Δυτικοί είχαν υπερφίαλους στόχους, σε αυτό, που ήθελαν να πράξουν, ως απάντηση, στην υποτιθέμενη (και πιθανότατα, πραγματική) χρήση χημικών όπλων (αερίων χλωρίου), στην Ντούμα.

(Αναφέρω ότι η επίθεση με χημικά όπλα, στην Ντούμα, είναι πιθανότατα, πραγματική και έτσι στενοχωρώ κάποιους φίλους, αλλα, παρά τα όσα λέγονται, η χρήση των αερίων χλωρίου, από τον συριακό στρατό, έχει μια σαφή στρατιωτική λογική. Οι εντόπιοι αντάρτες, στην Ντούμα, δεν δέχονταν να παραδοθούν, ή να αποχωρήσουν, με αποτέλεσμα η στρατιωτική επιχείρηση να πρέπει να αποκτήσει πολύ μεγάλη έκταση, σε βάθος χρόνου και να είναι πολυαίμακτη, για τον συριακό στρατό. Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να συντομευθεί και να υποχρεωθούν οι αντάρτες της Ντούμα να αποδεχθούν την ήττα τους και να φύγουν. Τα αέρια χλωρίου, που θα τους υποχρέωναν να φύγουν από τα υπόγεια καταφύγια τους, αφού τα αέρια αυτά προτιμούν να κατευθύνονται, στο βάθος των υπόγειων κτιρίων και σπηλαίων, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, για την επίτευξη του στόχου αυτού. Και πράγματι, μετά την υποτιθέμενη χρήση αυτών των όπλων χημικού πολέμου, οι εντόπιοι αντάρτες της Ντούμα αποδέχτηκαν την ήττα τους και κατέφυγαν, με τις οικογένειές τους, στο ανταρτοκρατούμενο Ιντλίμπ, στην βόρεια Συρία. Άλλωστε, όπως έχουμε, πολλές φορές γράψει, η χρησιμοποίηση χημικών όπλων, από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ, δεν γίνεται, στο κενό. Η ρωσική ηγεσία έχει πλήρη γνώση των ενεργειών του συριακού στρατού και επιτρέπει την χρήση των χημικών όπλων, κατά των ανταρτών και δυστυχώς και του άμαχου πληθυσμού, όχι, μόνο, για καθαρά, στρατιωτικούς σκοπούς, αλλά και ως ένα σαφές μήνυμα - για το ότι είναι διατεθειμένη να φθάσει στα άκρα, ως προς τα μέσα, που είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει, προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς της -, προς τους Αμερικανούς και τους Δυτικούς αντιπάλους της, όπως έχει, έμπρακτα, αποδείξει, στις περιπτώσεις της δηλητηρίασης, με το ραδιενεργό πολώνιο, του Αλεκσάντρ Λιτβινένκο και με τον νευροπαραλυτικό παράγοντα νόβιτσοκ, του Σεργκέϊ Σκριπάλ και της κόρης του Γιούλια).

Έτσι, αυτό, που διαμήνυσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι θα έπραττε, εάν οι Δυτικοί αποσκοπούσαν, στο να διώξουν τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, από την Συρία, ήταν ότι ο πόλεμος θα γίνει ολοκληρωτικός και χωρίς έλεος. Οι αεροναυτικές δυνάμεις των Δυτικών θα πλήττονταν, από τους Ρώσους, που βρίσκονται, στην Συρία, αλλά και από το ίδιο το ρωσικό έδαφος, με άμεσο αποτέλεσμα την επέκταση του πολέμου και την γενίκευση του.

Αυτό ήταν που, εμμέσως, αλλά και σαφώς, διαμήνυσε ο Ρώσος πρεσβευτής, στον Λίβανο Αλεκσάντρ Ζασίπκιν, με την συνέντευξή του, στο al Manar TV, το τηλεοπτικό δίκτυο της Χεζμπολλάχ, δια της οποίας συνέντευξης δημοσιοποίησε τις προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Έτσι, ο Ρώσος πρόεδρος αποκάλυψε αυτό που σκόπευε να πράξει.

Το αμερικανικό επιτελείο δεν είχε, πλέον, πολλά περιθώρια.  Είχε δύο επιλογές, τις οποίες ήθελε να τις βλέπει με διαφορετικό μάτι, την καθεμία, από αυτές. Οι επιλογές, για τις οποίες μιλάω, ήσαν οι εξής :

Ή θα θεωρούσε ότι ο Ρώσος πρόεδρος μπλοφάρει και θα προχωρούσε στον αρχικό σχεδιασμό, προκειμένου να διαπιστωθεί η υποχώρηση της ρωσικής ηγεσίας και να πραγματοποιηθεί η αποχώρηση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, από την Συρία.

Ή θα αντιμετώπιζε την ρωσική απειλή, ως πραγματική και άμεση και θα φρόντιζε να απεγκλωβισθεί, μέσω ενός συμβιβασμού, με την ρωσική ηγεσία.

Πολύ γρήγορα - μπορώ να ισχυρισθώ, περίπου, άμεσα -, το αμερικανικό επιτελείο, στην μεγάλη πλειοψηφία του, κατέληξε, στο πικρό συμπέρασμα ότι η ρωσική ηγεσία δεν λέει λόγια του αέρα και ότι εννοεί τα όσα διαμήνυσε. Και φυσικά, παρά τα (ή και δια των) tweets του Donald Trump, η αμερικανική ηγεσία ήταν διατεθειμένη να συμβιβασθεί, με τον Ρώσο πρόεδρο, ο οποίος (κατά την γνώμη μου, εσφαλμένα - αλλά, προφανώς, δεν είμαι εγώ αυτός, που αποφασίζει) ήταν διαθέσιμος, στο να βρει ένα πεδίο συμβιβασμού, με τις Η.Π.Α. - προφανώς, με ένα μικρό κόστος, για τους Σύρους, των οποίων οι κενές εγκαταστάσεις κτυπήθηκαν, από τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς.

Έτσι, τελικά, οι ισορροπίες των δυνάμεων, στο συριακό μέτωπο, όχι μόνο δεν άλλαξαν, αλλά, από, εδώ και πέρα, έρχονται τα χειρότερα, αφού η Ρωσία και το Ιράν, που, στην πράξη, διοικούν την Συρία, βρήκαν την δέουσα αφορμή και δεν πρόκειται να δεχθούν κάποιο συμβιβασμό, με την συριακή αντιπολίτευση και δεν θα προχωρήσουν, σε κάποια μορφή πολιτικής λύσης.

Στην ουσία, οι Δυτικοί χειροτέρευσαν την, ήδη, τραγική, για τα συμφέροντα των συμμάχων τους, αλλά και τα δικά τους συμφέροντα, κατάσταση, στην Συρία. Παρά τις υστερικές κραυγές της Αμερικανίδας πρέσβειρας, στον Ο.Η.Ε., Nikki Haley, οι Αμερικανοί και οι Δυτικοί θα τα μαζέψουν και θα φύγουν, από την Συρία. Mission not accomplished.

Δυστυχώς, όλοι αυτοί, οι οποίοι αποτελούν τα σκουπίδια της Δύσης, οδεύουν, αργά, βασανιστικά, αιματηρά, αλλά και πολύ διασκεδαστικά, προς τον σκουπιδότοπο της Ιστορίας.

Βεβαίως, έχουν τον χρόνο να διορθώσουν τα πράγματα, αλλά όσο περνάει ο καιρός, η κατάσταση χειροτερεύει και τείνει να καταστεί, ανεπίστρεπτη...

Προς αμερικανορωσική πολεμική αντιπαράθεση, στην Συρία (με guest star την Κίνα); Καθόλου απίθανο, αλλά και δύσκολα, πιθανό. (Τί έχουν να αντιμετωπίσουν οι Αμερικανοί, εάν πράξουν αυτό, που δεν πρέπει να πράξουν. Όλα του γάμου δύσκολα κι' η νύφη γκαστρωμένη).

Η διαφαινόμενη αμερικανορωσική (με την, επισήμως, αφανή, αλλά, σημαντικά, ενδεικτική συμμετοχή της Κίνας) αντιπαράθεση, στον χώρο της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, μπορεί να είναι - και είναι - ανησυχητική, αλλά δεν αποτελεί το τέλος του κόσμου. Η παρούσα συριακή κρίση, που έχει αφορμή την, σφοδρότατα, πιθανή χρήση αερίων χλωρίου, σε βάρος των ισλαμιστών ανταρτών, στα τελευταία προπύργιά τους, στα προάστια της Δαμασκού - τα οποία προπύργια, άλλωστε, έπεσαν στα χέρια του στρατού του Μπασάρ αλ Ασάντ - προκαλείται από την απελπισία των Η.Π.Α. και της Δύσης, που βλέπουν ότι οι δυνάμεις, τις οποίες στήριξαν, εναντίον του συριακού καθεστώτος, έχουν πλέον, καταρρεύσει και έτσι η πορεία του συριακού πολέμου να οδηγείται, στην νίκη και στην επικράτηση του Ασάντ και των συμμάχων του, με αποτέλεσμα η Ρωσία και το Ιράν να έχουν τον πρώτο λόγο, στον χώρο της Μέσης Ανατολής. 

Το επιτελείο της Ουάσινγκτων βλέπει ότι τα πράγματα, στο έδαφος έχουν, αναπότρεπτα, διαμορφωθεί, εις βάρος των αμερικανικών σχεδίων και συμφερόντων και φυσικά, δεν μπορεί να προσαρμοσθεί σε αυτά τα δεδομένα, με αποτέλεσμα να αντιδρά σπασμωδικά, ακολουθώντας την παλαιά πολιτική των κανονιοφόρων. Μόνο, που "time is over". Αυτή η πολιτική δεν περνάει, πιά. Έχει φάει τα ψωμιά της. 

Η πολιτική των στρατιωτικών επεμβάσεων, όπως αυτή, στην Γιουγκοσλαβία, το 1999, ή εκείνη των δύο πολέμων του Κόλπου το 1991 και το 2003, έχει εξαντλήσει τα ψωμιά της. Οι Η.Π.Α. και η Δύση δεν μπορούν να νικήσουν, σε αυτού του είδους τους πολέμους. Δεν είναι μόνες. Έχουν παύσει να μην έχουν αντίπαλο. Έχουν αντίπαλο. Και αυτός δεν είναι, μόνο, η Ρωσία.

Προφανώς, ο κίνδυνος της γενίκευσης μιας πολεμικής αντιπαράθεσης, ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις είναι, άμεσα, πιθανός, παρά τον εφησυχασμό, που επικρατεί, στις ανθρώπινες κοινωνίες (όχι όλες, διότι η ρωσική κοινωνία είναι περισσότερο προετοιμασμένη, από την αμερικανική και τις αντίστοιχες κοινωνίες του υπόλοιπου κόσμου της Δύσης, που ζουν σαν βρίσκονται, σε άλλον πλανήτη), αλλά ο Donald Trump και ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι τρελοί και είναι σαφές ότι μετρούν το τί λένε - περισσότερο ο δεύτερος, αν και όσα λέγονται, από τον πρώτο, αποσκοπούν στην ψυχολογική καταπτόηση του αντιπάλου και ως εκ τούτου, υπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες - και το τί πράττουν. 

Μπορεί οι ηγέτες των δύο υπερδυνάμεων, για λόγους τακτικής, να μην σηκώνουν το τηλέφωνο να μιλήσουν, μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μια γενικευμένη σύρραξη, στην παρούσα φάση, είναι αναπότρεπτη. Κάθε άλλο. Μπορεί, επίσης, να μην είναι αναπότρεπτη και η αποφυγή της γενικευμένης σύρραξης, ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις (οι Δυτικοί κολαούζοι των Η.Π.Α. δεν λαμβάνονται υπόψη, ως μέγεθος άξιον λόγου, διότι αποτελούν, στρατιωτικά, αμελητέα ποσότητα - άλλωστε, έτσι και αλλιώς, είναι χεσμένοι πάνω τους, από τον φόβο, που τους διακατέχει, με πρώτη και χειρότερη την Theresa May, η οποία έχει κάθε λόγο να ανησυχεί, για την τύχη των βρετανικών βάσεων, στην Κύπρο, αλλά και για την ενδοχώρα της Βρετανίας. Την Βρετανίδα πρωθυπουργό ακολουθεί, επίσης και ο λιλιπούτειος Emmanuel Macron, στον οποίο οι Ρώσοι κάνουν πλάκα στοχοποιώντας την φρεγάτα του, την "Aquitaine"), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν κλείσει όλα τα κανάλια επικοινωνίας. Δεν έχουν κλείσει.

Στην πραγματικότητα, όπως προαναφέραμε, η Ουάσινγκτων αυτό, που θέλει είναι να αλλάξει την πορεία του συριακού πολέμου και να ανατρέψει το καθεστώς. Αλλά δεν αρκείται, μόνο, σε αυτό. Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο, μετά την ουκρανική κρίση του 2014, ασκεί μια επιθετική πολιτική τρομοκρατίας και καταπτόησης, απέναντι, στις Η.Π.Α. και την Δύση, στηριζόμενη, στο, ομολογουμένως, ακαταμάχητο πυρηνικό οπλοστάσιό της. 

Αυτή η πολιτική, προφανώς, έχει έναν αποτρεπτικό χαρακτήρα και αποσκοπεί, στην ανάσχεση της δυτικής επιθετικότητας, η οποία έχει εκφραστεί, με την περικύκλωση της Ρωσίας, από τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, αλλά έχει, ως περιεχόμενό της, μια απίστευτη ωμότητα, η οποία προσδιορίζεται, από το νέο ρωσικό αμυντικό δόγμα, που έχει, ως κέντρο βάρους του, την χρήση πυρηνικών όπλων, ως πρώτο πλήγμα, εάν και όταν (η ρωσική ηγεσία εκτιμήσει ότι θα) χρειασθεί και η οποία συγκεκριμενοποιείται, επί του παρόντος, από την χρήση των όπλων του χημικού πολέμου, από το ίδιο το ρωσικό κράτος, στην περίπτωση του Αλεκσάντρ Λιτβινένκο, παλαιότερα και του Σεργκέϊ Σκριπάλ, τώρα - και μάλιστα, σε βρετανικό έδαφος -, αλλά και από τον σύμμαχο των Ρώσων συριακό στρατό, στα πεδία των μαχών, ο οποίος, προφανώς, δεν λειτουργεί, αυτοβούλως, όταν χρησιμοποιεί χημικά όπλα, κατά των αντιπάλων του.

Έτσι ο Donald Trump, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, θέλει να αντιμετωπίσει και αυτό το ιδιότυπο bullying του Βλαντιμίρ Πούτιν και η ηχηρότητα των τόνων των tweets, που δημοσιεύει, έχουν την δική τους σημασία, αφού είναι προφανές ότι ο Αμερικανός πρόεδρος, μέσα από την ιδιοτυπία του χαρακτήρα του, θέλει να απαντήσει, με την άσκηση του δικού του προσωπικού bullying, στον Βλαντιμίρ Πούτιν, αν και ο Ρώσος πρόεδρος, ως παλαιός καγκεμπίτης, χαρακτηρίζεται από μια δεδομένη και εξ επαγγέλματος προσωπική ψυχρότητα και προφανώς, δεν καταλαβαίνει, από αυτά, αφού ό,τι είναι να πράξει, θα το πράξει και αφού είναι εκείνος, που έχει κερδίσει το παιχνίδι, στον συριακό πόλεμο.

Με αυτά τα δεδομένα, το ζήτημα δεν είναι το τί θα πράξει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτός γνωρίζει το τί θα πράξει, σε κάθε περίπτωση. Το ζήτημα είναι το τί θα πράξει ο Donald Trump, καθώς είναι ζητούμενο το εάν ξέρει το τί θα αντιμετωπίσει. Μπορεί ο γνωστός και μη εξαιρετέος John Bolton, ο νέος σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου να αφρίζει, από το κακό του, αλλά είναι αμφίβολο, εάν γνωρίζει το τί έχουν να αντιμετωπίσουν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, στον χώρο της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Πιθανότατα, να το υποψιάζεται, αλλά αυτό δεν αρκεί.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, αυτό που θέλει να πράξει η αμερικανική κυβέρνηση, είναι το να τσακίσει και το να ανατρέψει το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασάντ. Αλλά, για να επιτύχει κάτι τέτοιο, πρέπει οι Αμερικανοί στρατιωτικοί να γνωρίζουν το τί θα βρουν, απέναντί τους. Φυσικά, το γνωρίζουν, ή το υποψιάζονται. Και αυτό, που θα βρουν, δεν είναι αντιμετωπίσιμο, τόσο εύκολα, όπως, στον πόλεμο, κατά του Σαντάμ Χουσεΐν, ή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου, εύκολο να αντιμετωπισθεί. 

Οι αμερικανονατοϊκές δυνάμεις αντιμετωπίζουν το φάσμα της ήττας, η οποία είναι δεδομένη, αφού, μεσομακροπρόθεσμα, η Ρωσία δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Συρία και δεν είναι διατεθειμένη να την μοιραστεί, με την Δύση.

Βέβαια, οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις θα έχουν, στο πλευρό τους και το γνωστό κακοποιό κράτος, όπως και τον μεσαιωνικό τους εταίρο, στην περιοχή. Μιλώ, για το Ισραήλ και την Σαουδική Αραβία, αλλά και αυτών η παρουσία είναι αναξιόλογη - και ειδικά, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου προειδοποιήθηκε, από τον Βλαντιμίρ Πούτιν ότι το ισραηλινό κράτος δεν θα έχει την γαλαντόμα αντιμετώπιση, που είχε, έως τώρα, στηριζόμενο και στα κόκκαλα των νεκρών του Ολοκαυτώματος -, όπως και των Δυτικών συμμάχων των Η.Π.Α. Τα υπόλοιπα αραβικά κράτη δεν είναι, καθόλου, πρόθυμα να συμμετάσχουν, σε αυτή την σχεδιαζόμενη σύγκρουση, ενώ το Ιράν και η Χεζμπολλάχ μπορούν να αντιμετωπίσουν τους Ισραηλινούς, την ίδια στιγμή, που οι Σαουδάραβες αποτελούν μια ανορθογραφία, με την οποία ασχολούνται οι Χούτι της Υεμένης και το Ιράν. 

Δεν αποτελεί αυθαιρεσία η διαπίστωση ότι οι Αμερικανοί θα ηττηθούν (έχουν, ήδη, ηττηθεί, στα πεδία των μαχών του συριακού εμφυλίου πολέμου και οι Ρώσοι δεν πρόκειται να τους κάνουν καμμία χάρη, όσους tomahawk και αν εκτοξεύσουν, στην συριακή επικράτεια, που ελέγχεται, πλέον, κατά 75%, από τον συριακό στρατό), ό,τι και αν επιχειρήσουν, στην Συρία. Το πρόβλημά τους θα παραμείνει, διότι η Ρωσία δεν πρόκειται να φύγει, από εκεί. Θα μείνει εκεί και θα ορίζει το παιχνίδι, στην Μέση Ανατολή, αφού οι δυνάμεις, που έχει αναπτύξει, στην χώρα αυτή, είναι ακαταμάχητες.

Έτσι, πέρα από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, που είναι αναπτυγμένες, στην Συρία, οι Αμερικανοί έχουν να αντιμετωπίσουν τα πιό σύγχρονα οπλικά συστήματα, τα οποία βρίσκονται, στην ίδια την Ρωσία και μπορούν να κτυπήσουν, από εκεί, στόχους, στην ίδια την Συρία και στην περιβάλλουσα, την χώρα περιοχή, χωρίς να είναι απαραίτητη η μεταφορά αυτών των οπλικών συστημάτων, εκτός του ρωσικού εδάφους. Αρμόδια, για τα σχετικά κτυπήματα, είναι η ρωσική στρατιωτική διοίκηση του Καυκάσου της νότιας Ρωσίας, η οποία βρίσκεται, στην κατάσταση της απαραίτητης πολεμικής ετοιμότητας, εδώ και πολύ καιρό, αφού ένα είδος αμερικανικής επίθεσης, στην Συρία, αναμενεται εδώ και πολύ καιρό. 

Αλλά και στο ίδιο το έδαφος της Συρίας, όπως είναι γνωστό έχουν αναπτυχθεί οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες δεν είναι ευκαταφρόνητες. Και φυσικά, οι δυνάμεις αυτές δεν βρίσκονται, μόνο, στην Συρία, αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο. Πέρα από τα αντιπυραυλικά συστήματα S-400, υπάρχουν οι ρωσικές ναυτικές και αεροπορικές βάσεις και το ρωσικό πολεμικό ναυτικό, με πλοία επιφανείας και υποβρύχια, τα οποία μπορούν να κτυπήσουν οποιονδήποτε στόχο, οπουδήποτε και αν αυτός βρίσκεται. Τα νατοϊκά πλοία, ουσιαστικά, δηλαδή τα αμερικανικά, το αντιτορπιλλικό "Donald Cooke" και το αεροπαλανοφόρο "Harry S. Truman", καθώς και τα άλλα πλοία επιφανείας (αλλά και τα υποβρύχια) θα αντιμετωπίσουν θανάσιμο κίνδυνο, ενώ εάν πλησιάσουν, στα χωρικά ύδατα της Συρίας - που έχουν έκταση 35 μιλλίων, από την συριακή ακτογραμμή - θα βρεθούν, απέναντι στα ρωσικά, που θα περιμένουν τον αμερικανονατοϊκό στόλο, στον οποίο, ήδη, επιδεικνύουν τους κινδύνους που διατρέχουν, με, σαφώς, απειλητικές υπερπτήσεις, σε πολύ χαμηλά ύψη, πάνω και γύρω από πλοία, του στόλου αυτού.

Τέλος, όπως είπαμε, η Ρωσία δεν πρόκειται να είναι μόνη της, στην όποια πολεμική αντιπαράθεση, με τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και δεν θα είναι, μόνο, το Ιράν, που είναι σύμμαχός της. Είναι - και αυτό δεν το γνωρίζουν πολλοί - και η Κίνα, που συμμαχεί, με την Ρωσία, στην συγκεκριμένη αντιπαράθεση, αφού δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί το πέρασμα της Συρίας και του Ιράν, στην αμερικανική επιρροή.

Έτσι η Κίνα έχει δεχθεί την πρωτοκαθεδρία της Ρωσίας, στο πεδίο των πολεμικών επιχειρήσεων και με εντολή του προέδρου Σι Τζινπίνγκ και της κομματικής και της στρατιωτικής ηγεσίας του Πεκίνου, ο κινεζικός στόλος, που βρίσκεται, στην Μεσόγειο, έχει ενταχθεί, υπό την ρωσική στρατιωτική διοίκηση, όσο διαρκεί και όσο μέλλει να διαρκέσει η αμερικανορωσική αντιπαράθεση, στην περιοχή. Και φυσικά, η κινεζική ηγεσία παράσχει και θα εξακολουθήσει να παράσχει κάθε απαραίτητη βοήθεια, στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις.

Το ίδιο πράττει και η πολιτικοθρησκευτική ηγεσία του Ιράν, η οποία παράσχει και αυτή κάθε βοήθεια, στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις και επιτρέπει την υπέρπτηση των ρωσικών πολεμικών αεροπλάνων, από τον Βόρειο Καύκασο, στον εναέριο χώρο της χώρας, με σκοπό την κατεύθυνση, προς την Συρία, ενώ στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας αυτής βρίσκονται, προ πολλού, στα συριακά εδάφη και φυσικά, το Ιράν πρόκειται να συμμετάσχει, στις όποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις λάβουν χώρα, στην περιοχή, αντιμετωπίζοντας το Ισραήλ και αν χρειασθεί, την Σαουδική Αραβία.

Ως εκ τούτου, τα πράγματα δεν είναι καθόλου - μα καθόλου, - εύκολα, για τις Η.Π.Α. και την Δύση. Είτε αυτό αρέσει, είτε δεν αρέσει, στον Donald Trump, στον John Bolton και στο αμερικανικό επιτελείο, θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο εξόδου από την κρίση, που έχει δημιουργηθεί και την οποία επιδίωξαν και να βρουν έναν modus vivedi, με την Μόσχα και το Πεκίνο. 

Και αυτό πρέπει να το πράξουν, πριν αρχίσουν να έρχονται τα φέρετρα, στις Η.Π.Α. και στην Δύση. Και πριν να καταστεί απαραίτητο να δοθούν οι απαντήσεις και οι απαιτούμενες εξηγήσεις, για τους λόγους, που τα φέρετρα αυτά θα είναι γεμάτα, από τα πτώματα των ανθρώπων, που πήραν μέρος, στην αμερικανορωσική πολεμική αντιπαράθεση. 

Και πριν, φυσικά, μια τέτοια πολεμική αντιπαράθεση γενικευθεί και επεκταθεί, πέραν των ορίων της Συρίας, αφού ο πλανήτης, πλέον, είναι μικρός και τα Βαλκάνια, η Βαλτική, η Ουκρανία, η Κορέα και η Ιαπωνία δεν είναι μακράν. Καθόλου μακράν.

Αλλά, ας περιμένουμε να δούμε τις εξελίξεις. Και κυρίως, να μην τις προδικάζουμε...

4/6/1919 - 28/4/1945 : Ο Benito Mussolini και το μυστηριώδες τέλος του 73 χρόνια μετά, μέσα από μια υποκριτική κριτική, στον λενινισμό. (Από έναν άνθρωπο που υπήρξε πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών).

Ο Benito Mussolini (29/7/1883 - 28/4/1945), φωτογραφημένος, στις 19/6/1903, κατά την διάρκεια της σύλληψής του, από την αστυνομία της Βέρνης, εξ αιτίας της συμμετοχής του, σε μια ταραχώδη γενική απεργία και επειδή, φυσικά, ήταν ένα ενεργό και πολλά υποσχόμενο μέλος του σοσιαλιστικού κινήματος, στην Ελβετία, στο οποίο αναδείχθηκε, γραμματέας του τμήματος των Ιταλών εργατών, με αρθρογραφία, στην εφημερίδα "L’Avvenire del Lavoratore", ενώ παράλληλα διοργάνωνε συναντήσεις, έκανε ομιλίες και οργάνωνε την επαναστατική δραστηριότητα. Πολύ αργότερα, το 1917, θα έχει έλθει η πλήρης, μεταστροφή του, αφού, ενδιάμεσα, θα γίνει πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και στην συνέχεια όργανο των ιταλικών βιομηχανικών κύκλων, που θα τον στηρίξουν, στην μαζικοποίηση του φασιστικού κινήματος, στην κατάληψη της εξουσίας και στην εγκαθίδρυση της πολύχρονης δικτατορίας, η οποία κατέρρευσε, μετά την ήττα της Ιταλίας, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.




Καθώς αυτόν τον μήνα, συμπληρώνονται 73 χρόνια από την μυστηριώδη δολοφονία του Benito Mussolini, τον οποίο λέγεται ότι σκότωσαν οι κομμουνιστές αντάρτες, ενώ είναι περισσότερο πιθανό να τον δολοφόνησε η βρετανική κατασκοπεία, είναι χρήσιμο να δούμε ένα κείμενο του ηγέτη του ιταλικού φασισμού, το οποίο δημοσιεύτηκε, πριν ακόμη, γίνει ο Duce του ιταλικού κράτους, ενώ, ακόμη, δεν είχε ξεκινήσει την πορεία του, προς την κατάκτηση της εξουσίας και ενώ, ήδη, είχε γίνει πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.

Το κείμενο αυτό, που δημοσιεύτηκε, στις 4 Ιουνίου 1919, στην εφημερίδα "Il Popolo d’ Italia", αποτελεί μια πρώϊμη κριτική, στον λενινισμό και στην ρωσική επανάσταση, από θέσεις, τις οποίες ο ίδιος ο συγγραφέας αυτού του άρθρου θέλησε να τις παρουσιάσει, ως, αυθεντικώς, σοσιαλιστικές και φιλοπρολεταριακές, με σκοπό την υποτιθέμενη προστασία των εργατών και του εργατικού κινήματος, από την επιρροή  των λενινιστών, οι οποίοι, σύμφωνα με τις, τότε, οψιγενείς αντισημιτικές πεποιθήσεις του Benito Mussolini, υποτίθεται ότι ήσαν όργανα της κεφαλαιοκρατίας του διεθνούς εβραϊσμού.

Αυτό το άρθρο του Benito Mussolini, στο οποίο θα αποπειραθώ να πραγματοποιήσω μια κριτική ανάλυση, έχει ως εξής :

"Οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι, που φωνάζουν «Ζήτω ο Λένιν!», πιστεύοντας ότι φωνάζουν «Ζήτω ο σοσιαλισμός!», δεν γνωρίζουν, βέβαια, ότι στην πραγματικότητα, φωνάζουν «Κάτω ο σοσιαλισμός !».

Ευγενείς και αστοί στην υπηρεσία  της Επανάστασης.

Δεν υπάρχει ούτε ίχνος σοσιαλισμού, δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με σοσιαλιστικό καθεστώς. Ο λενινισμός είναι η τελεία άρνηση του σοσιαλισμού. Είναι η κυβέρνηση μιας καινούργιας κάστας πολιτικάντηδων. Γι' αυτό, ακριβώς, τον λόγο είναι πολύ δύσκολο να βρεις απολογητές του λενινισμού, ανάμεσα στους εκφραστές του ρωσικού σοσιαλισμού και του δυτικού σοσιαλισμού.

Οι περισσότερο αυστηρές κατηγορίες, ενάντια στον λενινισμό, δεν προέρχονται από την μεσαία τάξη, αλλά από τους άνδρες που είχαν πολεμήσει και υποφέρει, για την λύτρωση των εργαζόμενων μαζών. Οι άνδρες αυτοί ονομάζονται Plekanoff, ο δάσκαλος των Ρώσων μαρξιστών, ονομάζονται Κropotkin, ο απόστολος της αναρχίας.

Η κατεδάφιση των μεθόδων της λενινιστικής κυβέρνησης δεν είναι κατόρθωμα των Times, αλλά του Axelrod, του επονομαζόμενου και κοσμήτορα των Ρώσων σοσιαλιστών, του Souckhomline, που υπήρξε, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, συνεργάτης του "Avanti".Τα μανιφέστα του Ρωσικού εργατικού κόμματος και των μενσεβίκων σοσιαλιστών, δεν εκτυπώθηκαν από την Corriere della Sera, αλλά από την Critica Sociale. Δεν επινοήθηκαν, από εμάς τους «αποστάτες» – που στην περίπτωση αυτή (είναι περίεργο, αλλά είναι αλήθεια!), υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλισμό – οι σελίδες των Bernstein, Κautsky, Eisner, Troelstra, Branting και αμέτρητων άλλων Σοσιαλιστών, που συσπειρώθηκαν, ενάντια στην «καρικατούρα του σοσιαλισμού, έτσι όπως υλοποιήθηκε, ανάμεσα σε Πετρούπολη και Μόσχα».

Δεν είμαστε εμείς, αλλά κάποιος Δρ. Totomianz, παλαίμαχος της ρωσικής συνεργασίας, που στο τελευταίο φύλο της Critica Sociale του Filippo Turati, γράφει αυτά τα τόσο αποκαλυπτικά λόγια: «Οι μπολσεβίκοι, στο κάτω-κάτω, δεν δημιούργησαν μια πραγματική δημοκρατία, αλλά μια «οχλοκρατία», που δεν διστάζει να κάνει χρήση οποιουδήποτε τρομοκρατικού μέσου, στα πλαίσια ενός πολέμου εξοντώσεως, με στόχο την αστική τάξη και τους διανοούμενους».

Άπειρες φορές, και ειδικά, μετά το συνέδριο της Βέρνης, παρουσιάσαμε αδιάσειστα στοιχεία, για την πραγματική φύση του ρωσικού καθεστώτος.

Ποιος δεν θυμάται το γράμμα του Alexeyev και εκείνο της χήρας του Plekanoff; Επιβεβαιώνουμε ότι ο λενινισμός δεν έχει τίποτα κοινό, με τον σοσιαλισμό, παρά το γεγονός ότι οι επίσημοι Ιταλοί, με απειλητικές διαμαρτυρίες κάνουν έκκληση βοηθείας, για την σωτηρία της Ρωσίας. Η Ρωσία όμως δεν έχει ανάγκη σωτηρίας, για τον απλό λόγο ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο.

Αυτό που στηρίζει τον μπολσεβικισμό - βάλετέ το, καλά, στο κεφάλι σας, αγαπητοί μου προλετάριοι! -, δεν είναι η δύναμη του ρωσικού λαού, που «υπομένει», αφού πρώτα προσπάθησε να εκτοπίσει, εκείνο το καθεστώς των βαρβαρισμών, ενάντια στο οποίο, περισσότερο από μια φορές, ξεσηκώθηκαν και οι αναρχικοί και οι σοσιαλιστές επαναστάτες, με απόπειρες που πνίγηκαν, δίχως έλεος, στο αίμα. Αυτό, που στηρίζει τον μπολσεβικισμό, δεν είναι ο περίφημος κόκκινος στρατός, που υπάρχει μόνο, κατ΄όνομα, στα χαρτιά του Trotsky.

Η εφημερίδα Humanitè, της 30 Μαίου, παραθέτει την «αμερόληπτη» μαρτυρία του κυρίου Paolo Birukoff, ο οποίος αναφερόμενος, στον Κόκκινο Στρατό, λέει τα εξής χαρακτηριστικά : «Ο τόσο φιλειρηνικός ρωσικός λαός, απεχθάνεται σήμερα τον πόλεμο, όπως χθες, όπως πάντα. Αντιτάσσει μια σφοδρή αντίσταση, στην επιστράτευση».

Κάθε άλλο παρά ενθουσιώδη ανταπόκριση, στις διαταγές της επιστράτευσης, σύμφωνα με όσα εξιστορούν «οι εντεταλμένοι να παραγεμίζουν» τα κεφάλια των προλετάριων, στην Ιταλία. Ο κ. Birukoff λέγει και κάτι άλλο, περισσότερο ενδιαφέρον.

«Υπάρχουν τόσοι λιποτάκτες, στον κόκκινο στρατό, όσοι υπήρχαν και στον στρατό του Τσάρου. Συμβαίνει κάποιο σύνταγμα να μην φτάνει, στον προορισμό του, γιατί όλοι οι άνδρες λιποτακτούν, στην διάρκεια της διαδρομής…..».

Αυτός λοιπόν ο στρατός των περιπλανόμενων καταφέρνει να ακινητοποιεί τον Mannerheim και τον Kolcak; Όχι βέβαια. Αν δεν πέφτει η Πετρούπολη, αν ο Denikin δεν μπορεί να προχωρήσει, τούτο συμβαίνει, γιατί έτσι επιθυμούν οι μεγάλοι Εβραίοι Τραπεζίτες του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, που διατηρούν δεσμούς αίματος, με τους Εβραίους, που στην Μόσχα, όπως και στην Βουδαπέστη, εκδικούνται την αρία φυλή, που τους έχει καταδικάσει στην διασπορά τόσους αιώνες. Στην Ρωσία, το 80% των ηγετών των Σοβιέτ είναι Εβραίοι, στην Βουδαπέστη, σε σύνολο 22 κομισαρίων του λαού, τουλάχιστον, οι 17 είναι Εβραίοι.

Ο μπολσεβικισμός δεν θα αποτελούσε, εκ των πραγμάτων, την εκδίκηση του εβραϊσμού, πάνω στον χριστιανισμό; Το θέμα προσφέρεται για περισυλλογή. Πιθανότατα, ο μπολσεβικισμός να πνιγεί, στο αίμα κάποιου «πογκρόμ» καταστροφικών διαστάσεων. Η παγκόσμια οικονομία είναι στα χέρια των Εβραίων. Αυτός που έχει, στην διάθεσή του, τα χρηματοκιβώτια των λαών, κατευθύνει και την πολιτική τους. Πίσω από τα ανδρείκελα του Παρισιού, βρίσκονται οι Rotschild, οι Warnberg, oι Schyff, oι Guggheim, οι οποίοι έχουν το ίδιο αίμα, με εκείνο των κυβερνητών της Πετρούπολης και της Βουδαπέστης.

H φυλή δεν προδίδει την φυλή. Ο Χριστός πρόδωσε τον εβραϊσμό, με σκοπό, όπως πίστευε ο Nietzsche, σε μια θαυμάσια σελίδα προβλέψεων, την καλύτερη διευκόλυνση του εβραϊσμού να ανατρέψει τις παραδοσιακές αξίες του ελληνολατινικού πολιτισμού. Ο μπολσεβικισμός ζει, κάτω από την προστασία της διεθνούς πλουτοκρατίας. Αυτό κάνει την ουσιαστική διαφορά. Η διεθνής πλουτοκρατία, που κυριαρχείται και ελέγχεται από τους Εβραίους, έχει ένα υπέρτατο συμφέρον να επιταχυνθεί, μέχρι παροξυσμού, η διαδικασία της μοριακής αποσύνθεσης ολόκληρης της ρωσικής ζωής.

Μια Ρωσία παράλυτη, αποδιοργανωμένη, πεινασμένη, θα είναι αύριο το πεδίο όπου η μπουρζουαζία, μάλιστα, η μπουρζουαζία, ω κύριοι προλετάριοι, θα γιορτάσει την θεαματική «Cuccagna»*.

Οι βασιλείς του χρυσού σκέφτονται ότι ο μπολσεβικισμός πρέπει να ζήσει ακόμα, για κάποιο διάστημα, για να προετοιμαστεί καλύτερα το έδαφος, για την καινούργια δραστηριότητα του καπιταλισμού. Ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει, ήδη, επιτύχει, στην Ρωσία, μια μεγαλειώδη παραχώρηση. Αλλά υπάρχουν, ακόμη, μεταλλεία, πηγές, εκτάσεις γης, εργοστάσια, που περιμένουν να γίνουν βορρά, στον διεθνή καπιταλισμό. Ειδικά, στην περίπτωση της Ρωσίας, παρόμοιο μοιραίο στάδιο, στην ιστορία του ανθρώπου, δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Είναι ανώφελο, απόλυτα ανώφελο, οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι να πονοκεφαλιάζουν, για να υπερασπισθούν την Ρωσία των Σοβιέτ. Το πεπρωμένο του λενινισμού δεν εξαρτάται από τους προλετάριους της Ρωσίας, ή της Γαλλίας και πολύ λιγότερο, από εκείνους της Ιταλίας. Ο Λενινισμός θα ζήσει όσο θα το επιτρέπουν οι βασιλείς της οικονομίας. Θα πεθάνει, όταν αποφασίσουν τον θάνατό του οι ίδιοι βασιλείς της οικονομίας.

Oι αντιμπολσεβικικοί στρατοί, που σε διάφορες στιγμές, επλήγησαν από μυστηριώδη παράλυση, απλά θα συμπαρασυρθούν από εκείνη την δεδομένη στιγμή, που θα επιλέξουν οι βασιλείς της οικονομίας. Οι Εβραίοι των Σοβιέτ βαδίζουν μπροστά, από τους Εβραίους των τραπεζών. Η τύχη της Πετρούπολης δεν διακυβεύεται, στις παγωμένες στέπες της Φινλανδίας, αλλά στις τράπεζες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Τόκιο.

Ισχυριζόμενοι ότι η διεθνής μπουρζουαζία θέλει σήμερα να δολοφονήσει το καθεστώς των σοβιέτ, στην πραγματικότητα, λέμε ένα μεγάλο ψέμα. Αν αύριο η πλουτοκρατική μπορζουαζία αποφάσιζε αυτήν τη δολοφονία, δεν θα συναντούσε δυσκολίες του είδους, από την στιγμή που οι «συνένοχοί» της, οι λενινιστές, έχουν, ήδη, εγκατασταθεί και εργάζονται, για τα συμφέροντά της, στο Κρεμλίνο".

*(Η Cuccagna  υποτίθεται ότι είναι μια χώρα ιδανική και συνάμα ουτοπική, θυμίζοντας τον παράδεισο των γνωστών μονοθεϊστικών θρησκειών, ή την κομμουνιστική κοινωνία του μαρξισμού, όπου είναι κοινή, σε όλους, η απόλαυση, η ευημερία και η αφθονία όλων των αγαθών).

Το παραπάνω κείμενο του - όχι και τόσο πρώϊμου - Benito Mussolini, το οποίο, πολιτικά, βρίσκεται, στο μεταίχμιο του σοσιαλιστικού παρελθόντος του και της μελλοντικής καταστάλαξής του, ως δημιουργού και ηγέτη του φασισμού, εάν διαβαστεί, έτσι όπως έχει συνταχθεί, όσο και αν, τώρα, εκ των υστέρων, προοιωνίζει την μετεξέλιξη του ανδρός, προς τον φασισμό, μπορεί να χαρακτηρισθεί, ως ένα αιρετικό, αλλά, συνάμα και τυπικό κείμενο ενός στελέχους μιας κάποιας φράξιας του σοσιαλιστικού κινήματος της εποχής του, η οποία φράξια έχει υποστεί όλα τα μεγάλα και σημαντικότατα κτυπήματα, που είχαν πλήξει, διχάσει και πολυδιασπάσει το σοσιαλιστικό κίνημα, μετά το ξέσπασμα του πρώτου μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου, ο οποίος μετεξελίχθηκε σε παγκόσμιο.

Ο Benito Mussolini, κριτικάροντας τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, τον λενινισμό και δι' αυτών, την ρωσική επανάσταση, της οποίας ο κοινωνικός χαρακτήρας είχε μια πολύ σημαντική εργατοαγροτική διάσταση και η οποία συνάμα κυριαρχήθηκε, από την δημιουργία μια νέας κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, ισχυρίζεται ότι αυτή η κριτική, γίνεται, στο όνομα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, για την υπεράσπιση του ίδιου του σοσιαλισμού, αλλά και των - θεωρούμενων, ή υποτιθέμενων, ως - περισσότερο συνειδητών στρωμάτων του ιταλικού προλεταριάτου, τα οποία ελκύονταν, από τον λενινισμό και την έμπρακτη πραγμάτωση των σοσιαλιστικών ιδεών, μέσα από την ρωσική επανάσταση και τον εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο είχε εμπλακεί η ρωσική κοινωνία.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο άνθρωπος αυτός, ο Benito Mussolini, είχε παύσει, εδώ και καιρό πριν, να είναι οπαδός οποιασδήποτε εκδοχής της επαναστατικής, όπως και της ρεφορμιστικής/μεταρρυθμιστικής σοσιαλιστικής ιδεολογίας και είχε κόψει τις γέφυρες, με το παλαιό ριζοσπαστικό και επαναστατικό παρελθόν του. Αυτή η μεταστροφή δεν αναφέρεται, προς ψόγον του ανδρός και δεν είναι, αναγκαστικά, κάτι το, εξ ορισμού, καταδικαστέο, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ων ουκ έστι αριθμός, αλλάζουν, μέσα στο διάβα της ζωής του καθενός, ιδέες, απόψεις, κοσμοαντιλήψεις και στάσεις ζωής. 

Αυτού του είδους η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι, απολύτως, φυσιολογική και είναι δεδομένο ότι υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα, πολύ σημαντικό και βαρύ, όταν κάποιος εμμένει να είναι προσκολλημένος, συναισθηματικά και νοητικά, σε απόψεις, ιδέες, αντιλήψεις και στάσεις, που έχει επιδείξει, στο παρελθόν, χωρίς, στην πορεία της ζωής του, να έχει διαφοροποιηθεί.

Βέβαια, πάντοτε, σε αυτές τις περιπτώσεις, προκύπτει το ενδεχόμενο του σφάλματος, αλλά κάτι τέτοιο δεν ευρίσκεται, έξω από την πραγματική ζωή και την δράση  όλων μας και φυσικά, η διάπραξή του, δεν μπορεί να αποτελεί και υπό ομαλές συνθήκες, δεν αποτελεί, ανασχετικό παράγοντα, για την πραγματοποίηση των αλλαγών, στις ιδέες και στην στάση ζωής του καθενός από εμάς, αφού, ακόμη και να διαπραχθεί μια σειρά από σφάλματα, που αποδεικνύουν ότι η όποια αλλαγή, ή διαφοροποίηση, από τις ιδέες και τις αντιλήψεις του παρελθόντος είναι εσφαλμένη, το αμέσως επόμενο βήμα, που, συνήθως, πραγματοποιείται, είναι η απόρριψη των εσφαλμένων διαφοροποιήσεων και αλλαγών και η επιστροφή, στο προηγούμενο status των πεποιθήσεων, εάν κάτι τέτοιο κριθεί απαραίτητο.  

Φυσικά, όλα αυτά αξιολογούνται και κρίνονται, κατά περίπτωση και σύμφωνα με τις περιστάσεις και τις επιλογές των δρώντων προσώπων. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κάποιο άλλο κριτήριο, ηθικό, ή άλλο, το οποίο, a priori, να επιτρέπει, ή να απαγορεύει, την θετική ή την αρνητική αξιολόγηση και κρίση. Κάπως έτσι, κρίνεται, στο παρόν δημοσίευμα και ο Benito Mussolini. Χωρίς φόβο, που ούτως, ή άλλως, δεν υφίσταται λόγος να υπάρχει και χωρίς πάθος, το οποίο είναι αχρείαστο, αφού το μόνο, που κάνει, είναι να θολώνει τον νου και φαλκιδεύει την κρίση.

Από το προφασιστικό παρελθόν του ριζοσπάστη σοσιαλιστή επαναστάτη, ο Benito Mussolini κράτησε, μόνο, έναν, συγκεκριμένης μορφής, αντισυμβατισμό, ο οποίος είχε ένα προσδιορισμένο περιεχόμενο, το οποίο αφορούσε την πολιτική πρακτική, που ο ίδιος ακολουθούσε, τα κοινωνικά στρώματα, στα οποία απευθυνόταν και εδραζόταν, στην στόχευσή του, για μια βραχεία - με μια έκταση, η οποία, το πολύ, θα είχε έναν μεσοπρόθεσμό ορίζοντα -, ταχεία και συνάμα, αποτελεσματική εξωκοινοβουλευτική δράση, με σκοπό την άμεση κατάληψη της κρατικής εξουσίας, με μέσα και μεθόδους, που αντίκεινται, στους κανόνες της αστικής δημοκρατίας (και για να αποφύγουμε τις ιδεολογικές/ψευδοσυνειδησιακές κατασκευές, προκειμένου να είμαστε ακριβείς, όταν μιλάμε για την σύγχρονη αστική, δηλαδή την κοινοβουλευτική δημοκρατία, ουσιαστικά αναφερόμαστε, στο πολιτικό καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας), σε όλες τις εκδοχές της, έτσι όπως αυτή προέκυψε, μέσα από τους αιώνες της μακρόσυρτης αγγλικής πολιτικής και κοινωνικής μεταρρύθμισης και ιδίως, μετά την γαλλική επανάσταση του 1789 και τις ευρωπαϊκές εξεγέρσεις του 1848.

Αυτό το στυλ της παλαιάς πολιτικής του δραστηριότητας και του τολμηρού ακτιβισμού, τον οποίο ασκούσε ο συστηματικός τολμητίας Benito Mussolini, είναι που επιβίωσε από τον νεαρό ριζοσπάστη σοσιαλιστή του παλαιού καιρού, ο οποίος, στα ώριμα χρόνια του, πια - πλησίαζε να κλείσει τα 36 χρόνια του βίου του -, όταν συνέτασσε, το παραπάνω άρθρο, ήταν ώριμος και έτοιμος να μεταστραφεί, σε έναν, νέου τύπου, συντηρητικό πολιτικό ακτιβιστή, ο οποίος ήταν ένα καινοφανές φαινόμενο, εκείνη την εποχή, αφού θέλησε να διατηρήσει, στις ιδέες και τους λόγους του, μια συγκεκριμένη αναφορά, σε μια εκδοχή ενός νεοεθνικιστικού σοσιαλισμού, η οποία, στην πραγματικότητα, εάν αφαιρέσουμε τα ψευδοσυνειδησιακά της ψιμμύθια, δεν ήταν τίποτε περισσότερο, από την επαναφορά ενός κρατικού κορπορατισμού, με κορμό τα fasci, δηλαδή εκείνους τους πυρήνες, που ο Benito Mussolini είχε, ήδη, σχηματίσει, από την εποχή, που ήταν ένας ενεργός και ακατάπαυστος σοσιαλιστής ακτιβιστής, όντας ένα λαμπρό και ανερχόμενο αστέρι της ιταλικής επαναστατικής αριστεράς και τα οποία χρησιμοποίησε, ως μηχανισμό οργάνωσης του φασισμού, ως κοινωνικού και πολιτικού κινήματος, με την στελέχωσή τους, από το ιταλικό προλεταριάτο, αλλά και την μεσαία τάξη, η οποία υφίστατο τον φόβο, όχι, μόνο μιας κοινωνικής ανατροπής, αλλά και την ασφυκτική πίεση του μεγάλου κεφαλαίου, όπως και του ξένου ανταγωνισμού.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, το fascio (τα fasci), ως μηχανισμός κοινωνικής και πολιτικής άμυνας της οργανωμένης σοσιαλιστικής και επαναστατικής εργατικής τάξης, προϋπήρξαν του φασισμού και δεν είναι προϊόν του. Η προέλευσή του fascio, ανάγεται, στην οργάνωση "Δέσμη Επαναστατικής Δράσης" (Fascio d'Azione Rivoluzionaria), που ιδρύθηκε, στο τέλος του 1914, από τον Benito Mussolini, τον Angelo Olivetti και πολλούς άλλους, κατόπιν ντιρεκτίβας, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, στα πρότυπα της προγενέστερης "Επαναστατικής Δέσμης Διεθνιστικής Δράσης" (Fascio Rivoluzionario d' Azione Internazionalista), με σκοπό και στόχο την δυναμική υπεράσπιση των δικαιωμάτων της υποτιθέμενης, σύμφωνα με τα δόγματα του μαρξισμού, συνειδητής εργατικής τάξης και την επαναστατική δράση.

Ήταν τότε, που, στην βάση της εφαρμογής των αποφάσεων του Συνεδρίου του Zimmerwald της αποκαλούμενης Β' Διεθνούς των Εργαζομένων (που, επιβιώνει, φυτοζωόντας, στις ημέρες μας, ως Σοσιαλιστική Διεθνής, με πρόεδρο τον απίθανο ΓΑΠ), για την ενεργό αντίθεση του σοσιαλιστικού και του εργατικού κινήματος, στον επερχόμενο ευρωπαϊκό πόλεμο, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας διαταρασσόταν, από το εάν θα έπρεπε να ταχθεί υπέρ της πλήρους ουδετερότητας, ή υπέρ της ενεργού και λειτουργικής ουδετερότητας, στον πόλεμο. 

Ήδη, από τον Αύγουστο του 1914, όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Benito Mussolini είχε ταχθεί υπέρ της πρώτης πολιτικής στάσης, διακηρύσσοντας, από τις στήλες της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος "Avanti", στην οποία ήταν αρχισυντάκτης, την αναγκαιότητα, για απόλυτη ουδετερότητα, προπαγανδίζοντας το σύνθημα "Κάτω ο πόλεμος".

Πολύ γρήγορα, στην συνέχεια, ο Mussolini άλλαξε στάση και τάχθηκε, υπέρ της ενεργού και λειτουργικής ουδετερότητας, στον διεξαγόμενο πόλεμο. Δεν ήταν μόνος του, σε αυτή την στάση. Ένα μεγάλο μέρος από τους σοσιαλιστές εκείνης της εποχής, υποστήριξαν αυτή την πολιτική στάση, (μεταξύ των οποίων και ο Antonio Gramsci) και το δημιουργημένο Fascio, ως μαχητική οργάνωση της εργατικής βάσης του ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, έπαιξε μεγάλο ρόλο, στην στήριξη της ενεργού και μαχητικής ουδετερότητας, έτσι όπως επιθυμούσαν ο Mussolini και η κομματική μερίδα, που στήριζε αυτή την πολιτική στάση.

Όμως, ξαφνικά, ο Benito Mussolini άλλαξε, στάση και πεποιθήσεις και εκφράστηκε, ανοικτά και απροσχημάτιστα, υπέρ της συμμετοχής της Ιταλίας, στον πόλεμο.

Έτσι, ο Benito Mussolini, θα παυθεί, από αρχισυντάκτης του "Avanti", επειδή, πλέον, ακολουθεί αντικομματική γραμμή και θα διαγραφεί, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, επειδή κυκλοφορούσαν φήμες ότι είχε προσεγγισθεί, από την γαλλική κατασκοπεία (κάτι που ουδέποτε αποδείχτηκε) και από τους Ιταλούς βιομηχάνους, για να ιδρύσει, στην συνέχεια, μια δική του εφημερίδα, στον χώρο της σοσιαλιστικής αριστεράς, την "Il Popolo d'Italia", στην οποία ανάπτυξε τις νέες θέσεις του υπέρ της συμμετοχής, στον πόλεμο.

Αυτή η αλλαγή πολιτικής στάσης του ανερχόμενου ηγέτη του ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν θα ήταν παράξενη εάν συνδεόταν, με παράγοντες οι οποίοι αφορούσαν την εσωτερική πολιτική ζωή της ιταλικής κοινωνίας και του ίδιου του σοσιαλιστικού κινήματος. Άλλωστε, δεν ήταν ο μόνος, που προέβη σε μια τέτοια αλλαγή, μέσα στο ιταλικό και ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κίνημα. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, με πρώτο και χειρότερο το SPD του Karl Kautsky, τάχθηκε, παρά τις αποφάσεις της Β' Διεθνούς, όταν ξέσπασε, τον Αύγουστο του 1914, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, υπέρ της συμμετοχής, στον πόλεμο αυτόν, στο πλευρό των κυβερνήσεών τους. Ως εκ τούτου, η αλλαγή στάσης, του αρχισυντάκτη της εφημερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος "Avanti", δεν είναι παράξενη, αφού αντανακλά το κλίμα της εποχής.

Καλοκαίρι 1939 Benito Mussolini : Ανέμελο μπάνιο στην Αδριατική. Η καταστροφή, όμως, δεν είναι πολύ μακριά...



Όμως, η απόφαση του Benito Mussolini να μεταστραφεί, υπέρ της συμμετοχής της Ιταλίας, στον πόλεμο, όπως προκύπτει από τα νεώτερα στοιχεία, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας - μετά τον, προ εννεαετίας, αποχαρακτηρισμό ενός αριθμού εγγράφων, από τα αρχεία των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών - δεν ήταν προϊόν κάποιας εσωτερικής ιδεολογικοπολιτικής αλλαγής των πεποιθήσεων του ανδρός, γύρω από τον διεξαγόμενο πόλεμο. 

Ο Benito Mussolini, σε κάποια χρονική στιγμή, είχε προσεγγιστεί, από την βρετανική κατασκοπεία, μπήκε στο payroll της και έγινε πράκτορας της MI6, που είχε ιδρύσει ο Winston Churchill, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1920, καθόλου τυχαία, διακήρυξε ότι "Εάν ήμουν Ιταλός, θα ήμουν φασίστας, για να πολεμήσω εναντίον των κτηνωδών ορέξεων του λενινισμού".

Το πότε, ακριβώς, ο Benito Mussolini προσεγγίστηκε, αποτελεί ένα σκοτεινό σημείο, αλλά δεν είναι δύσκολο να εντοπισθεί, από την συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή του ανδρός, που, ήδη, εκτέθηκε. Προφανώς, η εποχή της μεταστροφής του υπέρ του πολέμου και της έκδοσης της εφημερίδας "Popolo d'Italia", ταυτίζονται, με την στρατολόγηση του από την βρετανική κατασκοπεία.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων, η όποια κριτική του Benito Mussolini, στον λενινισμό και στην ρωσική επανάσταση, στερείται οποιασδήποτε πραγματικού περιεχομένου, όχι επειδή δεν λέει κάποιες αλήθειες, στο παραπάνω κείμενο, που αναδημοσιεύω, εδώ, αλλά επειδή αυτή η κριτική, πέρα, από, μια καθαρά προπαγανδιστική κριτική, είναι και μια, κυριολεκτικά, πληρωμένη κριτική, που ασκεί ένας πράκτορας ξένων, προς την χώρα του και τον λαό της, μυστικών υπηρεσιών. Αυτό το γεγονός είναι, που ακυρώνει κάθε κριτική παρατήρηση και πολεμική, στον λενινισμό, ή και οπουδήποτε αλλού, ακόμη και όταν, αυτή η κριτική έχει σημεία, που μπορούν να χαρακτηριστούν, ως ορθά.

Δεν είναι ότι δεν είχε προσόντα ο Benito Mussolini. Προφανώς και είχε. Και μάλιστα, πολλά. Όπως είχε και τεράστιες δυνατότητες, ως άτομο, τις οποίες ανέδειξε και αξιοποίησε και ως ανερχόμενος αστέρας του σοσιαλιστικού κινήματος και ως ιδρυτής του φασισμού και ως κυβερνήτης της Ιταλίας, για πάνω από 20 χρόνια - αν και η μακρόχρονη κατοχή της εξουσίας τον οδήγησε, στο να χάσει την οξυμένη του κρίση.

Άλλωστε, τα προσόντα και τις ικανότητες του Mussolini τις είχε διακρίνει και τις είχε εκθειάσει ο ίδιος ο Λένιν, ο οποίος όταν ρωτήθηκε, για τον ηγέτη του ιταλικού φασισμού, είπε ότι "οι Ιταλοί σοσιαλιστές άφησαν να τους ξεφύγει ο μοναδικός ικανός άνθρωπος, που μπορούσε να επαναστατήσει την Ιταλία". (Ο Mussolini, όταν, πολύ αργότερα, το 1932, ρωτήθηκε, σχετικά, με αυτή την ρήση του Λένιν, δεν δίστασε να απαντήσει ότι : "Είναι αλήθεια").

Και εδώ, ερχόμαστε, στην ουσία της όλης υπόθεσης. Ο Λένιν, έχοντας υπόψη του, τον τεράστιο προσωπικό του ρόλο, στην κατάληψη της εξουσίας, από το μπολσεβίκικο κόμμα, στην επαναστατημένη Ρωσία, τον Οκτώβριο του 1917, είναι προφανές ότι έχει δίκιο όταν αναφέρεται, στον Benito Mussolini και του αποδίδει την ικανότητα και την δυνατότητα να διαδραματίσει και να παίξει έναν ρόλο, ανάλογο, με τον ρόλο, που έπαιξε ο ίδιος ο Λένιν και λειτουργήσει, ως καταλύτης, στην, σε κατάσταση προεπαναστατικής περιόδου, ευρισκόμενη Ιταλία. Βέβαια, αυτό, που δεν γνώριζε ο Λένιν, ήταν ότι ο Mussolini είχε στρατολογηθεί, από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Αλλά και αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.

Πράγματι, η αλήθεια είναι ότι, εάν ο Mussolini έμενε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, είναι, περίπου, βέβαιο ότι με τα fasci, που ήσαν δικό του δημιούργημα, θα οδηγούσε την Ιταλία, σε μια τέτοια αναταραχή, που η κατάληψη της εξουσίας, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, με όχημα το οργανωμένο προλεταριάτο - όπως έγινε, στην Ρωσία, με το μπολσεβίκικο κόμμα και το οργανωμένο, στα σοβιέτ, εργατοαγροτικό κίνημα - θα ήταν πολύ πιθανή.

Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να επισημανθεί ότι, ακόμη και εάν ο Benito Mussolini έμενε, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και πραγματοποιούσε ένα επαναστατικό σχέδιο, για την κατάληψη της εξουσίας και ακόμη και εάν αυτό το σχέδιο ήταν επιτυχές, η ουσία δεν θα άλλαζε, διότι, τελικά, δεν θα ήταν η ιταλική εργατική τάξη αυτή που θα καταλάμβανε την εξουσία, στην χώρα. Θα ήταν η γραφειοκρατία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, με επί κεφαλής τον Benito Mussolini και το καθεστώς, που θα εγκαθιδρύετο, θα ήταν μια παραλλαγή του ρωσικού καθεστώτος, που εγκαθιδρύθηκε, με το επαναστατικό πραξικόπημα του Λένιν και των μπολσεβίκων.

Έτσι και για τον λόγο αυτόν, είναι, που μπορεί να χαρακτηρισθεί η κριτική του Mussolini, στον Λένιν και στον λενινισμό, ως υποκριτική, αφού ο Mussolini, ως σοσιαλιστής, δεν θα έκανε, τίποτε άλλο, από αυτό, που έκανε ο Λένιν, στην Ρωσία. Και το οποίο, τελικά, το έπραξε, ως φασίστας, ακολουθώντας την λενινιστική επαναστατική τακτική, θέτοντας, όμως, αυτή την τακτική, στην υπηρεσία των βιομηχανικών κύκλων της Ιταλίας και - γιατί όχι; - των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, εάν, κατά την μεταπολεμική περίοδο, εξακολουθούσε να παραμένει όργανο και πράκτοράς τους. (Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρουμε).

Κάπου εδώ είναι, που καθίσταται προβληματική και η όλη αφήγηση, για τις συνθήκες της εκτέλεσης/δολοφονίας του ηγέτη του φασισμού, αφού νεώτερα στοιχεία και ενδείξεις δείχνουν ότι είναι πιθανό ο Mussolini να μην εκτελέστηκε, στις 28 Απριλίου του 1945, από τους παρτιζάνους, αλλά να δολοφονήθηκε, από τους Συμμάχους.

Τότε, ο Benito Mussolini προσπαθούσε να διαφύγει, έχοντας, ως, περίπου μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο, το προσωπικό του ημερολόγιο, το οποίο το κατείχε, όταν συνελήφθη. Αυτό, που, μάλιστα, έχει ειπωθεί, πολύ αργότερα (στην δεκαετία του 2010), από έναν εργάτη, γέροντα πλέον, ο οποίος συμμετείχε, στην ομάδα, των παρτιζάνων, που είχαν συλλάβει τον Mussolini, ανατρέπει όλη την σχετική ιστορική αφήγηση και δίνει άλλο περιεχόμενο και διαστάσεις, στην υπόθεση του θανάτου του ηττημένου αιχμάλωτου. Σύμφωνα με την αφήγηση του γέροντα, ο Mussolini δεν "δικάστηκε" από κανένα ανταρτοδικείο και δεν εκτελέστηκε, αλλά παραδόθηκε, στις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες την επόμενη ημέρα, τον παρέδωσαν, στους αντάρτες, νεκρό. Και φυσικά, δεν βρέθηκε κανένα προσωπικό ημερολόγιο του νεκρού.

Όλα αυτά, βέβαια, θέλουν πολύ ψάξιμο και μπορεί να μην ξεκαθαριστούν, ποτέ. Αλλά το προσωπικό ημερολόγιο του Benito Mussolini πρέπει να υπήρξε.

Το τι έγινε, είναι άγνωστο.