12/2/1945 - 12/2/2024 : Άφησε κάτι, πίσω της, η Συμφωνία της Βάρκιζας, τώρα, που 79 χρόνια, μετά, έχει καταπλακωθεί, από την συσσωρευμένη σκόνη του ιστορικού χρόνου; Ναι, άφησε την εδαφική ενότητα της χώρας.

Όταν ξεκίνησα αυτό το δημοσίευμα, είχα μεγάλες αμφιβολίες, για το, εάν είναι χρήσιμη και έχει κάποια αξία, η αναφορά, στην Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς έχουν περάσει 79 χρόνια από αυτό το ιστορικό γεγονός, το οποίο ξεκίνησε, ως απεμπλοκή, από τον εμφύλιο πόλεμο και εξελίχθηκε, ως συνέχειά του.

Η σκόνη του χρόνου, που διέρρευσε, από την 12/2/1945, που υπογράφηκε, άρον-άρον, η Συμφωνία της Βάρκιζας, ανάμεσα στο ΚΚΕ/ΕΑΜ και στον αστικό πολιτικό κόσμο της χώρας, έως το σήμερα, την έχει καταπλακώσει και την έχει ενταφιάσει, καθιστώντας την, ως άνευ σημασίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι, όπως έχω περιγράψει στο παλαιότερο δημοσίευμά μου της 21/2/2016, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλο : 5/1/1945 - 12/2/1945 - 24/3/1945 : Η αποχώρηση του ΕΛΑΣ, από την Αθήνα, η Συμφωνία της Βάρκιζας, ο παραπειστικός "αφοπλισμός" του ΕΛΑΣ και οι αυταπάτες του Άρη Βελουχιώτη. (Ανασκόπηση μιας πολυαίμακτης περιόδου, κατά την οποία διακυβεύτηκε η πολιτική και η εδαφική ενότητα της Ελλάδας), η συμφωνία αυτή έσωσε την χώρα μας, από την διάσπαση και τον διαμελισμό της σε δυο κράτη, ένα αστικό της παλαιάς ολιγαρχίας του τόπου μας και σε ένα κομμουνιστικό/κρατικοκαπιταλιστικό κράτος, υπό την εξουσία της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Έχω χαρακτηρίσει αυτήν την συμφωνία, ως ένα κακογραμμένο, βιαστικό και με πολλά κενά κείμενο, που, ουσιαστικά, προσδιόριζε την αποδοχή της ήττας του ΚΚΕ και άφηνε λυτά τα χέρια, στον ελληνικό αστικό πολιτικό κόσμο, επιτρέποντάς του να εφαρμόσει, κατά το δοκούν, εφαρμόζοντας αυτή την συμφωνία, ως εργαλείο, για την δίωξη του κόσμου της κομμουνιστικής αριστεράς, που γνώρισε μια πρωτοφανή διεύρυνση και επέκταση της επιρροής του, στα χρόνια της τριπλής ξενικής κατοχής και με ισχυρή στρατιωτική δύναμη.

Ας δούμε, εδώ, τα βασικά σημεία των 9 άρθρων της συμφωνίας αυτής :

Στο 1ο άρθρο, υποτίθεται ότι εξασφαλιζόταν η ελεύθερη εκδήλωση των πολιτικών φρονημάτων των πολιτών και προβλέφθηκε η κατάργηση όσων νομοθετημάτων ήταν αντίθετα προς αυτό, με την υποτιθέμενη εξασφάλιση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι, όπως και της ελευθερίας του Τύπου και την πλήρη αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Στο 2ο άρθρο, άρθηκε ο στρατιωτικός νόμος, αλλά, μετά την ολοκλήρωση της εφαρμογής της συμφωνίας, όπως και θα αναστέλοντο σε ολόκληρη την, εν τοις πράγμασι διασπασμένη, εδαφικά, χώρα τέ άρθρα 5, 10, 12, 20 και 85 του Συντάγματος,  μέχρι την ολοκλήρωση του αφοπλισμού του ΕΑΜ και την εγκατάσταση των διοικητικών, δικαστικών και στρατιωτικών αρχών, σε όλη την επικράτεια και ειδικότερα, για την περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά, τους συνοικισμούς και τα προάστια, η αναστολή του άρθρου 5 θα παρέμενε και μετά την ολοκλήρωση του αφοπλισμού, σε ισχύ. 

Στο 2ο άρθρο ορίστηκε ότι, για όσους είχαν συλληφθεί, δεν ίσχυε το άρθρο 5 και θα αφήνονταν ελεύθεροι το συντομότερο δυνατό, ενώ θα αφήνονταν ελεύθεροι και όσοι οπαδοί του ΕΑΜ είχαν συλληφθεί και κρατούνταν από άλλες οργανώσεις. 

Στο 3ο άρθρο υποτίθεται ότι προβλέφθηκε η αμνήστευση όλων των πολιτικών αδικημάτων, που τελέσθηκαν από την έναρξη των Δεκεμβριανών, ήτοι από την 3η Δεκεμβρίου 1944 και μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας, αλλά εξαιρέθηκαν, από την αμνηστία, τα αδικήματα του κοινού ποινικού νόμου, τα οποία τελέσθηκαν, χωρίς να είναι αναγκαία, για την επίτευξη του πολιτικού αδικήματος. Ο νόμος, με τις σχετικές λεπτομέρειες, θα δημοσιευόταν, μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Από την αμνηστία θα εξαιρούνταν όσοι, ενώ ήταν υποχρεωμένοι, ανήκαν στον ΕΛΑΣ, την Εθνική Πολιτοφυλακή και τον ΕΛΑΝ, δεν παρέδιδαν τον οπλισμό τους, έως τις 15/3/1945.

Στο 4ο άρθρο συμφωνήθηκε ότι οι κρατούμενοι και οι συλληφθέντες, από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, της Εθνικής Πολιτοφυλακής και τον ΕΛΑΝ, ανεξαρτήτως της ημέρας της σύλληψης, θα αφήνονταν αμέσως ελεύθεροι, ενώ όσοι κρατούνταν, με την κατηγορία του δωσιλογισμού, ή, ως ένοχοι αδικημάτων θα παραδίδονταν στις επίσημες δικαστικές αρχές, για να δικαστούν, σύμφωνα με τον νόμο.

Στο 5ο άρθρο ορίστηκε ότι ο στρατός, με εξαίρεση τους επαγγελματίες αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, θα αποτελούνταν, από οπλίτες, που θα προέκυπταν, από τις κλάσεις, προς στρατολόγηση. Οι έφεδροι αξιωματικοί και οπλίτες, που είχαν εκπαιδευθεί, σε νέα όπλα, θα παρέμεναν, στην υπηρεσία, ενώ ο Ιερός Λόχος θα παρέμενε αμετάβλητος, καθώς ήταν υπό τις εντολές του Συμμαχικού Στρατηγείου και αργότερα, θα συγχωνευόταν, με τον στρατό. Θα επιβαλλόταν τακτική στρατολογία, σε όλη την χώρα, ενώ, στις υπάρχουσες μονάδες, θα προσέρχονταν, προς κατάταξη και όσοι από τους αποστρατευθέντες του ΕΛΑΣ ανήκαν στις, προς κατάταξη κλάσεις. Ακόμη, αποφασίστηκε η απόλυση των εφέδρων που είχαν στρατευθεί, εθελοντικώς, αλλά οι κλάσεις τους δεν είχαν κληθεί και όλα τα μόνιμα στελέχη του στρατού θα κρίνονταν από στρατιωτικά συμβούλια, με βάση την υπάρχουσα 7η Συντακτική Πράξη και δηλώθηκε ο - υποτιθέμενος - απόλυτος σεβασμός των πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων των στρατευμένων.

Στο 6ο άρθρο αποφασίστηκε ότι, μετά την δημοσίευση της συμφωνίας θα ξεκινούσε η αποστράτευση όλων των ενόπλων αντιστασιακών οργανώσεων και δυνάμεων και ειδικότερα του τακτικού και εφεδρικού ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής. Η διαδικασία της αποστράτευσης και οι τεχνικοί όροι της εκτέλεσής της, θα εκτελούνταν με βάση ειδικό πρωτόκολλο, που θα συνέτασσε η Τεχνική Επιτροπή της Διάσκεψης και το οποίο θα ήταν προσάρτημα στην συμφωνία, ενώ το πολεμικό υλικό, που θα παρέδιδε ο ΕΛΑΣ, θα επιτασσόταν, υπέρ του κράτους και με την ολοκλήρωση της παράδοσής του, θα συντασσόταν, από τις αρμόδιες αρχές πρωτόκολλο παραλαβής.

Στο 7ο άρθρο συμφωνήθηκε η δημιουργία συμβουλίων από την κυβέρνηση - στην οποία δεν θα συμμετείχε το ΚΚΕ -, που θα συγκροτούντο, έπειτα από ειδικό νόμο, για να πραγματοποιήσουν την εκκαθάριση των δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων ΝΠΔΔ, των δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων όπως και άλλων επιχειρήσεων και υπηρεσιών εξαρτώμενων, από το κράτος, ή επιχορηγούμενων από αυτό, με κριτήρια της εκκαθάρισης την επαγγελματική επάρκεια, τον χαρακτήρα, το ήθος, την συνεργασία, με τις δυνάμεις της τριπλής ξενικής Κατοχής και την υπαλληλική σχέση, κατά την διάρκεια της δικτατορίας της 4/8/1936. Όσοι υπάλληλοι, κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχαν προσχωρήσει, σε αντιστασιακές οργανώσεις, θα επανέρχονταν, στις θέσεις τους και θα κρίνονταν, όπως και οι υπόλοιποι υπάλληλοι, ενώ - υποτίθεται ότι - κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν θα διωκόταν, μόνο, για τα πολιτικά του φρονήματα.

Στο 8ο άρθρο συμφωνήθηκε η εκκαθάριση των Σωμάτων Ασφαλείας, Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων από ειδικά εκκαθαριστικά υπηρεσιακα συμβούλια, κριτήρια εκκαθάρισης αντίστοιχα, με αυτά, που είχαν οριστεί, για τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ όσοι αξιωματικοί και οπλίτες των σωμάτων ασφαλείας ενέπιπταν, στις διατάξεις, περί αμνηστίας της συμφωνίας και κατά την διάρκεια της ξενικής Κατοχής, είχαν προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, τον ΕΛΑΝ και την Εθνική Πολιτοφυλακή θα επανέρχονταν, αμέσως, στις θέσεις τους και θα κρίνονταν, με τον ίδιο τρόπο, όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους και όσοι αξιωματικοί και οπλίτες των σωμάτων ασφαλείας είχαν εγκαταλείψει τις θέσεις τους, από την 3η Δεκεμβρίου 1944, ετίθεντο, σε καθεστώς διαθεσιμότητας, μέχρι να αποφασίσει, για αυτούς η κυβέρνηση που θα προέκυπτε από τις βουλευτικές εκλογές.

Τελος, το 9ο άρθρο προέβλεπε ότι, εντός του 1945, θα διεξαγόταν δημοψήφισμα, το οποίο θα ρύθμιζε το ζήτημα του πολιτεύματος και μετά την διεξαγωγή του, θα διενεργούνταν εκλογές, για την συγκρότηση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, η οποία θα συνέτασσε το νέο Σύνταγμα της χώρας, με παρατηρητές από τις Μεγάλες Σύμμαχες Χώρες, που θα παρακολουθούσαν και θα εγγυώντο την γνησιότητα των εκλογικών διαδικασιών.

Ιωσήφ Στάλιν (18/12/1878 - 5/3/1953).

Η υπογραφή αυτού του κειμένου υπήρξε, όπως προανέφερα, βιαστική και απολύτως, πρόχειρη, διότι βιαστικές και κατεπείγουσες ήσαν και οι περιστάσεις, υπό τις οποίες βρέθηκε η ηγεσία του ΚΚΕ. 

Πράγματι, όπως έχω περιγράψει και στο παρελθόν, ο Γιώργης Σιάντος και το Πολιτικό γραφείο του κόμματος, αυτό που έκαναν ήταν να υπογράψουν, όπως-όπως, το τελικό κείμενο της συμφωνίας της Βάρκιζας, υπό το, άκρως, πιεστικό, καταναγκαστικό και τελεσιγραφικό καθεστώς των εντολών της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, δηλαδή τον ίδιο τον Ιωσήφ Στάλιν, που ανέμενε την επόμενη ημέρα, από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και υπό την αίρεση αυτής της υπογραφής, επρόκειτο να υπογράψει -  όπως και υπογράφηκε - την συμφωνία των τρίων μεγαλων δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΣΣΔ και Μεγάλη Βρετανία), κατά του άξονα στην Γιάλτα, ακριβώς, την επόμενη ημέρα (13/2/1945), από την συμφωνία της Βάρκιζας. 

Αυτό το γεγονός και αυτή την αλληλοδιασυνδεόμενη εξάρτηση δεν μπορούσαν να αγνοήσουν ο Γιώργης Σιάντος και οι λοιποί ηγέτες, στο ΚΚΕ και φυσικά, υπέγραψαν το κείμενο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, χωρίς αντίρρηση και ενώ γνώριζαν τα χαώδη κενά, που είχε αυτή η συμφωνία που υπέγραψε η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, με τον αστικό παλαιοκομματικό κόσμο της Ελλάδας, στον οποίο, ουσιαστικά, με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, παρέδιδαν την εξουσία και έχοντας διασφαλίσει το πολιτικό ακαταδίωκτο, για την ηγεσία του κόμματος, άφησαν, κυριολεκτικά, στο έλεος των αντιπάλων τους, τον απλό κόσμο της κομμουνιστικής αριστεράς, που σήκωσε το βάρος των απηνών διώξεων, που ακολούθησαν, όχι, μόνο, την παράδοση των όπλων, που δεν ήταν κάτι το ουσιώδες, διότι, στην πραγματικότητα, όπως έχω ξαναγράψει, με το τηλεγράφημα του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ της 31 Ιανουαρίου 1945, με την υπογραφή, μάλιστα, του ίδιου του Άρη Βελουχιώτη, διατάχθηκε και πραγματοποιήθηκε, σε όλη την επικράτεια, που κατείχε, τότε ο ΕΛΑΣ, η μαζική απόκρυψη του οπλισμού του και αυτά τα όπλα, που παραδόθηκαν, τελικά, στον στρατό, δεν ήσαν τίποτε άλλο, παρά ένα μικρό κομμάτι του οπλισμού, που κατείχε ο ΕΛΑΣ και το οποίο, εν πολλοίς, κρίθηκε, ως παραδοτέο, επειδή, στην πλειοψηφία του, ήταν ακατάλληλο, ως ατελές, έως δύσχρηστο και άχρηστο και παραδόθηκε, για τα μάτια του κόσμου. 

11/1/1945 : Ο έμπρακτος διαμελισμός της ελληνικής εδαφικής επικράτειας, μετά την προσωρινή συμφωνία του ΚΚΕ/ΕΑΜ, με τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Στα λευκά, η εδαφική επικράτεια της αστικής επίσημης κυβέρνησης και στα ριγέ, η de facto, εδαφική επικράτεια των ΚΚΕ και ΕΛΑΣ.

Το κυριότερο όλων, στην Συμφωνία της Βάρκιζας, ήταν η αποφυγή της διχοτόμησης της χώρας, ε την αποδοχή του ΚΚΕ να παραδώσει τα ελεγχόμενα, από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, εδάφη της χώρας, στην αστική κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα και στις μεταγενέστερες. 

Κάτι που τηρήθηκε και μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1945 έγινε πραγματικότητα. 

Από εκεί και πέρα, όπως ήταν φυσικό, επόμενο και απολύτως,  αναμενόμενο, ακολούθησε η λεγόμενη “λευκή τρομοκρατία”, που εξαπέλυσε ο αστικός πολιτικός κόσμος, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο και εννοείται όχι, απαραίτητα, την καλύτερη ηθική ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, που είχε, υπό τις διαταγές του, για να αντιμετωπίσει το αναμενόμενο, ως μελλούμενο, νέο εξεγερσιακό κύμα, από την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία η αλήθεια είναι ότι Θεώρησε, ως τακτική υποχώρηση και ως ανάπαυλα την Συμφωνία της Βάρκιζας, εν όψει της νέας εξέγερσης, την οποία είχε στο μυαλό της να πραγματοποιήσει· πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν, στο τέλος του Μαΐου του 1945, ο Νίκος Ζαχαριάδης γύρισε από το Dahau και ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος.

Αυτό, λοιπόν, που κέρδισε η άρχουσα τάξη εκείνη την εποχή, πέρα από την παλινόρθωση της εξουσίας της, ήταν να επιτύχει την αποφυγή του εδαφικού διαμελισμού της χώρας, με την διάσπασή της, σε ένα βόρειο και ένα νότιο, ή ανατολικό και δυτικό τμήμα· κάτι, δηλαδή, σαν την βόρεια και την νότια Κορέα, ή την ανατολική και δυτική Γερμανία. Και εδώ που τα λέμε αυτό δεν είναι λίγο. Είναι σημαντικό. 

Από εκεί και πέρα, η ηγεσία του ΚΚΕ, πάντα, υποταγμένη, στα κελεύσματα του Ιωσήφ Στάλιν και του καθοδηγητικού κέντρου της Μόσχας, όπως κοιμήθηκε έτσι και έστρωσε. 

Δεν μπορεί το ΚΚΕ, παρά να μέμφεται, μόνον, τον εαυτό του, για τις εξελίξεις, που ακολούθησαν και τις οποίες, δυστυχώς, και κατά κύριο λόγο, πλήρωσε ο απλός κόσμος της κομμουνιστικής αριστεράς, με εξορίες, δολοφονίες και εκτελέσεις, δηλαδή, με πολύ αίμα, πολύν ιδρώτα και άφθονα δάκρυα, ενώ πολλοί, από αυτόν τον κόσμο πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς, στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, που δημιουργήθηκε, ως αποτέλεσμα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, αλλά και της πολυαίμακτης ήττας της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς. 

Αυτή είναι η αλήθεια. 

Δυστυχώς…