Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (6). - Τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και της ευρωζώνης στρατεύθηκε να υπηρετήσει ο ΓΑΠ (Συνέχεια της απάντησης στον κ. Χαρίδημο Τσούκα).
2/5/2010 ο ΓΑΠ στο Υπουργικό Συμβούλιο ανακοινώνει την υπαγωγή της χώρας στο αποικιοκρατικό Μνημόνιο.
2/5/2010 : Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοινώνει τα επαχθή μέτρα του Μνημονίου της νέας Κατοχής.
Δεν επέλεξε, έστω προσωρινά, την λύση που παρέσχε στο ελληνικό δημόσιο ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ (και με την οποία χαλάρωνε την πιστωτική θηλιά, που ο ίδιος είχε βάλει στην ελληνική οικονομία, με την ανακοίνωση της άρνησης αποδοχής των υποβαθμισμένων κρατικών ομολόγων από το 2011 και μετά), αυτήν δηλαδή της χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου, μέσω της έκδοσης και χρησιμοποίησης των ελληνικών κρατικών ομολόγων, για την άντληση ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ.
Θυμίζω και πάλι ότι ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ και η κεντροτραπεζική γραφειοκρατία την 25/3/2010 (αργά και αφού πλέον στις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές, είχε γίνει η καταστροφική ζημιά, σε βάρος των ελληνικών κρατικών ομολόγων) εγκατέλειψαν την ανόητη και καταστροφική γραμμή της άρνησης αποδοχής των υποβαθμισμένων κρατικών ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, ως μέσων συναλλαγών και φυσικά ως τρόπου άντλησης ρευστότητας, μετά την 31/12/2010. (Μάλιστα ο παμπόνηρος κεντροτραπεζίτης χρησιμοποίησε τον όρο ότι τα υποβαθμισμένα ευρωπαϊκά ομόλογα θα γίνονται δεκτά, πέραν από το 2010 - και όχι έως το 2011. Και στην πορεία, ενώ το μέτρο αυτό κάλυπτε τα ομόλογα αυτά, μέχρι ένα ορισμένο επίπεδο υποβάθμισης, στην πορεία ο Τρισέ το επέκτεινε την κάλυψη της Ε.Κ.Τ., σε όλα τα επίπεδα υποβάθμισης των ομολόγων, ακόμα και σε εκείνα, τα οποία έφθασαν στο έσχατο σημείο υποβάθμισης και χαρακτηρίστηκαν, ως junk. Δηλαδή τα ελληνικά).
Αυτή η σημαντική αναθεωρητική επανατοποθέτηση της ευρωπαϊκής κεντροτραπεζικής γραφειοκρατίας, απέναντι στα υποβαθμισμένα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης, υπήρξε αποτέλεσμα των φόβων που προέκυψαν από μια πιθανή κατάρρευση της αγοράς των ελληνικών κρατικών χρεογράφων και αφορούσαν την κατάρρευση της ζώνης του ευρώ από μια ελληνική χρεωκοπία, ή μια ξαφνική στάση των ελληνικών εξωτερικών πληρωμών, που ήδη τότε προεξοφλούντο από τις διεθνείς αγορές.
Ο ΓΑΠ δεν επέλεξε αυτήν την (έστω προσωρινή) λύση που του προσφέρθηκε και δεν χρησιμοποίησε, ως μοχλό το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μέσα από το οποίο θα μπορούσε (και μπορεί) να αντλήσει ρευστότητα από την Ε.Κ.Τ., δια της ενεχυριάσεως των ελληνικών κρατικών ομολόγων και ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να μιλάμε – όπως ο κ. Τσούκας – για αδυναμία καταβολής μισθών τον Μάϊο του 2010 και να προβάλλουμε αυτόν τον ισχυρισμό ως επιχείρημα, υπέρ της υπογραφής του Μνημονίου. Οι μισθοί και οι συντάξεις μπορούσαν να πληρωθούν, με αυτήν την διαδικασία και πρέπει να ειπωθεί ότι αυτή η πρακτική ακολουθείται και τώρα, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, καθ’ υπόδειξη της τρόϊκας όσον αφορά τα βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, όπως έγινε τον περασμένο μήνα, οπότε η χώρα βγήκε για δανεισμό, σε προσυνεννόηση με τις ελληνικές τράπεζες, που αγόρασαν τοκογλυφικά τα βραχυπρόθεσμα ελληνικά έντοκα γραμμάτια, αφού άλλοι ενδιαφερόμενοι από το εξωτερικό δεν εμφανίστηκαν.
Το γιατί ο ΓΑΠ δεν επέλεξε αυτήν την λύση, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, όταν δούμε όλα τα δεδομένα, που υπήρχαν τότε στο τραπέζι και τα οποία, ως προς τα βασικά τους δεδομένα, δεν έχουν αλλάξει. Βέβαια, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα σημειώματά μου, είναι ο ιστορικός του μέλλοντος, που θα διερευνήσει και θα δώσει περισσότερο ασφαλείς απαντήσεις στο ερώτημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δώσουμε από σήμερα μια απάντηση στο ερώτημα.
Και η απάντηση αυτή δεν έχει να κάνει με την επιχειρηματολογία που κατά κόρον δίνουν τα κυβερνητικά στελέχη και η οποία συνοψίζεται στο εύρημα της «σωτηρίας της πατρίδας». Το συμφέρον της πατρίδας, δεν έπαιξε ουσιώδη ρόλο στην γενικότερη προσέγγιση του ΓΑΠ απέναντι στο πρόβλημα, που αντιμετώπιζε και το οποίο είχε έλθει στο προσκήνιο, με δική του αποκλειστική και προσωπική ευθύνη, ως αποτέλεσμα της ευήθους πολιτικής, ως προς τον χειρισμό της οξείας δημοσιονομικής κρίσης, που παρέλαβε από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και την περίπου άμεση μετατροπή της, σε πιστωτική κρίση και από εκεί, σε κρίση δανεισμού, που κατέληξε στην πλήρη διακοπή της ροής των πιστώσεων και της χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου, αλλά και της ελληνικής οικονομίας γενικότερα.
Αυτή του την ευθύνη, την οποία του επεσήμαναν όλοι του οι εταίροι στην ευρωζώνη (και όχι μόνο), δια της οποίας η στοχοποίηση της Ελλάδας από τις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές οδήγησε γρήγορα στην σύστοιχη στοχοποίηση της ευρωζώνης και έφερε την ευρωζώνη στα όρια της κατάρρευσης, αφού ήλθε στην επιφάνεια η «κρίση του ευρωχρέους», ο ΓΑΠ, με τις αφελείς παγκοσμιοποιητικές αντιλήψεις, την αποδέχθηκε και προφανώς, βοηθουσών των απειλών, αλλά και των όποιων υποσχέσεων του δόθηκαν από τους «εταίρους», προχώρησε στην χρήση του Μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας, που πρόωρα, κακήν – κακώς και εντελώς πρόχειρα, είχαν στήσει οι ηγέτες της ευρωζώνης την 25/3/2010.
Από εκεί και πέρα, ο ΓΑΠ στρατεύτηκε στην υπόθεση της σωτηρίας της ευρωζώνης και του ευρώ, μέσα από την ελιτιστική παγκοσμιοποιητική/διεθνιστική λογική του, που βλέπει την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, ως ένα σημαντικό εργαλείο της παγκόσμιας διακυβέρνησης των διεθνών ελίτ, προφανώς υπό την ηγεμονία της πολιτιστικής του πατρίδας, αυτής που τον έχει δομήσει ως προσωπική κουλτούρα, δηλαδή των Η.Π.Α., οι οποίες υπό την ηγεσία του Μπαράκ Ομπάμα τον στήριξαν στις αντιπαραθέσεις του με τον νεοεθνικιστικό γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό της Άνγκελα Μέρκελ.
Το γεγονός ότι αυτή η τυφλή και άνευ όρων στράτευση του ΓΑΠ, υπέρ του ευρώ και της ευρωζώνης (διότι οι αμερικανικές ελίτ, δεν είναι a priori εναντίον του ευρώ, απλώς θέλουν να τελεί υπό συνθήκες, που αυτό δεν ενοχλεί την κυριαρχία του δολλαρίου), που αποσκοπεί στην, πάση θυσία, σωτηρία τους, ως βασικών εργαλείων της ελιτιστικής παγκοσμιοποίησης, μαζί με τους G20, αντιβαίνει στα βραχυπρόθεσμα και μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού και οδηγεί την ελληνική οικονομία και κοινωνία σε έναν εξοντωτικό πληθωρισμό κόστους, βραχυπρόθεσμα (στο 4,7% υπολογίζει η τρόϊκα τον ελληνικό πληθωρισμό το 2010, έναντι μόλις το 1% περίπου το 2009) και σε έναν έντονο αποπληθωρισμό μεσομακροπρόθεσμα, που θα οδηγήσει σε μια πολύ μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου, σε μια ανάλογη πτώση του ελληνικού ΑΕΠ και σε αντίστοιχη καταβαράθρωση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, δεν απασχολεί καθόλου τον ΓΑΠ και το επιτελείο του. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, αναλώσιμος, αρκεί να σωθεί η ευρωζώνη και το ευρώ, με την ελπίδα ότι μακροπρόθεσμα η σωτηρία αυτή θα αποφέρει ωφέλη και για την χώρα και τους υπηκόους του τωρινού πρωθυπουργού, ο οποίος, άλλωστε, έχει δηλώσει «πανηγυρικά» στις 2/5/2010 ότι δεν ενδιαφέρεται για μια νέα θητεία στην πρωθυπουργία της χώρας (προφανώς, αφού κατάφερε το αδιανόητο : Να γίνει πρωθυπουργός).
Αλλά η Ε.Ε. και η ευρωζώνη δεν είναι άϋλοι θεσμοί, ούτε ιδέες (αν και πάνω τους έχει στηθεί μια εν τοις πράγμασι ιδεολογία, την οποία υπηρετούν και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος και οι ενεργοί πολιτικοί ηγέτες – αν και όχι χωρίς παλινωδίες).
Η ευρωζώνη (και η Ε.Ε. δευτερευόντως,) είναι μηχανισμοί που υπηρετούν, πρώτ’ απ’ όλα, τις ελίτ, που τους απαρτίζουν και ιδιαίτερα εκείνους, που ηγεμονεύουν.
Και στην παρούσα φάση του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού είναι οι τραπεζοπιστωτικές ελίτ, που έχουν τον πρώτο λόγο και είναι αυτές, που επηρεάζουν τους πολιτικούς ηγέτες των χωρών της ευρωζώνης (και όχι μόνον), αφού η «κρίση του ευρωχρέους», την οποία, αφρόνως, ανέδειξε ο ΓΑΠ και έφερε στο διεθνές προσκήνιο, με την «ελληνική κρίση» του 2010, απείλησε και εξακολουθεί να απειλεί το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα με κατάρρευση.
Αυτό, λοιπόν, το οποίο ο ΓΑΠ στρατεύτηκε για να υπηρετήσει, δεν είναι κάτι το ιδεολογικοπολιτικά νεφελώδες. Είναι η ενσάρκωση των ευρωπαϊκών ελίτ, δηλαδή το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης και κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είναι εκτεθειμένες στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, έχοντας περίπου το 75% από αυτά και οι οποίες θα κατέρρεαν, αν η χώρα αδυνατούσε να τα αποπληρώσει, συμπαρασύροντας μαζί τους το ευρώ και την ζώνη του. Αυτή η εξέλιξη, που αποφεύχθηκε προσωρινά, με το σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και το Μνημόνιο της 1/5/2010, δεν είναι ούτε απίθανη, ούτε υπερβολική και φυσικά δεν έχει εξαλειφθεί, αφού το Μνημόνιο και το σχέδιο στήριξης της ελληνικής οικονομίας των 180 δισ. € από το τρισυπόστατο σχήμα των Ε.Ε. - Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ., κατά την τριετία 2010 – 2012, στήθηκε πάνω στην βάση του βλέποντας και κάνοντας και με σκοπό την γοργή επάνοδο του ελληνικού δημοσίου στις διεθνείς αγορές, για την χρηματοδότησή του, αφού το όλο εγχείρημα κρίνεται από τους ευρωζωνίτες, ως δαπανηρό (γι’ αυτό και ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός έβαλε το Δ.Ν.Τ. στο παιχνίδι, προκειμένου να επιμερίσει το κόστος).
Αν δούμε τα πραγματικά δεδομένα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, θα καταλάβουμε του λόγου το αληθές των παραπάνω συμπερασμάτων. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι εντελώς σαθρό, ως προς την δομή του, την κεφαλαιακή του επάρκεια, τα στοιχεία των ισολογισμών του και το σκέλος του ενεργητικού του. Τα τελευταία εικονικά stress test, στα οποία υπεβλήθησαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες έδειξαν ότι το σύστημα αυτό είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα, στο οποίο είχε σκάσει η φούσκα των ακινήτων το 2008 και ότι η ελληνική κρίση δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να αναδείξει αυτοί που οι ευρωπαϊκές ελίτ ηρνούντο πεισματικά να δουν και να ομολογήσουν. Πράγματι, αν δούμε τα στοιχεία που προέκυψαν, π.χ. για την Deutsche Bank του βαρύγδουπου κ. Άκερμαν, θα δούμε ότι, με ένα ενεργητικό της τάξης του 1,67 τρισ. €, και με απαιτούμενη κεφαλαιακή επάρκεια 11,2%, το πρωτογενές της κεφάλαιο δεν έφθανε τα 187 δισ. € (0,112 Χ 1670), αλλά μόνον 32,8 δισ. €, γεγονός που σημαίνει ότι η πραγματική κεφαλαιακή της επάρκεια φθάνει στο 1,9%!
Μόνο από αυτό το παράδειγμα, αντιλαμβάνεται κάποιος το τι πραγματικά υπερασπίστηκε ο ΓΑΠ τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, με την ένταξη της Ελλάδας στον βλακώδη Μηχανισμό στήριξης και με την υπογραφή του αποικιοκρατικού Μνημονίου. Η Deutsche Bank με αυτό το κεφαλαιακό υπόβαθρο και με μια απαξίωση του ενεργητικού της, πάνω από το 2% δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε ένα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, ούτε μια στάση πληρωμών, ούτε καν μια πτώχευση της χώρας.
Αναφερόμενοι, τώρα, γενικότερα, στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, πρέπει να πούμε ότι αυτό το σύστημα φούσκωσε τόσο πολύ και έχει μέσα του έναν τόσο μεγάλο όγκο αέρα, ώστε σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κεφαλαιακή επάρκεια, αφού από το 1999 έχει εμφανίσει μια αύξηση του ενεργητικού του, γύρω στα 18 τρισ. €, ενώ το ΑΕΠ στην ευρωζώνη έχει αυξηθεί, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, μόνο κατά 2,7 τρισ. €.
Για να καταλάβουμε για ποιο πράγμα μιλάμε καλόν είναι να δούμε και κάποια συγκριτικά στοιχεία : Το 2009 στις Η.Π.Α. οι 7 μεγαλύτερες τράπεζες συνολικά είχαν ενεργητικό 7,118 τρισ. $, που αντιπροσωπεύουν το 50% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ στην Γερμανία οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες, ως ενεργητικό, αντιπροσωπεύουν το 117,5% του ΑΕΠ της χώρας, στην Γαλλία το ενεργητικό των 5 μεγαλύτερων τραπεζών αντιπροσωπεύει το 290,3% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελλάδα το ενεργητικό των 5 μεγαλύτερων τραπεζών αντιπροσωπεύει το 157% του ΑΕΠ, στην Ιταλία το 143% του ΑΕΠ της κλπ.
Αυτή την ευρωζώνη, η οποία έχει μετασχηματισθεί σε έναν υπηρέτη που στηρίζει τον συγκεκριμένο υπερκρατικό συνασπισμό των ευρωπαϊκών (και των εγκατεστημένων στην Ευρώπη) τραπεζών είναι που προστάτευσε ο ΓΑΠ με την υπογραφή του Μνημονίου. Και αυτό πρέπει να λέγεται και να μην κρύβεται πίσω από ανούσιες ηθικολογίες, που συσκοτίζουν το πρόβλημα και οδηγούν σε μια τσουβαλιαστική ενοχοποίηση ενός ολόκληρου πληθυσμού, σαν τον ελληνικό, άνευ αποχρώντος λόγου.
Όλα τα άλλα υπήρξαν δευτερεύοντα και παρεπόμενα των κύριων επιδιώξεών του, οι οποίες εναρμονίστηκαν και υποτάχθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις αυτού του αδηφάγου συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης και αντέδρασε με τον κλασσικό τρόπο που αντιδρά το τραπεζοπιστωτικό σύστημα, όσες φορές βρέθηκε σε τέτοιες συνθήκες, μεταφέροντας, δηλαδή, την κρίση, για την οποία είναι αυτό υπεύθυνο, στην πραγματική οικονομία και στους πραγματικούς παραγωγούς αγαθών και υπηρεσιών.
Το ερώτημα είναι : Έκανε καλά ο ΓΑΠ; Αξίζει τον κόπο μια τέτοια προστασία και μια τέτοια υπεράσπιση;
Δεν νομίζω.
Αν και αυτό είναι το ερώτημα, που αξίζει να συζητηθεί - εφ' όσον κάποιος ενδιαφέρεται να συζητήσει, γι' αυτό που πραγματικά συμβαίνει τώρα στην ευρωζώνη..."
(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282296315783#c4484329945562734954 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282296315783#c4484329945562734954 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282298790392#c2815313364491884435 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282299193856#c6704185500697957208 της 20/8/2010 στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ", με τίτλο : "Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες;" http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html . Δείτε στο μπλογκ μου και τα σχετικά άρθρα μου : "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (Μια απάντηση σε ένα υμνητικό - για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών - άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (2) - Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/2-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (3) – Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/3-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (4). Η μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή δεν ήταν αναγκαία και το Μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο. (Μια ανταπάντηση στον κ. Χαρίδημο Τσούκα)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/4-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (5) – Όλοι ήσαν πανικόβλητοι(και ο ΓΑΠ και οι δανειστές του). Συνέχεια της ανταπάντησης στον κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/5-haridimos-tsoukas.html ).
Σχόλια