1921 - 2021 : Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας 100 χρόνια μετά. Οι εξελίξεις και οι προοπτικές.

Όπως έχω ξαναγράψει, όταν μέσα στον Ιούλιο του 1921, οι εκπρόσωποι των 7 κομμουνιστικών πυρήνων, συνεδρίαζαν, μυστικά, στο παρθεναγωγείο των καλογραιών, στην οδό Παμπαλού της Σαγκάης και ίδρυαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, υπό την καθοδήγηση του Γκριγκόρι Βοϊτίνσκυ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εκτελώντας άμεσες εντολές του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, ουδείς μπορούσε να φανταστεί τις δραματικές μακροχρόνιες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτού του γεγονότος, στην κινεζική ιστορία και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Και όμως, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας κατάφερε να ξεπεράσει τα στενά όρια μιας σέκτας και υπό την καθοδήγηση του Μάο Τσετούνγκ του Ιωσήφ Στάλιν και της Γ' Διεθνούς, μέσα από τον αντικατοχικό αγώνα κατά των Ιαπώνων κατακτητών και μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, με το Κουομιντάγκ του Τσανγκ Καϊσέκ, να πάρει την εξουσία, στην πολυάνθρωπη και μεγάλη αυτή χώρα, κηρύσσοντας, τον Οκτώβριο του 1949, την Κίνα, ως "Λαϊκή Δημοκρατία".

Αυτή την πάμπτωχη και πολυάνθρωπη χώρα, οι διαδοχικές ηγεσίες του Κ. Κ. Κίνας, με πρωτεργάτη τον Ντενγκ Σιάοπινγκ, κατάφεραν, με την βλακώδη βοήθεια των ελίτ της Ουάσιγκτων και ευρύτερα, της Δύσης, να την μετατρέψουν, από το 1990 και εντός τριών δεκαετιών, σε μια παγκόσμια υπερδύναμη, της οποίας την σκόνη θα βλέπουν οι αντίπαλοί της, σε μια με δύο δεκαετίες, από πίσω και μάλιστα, από πολύ μακριά πίσω.

Παρατηρώντας τα υπάρχοντα στοιχεία της κινεζικής οικονομίας, βλέπουμε, ότι, με όρους αγοραστικής δύναμης, είναι, από το 2014, πρώτη, στον κόσμο, από απόψεως όγκου παραγωγής (το ΑΕΠ της χώρας, το 2020, έφθασε, στα 22,045 τρισ. δολλάρια) και ότι προσφέρει στον πληθυσμό της χώρας, (που φθάνει, στο 1,398 δισ. ανθρώπους), κατά μέσον όρο, μια μέτρια ευημερία (το, κατά κεφαλήν, κινεζικό ΑΕΠ φθάνει, το 2020, κάπου, στα 16.487 δολλάρια) η οποία, συν τω χρόνω, βελτιώνεται, με γρήγορους ρυθμούς.

Για να μπορέσουμε να δούμε τα κινεζικά επιτεύγματα, από την δεκαετία του 1990 και μετά χρήσιμο είναι να τα αντιπαραβάλουμε, με τα αντίστοιχα στοιχεία των ΗΠΑ, οποίες έχουν έναν πληθυσμό 335 εκατομμυρίων ανθρώπων και παραμένουν μια πολύ ισχυρή υπερδύναμη. Έτσι, λοιπόν, το αμερικανικό ΑΕΠ, το 2020, έφθασε, στα 19,868 τρισ. δολλάρια, ενώ το, κατά κεφαλήν ΑΕΠ των ΗΠΑ φθάνει κάπου στα 59.300 δολλάρια.

Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ Λένιν : Η Δύση και οι εξουσιαστικές ομάδες, που διοικούν την δυτική εκδοχή του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, νόμισαν ότι, το 1991, είχαν ξεμπερδέψει, με αυτόν. Η περίπτωση του υβριδικού συγκεντρωτικού λενινιστικού κομματικού σχεδιασμού της ανατολικής εκδοχής του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στην Κίνα, υπό την μορφή της "σοσιαλιστικής οικονομίας της αγοράς", αποδεικνύει ότι ο Ρώσος επαναστάτης (και συνάμα, γραφειοκράτης) είναι πάντα παρών, ως πρωταγωνιστής της Ιστορίας, όπως, επίσης και η πολιτική και διοικητική πρακτική του. Το φάντασμά του εξακολουθεί να στοιχειώνει τους Δυτικούς. Και όχι, μόνον, αυτούς... 

Αυτή η δραματική ανατροπή των δεδομένων και των πλανητικών ισορροπιών, η οποία, με την παρούσα δυναμική της, μέσα σε μια, ή δύο δεκαετίες - όσο το μέσο επίπεδο ζωής των Κινέζων θα μειώνει την απόστασή του, από αυ το μέσο επίπεδο ζωής των Αμερικανών - θα πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις και θα τείνει να καταστεί χαώδης, δείχνει τον δρόμο της εδραίωσης της κινεζικής πρωτοκαθεδρίας, στην υφήλιο και του ευνοϊκού μέλλοντος του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, εάν δεν προκύψουν άλλες δραματικές εξελίξεις, που θα μπορέσουν να ανακόψουν και να ανατρέψουν αυτήν την δυναμική, η οποία αναπτύσσεται, ως ένα από τα αναπάντεχα και απρόοπτα απότοκα και υποπροϊόντα της πολιτικής σκέψης και πράξης του, ανωτέρω, εικονιζόμενου Β. Ι. Λένιν, έτσι όπως αυτές προέκυψαν, από το επιτυχές πραξικόπημα των Μπολσεβίκων, στην Ρωσία, τον Οκτώβριο του 1917, που πυροδότησε έναν επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο και την δημιουργία της "Σοβιετικής Ένωσης". 

Με δεδομένα όλα αυτά, γίνεται κατανοητή η ευρύτατη αποδοχή, που απολαμβάνει το. Κ. Κ. Κίνας, από την συντριπτική πλειοψηφία της κινεζικής κοινωνίας, αφού αυτό το ιδιότυπο κομμουνιστικό καθεστώς, που έχει, ως βασικό χαρακτηριστικό την απόλυτη πολιτική κυριαρχία της ηγετικής γραφειοκρατίας των 98 εκατομμυρίων μελών του κόμματος, δεν παρουσιάζει κανένα φαινόμενο εγκατάλειψης, από την κοινωνική βάση την οποία θέλει και καταφέρνει να εκφράζει. 

Το πόσο θα κρατήσει αυτό, ουδείς μπορεί να το γνωρίζει. Αλλά, στον ορατό ορίζοντα, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, για το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο, πλέον, είναι ένα, καθαρά, εθνικό κόμμα και έτσι βλέπει τον εαυτό του, από την εποχή της ρήξης του με την "Σοβιετική Ένωση", καλύπτοντας, το κενό, που άφησαν οι Εθνικιστές, μετά την ήττα τους, στον εμφύλιο πόλεμο και την φυγή τους, στην Ταϊβάν. Κάπως έτσι, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας μετατράπηκε, σε κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. 

Η κινεζική κομματική γραφειοκρατία πήρε τα μαθήματά της, από τις δύο κρίσεις, που πέρασε, στο παρελθόν, με την "Πολιτιστική Επανάσταση" της δεκαετίας του 1960 και την καταστολή, το 1989, των διαδηλώσεων των φοιτητών, στην πλατεία Τιέν Ανμέν και δεν είναι διατεθειμένη να ξαναδιχαστεί. Και παράλληλα, πήρε και τα κατάλληλα μαθήματα, από τις βλακείες της "σοβιετικής" γραφειοκρατίας, στην δεκαετία του 1990, που οδήγησαν, στην αυτοδιαλυτική κατάρρευση της "Ε. Σ. Σ. Δ.".

Ως εκ τούτου, το ερχόμενο μέλλον πρόκειται να έχει πολύ ενδιαφέρον, αφού, η Δύση φαίνεται ότι οδηγείται, στο να καταστεί ουραγός των πλανητικών εξελίξεων και να περιοριστεί, σε δεύτερο ρόλο. 

Ίδωμεν...

Τα αδιέξοδα του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος, υπό το πρίσμα της αλματώδους αύξησης της παραγωγικότητας και της μεγάλης και επίμονης υποκατανάλωσης και γιατί το εγχείρημα του νέου δημόσιου επικουρικού ταμείου (TEKA) θα αποτύχει.

Τώρα, που υπέβαλα αίτηση, για συνταξιοδότηση, ήλθε η ώρα να ξαναδούμε το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό ζήτημα, υπό το φως του παραπάνω πίνακα, με την κολοσσιαία απόκλιση της παραγωγικότητας της εργασίας, από την ωραία αποζημίωση των εργαζομένων, κατά την περίοδο 1950 - 2018, κυρίως, για να υποδεχθεί ο εσφαλμένος δρόμος, τον οποίο ακολουθούν οι αναλογιστές και συνακόλουθα, η πολιτική τάξη της χώρας, με βαρύτατες συνέπειες, για την οικονομία και τον πληθυσμό της πατρίδας μας. 

Το μεγάλο "άγχος" των αναλογιστών και των πολιτικών εστιάζεται, στην μακροχρόνια γήρανση του πληθυσμού και στην υπολογιζομενη μείωσή του, κατά τις προσεχείς δεκαετίες. Για τον λόγο αυτόν, σκαρφίζονται διάφορες εκδοχές του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού συστήματος, με την δημιουργία "ατομικών κουμπαράδων", για κάθε ασφαλισμένο, με τους οποίους, υποτίθεται ότι ο καθένας θα κτίζει, μέσω του ασφαλιστικού του βίου, το ποσόν της σύνταξης, που θα λάβει, όταν έλθει η μακρινή και επιμηκυνόμενη εκείνη ώρα, που θα συνταξιοδοτηθεί. 

Η κεφαλαιοποίηση του αναδιανεμητικού ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος δεν είναι έργο της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη και του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστή Χατζηδάκη. Καλόν είναι να μην υπάρχουν απάτες και αυταπάτες, γύρω από το ζήτημα αυτό. 

Αυτή η κεφαλαιοποίηση είναι έργο της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του 3ου Μνημονίου, που συνομολόγησε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευρωθεσμοί, τον Ιούλιο του 2015 και υλοποιήθηκε, με τον Ν. 4387/2016. Και αυτό το "επίτευγμα" της ελληνικής "ριζοσπαστικής" αριστεράς, που υλοποίησε ένα σημαντικό και καίριο έργο της αντιμεταρρυθμισης των σύγχρονων καιρών, ως "μεταρρύθμιση", δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς. 

Σε συνέχεια αυτού του ολέθριου έργου, είναι που έρχεται, τώρα, ο Κωστής Χατζηδάκης, ως αρμόδιο μέλος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, να εμβαθύνει, με την δημιουργία, από 1/1/2022, του νέου δημόσιου Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), το οποίο, προφανώς, με τις υποδείξεις και οδηγίες χρηματοοικονομικών συμβούλων και εταιρειών, θα επενδύει - επίσης, προφανώς -, σε όλη την υφήλιο, τις αποταμιεύσεις των ατομικών κουμπαράδων των, επικουρικώς, ασφαλισμένων, σύμφωνα με τα χαμηλά, μεσαία και υψηλά ρίσκα αποδόσεων των επενδύσεων, που υποτίθεται ότι οι ασφαλισμένοι θα έχουν επιλέξει και οι οποίοι υποτίθεται ότι θα παρακολουθούν τις αποδόσεις των επενδύσεων, που τους αφορούν. 

Με τα δεδομένα του παραπάνω πίνακα, η υλοποίηση αυτού του κεφαλαιοποιητικού ασφαλιστικού μηχανισμού, αποτελεί μία καρμανιόλα, για τους ίδιους, ως επενδυτές και συνταξιούχους, λόγω, αρχικώς, της εκτεταμένης υποαμοιβής του εργατικού δυναμικού, που δεν επιτρέπει την αντιστοίχηση, με την αλματώδη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, αλλά και επειδή η ανάληψη των τριών βαθμίδων των ρίσκων, στις ασφαλιστικές εισφορές των ατομικών κουμπαράδων (χαμηλό, μεσαίο, υψηλό), καθιστούν αβέβαιο και το ίδιο το περιεχόμενό τους, αφού οι αποδόσεις των επενδύσεων, όπως και οι ίδιες οι επενδύσεις εκ των πραγμάτων, καθίστανται αβέβαιες και φυσικά, πολύ εύκολα, μπορεί να χαθούν. 

Βέβαια, ο υφυπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων Παναγιώτης Τσακλόγλου λέει ότι, σε περίπτωση που οι επενδύσεις των κουμπαράδων αποτύχουν, το ελληνικό κράτος εγγυάται την καταβολή των συντάξεων, στο ύψος των ποσών, που έχουν καταβάλει οι, επικουρικώς, ασφαλισμένοι, αλλά αυτή η εγγύηση είναι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, διότι δίδεται από ένα κράτος, το οποίο είναι, εν τοις πράγμασι, χρεωκοπημένο, το οποίο, εντός της ευρωζώνης, δεν έχει τα απαραίτητα έσοδα, για να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένο να φορολογήσει την οικονομία, ή να δανειστεί, από τις χρηματαγορές και την ΕΚΤ, ή να περικόψει τις ευρύτερες συνταξιοδοτικές του δαπάνες, με μείωση των συντάξεων, ή να τα κάνει όλα αυτά, μαζί, υπογράφοντας ένα νέο, ένα ξεχωριστό Μνημόνιο, με τους ευρωθεσμούς. 

Αλλά, πέρα από τα ανωτέρω, ελλοχεύει και ένας άλλος, περίπου, άμεσος κίνδυνος. Οι αποταμιεύσεις, που θα σχηματισθούν, στην νέα κεφαλαιοποιητική επικουρική ασφάλιση, κατά ένα σημαντικό τους τμήμα, θα πάνε στο εξωτερικό, για επενδύσεις, κυνηγώντας μεσαίες, ή υψηλές αποδόσεις. Και φυσικά, αυτό θα στεγνώσει, ακόμη πιο πολύ, την, ήδη, στεγνωμένη, από επενδύσεις, ελληνική οικονομία. 

Αυτή την εξέλιξη δεν θα μπορέσει να την αποτρέψει το ΤΕΚΑ, παρά τον δημόσιο χαρακτήρα του, εκτός και αν το επιτρέψουν οι ευρωθεσμοί - και φυσικά, κάτι τέτοιο δεν είναι πιθανό. 

Όπως, ήδη είπαμε, αυτού του είδους οι σχεδιασμοί, οι οποίοι είναι πιθανό, αργότερα, να επιχειρηθούν, πέραν της επικουρικής και στην κυρία ασφάλιση, γίνονται, με την δικαιολογία της γήρανσης και της μακροπρόθεσμης μείωσης του πληθυσμού της χώρας, επειδή υποτίθεται ότι αποσυνδέουν το πρόβλημα της χρηματοδότησης του ασφαλιστικού και του συνταξιοδοτικού συστήματος, από τις δυσμενείς δημογραφικές εξελίξεις του μέλλοντος. 

Αυτές οι αντιλήψεις, ακόμη και αν μείνουμε, στο πλαίσιο των δικών τους δεδομένων, είναι καθαρές ανοησίες, αφού, εάν προκύψει δημογραφική κατάρρευση του ελληνικού πληθυσμού, το πρόβλημα, που θα προκύψει, δεν θα είναι χρηματοδοτικό, αλλά παραγωγικό. Δηλαδή θα προκύψει μειωμένη παραγωγή και έτσι θα απαξιωθούν οι χρηματικές ασφαλιστικές αποταμιεύσεις, αφού υποτίθεται ότι οι ενεργοί ασφαλισμένοι δεν θα παράγουν όσα χρειάζονται οι μη ενεργοί πολίτες της χώρας. Αυτό το υποτιθέμενο γεγονός θα ανεβάσει τις τιμές των αγαθών, στα ύψη και θα εξαφανίσει τις ασφαλιστικές αποταμιεύσεις. 

Αλλά, παρά τα όσα λέγονται και υπονοούνται, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ένα τέτοιου είδους παραγωγικό πρόβλημα, επειδή οι αναλογιστικές μελέτες, που, κατά καιρούς, παρουσιάζονται, δεν λαμβάνουν υπόψη ως παράγοντα, την άκρως, καθοριστική και εκθετικά, ιλιγγιώδη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και της συνολικής οικονομίας, θεωρώντας ότι, μακροχρόνια, ο παρών παραγωγικός μηχανισμός θα αποδίδει αυτά, που σήμερα αποδίδει. 

Φυσικά, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι, έτσι τα πράγματα. 

Το όποιο παραγωγικό πρόβλημα, που δημιουργείται, στην οικονομία, έχει να κάνει, με την κολοσσιαία απόκλιση, ανάμεσα, την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας και στην, κάτω του μετρίου, άνοδο των μισθών και των ενεργών εισοδημάτων, με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα τεράστιο ζήτημα υποκατανάλωσης των παραγομενων αγαθών. 

Και φυσικά, αυτή η καχεξία, στην κατανάλωση, που είναι προϊόν της μεγίστης και μακροχρόνιας ανισοκατανομής των εισοδημάτων, δεν αντιμετωπίζεται, με την αύξηση της ροπής, προς αποταμίευση. 

Αυτή η ζοφερή κατάσταση αντιμετωπίζεται, με την αναίρεση αυτής της τεράστιας ανισοκατανομής των εισοδημάτων και την μεγάλη αύξηση των μισθών, των συντάξεων και των λοιπών ενεργών εισοδημάτων. Δηλαδή με την αύξηση της ενεργού ζήτησης - ήτοι της κατανάλωσης. 

Ως εκ τούτου, οι οποίες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, δεν είναι ζήτημα κουμπάραδων, αλλά είναι, καθαρά, πολιτικού χαρακτήρα και έχουν να κάνουν, με το επίπεδο ζωής, που είναι διατεθειμένη η πολιτική τάξη, που κυβερνά την χώρα, να διασφαλίσει, στους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. 

Αυτή η διαπίστωση οδηγεί, στην συνεχή δημιουργία κρατικών ελλειμμάτων, για την χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού συστήματος, μια πολιτική την οποία ακολουθεί κάθε χώρα, που χρησιμοποιεί την νομισματοκοπή και ελέγχει τη κυκλοφορία του χρήματος, που εκδίδει. Ή μπορεί να οδηγήσει οποιαδήποτε χώρα, στο να αποφασίσει να καταργήσει την φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές (και εδώ ανοίγει μια πολύ μεγάλη συζήτηση, αφού έχω εκφράσει αρκετές φορές την δική μου γνώμη, υπέρ της κατάργησης κάθε μορφής φορολογίας, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές). 

Αλλά, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτούνται η παύση της στενής διαχείρισης της δημοσιονομικής πολιτικής, που ακολουθείται και η νομισματική ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους. Δηλαδή απαραίτητη προϋπόθεση είναι η έξοδος, από την ευρωζώνη. 

Χωρίς αυτά, ουδέν δέον γενέσθαι. Δύσκολα πράγματα, τα οποία, όμως, ταυτοχρόνως, είναι και απλά... 

Μετά 30 χρόνια "αιχμαλωσίας", από το κράτος, μπορώ να πω ότι ανάσανα. (Αυτό το κράτος, που βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση, από το 1991, θα αργήσει πολύ να διορθωθεί).

Τριάντα χρόνια μετά την (ανοήτως, οικειοθελή) "αιχμαλωσία" μου, από το κράτος, το οποίο βρίσκεται, σε πολύ χειρότερη κατάσταση, από εκείνη την εποχή, μπορώ να πω ότι ανάσανα. 

Πάω για σύνταξη. Αν και φυσικά, αυτό σημαίνει μιαν, άλλου τύπου, εξάρτηση, από το κράτος. Αλλά αυτή η εξάρτηση είναι πολύ πιο χαλαρή. 

Δεν θα πω ότι δεν κατάλαβα το πώς πέρασε ο καιρός. Το πέρασμά του το κατάλαβα και το παρακατάλαβα, όταν, μετά τον διορισμό μου - ύστερα από αντικειμενικό διαγωνισμό -, στο Ταμείο Συντάξεων Αυτοκινητιστών και την παραμονή μου, για σχεδόν 16 χρόνια, σε αυτό το ασφαλιστικό Ταμείο, μεταφέρθηκα, με την ενοποίηση των ΤΕΒΕ-ΤΑΕ-ΤΣΑ, το 2007, στον ΟΑΕΕ και ιδίως, στα τελευταία πέντε τρικυμιώδη χρόνια, από την εποχή, δηλαδή, που, από τον ΟΑΕΕ, μεταφέρθηκα (και με δική μου ευθύνη), στα ενοποιημένα επικουρικά ταμεία, δηλαδή, στο ΕΤΕΑ/ΕΤΕΑΕΠ και από εκεί, πέρυσι, στον e-ΕΦΚΑ. 

Δεν μπορώ να πω ότι τα πρώτα 25 χρόνια δεν είχαν τις δυσκολίες τους. Τις είχαν. Ιδίως, όταν, από το 2010, η πολιτική και η οικονομική ελίτ της χώρας μας έφερε τα Μνημόνια, ως φάρμακο, στα χρεωκοπικά αδιέξοδα, που έμπλεξε η ελληνική οικονομία, ως αποτέλεσμα της κρίσης της ευρωζώνης και της ολέθριας ένταξης της Ελλάδας, σε αυτή την νομισματική ζώνη και την αντικατάσταση της δραχμής των Αθηνών, από το ευρώ της Φραγκφούρτης. 

Αλλά η, εξαιρετικά, δυσάρεστη προσωπική μου περιπέτεια, στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης, κορυφώθηκε μετά την μεταφορά μου, το 2016, από τον ΟΑΕΕ, στο ΕΤΕΑ και το 2017, στο ΕΤΕΑΕΠ, οπότε, ευρισκόμενος, μέσα σε ένα, απίστευτης έκτασης, μαύρο χάλι, αφού το 3ο Μνημόνιο, που συμφώνησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με τους ευρωθεσμούς, διέλυσε, στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης, ό,τι δεν είχαν προλάβει να διαλύσουν ο ΓΑΠ, ο Λουκάς Παπαδήμος και οι σαμαροβενιζέλοι.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οτικυριολεκτικά, υπέστην βλάβη, στην υγεία μου. Βέβαια, δεν ήταν, μόνο, η χαώδης κατάσταση, που δημιούργησε η αδυσώπητη πραγματικότητα των μνημονιακών πολιτικών, στο ΕΤΕΑ/ΕΤΕΑΕΠ και στον ΕΦΚΑ, η αιτία, για την βλάβη της υγείας μου, τα χρόνια αυτά, από το 2017 και μετά. 

Σοβαρό - και προφανώς, κρίσιμο - ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι έμπλεξα με, λειτουργικώς, αγράμματους και ανίκανους τύπους ανθρώπων, που, πέραν από την, εν τοις πράγμασι, διοικητική τους ανικανότητα, ταύτισαν και εξακολουθούν να ταυτίζουν την διοίκηση, με την ανομία και την αυθαιρεσία.

Αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια, όσον αφορά την κατάσταση και την στελέχωση του ελληνικού κράτους, σύμφωνα με αυτά, που έζησα, στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης. 

Τα όσα αναφέρονται, παρακάτω, είναι ένα μικρό δείγμα αυτής της κατάστασης, που επικρατεί, στο κράτος, όπως και του επιπέδου της στελέχωσής του. 

Βέβαια, αλήθεια είναι και το γεγονός πως, παρά το κόστος, που αποκόμισα, ως προς την βλάβη της προσωπικής μου υγείας, δεν το έβαλα κάτω, δεν παρέδωσα τα όπλα και αντιστάθηκα, κατά την τελευταία τριετία (επί ΣΥΡΙΖΑ και επί ΝΔ), όσο μπορούσα, σε όλα τα υπηρεσιακά, αλλά και τα κυβερνητικά επίπεδα, ακόμη και όταν έμεινα μόνος, θεωρούμενος, ως γραφικός, επιδιδόμενος, σε ένα είδος νόμιμου "ανταρτοπολέμου", από τον οποίο πολλά έχασα, πολλά έμαθα, αλλά, σε καμμία περίπτωση, δεν μπορώ να πω ότι πήγε χαμένος. 

Οι αντίπαλοι υπέστησαν απώλειες, που δεν ήσαν λίγες. Άλλωστε, θα υποστούν και άλλες. Και αυτό είναι αρκετό. 

Δυστυχώς, όμως, το κράτος αυτό, το οποίο βρίσκεται, σε πολύ χειρότερη κατάσταση, από αυτήν, που ήταν το 1991, θα αργήσει πολύ να διορθωθεί, παρά τα όποια ισχνά μηχανογραφικά του "επιτεύγματα", αφού έχει καταστεί πολύ λιγότερο λειτουργικό (για την ακρίβεια, έχει καταστεί, εκπληκτικά και δυσάρεστα, δυσλειτουργικό), από τότε... 

3/2008 - 3/2021 : Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε; (Το ακριβό ευρώ, οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ και η παραμονή της ευρωζώνης, στην παγίδα ρευστότητας).

 

Παρατηρώντας τον παραπάνω απογοητευτικό πίνακα της οικονομικής μεγέθυνσης των χωρών της ευρωζώνης, κατά την μακρά χρονική περίοδο Μαρτίου 2008 έως τον αντίστοιχο μήνα του 2021, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πραγματική οπισθοδρομηση των οικονομιών της μεγίστης πλειοψηφίας των χωρών αυτών και ειδικά, την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και την σημαντική καθίζηση των οικονομιών της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, σε όλη αυτή την μακροχρόνια περίοδο. 

Οι λόγοι αυτής της μακροχρόνιας υπανάπτυξης της ευρωζώνης εντοπίζονται, στον κύριο υπεύθυνο αυτής της κατάστασης, που δεν είναι άλλος, από την ίδια την δομή και την διάρθρωση της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης και του ευρώ, το οποίο χρησιμοποιείται, ως κοινό νόμισμα, σε ένα αλλόκοτο, παράταιρο και αταίριαστο σύνολο οικονομιών, για την συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, οι επιπτώσεις τους είναι τοξικές. 

Αυτό συμβαίνει, επειδή το ευρώ, ως νόμισμα, είναι ένα ακριβό νόμισμα, αφού οι κατασκευαστές και οι διαχειριστές του, δεν το μεταχειρίζονται, ως αυτό, που είναι, δηλαδή, ως κοινωνική σύμβαση, αλλά ως ένα αγαθό, το οποίο είναι σπάνιο και ως εκ τούτου (πρέπει να) έχει μεγάλη αξία.

Λέγεται, όμως, ότι αυτός, έστω και προσωρινά, ο ιδιότυπος χρυσούς κανόνας της σύγχρονης εποχής, παρακάμπτεται, λόγω της υγειονομικής κρίσης, με τον COVID-2019, που υποχρέωσε την ΕΚΤ να επεκτείνει τις χρηματικές ροές, στην ευρωζώνη, αναστέλλοντας την πρακτική ισχύ των κανόνων των ευρωσυνθηκών, που επέβαλαν τον "χρυσό κανόνα" του ευρώ. 

Ο ισχυρισμός αυτός έχει μια βάση, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Είναι η μισή αλήθεια και ως εκ των πραγμάτων, έχει ισχυρές δόσεις ψεύδους, αφού το μέσο ευρώ, ήτοι το ευρώ των αγορών, παραμένει να είναι ένα ακριβό νόμισμα. 

Το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι που θα δούμε, σήμερα. 

Είναι γεγονός ότι η ΕΚΤ έσπασε, λόγω των έκτακτων συνθηκών, τις ρυθμίσεις των ευρώ συνθηκών και με το έκτακτο πρόγραμμα PEPP, αγόρασε κρατικά χρέη των χωρών της ευρωζώνης. Μέχρι τώρα, οι συνολικές αγορές κρατικών ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης έφθασαν το 1,1 τρισ. €, ενώ το πρόγραμμα προβλέπει αγορές κρατικών ομολόγων, ύψους 1,85 τρισ. €, με αποτέλεσμα να εκκρεμούν 750 δισ. €, για την ολοκλήρωση του προγράμματος, το οποίο, πιθανώς, θα παραταθεί, όπως φαίνεται και από τις χθεσινές αποφάσεις της ΕΚΤ. Μάλιστα, η ΕΚΤ, το πρώτο τρίμηνο του 2021 προέβη, σε αγορές κρατικών τίτλων, της τάξεως των 80 δισ. €, ανά μήνα, γεγονός που φθάνει αυτού του είδους τις πράξεις, στα μεγαλύτερα μεγέθη, από τον Ιούλιο του 2020. 

 Έτσι η ΕΚΤ αγόρασε κρατικό χρέος, τους δύο τελευταίους μήνες, ίσο με 5 φορές τις συνολικές εκδόσεις κατοίκων ομολόγων της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενώ υπήρξε γαλαντομα και για το ελληνικό κρατικό χρέος, αγοράζοντας, από τον ΟΔΔΗΧ, περίπου, 26 δισ. €, από τον Μάρτιο του 2020, μέχρι τον Μάιο του 2021, ξεπερνώντας κατά πολύ τις εκδόσεις του ελληνικού κρατικού χρέους, σε αυτό το χρονικό διάστημα. 

Πάρα ταύτα, όμως, η ευρωζώνη βυθίστηκε, σε βαθειά οικονομική κρίση, το 2020, συρρικνουμενη, κατά - 6,8%. Και μάλιστα, κατά πολύ περισσότερο από τις ΗΠΑ (-3,2%), την Ιαπωνια (-4,8%), ενώ η Κίνα εμφανίζεται με θετικό ρυθμό ανάπτυξης (+2,3%), όπως και η Τουρκία (+1,8%).

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε, στην ευρωζώνη; 

Απλούστατα, τα χρήματα, που επενδύθηκαν όλη αυτή την περίοδο, είναι πολύ λίγα, πήγαν, για να πληρωθούν παλαιότερα δάνεια και φυσικά, οι καταναλωτές υπήρξαν υποτονικοί, στις αγορές τους, την ίδια στιγμή, που τα μέτρα έπλητταν, απ' ευθείας, την παραγωγή, ενώ τα κράτη υπήρξαν φειδωλά, έως ανύπαρκτα, στις δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες, φυσικά, θα έπρεπε να αυξηθούν, κατά πολύ περισσότερο, για να αντιμετωπίσουν την πτώση του ιδιωτικού τομέα, την οποία, ανοήτως, προκάλεσαν οι ευρωζωνίτες. 

Αυτή η πραγματικότητα είναι που επιτρέπει, στο μέσο ευρώ των συναλλαγών, να παραμένει ακριβό νόμισμα. Και μάλιστα, επαρκώς, φθηνό, για την γερμανική οικονομία και δυσχερώς, ακριβό, για την συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων οικονομιών της ευρωζώνης, παρά τις όποιες παρεμβάσεις της ΕΚΤ, αφού η ευρωζώνη παραμένει να είναι εγκλωβισμένη στην κλασική παγίδα ρευστότητας, για την οποία έχει μιλήσει ο John Maynard Keynes.

Και φυσικά, αυτό συμβαίνει, επειδή οι καταναλωτές βρήκαν περιορισμούς, στην πρόσβαση τους, στις αγορές προϊόντων, αλλά και επειδή παραμένουν επιφυλακτικοί, κάνοντας οικονομίες, περικοπτοντας την κατανάλωση και ενισχύοντας την αποταμίευση, παρά τα, ουσιαστικώς, μηδενικά επιτόκια. 

Αλλά και αν δεχθούμε ότι βρισκόμαστε, στο τέλος της υγειονομικής κρίσης, το μέλλον της κατανάλωσης δεν αναμένεται να είναι λαμπρό. 

Η ιλιγγιώδης αύξηση των διεθνών ναύλων και η πολύ μεγάλη αύξηση των τιμών, σε πρώτες ύλες και στα έτοιμα προϊόντα, θα μετακυληθούν στην κατανάλωση. Αυτή η εξέλιξη, που προέκυψε, από την αναμενόμενη αύξηση της ζήτησης, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα γίνει αποδεκτή, από τους καταναλωτές, οι οποίοι, λόγω του χαμηλού εισοδηματικού επιπέδου τους, δεν πρόκειται να αποδεχθούν τις όποιες νέες αυξημένες τιμές, τις οποίες, προφανώς, δεν θα μπορούν να πληρώσουν. 

Έτσι, παρά το γεγονός ότι αναμένεται μια, όχι ασήμαντη, αύξηση του ευρωζωνικού ΑΕΠ, την προσεχή διετία, αύξηση αυτή θα κρατήσει την ευρωζώνη, εντός της παγίδας ρευστότητας. 

Με λίγα λόγια :

Η ευρωζώνη ώδινεν όρος και έτεκεν μυν... 

• Έ

Μάρτιος 2021 : Στα 380,80 δισ. € ανέβηκε το κοντέρ του ελληνικού δημόσιου χρέους. Πόσο επικίνδυνο είναι; Δεν είναι επικίνδυνο, όσο η ΕΚΤ αγοράζει τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. (Αν πάψει όμως)...

Όπως μας λέει η ΕΛΣΤΑΤ, το ελληνικό δημόσιο χρέος, στο τέλος του α' τριμήνου του 2021, έφθασε στα 380,80 δισ. €, εκ των οποίων τα 244,31 δισ. € είναι το χρέος προς τους ευρωθεσμούς και το ΔΝΤ και τα 74,28 δισ. €, είναι ένα, εν πολλοίς, νεοδημιουργηθέν δημόσιο χρέος, από ελληνικά κρατικά ομόλογα, το 70% - και περισσότερο - των οποίων, βρίσκονται στα αποθέματα της ΕΚΤ. 

Από την άλλη πλευρά, τα, διαρκώς, ανακυκλουμενα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού κράτους φθάνουν τα 12,20 δισ. €

Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος φθάνει, πλέον, στα 229,6% του ελληνικού ΑΕΠ - χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα έντοκα γραμμάτια. 

Η πανδημία είναι ένας σημαντικός λόγος, για αυτή την αύξηση του δημοσίου χρέους, που έφεραν τα αυξημένα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, λόγω των εκδόσεων των κρατικών ομολόγων, τα οποία, μόνο, στο α' τρίμηνο του 2021, έφθασαν στα 6,79 δισ. €. Μάλιστα, για εφέτος, προβλέπεται ένα πρωτογενές έλλειμμα, στον κρατικό προϋπολογισμό, της τάξεως του 7,25%, ενώ, το 2022, προβλέπεται να πέσει, στο 1%. 

Πολύς λόγος γίνεται, για την τύχη του δανείου (κοντά στα 35, με 40 δισ. €), που υποτίθεται ότι δόθηκε το 2018, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στα πλαίσια του ντροπαλού 4ου Μνημονίου, που συμφώνησε, τότε με τους ευρωθεσμούς. 

Η τύχη αυτού του δανείου αγνοείται, αν και ο Σπύρος - Άδωνις Γεωργιάδης ισχυρίζεται ότι αυτό το "μαξιλαράκι" δεν πειραχτηκε, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν αποκλείεται ο υπουργός Ανάπτυξης να λέει - ή να μισολέει - την αλήθεια, διότι η διαχείριση και η διάθεση οποιουδήποτε ποσού, από αυτό το δάνειο, απαιτεί και την έγκριση των ευρωθεσμών. Και φυσικά, δεν αποκλείεται να έχει δοθεί η απαραίτητη έγκριση, για την εκταμίευση κάποιων ποσών. 

Η παρούσα κυβέρνηση, όμως, κρατάει μυστικό, ως προς την διαχείριση αυτού του υποτιθέμενου δανειστικού μαξιλαριού, προφανώς, σε συνεργασία, με τους ευρωθεσμούς, προκειμένου οι διεθνείς χρηματαγορές να μην γνωρίζουν τα αποθεματικά του ελληνικού κράτους. 

Όμως, πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το δημόσιο χρέος των 380,80 δισ. €; 

Δεν είναι επικίνδυνο το χρέος αυτό, όσο η ΕΚΤ αγοράζει, στην δευτερογενή αγορά, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Δηλαδή, για όσο χρονικό διάστημα, η ΕΚΤ δεν διαπράττει τις καταστροφικές ανοησίες του 2009. 

Αν, όμως, κάποια στιγμή, η ΕΚΤ επανέλθει στην πολιτική της μη αγοράς των ελληνικών κρατικών ομολόγων, για να πιέσει την όποια ελληνική κυβέρνηση να εξαφανίσει τα πρωτογενή κρατικά ελλείμματα και μα εφαρμόσει τους κανόνες των ευρωσυνθηκών, η κατάσταση θα γίνει ζόρικη, διότι ο ελληνικός δημοσιονομικός χώρος, για επενδύσεις και άλλες δαπάνες, είναι, εξαιρετικά, στενός. 

Και αυτό το γεγονός είναι η βασική αιτία, που η ελληνική οικονομία, εντός της ευρωζώνης, θα εξακολουθήσει, μακροπρόθεσμα, να σέρνεται, παρά το γεγονός ότι, για το 2021, προβλέπεται ανάπτυξη του ΑΕΠ, κατά 3,5% και το 2022, ανάπτυξη κατά 5%, που όμως θα αφήνει ένα κενό υπανάπτυξης, σε σχέση, με την, προ της πανδημίας, περίοδο, που μπορεί να φθάσει  ακόμη και στο 3% του ΑΕΠ του 2019.

Το τι μέλλει γενέσθαι, είναι κάτι που θα το δούμε. 

Πρέπει να πέσει μεγάλη πείνα, για να δαμαστεί η Κίνα. (2020 : Στο 2,3% έπεσε το ποσοστό ανάπτυξης του κινεζικού ΑΕΠ, αλλά η Δύση αντιμετώπισε βαθειά οικονομική κρίση, ενώ η ανακοπή της ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας δεν είναι διατηρήσιμη).

Περνώντας,  μέσα στο 2020, την πρώτη φάση της υγειονομικής κρίσης, με αφορμή τον ιό COVID-2019, ήλθε η ώρα να κάνουμε την απαραίτητη πρώτη αποτίμηση των, προφανώς, δυσμενών επιπτώσεων της ηθελημένης διόγκωσης της κρίσης αυτής, σε επίπεδο παγκόσμιας οικονομίας. 

Ας δούμε, λοιπόν, την ποσοστιαία εξέλιξη του ΑΕΠ μιας σειράς χωρών, σε Δύση και Ανατολή, για να έχουμε μια σαφή εικόνα του τι έχει συμβεί :

Κίνα +2,3% 

ΗΠΑ -3,2%,

Γερμανία -5,1%, 

Γαλλία -8,3%, 

Ιταλία -8,8% 

Ισπανία -11%, 

Ιαπωνία -4,8% 

Ρωσία -3%, 

Τουρκία +1,8%.

Όπως έχουμε πει, η κρίση του COVID-2019, η οποία έχει πραγματικό υπόβαθρο, χρησιμοποιήθηκε, μέσω της διόγκωσης και των υπερβολών, στα ληφθέντα μέτρα, ως εργαλείο, για την συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου και το απότομο φρενάρισμα της αναπτυξιακής πορείας της οικονομίας της Κίνας, με όποιο κόστος για τις οικονομίες της Δύσης.

Με δεδομένα τα παραπάνω στοιχεία, η προσωρινή αλήθεια είναι ότι το τμήμα των στρατηγιστών των δυτικών ελίτ, που υποστηρίζει την δραστική μείωση του παγκόσμιου εμπορίου, προκειμένου να δαμαστεί η ταχύτατη ανάπτυξη της Κίνας και να να ανασχεθεί η ανεξέλεγκτη πρωτοκαθεδρια της, στο όχι μακρινό μέλλον, κατάφερε να κατεβάσουν, σημαντικά, την αύξηση του κινεζικού ΑΕΠ, από το 6,8%, το 2019, στο 2,3%, το 2020.

Αυτό το ποσοστό ανάπτυξης μπορεί να είναι θετικό και να απέχει, μακράν, των αρνητικών ποσοστών των οικονομιών της Δύσης, είναι, όμως, το χαμηλότερο ποσοστό ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας, από το 1976, που πέθανε ο Μάο Τσετουνγκ. Και φυσικά, αυτό το γεγονός πρέπει να ληφθεί υπόψιν, με δεδομένο το ότι, με την, εν πολλοίς, τεχνητή διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του Σεπτεμβρίου του 2008, η Δύση κατάφερε να ρίξει, μακροπροθεσμα, τον ρυθμό ανάπτυξης του κινεζικού ΑΕΠ, από το 12%, στο 6,8%.

Είναι, όμως, δυνατό να διατηρηθεί, επί μακρόν, αυτός ο χαμηλός ρυθμός ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας;

Δεν φαίνεται να είναι, εάν λάβουμε υπόψη, τον φρενήρη ρυθμό ανάπτυξης του κινεζικού ΑΕΠ, κατά το β' εξάμηνο του περασμένου έτους. 

Η κινεζική οικονομία έχει ξαναφουλάρει τις μηχανές της και φαίνεται ότι επανέρχεται, στους προηγούμενους ρυθμούς ανάπτυξης. Έτσι, με δεδομένο ότι η κρίση του COVID-2019 έχει πεπερασμένα όρια, η παραμονή των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας, σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα του 2,3%, δεν αποτελεί πιθανό σενάριο, για το μέλλον.

Κακά τα ψέμματα, αλλά η ραγδαία υποβάθμιση της κινεζικής οικονομικής μεγέθυνσης, απαιτεί μια τεράστια μείωση του παγκόσμιου εμπορίου.

Πρέπει να πέσει μεγάλη πείνα, για να δαμαστεί η Κίνα.

Και η κρίση του COVID-2019 δεν είναι επαρκής, για έναν τέτοιο στόχο. 

Απρίλιος 2021 : Στο -0,3% συνεχίζει ακάθεκτος ο αποπληθωρισμός, ενώ η χώρα βαδίζει προς επίταση της διαρπαγής της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας και την διάλυση του τραπεζικού συστήματος.

 

Όπως βλέπουμε και από τα στοιχεία του Απριλίου του 2021, που δημοσιοποιεί η ΕΛΣΤΑΤ, ο αποπληθωρισμός των τιμών, στην ελληνική οικονομία, καλά κρατεί. 

Προφανώς η εγκληματική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, που, παρά τα όσα λέγονται, εξακολουθεί να περιορίζει και να αναστέλλει την δημιουργία ενεργού χρήματος, έχει παίξει τον δικό της σημαντικό ρόλο, σε αυτή την εξέλιξη, αλλά το πρόβλημα δεν περιορίζεται, μόνο, στην σταθερή, διαχρονικά, υποχρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, η οποία είναι προϊόν της ανικανότητας του τραπεζικού συστήματος να την χρηματοδοτήσει, εξ αιτίας της αύξησης των αναγκών της εξυπηρέτησης των δανείων των τραπεζών και των επιχειρήσεων και της φορολογίας, που παραμένει, σταθερά, υψηλή. 

Η ΕΚΤ και οι κυβερνήσεις της "Ευρωπαϊκής Ένωσης" και φυσικά, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, με τα περιοριστικά μετρ, για την αντιμετώπιση του COVID-2019, στραγγάλισαν την πραγματική παραγωγή και αυτό, αντί να οδηγήσει, σε μια αύξηση των τιμών, λόγω της περιορισμένης προσφοράς και των παροχών, που έκαναν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, σε μια κάποια αύξηση των τιμών, οδήγησε, λόγω της πραγματοποιημένης υποκατανάλωσης της κοινωνίας, σε συνεχή αποπληθωρισμό (-0,3% τον Απρίλιο). 

Φυσικά, οι εντόπιοι κυβερνώντες μπορούν να ισχυρισθούν ότι, εάν δεν έδιναν τα επιδόματα, που έδωσαν, στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, οι τιμές θα κατρακυλούσαν, σε απίστευτα επίπεδα. Και αυτό είναι αλήθεια, αφού, παράλληλα, θα κατρακυλούσε, αναλόγως, και η κατανάλωση. 

Όμως, αυτός ο ισχυρισμός δεν τους σώζει, διότι τα έκαναν, κυριολεκτικά, μαντάρα, αφού ο αποπληθωρισμός, η επιδοματική πολιτική και η πτώση της πραγματικής παραγωγής (του ΑΕΠ), στα επίπεδα του -11%, είναι μεγέθη αφύσικα, σε μια στοιχειωδώς, λειτουργούσα οικονομία. 

Προφανώς, με την άρση των περιοριστικών μέτρων, που ξεκίνησε στις αρχές του τρέχοντος μηνός, η κατάσταση θα βελτιωθεί, αλλά οι προσδοκίες δεν πρέπει να είναι μεγάλες, με δεδομένο το συντριπτικό πλήγμα, που δέχτηκε το ελληνικό ΑΕΠ, το 2020, ένα ΑΕΠ, το οποίο ήταν, ήδη, αναιμικό, όλη την προηγηθείσα δεκαετία του 2010.

Με δεδομένη την, διαρκώς, μειούμενη χρηματοδότηση του ιδιωτικού και κυρίως, του δημόσιου τομέα (το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε, κατά 22,5 δισ. €, κατά την, έως τώρα, περίοδο της υγειονομικής κρίσης), την μεγέθυνση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και την αύξηση των χρεών προς το δημόσιο, είναι σίγουρο ότι αυτή η μοιραία κατάληξη των ακολουθούμενων πολιτικών, θα επιτείνει την διαρπαγή της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας και την διάλυση του τραπεζικού συστήματος, όπως το ξέρουμε, μέχρι σήμερα.