Από την γενετική ταυτοποίηση της καταγωγής των Αβάρων (6ος-9ος αιώνες μΧ), ως τουρκομογγολικού φύλου, στο Δημοτικό Θέατρο των Αθηνών, το 1890, στο δάσος του Σεΐχ Σου, στην Θεσσαλονίκη (1889-1930), στην μάχη των Οχυρών, τον Απρίλιο του 1941, στην Brigitte Bardot (1964-1967), στην Petra Scheilm της “RAF”, το 1971, στα τραίνα (1961-2013) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα. (58).

Ιουλίου 16, 2024

1964. Η Brigitte Bardot, στην Μύκονο.

1967. Brigitte Bardot.

1964. Σύρος.

1964. Ρόδος. Παπάς, σε πρατήριο άρτου, που ήταν και καφενείο.

1964. Πειραιάς. Το ρυμουλκό “Αρμαδόρες” εμβολίστηκε, από το επιβατικό πλοίο “Αγαμέμνων” και βούλιαξε, έξω, από το λιμάνι.

Οι Άβαροι. Τουρκομογγολικό φύλο, που, στην Ευρώπη, λογικά, έστω και επιφανειακά, πρέπει να εκχριστιανίστηκε.

Τέλη 6ου αιώνα μΧ - αρχές 9ου αιώνα μΧ. Η εδαφική επικράτεια των Αβάρων και η ευρύτερη κατάσταση, στην κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη και Ευρασία.

Αβαρικά νομίσματα και τιμαλφή.

Μερικοί, από τους πιο ισχυρούς εχθρούς του Βυζαντίου, ήσαν οι Άβαροι. Αυτοί ίδρυσαν, προς τα τέλη του 6ου αιωνα μΧ. μια πανίσχυρη αυτοκρατορία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και εξαπέλυαν, συχνά, επιθέσεις στα βαλκανικά εδάφη του Βυζαντίου, ενώ είχαν πολιορκήσει αρκετές φορές και την Θεσσαλονίκη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Ωστόσο, οι ιστορικοί ξέρουν στην πραγματικότητα πολύ λίγα, για αυτόν τον λαό, που έχτισε μια αυτοκρατορία, η οποία επικράτησε, για, σχεδόν, 250 χρόνια, στο κέντρο της Ευρώπης και πολύ συχνά, αντιμετώπισαν τους Βυζαντινούς παραβάλλοντας, απέναντί τους, τρομερούς έφιππους πολεμιστές.

Η αυτοκρατορία αυτή παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό, στην σκιά της Ιστορίας, καθώς δεν άφησε, πίσω της, καμία γραπτή καταγραφή. Τα μόνα χειροπιαστά στοιχεία, που έχουμε, είναι όσα έγραψαν οι αντίπαλοί τους - κυρίως, οι Βυζαντινοί - για τους Αβάρους αλλά και οι τάφοι, που άφησαν, πίσω τους.

Ήδη, μια σημαντική μελέτη, από τον Απρίλιο του 2022, που περιελάμβανε αρχαίο DNA, που ελήφθη, από τους τάφους της ελίτ των Αβάρων, έριξε το πρώτο φως, στην μακρινή προέλευση της αυτοκρατορίας. Έτσι, περίπου 1.500 χρόνια μετά, γνωρίζουμε ότι ο λαός αυτός έχει τουρκομογγολική προέλευση. Ήσαν νομάδες, που ήλθαν, μαζικά, από τη μογγολική στέπα, σε μια από τις μεγαλύτερες και ταχύτερες μεταναστεύσεις μεγάλων αποστάσεων, στην αρχαία ιστορία.

Τώρα, μια νέα μελέτη, στην οποία αναλύθηκαν τα λείψανα 424 ανθρώπων, που είχαν ταφεί, σε τέσσερα νεκροταφεία, που ανακαλύφθηκαν, στην σημερινή Ουγγαρία, αποκάλυψε, ακόμη, περισσότερες λεπτομέρειες, για την οικογενειακή και κοινωνική ζωή των Αβάρων και δίνει στοιχεία, για το πώς οι νεοφερμένοι αλληλεπιδρούσαν, με τον πληθυσμό που βρήκαν στην Ευρώπη.

«Αυτό, που με εξέπληξε περισσότερο, ήταν το γεγονός ότι οι άνθρωποι, που βρέθηκαν, στα νεκροταφεία, συνδέονταν, συγγενικά, μεταξύ τους, σε τόσο μεγάλο βαθμό», είπε η Ζόφια Ραζ, ερευνήτρια, στο Ινστιτούτο Αρχαιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Λόραντ Έτβες, στην Βουδαπέστη. Η Ραζ ήταν, μεταξύ των συγγραφέων της μελέτης της τελευταίας έκθεσης.

Οι ερευνητές μπόρεσαν να δημιουργήσουν λεπτομερή οικογενειακά, ή γενεαλογικά δέντρα, τα μεγαλύτερα από τα οποία εκτείνονταν, για εννέα γενιές, κατά την διάρκεια δυόμισι αιώνων. Η ομάδα ανακάλυψε ότι, περίπου, 300 από τα άτομα αυτά, είχαν, τουλάχιστον, έναν στενό συγγενή. που ήταν, επίσης, θαμμένος, στο ίδιο νεκροταφείο.

Η ανάλυση έδειξε ότι οι άνδρες παρέμειναν, στην κοινότητά τους, μετά το γάμο, ενώ οι γυναίκες παντρεύονταν, εκτός της αρχικής τους κοινότητας - ένα μοτίβο γνωστό, ως πατροτοπικότητα.

«Για όλες τις μητέρες που ανακαλύψαμε, δεν βρήκαμε τους γονείς τους. Οι γονείς τους δεν ήσαν θαμμένοι, στον ίδιο χώρο. Αντίθετα, όλοι οι άντρες ήσαν απόγονοι κάποιων άλλων», δήλωσε ο Γκουίντο Αλμπέρτο Νιέτσι-Ρουσκόνε , επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, που δημοσιεύτηκε, στο περιοδικό Nature.

Η μελέτη του μιτοχονδριακού DNA, το οποίο αποκαλύπτει τη γυναικεία γραμμή, έδειξε μεγάλη μεταβλητότητα, υποδηλώνοντας ότι οι γυναίκες, που παντρεύτηκαν, στις ομάδες των Αβάρων, ήσαν από διαφορετικά μέρη, σύμφωνα με τον Νιέτσι-Ρουσκόνε, μεταδιδακτορικό ερευνητή αρχαιογενετικής, στο Ινστιτούτο Ανθρωπολογικής Εξελικτικής του Μαξ Πλανκ, στην Λειψία της Γερμανίας. Εξακολουθούσαν να μοιράζονται μια κοινή γενετική καταγωγή, από την στέπα, υποδεικνύοντας ότι δεν ήσαν κατακτημένοι εντόπιοι.

Επιπλέον, η μελέτη διαπίστωσε ότι ήταν, σχετικά, συνηθισμένο, στην κοινωνία των Αβάρων, τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες να έχουν παιδιά, με πολλούς συντρόφους.

Στην περίπτωση των ανδρών, οι ερευνητές βρήκαν δύο συντρόφους, σε 10 περιπτώσεις, τρεις συντρόφους σε τέσσερις περιπτώσεις και τέσσερις συντρόφους, σε μία περίπτωση. Το να έχεις πολλές συζύγους μπορεί να ήταν, σχετικά, συχνό, στον γενικό πληθυσμό, καθώς και στην ελίτ.

Η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε, επίσης, πολλές περιπτώσεις ανδρών, που συνδέονταν, πολύ στενά, συγγενικά, και είχαν απογόνους, με την ίδια γυναίκα σύντροφο : τρία ζευγάρια πατέρων και γιων, δύο ζεύγη αδερφών και ένα ζεύγος ετεροθαλών αδελφών, με κοινό πατέρα, καθώς και έναν θείο, με έναν ανιψιό.

Παρόμοιες «ανδραδελφικές ενώσεις» (όταν η γυναίκα παντρεύεται τον αδερφό, ή κάποιον συγγενή του συζύγου της, αν ο τελευταίος πεθάνει) συνέβαιναν και σε άλλες ευρασιατικές κοινωνίες της στέπας, σύμφωνα με τη μελέτη και το στοιχείο αυτό υποδηλώνει ότι οι Άβαροι, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον νομαδικό τρόπο ζωής, που βασιζόταν στην κτηνοτροφία και εγκαταστάθηκαν, μόνιμα, σε έναν τόπο, μετά την άφιξή τους, στην Ευρώπη, διαφύλαξαν και διαιώνισαν ορισμένες πτυχές του προηγούμενου νομαδικού τρόπου ζωής τους.

Η Λάρα Κάσιντι, γενετίστρια και επίκουρη καθηγήτρια, στο Κολλέγιο Τρίνιτι του Δουβλίνου, η οποία δεν συμμετείχε, στην νέα έρευνα, είπε ότι οι συγγραφείς έχουν «ξεδιπλώσει επιδέξια» τις οργανωτικές αρχές αυτής της μεσαιωνικής κοινωνίας, παρέχοντας «απαραίτητες αποδείξεις για ένα άκαμπτο πατριαρχικό σύστημα, στο οποίο τα παιδιά ανήκουν, στην οικογένεια του πατέρα τους και η καταγωγή καθορίζεται, από πατέρα, σε γιο».

«Η πολυγαμία (η ύπαρξη πολλών συντρόφων), οι μονογαμικοί γάμοι και οι εξωσυζυγικές σχέσεις είναι όλες πιθανές εξηγήσεις», είπε και η Κάσιντι, συμφωνώντας με τα ευρήματα των μελετητών.

«Ωστόσο, η περίπτωση ανδρών, με πολλές γυναίκες συντρόφους, είναι κλασικό παράδειγμα πολυγαμίας ανδρών. Αντίθετα, οι περισσότερες από τις περιπτώσεις γυναικών, με πολλαπλούς συντρόφους, ήσαν, προφανώς, αποτέλεσμα ανδραδελφικών ενώσεων, στις οποίες μια χήρα παντρευόταν τον γιο, ή τον αδερφό του αποθανόντος. Αυτό είναι ένα συνηθισμένο έθιμο, στους νομάδες, με το οποίο, από την μια οι γυναίκες μπορούν να συνεχίσουν να συντηρούνται, αλλά, από την άλλη, υποχρεώνονται να εκπληρώσουν τα «συμβόλαια γάμου», από τα οποία εξαρτάται η απόκτηση αρσενικών κληρονόμων».

Ο Νιέτσι-Ρουσκόνε ανέφερε ότι η βιολογική συνέχεια, στον, στενά, συνδεδεμένο πληθυσμό, που μελέτησαν οι ερευνητές ήταν εντυπωσιακή, ειδικά, δεδομένου ότι δεν υπήρχε κανένα σημάδι διασταύρωσης, μεταξύ στενών συγγενών αίματος - ένα φαινόμενο γνωστό ως επιμειξία. «Ακόμη και η διασταύρωση, μεταξύ πιο μακρινών συγγενών, όπως μεταξύ ξαδέρφων πρώτου, ή δεύτερου βαθμού, αφήνει ίχνη γενετικά. Και όμως, δεν βλέπουμε καμία, απολύτως, επιμειξία, σε αυτά τα άτομα. Αυτό μας λέει, πραγματικά, ότι ήξεραν ποιοί ήσαν οι βιολογικοί συγγενείς τους και μπορούσαν να τους εντοπίσουν και ανά τις γενεές».

Πάντως, δεν είναι δυνατό να κατανοήσουμε την δυναμική, κάθε φύλου, στην κοινότητα, μόνο, μέσω της μελέτης του αρχαίου DNA, είπε ο Νιέτσι-Ρουσκόνε.

Οι ταφές ανδρών ήταν πιο πιθανό να περιλαμβάνουν ταφικά αντικείμενα υψηλής αξίας και σημασίας, όπως άλογα, σέλες και ιμάντες, είπε η Ρας. Ωστόσο, οι γυναίκες, πιθανότατα, έπαιξαν ρόλο, στην προώθηση της κοινωνικής συνοχής, που συνδέει μεμονωμένες κοινότητες.

Η Κάσιντι ανέφερε ότι είναι πιθανό η διατήρηση της προφορικής ιστορίας της γυναικείας γενεαλογίας να ήταν σημαντική, για τους Αβάρους, διασφαλίζοντας ότι οι κόρες δεν θα έπαιρναν συζύγους, από τους συγγενείς της μητέρας, ή της γιαγιάς τους.

Οι τάφοι των Αβάρων - περίπου 100.000 έχουν ανασκαφεί, μέχρι στιγμής - αποτελούν σημαντικό μέρος της αρχαιολογικής κληρονομιάς της Ευρώπης.

Οι Άβαροι ήααν, κάποτε, μέρος αυτού που οι Κινέζοι αποκαλούσαν χαγανάτο Ρουράν, ή συνομοσπονδία φυλών, την οποία οι Τούρκοι νίκησαν, το 550 μΧ, αναγκάζοντας τους Αβάρους να φύγουν, προς τα δυτικά.

Ταξιδεύοντας μέσα σε λίγα χρόνια, περισσότερα από 5.000 χιλιόμετρα, με αφετηρία την Μογγολία, στον Καύκασο, οι Άβαροι δημιούργησαν μια ισχυρή δύναμη, στη σημερινή Ουγγαρία και απείλησαν πολλές φορές, ακόμη και την ίδια την Κωνσταντινούπολη, το κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σύμφωνα με την μελέτη του 2022, που δημοσιεύτηκε, στο περιοδικό Cell, η οποία εντόπισε την ασιατική καταγωγή της ομάδας.

Ορισμένοι ιστορικοί, μάλιστα, αποδίδουν, στους Αβάρους, την εισαγωγή, στην Ευρώπη, του αναβολέα, δηλαδή το εργαλείο, που βοηθά έναν ιππέα να ανεβαίνει, στο άλογο. Η τεχνολογία αυτή τους έδωσε προβάδισμα, στον πόλεμο, με τα άλογα και για αυτόν τον λόγο. στην συνέχεια, υιοθετήθηκε, ευρέως, σε ολόκληρη την ήπειρο.

1890 (δεκαετία). Δημοτικό Θέατρο Αθηνών. Πλατεία Λουδοβίκου (πλατεία Κοτζιά).

Πριν από, περίπου, 80 χρόνια, εκεί, που βρίσκεται, σήμερα, η πλατεία Κοτζιά, υπήρχε ένα κτίριο μοναδικής αρχιτεκτονικής, το οποίο είχε μια πολύ σύντομη ιστορία.

Η κατασκευή του κτιρίου του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών ήταν, εξ αρχής, περιπετειώδης. Και αυτό γιατί πέρασε, από διάφορες φάσεις υλοποίησης, μέχρι, τελικά, να αποπερατωθεί, βασισμένο, στα σχέδια του ταλαντούχου και αναγνωρισμένου αρχιτέκονα Ερνέστου Τσίλερ.

Η κατασκευή του αποτέλεσε απόφαση, που πάρθηκε την εποχή του Όθωνα, ο οποίος, με βασιλικό διάταγμα του 1857, όρισε, ως χώρο κατασκευής του, την γνωστή, τότε, ως «πλατεία του Λαού».

Όμως, τα προβλήματα άρχισαν, σύντομα και το έργο σταμάτησε να υλοποιείται, για να ξεκινήσει και πάλι, το 1873, επί δημαρχίας Παναγή Κυριάκου.

Για δεύτερη φορά, η κατασκευή, στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών σταματά, λόγω υπέρβασης του προϋπολογισμού. Χρειάστηκαν, ακόμη, 14 χρόνια, μέχρι ο τραπεζίτης Ανδρέας Συγγρός να χρηματοδοτήσει, τελικά, την ολοκλήρωση του θεάτρου. Ενός θεάτρο, που στεκόταν μισοτελειωμένο, επί χρόνια, στο κέντρο της πόλης. Ένα στολίδι, το οποίο παραλίγο να μείνει, μόνο, στα σχέδια και το οποίο, όλον αυτό τον καιρό, έστεκε μισοτελειωμένο, με τις σκαλωσιές, στο κέντρο της πόλης. Και παρά το γεγονός ότι ο Ανδρέας Συγγρός έβαλε όρους, για το κτίριο, ο Ερνέστος Τσίλερ τους δέχτηκε, ακόμη, και αν διαφωνούσε. Και όμως, φαίνεται πως δεν έπρεπε να τους δεχτεί.

Ο Συγγρός ζήτησε το ισόγειο να στεγάζει καταστήματα και στον πρώτο όροφο, να υπάρχει κατάστημα της τράπεζάς του.

Το ημιτελές θέατρο εγκαινιάστηκε, τελικά, μετά από κόπο και τόσα προβλήματα, τον Οκτώβριο του 1888, από τον βασιλιά Γεώργιο Α’. Η αυλαία, στο «καλλίτερον θέατρον της Ευρώπης», όπως έγραφε ο Τύπος της εποχής, άνοιξε, με το μελόδραμα «Minion», από τον γαλλικό θίασο «Lasalle – Charlet». Στην παράσταση «Αντιγόνη», που παραβρέθηκε, πάλι, ο βασιλιάς, τα κείμενα των ηθοποιών ήσαν, στα αρχαία ελληνικά. Αυτό, όμως, είχε, ως αποτέλεσμα, οι περισσότερες θεατές να αποκοιμηθούν, στα καθίσματά τους, επειδή δεν καταλάβαιναν λέξη.

Το 1927, έγιναν προσπάθειες ανακαίνισης, καθώς το θέατρο δεν ήταν, σε καλή κατάσταση και είχε σταματήσει να λειτουργεί.

Ωστόσο, όλα τα ακριβά υλικά, που αγοράστηκαν, «έκαναν φτερά», ξανά, αφού μπήκαν κλέφτες, στο κλειστό θέατρο και το καταλήστεψαν. Δεκατρία χρόνια μετά, ο δήμαρχος της πόλης Κώστας Κοτζιάς, γράφει την τελευταία σελίδα στην ιστορία του, δίνοντας εντολή, για την κατεδάφισή του.

1889.

1903.

1930 (δεκαετία).

Θεσσαλονίκη : Σεΐχ Σου : «şeyh suyu», το «νερό του Σείχη».

Έτσι, ξεκίνησε η χρήση της τουρκικής ονομασίας του σημερινού ομώνυμου δάσους, στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Τότε, στον 19ο αιώνα, δεν υπήρχε το δάσος. Υπήρχε, μόνο το κτίσμα του Σεΐχη, όπως φαίνεται από τις τρεις φωτογραφίες της χρονικής περιόδου 1889 - 1903. Το δάσος άργησε να γίνει - φυτεύτηκε, μετά το 1929 - και η αρχή του εμφανίζεται, στην τελευταία φωτογραφία, που τραβήχτηκε, στην δεκαετία του 1930.

11/1925. Ε’ τάξη Α’ Γυμνασίου Θεσσαλονίκης. Καραμπουρνάκι.

1938. Οικοδομή, στην Αθήνα.

1938 (καλοκαίρι) Βουλιαγμένη. Βαρκάδα, στην απείραχτη, τότε, παραλία του Σαρωνικού.

Απρίλιος 1941. Θέση πολυβόλου, στο ύψωμα 520, στα Λουτρά Σιδηροκάστρου, κατά την διάρκεια της μάχης των Οχυρών.

1962. Η Τζένη Καρέζη και ο Ζάχος Χατζηφωτίου, στο μπαρ της «Μεγάλης Βρετανίας».

1970 (δεκαετία). Jean-Paul Chartre και Ελένη (Λίζυ) Λασηθιωτάκη.

15/7/1971 H Petra Scheilm ιδρυτικό μέλος της “Rote Armee Fraktion” (RAF) σκοτώνεται, στο Αμβούργο, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών, με την γερμανική αστυνομία, πριν, καν, κλείσει τα 21 της χρόνια.

Στο φωτογραφικό αρχείο, που παραθέτω, εμφανίζονται, το σημείο της εκτέλεσής της, κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών, με την αστυνομία και ο τάφος της, στο Σπαντάου του Δυτικού Βερολίνου. Βέβαια, η κοπέλα, που, προφανώς, είχε καλές προθέσεις, αλλά εγκλωβίστηκε, στον αιματηρό κύκλο της, ουσιαστικά, αστόχαστης τυφλής ένοπλης βίας, έσφαλε. Πήρε λάθος δρόμο. Δεν ήταν η μόνη. Αλλά τα σφάλματα των επιλογών της, ουδόλως, δικαιώνουν το γερμανικό κράτος και τις δικές του επιλογές…

1973. Αργυρούπολη, λεωφόρος Βουλιαγμένης και λεωφόρος Αλίμου.

Το σήμα της Ολυμπιακής, στην Αργυρούπολη, αποτελεί ένα τοπόσημο, για τα Νότια Προάστια και όχι μόνο. Από το 1973, ημερομηνία κατασκευής του, αποτελεί σημείο αναφοράς για τους πολίτες ολόκληρης της Αθήνας».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ

Το 1969, η Πολιτεία, αποφασίζει, μετά τη συνεχή αύξηση του τουρισμού, που παρουσιάζει η χώρα μας, ως τουριστικός προορισμός, να επεκτείνει, περαιτέρω, το Αεροδρόμιο του Ελληνικού, προς Ανατολάς. Έτσι, δημιουργήθηκε ο Ανατολικός Αερολιμένας, αναπόσπαστο τμήμα του Αεροδρομίου του Ελληνικού, με στόχο να εξυπηρετεί, αποκλειστικά, τις ξένες αεροπορικές εταιρείες, εγκαινιάζοντας το κτίριο Saarinen, όνομα που πήρε από τον σχεδιαστή, κατασκευαστή, αρχιτέκτονα.

Ο Δυτικός Αερολιμένας εξυπηρετούσε, αποκλειστικά, το σύνολο των πτήσεων της Ολυμπιακής Αεροπορίας και μόνο.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, κατόπιν τούτου, εισηγήθηκε, προς τα στελέχη της Ολυμπιακής Αεροπορίας, να δημιουργηθεί και να τοποθετηθεί, σε καίριο σημείο (διασταύρωση Λεωφόρου Βουλιαγμένης και Αλίμου), το σήμα της Ολυμπιακής Αεροπορίας, προκειμένου να προωθήσει την εταιρεία του και να διευρύνει το μερίδιό της, στην αγορά, ως αερομεταφορέα.

Έτσι, το 1970, οι υπηρεσίες της Ολυμπιακής Αεροπορίας, προχώρησαν, στην πραγματοποίηση μελέτης, αναζήτηση χώρου και στην συνέχεια, σε διεθνή διαγωνισμό, για την κατασκευή του σήματος.

Η εντολή δόθηκε, από τον Κωνσταντίνο Κονιαλίδη, πρόεδρο της Ολυμπιακής Αεροπορίας και έμπιστο στέλεχος του Αριστοτέλη Ωνάση, στον κατασκευαστή, κ. Βότση.

H κατασκευή της επιγραφής ξεκίνησε το 1973 και ολοκληρώθηκε, μετά από λίγους μήνες, με την υποβοήθηση ξύλινης σκαλωσιάς και την βοήθεια ειδικού γερανού, που χορηγήθηκε, από την Ολυμπιακή Αεροπορία, για την ανάρτηση της σιδηροκατασκευής (ιδιαίτερα μεγάλη κατασκευή για την εποχή εκείνη).

Χαρακτηριστικά, θα πρέπει να αναφερθεί ότι, πριν κατασκευαστεί το σήμα, έπρεπε να πάρει ειδική άδεια, από το Υπουργείο Συντονισμού, καθώς τέτοιου είδους διαφημιστικές κατασκευές, (ύψος, ανάγλυφα γράμματα) δεν προβλεπόντουσαν, από την τότε νομοθεσία.

Η σφαίρα είναι διαμέτρου 10 μέτρων, ενώ το συνολικό βάρος της είναι 11,5 τόνοι. Ο πρώτος σχεδιασμός της απεικόνιζε αεροσκάφη, την ονομασία OLYMPIC AIRWAYS και ανέφερε τις πέντε ηπείρους, ότι είναι δηλαδή εταιρεία των πέντε ηπείρων.

Η όλη κατασκευή κόστισε 980.000 δραχμές, ποσό υπέρογκο, για την εποχή εκείνη.

Το 2003, το σήμα της Ολυμπιακής Αεροπορίας, για 3η συνεχή φορά, δέχεται παρέμβαση και από OLYMPIC AIRWAYS, γίνεται OLYMPIC AIRLINES.