Στην μαζική έκδοση κρατικών ομολόγων για άντληση ρευστού χρήματος από την ΕΚΤ βρίσκεται η λύση του ελληνικού προβλήματος (Μια παλιά μου πρόταση από τον Δεκέμβριο του 2009).
Τελευταία και καταϊδρωμένη η Ελλάδα στο σύνολο των φορολογικών εσόδων και στον φόρο εισοδήματος + κεφαλαίου, ως ποσοστά του ΑΕΠ των χωρών των 15 παλαιών μελών της Ε.Ε., κατά το έτος 2008. Αυτό που, λόγω της ανευθυνότητας της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, δεν έγινε κατά την περίοδο της ανάπτυξης, δεν μπορεί να γίνει τώρα, κατά την περίοδο της ύφεσης, αφού θα εντείνει την ύφεση και θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα. Μόνον η χρηματοδότηση από την Ε.Κ.Τ. θα λύσει το πρόβλημα και θα ανατάξει την χαμένη ανάπτυξη.
Ο ΓΑΠ δεν επέδειξε αυτήν την διαπραγματευτική ικανότητα, ούτε και είχε τακτικό και στρατηγικό σχεδιασμό. Γι' αυτό φθάσαμε στο Μνημόνιο της ντροπής, ενώ οι "εταίροι", τελικά, υποχρεώθηκαν να στήσουν έναν πρόχειρο μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας, ο οποίος, όμως, λόγω της διαπραγματευτικής ανυπαρξίας του ΓΑΠ, κατέληξε να είναι ένας μηχανισμός σωτηρίας του ευρωπαϊκού τραπεζοπιστωτικού συστήματος και του ευρώ.
Γι' αυτό και αναδημοσιεύω, εδώ, το κείμενο αυτό, το οποίο, μπορεί να χαρακτηριστεί ότι ήταν προφητικό - αν και όταν το έγραφα, δεν το έβλεπα σαν κάτι τέτοιο, διότι θεωρούσα ότι όλα, όσα έγραφα τότε, ήσαν αυτονόητα (προφανώς, όμως, έσφαλλα, ως προς αυτό, διότι αυτά, που εγώ θεωρούσα αυτονόητα, δεν ήσαν αυτονόητα, για τον ευήθη ΓΑΠ και το, εντελώς, άσχετο και ανίκανο κυβερνητικό του επιτελείο) - διατηρεί και σήμερα, πλήρως, την αξία του :
"Το πραγματικό ελληνικό δημόσιο χρέος είναι πάνω από 300% του ΑΕΠ (γύρω στα 700 δισ. ευρώ και άνω), αν συνυπολογίσουμε και τα χρέη από το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.
Αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν είναι αυτό, που τώρα προέχει να αντιμετωπισθεί.
Αυτό που προέχει να αντιμετωπισθεί είναι η παρατεταμένη ύφεση στην οικονομία και οι καθοδικές κινήσεις όλων της των μακροοικονομικών μεγεθών (ΑΕΠ, απασχόληση, κατανάλωση, επένδυση κλπ).
Και κυρίως η διεθνής έλλειψη εμπιστοσύνης στην χώρα μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ελληνική πολιτικοοικονομική και κοινωνική ελίτ έχει διαδοχικά κοροϊδέψει την Ε.Ε. και την διεθνή κοινότητα, με τα απίθανα ''στατιστικά'' της στοιχεία και με την ανακολουθία λόγων και έργων.
Τώρα, σε συνθήκες ύφεσης, έσκασε και αυτή η ιστορία με τα μαγειρεμένα μεγέθη του ελλείμματος του προϋπολογισμού του 2009, που από 3,7% τον Μάρτιο του 2009, φθάσαμε ''αισίως'' στο 12,7% του Νοεμβρίου του 2009 (και κατά πάσα πιθανότητα θα ξεφύγουμε και από αυτό το μέγεθος, όταν έλθει η ώρα του απολογισμού του 2009) και οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να εκδικηθούν την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, αφού εκλαμβάνουν τις διακηρύξεις του ΓΑΠ, ως υπεκφυγές.
Σε προηγούμενο σημείωμα, στο παρόν θέμα έγραψα ότι οι ελληνικές τράπεζες πηγαίνουν κάθε μέρα στην Φραγκφούρτη, που εδρεύει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και με ελληνικά κρατικά ομόλογα αντλούν άφθονο ρευστό χρήμα από τα εκεί θησαυροφυλάκια, πολύ περισσότερο από ότι αντιστοιχεί στο μέγεθος τους. Όπως είπα αυτό χαλάει την ''πιάτσα'' των γκαουλάϊτερς του σκληρού ευρώ (Τρισέ και σια) και φυσικά των (πίσω από αυτούς ευρισκόμενων) Γερμανών, οι οποίοι θέλουν να είναι ελεγχόμενη η νομισματική κυκλοφορία στην ευρωζώνη.
Γύρω στα τέλη Νοεμβρίου, αρχές Δεκεμβρίου του 2009, οι ευρωτραπεζίτες αποφάσισαν να στείλουν σκληρά μηνύματα στην Αθήνα, εκλαμβάνοντας την πολιτική Παπανδρέου, ως πολιτική η οποία στηρίζεται στην σιγουριά του ευρώ, δηλαδή μια σιγουριά, που στηρίζεται στο δεδομένο ότι, σε κάθε περίπτωση, τα ελληνικά ομόλογα είναι αποδεκτά από την ΕΚΤ και ως εκ τούτου βέβαια και ασφαλής επένδυση για τις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές.
Είναι αυτό που έγραψα ότι οι Έλληνες πολιτικοί ξέρουν ότι, σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν θα εγκαταλειφθεί στην τύχη της από τους Ευρωπαίους, αφού είναι χώρα της ευρωζώνης και γι' αυτό έπρατταν όπως έπρατταν όλα αυτά τα χρόνια των παχιών αγελάδων, ενώ και οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι οι Έλληνες ξέρουν ότι δεν πρόκειται να εγκαταλειφθούν από την Ε.Ε. και γι' αυτό αποφάσισαν να στείλουν διαφορετικά μηνύματα στην Αθήνα, για να την πιέσουν να συμμαζευτεί.
Έτσι, λοιπόν, ο Τρισέ διαμήνυσε στον Προβόπουλο να συμμαζέψει τις ελληνικές τράπεζες, ώστε να παύσουν να εμφανίζονται στην Φραγκφούρτη, με ελληνικά κρατικά ομόλογα, για να μαζεύουν ζεστό χρήμα για το ελληνικό δημόσιο (κάτι που είχαν κάνει καλοκαιριάτικα και στον Καραμανλή, όταν ξαφνικά τα spreads των ελληνικών ομολόγων πέρασαν τις 300 μονάδες βάσης, με αποτέλεσμα σύντομα ο Καραμανλής να τα παρατήσει) και δι' αυτού του τρόπου, υπονόμευσε την βεβαιότητα ότι, βρέξει - χιονίσει, η ΕΚΤ θα αποδεχτεί τα ελληνικά ομόλογα.
Ο Διοικητής της ''Τράπεζας της Ελλάδος'' (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία, αφού ο τίτλος είναι πλέον εικονικός, η Τράπεζα δεν είναι πλέον της Ελλάδος, είναι υποκατάστημα της ΕΚΤ και ο Προβόπουλος είναι γκαουλάϊτερ της Φραγκφούρτης, αφού είναι υπόλογος όχι στην ελληνική κυβέρνηαη, όπως ήταν π.χ. ο αείμνηστος Ξενοφών Ζολώτας, αλλά στο διεθυντήριο του Ζαν Κλωντ Τρισέ και - πίσω από αυτό - στην Bundesbank) συμμορφώθηκε, αμέσως και προέβη στις σχετικές υποδείξεις στις ελληνικές τράπεζες. Φυσικά, τα ''νέα'' διαδόθηκαν γοργά και ακολούθησε ένα κύμα πωλήσεων, σχεδόν όπως - όπως, των ελληνικών κρατικών ομολόγων, των οποίων η πίστη υπονομεύθηκε με την υποψία ότι μπορεί κάποια στιγμή να παύσουν να είναι αποδεκτά από την ΕΚΤ.
Έτσι, λοιπόν, αντί της σιγουριάς του ευρώ (για χάρη της οποίας ''σιγουριάς'' η παρέα των Σημίτη - Παπαντωνίου - Χριστοδουλάκη - Παπαδήμου - Γκαργκάνα μας έβαλε στην ευρωζώνη, με απίθανες απατεωνιές, αφού η χώρα είχε δημοσιονομικά ελλείμματα πολύ πάνω από το όριο του ζουρλομανδύα του 3% του ΑΕΠ, που προέβλεπε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, φθάνοντας το 6% του ΑΕΠ, όλα τα χρόνια πριν την ένταξή μας στην ευρωζώνη, αλλά και μετά από αυτήν), η χώρα βρέθηκε χωρίς Κεντρική Τράπεζα και με ένα οθνείο (ξένο) νόμισμα το οποίο δεν εκδίδει και δεν ελέγχει!
Σε τέτοια χάλια και σε τέτοιους κινδύνους εξέθεσαν την χώρα οι ''εκσυγχρονιστές'' και οι φιλελεύθεροι εραστές της ένταξης της χώρας μας στην ζώνη του ευρώ!
Βέβαια, παρά το σκληρό παίγνιο των Βρυξελλών, με την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, όλα αυτά είναι εκβιασμοί, που δεν θα φθάσουν ποτέ μέχρι το τέλος. Η χώρα μας δεν θα εγκαταλειφθεί από την ευρωζώνη και αν υπάρξει πρόβλημα (που δεν φαίνεται ότι θα υπάρξει) οι Ευρωπαίοι θα τρέξουν να πληρώσουν το κόστος σωτηρίας της Ελλάδας.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν θα την τσουρουφλίσουν πιέζοντας την ελληνική ελίτ με την διόγκωση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους της χώρας. Και φυσικά έχουν και τα δίκια τους, με όλο αυτό το ''δούλεμα'', που έχουν φάει, όλα αυτά τα χρόνια, από τους δικούς μας. Αν και, όπως έχω γράψει, είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνοι, αφού γνώριζαν λίγο ή πολύ (για την ακρίβεια αρκετά) το ότι οι δικοί μας τους κορόϊδευαν.
Μέχρι τώρα ο ΓΑΠ φαίνεται να αντέχει - όχι χωρίς απώλειες, βέβαια.
Να δούμε, αν θα αντέξει μέχρι το τέλος.
Έχω γράψει, αγαπητέ alter ego, ότι και η επιστροφή στην δραχμή είναι μια δύσκολη επιλογή, διότι δεν έχουμε σοβαρή πολιτικοοικονομική ελίτ. Αν είχαμε μια τέτοια ελίτ, θα ήταν εύκολο να επιστρέψουμε στην δραχμή και να αποκτήσουμε ξανά δικό μας νόμισμα και δική μας εκδοτική κεντρική τράπεζα.
Τώρα οι ''λεβέντες'' μας, που μας κυβερνούν, κατάφεραν και δικό μας νόμισμα να μην έχουμε και την κεντρική εκδοτική τράπεζα να μην ελέγχουμε και την προστασία - που διαφήμιζαν ότι μας παρέχει το ευρώ, έναντι των διεθνών κερδοσκόπων - να μας απειλούν ότι θα μας στερήσουν.
Φυσικά, καταλαβαίνεις ότι αυτοί οι περίεργοι τύποι είναι ανίκανοι να κάνουν αυτό που πρέπει (όχι ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ξέρουν πολύ καλά. Απλώς, δεν θέλουν, λόγω των συμφερόντων τους, αλλά και λόγω των συμφερόντων εκείνων που εξυπηρετούν) και ως εκ τούτου, μια επιστροφή στην δραχμή, με αυτούς στο τιμόνι, είναι μια ενέργεια παρακινδυνευμένη και μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Σε αυτό έχει δίκιο ο Ανδρουλάκης και όχι σε όσα λέει για την διόγκωση του δημόσιου χρέους. (Η ίδια η υποτίμηση της δραχμής θα χρηματοδοτήσει το χρέος, μέσω της αύξησης των εξαγωγών, την αύξηση του τουρισμού κλπ, συν όσα ορθά λέει ο Ες Παγάν).
Κατά τα άλλα, τον Ανδρουλάκη τον έχω δει μια φορά στην ζωή μου - προεκλογικά - και του έχω ασκήσει σκληρή κριτική, για όσα κινδυνολογικά υποστηρίζει (και δια ζώσης και στο μπλογκ του και στο μπλογκ μου) και αλλού. Όχι ότι δεν είναι υπαρκτοί οι κίνδυνοι, που αναφέρει, αλλά υπερθεματίζει, υπερβάλλει και ουσιαστικά ξεχνάει ότι το όλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι έχει μια πολύ κακή ελίτ - της οποίας είναι μέλος και ο ίδιος και προφανώς ο πανικός του είναι και προϊόν του γεγονότος ότι γνωρίζει την ανικανότητα και την στενή συμφεροντολογική αντίληψη των μελών της.
Αυτή η ελίτ είναι ο κίνδυνος και όχι η αναπτυξιακή οικονομική πολιτική, την οποία έχει, επειγόντως, ανάγκη ο τόπος.
Οπότε αυτό που πρέπει να γίνει είναι - προς το παρόν - να μείνει η χώρα στο ευρώ και να περάσει στην αντεπίθεση απέναντι στο διευθυντήριο των Βρυξελλών και τον μονεταρισμό του, αντιστρέφοντας τον εκβιασμό, που γίνεται στην χώρα:
Μαζική έκδοση κρατικών ομολόγων, για άντληση στον μέγιστο βαθμό ζεστού χρήματος από την ΕΚΤ, γνωρίζοντας ότι αυτά θα γίνονται πάντοτε δεκτά, παρά τα όσα αφήνουν να εννοηθούν οι Τρισέ και σία, οι οποίοι δεν θα πραγματοποιήσουν τις απειλές τους, οι οποίες είναι άνευ αντικρύσματος. Αφού δέχτηκαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, θα την λουστούν και να μην κάνουν τους ανήξερους και εξαπατηθέντες. Θα πληρώσουν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα και πρέπει να αλλάξουν νομισματική πολιτική. (Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει, έτσι κι αλλιώς, άσχετα από το τι συμβαίνει με την Ελλάδα).
Αλλά, παράλληλα, πρέπει να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν όλες αυτές τις δεκαετίες και τα οποία έπρεπε να είχαν γίνει και για τα οποία οι Ευρωπαίοι γκαουλάϊτερς έχουν δίκιο : Πρέπει η χώρα να προβεί σε διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως - αν και όχι μόνο - στο σκέλος των δημοσίων εσόδων (όσο και αν στενοχωρώ τον φίλο Περσέα), συνδυασμένες με ένα εκτεταμένο και μαζικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ώστε να αντιληφθούν οι διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές και οι μονεταριστές των Βρυξελλών ότι κάτι ουσιαστικό αλλάζει στην Ελλάδα.
Και εδώ φθάνουμε στο αρχικό μας πρόβλημα :
Ποιός θα τα κάνει όλα αυτά; Η τωρινή ελίτ; Δεν νομίζω ότι θέλει κάτι τέτοιο..."
(Σχόλιά μου http://www.freeforum-gr.net/index.php/topic,3803.msg29366.html#msg29366 και http://www.freeforum-gr.net/index.php/topic,3803.msg29612.html#msg29612 της 16/12/2009 και της 20/12/2009 στο άρθρο που δημοσίευσα στο θέμα που είχα ανοίξει στο “FREE FORUM”, με τίτλο : «Προϋπολογισμός 2010 : Αντιαναπτυξιακή λογική και ομιχλώδης στόχευση» http://www.freeforum-gr.net/index.php/topic,3803.msg28604.html#msg28604 ).
Σχόλια