Μιλώντας για την ελίτ του τόπου : Ποιά είναι, πως προσδιορίζεται και από ποιά στρώματα αποτελείται.

Το κενό περιεχομένου του ηγέτη, συμβαδίζει με το κενό περιεχομένου της ελίτ, με αποτέλεσμα την σύγχρονη ελληνική τραγωδία, που είναι αποτέλεσμα των βλακωδών και φυσικά τραγικά αποτυχημένων στρατηγικών επιλογών του συνόλου σχεδόν της ελληνικής ελίτ.

"Την ελίτ (ή καλύτερα το μίγμα των σύγχρονων κοινωνικών ελίτ) αποτελούν όσοι διοικούν - με οποιονδήποτε τρόπο - την χώρα.


Φυσικά, πρώτη από όλους, ανήκει στην ελίτ η κοινωνική ομάδα, που έχει τις οικονομικές τύχες της χώρας μας στα χέρια της. Δηλαδή τα διοικητικά στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών και δημόσιων επιχειρήσεων, η περίφημη τεχνοδομή (η διοικητική γραφειοκρατία) των επιχειρήσεων αυτών, μαζί με τους κλασσικούς καπιταλιστές, που ασκούν ενεργό διοίκηση και συμμετέχουν στην καθημερινή λήψη αποφάσεων στις επιχειρήσεις τους. Κοντά σε αυτούς, σε αυτήν την ελίτ συμμετέχουν και τα συνδικαλιστικά όργανα της ευάριθμης κοινωνικής και οικονομικής κατηγορίας των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και των επαγγελματοβιοτεχνών, των δικηγόρων των γιατρών των μηχανικών και όλων εκείνων των επαγγελματικών ομάδων, που ασκούνται με επίταση στο σπορ της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. (Για αυτήν την επικερδή δραστηριότητα, που στην χώρα μας έχει λάβει διαστάσεις, που ουδεμία άλλη χώρα της Ευρώπης των 15 και του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου μπορεί να ανταγωνιστεί, επεξεργάζομαι κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία σκοπεύω να παρουσιάσω).


Στην ελίτ του τόπου, βεβαιότατα, συμπεριλαμβάνεται και η ιδιότυπη ''πολιτική τάξη'' της χώρας, η οποία, ως μια μοντέρνα μετεξέλιξη της παλιάς ελληνικής δημογεροντίας, δηλαδή του οθωμανικής καταγωγής κοτσαμπασισμού, θεωρεί και μεταχειρίζεται το κράτος και τις εξ αυτού οικονομικές και λοιπές απολαυές, ως οιωνεί ιδιοκτησία της και απαιτεί τις έκτακτες ομαδικές (διάβαζε κομματικές) και ιδιαίτερες προσωπικές αμοιβές της, για τα έργα που μοιράζει στην (μεγάλη, μεσαία και μικρή ή τοπική ακόμα) εσωτερική και διεθνή οικονομική ελίτ, με έναν άκομψο και ωμό τρόπο (βλέπε περίπτωση SIEMENS και όχι μόνο) και η οποία πολιτική ελίτ έχει έναν διακομματικό χαρακτήρα, πέραν από ιδεολογίες, κοσμοθεωρίες και λοιπές θεωρητικές κατασκευές.


Η συνδικαλιστική ελίτ είναι και αυτή αναπόσπαστο τμήμα των σύγχρονων εξουσιαστικών ελίτ και αυτό πλέον έχει καταστεί ολοφάνερο, με την άμεση άσκηση της κυβερνητικής και λοιπής εξουσίας από τα μέλη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η οποία έχει πλήρως γίνει ένας πυλώνας του συστήματος και αποτελεί τον ουσιώδη - αν και αρκετά υποβαθμισμένο πλέον - ιμάντα μεταβίβασης της άρχουσας κοινωνικής και οικονομικής ιδεολογίας της ελίτ στο εργατικό κίνημα, το οποίο - υποτίθεται ότι - η συνδικαλιστική ελίτ εκπροσωπεί και το οποίο κίνημα, εν πολλοίς, έχει γραφειοκρατικοποιηθεί, ενσωματούμενο μέσα στο σύστημα του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ολοένα και περισσότερο περιθωριοποιούμενο.


Στην ελίτ του τόπου περιλαμβάνεται και η πνευματική ελίτ του, με επικεφαλής τους μεγαλοδημοσιογράφους και όλες τις μισθωμένες από αυτήν γραφίδες, άσχετα από ιδεολογική τοποθέτηση και κοσμοθεωρία, αλλά και όλους όσους το εν λόγω κατεστημένο σύστημα αναδεικνύει (ή ενσωματώνει, διότι το σύστημα δεν μπορεί να στηρίζει και να στηρίζεται μόνον σε τενεκέδες, αλλά εντάσσει μέσα του ό,τι καλύτερο μπορεί να ενσωματώσει και το οποίο είναι διαθέσιμο), π.χ. τους λογοτέχνες, τους μουσικούς, τους ακαδημαϊκούς, αλλά και τους τεχνικούς και άλλους επιστήμονες των θετικών και των ανθρωπιστικών επιστημών κλπ.


Τέλος, στην ελίτ του τόπου εντάσσεται και η ανώτερη κρατική γραφειοκρατία, (δικαστές, κληρική γραφειοκρατία, πανεπιστημιακοί κλπ).


Λίγο - πολύ, δηλαδή, όλες οι ομάδες, με την σύγχρονη μορφή τους, για τις οποίες μίλησαν οι Θόρνστην Βέμπλεν, Τζων Κόμμονς, Ουέσλυ Κλαιρ Μίτσελ, Σάϊμον Κούζνετς, Ρόμπερτ Χαϊλμπρόνερ και Τζων Κέννεθ Γκαλμπραίηθ, της Αμερικανικής Θεσμικής Σχολής (American Institutionalist School), που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1880 στις Η.Π.Α. κάτω από την επίδραση της Γερμανικής Ιστορικής Σχολής και των Άγγλων Ιστορικιστών, μια επίδραση, που δημιουργικά επεξεργάστηκε η εν λόγω σχολή και την οποία υπερέβη, μέσα από το διάβα του χρόνου.



Ο πανικός, που πάει καθοδηγημένα να δημιουργηθεί από τις Βρυξέλλες και την εδώ πολιτική, δημοσιογραφική και χρηματοπιστωτική ελίτ, γύρω από την ανύπαρκτη πιθανότητα να χρεωκοπήσει η χώρα και οι εκατέρωθεν εκβιασμοί, που γίνονται, για να ληφθούν μέτρα συγκεκριμένης κατεύθυνσης, τα οποία, φυσικά, θα εναρμονίζονται με τον ζουρλομανδύα των Βρυξελλών, αλλά και δεν θα θίγουν την οικονομική ευμάρεια αυτής της ελίτ, έχει αναβιώσει το φάντασμα της ... δραχμής μας, δηλαδή την επιστροφή σε αυτήν.


Φυσικά, κίνδυνος χρεωκοπίας της χώρας δεν υπάρχει, διότι, απλούστατα, δεν αποτελεί η Ελλάδα ουσιαστικό οικονομικό πρόβλημα, για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έχω περιγράψει εκτενώς στο παρόν θέμα. Δεν χρεωκοπεί μια χώρα του ευρώ, ό,τι και να συμβεί. Αυτό, που μπορεί να συμβεί, από όλη αυτή την διαδικασία, είναι το να χρεωκοπήσει η μονεταριστική πολιτική του σκληρού ευρώ, που ακολουθούν οι τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ.


Όλα τα άλλα είναι ευρωεκβιασμοί και δημιουργία κλίματος αποδοχής μιας εσφαλμένης οικονομικής πολιτικής, που είναι σαφώς αντιαναπτυξιακή και υφεσιακή.

[Αναδημοσίευση σχολίου μου στο άρθρο του Ηλία Κανέλλη : ''Η επιστροφή της δραχμής;'' http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=811&reftab=61&t=%CE%97-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%AE%CF%82 ].


Δεν είναι μπαμπούλας η επιστροφή στην δραχμή. Θα ήταν μια λύση, αλλά και αυτή θα ήταν μια δύσκολη λύση.


Και είναι μια δύσκολη λύση, διότι δεν έχουμε σοβαρή πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ.


Αν είχαμε μια σοβαρή στην συμπεριφορά της ηγεμονεύουσα ελίτ, δεν θα χρειαζόταν να μπούμε και στην ζώνη του ευρώ, στην οποία μπήκαμε με απατεωνιές των Παπαδήμου - Γκαργκάνα και Σημίτη, την στιγμή που το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας ήταν πολύ πάνω από το 3% του ΑΕΠ, που απαιτούσε η Συνθήκη (ορθότερα : ο ζουρλομανδύας) του Μάαστριχτ, έχοντας φθάσει πάνω από το 6% του ΑΕΠ το 2001 - 2002.


Μπήκαμε με απατεωνίστικες πρακτικές και οι Ευρωπαίοι μας ανέχθηκαν να μπούμε, σε μια εποχή παχιών αγελάδων και με φρούδες υποσχέσεις της ελληνικής ελίτ ότι θα συμμαζέψουμε τα πράγματα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε τότε και μας ζητούν τώρα - σε εποχές ισχνών αγελάδων - να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε τότε που όλα ήσαν ευνοϊκά.


Φυσικά αυτό που ζητούν είναι λάθος και εξωπραγματικό, διότι δεν μπορείς να ασκείς περιοριστική πολιτική σε εποχές ύφεσης.


Και γι' αυτό η επιστροφή στην δραχμή θα ήταν μια συνετή κίνηση και θα αποδεικνυόταν σωτήρια (η Δανία π.χ. δεν βλάφτηκε από το γεγονός ότι δεν μπήκε την ευρωζώνη), αν είχαμε μια συνετή, σοβαρή και κοινωνικά υπεύθυνη ηγεμονεύουσα πολιτική και οικονομική ελίτ.


Δεν έχουμε, όμως και αυτό καθιστά δύσκολα τα πράγματα και το ευρώ ένα οθνείο μεν νόμισμα, αλλά δύσκολο, δε, να αντικατασταθεί από την παλιά, καλή και δικιά μας δραχμή...


Και φυσικά δεν είναι αδηφάγο το ελληνικό κράτος. Πολύ περισσότερο δεν είναι ... εκτεταμένο! Σπάταλο και αναποτελεσματικό είναι σίγουρα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή είναι ένας εγκαταλελειμμένος στην τύχη του - και ως εκ τούτου στην διαφθορά - παρίας. Και γι' αυτό φταίει πάλι η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία επιφύλαξε στο κράτος της αυτόν τον άθλιο ρόλο και ουδέποτε το κατέστησε στρατηγείο της ανάπτυξης. Περισσότερα, στο άρθρο μου στο protagon.gr , με τίτλο : ''Και αύριο δεν θα είναι πια αργά (Μια απάντηση στον Μίμη Ανδρουλάκη)'' http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=168&forumid=3&threadid=1031&scope=posts και στο μπλογκ μου το θέμα που έχω ανοίξει εκεί, με τίτλο : ''Προϋπολογισμός 2010 : Ένας προϋπολογισμός αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης'' http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html .

Δείτε, ακόμα, το άρθρο μου στο FORUM του protagon.gr, με τίτλο : ''Η επιστροφή στην δραχμή και η ρηχότητα του ελληνικού κρατισμού (Μια απάντηση στον Ηλία Κανέλλη)'' http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=168&forumid=3&threadid=1033&scope=posts , με ένα πλήθος στοιχεία, που και στο παρόν θέμα παρουσιάστηκαν.


Δείτε, επίσης και το άρθρο μου στο μπλογκ μου, με τίτλο : ‘‘Η επιστροφή στην δραχμή : Θα ήταν μια λύση, αν είχαμε σοβαρή πολιτικοοικονομική ελίτ’’ http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/12/blog-post_12.html ."




(Σχόλιά μου http://www.freeforum-gr.net/index.php/topic,3803.msg28707.html#msg28707 και http://www.freeforum-gr.net/index.php/topic,3803.msg28953.html#msg28953 της 11/12/2009 και της 13/12/2009 στο θέμα που είχα ανοίξει στο “FREE FORUM”, με τίτλο : «Προϋπολογισμός 2010 : Αντιαναπτυξιακή λογική και ομιχλώδης στόχευση» http://www.freeforum-gr.net/index.php/topic,3803.msg28604.html#msg28604 ).