Από τα 8.040.000.000 ανθρώπων, στον πλανήτη, το 2023, στα, παρανόμως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στην Πετρούπολη, την 11-7-2024, στην μείωση του πλούτου των Ελλήνων, την περίοδο 2008-2023, στην παραλία της Θεσσαλονίκης, το 1890, στην πλατεία Κλαυθμώνος, το 1902, στην Σμύρνη το 1919, στον ελληνικό κινηματογράφο (1931-1958), στο πατάρι του Λουμίδη (1938-1970), στην μάχη των Οχυρών, τον Απρίλιο του 1941 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (55).
Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
2023 : Στους 8.040.000.000 ανθρώπους έφθασε ο παγκόσμιος πληθυσμός, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες εκτιμήσεις του ΟΗΕ.
Η Ινδία ήταν η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, με 1.430.000.000 κατοίκους, ακολουθούμενη, από την Κίνα, με ελαφρώς λιγότερους, 1,420.000.000 κατοίκους και τις ΗΠΑ με 339.500.000 κατοίκους.
Οι τρεις πολυπληθέστερες χώρες αντιπροσωπεύουν το 39,7% του παγκόσμιου πληθυσμού το 2023, έδειξαν τα στοιχεία.
Με πληθυσμό 85.300.000 κατοίκων, η Τουρκία έχει την 18η θέση μεταξύ 194 χωρών, με βάση το μέγεθος του πληθυσμού, το 2023. Ο πληθυσμός της Τουρκίας αντιπροσωπεύει το 1,1% του παγκόσμιου πληθυσμού, σύμφωνα με στοιχεία της TurkStat (της τουρκικής στατιστικής υπηρεσίας). Το ποσοστό του παιδικού πληθυσμού της Τουρκίας είναι 26%, κάτω από το ποσοστό του παγκόσμιου παιδικού πληθυσμού, που είναι 29,8%. Το ποσοστό του νεανικού πληθυσμού της Τουρκίας ήταν 15,1%, κάτω από τον παγκόσμιο μέσο όρο του 15,5%.
Οι χώρες, με τον μεγαλύτερο πληθυσμό παιδιών, είναι ο Νίγηρας και η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία με 55,5%.
Όσον αφορά τον πληθυσμό, στους νέους, η Συρία είχε τον μεγαλύτερο αριθμό νέων ηλικίας 15, έως 24 ετών, αντιπροσωπεύοντας το 24,1% του νεανικού πληθυσμού της.
Η σχετική Έκθεση έδειξε ότι το Μονακό είχε τον πιο γηρασμένο πληθυσμό, καθώς οι ηλικιωμένοι αποτελούν το 35,8% του συνολικού πληθυσμού. Επιπλέον, το Μονακό έχει το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής, κατά την γέννηση· για τις γυναίκες, στα 89 έτη, και τους άνδρες, στα 85,2 έτη. Το μέσο παγκόσμιο προσδόκιμο ζωής είναι 76 χρόνια, για τις γυναίκες και 70,8 χρόνια, για τους άνδρες.
Όσον αφορά τη γονιμότητα, το υψηλότερο ποσοστό γονιμότητας παρατηρείται στη Νίγηρα με 6,67 παιδιά το 2023.
Σε 10.413.982 άτομα (5.090.591 άνδρες και 5.323.391 γυναίκες), εκτιμάται ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας, την 1η Ιανουαρίου 2023, μειωμένος κατά 0,5%, σε σχέση με τον αντίστοιχο πληθυσμό της 1ης Ιανουαρίου 2022, που ήταν 10.461.620 άτομα.
2008 - 2023 : Ο πλούτος, στην Ελλάδα, ανά ενήλικο, έχει μειωθεί. Και είναι η μόνη οικονομία του πίνακα, που συμβαίνει αυτό το γεγονός.
Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας, κυρίως, εξ αιτίας της μετανάστευσης, στο εξωτερικό, για την εύρεση καλύτερης ζωής, έχει μειωθεί και εξακολουθεί να μειώνεται. Δυστυχώς, μειώνεται και ο ατομικός πλούτος, παρά το γεγονός ότι η επίσημη θέση (ως προσδοκία), σε όλη αυτήν την δεκαπενταετία, είναι ότι η μείωση του πληθυσμού θα βοηθούσε, στην καλυτέρευση της ζωής και του πλούτου όσων θα παραμείνουν, στην χώρα μας. Αυτή η προσδοκία αποδεικνύεται φρούδα…
1890 Θεσσαλονίκη. Η παραλιακή.
Η σημερινή Λεωφόρος Νίκης, μέχρι τον Λευκό Πύργο.
1902. Πλατεία Κλαυθμώνος. Η οδός Παπαρρηγοπούλου από την οδό Σταδίου και Κοραή.
Άποψη, από το δωμάτιο ξενοδοχείου Hotel d' Athenes , Απρίλιος – Ιούλιος 1902.
Ο δρόμος, που βλέπουμε, είναι η οδός Παπαρρηγοπούλου και δεξιά τα πεύκα είναι η πλατεία Κλαυθμώνος.
Στο Νο. 3, στο μικρό διώροφο κτίσμα, διακρίνεται μια τεράστια ταμπέλα. Πρόκειται, για το ατελιέ του φωτογράφου Φίλιππου Μαργαρίτη, που άρχισε να λειτουργεί, το 1853.
Μέχρι τώρα, δεν είχαμε ακριβή διεύθυνση, εκτός το ότι το φωτογραφείο ήταν, πάνω, στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Επί της Παπαρρηγοπούλου 5, η οικία, με τα αετώματα, είναι το σπίτι του εφοπλιστή Δεκόζη - Βούρου, στην αρχική του μορφή.
Οικοδομήθηκε, το 1859, από τον στρατιωτικό μηχανικό Γεράσιμο Μεταξά, πατέρα του σπουδαίου αρχιτέκτονα Αναστάση Μεταξά.
Το 1916, έγιναν ριζικές αλλαγές, στο κτίριο, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Αναστάσιου Χέλμη.
Και στο Νο. 7, η οικία Κωνσταντίνου Βούρου.
Ανέγερση : 1833-1834.
Αρχιτέκτονες: Gustav Adolph Lüders
και Joseph Hoffer.
Σήμερα, στα δύο κτίρια, στεγάζεται το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών - ΊΔρυμα Βούρου-Ευταξία. Εδώ,, φιλοξενήθηκε και ο βασιλιάς Όθων, μέχρι να κτιστεί το παλάτι, νυν βουλή.
Τέλος, στο Νο. 11 και Παρνασσού γωνία, η οικία Αφθονίδη.
1913. Κοκινοπλός Ελάσσονας.
Μάιος 1919. Ζευγάρι Ελλήνων και Τούρκος πωλητής ξυδιού, στην Σμύρνη.
1931. Ο Έντισον Βήχος (1912 - 4/7/1994), στην βουβή ελληνική ταινία «Δάφνις και Χλόη» του Ορέστη Λάσκου, που χαρακτηρίστηκε, τότε, ως “πορνογραφική”, επειδή περιείχε σκηνές γυμνού.
Συμπρωταγωνιστούσε η Ελληνοαμερικανίδα κλασική χορεύτρια Λούσυ Ματλή. Η ταινία αυτή, ουσιαστικά, έθαψε, ως ηθοποιό, τον Βήχο, αν και χρησιμοποίησε, στην ταινία, το ψευδώνυμο “Απόλλων Μαρσύας”.
1938. Οδός Σταδίου. «Το πατάρι του Λουμίδη».
Το Σάββατο 8 Ιανουαρίου του 1938, στις 11.30 το πρωί, εγκαινιάστηκε το νέο καφεκοπτείο των αδελφών Λουμίδη στην οδό Σταδίου 42, δίπλα στην είσοδο της στοάς Νικολούδη.
Καλεσμένη ήταν όλη η Αθήνα, αφού η πρόσκληση των εγκαινίων δημοσιευόταν τις προηγούμενες μέρες στις εφημερίδες.
Οι πελάτες μπορούσαν ν’ αγοράσουν γλυκά, φρεκοκαβουρδισμένο, μυρωδάτο καφέ ή να πιούν έναν καφέ στο πόδι.
Για εκείνους που ήθελαν να απολαύσουν τον καφέ τους καθιστοί, υπήρχαν τραπεζάκια στο πατάρι. Για να εξυπηρετεί τους φίλους του θεάτρου και του κινηματογράφου (η Σταδίου, άλλωστε, ήταν ο δρόμος των κινηματογράφων), που ευχαρίστως θα τελείωναν τη βραδιά τους πίνοντας τον καινούργιο, δυνατό καφέ, τον εσπρέσο, το κατάστημα έμενε ανοιχτό μέχρι τις δύο το πρωί.
Το πατάρι του Λουμίδη γρήγορα έγινε στέκι.
Όπως είπε ο Μάνος Χατζιδάκις, δεν ήταν ένα φιλολογικό καφενείο με την παλιά έννοια του όρου. Ήταν ένας χώρος που άρεσε στους φίλους να συναντιούνται και συγχρόνως όλοι τους αγαπούσαν τον καφέ. «Πρωταρχικά, ο καφές δημιουργούσε τον χώρο και ο χώρος δημιουργούσε την σχέση».
Μεγάλα ονόματα και δημιουργοί, με λαμπρό έργο, άλλοι πιο συχνά και άλλοι αραιότερα, καφέ και συζήτηση. Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζιδάκις, Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Τσαρούχης, Γιάννης Μόραλης, Κάρολος Κουν, Αλέξης Σολομός, Ελένη Βακαλό, Ανδρέας Εμπειρίκος, Μιχάλης Κατσαρός, Νίκος Καρούζος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Κώστας Βάρναλης, Μάρκος Αυγέρης, Γιώργος Σεφέρης, Μίλτος Σαχτούρης, Νάνος Βαλαωρίτης, Τάκης Σινόπουλος, Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Λουμίδης βρισκόταν, δεξιά, στην είσοδο της Στοάς Νικολούδη. Αριστερά, στο νούμερο 38, βρισκόταν ένα άλλο ιστορικό κατάστημα, το Βιβλιοπωλείον της Εστίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το πατάρι του Λουμίδη είχε διαγράψει τον κύκλο του και οι θαμώνες του αραίωσαν. Στην δικτατορία των συνταγματαρχών, με την ανακατασκευή της Στοάς Νικολούδη, ο Λουμίδης έκλεισε και το πατάρι του χάθηκε, οριστικά.
Το 1978, ο Μάνος Χατζιδάκις μιλάει, για τα αθηναϊκά
καφενεία ("Βυζάντιον", "Λουμίδης" κ.ά.) και τον ρόλο τους, στην
μεταπολεμική καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας.
Η ιστορία του Λουμίδη.
Το 1910.
Τρία αδέλφια από την Κάρυστο, ο Αντώνης, ο Νίκος και ο Ιάσων Λουμίδης, αφήνουν τη γενέτειρά τους αναζητώντας εργασία στον Πειραιά. Ύστερα από αρκετές προσωρινές δουλειές, ανοίγουν ένα παντοπωλείο με αποικιακά προϊόντα και καταπιάνονται με τη δύσκολη διαδικασία της παρασκευής και του καβουρδίσματος του καφέ, χρησιμοποιώντας τα «πρωτόγονα» μέσα της εποχής.
Το 1920.
Καρπός της πολύτιμης γνώσης και εμπειρίας, που απέκτησαν, κατά την πρώτη δεκαετία, ήταν, φυσικά, η απόφαση να επενδύσουν όλες τις οικονομίες τους, στο πρώτο κατάστημα, που θα ήταν, αποκλειστικά, αφιερωμένο στην πώληση φρεσκοκομμένου καφέ. Με έδρα την οδό Ρετσίνα, δημιούργησαν σταδιακά το πρώτο δίκτυο, κατ’οίκον, διανομών, με κάρα, πωλώντας καφέ, στις γειτονιές του Πειραιά
Το 1923.
Οι αδελφοί Λουμίδη αποφασίζουν να επεκταθούν, εγκαινιάζοντας ένα νέο κατάστημα στην οδό Τσαμαδού. Με μεράκι, αφοσίωση και στόχο την ασύγκριτη ποιότητα, επέμεναν, στο σωστό, ομοιόμορφο καβούρδισμα του καφέ, για να αποκτήσει σταθερό χρώμα και να μη χαθεί κανένα από τα πολύτιμα χαρακτηριστικά του.
Το 1928.
Ιδρύουν την εταιρεία «Α. Λουμίδης και ΣΙΑ», που προωθεί τον καφέ Βραζιλίας και το 1932, εγκαινιάζουν το Καφεκοπτείο, στην καρδιά της Αθήνας, στο σημείο, όπου, μέχρι πρότινος, βρισκόταν το καφενείο του Γιάννη Χάφτα. «Καφέ Βραζιλίας σαν θέλεις να πιεις / Και κέφι να κάνεις ωσάν μερακλής / Στο δρόμο Αιόλου μες στα Χαυτεία /Λουμίδης& Σία», έγραψε ο ποιητής Γεώργιος Σουρής.
Το 1932.
Ο καφές Λουμίδη γίνεται, ευρέως, γνωστός και αποσπά διεθνείς διακρίσεις, σε εκθέσεις, στην Ιταλία και την Γαλλία. Η επιχείρηση επεκτείνεται, ακόμη, περισσότερο, με την ίδρυση του πρώτου καφεκοπτείου, στην Θεσσαλονίκη, και δύο, ακόμη, να ακολουθούν, ως το τέλος του Μεσοπολέμου.
Το 1938.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί, για το κατάστημα – καφενείο «Πατάρι του Λουμίδη» της Σταδίου : όλα τα γνωστά ονόματα της λογοτεχνικής, καλλιτεχνικής και δημοσιογραφικής Αθηναϊκής σκηνής συχνάζουν και συζητούν, εκεί, τα δρώμενα της εποχής, πίνοντας καφέ Λουμίδη.
Εγκαινιάζεται, στα Χαυτεία, το «Ελληνικό Σπίτι του Καφέ» και έναν χρόνο αργότερα, ιδρύεται, ακόμη, ένα κατάστημα, στην καρδιά της στεγασμένης αγοράς τροφίμων.
Το 1958.
Ίδρυση της «Ελληνικής Βιομηχανίας Σοκολάτας – Κακάο Λουμίδη» και ανέγερση του υπερσύγχρονου εργοστασίου, στην Λεωφόρο Αθηνών.
Το 1961.
Η αίγλη και η υψηλή αισθητική των Καφεκοπτείων Λουμίδη εντυπωσιάζει και εγκωμιάζεται, στα εγκαίνια του νέου ιδιόκτητου καταστήματος, στην οδό Τσαμαδού στον Πειραιά.
Το 1969.
Ακόμα ένα νέο Καφεκοπτείο Λουμίδη, στην Θεσσαλονίκη είναι γεγονός. Στην οδό Ερμού 22 διατίθενται, πλέον, περισσότερα, από 300 είδη καφέ και σοκολατοποιΐας.
Το 1974.
Εγκαινιάζεται το σύγχρονο εργοστάσιο βιομηχανικής παραγωγής τυποποιημένου καφέ, στα Οινόφυτα Βοιωτίας.
Το 1987.
Η Λουμίδης Α.Ε., που παράγει και διανέμει τον συσκευασμένο καφέ «Παπαγάλο», εξαγοράζεται, από τη Nestle S.A. H οικογένεια Λουμίδη συνεχίζει να δραστηριοποιείται επιχειρηματικά, στο δίκτυο των καταστημάτων και τα καφεκοπτεία.
Το 1995.
Επαναλειτουργεί το καφεκοπτείο της Θεσσαλονίκης, ενώ ξεκινά η λειτουργία αυτόνομων Καφεκοπτείων Λουμίδη (shop in shop), στις αλυσίδες supermarkets Carrefour και ΑΒ Βασιλόπουλος.
Το 1998.
Το δίκτυο των καφεκοπτείων αναπτύσσεται πανελλαδικά, αλλά και με συνεργασίες Franchise.
2012.
Κλείνοντας, σχεδόν, έναν αιώνα παρουσίας, στον Πειραιά, το Καφεκοπτείο Λουμίδη μετακομίζει, στο ανακαινισμένο Μέγαρο Πολίτη.
Το 2015.
Μετά από 20 χρόνια λειτουργίας, το καφεκοπτείο της οδού Κομνηνών, στην Θεσσαλονίκη ανακαινίζεται, πλήρως.
Το 2016.
Μετά από 88 χρόνια συνεχούς παρουσίας, στην αγορά της Ομόνοιας, το ιστορικό καφεκοπτείο ανακαινίζεται.
Το 2017.
Το καφεκοπτείο στο Μαρούσι ανακαινίζεται και μεταφέρεται σε νέο κεντρικό σημείο, στον αριθμό 20 του πεζόδρομου Ερμού.
Απρίλιος 1941. Από την μάχη των Οχυρών, στο Σιδηρόκαστρο.
Γερμανοί στρατιώτες καλυπτόμενοι, από θάμνους, στο ύψωμα 520, στην περιοχή Λουτρών Σιδηροκάστρου.
1943. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και ο Δημήτρης Χορν, στην ταινία «Η φωνή της καρδιάς».
Ναι, γυρίστηκαν κινηματογραφικές ταινίες, επί Κατοχής…
1948. Λάμπρος Κωνσταντάρας - Καίτη Πάνου, στην ταινία «Άννα Ροδίτη».
Η ταινία γυρίστηκε, στο μεγαλύτερο μέρος της, στην Ρόδο, ενώ τα Δωδεκανήσου είχαν, μόλις, ενταχθεί, στην ελληνική επικράτεια. Η υπόθεση της ταινίας αφορά την αντίσταση κατά των κατακτητών, που είχαν εκδιωχθεί.
Ελληνίδα ηθοποιός γνωστή, από την ταινία «Μια ζωή την έχουμε», με τον Δημήτρη Χορν.
1962. Πιτσιρίκια ποζάρουν, στην Σαντορίνη.
1965. Ρένα Βλαχοπούλου, Ζωή Λάσκαρη, Νίκος Ξεπαπαδάκος, Γιάννης Δαλιανίδης, στην διάρκεια διαλείμματος, στα γυρίσματα της ταινίας “Κορίτσια, για φίλημα.
Η Ρένα καπνίζει, η Ζωή έχει αφεθεί, στο μακιγιάζ, από τον Ξεπαπαδάκο και ο Δαμιανίδης δίνει οδηγίες.
1965. Στην Ταρσανιά της Σύρου.
1971. Ο Τόλης Βοσκόπουλος και η Ζωή Λάσκαρη, στην Θεσσαλονίκη.
1980 (δεκαετία). Μπέττυ Λιβανού.
25/5/2003. Το μετρικό IC έχει περάσει τα διυλιστήρια Ασπροπύργου και πηγαίνει, για τον σταθμό Αγίων Θεοδώρων.
18/12/2003. Η Α-9107 επικεφαλής της αμαξοστοιχίας 302 αναχωρεί, από το Δερβένι Κορινθίας, για Πάτρα - Πύργο - Κυπαρίσσια.
11/7/2024 Πετρούπολη. Το μαύρο χάλι, με τα, παρανόμως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, εκατέρωθεν, της Λεωφόρου 25ης Μαρτίου συνεχίζεται, δίχως ουδείς να ενδιαφέρεται.
Όπως συνεχίζονται και οι καταγγελίες…
Κυρίες και κύριοι. Δυστυχώς βλέπω ότι ουδείς αρμόδιος ενδιαφέρεται, για την εξάλειψη της παρατεινόμενης, επί έτη, μήνες και ημέρες γαγγραινώδους φωλέας διαχρονικής και συστημικής καθημερινής παρανομίας, με τα, παρανόμως, παρκαρισμένα οχήματα, στην Λεωφόρο 25ης Μαρτίου, στην Πετρούπολη, παρά τις καταγγελίες, στις οποίες προβαίνω και θα εξακολουθήσω να προβαίνω, έως ότου οι αρμόδιοι αποφασίσουν να σηκώσουν τα μανίκια και να πιάσουν δουλειά, για την πάταξη αυτού του οχληρού φαινομένου της παρανομίας, που είναι, πλέον, προ πολλού χρόνου, θρασύτατη.
Καταγγέλλω, ξανακαταγγέλλω και ματαξανακαταγγέλω, αλλά ουδείς συγκινείται! Και η έκνομη κατάσταση, που καταγγέλλω, παραμένει απείραχτη!
Σας στέλνω και το σημερινό βιντεάκι της 11/7/2024, για να λάβετε γνώση, όπως και με τα προηγηθέντα και να λάβετε τα δέοντα μέτρα (συνεργεία οργάνων και μέσων κλπ,) προκειμένου να εξαλειφθεί αυτή η θρασύτατη συστηματική παρανομία.
Όπως έχω αναφέρει, σιγά-σιγά, συντάσσεται η μήνυση, που αφορά την υπόθεση της - κατ’ ουσίαν - υπεξαίρεσης των παράνομων επικουρικών συνταξιοδοτήσεων των βενζινοπωλών, στον e-ΕΦΚΑ, καθώς και των συναφών, με αυτή την υπόθεση, θεμάτων και διακλαδώσεων. Θα πάρει κάποιο χρονικό διάστημα, για να ολοκληρωθεί το τελικό κείμενο, αλλά θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να δημοσιεύσω, μέσα από μια σειρά αναρτήσεων, σε αυτό εδώ το μπλογκ, αποσπασματικά, καθώς θα προχωρεί η επεξεργασία του τελικού κειμένου, τμήματα της, υπό σχεδιασμό, συντασσόμενης μήνυσης, το κείμενο της οποίας, φυσικά, θα ανασχεδιαστεί, καθώς θα φθάνουμε, προς το τέλος και όταν ολοκληρωθεί το τελικό κείμενο. Ας δούμε, λοιπόν, σε ποιό σημείο βρισκόμαστε, σήμερα : Προς κ. Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών. ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ - ΕΓΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΟΑΕΕ - ΕΤΕΑΕΠ - e-ΕΦΚΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΘΗΡΑΣ 44 ΙΛΙΟΝ Τ. Κ. 131 23 ΑΦΜ Συγκοινοποιούμενη Α) ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ. Β)
6/1/2018 “The Internationale” (Whistling). Εκείνη την ημέρα, έχοντας ριζοσπαστικά και αντιεξουσιαστικά κέφια και αντίστοιχη διάθεση, βιντεοσκόπησα τον εαυτό μου να σφυρίζει αυτό το τραγουδάκι, την “Διεθνή”, που αγαπήθηκε και μισήθηκε, από δισεκατομμύρια ανθρώπους, κάτι, που θα εξακολουθήσει να συμβαίνει και στις γενιές, που θα ακολουθήσουν, τις παρούσες γενιές. Η “Διεθνής”, έχοντας μια μακρινή ιστορική διαδρομή, δημιουργημένη, με στίχους, στα γαλλικά, του Eugene Potier, που μελοποιήθηκαν, από τον Pierre De Geyter, το 1871, στα οδοφράγματα της Κομμούνας του Παρισιού, είναι το μόνο, που απέμεινε, ως στοιχείο του πολύ μακρινού και χρονικά, ελάχιστου παρελθοντικού συγχνωτισμού του αντιεξουσιαστικού χώρου, με την σοσιαλιστική και την κομμουνιστική αριστερά, στα χρόνια της Πρώτης Διεθνούς. Από το 1872, με την διάσπαση της Διεθνούς, οι δρόμοι τους χώρισαν. Πραγματικά, το παρόν δημοσίευμα δεν είναι, για ανθρώπους, οι οποίοι δεν αρέσκονται να κουράζονται, όταν διαβάζουν. Το αντίθετο μάλιστα.
Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ “Λένιν” ( Владимир Ильич Ульянов Ленин 22/4/1870 - 21/1/1924). Θυμάμαι, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αμέσως μετά την μεταπολίτευση, να δίνουν και να παίρνουν οι συζητήσεις, για γεγονότα, που, στην γενιά μου, ήσαν, λίγο-πολύ, άγνωστα, μια και τότε, στα 16 μου χρόνια, πολλές φορές, οι συζητήσεις αυτές οδήγησαν, στο να μας προσδιορίσουν, φθάνοντας, ουδόλως, δύσκολα, μέχρι το σημείο να αμφισβητούνται το καπιταλιστικό καθεστώς, στην οικονομία και στην κοινωνία, κάτι, που, ως γεγονότα, ήσαν πρωτοφανέρωτα, μετά το βαθύ σκότος της δικτατορίας των συνταγματαρχών, την οποία εμείς ζήσαμε, ως πολιτικό καθεστώς, χωρίς άλλες εναλλακτικές επιλογές και με την βαριά εμπειρία της τουρκικής εισβολής και της έναρξης της κατοχής, στην Κύπρο, που χρεώθηκε, στο δικτατορικό καθεστώς, που εξέπεσε. Ήταν λογικό, μέσα σ’ αυτόν τον πολιτικό και ιδεολογικό χαμό και την αναζήτηση ενός συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού και αυτοπροσδιορισμού, οι κουβέντες, που γίνονταν, να φ
Σχόλια