Αλέξανδρος Α’ (Αλέξανδρος Γ’, ο Μακεδών 20/7/356 πΧ - 10/6/323 πΧ) ο δεύτερος βασιλιάς των αρχαίων Ελλήνων : Ο άνθρωπος που έκλεισε τον κύκλο του κλασικού αρχαίου ελληνισμού, δημιούργησε τον ελληνιστικό κόσμο και είναι ο προπάτορας του μεσαιωνικού και του νέου ελληνισμού.

 

Η ενασχόλησή μου, στο παρόν δημοσίευμα, με τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, που υπήρξε ο δεύτερος βασιλιάς των αρχαίων Ελλήνων, περίπου, στα μέσα του 4ου αιώνα πΧ, δεν αποτελεί βιογραφία του περιγραφέντος, ως μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Ούτε σκοπός του δημοσιεύματος είναι να καταδείξει την ελληνική καταγωγή του ίδιου, καθώς και του μακεδονικού φύλου εκείνης της εποχής. Αυτά θεωρούνται, από εμένα, ως συγγραφέα, δεδομένα και ο σκοπός, για τον οποίο γράφονται οι παρούσες γραμμές, έχει να κάνει με την ιστορική προσφορά του Αλέξανδρου, στον μετακλασικό αρχαίο ελληνικό κόσμο και στον αρχαίο και μεσαιωνικό ελληνιστικό και νεοελληνικό κόσμο, του οποίου υπήρξε ο δημιουργός, με την ασιατική εκστρατεία των αρχαίων Ελλήνων, που έφτασε και ξεπέρασε τα όρια της Ινδίας αφήνοντας, σημάδια του και στον αρχαίο κινέζικο κόσμο. 

Είναι γεγονός ότι η λήξη του μακρόχρονου πελοποννησιακού πολέμου (431 πΧ – 404 πΧ), που εξάντλησε τις πόλεις κράτη του αρχαίου ελληνισμού, τον οδήγησε, σε μια προχωρημένη και εξελισσόμενη παρακμή παρακμή, η οποία έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης, από το ισχυρό αρχαίο μακεδονικό φύλο, το οποίο διατήρησε την αρχέγονη δομή του, ως βασίλειο της Μακεδονίας, μιας εκτεταμένης περιοχής και με προεξάρχοντα τον πατέρα του Αλέξανδρου Φίλιππο Β’ και τον ίδιο τον Αλέξανδρο επέβαλαν, σχετικά εύκολα, αλλά, καθόλου, αναίμακτα την μακεδονική κυριαρχία, στον διαιρεμένο και εξαντλημένο κλασικό αρχαίο ελληνισμό των πόλεων-κρατών, αφού ούτε η Αθήνα, ούτε η Σπάρτη, ούτε και η μεταγενέστερη δυναμική Θήβα, όπως αποδείχτηκε, δεν είχαν την δύναμη να αντισταθούν στο σφριγηλό αρχαίο ελληνικό μακεδονικό φύλο, που είχε ηγέτες αυτούς τους δύο βασιλείς, τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο. 

Η μάχη της Χαιρώνειας, στην Βοιωτία, στις 2/8/338 πΧ, καθόρισε την υποταγή του κλασικού αρχαίου ελληνικού κόσμου, στην ακατάσχετη δύναμη των Μακεδόνων. Στην καθοριστική αυτή μάχη, όπου 32.000 Μακεδόνων, με την στρατιωτική παράταξη της μακεδονικής φάλαγγας, κατανίκησε την στρατιωτική δύναμη 35.000 ανδρών των ελληνικών πόλεων (Θήβα, Αθήνα, Κόρινθος, Μέγαρα, Αχαΐα, Ακαρνανία, Κέρκυρα, Εύβοια και Λευκάδα), οδήγησε, στην υποταγή της Ελλάδας (πλην Σπάρτης), στο μακεδονικό βασίλειο και αποτελεί την ληξιαρχική πράξη “θανάτου” του κλασικού αρχαίου ελληνισμού.

Αλλά η ύπαρξη του αρχαίου ελληνισμού, όμως, συνεχίστηκε, όπως δείχνει και ο, παραπάνω, πάπυρος του Ιουλίου - Αυγούστου 310 πΧ, δηλαδή 13 χρόνια, μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, στον οποίο πάπυρο, από την Κω, αξίζει να σταθούμε.

Πρόκειται, για την σύναψη σύμβασης γάμου, ανάμεσα, σε έναν Έλληνα και μια Ελληνίδα, από την Ελεφαντίνη της Πτολεμαϊκής στον Ηρακλείδη και την Δημητρία. Στο συμβόλαιο του γάμου γράφονται τα εξής :

«Το έβδομο έτος της βασιλείας του Αλεξάνδρου, γιου του Αλεξάνδρου, το δέκατο τέταρτο της σατραπείας Πτολεμαίου τον μήνα Δίο. Ο Ηρακλείδης παίρνει για νόμιμη σύζυγό του την Δημήτρια της Κω από τον πατέρα της Λεπτίνη από την Κω και την μητέρα της Φιλώτη. Και οι δυο σύζυγοι είναι ελευθεροι. Φέρνει ρούχα και κοσμήματα αξίας 1.000 δραχμών. Ο Ηρακλείδης από την πλευρά του πρέπει να διαθέσει στην Δημητρία ό,τι είναι καταλληλο για μια ελεύθερη γυναίκα και πρέπει να ζήσουν στον τόπο που φαίνεται καλύτερος σύμφωνα με την κοινή συζήτηση των Λεπτίνων και των Ηράκλείδων. Εάν η Δημητρία συλληφθεί να συμπεριφέρεται επαίσχυντα στον σύζυγό της θα στερηθεί ολόκληρη την προίκα της αλλά ο Ηρακλείδης πρέπει να αποδείξει όλα όσα κατηγορεί την Δημητρία παρουσία τριών μαρτύρων που αναγνωρίζουν και οι δυο σύζυγοι. Ούτε ο Ηρακλείδης επιτρέπεται να φέρει στο σπίτι άλλη γυναίκα εις βάρος της Δημητρίας ούτε να συμπεριφέρεται άσχημα στην Δημητρία με οποιοδήποτε πρόσχημα. Εαν ο Ηρακλείδης συλληφθεί να διαπράττει τις αναφερόμενες πράξεις και η Δημητρία το αποδείξει παρουσία τριών μαρτύρων που αποδέχονται και οι δυο σύζυγοι ο Ηρακλείδης πρέπει να επιστρέψει στην Δημητρία την προίκα των 1.000 δραχμών σε ασημένια νομίσματα που κόπηκαν με το ομοίωμα του Αλεξάνδρου. Η Δημητρία και όσοι την βοηθούν στις υποθέσεις της έχουν το δικαίωμα εκτέλεσης σαν να προκύπτει από απόφαση δικαιοσύνης σύμφωνα με τον νόμο στο πρόσωπο του Ηρακλείδη και σε όλη την περιουσία τόσο στην γη όσο και στην θάλασσα. Το συμβόλαιο αυτό θα ισχύσει από κάθε άποψη όπου ο Ηρακλείδης το προσκομίσει κατά της Δημητρίας ή η Δημητρία και όσοι την βοηθούν στις υποθέσεις της το προσκομίσουν κατά του Ηρακλείδη σαν να είχε γίνει η αμοιβαία συμφωνία στον ίδιο τόπο. Ο Ηρακλείδης και η Δημητρία θα έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν το αντίγραφο του συμβολαίου τους και να το προσκομίσουν ο ένας εναντίον του άλλου. Μάρτυρες : Κλέων από την Γέλα, Αντικράτης Τέμνου, Λύσης Τέμνου, Διόνυσος Τέμνου, Αριστόμαχος Κυρήνης, Αριστόδικος Κω».

Περί το 261 πΧ : Οι κεφαλές, με τα βασιλικά διαδήματα, των “ΘΕΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ” Πτολεμαίου Β’ και Αρσινόης Β’, σε χρυσό οκτάδραχμο της ελληνιστικής εποχής.

Έτσι, ο κλασικός αρχαίος ελληνισμός γνώρισε μια σημαντική αναμόρφωση, με την περιπετειώδη, επίμονη, επίπονη και μακρόχρονη εκστρατεία των Ελλήνων του Αλεξάνδρου, στην Ασία και στην βορειοανατολική Αφρική, που οδήγησε, στην κατάκτηση της περσικής αυτοκρατορίας και στην επαφή του αρχαίου ελληνικού κόσμου, με τον αρχαίο ινδικό και κινεζικό κόσμο, με τα ελληνιστικά βασίλεια, που δημιουργήθηκαν, στα όρια αυτών των κόσμων, όπως καταγράφονται, στον παρακάτω χάρτη, που παρουσιάζει αυτές τις τεράστιες εδαφικές κατακτήσεις του αρχαίου ελληνικού κόσμου, μετά την διάσπαση (όχι, όμως, της διάλυσης) αυτών των εδαφικών κατακτήσεων του Αλεξάνδρου, το 303 πΧ, δηλαδή 20 χρόνια, μετά τον πρόωρο θάνατό και την δημιουργία των βασιλείων της αρχικής ελληνιστικής περιόδου, που διήρκεσε, μέχρι, την ολοκλήρωση της ρωμαϊκής κατάκτησης του ελληνικού και του ελληνιστικού χώρου, με το πέρασμα της Αιγύπτου της Κλεοπάτρας, στα χέρια των Ρωμαίων, το 30 πΧ.

Αλλά η ρωμαϊκή κατάκτηση του ελληνικού και του ελληνιστικού χώρου δεν σήμανε και το τέλος του ελληνικού/ελληνιστικού πολιτισμού, ως ενεργού και καθοριστικού καθημερινού στοιχείου συμπεριφοράς και συνήθειας του, υπό ρωμαϊκή και αργότερα, υπό βυζαντινή, κατοχή του ελληνιστικού και του ελληνικού κόσμου, που το Βυζάντιο, από τα αρχαία χρόνια, εκχριστιάνισε, σταδιακά και με διαλυτικό και ριζοσπαστικά, καταστροφικό τρόπο και με καθοριστικό παράγοντα την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης, το 330 μΧ, στην θέση του αρχαίου Βυζαντίου των απογόνων των Μεγαρέων αποίκων, έως τα μεσαιωνικά χρόνια, ήτοι τον 10ο αιώνα, στον ελλαδικό χώρο,  στην εγγύς Ανατολή και στην βόρεια Αφρική. Κάθε άλλο. 

Ο Αλεξανδρινός ελληνιστικός κόσμος ενσωμάτωσε στον ύστερο αρχαίο και στον μεσαιωνικό ελληνισμό, διάφορα έθνη και φυλές, για να φθάσουμε, στον πρώιμο νέο ελληνισμό της εποχής των Παλαιολόγων και την πλήρη επαναφορά, σε χρήση του όρου “Έλληνας”, από την λόγια ελίτ του ύστερου Βυζαντίου, αν και ουδέποτε υπήρξε απόλυτη αποκοπή, από την έκφραση της ελληνικής συνείδησης, αφού, μέσα από μια μακραίωνη και οδυνηρή διαδικασία, ο Χριστιανισμός συμβιβάστηκε, με τον ελληνισμό, την γλώσσα του οποίου χρησιμοποίησε.

Οι χριστιανοί, βέβαια, εκθεμελίωσαν τα αρχαία τεχνουργήματα, κατέκαυσαν τα αρχαία συγγράμματα, διέσυραν και με μισαλλόδοξη κακοήθεια, διέβαλαν, παρερμήνευσαν και απαγόρευσαν τους αρχαίους συγγραφείς, όπως, επίσης - ακόμη απεχθέστερα -, απαγόρευσαν την χρήση του όρου “Έλληνας”, ως αμαρτωλή και διαβολική, ταυτίζοντας την έννοια της λέξης, με τους μη χριστιανούς, αποκαλούμενους, ως ειδωλολάτρες εθνικούς, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να μην τολμούν και στην πορεία του χρόνου, ούτε, καν, να διανοούνται να αποκληθούν, ή να αποκαλέσουν τους εαυτούς τους, ως Έλληνες και τις κοινότητές τους, ως ελληνικές.

Για τον λόγο αυτόν, στην εκχριστανισμένη, αλλά και ομιλούσα την ελληνιστική κοινή γλώσσα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που, μεταγενέστερα, αποκλήθηκε Βυζάντιο, ο όρος “Έλληνας” εξέλειπε και υποκαταστάθηκε, συν τω χρόνω, από το “Ρωμιός”, που, στην πράξη, κατά κύριο λόγο, μέσα, στην πορεία των αιώνων, σήμαινε τον χριστιανό υπήκοο της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης, που μιλούσε ελληνικά, έτσι όπως απεικονίζεται, παραστατικά, στον, παραπάνω, ελληνικό γλωσσικό χάρτη, που εκκινεί, από την αρχαία εποχή και φθάνει, έως τις ημέρες μας και ο όρος αυτός, διατηρείται, ως δεύτερος προσδιορισμός του νεοελληνισμού.

Κάπως έτσι, αναδεικνύεται άλλη μια “ειρωνία της Ιστορίας”.

Αυτή είναι η τεράστια κληρονομιά του Έλληνα Αλεξάνδρου του Μακεδόνα, που, αποτελεί, πλέον, μια κληρονομιά του Δυτικού κόσμου και ολόκληρης της ανθρωπότητας, παρά το γεγονός ότι υπήρξε ο καταστροφέας του αρχαίου Περσικού κόσμου και πολιτισμού και παρά το γεγονός ότι υπήρξε - κακά τα ψέμματα - κατακτητής και σφαγέας· ένας από τους μεγαλύτερους, στον κόσμο ολόκληρο.

Πολλοί Ασιάτες ιστορικοί τον συγκρίνουν, με τον Τζένγκις Χαν και τους Ούνους και εν μέρει, είναι κατανοητή η επικρατούσα, στην Ανατολή, άποψη ότι οι Δυτικοί μεροληπτούν, σχετικά, με τον Αλέξανδρο, αλλά, επίσης, αλήθεια είναι το σαφέστατο γεγονός ότι ο Αλέξανδρος υπήρξε ο ιδρυτής και άφησε, πίσω του, έναν νέο ολόκληρο πολιτισμό, που άγγιξε και επηρέασε την παγκόσμια Ιστορία και την ανθρωπότητα, γι’ αυτό και ακόμη και στην, πολύ μεταγενέστερη του ίδιου, ισλαμική θρησκευτική πίστη και παράδοση και στο ίδιο το κοράνιο - σε αντίθεση με τον χριστιανισμό - αντιμετωπίζεται, με σεβασμό και σχεδόν, ως “ιερό” πρόσωπο. 

Σύμφωνα, λοιπόν, με την αφήγηση του κορανίου ο Αλέξανδρος, ως Dhu al-Qarnayn, όντας ήταν, πλέον, ένας πιστός μονοθεϊστής, που ταξίδεψε, στα πέρατα της Γης και έχτισε ένα τεράστιο τείχος, από σίδηρο και μπρούντζο για να φυλακίσει τα μιαρά έθνη Γωγ και Μαγώγ, μέχρι και την Ημέρα της Κρίσης, κατά την οποία οι Γωγ και Μαγώγ θα σπάσουν το τείχος και θα ξεχυθούν ελεύθεροι, σκορπίζοντας τον φόβο και τον όλεθρο στην Γη. Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανόν ότι ο ιδρυτής του ισλάμ Μοχάμεντ, ή ένας μεταγενέστερος ερμηνευτής και σχολιογράφος του κορανίου, αξιοποίησε τους πρότερους του ισλάμ θρύλους και τους ενσωμάτωσε, στο κοράνιο, στα δεδομένα της νέας μεταχριστιανικής μονοθεϊστικής θρησκείας.

Σε αντίθεση, με τον Αλέξανδρο, ο Τζένγκις Χαν, που έκτισε και αυτός μια τεράστια, πλην όμως, εφήμερη αυτοκρατορία, ουδέν, κατά κυριολεξία, άφησε, πίσω του.

Τελειώνοντας την ιστορική αναφορά, στον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, δεν θα αφήσω ασχολίαστη την επίκαιρη συζήτηση, που διεξάγεται, στις ημέρες μας για το, εάν ήταν ομοφυλόφιλος.

Η αλήθεια είναι ότι, στην αρχαία Μακεδονία, όπως και στην Σπάρτη και στην Θήβα - αλλά, παρά τα όσα λέγονται,  όχι, στην Αθήνα και παρά το γεγονός ότι η πόλη αυτή χαρακτηριζόταν, ως τρυφηλή - ήταν αποδεκτό και επιβαλλόταν, για λόγους στρατιωτικής εκπαίδευσης και κυρίως, στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις,  σε δύο συνομήλικους άνδρες να διατηρούν ερωτικές σχέσεις, ακόμη και μετά την εφηβεία.

Ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίωνας, από την αρχή της εφηβείας τους, παρέμειναν μαζί πολεμώντας και εκστρατεύοντας, στην Ασία, για 19 χρόνια. Ο Ηφαιστίωνας, παρά το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος νυμφεύτηκε τρεις γυναίκες, ήταν ο μόνος πραγματικός σύντροφος της ζωής του, με δεδομένο το γεγονός να αναπτυχθεί μεταξύ τους μια πολύ στενή σχέση. 

Οι τρεις Έλληνες βιογράφοι του Αλεξάνδρου, ο Αρριανός που, όμως, έζησε πολύ μετά τον Αλέξανδρο (95 μΧ - 175 μΧ), ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, που και αυτός έζησε πολύ μετά τον Αλέξανδρο (80 πΧ  - 20 πΧ), όπως και ο Πλούταρχος που και αυτός έζησε και αυτός, πολύ αργότερα (45 μΧ - 120 μΧ) βρίσκονται χρονικά πλησιέστερα με αυτόν, δεν τους αποκαλούν "εραστές" ή "ερώμενους" (πλην του Αρριανού, που το κάνει, για μια φορά (Λόγοι 2.12.1'7-8) και μάλιστα όχι, στο, παραπάνω, εικονιζόμενο εξώφυλλο του βιβλίου του «Αλεξάνδρου Ανάβασις»), αλλά μόνο "φίλο" ή "μάλιστα, τιμώμενο". Ο ίδιος ο Αλέξανδρος αποκαλεί τον Ηφαιστίωνα "φιλαλέξανδρο" και "δεύτερο Αλέξανδρο". Έτσι πράττουν και οι μεταγενέστεροι Ρωμαίοι ιστορικοί Curtius και Justinus, που χρησιμοποιούν τον όρο amicus (φίλος),  και ποτέ τον όρο amans (εραστής).

Όμως, έχουμε ένα σχόλιο του Διογένη του Σινωπέα του Κυνικού (Επιστολές 24) ότι ο Αλέξανδρος εξουσιάζονταν, από τους μηρούς του Ηφαιστίωνα, προφανώς, υπονοώντας ότι ο Ηφαιστίωνας ήταν εραστής του Αλεξάνδρου. Βέβαια, ο Διογένης, που ζούσε, στην Αθήνα, δεν μπορούσε να έχει εικόνα της προσωπικής ζωής του Αλεξάνδρου, παρά μόνο να ακούει τα χολερικά σχόλια των Αθηναίων, για τον Μακεδόνα βασιλιά και να τα μεταφέρει.

Όμως, υπάρχουν και οι ιστορικές αφηγήσεις των ανθρώπων, που έζησαν, μαζί με τον Αλέξανδρο και τον γνώρισαν, παρά πολύ καλά.

Τέτοια ιστορική αφήγηση και προσωπική μαρτυρία, για την προσωπική ζωή και την σεξουαλική εγκράτεια του Αλεξάνδρου, είναι αυτή του συμπολεμιστή του, του Μαρσύα του Πελλαίου. Ας την δούμε, όπως και εξιστορήσεις του, πολύ μεταγενέστερου, Πλούταρχου :

«Εγώ ο Μαρσύας, ο Μακεδών ο Πελλαίος, που ήμουν συνομήλικος και σύντροφος του Αλεξάνδρου, του Ηφαιστίωνος, του Πτολεμαίου, του Λεοννάτου, του Λυσιμάχου, του Αριστόνου, του Περδίκκα, του Πευκέστα και του Πείθωνα, των μεγίστων ανδρών, που γέννησε ο κόσμος, σε προσκαλώ Μνημοσύνη, κόρη του Ουρανού και της Γαίας, να αποδιώξεις την λησμονιά και να ξεσηκώσεις τις μνήμες στο νου μου, για να αφηγηθώ τα δρώμενα του ηρωικού έπους, που υπήρξα αυτόπτης μάρτυς»……

«Μεταξύ των συγχαρητηρίων επιστολών και των δώρων, που λαμβάναμε, από τους διάφορους ηγεμόνες των πόλεων της φοινικικής ακτής, λάβαμε και μια επιστολή, από τον ταμία των παράλιων σατραπειών, τον Φιλόξενο, ο οποίος μας έγραφε, ότι κάποιος Θεόδωρος, από τον Τάραντα, είχε, για πούλημα, δύο νεαρούς, πάρα πολύ όμορφους και ρωτούσε, μήπως ενδιέφερε τον Αλέξανδρο να τους αγοράσει. Αντιλαμβανόμενοι την μήνη του Αλεξάνδρου σκεφθήκαμε να αποκρύψουμε την επιστολή, αλλά ο Ευμένης δεν συμφωνούσε και ανέλαβε να του την γνωστοποιήσει. 

Άστραψε και βρόντησε ο Δίας, Μνημοσύνη. Θυμάμαι ολοζώντανη την εικόνα των οκτώ Σωματοφυλάκων να στέκονται, σε στάση προσοχής, ο ένας δίπλα, στον άλλον, σε σχηματισμό κύκλου, μέσα στην σκηνή του Αλεξάνδρου και εκείνον να κραδαίνει την επιστολή, κουνώντας την, απειλητικά, μπροστά, στα πρόσωπά τους, ρωτώντας και ξαναρωτώντας, με φωνή χρωματισμένη, από τα Τάρταρα του Άδη. 

"Ποιός μωρός έδωσε το δικαίωμα, σε αυτόν τον αδαή, τον Φιλόξενο, να νομίζει πως θα μπορούσαν να με ενδιαφέρουν οι θηλυπρεπείς άνδρες; Οι κίναιδοι! Ποιός;"

Δεν μιλούσε κανείς, Μνημοσύνη και ήταν η πρώτη φορά, που ο θυμός είχε κυριεύσει τον Αλέξανδρο, αλλοιώνοντας, τόσο πολύ, τα χαρακτηριστικά του. Απευθυνόταν, στους Σωματοφύλακες - ήσαν οι οκτώ ορκωτοί σύντροφοί του, που ήσαν μαζί, από μικρά παιδιά, ξεκινώντας, από μαθητές, στν Μίεζα - όχι γιατί ήσαν σύμβουλοι, στην ανώτατη διοίκηση του ηγεμόνα, όχι γιατί ήσαν επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά γιατί τους θεωρούσε, και ήσαν, τα μάτια του και τα αυτιά του. Και οι οκτώ ήσαν Αλέξανδροι, Μνημοσύνη. 

Πώς, λοιπόν, διέλαθε της προσοχής τους ένας τόσο άρρωστος αιθέρας, που δημιούργησε μια τόσο ανόητη και αισχρή εντύπωση; Γι αυτό και αυτοί συναισθανόμενοι την ευθύνη τους, όχι, ως Σωματοφύλακες, αλλά ως φύλακες της προσωπικότητάς του, δεν μιλούσαν, απορροφώντας τον κραδασμό του θυμού του.

“Τι είναι, λοιπόν, ο ανδρισμός;", συνέχισε ο Αλέξανδρος, "Να γίνεσαι τύφλα, στο μεθύσι και να συνουσιάζεσαι, κάθε μέρα, με όποια βρίσκεις πρόσφορη; Μήπως εγώ, που δεν τα συνηθίζω αυτά, είμαι λιγότερο άνδρας; Ή, μήπως έχω δώσει την εντύπωση ότι είμαι γύννις; Ε, Πευκέστα";

Ο Πευκέστας δεν μιλούσε και εγώ καθόμουν, παράμερα, δίπλα στον Ευμένη, μίλησα, αργά και σταθερά :

"Δεν είναι απαραίτητο να διαφύγει κάτι, από κάποιον, Αλέξανδρε, για να δημιουργηθεί μια εσφαλμένη και ανάρμοστη εντύπωση, για έναν άνδρα του δικού σου μεγέθους. Ενός μεγέθους, που όσο αυξάνεται, θα αυξάνει, αναλογικά, τις εντυπώσεις των ανθρώπων της μάζας, κάνοντας αυτές, απο ανάρμοστες, κακοήθεις και απο κακοήθεις, αισχρές". 

"Τί να κάνω, λοιπόν, Μαρσύα;", μου είπε κοιτάζοντάς με, με εκείνη την, απο φυσικού, υγρή ματιά του, που, είτε πρόσταζε, είτε παρακαλούσε, δεν ήταν εύκολο να της αντισταθείς. 

"Να αφήσεις τον Ευμένη να απαντήσει, εγγράφως, όπως εκείνος ξέρει και να ασχοληθείς, με τα αξιόλογα, που σε απασχολούν".

Έτσι κι έγινε, Μνημοσύνη και εστάλη η εξής επιστολή:

"Ω, χείριστε των ανθρώπων, πότε έμαθες, για μένα, ότι έχω τέτοιες διαστροφές και τολμάς να μου προξενεύεις τέτοιου είδους αίσχη; Πήγαινε, λοιπόν, στον όλεθρο, μαζί με τον Θεόδωρο και το εμπόρευμα του, πριν το πράξω εγώ, όταν σας συναντήσω"».

Μαρσύας Περιάνδρου Πελλαῖος.

Αυτό το περιστατικό διηγείται, πολύ αργότερα και ο Πλούταρχος :

«Όταν ο Φιλόξενος, ο αρχηγός των παραθαλάσσιων δυνάμεων, του έγραψε, πως ήταν, κοντά του, κάποιος Θεόδωρος, από τον Τάραντα και πουλάει δύο πολύ όμορφα αγόρια και ήθελε να μάθει, αν θα τα αγόραζε, οργίστηκε πολύ και φώναζε πολλές φορές, στους φίλους του, ρωτώντας τί αισχρό είχε μάθει, γι’ αυτόν, μέχρι τώρα, ο Φιλόξενος, έτσι, που να τον προσβάλλει, με τέτοιες ξεδιάντροπες προτάσεις. Και τον ίδιο τον Φιλόξενο, επιτιμώντας τον, έντονα, σε γράμμα του, τον διέταξε να ξεφορτωθεί τον Θεόδωρο και το εμπόρευμα του. Μάλιστα μάλωσε, αυστηρά τον Άγνωνα, που έγραψε, πως ήθελε να αγοράσει και να του φέρει τον Κρωβύλο, που ήταν φημισμένος, στην Κόρινθο, ως κίναιδος, επί πληρωμή. Αλλά και όταν πληροφορήθηκε πως ο Δάμωνας και ο Τιμόθεος ωθούν τις γυναίκες μερικών μισθοφόρων, στην ανηθικότητα (γύναια διεφθαρκέναι), που υπηρετούσαν, υπό τις διαταγές του Παρμενίωνος, έγραψε, στον Παρμενίωνα, με την εντολή, εάν είναι, πράγματι, ένοχοι, να τους τιμωρήσει, όπως τα θηρία, που ζουν καταστρέφοντας τους ανθρώπους, και να τους σκοτώσει».

«Τις άλλες αιχμάλωτες, όταν ο Αλέξανδρος τις έβλεπε να ξεχωρίζουν, για την ομορφιά και την κορμοστασιά τους, έλεγε, χαριτολογώντας ότι οι Περσίδες είναι παιδεμός, για τα μάτια. Δείχνοντας, όμως και εκείνος, απέναντι στην ομορφιά τους, την ομορφιά της εγκράτειας και της σύνεσής του, τις απομάκρυνε, σαν άψυχα αγάλματα».

 Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος κεφάλαιο 21. 

«Πρώτα, λοιπόν, ο σκοπός της εκστρατείας αποδεικνύει τον άνδρα - τον Αλέξανδρο - φιλόσοφο, επειδή δεν συνέλαβε, στο μυαλό του, να αποκτήσει πλούτη και να απολαύσει την ευμάρεια και την ηδονή, αλλά να ενώσει όλους τους ανθρώπους με την ειρήνη και την επικοινωνία». 

Πλουτάρχου Ηθικά , Περί της Τύχης ή Αρετής Αλεξάνδρου,  κεφάλαιο 9.

«Γάμο πραγματικό έκανε, μονάχα, με την Ρωξάνη, διότι την ερωτεύθηκε. Την Στάτειρα την κόρη του Δαρείου, την νυμφεύθηκε, για τα συμφέροντα του Κράτους. Στις άλλες Περσίδες έδειξε τόση σωφροσύνη, όση ανδρεία, στους Πέρσες. Γιατί, δίχως την θέληση της, δεν είδε καμμία, και όσες είδε, τις προσπέρασε, με μεγαλύτερη φρόνηση, απο όσες δεν είδε. Και αν και ήταν, σε όλους, καλός, στις ωραίες, ειδικά για αυτό, φερόταν, με μεγάλη υπερηφάνεια. Και για την ομορφιά της γυναίκας του Δαρείου, που ήταν ωραιοτάτη, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα»

Πλουτάρχου Ηθικά , Περί της Τύχης ή Αρετής Αλεξάνδρου,  κεφάλαιο 6.

Πολύ αργότερα, υπάρχει μια αναφορά του Ρωμαίου συγγραφέα Αelianus (VH 12.7), ότι, κατά την επίσκεψή τους, στην Τροία, «ο Αλέξανδρος έκανε τον γύρο του τάφου του Αχιλλέα και ο Ηφαιστίωνας το γύρο του τάφου του Πατρόκλου», αφήνοντας υπονοούμενα.

Προφανώς, η ιστορική καταγραφή του Μαρσύα του Πελλαίου (ήτοι, από την Πέλλα) είναι η σημαντικότερη όλων, αλλά πολύ πιο σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι και οι δύο παιδικοί φίλοι και σύντροφοι είχαν μεγαλώσει, με τα λόγια του δασκάλου τους, του Αριστοτέλη, που θεωρούσε και δίδασκε ότι «η πολύ καλή φιλία ήταν ο τέλειος έρωτας και η φιλία είναι κατάσταση ζωής, όχι απλώς, ένα συναίσθημα» (Ηθικά Νικομάχεια 1156b, 1157b). 

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι «ο φίλος είναι ο δεύτερος εαυτός μας και κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει, μόνον, έναν τέτοιο φίλο». (1170b και 1171a). Η φιλία, στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ήταν ένα συναίσθημα, τις διαστάσεις του οποίου, δύσκολα, μπορούμε να αντιληφθούμε, στις ημέρες μας.

Με δεδομένα τα αισθήματα ενός τέτοιου περιεχομένου και τέτοιας έκτασης και έντασης, το, εάν ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίωνας είχαν και σεξουαλικές σχέσεις, είναι κάτι το δευτερεύον και δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό της σχέσης τους. 

Και πολύ περισσότερο, δεν είναι το χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς και των σεξουαλικών προτιμήσεων του Αλεξάνδρου, που ο Μαρσύας ο Πελλαίος περιγράφει σαφέστατα. 

Όλα τα αλλά είναι άνευ ουσίας…