Με καταμετρημένο το 99,85% των ψήφων, άνετη επανεκλογή, του σουνίτη Recep Tayyip Erdoğan, στην προεδρία του τουρκικού κράτους, με 52,16% και 27.699.404 ψήφους, στον β’ γύρο των τουρκικών προεδρικών εκλογών. “Στον κουβά“, ο αλεβίτης Kemal Kılıçdaroğlu, με 47,84% και 25.109.641 ψήφους, που ήταν ο επιθυμητός “ιδανικός αντίπαλος” του Τούρκου προέδρου.
Ο Kemal Kılıçdaroğlu, που ηγείται του CHP, εδώ και 13 χρόνια, έχει χάσει όλες τις εκλογικές του αναμετρήσεις, με τον Recep Tayyip Erdoğan και η τωρινή εκλογική ήττα του ήταν, για μένα και όπως φαίνεται και για την πλειοψηφία της τουρκικής κοινωνίας, αναμενόμενη. Παρά ταύτα, η κομματική γραφειοκρατία του ιστορικού και παρουσιαζόμενου, ως σοσιαλδημοκρατικού κοσμικού Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), το οποίο ίδρυσε, πριν, από έναν αιώνα ο Mustafa Kemal, με δεδομένο το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία της τουρκικής κοινωνίας ασπάζεται το σουνιτικό Ισλάμ, επέλεξε και επέμεινε, όλα αυτά τα χρόνια, στην επιλογή της να έχει, ως ηγέτη και να παρουσιάζει, ως πολιτικό και εκλογικό αντίπαλο του σουνίτη Recep Tayyip Erdoğan και του ισλαμικού κόμματός του (του ΑΚΡ), τον αλεβίτη Kemal Kılıçdaroğlu, ο οποίος, εξ αντικειμένου, δεν αντιπροσωπεύει τις πεποιθήσεις και της επιθυμίες της “βαθιάς” Τουρκίας, έτσι όπως αυτή εκφράζεται, στην τεράστια ενδοχώρα της Ανατολίας, αλλά και σε μεγάλες λαϊκές συνοικίες των δυτικών μητροπολιτικών κέντρων της γειτονικής χώρας, στην Κωνσταντινούπολη, στην Σμύρνη και στην Άγκυρα.
Σε έναν όχι ασήμαντο βαθμό, το CHP πληρώνει, όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα τώρα, που ο Τούρκος πρόεδρος Recep Tayyip Erdoğan και το ΑΚΡ αντιμετώπιζαν εμφανή εκλογικά προβλήματα, τα οποία, όμως, μέσω του Kemal Kılıçdaroğlu, δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν, στην τουρκική κοινωνία, εξ αιτίας και αυτής της αυτοκτονικής επιλογής υποψηφίου αντιπάλου του καθεστώτος, που έχει εγκαθιδρύσει, στην θέση του παλαιού κεμαλικού καθεστώτος, ο Recep Tayyip Erdoğan και το ισλαμικό ΑΚΡ, στην οποία προέβη η ενωμένη αντιπολίτευση των έξι κομμάτων (μεταξύ των οποίων παλαιοί συνεργάτες του Τούρκου προέδρου, που, επί 20 έτη, κυβερνά την Τουρκία, οπως ο πρώην πρωθυπουργός Ahmet Davutoğlu και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Ali Babacan και άλλοι), την οποία στήριξαν και οι Κούρδοι.
Φυσικά, το πολιτικό τέλος του Kemal Kılıçdaroğlu είναι δεδομένο, αλλά αυτό, πλέον, είναι αδιάφορο, για την πολιτική ζωή της οποίας, η οποία θα ηγεμονεύεσαι, για μια ολόκληρη νέα πενταετία, από τον Recep Tayyip Erdoğan και την συμμαχία του ισλαμικού ΑΚΡ και των γκρίζων λύκων του ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος ΜΗΡ του Devlet Bahçeli, με την ίδια πολιτική και στρατηγική ατζέντα, η οποία, στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, πρόκειται να διατηρήσει την αυτοτελή ισορροπιστική στάση, ανάμεσα, στην Δύση και στην Ρωσία και την ειδική στάση της περιφερειακής μεγάλης δύναμης, που κινείται αυτόνομα, στην παγκόσμια σκηνή.
Η Ουάσινγκτων και η Δύση θα υποχρεωθούν, να αποδεχθούν, με βαριά καρδιά, την τεράστια νικη και την επανεκλογή του Τούρκου προέδρου, γιατί, απλούστατα, δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά, ενώ η Μόσχα και ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχουν κάθε λόγο να είναι ευτυχείς, με την εκλογική νίκη του Recep Tayyip Erdoğan.
Έτσι, η τουρκική κοινωνία πρόκειται να ζήσει, με τον επανεκλεγέντα πρόεδρο και το καθεστώς του, για μια, ακόμη πενταετία, ενώ ο Τούρκος πρόεδρος είπε χθες, απευθυνόμενος, στον τουρκικό λαό, ότι θα είναι μαζί, μέχρι τον θάνατο, αφήνοντας διάφορα ερωτηματικά να πλανώνται, γύρω από την έννοια αυτής της ρήσης, μιας και αυτή η νέα πενταετής θητεία του είναι, συνταγματικά, η τελευταία του, ενώ το σύνολο της αντιπολίτευσης των έξι κομμάτων, που ηττήθηκε, από τον Recep Tayyip Erdoğan, θα πρέπει να επανεξετάσει την παρουσία και την στάση της.
Αλλά όλα αυτά έχουν ένα μεγάλο χρονικό εύρος μπροστά τους, προκειμένου να εξελιχθούν, ενώ δεν είναι καθόλου δεδομένη η διατήρηση της ενότητας, στις γραμμες της.
Αλλά όλα αυτά μένει να δούμε το πώς πρόκειται να εξελιχθούν.
Σχόλια