4-7-2024 βρετανικές βουλευτικές εκλογές : Παρά τα όσα λέγονται, το Εργατικό Κόμμα, με 33,7%, δεν τα πήγε, καθόλου καλά, αφού έχασε 564.096 ψήφους, σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2019 και έχει μια πύρρεια “νίκη”, λόγω του μονοεδρικού πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, αφού ο Nigel Farage και το “Reform UK”, έλαβαν 14,3% και 4.117.221 ψήφους, κοστίζοντας, πολύ ακριβά, στους Torries, που γκρεμίστηκαν, στο 23,7%, χάνοντας 7.139.143 ψήφους!

Οι βρετανικές βουλευτικές εκλογές της περασμένης Πέμπτης 4 Ιουλίου 2024 απασχολούν το σημερινό δημοσίευμα και πραγματικά, αξίζουν τον κόπο. 

Παρά τα όσα λέγονται, το βρετανικό Εργατικό Κόμμα, υπό την ηγεσία του Sir Keir Starmer, δεν θριάμβευσε, στις εκλογές αυτές. Οι αμείλικτοι αριθμοί δείχνουν ότι η εκλογική επικράτησή του είναι μια “μαγική εικόνα”, μια πύρρεια νίκη, ως αποτέλεσμα του απλού γεγονότος ότι, σε σχέση, με τις βουλευτικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου 2019, έχασε 564.096 ψήφους, αφού, τότε, με την αποχή, από την ψηφοφορία, να φθάνει, στο 32,7% των 47.567.752 μελών του συνολικού εκλογικού αίματος, είχε λάβει 10.269.051 ψήφους και 32,1%, ενώ, τώρα, έπεσε, στις 9.704.955 ψήφους, σε ένα συνολικό εκλογικό σώμα 48.214.128 ψηφοφόρων, από τους οποίους ψήφισαν οι 28.805.931, ήτοι, με μια θηριώδη, για τα βρετανικά εκλογικά χρονικά, αποχή της τάξεως του 40,1%, λαμβάνοντας το ισχνό (και πλασματικό) ποσοστό του 33,7% 

Το γεγονός ότι το Εργατικό Κόμμα κατάφερε, με αυτό το ασθενέστατο εκλογικό ποσοστό, να κερδίσει 412, από τις 650, έδρες του βρετανικού κοινοβουλίου οφείλεται, ουσιαστικά, στον πλειοψηφικό εκλογικό νόμο και στην κατανομή των 650 ξεχωριστών μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών, στις οποίες εκλέγεται εκείνος ο υποψήφιος, ο οποίος έρχεται πρώτος, ως προς τον αριθμό των ψήφων, έστω και με μία ψήφο, διαφορά, από τον δεύτερο υποψήφιο.

Υπό αυτή την έννοια, οι Εργατικοί του, ανωτέρω, εικονιζομενου Sir Keir Starmer βρίσκονται, πολύ πίσω, από το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 12/12/2019, σε επίπεδο λαϊκής ψήφου, δηλαδή απο την επίδοσή τους, υπό την ηγεσία του Jeremy Korbyn - τον οποίο, μάλιστα και διέγραψαν, από το κόμμα, αλλά αυτός, ως ανεξάρτητος υποψήφιος και κέρδισε την βουλευτική έδρα, που διεκδίκησε, στις τωρινές εκλογές -, παρά το γεγονός ότι κατέκτησαν μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα τους επιτρέψει, για τα επόμενα πέντε χρόνια, να κυβερνήσουν, μετά από 14 χρόνια, στην αντιπολίτευση, την Βρετανία και να επωφεληθούν, από τα προνόμια της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας. 

Στην πραγματικότητα, όμως, η αλήθεια είναι πολύ σκληρή. Το Εργατικό Κόμμα εξέρχεται, από αυτές τις εκλογές, συνολικά, πολιτικά και κοινωνικά, αποδυναμωμένο και ασταθές, γεγονός το οποίο πρόκειται να ναρκοθετήσει την κυβερνητική του θητεία. 

Αυτή η ασθενής επικράτηση των Εργατικών οφείλεται, στην αύξηση της αποχής και κυρίως, στην κατάρρευση του Συντηρητικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του, ανωτέρω, εικονιζόμενου, τέως, πρωθυπουργού Rishi Sunak, το οποίο σαρώθηκε, εκλογικά και κοινωνικά, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου 2019, όταν, υπό την ηγεσία του Boris Johnson, είχε λάβει 13.966.454 ψήφους και ποσοστό 43,6%, έναντι 6.827.311 (ποσοστό 24,7%) στις τωρινές βουλευτικές εκλογές, χάνοντας τον απίστευτο, σε μέγεθος, αριθμό των 7.139.143 ψήφους! Και φυσικά, υπέστη μια τεράστια βλάβη, πέραν των ορίων της εκλογικής αποσάθρωσης.

Νigel Farage.

Φυσικά, η αποχή έπαιξε τον μεγάλο ρόλο της, αφού η εκλογική βάση των Συντηρητικών τους εγκατέλειψε, μαζικά, στρεφόμενη και προς τον χαρισματικό και επιδραστικό Νigel Farage και το κόμμα του “Reform UK”, το οποίο, με ένα ποσοστό 14,3%, μπορεί να έλαβε, μόνον, 5 έδρες, όμως απέσπασε 4.117.221 ψήφους και κόστισε, πάρα πολύ ακριβά, στους Torries.

Ομολογουμένως, από εδώ και πέρα, η βρετανική πολιτική και κυρίως, η κοινωνική ζωή πρόκειται να είναι πολύ ενδιαφέρουσα, εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι κύριοι πρωταγωνιστές της βρίσκονται, μετά την εκλογική αναμέτρηση της 4ης Ιουλίου 2024, πάρα πολύ, έως ακραία, αποδυναμωμένοι, πολιτικά και κοινωνικά. 

Το τί πρόκειται να ακολουθήσει, στην Βρετανία, που απαλλάχτηκε, από τα δεσμά της “Eυρωπαϊκής Ένωσης”, το 2020, ελπίζω να είμαστε εδώ - καθώς τα χρόνια περνάνε και γερνάμε, σε βαθμό επικίνδυνο -, για να το παρακολουθήσουμε.

Και πραγματικά, το αξίζει…