2001 - 2021 : Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ αποχωρούν, τρέχοντας, ηττημένοι, από το Αφγανιστάν, την ίδια ώρα, που καμώνονται ότι θα υπερασπιστούν την Ουκρανία. (Ιστορίες για γέλια και για κλάματα)...

Και όμως, οι Ταλιμπάν νίκησαν... 

Ότι η ηγεσία των ΗΠΑ αποτελείται, από παραζαλισμένα κοτόπουλα και το ΝΑΤΟ είναι ανύπαρκτο, σαν πραγματική στρατιωτική δύναμη, το έχουμε γράψει πολλές φορές και η τωρινή, άρον - άρον, διακήρυξη του Jo Biden ότι τα αμερικανικά στρατεύματα, όπως και αυτά του ΝΑΤΟ, θα αρχίσουν να φεύγουν, πριν από την 1η Μαΐου και χωρίς προϋποθέσεις, από το Αφγανιστάν, έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

Θα φύγουν, λέει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, μέχρι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, χωρίς προϋποθέσεις, διότι το να τεθούν προϋποθέσεις, για την απόσυρση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων, είναι ένας τρόπος για να μην φύγουν, ποτέ.

Με λίγα λόγια οι Αμερικανονατοϊκοί την κοπανούν από το Αφγανιστάν ηττημένοι και εξευτελισμένοι, αφήνοντας, πίσω τους ερείπια, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, μετά από έναν 20ετή πόλεμο, όπου σπαταλήθηκαν, πάνω από 10 τρισ. $, οδηγώντας στο, περίπου, άτακτο φευγιό των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και στην περιφανή νίκη των Ταλιμπάν, εναντίον των οποίων έγινε ο πόλεμος αυτός.

Αυτό που θα ακολουθήσει θα μοιάζει πολύ, με όσα συνέβησαν στην Σαϊγκόν, τον Απρίλιο του 1975. Οι Αμερικανοί και οι νατοϊκοί θα φύγουν, όπως - όπως και θα αφήσουν τους ντόπιους συνεργάτες τους, στην κακή τους τύχη, την οποία τους ετοιμάζουν οι Ταλιμπάν, αφήνοντας στην άκρη, τις όποιες δεσμεύσεις είχαν αναλάβει, έναντι αυτών.

Κάπως έτσι και με αυτή την συμπεριφορά, το τσούρμο, που διοικεί την Ουάσινγκτων και την Δύση, στο σύνολό της, προσπαθεί να πείσει ότι θα υπερασπιστεί την Ουκρανία, αν και όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίσει να την διαμελίσει.

Πραγματικά, ο Jo Biden και το συνάφι του ειναι, για γέλια και για κλάματα. Και θα ακολουθήσουν σκηνές απείρου κάλλους, εάν η Μόσχα πράξει αυτό, που έπρεπε να πράξει και το οποιο δεν έπραξε, στην Ουκρανία, το 2014.

Ίδωμεν...

Τα ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια, στον ευρωπαϊκό χώρο, εν όψει της αναζωπύρωσης του ουκρανικού ζητήματος. (Οι Αμερικανοί είναι κότες, αλλά)...

Θα τολμήσουν ο Jo Biden και οι επιτελείς του να παρέμβουν, στρατιωτικά, για να βοηθήσουν το Κίεβο, εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποφασίσει να καταστρέψει το ουκρανικό κράτος, όπως, ρητά, έχει δηλώσει ο Σεργκέι Λαβρώφ;

Ούτε στα αστεία, δεν σκέπτεται ο "κοιμισμένος Jo" οποιαδήποτε τέτοια πιθανότητα. Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού οι, μεν, Αμερικανοί είναι, όπως και άλλες φορές γράψει, κότες και οι, δε, νατοϊκοί ανύπαρκτοι, μετά την ρωσική απειλή ότι η Μόσχα θα λάβει έκτακτα μέτρα, εάν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ τολμήσουν να εμπλακούν, στρατιωτικά, για να αποκρούσουν μια πιθανή ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία.

Τότε, γιατί η νέα αμερικανική κυβέρνηση ενθαρρύνει την επιθετική συμπεριφορά της ουκρανικής ηγεσίας, έναντι των de facto αποσχισθεισών νοτίων ουκρανικών επαρχιών;

Μπορεί η αμερικανική ηγεσία να αποτελείται, από κότες, αλλά οι Αμερικανοί ηγέτες δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν ότι, εάν αναμειχθούν, στρατιωτικά, θα συντριβουν, αλλά ενθαρρύνουν τον (αφελή;) πρόεδρο της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκυ, στο να ονειρεύεται ότι μπορεί να καταλάβει τις αποσχισθείσες επαρχίες, η και να ανακαταλάβει την ... Κριμαία, προφανώς, έχουν ευρύτερα γεωστρατηγικά σχέδια και φυσικά, θα αφήσουν το ουκρανικό κράτος έρμαιο, στις ορέξεις της ρωσικής ηγεσίας, εάν η ηγεσία του Κιέβου διαπράξει την ανοησία να υπερβεί τα εσκαμμένα.

Τι φαίνεται ότι επιδιώκει η Ουάσινγκτον;

Αυτό, που φαίνεται να επιδιώκει, είναι  να αλλάξει, ριζικά, η επικρατούσα κατάσταση, στην Ευρώπη, στην οποία επιθυμεί να εγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς, για να αποκρουσθεί η "ρωσική επιθετικότητα", αφού η ύπαρξή της θα έχει επιβεβαιωθεί, στην Ουκρανία.

Αυτή η στρατηγική, όμως, δεν είναι αρεστή, ούτε επιθυμητή, στο Παρίσι και στο Βερολίνο, που δεν θέλουν να βρεθούν οι ευρωπαϊκές πόλεις, στο στόχαστρο των αντίστοιχων  ρωσικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Και φυσικά, δεν επιθυμούν να ξανασφίξει η αμετροεπής αμερικανική ηγεμονία, στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως είχε συμβεί, επί της εποχής της "Σοβιετικής Ενωσης".

Για τους λόγους αυτούς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν επιτίθεται, στην Ουκρανία, αν και είναι πανέτοιμος να το πράξει, εάν και όποτε κρίνει ότι θα χρειασθεί. Και για τους ίδιους λόγους, ο Emmanuel Macron και η Angela Merkel προσπαθούν να συνετίσουν την ουκρανική ηγεσία, κόβοντας, προφανώς, τις ελπίδες της, για εμπλοκή του ΝΑΤΟ, σε μια σύρραξη, ανάμεσα, στο Κίεβο και την Μόσχα.

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο Πούτιν έπρεπε να καθαρίσει το ουκρανικό ζήτημα τον Φεβρουάριο του 2014. Τώρα έχει μια νέα ευκαιρία. 

Το τί μέλλει γενέσθαι, είναι κάτι που θα περιμένουμε να το δούμε.

Θα κάνει βουλευτικές εκλογές, μέσα, στο 2021, ο Κυριάκος Μητσοτάκης; (Η ανυπαρξία αντιπάλων του επιτρέπει να κάνει ό,τι επιθυμεί).

Θα προσφύγει, σε βουλευτικές εκλογές, μέσα στο 2021, ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, αφού η ανυπαρξία των πολιτικών του αντιπάλων του επιτρέπει να ελιχθεί, όπως ο ίδιος επιθυμεί και είτε να προσφύγει, σε εκλογές, με σκοπό να παρατείνει την παραμονή του, στην πρωθυπουργία, μέχρι το 2025, είτε να μην διαλύσει την παρούσα βουλή και να συνεχίσει να κυβερνά και το 2022, ενισχυμένος, πολύ περισσότερο, από το γεγονός ότι οι ευρωζωνίτες δεν πρόκειται να εφαρμόσουν το Σύμφωνο Σταθερότητας το 2021 και αυτό θα το επαναλάβουν και κατά το επόμενο έτος.  

Άλλωστε, γιατί να προσφύγει, σε εκλογές, εφέτος, με μια οικονομική κρίση της τάξεως του -9,6% (και στην πραγματικότητα, πέραν του -11%), ενώ μπορεί να ελπίζει, σε μια βελτίωση – έστω και μικρή – των οικονομικών μεγεθών της χώρας, το 2022 και το 2023;  

Ο πρωθυπουργός θα μπορούσε, βέβαια, να προσφύγει, σε εκλογές, εάν οι προβολές, που κάνει στο μέλλον, δείξουν ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν, ή ότι δεν θα βελτιωθούν. Και αυτό το σενάριο δεν μπορεί να αποκλεισθεί, αλλά, σε μια κοινωνία, όπου όλοι θεωρούνται αναξιόπιστοι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί, ως ένας μονόφθαλμος, να κυριαρχεί, επί των τυφλών και να αντιμετωπίζει, με μεγάλη αισιοδοξία, την προσφυγή, στις κάλπες, εάν και όταν την αποφασίσει.

Στην παρούσα φάση, θέλει να λήξει την καραντίνα, που έχει επιβληθεί, λόγω του κορωνοϊού, όμως, οι αριθμοί των κρουσμάτων δεν τον βοηθούν. Αλλά, μόνο, με την – με κάποιο τρόπο – λήξη της καραντίνας, μπορεί να προχωρήσει, στην προκήρυξη βουλευτικών εκλογών, εντός του 2021, ή του 2022. 

Το πόσο θα κρατήσει αυτή η γενικευμένη απογοητευτική κατάσταση, στην ελληνική κοινωνία, είναι κάτι που παραμένει και θα παραμείνει, για καιρό, άγνωστο. 

Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, με την αποδοχή της πολιτικής της ΤΙΝΑ (‘‘There is no alternative’’), παγίωσε αυτό το κλίμα της γενικευμένης απογοήτευσης και της παθητικότητας, στην μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας και τώρα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, απλώς, δρέπει τους κοινωνικούς και πολιτικούς καρπούς αυτής της αποδοχής.

Και εδώ, που τα λέμε, είναι απίστευτο και κυριολεκτικά, εκπληκτικό το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποια, έστω υποτυπώδης, αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας, μπροστά, σε αυτή την κρίση. Εμείς οι παλαιότεροι δεν μπορούσαμε, καν, να υποψιαστούμε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί. Και όμως, συμβαίνει, με δεδομένη την παρατεταμένη και σαρωτική οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010. 

Αυτό το δυσμενές κλίμα δεν είναι καθόλου εύκολο να σπάσει και δεν υπάρχει καμμία εγγύηση, για το πότε, ακόμη και για το, εάν αυτό πρόκειται να συμβεί, αφού απλώς, η ελληνική κοινωνία, όπως συμβαίνει, σε πολλές παρακμιακές κοινωνίες, μπορεί να συνεχίσει να σέρνεται, χωρίς σταματημό. Και ο κατήφορος να μην έχει ορατό τέλος. 

Δυστυχώς…

1821 - 2021 : Μια ψύχραιμη εκτίμηση, για την ελληνική επανάσταση, 200 χρόνια, μετά. (Κακά τα ψέμματα. Χωρίς την Ρωσία δεν θα είχε γίνει τίποτε).

Αποπειρώμενοι να μιλήσουμε, ψύχραιμα, για τα 200 χρόνια, από την ελληνική επανάσταση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγώνας, κατά των "Περσιάνων" κατακτητών εκείνης της εποχής, δεν κρίθηκε, μόνο, στο αιματηρό πεδίο των μαχών, στον ελλαδικό χώρο.

Προφανώς, η ελληνική κοινωνία, χωρίς την επανάσταση, δεν θα μπορούσε και δεν επρόκειτο, ποτέ, να απελευθερωθεί, από τους Οθωμανούς, αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι, χωρίς την βοήθεια του εξωτερικού παράγοντα, η ελληνική επανάσταση δεν επρόκειτο να ευδοκιμήσει, αφού αυτό προέκυπτε, από την αδυσώπητη πραγματικότητα, ιδίως, όταν τα αιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ πασά, εισέβαλαν, στον απαλευθερωμένο ελληνικό χώρο και ουσιαστικά, στην μεγίστη πλειοψηφία του, τον κατέλαβαν.

Αυτό, που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι ότι, ακόμη και μετά την μεγάλη ήττα και την βύθιση του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, στο Ναυαρίνο, από τους στόλους των τρι μεγάλων δυνάμεων εκείνης της εποχής, η Υψηλή Πύλη, στην Κωνσταντινούπολη και ο σουλτάνος Μαχμούτ Β', δεν υποχώρησαν και ο στρατός του Ιμπραήμ εξακολούθησε να λυμαίνεται την Πελοπόννησο. Παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι η ναυμαχία στο Ναυαρίνο, η αιτία, για την επικράτηση της ελληνικής επανάστασης. 

Έτσι, κάπου εδώ, φθάνουμε, στην επιρροή του εξωτερικού παράγοντα, στην επικράτηση της ελληνικής επανάστασης. Και φυσικά, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η επιρροή αυτή υπήρξε, εξόχως, ανισοβαρής, αφού η Αγγλία υπήρξε εχθρική, στην ελληνική επανάσταση, την οποία θεωρούσε, σωστά, ως υποκινούμενη από την Ρωσία και στην συνέχεια (όπως και η Γαλλία των Βουρβώνων), αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, που δημιούργησε η επικράτηση της επανάστασης, χωρίς όμως να επιδιώκει την διάσπαση του οθωμανικού χώρου και περιοριζομενη, στην υποστήριξη ενός καθεστώτος αυτονομίας, υποτελούς, στην Υψηλή Πύλη. 

Κακά τα ψέμματα. Χωρίς την Ρωσία, δεν επρόκειτο να γίνει τίποτε. Η οθωμανική ελίτ παρέμεινε, σταθερή, στην γραμμή της κατάπνιξης της ελληνικής επανάστασης, διότι έβλεπε ότι μπορούσε να την επιτύχει. 

Τότε ήταν, που έκανε το λάθος να κλείσει τα στενά του Βοσπόρου, πλήττοντας την Ρωσία και το διεθνές εμπόριο, με αποτέλεσμα να επιτεθεί η Μόσχα, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δείξει, στην πράξη, ότι αυτή ήταν, απολύτως αδύναμη, αφού, σε αυτόν τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29, ο ρωσικός στρατός έφθασε έξω από την Κωνσταντινούπολη, υποχρεώνοντας την Υψηλή Πύλη, στις 14/9/1829, να υπογράψει την Συνθήκη της Αδριανουπόλεως, στην οποία ο σουλτάνος αποδεχόταν την αυτονομία της Ελλάδας. 

Οι εξελίξεις αυτές έφεραν τον πανικό, στο Λονδίνο, το οποίο έβλεπε ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν είχε μέλλον, με αποτέλεσμα η Αγγλία να αποδεχθεί και να προτείνει την δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το οποίο, καθόλου αβάσιμα, ελπιζε ότι μπορούσε να το ελέγξει, παρά το γεγονός ότι, στην συγκεκριμένη συγκυρία, υποχρεώθηκε να δεχτεί τον πραγματικό αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ως κυβερνήτη του ελληνικού κράτους, αφήνοντάς το, σε εκείνη την φάση, υπό την ρωσική επιρροή. 

Κάπως έτσι, η επίσημη τουρκική ιστοριογραφία, αναφερόμενη, στην ελληνική επανάσταση ομιλεί, για ραδιουργίες των ξένων και εν μέρει, έχει δίκιο. Αλλά εκεί που έχει άδικο, είναι το ότι αρνείται να δει πως η τουρκική διοίκηση είναι εκείνη που έκανε επιρρεπείς την ελληνική ελίτ και τον ελληνικό πληθυσμό, στην προσφυγή, στην επαναστατική διαδικασία, που κατέληξε, στην πρωτοφανή απόσχιση του ελλαδικού χώρου, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την δημιουργία του πρώτου ανεξαρτήτου κράτους, σε πρώην εδάφη της. 

Αυτή είναι η αλήθεια, για την επικράτηση της ελληνικής επανάστασης, την οποία αλήθεια είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε, χωρίς αυτό να μειώνει, καθόλου τους αγώνες εκείνης της γενιάς των Ελλήνων. 

Κάθε άλλο..

Η κοινωνική δυσαρέσκεια, κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, απλώνεται, αλλά δεν βρίσκει μέσα και εργαλεία, για να εκφραστεί και να συλλογικοποιηθεί.

Η δυσαρέσκεια, που απλώνεται, στην ελληνική κοινωνία, για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθίσταται, όσο περνάει ο καιρός, εντεινόμενα έκδηλη, εξ αιτίας των, εδώ και έναν χρόνο, επίμονων, αλλά και συγχρόνως, αποτυχημένων περιοριστικών πολιτικών, για την αντιμετώπιση του COVID-2019, αλλά, συνάμα, είναι και αναποτελεσματική, αφού δεν υπάρχει και δεν δημιουργείται ένας πολιτικός, ή κοινωνικός φορέας, ή και περισσότεροι του ενός, που να μπορούν να καρπωθούν και να εκφράσουν αυτή την δυσαρέσκεια. 

Δεν αποκλείεται, στο μέλλον και εφόσον η κυβέρνηση, επιμείνει, στην ασκούμενη αδιέξοδη περιοριστική πολιτική της, οι απούσες, τώρα, πολιτικές και κοινωνικές συσσωματώσεις, που θα συλλογικοποιήσουν και θα εκφράσουν την συσσωρευόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, κάποια στιγμή να εμφανισθούν, αλλά αυτό, μέσα στο κλίμα, που υπάρχει, είναι, ιδιαιτέρως, αμφίβολο, λόγω της παθητικότητας, που επικρατεί, στον πληθυσμό, ο οποίος παραμένει εγκλωβισμένος, στην αντίληψη, που έχει τις απαρχές της, στην εποχή του Ιουλίου – Αυγούστου 2015 και στην κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε έσβησαν οι ελπίδες, για μια ριζοσπαστική αλλαγή και σχηματίστηκε η πεποίθηση ότι αυτές οι πολιτικές, που ασκούνται, είναι οι μόνες, που μπορεί, εν τοις πράγμασι, να ασκηθούν, όσο δυσάρεστες και αν είναι αυτές. Και όσο δυσάρεστη και αν είναι αυτή η διαπίστωση. 

Στην χειρότερη περίπτωση, αν η παρούσα κοινωνική παθητικότητα συνεχισθεί, είναι πιθανό να επανεμφανισθούν φαινόμενα τύπου Βασίλη Λεβέντη, τα οποία, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να έχει τα μακροχρονίζοντα χάλια, που έχει, ουδόλως, ενοχλούν την παρούσα κυβέρνηση και το σύστημα, που την στηρίζει. (Εκτός, εάν το εκλογικό σώμα ψηφίσει χαοτικά, όπως έπραξε τον Μάϊο του 2012). 

Το αστείο είναι ότι, εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάποια στιγμή, στο κοντινό μέλλον, άρει τις απαγορεύσεις και επιτρέψει το άνοιγμα των καταστημάτων και της αγοράς, θα μπορέσει να σπάσει, σημαντικά, αυτό το κλίμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας και να περιορίσει τις απώλειες, που, προφανώς, έχει.

Δύσκολο. Αλλά όχι απίθανο.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο"Λουκάς" της 17N, λύγισε και έκανε πίσω, σταματώντας την αδιέξοδη απεργία πείνας. Και έπραξε σωστά.

8/12/2003 : Γυρνώντας πίσω, 17 χρόνια και 3 μήνες, στα στιγμιότυπα, από την δικαστική απόφαση, στην πρώτη δίκη της 17Ν, δεν μπορούμε να μην διαπιστώσουμε τα θεωρητικά και τα πραγματικά αδιέξοδα της δράσης της...

Η λήξη της απεργίας πείνας και ο μη θάνατος του Δημήτρη Κουφοντίνα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο πρωθυπουργός αντιμετώπισε την υπόθεση της απεργίας πείνας του "Λουκά" της 17Ν, με μη ουσιώδη πολιτικά αντανακλαστικά και είχε κύριο κίνητρο την εκδίκηση, για τον φόνο του Παύλου Μπακογιάννη, όπως, άλλωστε, έχω, πρόσφατα, γράψει.Τον λύγισε και τον νίκησε, μεν, αλλά αυτό, κάλλιστα, θα μπορούσε και να μην συμβεί. 

Λέγεται ότι, προκειμένου να συσπειρώσει την ακροδεξιά βάση του κόμματός του, όπου έχει διαρροές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα άφηνε τον Δημήτρη Κουφοντίνα να πεθάνει, για ένα απλό διαδικαστικό και καθόλου ουσιαστικό ζήτημα, διότι, κακά τα ψέματα, το ζήτημα του, αν ο Κουφοντίνας συνέχιζε την κράτησή του, στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως ζητούσε ο ίδιος, ή στις φυλακές Δομοκού, που ήθελε η κυβέρνηση, δεν είναι θέμα ουσίας. Κάλλιστα, μπορούσαν να τον στείλουν, στον Κορυδαλλό και το θέμα να λήξει εκεί.

Δεν είναι αβάσιμο το επιχείρημα, αλλά οι διαρροές, από την ακροδεξιά νέο δημοκρατική εκλογική βάση, δεν θα επηρεασθούν, από την σκληρή αντιμετώπιση του Κουφοντίνα. Θα επηρεασθούν, από την γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης και μπορώ να πω, από την είσοδό τους, σε αυτήν, δηλωμένων και αποκατεστημένων ομοφυλόφιλων, γεγονός, που δημιουργεί απαρέσκεια, λαμβανομένων υπόψη των κοσμοπολιτικών πεποιθήσεων και των εφαρμοσμένων πολιτικών του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ανθρώπων που τον περιβάλλουν.

Αυτό, που, τελικά, έκανε ο πρωθυπουργός, σκοπεύοντας να αφήσει τον ισοβίτη φυλακισμένο Δημήτρη Κουφοντίνα  να πεθάνει, με τον, ομολογουμένως, βασανιστικό τρόπο της απεργίας πείνας, είναι να κοντέψει να τον τοποθετήσει, παρά τα αχρείαστα και αδιέξοδα εγκλήματά του, στο πάνθεον των σύγχρονων συμβόλων πολιτικής αυτοθυσίας, κάτι δηλαδή, σαν τον Bobby Sads, παρά το γεγονός ότι η 17Ν δεν απέκτησε λαϊκή βάση όπως και ο ίδιος ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είχαν την ενεργό στήριξη ενός μαζικού κινήματος, όπως ο IRA και ο Ιρλανδός αντάρτης πόλεων.

Αυτή η ανοησία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, ως μικρή. Απλώς, υπήρξε τυχερός. Ο αντίπαλος έκανε πίσω. Και καλώς έπραξε, που διέκοψε την απεργία πείνας. 

Ηταν μεγάλη η ανοησία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πολύ μεγάλη, διότι, ανάμεσα στα άλλα, θα τον καθιστούσε συνυπεύθυνο, στην αυτοκτονία του Δημήτρη Κουφοντίνα, που ευτυχώς, με την λήξη της απεργίας πείνας του τελευταίου, αποφεύχθηκε. 

Απλώς, ελπίζω ότι όλη αυτή η κακή ιστορία δεν θα έχει συνέχεια. Διότι η ανάρρωση του πρώην απεργού πείνας δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Είναι πολύ δύσκολη και αν επιβιώσει, θα του αφήσει κουσούρια, άγνωστης έκτασης, ενώ ο κίνδυνος του θανάτου, για ένα χρονικό διάστημα, είναι, πάντα, παρών. Και το να φθάσει στο σημείο να μπορέσει να φάει, είναι κάτι, που θέλει τον χρόνο του.

Το τι πρόκειται να συμβεί, μετά την (πύρρειο, ίσως) νίκη της κυβέρνησης είναι κάτι, που θα το δούμε. 

2020 : Στατιστικές αλχημείες για γέλια και για κλάματα. Η ΕΛΣΤΑΤ μιλάει για πτώση του ΑΕΠ, κυμαινόμενη, ανάμεσα στο -8,2% και στο -9,6%, ενώ στην πραγματικότητα, η κρίση ξεπερνάει το -11%.

Ένα δείγμα, από τις παλαιότερες στατιστικές αλχημείες της ΕΛΣΤΑΤ, που τώρα πετιούνται στα σκουπίδια, εξυπηρετώντας τις τρέχουσες πολιτικές σκοπιμότητες. Άλλωστε, η ΕΛΣΤΑΤ, βρίσκεται, εκτός τόπου και χρόνου, ξεκινώντας, από τα αποδυτήρια, αφού, σταθερά, υποεκτιμάει το ελληνικό ΑΕΠ, κατα 45%, ή και περισσότερο...

Είναι για να γελάμε και να κλαίμε, όσον αφορά τα στοιχεία, που παρουσιάζει η ΕΛΣΤΑΤ, για το 2020, αλλά και για τα προηγούμενα χρόνια. 

Η στατιστική υπηρεσία ανακοίνωσε ότι, "Σύμφωνα με την εκτίμηση αυτή, το ΑΕΠ το 2020 σε όρους όγκου ανήλθε σε 168,5 δισ. ευρώ έναντι 183,6 δισ. ευρώ το 2019 παρουσιάζοντας μείωση κατά 8,2%….", ενώ "Το ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές το 2020 ανήλθε σε 165,8 δισ. ευρώ έναντι 183,4 δισ. ευρώ το 2019 παρουσιάζοντας μείωση κατά 9,6%". 

Όμως, αν δούμε τα στοιχεία, που πέρυσι ανακοίνωσαν, για το 2019, το ΑΕΠ είχε φθάσει στα 187,7 δισ. € και όχι, στα 183,4 δισ. €, που ανακοινώνουν τώρα. Αναγκαία επανεκτίμηση, ισχυρίζονται οι τεχνοκράτες της ΕΛΣΤΑΤ και της κυβέρνησης, αλλά οι χειρισμοί, στις κυβερνητικές ανακοινώσεις, δείχνουν ότι υπήρξε ένα παρατεταμένο - αλλά καθόλου πρωτοφανές - μαγείρεμα των στοιχείων, για για να δείξουν, τώρα, ότι υπάρχει μικρότερη ύφεση, αλλά και ότι υπήρξε και μια παραφουσκωμένη "ανάπτυξη" τα τελευταία χρόνια. 

Όλη αυτή η "επανεκτίμηση" των στοιχείων πάει πολύ πίσω στο παρελθόν, από το 2010, μέχρι το 2020. Ας την δούμε, όπως πρέπει, στηριζόμενοι, στην εκτίμηση του ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, διότι, σε αυτές τις τιμές πληρώνει ο καταναλωτής, λαμβάνοντας υπόψη και το στοιχείου του αποπληθωρισμού και την αναγκαία εποχική διόρθωση (που αν δεν την λάβουμε υπόψη, το ΑΕΠ του 2020 μειώνεται, από 166,1 δισ. €, στα 165,8 δισ. €). 

Το 2010, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 225,022 δισ. €. Η χώρα αντιμετώπιζε την έναρξη των Μνημονίων και την εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης. 

Το 2011, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 204,164 δισ. €. Η ελληνική οικονομία έχασε 20,958 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -9,31%.

Το 2012 λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 188,824 δισ. €. Η ελληνική οικονομία έχασε 15,340 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -7,51%.

Το 2013, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 179,989 δισ. €. Η ελληνική οικονομία έχασε 8,835 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -4,67%.

Το 2014, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 177,577 δισ. €. Η ελληνική οικονομία έχασε 2,412 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -1,34%.

Το 2015, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 176,094 δισ. €. Η ελληνική οικονομία έχασε 1,483 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -0,83%.

Το 2016, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 174,440 δισ. €. Η ελληνική οικονομία έχασε 1,654 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -0,94%.

Το 2017, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 177,097 δισ. €. Η ελληνική οικονομία ανέβηκε κατά 2,657 δισ. €, με άνοδο του ΑΕΠ, κατά 1,52%.

Το 2018, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 179,521 δισ. €. Η ελληνική οικονομία ανέβηκε κατά 2,424 δισ. €, με άνοδο του ΑΕΠ, κατά 1,37%.

Το 2019, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 182,510 δισ. €. Η ελληνική οικονομία ανέβηκε κατά 2,989 δισ. €, με άνοδο του ΑΕΠ, κατά 1,66%. Παρά ταύτα, η χώρα εισέρχεται, ξανά, σε καθοδική τροχιά, λόγω της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού από το τρίτο τρίμηνο του έτους και ιδίως, το τέταρτο, το ΑΕΠ, εμφανίζει σημαντική πτώση. Και μάλιστα, προ της υγειονομικής κρίσης του COVID-2019. 

Και τέλος, το 2020, λένε, τώρα, ότι το ΑΕΠ έφθασε, σε τρέχουσες τιμές, στα 166,091 δισ. €. Η ελληνική οικονομία κατρακυλάει και χάνει 16.419 δισ. €, με πτώση του ΑΕΠ, κατά -9%. 

Εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια χρόνια στατιστική αυταπάτη, που μετατρέπεται, σε απάτη. 

Μιλάμε, για μια μείωση του ελληνικού ΑΕΠ, κατά 16.419, δισ. €, η οποία αντιστοιχεί, σε μια κατακρημνιση του ΑΕΠ, κατά 8,996%, λαμβάνοντας υπόψη την εποχική διόρθωση των στοιχείων και κατά 9,6%, αν δεν λάβουμε υπόψη αυτή την στατιστική εποχική διόρθωση των στοιχείων. 

Στην πραγματικότητα, τίποτε, από αυτά δεν ισχύει, αφού τα στοιχεία είναι προσωρινά και η δυναμική της κρίσης δείχνει ότι η πτώση του ελληνικού ΑΕΠ, το 2020, υπερβαίνει το 11%. Και φυσικά, αυτή η εξέλιξη κάποια στιγμή θα καταγραφεί. 

Εδώ θα είμαστε και θα το δούμε, γελώντας, πικρά, με τις τρέχουσες ελληνικές στατιστικές αλχημείες.