Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Η καλπάζουσα επέλαση του Μητσοτακικού καθεστωτισμού πρέπει, κατ’ αρχήν, να ανασχεθεί και στην συνέχεια, να ανατραπεί. Δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Εξευτελιστική εκλογική καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, με, μόλις, 17,83% (από 31,53%, στις 7/7/2019), άνετη επικράτηση της ΝΔ, με 40,56% (από 18,85%, στις 6/5/2012), “κουτσό” ΠΑΣΟΚ 11,84%, ΚΚΕ 7,69%, Σπαρτιάτες 4,63%, Ελληνική Λύση 4,44%, Νίκη 3,69%, Πλεύση Ελευθερίας 3,17%. Εκτός βουλής, το ΜΕΡΑ25, με 2,50%.
Με δεδομένο το γεγονός ότι τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα, καταλήγουν, περίπου, έτσι όπως φαίνονται, από το exit poll, πέραν των, επιμέρους, μικρότερων, ή μεγαλύτερων διαφοροποιήσεών τους, αυτό, που γίνεται σαφές, εκτός από την συντριπτική χασματική (χαώδη, μπορώ να ισχυρισθώ) εκλογική καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, η οποία, άλλωστε, είχε, ήδη, καταγραφεί, στις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, είναι η μεγάλη, η μεγίστη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, μια τάση, η οποία, επίσης, καταγράφηκε, σε εκείνες τις εκλογές, αλλά, τώρα, πια, όχι, μόνον, επιβεβαιώνεται, αλλά, πλέον, κατασταλάζει και στρερεοποείται, με βάση το αποτέλεσμα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών της 25/6/2023, το οποίο δείχνει, καθαρά, ότι, στην σημερινή κατάσταση, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κάποια - έστω, ισχυρή - τάση, αλλά με μια δεδομένη επιλογή και στάση της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας.
Βλέποντας τα εκλογικά αποτελέσματα της 25/6/2023, που έχουν ως εξής (τελευταία ενημέρωση 12/7/2023, στο 100% της ενσωμάτωσης) :
Βουλευτικές Εκλογές 25/6/2023
Οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται αυτό, που ισχυρίζομαι, αλλά η εξειδίκευση αυτής της δεδομένης κακής πολιτικής κατάστασης είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί και να ολοκληρωθεί, ως βασικό συμπέρασμα.
Έτσι, λοιπόν, επιβεβαίωση και επιστέγασμα αυτής της μεγάλης συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι - όπως διαδίδεται - η, προφανώς, όχι ασήμαντη εκλογική άνοδος των κομμάτων της ακροδεξιάς. Αυτή η άνοδος, αποτελεί, ένα μέρος ενός πολύ ευρύτερου συνόλου, το οποίο δεν έχει επισημανθεί, τόσο όσο πρέπει να επισημανθεί.
Αυτή είναι η ωμή και πραγματική αλήθεια, που, μέχρι τώρα, έχει παραμεληθεί.
Ως εκ τούτου, το πρωτεύον, στην δυσχερέστατη παρούσα φάση, την οποία έχουμε να αντιμετωπίσουμε, είναι να ανασχέσουμε αυτή την καλπάζουσα επέλαση του μητσοτακικού καθεστωτισμού και στην, συνέχεια, να ανατρέψουμε την πλήρη επικράτηση του μητσοτακικού καθεστώτος.
Από εκεί και πέρα, η άνετη θριαμβευτική εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, με 40,56% (παρά την, καθόλου ασήμαντη υποχώρηση του εκλογικού ποσοστού της, που τον περασμένο Μάιο είχε φθάσει, στο 40,79%, αλλά και την πολύ σημαντική μείωση του συνολικού αριθμού των ψήφων της, από τις 2.404.860, στις, περίπου, 2.112.000) μπορεί να φαίνεται ότι είναι ένας προσωπικός θρίαμβος του Κυριάκου Μητσοτάκη - και σε έναν μέτριο, έως μη σημαντικό βαθμό, είναι -, στην πραγματικότητα, αυτή η, δι’ απλού περιπάτου, άνετη εκλογική επικράτηση της κομματικής ναυαρχίδας της συντηρητικής δεξιάς παράταξης της χώρας, ως εκλογικός θρίαμβος, δεν είναι δικό της έργο, ούτε και επίτευγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο εκλογικός θρίαμβος της Νέας Δημοκρατίας οφείλεται, ως εκλογικό και κυρίως, ως κοινωνικό αποτέλεσμα, αποτελώντας μια καθοριστική συνεισφορά και επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα, προσωπικά και της ηγεσίας, όπως και σύσσωμης της κομματικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε, τυφλά, μια προς μια, όλες τις καταστροφικές αποφάσεις και πράξεις της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, από το καυτό και κρίσιμα, καθοριστικό καλοκαίρι του 2015, όταν ο, τότε, πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, ανέτρεψαν την συντριπτική απόφαση του 61,31% του εκλογικού σώματος, στο καθοριστικό δημοψήφισμα της 5/7/2015, μετατρέποντας το, μαζικά, υπερψηφισθέν ΟΧΙ στο Μνημόνιο, με έναν επαίσχυντο τρόπο, σε ΝΑΙ στο Μνημόνιο, διασπείροντας την απογοήτευση και την πεποίθηση, στην ελληνική κοινωνία, ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει κάτι το διαφορετικό, από αυτό που έγινε.
Δηλαδή την κατάρτιση και την συμφωνία, με τους ευρωζωνικούς δανειστές και την, άρον-άρον, ψήφιση του 3ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2015, παρά τις πείσμονες προσπάθειες της, τότε, προέδρου της βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου να εμποδίσει και να αποτρέψει αυτή την ολέθρια εξέλιξη, την οποία διεκπεραίωσαν και διέπραξαν επαίσχυντα, ο Αλέξης Τσίπρας, η κυβέρνησή του, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η κοινοβουλευτική του ομάδα (με εξαίρεση 40 βουλευτές του κόμματος αυτού, από το οποίο και αποχώρησαν), με την ομόθυμη ψήφιση, από τα κόμματα της αστικής μνημονιακής αντιπολίτευσης (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) του σχετικού νομοσχεδίου, που κατέστη νόμος (Ν.4336/14-8-2015).
Η παρούσα εξευτελιστική κατάσταση του δημόσιου εκλογικού διασυρμού και της διαπόμπευσης του πτωματικού, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εξελικτικό προϊόν αυτών των καθοριστικών αποφάσεων του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αν και η αλήθεια είναι ότι αυτή η τιμωρία, που, τώρα, υφίσταται αυτό το κόμμα της εικονικής ριζοσπαστικής αριστεράς άργησε να έλθει. Όμως, αν και άργησε, τελικά, ήλθε. Και είναι αμείλικτη και σκληρή, γεγονός, το όποιο πρόκειται, στην συνέχεια, να επιδεινωθεί και να αποκτήσει και νέες διαστάσεις. Και για τις εξελίξεις αυτές, δεν αξίζει κανένας οίκτος, για τον Αλέξη Τσίπρα (ο οποίος, αφιλότιμος ων) δεν έπραξε το στοιχειώδες, που θα όφειλε να πράξει, χθες το βράδυ, μετά την ανακοίνωση του ολέθριου, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ντροπιαστικό, για τον ίδιο, ως αρχηγού του κόμματος, εκλογικού ποσοστού του 17,84%. Δηλαδή, δεν υπέβαλε, έστω και υποκριτικά, φερόμενος, την παραίτησή του, από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ.
Από εκεί και πέρα, η ασθενική εκλογική παρουσία του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, με το 11,85% και λιγότερες ψήφους, από τον περασμένο Μάιο, το οποίο αποδείχτηκε ότι παραμένει ένα “κουτσό" άλογο κούρσας, είναι που διέσωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, από τον, ακόμη, μεγαλύτερο διασυρμό του, αφού το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί, πάντοτε, λόγω της καταστροφικής ουσιαστικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους και του διπλού μνημονιακού προπατορικού αμαρτήματος, που διέπραξαν οι κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των σαμαροβενιζέλων, από τον Απρίλιο του 2010, μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, μια πολιτική την οποία συνέχισε και ως “αντιπολίτευση”, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά, με την ψήφιση του 3ου Μνημονίου της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, τον Αύγουστο του 2015, ενώ, εξακολουθεί, πεισματικά, να μην ψελλίζει, ούτε μια λέξη αυτοκριτικής, για όσα διέπραξε, εις βάρος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, τα οποία, μάλιστα, υπερασπίζεται και στα οποία εμμένει.
Η μικρή, έστω, αύξηση του εκλογικού ποσοστού του ΚΚΕ, χωρίς, όμως, αύξηση των ψήφων του, είναι ένα ενθαρρυντικό γεγονός, το οποίο μπορεί να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις, μέσα στην πορεία του χρόνου, με δεδομένη την, περαιτέρω, εκλογική και κοινωνική αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, από το 1.184.500 ψήφους, που είχε, τον περασμένο Μάιο, πραγματοποίησε μια νέα ανώμαλη προσγείωση και παρουσιάζει μια μεγάλη μείωση των ψήφων του, οι οποίες κινούνται τώρα, στα επίπεδα, περίπου των 929.000. Το ΚΚΕ έχει την δυνατότητα να αφαιμάξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο χέρι του, είναι· αρκεί η ηγεσία του να προβεί, στις κατάλληλες κινήσεις.
2019 : Ο Βασίλης Στίγκας, με τους “Σπαρτιάτες” και ο Βασίλης Λεβέντης της “Ένωσης Κεντρώων”, σε photo, την εποχή, που έκαναν κοινή εκλογική σύμπραξη, στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Τότε, τα πράγματα ήσαν αλλιώς…
Η αθροιστική (αλλά και η ξεχωριστή τμηματική) σημαντική άνοδος της ελληνικής ακροδεξιάς των παπάδων και των μοναστηριών της Νίκης του Δημήτρη Νατσιού (3,69%, με κάπου 192.000 ψήφους), με την μικρή υποχώρηση της Ελληνικής Λύσης του Κυριάκου Βελόπουλου (4,44% και περίπου, 231.000 ψήφους) και φυσικά, πάνω, από όλους τους άλλους, των Σπαρτιατών του αγνώστου και άσημου αρχηγού του κόμματος Βασίλη Στίγκα, που δανείστηκε το 4,64% και τις 241.000, περίπου, ψήφους των φασιστών και των φιλοφασιστών οπαδών και ψηφοφόρων του φυλακισμένου Ηλία Κασιδιάρη - ο οποίος, πλέον, αποτελεί, δυστυχώς, ανοικτά και χωρίς προσχήματα, έναν πολιτικό κρατούμενο του ελληνικού κράτους -, συμπληρώνει την δυστοπία της ανόδου του ελληνικού συντηρητισμού, συμβαδίζοντας, με τον νεοπαγή μητσοτακικό καθεστωτισμό.
Σημαντικότατη εξέλιξη και μάλιστα, άκρως, ενθαρρυντική είναι η είσοδος της Πλεύσης Ελευθερίας της μαχήτριας πρώην προέδρου της βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, με 3,17% και 165.000, περίπου, ψήφους,, την οποία και το κόμμα της, ως είναι γνωστό, στήριξα, με τις μικρές και ασήμαντες μου δυνάμεις και της έδωσα ψήφο ανοχής (μην ξεχνάμε ότι δεν είμαι κρατιστής) και την ψήφισα και τον περασμένο Μάιο και χθες, ελπίζοντας να ανταποκριθεί, στους λόγους, για τους οποίους της έδωσα την ψήφο μου και οι οποίοι είναι η ακατάπαυστη μαχητική παρουσία της και η ανελέητη αντιπολίτευση, στον καθεστωτικό μητσοτακισμό, στα θλιβερά απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά, στην ελληνική ακροδεξιά, όπως, επίσης, για τις προσπάθειες, που πρέπει να κάνει, για την διάνοιξη ενός δύσκολου, κακοτράχαλου, ανηφορικού και κοπιώδους δρόμου, για την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας, από την πολυετή καταστροφική κρίση, στην οποία έχει εμπλακεί, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας, με δεδομένη την ύπαρξη και την αυξητική διόγκωση του τεράστιου δημόσιου και ιδιωτικού χρέους της χώρας, από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί.
Από αυτά τα πράγματα, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, θα κριθεί η Ζωή, όχι, μόνον, από εμένα, αλλά και από όλη την ελληνική κοινωνία. Έχει όλον τον καιρό μπροστά της, μέχρι το 2027, να δείξει το τί μπορεί να πράξει.
Δυσάρεστη είναι η παραμονή, εκτός βουλής του ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη, που πήρε 2,49% και δεν έφθασε, στο εκλογικό όριο του 3% των έγκυρων ψήφων του εκλογικού σώματος.
Δυστυχώς.
Από εδώ και πέρα, η νέα ιστορική περίοδος, που αρχίζει, πλέον, να ξεδιπλώνεται μπροστά μας, χωρίς, μάλιστα, να έχουν επιλυθεί τα πολλά και τεράστια ερωτήματα και τα πελώρια προβλήματα της προηγούμενης ιστορικής περιόδου, που μόλις, έληξε και τα οποία, αντιθέτως, έχουν επιδεινωθεί, θα έχει, παρά τις δυσχέρειες, που, εξ αντικειμένου, υφίστανται, από την τερατογενή και αύξουσα συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ένα τεράστιο, άμεσο και συνεχές ενδιαφέρον, για όλους μας.
Εδώ θα είμαστε, όσο ζούμε, για να τα παρακολουθήσουμε.
Σχόλια
Έχουν όλον τον χρόνο για να το κάνουν.