ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

29.8.2010 - στο Αγκίστρι. Όποιος έχει πάει στο Αγκίστρι, έχει μείνει άναυδος με την ομορφιά του. Το γεγονός είναι ότι αποτελεί έναν πολύ καλό τουριστικό προορισμό, ο οποίος έχει το πλεονέκτημα ότι είναι πολύ κοντά στην Αθήνα και αυτό αποτελεί μια εύκολη δίοδο διαφυγής για τον πολύ κόσμο, που στενάζει, κάτω από τις πολύ δύσκολες συνθήκες, που έχουν έλθει στην χώρας μας αυτούς τους άσχημους καιρούς, που διανύουμε. Το νησι διακρίνεται για τις πολύ καλές ακρογιαλλιές του, την άγρια ομορφιά του τοπίου του και τις πολύ καθαρές ακτές του...

15.8.2010 - στο λιμάνι της Αίγινας. Μπορεί ο ΓΑΠ να μας ζόρισε. Και η αλήθεια είναι ότι μας ζόρισε πολύ. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα κόψουμε τα πάντα.... Το ταξίδι ήταν καλό και ακόμα καλύτερο το μπάνιο στις πολύ καλές παραλίες του νησιού.

2 /5/2010 ο ΓΑΠ στο Υπουργικό Συμβούλιο ανακοινώνει την υπαγωγή της χώρας στο αποικιοκρατικό Μνημόνιο. " Ο ΓΑΠ επέλεξε, λοιπόν, την λύση του Μνημονίου και της υπογραφής του, σε συνθήκες άκρατου πανικού και μέσα σε ένα σκηνικό που απέπνεε την ύπαρξη μιας πλήρους διαπραγματευτικής αδυναμίας της ελληνικής πλευράς. 2/5/2010 : Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοινώνει τα επαχθή μέτρα του Μνημονίου της νέας Κατοχής. Δεν επέλεξε, έστω προσωρινά, την λύση που παρέσχε στο ελληνικό δημόσιο ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ (και με την οποία χαλάρωνε την πιστωτική θηλιά, που ο ίδιος είχε βάλει στην ελληνική οικονομία, με την ανακοίνωση της άρνησης αποδοχής των υποβαθμισμένων κρατικών ομολόγων από το 2011 και μετά), αυτήν δηλαδή της χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου, μέσω της έκδοσης και χρησιμοποίησης των ελληνικών κρατικών ομολόγων, για την άντληση ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ. Θυμίζω και πάλι ότι ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ και η κεντροτραπεζική γραφειοκρατία την 25/3/2010 (αργά και α

Η αρχή του αποικιοκρατικού Μνημονίου (με τις αφελείς, ως προς την ειλικρίνειά τους, παραδοχές). " Επειδή δεν υπήρξε άλλη τοποθέτηση από κάποιον αναγνώστη, επί του θέματος, καλόν είναι, τώρα, να απαντήσω και στον βασικό πραγματιστικό/ρεαλιστικό - υποτίθεται - ισχυρισμό του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τον οποίο ισχυρισμό (επίσης υποτίθεται ότι) τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα του επαχθούς Μνημονίου και η καταφυγή της κυβέρνησης του ΓΑΠ στον βλακώδη, ανόητο και παράνομο - με βάση τις Συνθήκες που ίδρυσαν την ευρωζώνη - Μηχανισμό Στήριξης της 25/3/2010. Οι διαλυτικές οικονομικές πολιτικές, που διακατέχονται από νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού ιδεοληψίες, τις οποίες επιβάλλει το Μνημόνιο της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής (Ν.3845/2010)  και τις οποίες απεδέχθησαν και υπέγραψαν, ασμένως και προθύμως, ο σοσιαλνεοφιλελεύθερος ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο. Λέει λοιπόν, ο κ. Τσούκας ότι "το Μνημόνιο είναι προϊόν διαπραγμάτευσης ισχυρών δανειστών με έναν χρεοκοπημένο δανειζό

Χαρίδημος Τσούκας " Η απάντηση του κ. Τσούκα είναι πολύ πιο προσγειωμένη στην κακή πραγματικότητα και απείρως ρεαλιστικότερη από το αρχικό του κείμενο, το οποίο, ομολογουμένως, ήταν ατυχές. Αποφεύγει τις ακραία υμνητικές εκφράσεις, για το έργο της τρόϊκας και αποδέχεται - έστω - ότι το Μνημόνιο είναι επαχθές. Υποψιάζομαι ότι βλέπει την ανάγκη απεμπλοκής από αυτό, έστω και αν επιμένει στην εφαρμογή του. Και αναφέρεται στην προσωρινότητα της επιτήρησης, την οποία, παρά το γεγονός ότι την περιγράφει ως Κατοχή (αποδεχόμενος ότι οι εκπρόσωποι των πανικόβλητων δανειστών του ελληνικού κράτους στέρησαν από τον ελληνικό πληθυσμό την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του), αρνείται να την ονοματίσει με το πραγματικό της όνομα. Karl Popper   Δεν θα μείνω στην ονοματολογία, διότι η πραγματική κατάσταση ( "ο πραγματικός κόσμος" και όχι ο φανταστικός - λες και στην ασημαντότητά μου αρέσει ο φανταστικός κόσμος), στην οποία λέει ότι θέλει να αναφέρεται ο κ. Χαρίδημος Τσού

Ένας Servaas Deroose για γέλια και για κλάματα στο "ΒΗΜΑ" της Κυριακής της 8/8/2010 . Στον θρασύτατο αυτόν διαλυτή της ελληνικής οικονομίας, αυτόν τον απίθανο μοντέρνο μαθητή του Andrew Mellon (του αλήστου μνήμης "εκκαθαριστή" των πάντων, κατά την δεκαετία του 1930), στον τροϊκανό γκαουλάϊτερ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στην κομπανία του, είναι απαραίτητο, αν θέλουμε να μην ολοκληρωθεί το καταστροφικό τους έργο, η ελληνική κοινωνία, το γρηγορότερο δυνατόν,  να του - και να τους - ευχηθεί, από βάθους καρδίας, "καλό κατευόδιο" ... " Καλόν είναι να μην χάνουμε τις προτεραιότητες, όταν ασχολούμεθα με τα τωρινά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και να μπορούμε να κάνουμε την πρέπουσα αντιδιαστολή, ανάμεσα εκείνα που είναι άμεσα και οξέα προβλήματα και απαιτούν επείγουσα αντιμετώπιση και σε εκείνα, που είναι χρόνια και μπορούν να αντιμετωπισθούν, αμέσως μετά την αντιμετώπιση των άμεσων και επειγόντων. Σήμερα, λοιπόν, πληρώνουμε, πρ

Οι πολλές προσευχές του ΓΑΠ, τελικά, εισακούστηκαν, αλλά ... " Ο ΓΑΠ δεν είναι ούτε λαϊκιστής, ούτε αντιλαϊκιστής πρωθυπουργός. Είναι ένας ευήθης άνθρωπος, που η ευνοϊκή (γι' αυτόν) συγκυρία, τον έκανε πρωθυπουργό. Και η συγκυρία υπήρξε, γι' αυτόν ευνοϊκή (και αντίστοιχα καταστροφική για τον τόπο), λόγω της απρόσμενης διεθνούς οικονομικής ύφεσης, η οποία έπληξε από τον Σεπτέμβριο του 2008 και την Ελλάδα, αρχικά στους τομείς, που επηρεάζονται από τις μεταπτώσεις της εξωτερικής ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως και στην συνέχεια και την εσωτερική ελληνική ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες, με αποτέλεσμα την ανατροπή του παγιωμένου πολιτικού σκηνικού, το οποίο, μέχρι τότε (φθινόπωρο του 2008), ήταν σταθερά αρνητικό για τον ΓΑΠ, του οποίου οι προσωπικές ανεπάρκειες ήσαν γνωστές σε όλον τον ελληνικό πληθυσμό. Όποιος θυμηθεί το τι συνέβαινε, έως τότε, γνωρίζει το τι λέω. Η συγκυρία, λοιπόν, έκανε τον ΓΑΠ πρωθυπουργό, χωρίς αυτός να κινήσει ούτε και το μικρό του δακτυλάκι

Οι εξελίξεις από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, δεν ήσαν αναπόφευκτες. Απλώς, τα έκανε μαντάρα ο ΓΑΠ. " Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας/ανεξαρτησίας της χώρας μας και του πληθυσμού της, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας, κατά την περίοδο Ιανουαρίου 2010 - Μαΐου 2010, δεν ήταν ζήτημα φυσικής επιλογής, αγαπητέ Dante. Ήταν προϊόν των ερασιτεχνικών πολιτικών και οικονομικών επιλογών του ΓΑΠ και του άπειρου και εντελώς ακατάλληλου να χειριστεί τις περιστάσεις οικονομικού επιτελείου της νεοεκλεγείσας, τότε, κυβέρνησης. Angela Merkel - ΓΑΠ : Το δίδυμο που κόντεψε, την περασμένη Άνοιξη, να διαλύσει την ευρωζώνη. (Και ο κίνδυνος αυτός, φυσικά, δεν έχει περάσει. Είναι, πάντα, παρών...) Αυτοί οι χειρισμοί, οι οποίοι δεν ήσαν αναπόφευκτοι και οι οποίοι συνοδεύτηκαν από μία αναλόγου, επιπέδου, ερασιτεχνική (αλλά και δογματική, συνδυασμένη με ισχυρές δόσεις κοντόθωρου συμφέροντος) αφασία από τον Τρισέ, την γραφειοκρατία της ΕΚΤ και στην συνέχεια από τον γερμανικό κυβερνητικό