Από τις 24-2-2022, στις 24-2-2024 : Δυο χρόνια μετά, η Ουκρανία, ύστερα από την πτώση της Αντβέγιεφκα, δεν έχει απεριόριστο μελλοντικό χρόνο ύπαρξης, ενώ η εκπρόσωπος του Πενταγώνου των ΗΠΑ Sabrina Singh ομολογεί, επισήμως, ότι «ο ουκρανικός στρατός θα πρέπει να αποφασίσει ποιές πόλεις μπορεί να κρατήσει». (Κακώς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν άφησε τις εξελίξεις να φθάσουν, ως εδώ. Ο “βήχας” της Δύσης έπρεπε να είχε κοπεί, ακαριαίως).

Η Ουκρανία γεμάτη τάφους - μπορεί και 400.000 νέων ανδρών - και άδεια, από, περίπου, 7.000.000.000 πρόσφυγες, που αναμένεται να αυξηθούν, εκθετικά, μετά την οριστικοποίηση της ήττας και της συνθηκολόγησης του ουκρανικού κράτους, το οποίο είναι, σφόδρα, πιθανόν να παύσει να υπάρχει, ως ανεξάρτητο κράτος. Όμως και στην Ρωσία, οι ανθρώπινες απώλειες δεν είναι μικρές, αφού δεν αποκλείεται να έχουν ξεπεράσει τους 150.000 νεκρούς…

Σήμερα, Σάββατο 24/2/2024, κλείνουν δυο χρόνια, από την έναρξη του πολέμου, στην Ουκρανία, με την ρωσική εισβολή και τα δεδομένα έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν και στις δυο τους διαστάσεις, μια και ο πόλεμος αυτός, πήραν της Ρωσίας, έχει, ως άμεσα εμπλεκόμενη,  όχι, μόνο την Ουκρανία, η οποία, ως πραγματική δύναμη, είναι δευτέρας και τρίτης κλάσεως αντίπαλος, για την ηγεσία της Μόσχας, αλλά, κυριότατα, την πολυεθνική Δύση, υπό την ηγεσία της Ουάσινγκτων και τις άμεσες ενδιαφερόμενες ευρωπαϊκές πρωτεύουσας (κυρίως, Λονδίνο, Βερολίνο, Παρίσι), που αποτελούν τον κύριο και πραγματικό αντίπαλο της ρωσικής К.Г.Б., η οποία είναι ο κύριος και δεσπόζων κυβερνητικός και διοικητικός μηχανισμός, στην σύγχρονη Ρωσία, γεγονός, που αναρριπίζει τους φόβους - στα όρια του τρόμου - και πανικοβάλλει τις δυτικές ολιγαρχίες.

Με την πτώση της Αντβέγιεφκα, πριν από λίγες ημέρες, φαίνεται ότι το ουκρανικό κράτος ξεμένει και έχει καταστεί, σοβαρά, ελλειμματικό, όσον αφορά το μάχιμο ανθρώπινο δυναμικό του, απέναντι, στο ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, ενώ φαίνεται, επίσης, να οδηγούνται, στην κατάρρευση και τα σοβαρά αμυντικά αναχώματα, που, με την βοηθεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, είχε κατασκευάσει, στην νοτιοανατολική Ουκρανία, κατά την χρονική περίοδο 2014 -2022, μετά την φιλοδυτική πραξικοπηματική ανατροπή του, τότε, προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιαννουκόβιτς και την - τουλάχιστον και επιεικώς, κρινόμενη - αφελή, στα όρια της ανοησίας, προσέγγιση του Βλαντιμίρ Πούτιν, σε αυτά τα γεγονότα του Φεβρουαρίου του 2014. 

Ουσιαστικά, αυτό είναι, που ομολόγησε, προχθές, η αναπληρώτρια εκπρόσωπος Τύπου του αμερικανικού Πενταγώνου Sabrina Singh, η οποία είπε ότι «ο ουκρανικός στρατός θα πρέπει να αποφασίσει ποιές πόλεις μπορεί να κρατήσει, με τα μέσα που διαθέτει» απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το τί θα συμβεί από εδώ και στο εξής. 

Είναι σαφές, λοιπόν, πως τα πράγματα, στο ουκρανικό μέτωπο έχουν αγριέψει, για το καθεστώς του προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι και για την Δύση, ως όλον. 

Όπως προκύπτει, εκ των γεγονότων, η ολιγανθρωπία, η υστέρηση, στα υλικά μέσα, αλλά και στην διαχείρισή τους, όπως και η ανωτερότητα και η αφθονία των ρωσικών όπλων καθόρισαν την στρατηγική ήττα των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, στην Αντβέγιεφκα, γεγονός, που υποδεικνύει και σημαίνει ότι η Ουκρανία έχει χάσει, οριστικά και αμετάκλητα, τον πόλεμο, αφού απέτυχε όλη η ουκρανική αντεπίθεση και χάθηκε η πιο σημαντική μάχη έχει χαθεί, παρά την αντικατάσταση του αρχιστράτηγου Βαλέρι Ζαλούζνι, από τον Ολεκσάντρ Σίρσκι και την τεράστια στρατιωτική βοήθεια, από το ΝΑΤΟ και το σύνολο του Δυτικού Κόσμου.

Το μόνο, που πρόκειται να συμβεί, από εδώ και πέρα, είναι να περιμένουμε ότι η Ρωσία κατακτήσει νέα εδάφη, αν και δεν έχουμε φθάσει κοντά, στον τερματισμό του ουκρανικού δράματος, το οποίο πρόκειται να διαρκέσει, έως την κατάρρευση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, το χρονικό σημείο της οποίας δεν δύναμαι να το προβλέψω.

Από ό,τι φαίνεται, αυτός ο παλαιός χάρτης, που είχε δώσει, στην δημοσιότητα, πέρυσι, ή πρόπερσι, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, αφήνοντας, για το μέλλον, την ύπαρξη ενός δραματικά, συρρικνωμένου, μετά τον πόλεμο, ουκρανικού κράτους είναι ανεπίκαιρος και στην Μόσχα, φαίνεται ότι επικρατεί η άποψη ότι το ουκρανικό κράτος πρέπει να καταργηθεί και να θεωρηθεί, ως μηδέποτε υπάρξαν.  

Θα φθάσουν, μέχρι το Κίεβο οι Ρώσοι; Δεν αποκλείεται. Αντίθετα, μάλιστα, είναι το πιο πιθανό, καθώς ξετυλίγουν, δημόσια, τα σχέδιά τους, τα οποία, όπως λένε, δίνουν, ως χρονικό ορίζοντα, για το τέλος του πολέμου, το 2026, με την εξάρθρωση του ουκρανικού κράτους, το οποίο ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ ισχυρίζεται, πλέον, ότι δεν μπορεί να αποκληθεί, ως κράτος, με την πλήρη έννοια του όρου. 

Ο αντιπρόεδρος του ρωσικού Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας Μεντβέντεφ τόνισε ότι οι άνθρωποι του καθεστώτος του Κιέβου «φυσικά, προσπαθούν όσο το δυνατόν περισσότερο να καθυστερήσουν τη στιγμή που πρέπει να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους και να φύγουν για Βαρσοβία ή Λονδίνο, στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη, είναι ξεκάθαρο τι θα συμβεί», ενώ και η τύχη της Οδησσού έχει κριθεί, αφού, πέραν του Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ ξεκαθάρισε το μέλλον της, λεγοντας ότι «περιμένουμε την Οδησσό στη Ρωσική Ομοσπονδία, λόγω της ιστορίας αυτής της πόλης, του είδους των ανθρώπων που ζουν εκεί, της γλώσσας που μιλούν».

Αλλά ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος στρατηγικός και ιδεολογικοπολιτικός αναλυτής και φιλόσοφος Αλεκσάντρ Ντούγκιν, την κόρη του οποίου δολοφόνησαν οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες και ο οποίος, εκφράζει το καθεστώς του Βλαντιμίρ Πούτιν, περιγράφει τον μεταπολεμικό status της Ρωσίας, ως μια αντι δυτική δύναμη, λέγοντας ότι :

«Χρειαζόμαστε μια νέα φιλοσοφία, στο σπίτι. Επιστρέφοντας από το μέτωπο, οι ήρωές μας δεν θα βρεθούν, στην κοινωνία, στην οποία έπρεπε να βρεθούν. Αυτό θα συμβεί, σε κάθε περίπτωση, αλλά οι υπεύθυνοι, για το εσωτερικό μέτωπο έχουν, πλέον, μια ειδική αποστολή : να αλλάξουν την συνείδηση της κοινωνίας, ώστε να είναι έτοιμη να δεχτεί την νέα ελίτ. 

Δεν θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα, με τον κόσμο. Αλλά οι αρχές πρέπει να καταλάβουν ότι η μοίρα του κράτους εξαρτάται, από την κοινωνία, στην οποία θα επιστρέψουν οι Ρώσοι στρατιώτες, με την νίκη. 

Πώς θα είναι αυτό το ίδιο το κράτος; 

Είναι σαφές ότι, όχι όπως ήταν, ούτε, καν, όπως είναι τώρα. Αυτό το διαφορετικό - ανανεωμένο, υπερυψωμένο, δίκαιο - ρωσικό κράτος πρέπει να αρχίσει να οικοδομείται τώρα. Και πρέπει να ξεκινήσουμε, με την εκπαίδευση, την επιστήμη και τον πολιτισμό, που πρέπει να συντονιστούν γρήγορα, να εναρμονιστούν, να συγχρονιστούν με τα στοιχεία του ιερού πολέμου, που διεξάγει η Ρωσία, με τον πολιτισμό της Δύσης.

Το νόημα αυτού του πολέμου πρέπει να είναι ξεκάθαρο, τόσο μπροστά, όσο και πίσω. Οποιαδήποτε αμφιβολία, δισταγμός και παρεξήγηση μπορεί να είναι καταστροφική. 

Ο άνθρωπος ήλθε, από τον πόλεμο. Και η κοινωνία πρέπει να τον αποδεχτεί, με αξιοπρέπεια. Είδε τον θάνατο, κουβάλησε τον θάνατο, ο θάνατος τον άγγιξε. Δεν θα ανεχτεί την κατάφωρη αδικία, την διαφθορά, την βλακεία, την αγένεια και τον κυνισμό, σε σχέση με αυτό, για το οποίο έχυσε το αίμα του. Είναι πολεμιστής και ήρωας και θα απαιτήσει σεβασμό, για τον εαυτό του.

Η Σοβιετική Ένωση, στην πραγματικότητα, μάλλον, έπεσε, εξ αιτίας του Αφγανιστάν. Αλλά, όχι λόγω του ίδιου του γεγονότος της ήττας, αλλά επειδή οι ήρωες επέστρεψαν, σε μια κοινωνία, που δεν τους γνώριζε, δεν αναγνώριζε το κατόρθωμά τους και οι αξίες και οι ιδέες, για τις οποίες πέθαναν, συρρικνώθηκαν και δεν ενέπνευσαν κανέναν. Παρεμπιπτόντως, κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Γερμανία, η οποία έχασε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γνωρίζουμε τις συνέπειες : η χώρα μας κατέρρευσε και στην Γερμανία, από την πικρία της παρακμής της Βαϊμάρης, προέκυψε μια μαύρη και κακιά δύναμη, βυθίζοντας την Ευρώπη, σε έναν αιματηρό εφιάλτη.

Αμέσως, μετά τις προεδρικές εκλογές του Μαρτίου 2024, θα πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή πλήρεις πατριωτικές μεταρρυθμίσεις, που δεν θα είναι αποσπασματικές και δεν θα στοχεύουν να εξωρραΐσουν την υπάρχουσα πραγματικότητα. Τις τελευταίες δεκαετίες, η Ρωσία αγωνίζεται, απεγνωσμένα, να ενσωματωθεί, στον δυτικό κόσμο, μιμούμενη, δουλικά, την Δύση, απορροφώντας τις φιλελεύθερες αξίες, τεχνικές, κριτήρια και τεχνολογίες της. Όλα αυτά, μόνο μας αποδυνάμωσαν - ειδικά, στην σφαίρα της ηθικής, του πνεύματος και της αυτογνωσίας. 

Η δηλητηριώδης μετανεωτερικότητα διέφθειρε τον πολιτισμό, η τεχνοκρατία καταστρέφει την επιστήμη και ο ατομικιστικός κώδικας καταστρέφει την εκπαίδευση. Στην πραγματικότητα, η ανθρωπιστική σφαίρα της ρωσικής κοινωνίας, υπό το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού και του φιλελευθερισμού, διαβρώνει σταθερά τα θεμέλια του κράτους, των παραδοσιακών αξιών και της πολιτισμικής ταυτότητας. Σήμερα είναι, απλώς, εγκληματικό να κινούμαστε, προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει δουλειά, για τον εχθρό. Αντιλαμβανόμαστε, σήμερα, ότι κάποιοι από τους χθεσινούς πνευματικούς ηγέτες, αποδείχθηκαν ξένοι πράκτορες, ουσιαστικά μιλώντας, ως εχθροί του λαού.  

Αυτό είναι, τώρα, το καθήκον του εσωτερικού μετώπου, των πατριωτών, των οποίων η αποστολή είναι ένας τέτοιος μετασχηματισμός της κοινωνίας ώστε να κατευθύνεται, πλήρως, και σταθερά, σαν ένα βέλος, στην νίκη και έτσι ώστε οι νικητές, που θα επιστρέψουν, από τον πόλεμο, να μπορούν να πουν με σιγουριά : “Αυτή είναι η χώρα μου, αυτός είναι ο λαός μου, αυτή είναι η κοινωνία μου, αυτή είναι η δύναμή μου. Είναι αντάξια, για μένα και τα κατορθώματά μου, τα κατορθώματα όλων των αδελφών μου και όλοι, που επιστρέψαμε, από τον πόλεμο, ή μείναμε νεκροί, εκεί, στα παλιά εδάφη της μεγάλης Ρωσίας, είμαστε άξιοι αυτής της χώρας, αυτού του λαού, αυτή η κοινωνία, αυτή η δύναμη. Γιατί εμείς είμαστε οι άνθρωποι. Ένας λαός νικητών”».

Αλλά, αφήνοντας, στην άκρη, όλα αυτά τα λόγια και παίρνοντας υπόψη μας, τα σκληρά δεδομένα του ουκρανικού πολέμου των δύο τελευταίων ετών, το ερώτημα που γεννάται είναι, βασικώς, ένα :

Γιατί ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία επέτρεψαν και άφησαν τις εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα, να φτάσουν, έως εδώ, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και με μια τεράστια καταστροφή, στην Ουκρανία, την οποία ο νικητής θα πρέπει, εν όλω, ή, εν μέρει, να ανοικοδόμησει, ενώ ο πόλεμος αυτός μπορούσε - και ακόμη και τώρα, μπορεί - να τελειώσει, χωρίς να φθάσει, στο αιματηρότατο χρονικό όριο του 2026;

Αυτό είναι το μόνο πραγματικό και ουσιαστικό ερώτημα. Όλα τα υπόλοιπα, που προκύπτουν, είναι παρακλάδια αυτού του κεντρικού ερωτήματος και παρεμφερή. 

Θα επιχειρήσω εδώ την απάντηση σε αυτό το κεντρικό ερώτημα για την όποια απάντηση είμαι μπορώ να πω απολύτως βέβαιος. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία επικαλούνται το γεγονός, για την καθυστέρηση της γοργής ολοκλήρωσης του ουκρανικού πολέμου, στα γεγονότα, τα οποία, κατά βάσιν, είναι δύο. 

Ας τα δούμε :

Α) Το γεγονός ότι η ουκρανική άμυνα, στο νοτιοανατολικό κομμάτι της Ουκρανίας, ήταν πολύ ισχυρή, λόγω των αμυντικών αναχωμάτων, που είχαν δημιουργηθεί, με την βοήθεια της Δύσης και του ΝΑΤΟ, όλα αυτά τα χρόνια, που προέκυψαν, από την πραξικοπηματική ανατροπή του, τότε, προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιαννουκόβιτς και από το φιλοδυτικό καθεστώς, που πήρε, εκεί, την εξουσία, από τον Φεβρουάριο του 2014, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022, οπότε η Ρωσία αποφάσισε να εισβάλει, στην Ουκρανία. Κατ ουσίαν, λοιπόν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως, άλλωστε, το έχει ομολογήσει και ανοικτά, πλέον, αποδέχεται το γεγονός ότι, τότε, το 2014, έσφαλε που δεν προχώρησε, στην πλήρη κατάληψη της Ουκρανίας, η οποία, ουσιαστικά, εκείνη την εποχή, ήταν ένα χωράφι που, πανεύκολα, ο ρωσικός στρατός θα έθετε, υπό την κατοχή του. Προφανώς, αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί αποδοχή βλακείας, εξαιτίας του γεγονότος ότι και ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος, αλλά και το σύνολο της ρωσικής ελίτ, πίστευαν ότι μπορούσαν να βρουν ένα modus vivendi, με την Δύση. Στην ουσία, επέδειξαν μωρότητα, διότι, απλούστατα, η Δύση εισήλθε, σε μία διαδικασία εικονικών διαπραγματεύσεων, με την Ρωσία και με τις δυο Συμφωνίες του Μινσκ, που έγιναν, μόνο και μόνο, για να μπορέσει το φιλοδυτικό ουκρανικό καθεστώς να στερεοποιήσει, αυτά τα οχτώ χρόνια, την εξουσία του, να την επιβάλει στον ρωσικό πληθυσμό της χώρας και να οικοδομήσει εκείνους τους στρατιωτικούς δεσμούς, με την Δύση, με την παροχή εκπαίδευσης, πολεμικού υλικού και με τα ισχυρά και δαιδαλώδη αμυντικά αναχώματα, στην ανατολική περιοχή, προκειμένου να μπορέσει, καθυστερώντας, όσο γίνεται περισσότερο, να αντιμετωπίσει μια ρωσική εισβολή.

Β) Η ρωσική ηγεσία ισχυρίζεται ότι η τεράστια, η αμύθητη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια ολόκληρης της Δύσης, στο ουκρανικό καθεστώς και στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, που ανέρχεται, σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, είναι υπεύθυνη, για την καθυστέρηση της λήξης και για την χρονοβόρα παράταση του ουκρανικού πολέμου. Ο ισχυρισμός φαίνεται, ως σοβαρός, διότι, όντως, οι Δυτικοί έχουν, κυριολεκτικά, σπαταλήσει και πετάξει, στο ουκρανικό καθεστώς και στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, τεράστια ποσά, τα οποία, ουσιαστικά, συντηρούν το ουκρανικό κράτος και την ουκρανική αντίσταση, μέχρι τώρα. 

Όμως, αυτός ο ισχυρισμός της Μόσχας είναι, βαρύτατα, ευπαθής. Πάσχει, διότι δεν εξηγεί ένα απλούστατο γεγονός, το οποίο συνοψίζεται, στο κλασικό και θεμελιώδες  ερώτημα : 

Γιατί ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία επέτρεψαν, στην Δύση και της έδωσαν το ελεύθερο να συνεχίζει όλα αυτά τα δύο χρόνια του πολέμου να στηρίζει, οικονομικά, το ουκρανικό κράτος και κυρίως, να του παρέχει τα απαραίτητα όπλα και οπλικά συστήματα, που έχουν καταφέρει να καθυστερήσουν την ολοκλήρωση της ρωσικής νίκης, με έναν τρόπο αργό, βασανιστικό, χρονοβόρο και κυρίως, ανθρωποβόρο; 

Αυτό είναι το κυριότερο των ερωτημάτων, που τίθενται, σε σχέση, με τον ουκρανικό πόλεμο και τις προθέσεις της ρωσικης ηγεσίας, η οποία αδιαφόρησε όχι μόνο για τον βαρύτατο φόρο αίματος, που καταβάλλει η ουκρανική νεολαία, αλλά, κυρίως, για τον αντίστοιχο - έστω και μικρότερο - φόρο αίματος, που καταβάλλει η ρωσική νεολαία, στα μέτωπα του πολέμου, για την οποία, όπως φαίνεται, η ρωσική εξουσία αδιαφορεί, επειδή, πάντοτε, και από τα παλιά χρόνια, η ανθρώπινη ζωή, για την ρωσική ολιγαρχία, ήταν και παραμένει μια φθηνή τροφή, για τα κανόνια. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι περί αυτόν, εύκολα, και με ψυχρό τρόπο, με δεδομένη την ωμότητα, που τους διακρίνει, μπορούσαν και μπορούν να κόψουν, ακαριαίως, τον “βήχα”, στην Δύση και απλούστατα, να της απαγορεύσουν να μεταφέρει, έστω και μία σφαίρα, στο ουκρανικό έδαφος, προς ενίσχυση του ουκρανικού στρατού. 

Αυτό μπορούσε  και μπορεί να γίνει, με κατάλληλα χτυπήματα και τώρα, ακόμη και στην αρχή του πολέμου, τότε, δηλαδή που έπρεπε, στις νατοϊκές χώρες, που συνορεύουν, με την Ουκρανία και από τις οποίες μεταφέρεται η στρατιωτική βοήθεια, δηλαδή τα οπλικά συστήματα, στο καθεστώς και στις ένοπλες δυνάμεις του Κιέβου. 

Έτσι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν μπορούσε, με την αποφασιστικότητα και την ωμότητα, που θα επεδείκνυε, να παραλύσει την Δύση, η οποία, από εκεί και πέρα, δεν θα είχε καμία δυνατότητα να ενισχύσει, οπλικά, τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις και κυριολεκτικά, θα παρέμενε θεατής ενός, περίπου, στρατιωτικού περιπάτου του ρωσικού στρατού, στην Ουκρανία, με αποτέλεσμα ο πόλεμος αυτός να τελειώσει, γρήγορα, μέσα σε ελάχιστους μήνες. 

Δεν το έπραξε αυτό η Μόσχα. Και αυτό είναι ένα ερώτημα, η απάντηση του οποίου παραμένει ανύπαρκτη, χαρακτηρίζοντας την ρωσική στάση, ως μυστηριώδη.

Δεν είναι και τόσο μυστηριώδης η στάση της ρωσικής ηγεσίας, στον ουκρανικό πόλεμο και η ανοχή της, στην παρεχόμενη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της Δύσης, στο ουκρανικό καθεστώς και στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. 

Κατά την γνώμη μου η στάση αυτή της Μόσχας έχει την εξήγηση της. 

Και η εξήγηση αυτή βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία, μεταχειρίζονται την ίδια την διεξαγωγή του ουκρανικού πολέμου, ως ένα όπλο, το οποίο θα υποχρεώσει την Δύση να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με την Ρωσία, όχι, απλώς, για το ουκρανικό ζήτημα, αλλά για όλα τα ζητήματα, τα οποία έθεσε η ρωσική ηγεσία στην Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, με το ήπιο τελεσίγραφο, που τους απέδωσε, στις 17 Δεκεμβρίου 2021 και το οποίο, τότε, το απέρριψαν η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, αφού η Μόσχα έθεσε ζήτημα ριζικής ανακατανομής της στρατιωτικής ισχύος και των στρατιωτικών ισορροπιών, στον ευρωπαϊκό χώρο, με την επαναφορά τους, στο status, που επικρατούσε την χρονική περίοδο 1989 - 1991, με την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης” και του “σοσιαλιστικού στρατοπέδου”, στην Ανατολική Ευρώπη.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια και αυτή εξηγεί και ενα άλλο μυστηριώδες γεγονός, το οποίο αφορά την, τουλάχιστον, περίεργη σιωπηρή ανοχή της ρωσικής ηγεσίας, στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ, με την Φιλανδία και την εκκρεμούσα είσοδο της Σουηδίας, στην Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Προφανώς, η Μόσχα δεν ξεχνά και όλα αυτά θα τεθούν, κάποια στιγμή, μετά το τέλος του ουκρανικού πολέμου, ξανά, στο τραπέζι. Μόνο που, έως τότε, ο φόρος του αίματος, που θα καταβάλουν η ουκρανική και η ρωσική νεολαία θα αυξηθεί, ακόμη περισσότερο, από ότι σήμερα. 

Δυστυχώς…