Ο αήθης εξουσιαστής Θεόδωρος Πάγκαλος και η απόπειρα μετάθεσης των βαρύτατων και αποκλειστικών ευθυνών της πολιτικοοικονομικής ελίτ στην ελληνική κοινωνία, για όσα συμβαίνουν σήμερα.

Η αφίσσα της ΠΑΣΚΕ - ΟΤΑ, μπορεί να μην αρέσει, από απόψεως καλαισθησίας (όμως, ούτε και ο Πάγκαλος αποτελεί δείγμα καλαισθησίας), αλλά απεικονίζει, εύγλωττα, αυτό, που συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα, στην Ελλάδα...

"Θα μου επιτρέψει ο νηματοθέτης να διαφωνήσω μαζύ του. Και η διαφωνία μου έγκειται στην καταληκτική του φράση : “Η αισθητική και η ιδεολογία της αφίσας (βλ. λεκτική βία και δεξιός λαϊκισμός του στυλ “η Βουλή που τα τρώνε και τους πληρώνουμε”) είναι επιεικώς απαράδεκτες: όσο, ακριβώς, και ο αποδέκτης της” http://theatrodromou.wordpress.com/2010/09/30/paske-pagalos/ .
Δεν είναι έτσι. Ο συγκεκριμένος αποδέκτης της υποτιθέμενης λεκτικής βίας είναι απείρως πιο απαράδεκτος από εκείνους, που του “επιτίθενται”. Και όχι μόνον επειδή ο συγκεκριμένος αποδέκτης είναι ο Θεόδωρος Πάγκαλος – αν και αυτό από μόνο του θα αρκούσε.


Πρώτ’ απ’ όλα, ο εν λόγω αποδέκτης της υποτιθέμενης λεκτικής βίας είναι ο φορέας της κυβερνητικής εξουσίας, την οποία ασκεί ανελέητα (και συνάμα προκλητικά) και εκείνοι, που του “επιτίθενται”, είναι διοικούμενοι και εκείνοι (η/και εκπρόσωποι εκείνων), που την υφίστανται και δρέπουν τα αποτελέσματά της (όσα και αν μπορεί κάποιος να τους καταμαρτυρήσει για το παρελθόν, ή και το παρόν τους ακόμα).


Για τον λόγο αυτό η ζυγαριά δεν είναι ισοσταθμισμένη. Το αντίθετο μάλιστα. Η ζυγαριά γέρνει μονόπλευρα υπέρ του εξουσιαστή, που διαφεντεύει τις τύχες των άλλων και επιχειρεί να καταστήσει την κοινωνία συνένοχη των όσων αυτός και η κυβέρνηση, στην οποία συμμετέχει, πράττει, προκειμένου όχι μόνο να δικαιολογήσει τις απεχθείς πράξεις του, αλλά και να τσακίσει ηθικά κάθε αξιόλογη κοινωνική αντίσταση, την οποία αυτός και η απεχθής του παρέα (που λειτουργεί με τους κανόνες μιας ομάδας πορτοφολάδων, που ξαφρίζουν τα βαλάντια των Ελλήνων πολιτών) φοβούνται περισσότερο από κάθε τι άλλο.


Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με κάποιες επί μέρους πλευρές της αντεπίθεσης των πασόκων συνδικαλιστών (οι οποίοι προφανώς έχουν τις ευθύνες τους και διαμαρτύρονται, όχι μόνο γιατί διαφωνούν με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και επειδή έχουν παραγκωνιστεί από το σύστημα εξουσίας του ΓΑΠ, το οποίο δεν τους χρειάζεται και αρνείται να τους ακούσει – και το τελευταίο “αμάρτημά” τους, ανάμεσα στα πολλά προηγούμενα, είναι η φανατική στήριξη που έδωσαν στον μοιραίο και ευήθη ΓΑΠ, για να γίνει (το 2004) και να παραμείνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (το 2007), αλλά και να γίνει πρωθυπουργός πέρυσι), αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει το ποιός είναι ο επιτιθέμενος και το ποιός ήρξατο χειρών αδίκων.


Και ο επιτιθέμενος στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυβέρνηση και ο Θεόδωρος Πάγκαλος και όχι οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ, οι οποίοι, εκπροσωπώντας έναν κόσμο της εργασίας, ο οποίος δέχεται μια άνευ προηγουμένου αφαιμακτική επίθεση στο πορτοφόλι του, στο εισόδημά του, στον τρόπο ζωής του, στο επίπεδο διαβίωσής του και στις ολοένα και μειούμενες θέσεις εργασίας του, υποχρεώνονται να αμυνθούν, όχι μόνο για την δική τους αποπομπή από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων στο κυβερνητικό σχήμα του ΓΑΠ, αλλά και για να εκφράσουν την ανάγκη άμυνας που έχει ο κόσμος της μισθωτής εργασίας, απέναντι στην ανηλεή επίθεση που αυτός υφίσταται.


Και φυσικά δεν είναι τώρα η ώρα του σαβουάρ βιβρ, για να μένουμε σε θέματα αισθητικής. Άλλωστε, η συγκεκριμένη αφίσσα, παρά την όποια ακαλαισθησία της, επί της ουσίας, λέει αυτό που συνέβη και που εξακολουθεί να συμβαίνει.


Διότι δεν είναι ο ελληνικός πληθυσμός, στο σύνολό του, που έφαγε τα λεφτά μαζύ με την ελληνική πολιτική ελίτ, όπως θέλουν ο Πάγκαλος και τα κυβερνητικά δημοσιογραφικά και άλλα παπαγαλάκια της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ελίτ να ισχυρίζονται.

Κάθε άλλο. Σε αυτές τις καταστάσεις, σαν την σημερινή οικονομική και πολιτική κρίση, ισχύει το “από κεφαλής άρξασθαι”. Όσο και αν ο Πάγκαλος και οι ομογάλακτοί του στον κυβερνητικό και στον ευρύτερο πολιτικό χώρο, αλλά και στην ελληνική επιχειρηματική κοινότητα, επιθυμούν, μέσα στην ανείπωτη παραζάλη τους, να διαχύσουν τις ευθύνες τους σε όλη την κοινωνία, προκειμένου να εκμηδενίσουν τις ολοφάνερες και συνάμα τεράστιες δικές τους ευθύνες και ως προσώπων, αλλά και – το κυριότερο – ως ηγεμονευόντων κοινωνικών ομάδων και τάξεων.

Όσο και ό,τι και να επιθυμούν και όσο και ό,τι να προσπαθούν, δεν θα το καταφέρουν…

(Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα : «Η είσοδος της Ελλάδας στην ONE και η αδιέξοδη υπεράσπιση των αποτυχημένων πολιτικοοικονομικών επιλογών της ελληνικής ελίτ από τον κ Χαρίδημο Τσούκα» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/one-haridimos-tsoukas.html )."


(Σχόλιό μου http://theatrodromou.wordpress.com/2010/09/30/paske-pagalos/#comment-208 της 1/10/2010 στο άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ "ΘΕΑΤΡΟ ΔΡΟΜΟΥ", με τίτλο : "Εξ οικείων τα βέλη : Πάγκαλος και ΠΑΣΚΕ" http://theatrodromou.wordpress.com/2010/09/30/paske-pagalos/ ).