7000 πΧ - 3000 πΧ - 2000 πΧ : Από τις πρώτες γενετικές μελέτες, για την σχέση Μινωιτών, Μυκηναίων, αρχαίων Ελλήνων και νεοελλήνων και τα τεστ DNA, που απέστειλα, σε γερμανικό ειδικό εργαστήριο, στα οχυρά, στο Ρούπελ, το 1941, στο Μέγαρο Κωνσταντίνου Νικολούδη, το 1950, στην Ava Gardner, το 1954, στην ταινία του 1957 “ΤΖΙΠ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ κι ΑΓΑΠΗ”, με την Σοφία Ματθιουδάκη (που είχε υπάρξει, ως μοναχή Σωφρονία και οι μοναχοί σφάχτηκαν, μεταξύ τους, για χάρη της) και από εκεί, στον ΗΣΑΠ, στον Πειραιά (1958-2011), στα, παρανόμως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στην Πετρούπολη (16/7/2024) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (59).

1600 πΧ Κνωσός : Η μινωική θέα των όφεων.

1550 πΧ - 1500 πΧ. Ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος IV της Πύλου.

Σύμφωνα, με γενετικές έρευνες, που διεξάγονται, οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι είχαν μεγάλες γενετικές συγγένειες μεταξύ τους, παρά τις όποιες διαφορές τους, κατάγονταν και οι δύο, κυρίως, από τους πρώτους νεολιθικούς γεωργούς, στην περιοχή του Αιγαίου, ενώ οι ένα όχι ασήμαντο μέρος των σύγχρονων Ελλήνων έχει μια γενετική, σχέση, που είναι σημαντική, με τους Μυκηναίους.

Πρόκειται για μια επιβεβαίωση, μέσω DNA, ότι πολλοί σύγχρονοι Έλληνες, ανάλογα και με τις περιοχές, που κατοικούν, έχουν μια σχέση, με τους αρχαίους Έλληνες, αλλά και ότι Έλληνες ήταν τόσο 

Τόσο οι Μυκηναίοι, όσο και οι Μινωίτες είναι, κατά πλειοψηφία, απόγονοι των νεολιθικών κατοίκων της Ελλάδας, δηλαδή επιβεβαιώνεται αυτό, που ισχυρίζονταν οι αρχαίοι συγγραφείς ότι ήσαν «αυτόχθονες».

Αυτά είναι τα κυριότερα ευρήματα μιας νέας πρωτοποριακής έρευνας Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, οι οποίοι, για πρώτη φορά, ανέλυσαν το αρχαίο DNA Μυκηναίων και Μινωιτών και το συνέκριναν, με άλλους πληθυσμούς και με τους σύγχρονους Έλληνες.

Η αρχαιογενετική μελέτη, με επικεφαλής δύο Έλληνες γενετιστές του εξωτερικού, τον Ιωσήφ Λαζαρίδη του Τμήματος Γενετικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ της Βοστώνης και τον Γιώργο Σταματογιαννόπουλο του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον του Σιάτλ, η οποία δημοσιεύθηκε, στο επιστημονικό περιοδικό «Nature», εστίασε, στην εποχή του Χαλκού (3η-2η χιλιετία π.Χ.).

Η προέλευση των Μυκηναίων και των Μινωιτών απασχολεί τους αρχαιολόγους, για πάνω από έναν αιώνα και οι σχετικές εκτιμήσεις, βασίζονταν, έως τώρα, κυρίως, σε αρχαιολογικά και γλωσσολογικά δεδομένα.
Η νέα μελέτη φωτίζει, αρκετά, από γενετική άποψη, την καταγωγή τους, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι Μινωίτες, που ήσαν οι δημιουργοί της πρώτης ευρωπαϊκής γραφής (της Γραμμικής Α, που δεν έχει ακόμη διαβασθεί επισήμως) είχαν βαθιές ρίζες, στο Αιγαίο και δεν προέρχονταν, από κάποιον άλλο μακρινό εξελιγμένο πολιτισμό, εκτός του αιγαιακού χώρου.

Η γενετική ανάλυση συμπεραίνει ότι οι αρχικοί πρόγονοι, τόσο των Μινωιτών όσο και (λιγότερο, όμως) των Μυκηναίων, ήσαν εντόπιοι γεωργικοί πληθυσμοί, από την νεολιθική Δυτική Ανατολία, ήτοι τις μικρασιατικές ακτές, την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.

Για πρώτη φορά, μελετήθηκαν δείγματα αρχαίου DNA, από οστά και δόντια 19 ατόμων, μεταξύ των οποίων 10 Μινωιτών, από την Κρήτη, από τις τοποθεσίες της Μονής Οδηγήτριας, στα νότια του νομού Ηρακλείου και του σπηλαίου του αγίου Χαραλάμπους, στο οροπέδιο του Λασιθίου (2900 πΧ - 1700 πΧ), 4 Μυκηναίων, από την Αργολίδα της Πελοποννήσου και την Σαλαμίνα (1700-1200 π.Χ.) και 3 κατοίκων της νοτιοδυτικής Ανατολίας, στην Τουρκία (2800 πΧ - 1800).

Αυτά τα αρχαία γονιδιώματα συγκρίθηκαν, με το αρχαίο DNA 332 ανθρώπων, από γειτονικές χώρες και 2616 συγχρόνων (μεταξύ των οποίων 2 σημερινών Κρητών).

Όπως δήλωσε ο Ι. Λαζαρίδης, «οι πρώτοι Νεολιθικοί πληθυσμοί της δυτικής Ανατολίας και της Ελλάδας ήσαν, εξαιρετικά, ομοιογενείς, απόγονοι ενός κοινού πρωτο-γεωργικού πληθυσμού, που εξαπλώθηκε, από την 7η χιλιετία π.Χ., ανά την Ευρώπη. Αυτόν τον πληθυσμό οι πρόγονοί μας αποκαλούσαν Πελασγούς και όπως ισχυρίζονταν οι Έλληνες, διασπάστηκαν, από τους Πελασγούς, που θεωρούνται οι πρόγονοι των Ελλήνων, αλλά και των Ιταλών όπως και των Καρών και Λελέγων, στην Μικρά Ασία. Τα νέα δεδομένα της μελέτης μας αποδεικνύουν πως, τόσο οι Μυκηναίοι, όσο και Μινωίτες προέρχονται, κατά βάση, σε ποσοστό 75% έως 85%, από αυτόν τον πρωτο-γεωργικό πληθυσμό».

Η έρευνα δείχνει ότι, τόσο στους Μυκηναίους, όσο και στους Μινωίτες, υπάρχει, επίσης, μια μικρότερη ανατολική γενετική επιρροή, σε ποσοστό 10% έως 15%, από τη Δυτική Ασία, η οποία σχετίζεται με τους αρχαίους κατοίκους του Καυκάσου, της Αρμενίας και του Ιράν.

Οι αρχικοί πρόγονοι τόσο των Μινωιτών, όσο και των Μυκηναίων ήσαν, κατά βάση, ντόπιοι γεωργικοί πληθυσμοί από την νεολιθική Δυτική Ανατολία, την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.

Όμως, οι Μυκηναίοι διέφεραν από τους Μινωίτες, επειδή είχαν στο DNA τους και μια βόρεια γενετική «συνεισφορά», από κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες της ανατολικής Ευρώπης και της Σιβηρίας.

Αντίθετα, οι Μινωίτες δεν εμφανίζουν τέτοια γενετική κληρονομιά, από τους πληθυσμούς των βορείων στεππών.

Αυτό, κατά τους ερευνητές, σημαίνει ότι οι μετανάστες-επιδρομείς, από τον βορρά, εξαπλώθηκαν, στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά δεν έφθασαν, έως την μινωική Κρήτη.

Σύμφωνα με τον κ. Λαζαρίδη, «οι Μυκηναίοι είναι γενετικά παρόμοιοι με τους Μινωίτες, αλλά έχουν κι ένα μικρό ποσοστό προέλευσης, της τάξης του 5% έως 15%, από βόρειους αρχαίους πληθυσμούς της ανατολικής Ευρώπης και Σιβηρίας, το οποίο δεν έχουν οι Μινωίτες. Αυτή η γενετική συνιστώσα φαίνεται πως εξαπλώθηκε, μετά το 3.000 π.Χ., δυτικά, σε όλη την Ευρώπη, μέσω ποιμενικών πληθυσμών, από τις στέπες, που βρίσκονταν, βόρεια, από τον Εύξεινο Πόντο και την Κασπία».

Όπως αναφέρει ο Έλληνας επιστήμονας, «η ακριβής γεωγραφική προέλευση και η διαδρομή αυτών των βορείων και ανατολικών επιρροών θα διευκρινιστεί, καλύτερα, στο μέλλον, με δειγματοληψία περισσοτέρων γειτονικών αρχαίων πληθυσμών. Υποδεικνύει, πάντως, κάποιο βαθμό πληθυσμιακής μετακίνησης, προς τον Αιγαιακό χώρο, ένα, αρκετά, εύλογο συμπέρασμα, αφού η Ελλάδα είναι η γεωγραφική γέφυρα, ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία».

Η μελέτη δείχνει ότι μετανάστες, από περιοχές, βόρεια και ανατολικά, του Αιγαίου μπορεί να συνέβαλαν, στην ανάδυση των μεγάλων Αιγαιακών πολιτισμών της Εποχής του Χαλκού, κατά την δεύτερη και τρίτη χιλιετία π.Χ.

Όμως, η έρευνα δεν διαπίστωσε κάποιο διακριτό γενετικό «αποτύπωμα», ούτε των Αιγυπτίων, ούτε των Φοινίκων, στο DNA των Μινωιτών, ή των Μυκηναίων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, «αυτό οδηγεί σε απόρριψη της υπόθεσης ότι οι πολιτισμοί του Αιγαίου δημιουργήθηκαν, από μετανάστες που προέρχονταν, από παλαιούς πολιτισμούς εκείνων των περιοχών (Μέσης Ανατολής ή Αφρικής)».

Όσον αφορά τους σημερινούς Έλληνες, η έρευνα δείχνει ότι υπάρχει - ανάλογα την περιοχή και τον πληθυσμό της - μια, γενετική, συγγένεια, με τους Μυκηναίους, οι οποίοι ήσαν οι πρώτοι, που έγραψαν την ελληνική γλώσσα, με την Γραμμική Β, αλλά, όπως είναι αναμενόμενο, με το πέρασμα του χρόνου, έχει, σήμερα πια, επέλθει μια, επιπλέον, μείωση της γενετικής επιρροής των πρωτο-γεωργών.

«Το κύριο συμπέρασμα από την μελέτη μας», υπογραμμίζει ο κ. Λαζαρίδης, «είναι πως η πληθυσμιακή ιστορία της Ελλάδας έχει χαρακτηριστικά σημαντικής γενετικής συνέχειας, αλλά όχι πλήρους απομόνωσης».

Απορρίπτεται η υπόθεση ότι οι πολιτισμοί του Αιγαίου δημιουργήθηκαν, από μετανάστες, που προέρχονταν, από πολιτισμούς Μέσης Ανατολής, ή Αφρικής, όπως, εξάλλου, ισχυρίζονται και όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς.

Οι ερευνητές τονίζουν ότι δυο βασικά ερωτήματα, που πρέπει να απαντηθούν, μελλοντικά, είναι 

1) Πότε, για πρώτη φορά, οι κοινοί «ανατολικοί» πρόγονοι των Μινωιτών και των Μυκηναίων έφθασαν, στο Αιγαίο και 

2) Κατά πόσο, οι «βόρειοι» πρόγονοι των Μυκηναίων έκαναν σποραδικές διεισδύσεις, στην Ελλάδα, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ή μία γρήγορη και μαζική μετανάστευση, όπως συνέβη, στην Κεντρική Ευρώπη.

Άσχετα, πάντως, με τις απαντήσεις, στα δύο αυτά ερωτήματα, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι υπήρξαν δύο, τουλάχιστον, μεταναστευτικά ρεύματα, προς το Αιγαίο, ένα, από την Ανατολή και ένα, από το Βορρά, τα οποία ήλθαν να προστεθούν, στην αρχική μετανάστευση και διασπορά, στον αιγαιακό και ελληνικό χώρο, των, εξ Ανατολής, πρώτων γεωργών, ήδη, πολύ πριν την Εποχή του Χαλκού.

Σύμφωνα με τον κ. Λαζαρίδη, «είναι αξιοσημείωτο πόσο συνεχής έχει υπάρξει η κληρονομιά των πρώτων Ευρωπαίων γεωργών στην Ελλάδα και σε άλλες περιοχές της νότιας Ευρώπης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πληθυσμοί τους ήσαν πλήρως απομονωμένοι. Οι Έλληνες δεν αναδύθηκαν, πλήρως, σχηματισμένοι, από τα βάθη της προϊστορίας, αλλά, στην πραγματικότητα, ήσαν, πάντα, ένας λαός, στην διαδικασία του γίγνεσθαι, ένα ‘έργο σε εξέλιξη’, καθώς μεταναστευτικά στρώματα, δια μέσου των εποχών, έρχονταν να προστεθούν, αλλά, ποτέ, δεν έσβησαν την γενετική κληρονομιά των πληθυσμών της Εποχής του Χαλκού».

Στην μελέτη, συμμετείχαν κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες, όπως ο εξελικτικός γενετιστής Ντέηβιντ Ράιχ του Χάρβαρντ και ο Γιοχάνε Κράουζε, διευθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ, για την Μελέτη της Ανθρώπινης Ιστορίας, στην Ιένα της Γερμανίας.

Από ελληνικής πλευράς, συμμετείχαν, επίσης, οι Γιάννης Σταματογιαννόπουλος και Δήμητρα Λοτάκη (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον), Γιάννης Μανιάτης (Εργαστήριο Αρχαιομετρίας «Δημόκριτου»), Μανώλης Μιχαλοδημητράκης (Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης), Γιώργος Κορρές (Τμήμα Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών) και οι αρχαιολόγοι Γιάννης Τζεδάκης, Αντώνης Βασιλάκης, Αναστασία Παπαθανασίου και Ελένη Κονσολάκη-Γιαννοπούλου.

Η δική μου γνώμη, πάντως, είναι ότι οι γενετικές μελέτες είναι, στην αρχή τους. Ως εκ τούτου, πρέπει να περιμένουμε να εξελιχθούν και να ωριμάσουν. Δηλαδή να επεκταθούν, σε μεγάλα δείγματα DNA, πολλών διαδοχικών γενεών, μέχρι την εποχή μας, ούτως ώστε να έχουμε ασφαλή αποτελέσματα και να μπορέσουμε να σχηματίσουμε μια βέβαιη εικόνα.

Εδώ, πρέπει να γνωρίσω, στο αναγνωστικό κοινό ότι, στις 5/7/2024, έστειλα, μετά από συνεννόηση  (και επί πληρωμή, βεβαίως-βεβαίως), σε ένα γερμανικό ειδικό εργαστήριο, δείγματα του DNA μου, για να σχηματίσω - όσο είναι, βέβαια, δυνατόν - το οικογενειακό μου δένδρο, το οποίο είναι περίπλοκο, διότι η μισή καταγωγή μου δεν είναι ελλαδική, αλλά μικρασιατική, εκ μητρός και μάλιστα, από το βάθος της Μικράς Ασίας, ήτοι, από την βυζαντινή Νεοκαισαρεία, ήτοι την περιοχή της σημερινής Σεβάστειας· τουρκιστί, Niksar και Sivas. 

Η άλλη μισή καταγωγή μου, εκ πατρός - όπως δείχνει και το επώνυμό μου -, είναι από την Πελοπόννησο, τον νομό Ηλείας, όπου, όμως, πέραν των αρχαίων Μυκηναίων, στους αιώνες, μετά από αυτούς, πέρασαν και σλαβικά και αλβανικά φύλα.

Τα δείγματα DNA, που έστειλα, στο γερμανικό εργαστήριο, αφορούν και το puzzle της εθνικής μου καταγωγής και ελπίζω ότι, μέσα, στον Αύγουστο, θα έχω τις πληροφορίες, που θέλω.

Ομολογουμένως, ενδιαφέρον· μπορώ να πω, συναρπαστικό.

Για να δούμε…

1892 (κτίσμα). Το κοσμοπολιτικό ξενοδοχείο “Pera Palace”, στην Κωνσταντινούπολη.

1900 ΗΠΑ. Φόρτιση ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

Απρίλιος 1941. Ελληνικά οχυρά, στην στενωπό του Ρούπελ και ο Στρυμώνας ποταμός, όπου αντιμετωπίστηκαν οι Γερμανοί εισβολείς.

1950. Σύνταγμα. Μέγαρο Κωνσταντίνου Νικολούδη.

Πλάνο, από την οδό Φιλελλήνων, αριστερά, η οδός Μητροπόλεως. Το κτίριο το σχεδίασε ο αρχιτέκτων Αλέξανδρος Νικολούδης, το 1925, για τον ξάδελφό του, Κωνσταντίνο Νικολούδη.

Αύγουστος 1963. Η κατεδάφιση του Μεγάρου Νικολούδη.

Η κατεδάφιση του Μεγάρου Νικολούδη άρχισε,  σταδιακά, τον Αύγουστο του 1963 και ολοκληρώθηκε, τον Μάρτιο του 1964.
Στην θέση του, σήμερα, είναι το υπουργείο

Οικονομικών.

1954. Ava Gardner.

1957. Ο Νίκος Σταυρίδης και η Σοφία Ματθιουδάκη, στην κινηματογραφική ταινία της σκηνοθέτιδας Μαρίας Πλυτά : «ΤΖΙΠ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ κι ΑΓΑΠΗ».

Η Σοφία Ματθιουδάκη είχε μια πολύ περίεργη προϊστορία και αυτή είναι η μόνη ταινία, στην οποία έπαιξε. 

Υπήρξε μοναχή, με το όνομα Σωφρονία, όπως την γνώριζαν οι περισσότεροι. Η ιστορία της είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο, με όσα είχαν γίνει, στην Μονή Οδηγήτριας του Ηρακλείου Κρήτης, όπου υπήρξε αφορμή, για να σφαχτούν, κυριολεκτικά, μεταξύ τους, οι μοναχοί. 

Η μοναχή Σωφρονία, με την δικαιολογία ότι συγκέντρωνε χρήματα, για να ανεγείρει μία εκκλησία, βρέθηκε, επί ένα ολόκληρο εξάμηνο, να συζεί, με τον ιεροδιάκονο Ευδόκιμο, στο κελί του. Ο τελευταίος, στα χρόνια της Κατοχής, ήταν αντάρτης, με την ομάδα Εθνικής Αντίστασης του καπετάν Γιώργη Πετρακογιώργη.

Στην Μονή, επικρατούσαν πάθη αβυσσαλέα και η μανία αλληλοεξόντωσης είχε αντικαταστήσει τις προσευχές, από τα χρόνια της Κατοχής. Η Σωφρονία φαίνεται πως αποτέλεσε το μήλον της Έριδος, μεταξύ των μοναχών, μέχρι, που την κέρδισε ο Ευδόκιμος, ο οποίος βρέθηκε δολοφονημένος, στο κελί του. Συνέβησαν πολλά, ακούστηκαν περισσότερα και μακρά σειρά θρύλων κάλυψε την δολοφονία. Ειπώθηκε πως ήλθαν, σε συνεννόηση, μεταξύ τους, δύο μοναχοί, ο Γεράσιμος και ο Αγαθάγγελος, ο αγροφύλακας της μονής, δύο πολίτες και η Σωφρονία και υπό την ευλογία του ηγούμενου, αποφάσισαν να βγάλουν, από τη μέση, τον ιεροδιάκονο Ευδόκιμο. Φορώντας μαύρες μάσκες, μπήκαν, στο κελί και του κατάφεραν θανατηφόρο χτύπημα, με έναν τεράστιο πέλεκυ. Οι δράστες εξαφανίσθηκαν, αλλά η Σωφρονία αποκάλυψε τα πάντα, στον αδελφό του ιεροδιάκονου. Αποκαλύφθηκε, όμως και το μαρτύριο της ζωής της, που ξεκίνησε, στα δεκατρία της χρόνια, μέσα, στην Kατοχή. Υπό άγνωστες συνθήκες, μετατράπηκε, σε θεραπαινίδα Γερμανών, οι οποίοι την μετέφεραν, στην πατρίδα τους, όπου έζησε, από το 1942, έως το 1946. Όταν γύρισε, κοίταξε να αποκατασταθεί και παντρεύτηκε κάποιον Ιωάννη Ράλλη, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν, ήδη, παντρεμένος, οπότε αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει. Χειροτονήθηκε μοναχή, στην Μονή Ευαγγελίστριας, μέχρι που εγκαταστάθηκε στο κελί του Ευδόκιμου. Παρότι εκείνη αποκάλυψε τα πάντα, την συμπεριέλαβαν, στους κατηγορούμενους, για ηθική αυτουργία. Στο δικαστήριο, που ακολούθησε, οι ένορκοι ζήτησαν την αθώωσή της, αλλά ο εισαγγελέας ζήτησε να  κηρυχθεί πεπλανημένη η απόφαση των ενόρκων. Όπως ήταν φυσικό, οι περιπέτειές της προκαλούσαν το ενδιαφέρον και την συμπάθεια, στην Ελλάδα και στον εξωτερικό. Μέχρι που δύο Άγγλοι, με επιστολές τους προς το δικαστήριο, τη ζήτησαν σε γάμο! Η Σοφία Ματθιουδάκη είχε τραβήξει, πάνω της και τα βλέμματα του καλλιτεχνικού κόσμου και έτσι η πρώτη Ελληνίδα σκηνοθέτρια Μαρία Πλυτά την επέλεξε για την ταινία της. Η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους την σεζόν 1956-57 και κατατάχθηκε δέκατη, ανάμεσα στις 30 ταινίες εκείνης της περιόδου.

1958. Το κτίριο των ΗΣΑΠ, στον Πειραιά.

1981. Με τον νέο συρμό.

1981. Με τον ξύλινο συρμό.

     

2011. Οι αποβάθρες του σταθμού της Γραμμής 1.

1958 -2011. Πειραιάς. Σταθμός ΗΣΑΠ.

Ο αρχικός σταθμός Πειραιώς εγκαινιάστηκε, στις 27 Φεβρουαρίου 1869, ως τερματικός σταθμός του Σιδηρόδρομου Αθηνών-Πειραιώς (ΣΑΠ), της πρώτης σιδηροδρομικής γραμμής, εντός των ορίων του ελληνικού κράτους, που αποτέλεσε το πρώτο τμήμα της, μετέπειτα, γραμμής 1 του μετρό της Αθήνας. Ο σταθμός αυτός ανακατασκευάστηκε, πλήρως, την περίοδο 1926-1928, σε σχέδια του πολιτικού μηχανικού Μιλτιάδη Αξελού και του αρχιτέκτονα Ιωάννη Αξελού. 

Η σημερινή του μορφή ανάγεται, στον Δεκέμβριο του 2000, καθώς, τότε, έγιναν εργασίες ανακαίνισης και αποκατάστασης, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενώ, κατά την ανακαίνιση, επίσης, τοποθετήθηκε και επιφανειακό πλακόστρωτο, στην θέση της παλαιότερης τσιμεντόστρωσης. 

Μάλιστα, ήταν ο πρώτος σταθμός της Γραμμής 1 που ανακαινίστηκε τότε, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και είναι, επίσημα, διατηρητέο κτίριο.

Ο νεοκλασικού τύπου σταθμός της Γραμμής 1 είναι στεγασμένος, με αψιδωτή οροφή και διαθέτει μία κεντρική αποβάθρα και δύο πλευρικές. Οι δύο πλευρικές είναι, για την αποβίβαση των επιβατών και η κεντρική είναι, για την επιβίβαση. Επίσης, διαθέτει και μηχανοστάσιο και γραμμές εναπόθεσης συρμών. 

Στον σταθμό Πειραιά, βρίσκεται και το Μουσείο Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων, το οποίο λειτουργεί, από τον Νοέμβριο του 2005. Δίπλα, ακριβώς, από την έξοδο του νεοκλασικού κτιρίου του σταθμού της γραμμής 1, επί της πλατείας Οδησσού, υπάρχει η είσοδος, με κυλιόμενες σκάλες, για τον υπόγειο σταθμό της γραμμής 3.

1959. Η Θγ 531 επικεφαλής αμαξοστοιχίας, στην Θεσσαλονίκη. 

Δεξιά, διακρίνεται και μια αυτοκινητάμαξα Renault. 

1960. Η κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων.

1966. Η Ζωή Λάσκαρη και η Μαίρη Χρονοπούλου, στην κινηματογραφική ταινία : “Δάκρυα, για την Ηλεκτρα”.

Αν και η διαφορά της ηλικίας τους ήταν, μόλις, 9 χρόνια (η Λάσκαρη γεννήθηκε το 1942, η Χρονοπούλου γεννήθηκε το 1933), στην ταινία η δεύτερη έπαιξε τον ρόλο της μητέρας της πρώτης. Και τα πήγαν, πολύ καλά, στους ρους τους.

1960-1970 (δεκαετίες). Γκάζι. Βιομηχανική εγκατάσταση του Φωταερίου Αθηνών, νυν, Τεχνόπολις.

Το εργοστάσιο φωταερίου της Αθήνας παρείχε φωτισμό και ενέργεια, στην πόλη, για, σχεδόν, 130 χρόνια, μέχρι το 1984, οπότε έκλεισε, οριστικά. Λίγα χρόνια μετά, κηρύχθηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο, αφού αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τεχνολογίας και βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα, καθώς σώζεται το μεγαλύτερο μέρος των κτιριακών εγκαταστάσεων και σχεδόν ακέραιο, το, κυρίως, μέρος του μηχανολογικού του εξοπλισμού. Αυτά, σε συνδυασμό με την συγκέντρωση αντικειμένων, από το εργοστάσιο, καθώς και συσκευών φωταερίου, αποτελούν την πλούσια συλλογή του Βιομηχανικού Μουσείου. Η επισκευή και αποκατάσταση των παλαιών κτιρίων, καθώς και η οργάνωση του ελευθέρου χώρου του συγκροτήματος, ολοκληρώθηκε το 2004. Ηδη, όμως, από το 1999, ο χώρος λειτουργεί, με την επωνυμία «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων και φιλοξενεί πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις. Ωσπου, το 2011, η νέα διοίκηση της Τεχνόπολης ανέλαβε το έργο της δημιουργίας Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου και ένα χρόνο μετά, το παλαιό εργοστάσιο φωταερίου αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, την «ιστορία» του, στο κοινό: Ο επισκέπτης, ακολουθώντας ένα μουσειολογικό περίπατο,  έχει την δυνατότητα να περιηγηθεί, στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου και να παρακολουθήσει την γραμμή παραγωγής του φωταερίου.

2011. Γραμματόσημο, με την Μαίρη Αρώνη.

16/7/2024. Λεωφόρος 25ης Μαρτίου, Πετρούπολη : Τα, παρανόμως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα αυξάνονται. Η Τροχαία απούσα. 

Φυσικά, έγινε και νέα καταγγελία :

Κυρίες και κύριοι 

Σας στέλνω και ένα σημερινό (16/7/2024) βιντεάκι, με τα, παρανόμως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, στην Λεωφόρο 25ης Μαρτίου, στην Πετρούπολη, τώρα το απόγευμα και λυπούμαι, που η αστυνομία είναι απούσα, με αποτέλεσμα η τροχαία παραβατικότητα να μεγεθύνεται και οι παρανομούντες να αποθρασύνονται.

Πάρτε, επειγόντως, μέτρα ...