Από την γενετική μινωικομυκηναϊκή καταγωγή των Φιλισταίων (1200 πΧ - 604 πΧ), στην σλαβική/βουλγαρική καταγωγή των Σλαβομακεδόνων (6ος-7ος αιώνας μΧ), στην ελληνική γενετική καταγωγή των νεοελλήνων, στο Stonehedge, του 3000 πΧ, στις κατακόμβες της οδού Φιλελλήνων των Αθηνών (5ος αιώνας πΧ, έως σήμερα), η αρχαία πλάκα της Γαλιλαίας, το 304 μΧ, στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3-2-1830 και την διεθνή υπόσταση του επαναστατικού ελληνικού κράτους, στην Ακρόπολη του 1860, στην Θεσσαλονίκη (1860-1960), στην Αθήνα (1860-2025), στον James Joyce και τον “Οδυσσέα”, το 1922, στο Παρίσι (1900-2025), στον παγωμένο ποταμό Χάντσον, στην Νέα Υόρκη, στις 28-1-1935, στο Сталинград και την συντριβή της Wehrmacht, στις 2-2-1943, στον σεισμό της Θήρας, το 1613 πΧ και μετέπειτα. (130)
1100 πΧ - 604 πΧ Οι Φιλισταίοι είχαν ελληνική (μινωική και μυκηναϊκή) καταγωγή, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη DNA που εξετάζει την προέλευση αυτών των αρχαίων λαών της Ανατολικής Μεσογείου. Πρόκειται για την πρώτη ανάλυση γενετικού υλικού που προέρχεται από αρχαίο νεκροταφείο των Φιλισταίων, καθώς οι επιστήμονες επιδίωξαν να εντοπίσουν τις ρίζες αυτού του λαού, ο οποίος αναφέρεται στην εβραϊκή βίβλο.
Στην Παλαιά Διαθήκη, οι Φιλισταίοι περιγράφονται, ως διαφορετικός λαός, από τους Εβραίους, προερχόμενοι, από την «Χώρα του Καφθώρ», που ταυτίζεται με τη σημερινή Κρήτη. Αρχικά, είχαν τις ρίζες τους, στην Κρήτη, πριν κατακτήσουν τις παράκτιες περιοχές του σημερινού νότιου Ισραήλ και της Λωρίδας της Γάζας, τον 12ο αιώνα π.Χ. Το 2016, επιστήμονες ανακάλυψαν ένα αρχαίο νεκροταφείο, κοντά, στο Ασκελόν του Ισραήλ, όπου βρέθηκαν, περίπου, 150 ταφές, σε οβάλ τάφους. Μια σημαντική γενετική μελέτη του 2019, έδειξε ότι οι νεκροί είχαν γονίδια ευρωπαϊκής προέλευσης, διαφορετικά από εκείνα των σημιτικών λαών της περιοχής. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι υπήρξε μια εισροή γονιδίων ευρωπαϊκής προέλευσης, κατά την μετάβαση, από την Εποχή του Χαλκού, στην Εποχή του Σιδήρου, υποστηρίζοντας τη θεωρία ότι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί μετανάστευσαν, προς την Μέση Ανατολή. Η ανάλυση DNA, από το Ασκελόν, αποκάλυψε ότι οι Φιλισταίοι είχαν σημαντική γενετική συγγένεια, με λαούς της Ελλάδας, της Κρήτης, της Σαρδηνίας, ή της Ιβηρικής χερσονήσου. Πολλοί ερευνητές συνδέουν την άφιξη των Φιλισταίων, με τους «Λαούς της Θάλασσας», οι οποίοι επιτέθηκαν, στην Ανατολική Μεσόγειο, στο τέλος της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, υποδηλώνοντας ότι οι Φιλισταίοι ξεκίνησαν, ως μετανάστες, από την Ευρώπη και εγκαταστάθηκαν, στο Ασκελόν, τον 12ο αιώνα π.Χ. Η παρουσία των Φιλισταίων, στην περιοχή, μαρτυρείται, αρχαιολογικά, από κεραμική, που μοιάζει με εκείνη του αρχαίου ελληνικού κόσμου, χρήση αιγαιακής γραφής και διατροφικές συνήθειες, όπως η κατανάλωση χοιρινού κρέατος. Στην Παλαιά Διαθήκη, οι Φιλισταίοι περιγράφονται, ως πολεμοχαρείς εχθροί των Ισραηλιτών. Ο πιο γνωστός Φιλισταίος είναι ο Γολιάθ, ο γίγαντας που ηττήθηκε, από τον νεαρό Δαβίδ. Επίσης, η Δαλιδά, η οποία πρόδωσε τον Σαμψών, κόβοντας τα μαλλιά του, παρουσιάζεται, ως παράδειγμα της πανουργίας των Φιλισταίων. Αναλύσεις DNA έδειξαν ότι, μέσα σε δύο αιώνες, τα ευρωπαϊκά γενετικά χαρακτηριστικά των Φιλισταίων, είχαν εξαφανιστεί, λόγω επιμειξιών, με τους ντόπιους πληθυσμούς της περιοχής. Παρόλο που οι Φιλισταίοι αφομοιώθηκαν, γενετικά, κράτησαν, πολιτισμικά στοιχεία, που τους ξεχώριζαν, από τους γείτονές τους, για περισσότερους, από πέντε αιώνες. Οι Φιλισταίοι κυριάρχησαν, στην περιοχή, έως το 604 π.Χ., όταν κατακτήθηκαν, από τους Βαβυλώνιους, λίγο πριν και οι Εβραίοι γνωρίσουν την δική τους εξορία, στην Βαβυλώνα.
Σε πολλαπλές γενετικές μελέτες, από επιστήμονες διαφόρων χωρών, καταδεικνύεται χωρίς αμφιβολία το συμπέρασμα ότι οι κάτοικοι των Σκοπίων και της Βουλγαρίας - πρόκειται για ίδια ή παρόμοια εθνοτική ομάδα - έχουν κοινό DNA με τους Σλάβους της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η γενετική σύσταση συγκεκριμένα των Σκοπιανών προσεγγίζει σε τεράστιο βαθμό αυτό των κατοίκων της Βουλγαρίας, και μετά αυτών της Σερβίας, αναφέρει ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης, Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Γενετικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η Βόρεια Μακεδονία (η Σλαβομακεδονία) είναι πολυεθνικό κράτος, που οι κάτοικοί του, προέρχονται, από πολλές εθνότητες και ακολουθούν διάφορες θρησκείες. Η μεγαλύτερη εθνική πληθυσμιακή ομάδα (58,5% απογραφή του 2021 από 64%, που ήταν, στην προηγούμενη απογραφή) είναι Σλάβοι, ποσοστό 24,3% είναι Αλβανοί, 3,9% Τούρκοι, 2,5% Ρομά, 1,3% Σέρβοι και οι υπόλοιπες πληθυσμιακές ομάδες 2,3% αποτελούνται από Έλληνες, Βόσνιους και Βούλγαρους. «Γνωρίζουμε από το 1975 ότι οι ΄Ελληνες από τη Μακεδονία έχουν παρόμοια γενετική σύσταση με τους άλλους Έλληνες με βάση κλασικούς γενετικούς δείκτες, π.χ. πρωτεϊνικοί πολυμορφισμοί. Η σύγκριση της γενετικής σύστασης ανάμεσα στους Έλληνες και τους Βούλγαρους έδωσε σε 4 από τις 5 συγκρίσεις στατιστικά σημαντικά αποτελέσματα. Η γενετική σύσταση των γειτονικών σλαβικών λαών μελετήθηκε με διάφορα είδη DNA παραλλαγών, όπως: γενετικές παραλλαγές του χρωμοσώματος Υ που κληρονομούνται από τον πατέρα στα παιδιά του, μιτοχονδριακές παραλλαγές, που κληρονομούνται από τη μητέρα στα παιδιά της και αυτοσωματικούς γενετικούς δείκτες που κληρονομούνται και από τους δύο γονείς. Τα πολλαπλά γενετικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι, παρά τη γεωγραφική γειτνίαση, η γενετική σύσταση των δύο γειτονικών σλαβικών λαών διαφέρει από εκείνη των Ελλήνων. Η γενετική τους σύσταση τούς κατατάσσει πλησιέστερα προς τος Σλάβους της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αντίθετα, η γενετική σύσταση των Ελλήνων προσομοιάζει με εκείνη των Ιταλών».
Οι γενετικές αναλύσεις του ελληνικού λαού, επιβεβαιώνουν αυτό, που είχε περιγράψει το επιστημονικό περιοδικό Science, σε άρθρο του, με τον τίτλο: «Οι σημερινοί Έλληνες έχουν σχεδόν μυθική καταγωγή».
«Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έρευνας είναι ότι, με βάση τα γενετικά ευρήματα, οι σημερινοί Έλληνες μοιράζονται το 90% της γενετικής καταγωγής τους, με τους πληθυσμούς, που ζούσαν, στην Βόρεια Ελλάδα, πριν από 4.000 χρόνια. Και μάλιστα, η ανάλυση αρχαίων γονιδιωμάτων έδειξε ότι οι πληθυσμοί του Αιγαίου ήσαν, γενετικά, όμοιοι, παρά τον πολιτιστικό τους διαχωρισμό (Κυκλαδικό, Μινωικό, Ελλαδικό), ιδιαίτερα, κατά την πρώιμη φάση της Εποχής του Χαλκού (3.200-2.000 π.Χ.) και είχαν γενετική συνέχεια, με τους προγενέστερους Νεολιθικούς πληθυσμούς του Ελλαδικού χώρου (6.500-3.300 π.Χ.)». Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης το εξηγεί, αναλυτικά: «Ασιάτισσα, που, από την πλευρά του πατέρα της, κατάγεται από το Τατζικιστάν, του ζήτησε να κάνει τεστ DNA πατρική γραμμής, δηλαδή του χρωμοσώματος Υ, που κληρονομείται, αμετάβλητα, από τον πατέρα, στον γιο του και έτσι, οι επιστήμονες μπορούν να ακολουθήσουν την διαδρομή τους, μέχρι τον πιο παλιό πρόγονό τους. Διαπιστώθηκε ότι έχει τη γενεαλογική γραμμή E-V13, που η προέλευσή της είναι η Νότια Βαλκανική. Η υπο-απλοομάδα E-V13 αποτελεί την πλειονότητα των χρωμοσωμάτων E-M78 στους Έλληνες. Με βάση όλα τα στοιχεία, υπολογίστηκε ότι ο χρόνος του πιο κοινού πρόσφατου προγόνου είναι το 450 π.Χ Αυτό σημαίνει ότι ο άνδρας, που είναι ο πιο πρόσφατος κοινός πρόγονός αυτής της γενεαλογικής γραμμής γεννήθηκε, τότε. Οπότε, η εποχή του 450 π.Χ. [Μέγας Αλέξανδρος, 356 π.Χ. – 323 π.Χ.] και η τοποθεσία ταιριάζουν, απόλυτα. Και η λογική εξήγηση είναι ότι η γενεαλογική γραμμή αυτή έφθασε, στην Κεντρική Ασία, το Τατζικιστάν, από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εναντίον των Περσών. Ο Μέγας Αλέξανδρος έκτισε, στο Τατζικιστάν, τον πιο απομακρυσμένο ελληνικό οικισμό, κοντά στην Κυρούπολη, το 329 π.Χ. και τον ονόμασε Αλεξάνδρεια η Εσχάτη. Μπορεί να είναι το σημερινό Χουτζάντ. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ο Αλέξανδρος διοργάνωνε μαζικούς μικτούς γάμους, μεταξύ στρατιωτών του και ντόπιων γυναικών». «Ο Μέγας Αλέξανδρος ζούσε, σε έναν ελληνικό κόσμο, με ελληνικά ονόματα, την λατρεία των 12 θεών· ήταν Έλληνας, ως το μεδούλι του. Το να πει κανείς ότι γεννήθηκε, στα Σκόπια, είναι δείγμα αγραμματοσύνης αντίστοιχης, με το να πει ότι ο Σαίξπηρ γεννήθηκε στην Λευκορωσία», λέει ο Robin Lane Fox Καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
3000 πΧ. Whiltshire, England. Το προϊστορικό μνημείο Stonehenge, που σχηματίζεται, από τεράστιες κάθετες πέτρες, σε κυκλο, μερικές των οποίων έχουν ύψος, έως 9 μέτρων. Ο σκοπός αυτού του μνημείου και η χρήση του, αποτελούν ένα άλυτο μυστήριο.
Μερικές, από τις πέτρες, οι λεγόμενες γαλάζιες πέτρες προέρχονται, από τα βουνά Preseli της Ουαλίας, δηλαδή 240 χλμ, μακριά. Όμως, στην εποχή της κατασκευής του μνημείου, δεν υπήρχε η ανάλογη τεχνολογία, για τέτοιες μεταφορές.
5ος αιώνας πΧ - 2025 μΧ. Αθήνα, οδός Φιλελλήνων. Οι κατακόμβες και οι στοές, στον ορθόδοξο χριστιανικό ναό της αγίας τριάδας. Στον χώρο αυτόν, βρισκόταν το ιερό του Λύκειου Απόλλωνα, ενώ στα ρωμαϊκά χρόνια, επί Αδριανού, δημιουργήθηκαν τα ρωμαϊκά λουτρά, τμήμα των οποίων βρίσκεται, στα δωμάτια και τις στοές, κάτω από το πάτωμα του ναού.
Τον 11ο αιώνα μΧ, στον συγκεκριμένο χώρο, γίνεται το γυναικείο μοναστήρι της Παναγίας Σωτήρος του Λυκοδήμου. Μετά από πολλές αλλαγές, μετατροπές ακόμη και καταστροφές, από σεισμούς, το 1847, η ρωσική τσαρική αποστολή το ζητά, από τον βασιλιά Όθωνα, ο οποίος το παραχωρεί, ως ναό, για τις ανάγκες του ρωσόφωνου ποιμνίου της. Το 1852, ο πρώτος Ρώσος εφημέριος του ναού Αντωνίνος Καπούστιν, βυζαντινολόγος και αρχαιολόγος, με αφορμή τις παρατηρήσεις του, για την υγρασία, σε τμήματα του ναού, θα ανακαλύψει τις κατακόμβες, με τα ρωμαϊκά λουτρά. Παρότι, από το 1917, ο ναός περνάει, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ο ναός εξακολουθεί, εκτός από την ελληνική γλώσσα, να λειτουργεί και στην εκκλησιαστική σλαβονική, για τις ανάγκες των σλαβόφωνων πιστών, από τις αντίστοιχες χώρες. Για την είσοδο στις κατακόμβες, οι επισκέπτες θα περάσουν, από το άνοιγμα της κρύπτης, στο πάτωμα του ναού, όπου, αφού κατέβουν τα σκαλοπάτια, θα μπορέσουν να θαυμάσουν έναν εντυπωσιακό μυστικό κόσμο, ο οποίος είναι, ταυτόχρονα, ένας ανεκτίμητος αρχαιολογικός θησαυρός. Ψηφιδωτά, αρχαία λουτρά, αρχαία μαρμάρινα τμήματα και αντικείμενα έχουν βρεθεί και ο χώρος αυτός είναι επισκέψιμος.
1966 - 2021 Αθήνα, Σύνταγμα. Οδός Φιλελλήνων.
4ος αιώνας πΧ. Κεντρική Μακεδονία. Χρυσό στεφάνι ανθισμένης μυρτιάς, που υπήρξε προϊόν αρχαιοκαπηλίας, αλλά, τώρα, βρίσκεται, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
304 μΧ Γαλιλαία, Παλαιστίνη. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν μια αρχαία πλάκα ηφαιστειακού πετρώματος διαμορφωμένη, σε ορθογώνιο τεχνούργημα, το οποίο χρησιμοποιούνταν για την σήμανση των εδαφικών συνόρων, στην Γαλιλαία, μεταξύ του βόρειου Ισραήλ και του νότιου Λιβάνου. Σκαλισμένη, με αρχαιοελληνικά γράμματα, η πέτρα διακηρύσσει ότι οι άγνωστες, μέχρι πρότινος, πόλεις Τίραθα και Γκόλγκολ βρίσκονταν, υπό τον έλεγχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και περιείχε τα ονόματα τεσσάρων διοικητών, που ήσαν υπεύθυνοι, για την διαχείριση των εδαφών της αυτοκρατορίας, στην περιοχή.
Οι χαράξεις χρονολογούνται, κατά την διάρκεια της βασιλείας του Καίσαρα Μάρκου Αυρήλιου Αλεξάνδρου. Η πέτρα βρέθηκε, στην περιοχή, όπου ο Ιησούς έκανε το κήρυγμα του και βαπτίστηκε.
1440 Τρανσυλβανία, Ρουμανία. Το γοτθικού ρυθμού κάστρο, που κτίστηκε, για την απόκρουση των Οθωμανών.
3/2/1830 Λονδίνο. Το επαναστατικό νεοελληνικό κράτος αναγνωρίζεται, στην διεθνή του υπόσταση, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, που συνομολόγησαν η Βρετανική Αυτοκρατορία, η Ρωσική Αυτοκρατορία και η Γαλλία.
Το πρώτο άρθρο του Πρωτοκόλλου έλεγε : «La Grèce formera un Etat indépendant, et jouira de tous les droits politiques, administratifs, et commerciaux, attachés à une indépendance complète». «Η Ελλάς θα αποτελέσει ένα Κράτος ανεξάρτητο και θα απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα, πολιτικά, διοικητικά και εμπορικά, που συνεπάγεται μια πλήρης ανεξαρτησία».
1880 (δεκαετία). Αθήνα. Ο Γεώργιος Σουρής (Ερμούπολη Σύρου 2/2/1853 - Νέο Φάληρο 26/8/1919).
1890 Αθήνα. Πλατεία Συντάγματος.
1890 Αθήνα. Οδός Κηφισίας, με τα ωραία νεοκλασικά κτήρια. (Πρόκειται, για την σημερινή οδό Βασιλίσσης Σοφίας).
1898. Η Αθήνα, από το Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο).
Αριστερά, είναι ο λόφος Αρδηττού και ο ποταμός (ρέμα) Ιλισός, με τις γέφυρες, για τα εξοχικά κέντρα (παντρεμενάδικα), στις όχθες του ποταμού, στο (βατραχονήσι), εκεί, που, σήμερα, βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου. Ο δρόμος, μπροστά, είναι η σημερινή διασταύρωση των λεωφόρων Βασιλέως Κωνσταντίνου, (μπροστά, από τον λόφο και το στάδιο), και η Βασιλίσσης Όλγας, ο χωματόδρομος, που πάει, προς την Ακρόπολη. Στο μέσον, διακρίνεται το Ολυμπιείο, δεξιά, η περιοχή του Ζαππείου, πάνω αριστερά, ο λόφος του Φιλοπάππου, και δεξιά η Ακρόπολη.
1900 Αθήνα.
1900 - 2025 Παρίσι, Η rue de Rivoli (οδός Ριβολί), ο, διαχρονικά, διάσημος εμπορικός δρόμος της πόλης, με καταστήματα, που περιλαμβάνουν τα πιο γνωστά ονόματα του κόσμου της μόδας, στον πλανήτη.
1901 (κατασκευή). Παρίσι, Σιδηρόδρομος Σταθμός “Gare de Lyon”. Το πολυτελές εστιατόριο «Le train Blue».
1910 Αθήνα. Ή οδός Πανεπιστημίου, με χιονόστρωση. Αριστερά, διακρίνεται η διώροφη κατοικία του Βαυαρού Καρλ Βερτχάιμ, νεοκλασικό κτήριο, που βρισκόταν, στον Πανεπιστημίου 44 και Χαριλάου Τρικούπη και αναγέρθηκε, το 1843, σε σχέδια του Σταμάτη Κλεάνθη και κατεδαφίστηκε, το 1962. Κάτω αριστερά, όπου είναι ο πρώτος φανοστάτης, είναι η γωνία, με την οδό Σανταρόζα.
1910 Καλαμάτα. Λιτανεία της εικόνας της θεωρούμενης, ως πολιούχου, Παναγίας Υπαπαντής.
1912 Αθήνα. Οδός Πανεπιστημίου.
1912 Αθήνα, «Μυδραλλιοβόλος». Βιβλίο, για την εισαγωγή και χρήση αυτού του όπλου, στο πεζικό.
1915 Αθήνα, Κολωνάκι. Η πλατεία Δεξαμενής.
1920 Αθήνα, Ομόνοια. Το ιστορικό καφενείο «ΝΕΟΝ», στην γωνία με την οδό Δώρου.
1920 (δεκαετία κατασκευής). Αθήνα. Ένα, ωραία, ανακαινισμένο κτήριο, στην οδό Μισαραλιώτου 17, κοντά, στην Ακρόπολη.
27/11/1918 Θεσσαλονίκη.
1920 (δεκαετία). Αθήνα, Κολωνάκι. Οδός Μαρασλή.
1920 Κακοπετριά, Λευκωσία. Ο βράχος στέκει, ακόμη.
1920 - 1930 Ψεματισμένος, Λάρνακα. Μεταφορά χαρουπιών, με τον γαϊδαράκο.
2/2/1922 Παρίσι. Εκδίδεται «Ο Οδυσσέας», Τo βιβλίο του James Joyce, το οποίο αντιμετώπισε περιπέτειες, κατά την εκτύπωσή του, επειδή ο συγγραφέας επέμενε, το εξώφυλλο του βιβλίου να έχει, επακριβώς, την απόχρωση του γαλάζιου χρώματος της ελληνικής σημαίας, κάτι, που δεν ήταν καθόλου εύκολο να γίνει, διότι σχεδόν, σε όλες τις εκτυπώσεις, που έγιναν, το τελικό αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό, από το ακριβές γαλάζιο χρώμα της ελληνικής σημαίας.
Απευθύνθηκαν, στην ελληνική πρεσβεία, στο Παρίσι να τους δώσει μια ελληνική σημαία, αλλά η πρεσβεία αρνήθηκε. Τελικά, μετά από πολλές προσπάθειες, βρήκαν μια μεγάλη ελληνική σημαία και στο τέλος κατάφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το βιβλίο τυπώθηκε, στην απόχρωση του γαλάζιου, που ήθελε ο James Joyce, όπως βλέπουμε.
1930 (μέσα δεκαετίας). Αθήνα. Η Αθηναϊκή Λέσχη, που δημιουργήθηκε, το 1875, από τον Μιχαήλ Μελά, στις οδούς Πανεπιστημίου και Αμερικής. Κατεδάφιση, το 1969 και στην θέση του, κτίστηκε πολυώροφο κτήριο, στο οποίο στεγάζεται, σήμερα, η Αθηναϊκή Λέσχη.
1934 Αθήνα. Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας.
1934 Θεσσαλονίκη. Παραλία Αρετσούς, στον Παράδεισο.
28/1/1935 Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Ο ποταμός Χάντσον είναι καλυμμένος από ένα παχύ στρώμα πάγου, με φόντο τους ουρανοξύστες του Μπρούκλιν.
1936 Αθήνα, Κολωνάκι. Οδός Αριστίππου.
1941 Θεσσαλονίκη, Κατοχή. Παραλιακή Λεωφόρος Νίκης.
2/2/1943 Сталинград (Στάλινγκραντ). Ό,τι έχει απομένει, από την γερμανική στρατιά, παραδίνεται, στον Κόκκινο Στρατό.
Kαι όμως, η γερμανική στρατιά του von Paulus, είχε φθάσει, στο σημείο να κατέχει το 95% της πόλης. Παρά ταύτα, τελικά, συνετρίβη.
1943 Μαρς ελ Κεμπίρ, Μέση Ανατολή. Ο πλοίαρχος Ιωάννης Τούμπας, στο αντιτορπιλικό “ΑΔΡΙΑΣ”.
1944 Ήπειρος, Κατοχή. Ελληνίδα αντάρτισσα.
1943-1944 Θεσσαλονίκη, Κατοχή. Οδός Καστοριάς.
1950 Λαύριο.
1950 (δεκαετία). ΗΠΑ. Η Ava Lavinia Gardner.
1955 Μύκονος.
1950 (δεκαετία). Αθήνα. Οδός Σταδίου.
1959 Αθήνα, Εθνικό Θέατρο. Στα παρασκήνια, οΔημήτρης Παπαμιχαήλ (ως θεός Απόλλων), η Γκέλλυ Μαυροπούλου (χωρίς την στολή της θεάς Αθηνάς), η Δέσπω Διαμαντίδου (ως Πυθία) και ο Βασίλης Κανάκης (ως Αίγισθος), όταν έπαιζαν, στην τριλογία του Αισχύλου “Ορέστεια”.
1958 Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Νίκος Ριζος, στην ταινία “Χαρούμενοι αλήτες”, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δαδήρα.
1962 Ο Νίκος Κούρκουλος και η Αλίκη Βουγιουκλάκη πρωταγωνιστούν, στην δραματική ταινία του ελληνικού κινηματογραφικού νεορεαλισμού, με τίτλο «Ταξίδι», με δύο εκπληκτικές ερμηνείες, όπου η Βουγιουκλάκη, όταν μεγάλωσα και μπορούσα να κρίνω την δουλειά της, με έπεισε ότι ήταν πολύ καλή ηθοποιός.
Η ταινία, όμως, που πρωτοπαίχθηκε, στις 2/12/1962, εμπορικά, πήγε άκλαυτη. Το κινηματογραφικό κοινό δεν συγχώρησε το γεγονός ότι, στο τέλος του έργου, με βάση το σενάριο του Βαγγέλη Γκούφα, η Βουγιουκλάκη πεθαίνει. Έτσι, η ταινία εκοψε, μόλις, 76.395 εισιτήρια και κατατάχθηκε έβδομη, μέσα σε 80 ταινίες. Το «φάρμακο», για αυτήν την εισπρακτική αποτυχία, παρά το γεγονός ότι και η σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου είναι άρτια και οι δυο πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί, στο παίξιμο των ρόλων τους, με αποτέλεσμα η ταινία να είναι ποιοτική, ήταν να η Βουγιουκλάκη να μην ξαναπαίξει δραματικό ρόλο και να μην … ξαναπεθάνει, στο τέλος των έργων, που έπαιζε. Ο Κούρκουλος δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα, διότι αυτός είχε ταυτιστεί, με το κινηματογραφικό δράμα. Δεν μπορώ, επίσης, να μην επισημάνω ότι ο Βασίλης Διαμαντόπουλος «έδωσε ρέστα», στον ρόλο του τρελού.
1964 Παλαιό Φάληρο, Φλοίσβος. Λεωφόρος Ποσειδώνος.
Σχόλια