28/10/1940 : Το ραντεβού του Ιωάννη Μεταξά με την Ιστορία.

 

 

 

 

 

 

(''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2002, σελίδα 17). Δείτε τις απόρρητες ανακοινώσεις του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στους εκδότες των αθηναϊκών εφημερίδων, που έγιναν στις 30/10/1940, με τις οποίες εξέφρασε τις ψύχραιμες και άκρως διορατικές απόψεις του, για τον πόλεμο. (Κλικάρετε πάνω στην εικόνα για να διαβάσετε το κείμενο).

"Το φάντασμα του Ιωάννη Μεταξά δίνει ραντεβού με την ιστορική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας, πάντοτε, στις 28 Οκτωβρίου, εδώ και 70 χρόνια τώρα.

Ο «κοντόχοντρος ανθρωπάκος» των πολιτικών του αντιπάλων, με τρεμάμενη από την συγκίνηση φωνή, αλλά με αποφασιστικότητα, απήντησε, με φράσεις που έμειναν χαραγμένες για πάντα στην ιστορική μνήμη και οι οποίες κυριολεκτικά τον έσωσαν από τον Καιάδα της ιστορικής ανυποληψίας, στο ιταμό τελεσίγραφο, που του απηύθυνε ο ομοϊδεάτης του Μπενίτο Μουσσολίνι.


‘‘Alors, c’ est la guerre’’ και ‘‘Όχι δεν υπάρχει περίπτωση ελευθέρας διελεύσεως’’.

25/3/1941 : Η τελευταία παρέλαση ενώπιον του Βασιλιά Γεώργιου Β'. (Σπάνιο έγχρωμο βίντεο της εποχής τραβηγμένο από την Μαρία Βοναπάρτη, η οποία ήταν συγγενής του ανώτατου άρχοντα εκείνης της εποχής). Ο Ιωάννης Μεταξάς, ήταν, τότε, νεκρός, αλλά η ηγεσία του τόπου, αποδεχόμενη την ορθότατη στρατηγική του ανάλυση, όσον αφορά  τον διεξαγόμενο πόλεμο και την, σε βάθος χρόνου, προοπτική της τελικής ήττας του άξονα - μιας ήττας, όμως, που, σε καμμία περίπτωση, δεν διαφαίνονταν εκείνη την εποχή, κατά την οποία η ηπειρωτική Ευρώπη βρίσκονταν στα χέρια του Χίτλερ, ο οποίος ήταν και ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος στα πεδία των μαχών -, είχε πάρει τις αποφάσεις της, για συνέχιση της αντίστασης στην επίθεση των εισβολέων, παρά το προσωρινό αδιέξοδο των ενεργειών της. Απέμεναν, άλλωστε, μόνον 12 ημέρες μέχρι την εισβολή των Γερμανών ναζιστών. Περιττό να πω ότι σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται κάτω ένα μοντέρνο μεταναζιστικό κατοχικό καθεστώς, ακριβώς επειδή η τωρινή ψοφοδεής ηγεσία της δεν έχει ούτε τα αντανακλαστικά, ούτε την στρατηγική ανάλυση, ούτε το πνεύμα αντίστασης, αλλά ούτε και το πατριωτικό πνεύμα, που επέδειξε η αντίστοιχη ηγετική ελίτ εκείνης της εποχής.

Ο δυστυχής Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι, προσπάθησε να ψελλίσει κάποιες παρηγορητικές δικαιολογίες, αλλά ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν αμετάπειστος, αποφασισμένος από καιρό και έτοιμος για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, παρά την πλήρη γνώση, που είχε, για το γεγονός ότι η χώρα οδηγείτο σε περιπέτειες και σε μία πρόσκαιρη ήττα, αφού γνώριζε ότι ο Μουσσολίνι δεν ήταν μόνος, αλλά είχε στο πλευρό του την ναζιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ, που δεν θα άφηνε την Ιταλία να ηττηθεί.

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 του Ιωάννη Μεταξά είχε υιοθετήσει όλα τα σύμβολα των φασιστικών δικτατοριών της εποχής, αλλά ήταν φιλοβρετανικού προσανατολισμού. Το έχω γράψει και στο αφιέρωμά μου, για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο - δείτε στο "PETROUPOLIS FORUMS" το αφιέρωμά μου :  1936 - 2006 ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος 70 χρόνια μετά και ιδιαίτερα το σημείωμά μου , με τίτλο : "Η ΦΙΛΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ''ΜΕΓΑΛΗΣ'' ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ (και όχι μόνο)"  http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=3434&mforum=pfor#3434 :

«Την ίδια περίοδο ακριβώς που διαδραματίζονταν οι αιματηρές εξελίξεις στην Ισπανία η Βρετανία, πανικόβλητη από τον έντονα ταξικό χαρακτήρα της ισπανικής σύγκρουσης και πάντα ευρισκόμενη ενώπιον του ρωσικού κινδύνου (ο οποίος είχε διττό πια χαρακτήρα – αντιπροσώπευε τον μακροχρόνιο παραδοσιακό κίνδυνο της ρωσικής δύναμης, για την Ευρώπη και τα βρετανικά συμφέροντα στην Γηραιά Ήπειρο, αλλά, με την μπολσεβίκικη εξουσία πλέον, αποκτούσε και έναν ταξικό χαρακτήρα, όποια μορφή και αν είχε αυτός, είτε ήταν προλεταριακός, είτε γραφειοκρατικός ήταν πρακτικά αδιάφορο, για την βρετανική αριστοκρατία και τους καπιταλιστές του City -), καθοδήγησε τον βασιλιά της Ελλάδας Γεώργιο Β’ και τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά στο coup d’ etat της 4ης Αυγούστου 1936, ακριβώς τις καυτές εκείνες ημέρες της ισπανικής εμφύλιας σύρραξης και της κοινωνικής επανάστασης, που ήλθε ως απότοκο του πραξικοπήματος του Φράνκο, ένα coup d’ etat, με τα ίδια πολιτικοϊδεολογικά στοιχεία που είχαν οι Γερμανοί ναζιστές, οι Ιταλοί φασίστες και οι φαλαγγίτες του Φράνκο, αλλά με καθαρά βρετανικό προσανατολισμό στην εξωτερική πολιτική. Το σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα, δηλαδή του Κόμματος των Φιλελευθέρων και του Κ.Κ.Ε., για ψήφιση του Σοφούλη, ως προέδρου της Βουλής, με τις ψήφους του Κ.Κ.Ε., που ήσαν καθοριστικές, αφού υπήρχε ισοψηφία ανάμεσα στην βενιζελική και την αντιβενιζελική παράταξη και πολιτικό αδιέξοδο (που βλακωδώς τα ''αστικά'' κόμματα είχαν αφήσει με την ψήφο τους - πλην του νεαρού τότε Γεωργίου Παπανδρέου - να καλύψει ο Ιωάννης Μεταξάς, γνωστός για τα αντικοινοβουλευτικά του φρονήματα), το οποίο προοιώνιζε και πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης στην Ελλάδα, που θα στηριζόταν στις ψήφους, ή στην ανοχή του Κ.Κ.Ε., αντετίθετο σφοδρότατα στην βρετανική πολιτική, που φοβόταν μία κοινωνική εκτροπή και στο άλλο άκρο της Μεσογείου, την ώρα που άρχιζε ο ισπανικός εμφύλιος και η κοινωνική επανάσταση». 

 Ο φιλοβρετανικός προσανατολισμός του Μεταξά ουδέποτε άλλαξε στην πορεία, μέχρι τον πόλεμο. Όχι γιατί ήταν χρεωμένος από το παρελθόν με έναν φιλογερμανισμό, τον οποίο η Ελλάδα είχε πληρώσει στις δεκαετίες 1910 και 1920 (''πόσο λάθος κάναμε όλοι'' έγραφε στο ημερολόγιό του λίγες ημέρες πριν πεθάνει, αναλογιζόμενος την πολιτική των φιλοβασιλικών, κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού στην δεκαετία του 1910), ούτε και γιατί ήταν δεσμευμένος από την φιλοβρετανική αυλή του βασιλιά Γεωργίου Β’ (έλεγχε τον στρατό και μπορούσε να ηγηθεί μιάς φιλογερμανικής στροφής στην εξωτερική πολιτική της χώρας).


Ο Μεταξάς ήταν πεπεισμένος φιλοβρετανός, πια, στο τέλος της δεκαετίας του 1930 και παρά την τραγική θέση, που βρισκόταν η Βρετανία εκείνη την εποχή, είχε πλήρη πίστη στην βρετανική νίκη στον πόλεμο κατά του άξονα, έβλεπε σε βάθος χρόνου την ανάμειξη των Η.Π.Α. και θεωρούσε ότι οι παλαιοί του φίλοι Γερμανοί θα ηττηθούν. Αυτή του η ανάλυση τον έκανε να πιστεύει ακράδαντα ότι η χώρα, ακόμα και ηττημένη στον πόλεμο, κατά των Ιταλών και διαμελισμένη, κατά την περίοδο που θα βρισκόταν υπό κατοχή και με ποταμούς αίματος, στο τέλος θα βρισκόταν στο πλευρό των νικητών.

''Ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε ό,τι θέλω, αλλά δεν θέλω μόνο την πέννα σας. Θέλω και την ψυχή σας'',  είπε ξεκάθαρα στους εκδότες/αρχισυντάκτες των αθηναϊκών εφημερίδων, στις 30/10/1940 και ξεδίπλωσε τις εσώτερες και μύχιες σκέψεις του για τις εξελίξεις του πολέμου, για την πρόσκαιρη ήττα της χώρας και για τον διαμελισμό της, αλλά και για την τελική νίκη κατά του Άξονα και για τα οφέλη της χώρας από την συμπαράταξή της με τους νικητές. (Δείτε το παραπάνω φύλλο της "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ", κλικάροντας πάνω στην εικόνα).


Όποιος και αν ήταν ο Μεταξάς, δεν έπαυε να είναι λαμπρός στρατιωτικός και επιτελικός νους, κάτι που είχε επιδείξει, όταν, ψύχραιμος και μακριά από τα προσωπικά και πολιτικά του πάθη, εξήγησε, πριν από την μικρασιατική καταστροφή, στους τότε φιλοβασιλικούς ομοϊδεάτες του και κυβερνώντες την χώρα, το γιατί ο ελληνικός στρατός θα ηττηθεί από τις δυνάμεις του Μουσταφά Κεμάλ.


Γι’ αυτό και έχουν αξία όσα είπε στους εκδότες και τους αρχισυντάκτες την 30/10/1940. Και πρέπει, ευθαρσώς, να παραδεχτούμε ότι είχε δίκιο σε όσα είπε τότε.


Για να αποφύγει τον πόλεμο η Ελλάδα, είπε στους εκδότες ο Μεταξάς, έπρεπε οι Έλληνες να καταστούν εθελόδουλοι και να δεχτούν έναν εθνικό ακρωτηριασμό, χάριν της Ιταλίας και της Βουλγαρίας (και μετέπειτα, ίσως και της Τουρκίας, αν αυτή εισήρχετο στον πόλεμο στο πλευρό του Άξονα, δελεαζόμενη από τα νησιά του Αιγαίου, που της προσέφεραν οι Γερμανοί).


Σε αυτήν την εθελοδουλεία ο Ιωάννης Μεταξάς είπε περιφραστικά ''όχι'', σε μια στιγμή που άλλοι θα έλεγαν ''ναι'', όχι επειδή είχαν άλλη πολιτικοστρατιωτική εκτίμηση για τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά επειδή διεκατέχοντο από μία ψοφοδεή αντίληψη, για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται η χώρα, έναντι των ισχυρών της ημέρας, ή επειδή είχαν τυφλωθεί από το πολιτικό τους μίσος, κατά του δικτάτορα. Κλασσικό παράδειγμα ο ‘‘Μαύρος Καβαλάρης’’ του μικρασιατικού πολέμου ο Νικόλαος Πλαστήρας και οι τυφλωμένες από το πάθος απόψεις του, υπέρ του Άξονα, καθώς και η σκληρή κριτική στον Μεταξά, για την άρνηση αποδοχής των ιταλικών όρων.


Ο Ιωάννης Μεταξάς έπραξε το καθήκον του και εξέφρασε την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ο οποίος πήρε επάνω του την διεξαγωγή του πολέμου, με τα γνωστά αποτελέσματα, που ήσαν και προϊόν της μουσολινικής (άνευ αντικειμένου) αυταρέσκειας και κούφιας καυχησιολογίας, οι οποίες οδήγησαν την χώρα μας, σε έναν δεκαετή κύκλο αναίτιων ποταμών αίματος.


Αυτή του η προσφορά πρέπει να του αναγνωριστεί, χωρίς συμψηφισμούς με το υπόλοιπο (αιματηρό και δυσώδες) έργο του και άσχετα από αυτό.


Απλά και μόνον πρέπει να χαμογελάσουμε με τα παιχνίδια της Ιστορίας.


Ο Ιωάννης Μεταξάς, έστω και λόγω της ιστορικής συγκυρίας, αντίπαλος του ιταλικού και του γερμανικού φασισμού. Και όμως συνέβη!"





(Άρθρο μου της 25/10/2006 στο ''PETROUPOLIS FORUMS'', με τίτλο : "Το ραντεβού του Ιωάννη Μεταξά με την Ιστορία" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=738&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor ).