Από την φουστανέλα και το ανάγλυφο του Αρχέδημου τον 6ο αιωνα πΧ, στην Διώρυγα της Κορίνθου (από το 1882, έως την δεκαετία του 1960), στην Κυψέλη, το 1924, στην Ρόδο του 1900 και του 1930, στον ελληνισμό της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, κατά την δεκαετία του 1930, στην γέφυρα του Saint Michel του Σηκουάνα, το 1961, στην Ρένα Παγκράτη το 1969, την Έλλη Λαμπέτη, το 1983 και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (65).

1969. Η 20χρονη, τότε, Ρένα Παγκράτη.

6ος αιώνας πΧ. Το ανάγλυφο του Αρχέδημου, προέρχεται, από την κύρια αίθουσα του Σπηλαίου Νυμφολήπτου, στον Υμηττό.

Μέχρι τώρα, η προσωπική μου πεποίθηση, για την καταγωγή της φουστανέλας, ως ποιμενικής φορεσιάς, ήταν ότι οι ρίζες της βρίσκονταν, στην παλαιά αλβανική κοινωνία των Τόσκηδων, από τους οποίους επεκτάθηκε, στα Βαλκάνια και φυσικά, στην Ελλάδα. Έσφαλα, όπως φαίνεται, από το, παραπάνω, αρχαίο ανάγλυφο. Προφανώς, η φουστανέλα έχει ποιμενική χρήση, αλλά οι ρίζες της ανάγονται, στους αρχαίους ποιμένες, που ζούσαν, εκτός των πόλεων της αρχαίας Ελλάδας, και από εκεί, προέκυψε η επέκταση της χρήσης της φουστανέλας, ευρύτερα στα Βαλκάνια, ως αποτέλεσμα της φτώχειας, που επικράτησε και γι’ αυτό, στην εποχή του 18ου και του 19ου αιώνα - και ακόμη, πιο πίσω -, η φουστανέλα απαντάται και στην ελληνική και στην αλβανική κοινωνία και όχι, μόνο, στην ύπαιθρο.

1880 (δεκαετία). Εργασίες, για την διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου.

1883. Ένα από τα σχέδια κατασκευής του Διώρυγας της Κορίνθου.

1900 (δεκαετία). Η Διώρυγα της Κορίνθου, σε επιστολικό δελτάριο.

Η Διώρυγα της Κορίνθου ενώνει τον Σαρωνικό, με τον Κορινθιακό κόλπο, στην θέση του Ισθμού της Κορίνθου, λίγο ανατολικότερα, από την πόλη της Κορίνθου. Κατασκευάστηκε, μεταξύ των ετών 1880-1893, έργο του Έλληνα μηχανικού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη. Η κατασκευή της είναι αποτέλεσμα της αναπτυξιακής πολιτικής του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος, με τα μεγάλα έργα υποδομής, στόχευε στην δημιουργία ενός σύγχρονου και οικονομικά, ανεπτυγμένου κράτους, πλην όμως, οδήγησε την χώρα, στο “Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”..

Στα αρχαία χρόνια, μεταξύ του τείχους του Ισθμού και του περιβόλου του, υπήρχε η δίολκος, οδός μέσω της οποίας μεταφερόταν εμπορεύματα και μικρά πλοία, για να αποφευχθεί ο περίπλους της Πελοποννήσου. Η δίολκος, κατασκευή του Περιάνδρου, ήταν ένας πλακόστρωτος δρόμος ντυμένος με ξύλα, επάνω στον οποίο, γλιστρούσαν τα πλοία, με την βοήθεια λίπους. Τα πλοία, που υπερισθμίζονταν, πλήρωναν τέλη, που ήσαν το πιο σημαντικό έσοδο της Κορίνθου.

Η ιδέα της διώρυγας υπήρχε, ήδη, από την εποχή του Περίανδρου, το 602 π.Χ. Ο πρώτος, που προσπάθησε, για την υλοποίησή της, ήταν ο Νέρων, το 66 μ.Χ., σε σχέδια του Ιούλιου Καίσαρα και του Καλιγούλα. Μετά τον θάνατο του Νέρωνα, συνέχισε την προσπάθεια ο Ηρώδης ο Αττικός, ο οποίος, όμως, την εγκατέλειψε.

1880 (δεκαετία). Από την κατασκευή της Διώρυγας της Κορίνθου.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, προβλέποντας την σημασία, που θα είχε η διώρυγα, στην ανάπτυξη της Ελλάδας, ανέθεσε την σχετική μελέτη, σε μηχανικό. Η δαπάνη εκτιμήθηκε, σε 40.000.000 χρυσά φράγκα, που δεν μπορούσαν να εξευρεθούν, από την διεθνή χρηματαγορά και η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε. Το 1869, έγινε η διώρυγα του Σουέζ και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η Κυβέρνηση Ζαΐμη ψήφισε νόμο «περί διορύξεως του Ισθμού», όπου εταιρεία, ή ιδιώτης, θα αναλάμβανε την κατασκευή και εκμετάλλευση του έργου. Η μελέτη του έργου έγινε, από τον Ούγγρο στρατηγό István Türr, ο οποίος ίδρυσε τη Διεθνή Εταιρεία της Θαλασσίας Διώρυγος της Κορίνθου (Société Internationale du Canal Maritime de Corinthe). Στο έργο, συμμετείχαν και άλλοι Ούγγροι, ή Σλοβάκοι μηχανικοί, όπως ο Ίστβαν Τουρ και ο Μπέλα Γκέστερ, από το Κόσιτσε της σημερινής Σλοβακίας. Λόγω έλλειψης κεφαλαίων, το έργο ολοκληρώθηκε, από εταιρεία του Ανδρέα Συγγρού, το 1893. Οι εργασίες, για την διώρυγα, εγκαινιάστηκαν την 23 Απριλίου 1882, παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α’ και η χρήση της ξεκίνησε στις 25 Ιουλίου του 1893.

1893. Η έναρξη χρήσης της Διώρυγας της Κορίνθου. Ζωγραφικό έργο του, ανωτέρω, εικονιζόμενου Κωνσταντίνου Βολονάκη (17/3/1837 - 29/6/1907).

Στην λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την αποχώρησή τους, οι Γερμανοί όπως φαίνεται, στην, παρακάτω, φωτογραφία, το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου 1944, ανατίναξαν την σιδηροδρομική και την οδική γέφυρα, έριξαν βαγόνια τραίνου, σε ένα σημείο της διώρυγας, για να τη φράξουν και πυροδότησαν εκρήξεις, στον βυθό του προλιμένα. Το 1947, η Σχολή Μηχανικού του Στρατού ανέλαβε την ανακατασκευή της οδικής γέφυρας.

Η διώρυγα έχει μήκος 6.346 μέτρα, πλάτος, στην επιφάνεια της θάλασσας, 24,6 μ., στον βυθό της, 21,3 μ., ενώ το βάθος της κυμαίνεται, από 7,50 μ., έως 8 μ. Κάθε χρόνο, περνούν την διώρυγα 12.000 πλοία.

Οι εργασίες εκφράξεως της Διώρυγας κράτησαν 5 χρόνια (1944-1949).

1960 (δεκαετία). Διαπλέοντας την Διώρυγα της Κορίνθου.

Παλιά πόλη. Η πύλη του Αγίου Ιωάννου.

Παλιά πόλη. Η πύλη του Αγίου Αντώνιου, που οδηγεί, στην πλατεία του Ωρολογίου (Κόκκινη Πόρτα).

Παλιά πόλη. Η συνοικία της Κόκκινης Πόρτας.

Παλιά πόλη. Οι τουρκικές φυλακές (Ζιντάνη), στην αυλή του κατεστραμμένου Πύργου των Ιπποτών.

Παλιά πόλη. Ιεροκήρυκας, στην οδό Ιπποτών.

Παλιά πόλη. Μανδράκι. Άποψη της πύλης του Αγίου Παύλου, από την θάλασσα.

Παλιά πόλη. Μανδράκι. Μερική άποψη.

1900. Η Ρόδος, υπό την Οθωμανική Κατοχή.

Μανδράκι. Η είσοδος του λιμανιού.

Μανδράκι. Η κολώνα, με το ελάφι, στο λιμάνι.

Μανδράκι. Η λεωφόρος (Foro italics).

Μανδράκι, Η λεωφόρος (Foro Italico).

Παραδοσιακός γάμος, στο χωριό Τριάντα (την σημερινή Ιαλυσό).

Μονόλιθος. Γυναίκα, πάνω, σε μουλάρι, έξω από το ιταλικό αστυνομικό τμήμα.

1930. Η Ρόδος, υπό ιταλική Κατοχή.

1924. Κυψέλη.

1930 (αρχές δεκαετίας). Σότσι, “Ε.Σ.Σ.Δ.” : Ο ελληνικός “δραματικός Όμιλος Εργατικής Σχολής Σότσι”.

Ο τίτλος, στην φωτογραφία, είναι γραμμένος, στην νεοελληνική φωνητική γραφή των 20 γραμμάτων, σύμφωνα, με την μεταρρύθμιση των Ελλήνων εκπαιδευτικών, το 1925, στην “Σοβιετική Ένωση”. Στον Μεσοπόλεμο, οι Έλληνες, εκεί, ζουν μια πραγματική αναγέννηση. Αποκτούν αυτόνομες περιοχές και έντονη πολιτισμική ανάπτυξη, με τυπογραφεία, εφημερίδες, σχολεία, παιδαγωγικές ακαδημίες, θεατρικούς ομίλους και λογοτεχνική παραγωγή. Όλα αυτά θα τελειώσουν, με δραματικό τρόπο, στην εποχή των σταλινικών εκκαθαρίσεων, από το 1937 και μετά.

1950 (δεκαετία). Κεντρικός Σταθμός Υπεραστικών Λεωφορείων.

1950 (δεκαετία). Αεροφωτογραφία της Λεωφόρου Κηφισίας, στην συμβολή, με την οδό Εθνικής Αντιστάσεως.

Από την πάνω πλευρά της Κηφισίας, είναι το Παλαιό Ψυχικό, ενώ, στην κάτω πλευρά, είναι τα όρια του Χαλανδρίου.
Ο δρόμος, κάθετα, στην Κηφισίας, είναι η Εθνικής Αντιστάσεως, προς Χαλάνδρι.

1960. Βουλιαγμένη Κορινθίας.

Σκηνή, από τα γυρίσματα της χολυγουντιανής κινηματογραφικής ταινίας “Ο Λέων της Σπάρτης”.

Οκτώβριος 1961. Γέφυρα Saint Michel, Σηκουάνας, Παρίσι. «Εδώ πνιγούμε τους Αλγερινούς».

Τότε, οι Αλγερινοί του Παρισιού φόρεσαν τα καλά τους και πήγαν, στην συγκέντρωση, για να διαμαρτυρηθούν, από την κατοχής της Αλγερία, ως γαλλικής αποικίας. Στην γέφυρα Saint Michel του Σηκουάνα, τους επιτέθηκε η γαλλική αστυνομία και πολλούς διαδηλωτές τους, πέταξε, στο ποτάμι. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν κολύμπι και πνίγηκαν, ενώ όσοι γλύτωσαν, από τον πνιγμό, πυροβολήθηκαν, στα στενά του Παρισιού, από τους αστυνομικούς. Η αστυνομία έκανε λόγο, για οκτώ νεκρούς, αλλά έλεγε ψέμματα. Με την πάροδο του χρόνου, το γαλλικό κράτος αποδεχτηκε την ύπαρξη 200 νεκρών, εκ των οποίων οι 150 πνίγηκαν, στον Σηκουάνα. Λίγες ημέρες μετά, ομάδα νεαρών Γάλλων έγραψε αυτό το σύνθημα, στην γέφυρα Saint Michel, το σύνθημα της φωτογραφίας, αλλά η αστυνομια το έσβησε, αμέσως. Όμως, φωτογραφική μηχανή το απαθανάτισε…

1970 (δεκαετία). Αθήνα. Στάση αστικών λεωφορείων.

1971. Εκδρομείς στο Παράλιο Άστρος Κυνουρίας.

Ιούνιος 1983. Η Έλλη Λαμπέτη, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Βρίσκονται, στην πρεμιέρα του θεατρικού έργου “Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές”, με πρωταγωνίστριες, την Ζωή Λάσκαρη και την Μαρία Καραγιάννη. Η Λαμπέτη, λόγω του καρκίνου, έχει τραχειοστομία. Θα πεθάνει, στις 3/9/1983.

15/11/2002. Είσοδος, στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Κορίνθου.