Ο γάμος (ετεροφυλόφιλων, ή ομοφυλοφίλων), ως θεσμός και η - εξ επαγγελματικής διαστροφής και χαρακτηρολογικής και συμπεριφορικής παρέκκλισης -, υποκρισία των πολιτικών, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές του Σπυρίδωνα-Άδωνι Γεωργιάδη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι οποίες δεν αποτελούν την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα.

 

Ο γάμος, είτε αφορά τα ετεροφυλόφιλα, είτε τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και η, εξ επαγγελματικής διαστροφής, υποκρισία των πολιτικών, ως συνόλου (και με έμφαση τους συντηρητικούς), αφού, για αυτούς, οι ψηφοφορίες, στην βουλή, προσεχώς, όταν έλθει, “η ώρα της κρίσεως”, δηλαδή θα είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν να ψηφίσουν, ή να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο, που θα φέρει η κυβέρνηση, στην βουλή, για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, απασχολεί και το σημερινό δημοσίευμα, σε συνέχεια του προηγούμενου της 24/1/2024, με τίτλο : Γάμος ομοφυλοφίλων : Ο Βαγγέλης Βενιζέλος - όπως και οι χριστιανοί παπάδες - μπουρδολογεί, γράφοντας (στην «Αυγή» της 21-1-2024!) ότι πρόκειται για “δικαίωμα σύναψης γάμου, ανεξαρτήτως φύλου”, γνωρίζοντας και κρύβοντας ότι, από συνταγματική άποψη, ένας τέτοιος γάμος είναι ανυπόστατος. Η δική μου θέση είναι γνωστή. OXI, σε κάθε γάμο, χωρίς απαγόρευσή του. Η ουσία, όμως, είναι ότι το παρόν Σύνταγμα και η νομολογία των δικαστηρίων δεν αναγνωρίζουν γάμο, αλλά, μόνον, συμβίωση ομοφυλοφίλων, με όμοιες έννομες συνέπειες, ως οι νόμοι 4356/24-12-2015 και 4538/16-5-2018. (Η πολιτική ολιγαρχία, ως συνήθως, γράφει, στα παλιά της τα παπούτσια, το αστικό Σύνταγμα και αυτό είναι χρήσιμο να επισημαίνεται), το οποίο αξίζει και συνιστώ να διαβαστεί, από τους αναγνώστες.

Εν συνόψει, επαναλαμβάνω τις θέσεις μου, για το ζήτημα του γάμου, οι οποίες κινούνται, σε δυο άξονες, ήτοι :

1) Είμαι αρνητικός και δεν συμφωνώ, με τον παραδοσιακό θεσμό του γάμου, όπως και για τον γάμο των ομοφυλοφίλων, προτιμώντας την καθιέρωση των κοινοβιακών σχέσεων (που διαφέρουν, σημαντικά, από τις σύγχρονες πολυγαμικές σχέσεις, όπου αυτές επιβιώνουν, ή όπως πολλοί φαντάζονται τις κοινοβιακές σχέσεις), ανάμεσα, στους ανθρώπους, εφόσον κάτι τέτοιο είναι αρεστό και επιθυμητό, από αυτούς, που θέλουν να συνάψουν τέτοιες σχέσεις, οι οποίες, προφανώς, θα διέπονται, από συμφωνημένους κανόνες, που θεσπίζουν τα δικαιώματα και κυρίως, τις μίνιμουμ βασικές υποχρεώσεις των μελών τους. 

2) Η προσωπική μου αρνητικότητα, φυσικά, απέναντι, στον κοινωνικό θεσμό του γάμου, σε καμμία περίπτωση, δεν σημαίνει την απαγόρευση αυτού του θεσμού, για όσους επιθυμούν να συνάψουν τέτοιου είδους σχέσεις, μεταξύ τους, που και αυτές συνεπάγονται δικαιώματα και υποχρεώσεις, που απορρέουν, από αυτές τις γαμικές συμβάσεις. 

Η “ιστάμενη Ερμαφρόδιτη”, ή ο “ιστάμενος Ερμαφρόδιτος”, τέκνο του θεού Ερμή και της θεάς του έρωτα Αφροδίτης (3ος μΧ αιώνας, στην “Magna Graecia” της σημερινής Κάτω Ιταλίας). Ένα αριστουργηματικό αρχαίο γλυπτό, το οποίο ανασκάφηκε, περίπου, στην δεκαετία του 1780 και τώρα, βρίσκεται, στο Λούβρο, ως λάφυρο των συστηματικών ληστειών έργων τέχνης και ιστορικών αρχείων, από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Το γλυπτό αυτό δεν εκτίθεται, στην δημόσια θέα, από το γαλλικό μουσείο, επειδή κρίνεται, ως “ανάρμοστο”, γι’ αυτό και παραμένει άγνωστο, στο ευρύ κοινό. Όμως, η ύπαρξή του, αποδεικνύει ότι ο προχριστιανικός αρχαίος κόσμος δεν είχε τα χριστιανικά ηθικά ταμπού, που, ακόμη, διέπουν τον σύγχρονο κόσμο της Δύσης. Άλλωστε, στους αρχαίους Έλληνες, η διδασκαλία των ορφικών αναφέρει ότι ο Δίας, εμφάνιζε ερμαφροδιτισμό. Ο Πλάτων, στο «Συμπόσιο», προκειμένου να εξηγήσει τον έρωτα, τον ερμηνεύει, ως τάση να επιστρέψουν οι ερωτευμένοι, στην (υποτιθέμενη, ως αρχέγονη) ενιαία μορφή του ανδρόγυνου.

Ως εκ τούτων, οι άνθρωποι, φυσικά, έχουν το δικαίωμα να πράττουν, σε αυτόν τον τομέα, αυτό, που επιθυμούν και δεν χρειάζονται θετικές, ή αρνητικές κοινωνικές προτροπές και επιβολές, για το τί πρέπει και το τί δεν πρέπει να επιλέξουν, σε αυτού του είδους τις σχέσεις, που επιθυμούν να συνάψουν, μεταξύ ενηλίκων.

Αλλά, εδώ, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι ο σύγχρονος γάμος, σε οποιαδήποτε μορφή και κατεύθυνση και αν έχει και βρίσκεται, έχει διπλή υπόσταση, μέσα στις εξουσιαστικές κρατικιστικές κοινωνίες.

Από την μια πλευρά, ο γάμος αποτελεί - όπως και οι κοινοβιακές σχέσεις του μακρινού παρελθόντος, με τις ιδιόμορφες επιβιώσεις τους, κυρίως, στις μουσουλμανικές κοινωνίες και πολύ λιγότερο, στον χριστιανισμό (κάποτε, έως τα τέλη του 19ου αιώνα, οι λεγόμενοι Μορμόνοι ήσαν κοινοβιακοί πολυγαμιστές, ενώ, τώρα, η μεγάλη τους πλειοψηφία δεν είναι, εκτός από κάποιες “σχισματικές” σέκτες, που έχουν αποκοπεί, από την λεγόμενη ”Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών”»,  ενώ, εδώ πρέπει να αναφέρω ότι, στις υπάρχουσες κοινωνίες, που επιτρέπουν, ή ανέχονται την πολυγαμία, στην συντριπτική τους πλειοψηφία - αν και η πολυανδρία είναι πιο συχνή, από ό,τι φαίνεται -, η πολυγυνία, δηλαδή ένας άνδρας να έχει πολλές γυναίκες, είναι η επικρατούσα τάση και συμφωνα με μια παλαιά καταγραφή του Ethnographic Atlas Codebook, το 1998, από τις 1.231 κοινωνίες, που αναφέρονται, οι 588 είχαν συχνή πολυγυνία, οι 453 είχαν περιστασιακή πολυγυνία, οι 186 ήσαν μονογαμικές και 4 ήσαν πολυανδρικές) - έναν κοινωνικό θεσμό, ο οποίος, φυσικά, είναι σεβαστός, ως σύναψη οικογενειακών σχέσεων και από την άλλη πλευρά, αποτελεί κρατικό θεσμό, έχοντας αποκτήσει, δηλαδή, μια ιδιότητα, η οποία είναι απαράδεκτη, ως περιοριστική και δεσμευτική, πέραν των βουλήσεων των συμβαλλομένων μερών, τα οποία υποχρεώνονται να περάσουν, από την διαδικασία να διαβούν το κατώφλι του κρατικού παπά, ή του, επίσης, κρατικού δημάρχου, όντας και τυπικά, εξουσιογενής, με την έννοια του ότι, δι’ αυτής, έρχεται η κρατική εξουσία να επιβάλει την παρουσία της, στις διαπροσωπικές σχέσεις, χωρίς αυτό να καθίσταται, εξ ορισμού, απαραίτητο.

Νομίζω ότι αυτό το ξεκαθάρισμα των όρων, των ορισμών και του περιεχομένου των γάμων και των γαμικών σχέσεων υπήρξε και είναι χρήσιμο, ακριβώς, επειδή, ανάμεσα, στα αλλά, αποκαλύπτει αυτό, που, συστηματικά, αποκρύπτεται και ουδόλως συζητείται, όσον αφορά την την μεγάλη ποικιλομορφία των υπαρχουσών καταστάσεων οικογενειακής συμβίωσης, αλλά και της προσωπικής ζωής, μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες, ακόμη και ως προς τις σύγχρονες επιβιώσεις των μη μονογαμικών γαμικών σχέσεων, έστω και στην, εντελώς, ατελή τους πολυγαμική μορφή.

Αυτό που δυσχεραίνει, ακόμη περισσότερο, την κατάσταση, γύρω από το γαμικό ζήτημα των ετεροφυλόφιλων και των ομοφυλοφίλων, είναι η εμπλοκή των πολιτικών, σε αυτήν την υπόθεση, που πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες ορθολογικής κατανόησης των δεδομένων παραμέτρων του ζητήματος και καταπολέμησης των κυρίαρχων σφαλερών δοξασιών, που επικρατούν, ευρέως και εκτεταμένα, στις κοινωνίες μας, ακριβώς, επειδή αυτή η εμπλοκή των πολιτικών (όπως και των παπάδων) εισάγει το στοιχείο του ακραίου προπαγανδιστικού ψεύδους και της απύθμενης υποκρισίας, σε αυτή την συζήτηση, για τις γαμικές σχέσεις και το ορθολογικό, και μη ορθολογικό τους περιεχόμενο.

Η αρχική εικόνα του τωρινού υπουργού Υγείας και αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας Σπυρίδωνα - Άδωνι Γεωργιάδη, με την οποία αρχίζει το παρόν δημοσίευμα, είναι, απολύτως, χαρακτηριστική, με δεδομένο το γεγονός ότι ο, εν λόγω, πολιτικός, από τις 22 Σεπτεμβρίου του 2010, που έδωσε εκείνη την συνέντευξη, στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» - τότε, ήταν στέλεχος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑ.ΟΣ) του Γιώργου Καρατζαφέρη -, τασσόταν, υπέρ της μη ίδρυσης τζαμιού (την οποία, μετέπειτα, αποδέχτηκε), στην Αθήνα και κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων, τώρα, “ξαφνικά” - στην πραγματικότητα, καθόλου ξαφνικά -, αλλά, σε κάθε περίπτωση, οπορτουνιστικά/τυχοδιωκτικά, ως πολιτικός καιροσκόπος, που είναι, τάσσεται, υπέρ του, δεδομένα, αντισυνταγματικού νομοσχεδίου, για την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, που φέρνει, για ψήφιση, στην βουλή, ο αυθέντης του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος το πράττει αυτό, επειδή, απλώς, έτσι του γουστάρει και όχι επειδή υφίσταται κάποια πολιτική αναγκαιότητα, για κάτι τέτοιο και ενώ ο ίδιος ο τωρινός πρωθυπουργός επικαλείται - στην πραγματικότητα, προσποιείται - ότι είναι χριστιανός και μάλιστα του ελληνορθόδοξου δόγματος πίστεως, ισχυριζόμενος ότι  «η σχέση μου, με την εκκλησία είναι, βαθιά, προσωπική και δεν την διαφημίζω», ενώ, “φυσικά”, πράττει το αντίθετο (αν και, εδώ, που τα λέμε, ο πρωθυπουργός, ως ορθόδοξος χριστιανός, που λέει ότι είναι υποπίπτει, στην “αίρεση” του Προτεσταντισμού, διότι εκεί ο χριστιανισμός είναι απλή προσωπική πίστη και σχέση και όχι στην ορθόδοξη παράδοση, όπου η σχέση του πιστού, ως εκκλησιαστική, αποτελεί, πρωτίστως και κατ’ εξοχήν και κυριολεξίαν, κοινωνική σχέση), όπως φαίνεται στην, παραπάνω, φωτογραφία και όπως έλεγε και στα συνεχή διαγγέλματα, που απηύθυνε, στον ελληνικό λαό, κατά την διάρκεια της κωμικοτραγικής περιόδου 2020 - 2021, με τον κορωνοϊό COVID 2019 και τις απαγορεύσεις που, βλακωδώς, επέβαλε, στην κοινωνία μας, προσπαθώντας, ως πρωθυπουργός και ως πιστός χριστιανός, να επιχειρηματολογήσει και να πείσει, ότι δεν βλάπτεται η ορθόδοξη χριστιανική πίστη, από τους περιορισμούς και τις δραστικές αλλαγές, στις συνήθειες των πιστών χριστιανών και της εκκλησίας τους, που, ως κράτος, επέβαλε.

Μπορούν οι αναγνώστες να ισχυριστούν ότι οι πολιτικοί, εξ επαγγέλματος, είναι υποκριτές και ψεύτες και ως εκ τούτου και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Σπυρίδων - Άδωνις Γεωργιάδης δικαιολογούνται, για όσα λένε και για όσα πράττουν και τα οποία, αργότερα ή νωρίτερα, τα αναιρούν, για να πουν και να πράξουν τα, εντελώς, αντίθετα, από όσα έλεγαν και έπρατταν, προηγουμένως. Και ότι - τέλος πάντων - δεν είναι, μόνον, αυτοί οι συγκεκριμενοι δυο πολιτικοί, που συμπεριφέρονται,έτσι. Λίγο-πολύ, όλοι οι πολιτικοί, έτσι πράττουν και έτσι συμπεριφέρονται, σε οποιονδήποτε ιστορικό χρόνο του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. 

Δεν διαφωνώ. 

Έτσι είναι, συνηθέστατα, τα πράγματα και έτσι συμπεριφέρονται οι πολιτικοί. Οι πολιτικοί και η υποκρισία συμβαδίζουν και αποτελούν αυτές οι συμπεριφορές χρήσιμα εργαλεία, για την άσκηση πολιτικής. 

Αν και αυτού του είδους οι συμπεριφορές των πολιτικών μπορούν να έχουν - και έχουν - μια ορθολογική εξήγηση, όμως, δεν αποτελούν (και αυτό πρέπει επισημαίνεται, πάντα και διαρκώς, να υπενθυμίζεται, στο κοινό και στους ανθρώπους, με τους οποίους συνομιλούμε και συνεργαζόμαστε, ή, με τους οποίους ερχόμαστε, σε επαφές) μια συνήθη και φυσιολογική συμπεριφορά. 

Δεν είναι η διαρκής υποκρισία φυσιολογική συμπεριφορά και πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να επαινείται, ως επίδειξη εξυπνάδας, ή καπατσοσύνης. Είναι συστηματική εξαπάτηση, που υποκρύπτει εξαχρειωμένο χαρακτήρα, ο οποίος αποτελείται, από ανώμαλα δομικά συστατικά στοιχεία. 

Έτσι η διαρκής πολιτική υποκρισία και ψευδολογία αποτελεί συμπεριφορική παρέκκλιση και είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο διαταραγμένων προσωπικοτήτων, με έντονα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά στοιχεία, τα οποία απαντώνται, δυστυχώς, σε όλους τους πολιτικούς, λιγότερο ή περισσότερο.

Γι’ αυτό, άλλωστε και οι πολιτικοί αποτελούν μια διαρκή πηγή κινδύνων, που πρέπει να μας κρατά, σε συνεχή επαγρύπνηση. 

Είναι μια επικίνδυνη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι, δυστυχώς, διαχειρίζονται την εξουσία και λαμβάνουν αποφάσεις, για τις τύχες των ανθρώπων, των κοινωνιών και των λαών, με καθοριστικά και προσδιοριστικά αποτελέσματα, τις ανείπωτες σφαγές και καταστροφές, που έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα, όχι, απλώς, σε συνεχείς πολέμους, οι οποίοι υπήρξαν και είναι πολυαίμακτοι, αλλά και σε παγκόσμιους πολέμους, όπου, κυριολεκτικά, αλέστηκαν οι ζωές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, πολύ περισσότερο, εάν λάβουμε υπόψη μας και τους ευρωπαϊκούς πολέμους, που προηγήθηκαν του 20ού αιώνα.

Και αυτήν την διαπίστωση δεν πρέπει να την ξεχνάμε ποτέ…