Το αποτυχημένο γερμανικό μοντέλο, που βλέπει το ευρώ, ως υποκατάστατο του σκληρού deutschemark και οι καταστροφικές συνταγές του για την ευρωζώνη. (Τα ελληνικά χάλια δεν δικαιολογούν την αδιέξοδη αντιαναπτυξιακή πολιτική της γερμανικής ελίτ).
"Τα δικά μας χάλια είναι το ένα σκέλος του προβλήματος.
Το άλλο σκέλος του προβλήματος είναι αυτό που τώρα συμβαίνει στην θεσμικά παιδαριώδη ευρωζώνη, η οποία δεν είναι εκ των συνθηκών της ικανή να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα, όπως και οι εντόπιοι πολιτικοί ταγοί.
Ο κ. Ανδριανόπουλος περιγράφει το θεσμικό αδιέξοδο των Συνθηκών της ευρωζώνης, σαν κάτι το εντελώς φυσιολογικό, υποκρινόμενος (; ) ότι δεν αντιλαμβάνεται το ουσιώδες ευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο, ανάμεσα στα άλλα είναι και πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης :
Στην ευρωζώνη δημιουργήθηκε ένα ενιαίο νόμισμα, χωρίς θεσμική βαθύτητα, δηλαδή, χωρίς ουσιαστικά ενιαία αγορά, χωρίς την παροχή της απαραίτητης οικονομικής και δημοσιονομικής ασφάλειας, χωρίς μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα, που να έχει ελεγχόμενες αρμοδιότητες και το κυριώτερο, χωρίς πολιτική – κρατική ομοσπονδιακή ενότητα, η οποία να παίζει τον ρόλο του εγγυητή – συντονιστή και ρυθμιστή όλων των προαναφερθεισών κοινωνικοοικονομικών λειτουργιών.
Πως είναι δυνατόν, σε μια οικονομία με ένα ενιαίο νόμισμα, οι Συνθήκες που δημιούργησαν αυτήν την (πλασματική; ) οικονομική ενότητα και την έδεσαν στο άρμα ενός ενιαίου νομίσματος, να μην επιτρέπουν την ενίσχυση μιας ελλειμματικής Πολιτείας, που αποτελεί συστατικό στοιχείο αυτής της ενότητας;
Που, ιστορικά, λειτούργησε ένα τέτοιο μοντέλο οικονομικής ένωσης (πέρα από την αλήστου μνήμης «λατινική ένωση» του 19ου αιώνα, η οποία γρήγορα αποτέλεσε ιστορία), με ενιαίο νόμισμα και ανύπαρκτη ομοσπονδιακή κρατική ενότητα και δομή;
Πουθενά. Απλούστατα, διότι στις Η.Π.Α. π.χ. είναι αδιανόητο η κεντρική κυβέρνηση και το FED να αφήσουν ακάλυπτη την Αριζόνα, ή την Ντακότα, αν και όταν αυτές εμφανίσουν οικονομικά προβλήματα. Οι Η.Π.Α., όμως, πέρα από το ενιαίο νόμισμα (το δολλάριο) έχουν και ένα ενιαίο κράτος και μια κεντρική κυβέρνηση, με πλήρεις αποφασιστικές αρμοδιότητες στα οικονομικά θέματα και με μια Κεντρική Τράπεζα, η οποία ασκεί οικονομική πολιτική, που ελέγχεται από την κεντρική κυβέρνηση, η οποία λογοδοτεί στους πολίτες και στις Πολιτείες της Ομοσπονδίας, αφού εκλέγεται από αυτούς και αυτές.
Στην Ευρώπη, πέρα από το κοινό νόμισμα, ουδέν, εκ των παραπάνω, υπάρχει και ό,τι έγινε, έγινε για να μπορούν οι γερμανικές ελίτ (και από κοντά και οι γαλλικές και οι άλλες) να έχουν τις απαραίτητες αγορές, για την τεράστια εξαγωγική τους βιομηχανία, με φθηνό κόστος και χωρίς τον ενοχλητικό ανταγωνισμό από τις εξωευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Αυτή είναι η αλήθεια. Και καλόν είναι, βέβαια, να βλέπουμε τα δικά μας χάλια και να θέλουμε να τα διορθώσουμε (και η ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ ουδόλως ενδιαφέρθηκε, στην περίοδο των παχιών αγελάδων, να διορθώσει τα πλείστα κακώς κείμενα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία), αλλά αυτό δεν πρέπει να μας καθιστά τυφλούς και να μην βλέπουμε τα χάλια των άλλων. Τα οποία χάλια των άλλων δεν είναι καθόλου λίγα.
Και εδώ πρέπει να τονιστεί ότι, από απόψεως οικονομικής συμπεριφοράς, όσον αφορά το σύγχρονο πρόβλημα της οικονομικής ύφεσης και της συναφούς με αυτήν έλλειψης ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως, το γερμανικό οικονομικό μοντέλο υπήρξε ένα αποτυχημένο μοντέλο και ήταν και αυτό μια από τις αιτίες που ξέσπασε και τώρα συντηρείται η οικονομική ύφεση.
Κατά την περίοδο, πριν από την ορμητική έλευση της παρούσας ύφεσης, όλα ήσαν καλά και κουκουλώνονταν. Και τα ελλείμματα των άλλων (εμπορικά και δημοσιονομικά), που μεταφράζονταν σε πλεονάσματα της Γερμανίας, καθώς και η χαλαρή τους οικονομική πολιτική, η οποία, μέσα από το κούφιο ιδεολόγημα της «αειφόρου ανάπτυξης», τροφοδοτούσε την αναπτυξιακή διαδικασία και μέσω αυτής, την αύξηση των γερμανικών εξαγωγών και τον συνεχή πλουτισμό όλων – ειδικώς των γερμανικών ελίτ προεχόντως, λόγω του διαρκούς μισθωτικού ντάμπινγκ, που επέβαλαν στον αφελή γερμανικό μισθωτικό πληθυσμό οι ανεκδιήγητες κυβερνήσεις της γερμανικής αριστεράς.
Όλα αυτά έλαβαν τέλος, όταν ήλθε στο προσκήνιο η δραματική και απότομη πτώση της συναθροιστικής ενεργού ζητήσεως στο οικονομικό οικοδόμημα της ευρωζώνης. Τώρα, οι γερμανικές χρηματοπιστωτικές και πολιτικές ελίτ (και από κοντά και η εξαγωγική τους βιομηχανία) και οι ευρωγραφειοκράτες θυμήθηκαν τις Συνθήκες – κουρελούδες της ευρωζώνης και αρνούνται να «βάλουν το χέρι στην τσέπη», επικαλούμενες, ανάμεσα στα άλλα και την ανάλογη και δικαιολογημένη άρνηση των μισθωτών εργαζομένων στην Γερμανία, επειδή εκεί ήδη οι ελίτ έχουν βάλει χέρι στην τσέπη τους, εδώ και πολύν καιρό.
Για τον ερχομό της σύγχρονης οικονομικής ύφεσης και την απόδραση του καταναλωτή από την αγορά, μια απόδραση, που έφερε την μεγάλη πτώση της παγκόσμιας συναθροιστικής ζητήσεως και την σύστοιχη πτώση της παγκόσμιας κατανάλωσης, οι γερμανικές χρηματοπιστωτικές ελίτ δεν είναι καθόλου αθώες (αν και οι πρώτες ευθύνες ανήκουν στις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές ελίτ). Οι ευθύνες των γερμανικών ελίτ είναι τεράστιες, λόγω της μακροχρόνιας άρνησής τους να επιτρέψουν την αύξηση της γερμανικής εσωτερικής ενεργού ζητήσεως και τούτο για εντελώς στενούς συμφεροντολογικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με την άρνησή τους να προβούν σε αναδιανομή του εισοδήματος της χώρας τους και την στήριξη του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της εξαγωγικής τους βιομηχανίας, της οποίας τα κέρδη επιδιώκουν να στηρίξουν, πάση θυσία, εις βάρος των άλλων μελών της ευρωζώνης.
Αλλά η ευρωζώνη δεν μπορεί να λειτουργεί, ως μονόδρομος υπέρ των συμφερόντων των γερμανικών χρηματοπιστωτικών και βιομηχανικών ελίτ και των θεραπαινίδων τους, των Γερμανών πολιτικών, μοιράζοντας την φτώχεια στους άλλους, αντί να μοιράζουν τον αυξανόμενο πλούτο. Και τούτο διότι τελικά αυτό που κάνουν είναι να μοιράζουν και την φτώχεια στην ίδια την Γερμανία, της οποίας η θέση είναι και θα καθίσταται, συν τω χρόνω, επισφαλής, όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, δηλαδή ο εγκλωβισμός και ο εντοπισμός της οικονομικής ύφεσης στην ευρωζώνη, η οποία ύφεση κινδυνεύει να μετατραπεί σε οικονομική κρίση, όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική του σκληρού ευρώ, η οποία πρέπει να αλλάξει, με την πολιτική των κυμαινόμενων ισοτιμιών και την επεκτατική νομισματική πολιτική, δηλαδή τη κοπή άφθονου και φθηνού νομίσματος, για να εισέλθει η ευρωζώνη σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Και όταν γίνει αυτό, τότε έχουν θέση και οι πολιτικές για την αντιμετώπιση του χρέους των κρατών (το οποίο και στην Γερμανία δεν είναι καθόλου λίγο) και όλα τα σχετικά.
Καλόν είναι, λοιπόν, επαναλαμβάνω να βλέπουμε τα δικά μας λάθη, τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα και καθόλου επουσιώδη.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βλέπουμε, ή ότι πρέπει να αγνοούμε, τα λάθη των άλλων.
Και οι ευρωτραπεζίτες, οι ευρωγραφειοκράτες και οι γερμανικές χρηματοπιστωτικές ελίτ ακολουθούν μια πολιτική που κάνει ζημιά στην ευρωζώνη και στις χώρες που την συναποτελούν. Και φυσικά στην ίδια την Γερμανία.
Θα την αλλάξουν αυτήν την πολιτική. Αλλιώς ευρωζώνη τέλος…
[Δείτε και το : http://e-rooster.gr/03/2010/2299#comment-129843 , αλλά και στο μπλογκ μου το θέμα, με τίτλο : «15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μια μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html , αλλά και τα : «Η ύφεση, η ανισοκατανομή των εισοδημάτων, η κρατική επιχειρηματικότητα και ο έλεγχος της αλυσίδας μισθών – τιμών – κερδών – εισοδημάτων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/blog-post.html , «Milton Friedman και John Kenneth Galbraith : Διαφορετικές πορείες και κοινές προσεγγίσεις. Η περίπτωση του θεσμού του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/milton-friedman-john-kenneth-galbraith.html , «Το ελληνικό κράτος, η ύφεση, η ανάπτυξη, ο κορπορατισμός και η σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/02/pelerin.html , «Προϋπολογισμός 2010 : Ένας Προϋπολογισμός μακροχρόνιας αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html ].
Εμείς φταίμε για τα χάλια μας, αγαπητέ Κώστα. Δεν υπάρχει αντίρρηση σε αυτό.
Αλλά και οι ευθύνες των Γερμανικών ελίτ (που δεν είναι orderlies – μάλλον orderlies των γερμανικών ελίτ είναι οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι στέκονται ψοφοδεείς απέναντί τους) δεν είναι καθόλου λίγες και για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας, αφού, για εντελώς συμφεροντολογικούς λόγους, τους οποίους, παραπάνω περιέγραψα, καλλιέργησαν και υπέθαλψαν αυτήν την κατάσταση.
Αλλά το κυριότερο δεν είναι αυτό. Το κυριότερο είναι ότι η γερμανική πολιτική, που στοχεύει στον στραγγαλισμό της εσωτερικής ενεργού συνολικής ζητήσεως στην ευρωζώνη, είναι καταστροφική και για την ευρωζώνη και για την Γερμανία, της οποίας η χρηματοπιστωτική θέση διαρκώς επιδεινώνεται στις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές – μην ξεχνάμε ότι και η Γερμανία δεν δανείζεται πλέον με φθηνά επιτόκια, αφού το επιτόκιο δανεισμού της έχει φθάσει στο 3,75%, ποσοστό, το οποίο δεν είναι καθόλου λίγο.
Οι γερμανικές ελίτ, προσπαθούν, για στενούς συμφεροντολογικούς λόγους (οι οποίοι κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930, οδήγησαν στην δραματική συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου και σε ένα παιχνίδι που μετακυλούσε την φτώχεια από το ένα κράτος στο άλλο), να "διορθώσουν" μια λάθος κατάσταση, με μια λάθος πολιτική, η οποία συνίσταται στην μείωση της ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως στην ευρωζώνη, αδιαφορώντας για την επίταση της οικονομικής ύφεσης, η οποία έχει εγκλωβιστεί στην ευρωζώνη, πιστεύοντας ότι έτσι θα «εξευμενίσουν» τις αγορές και θα αποφύγουν την «ευθανασία των ραντιέρηδων», για την οποία μιλούσε προφητικά, ήδη, από το 1923 ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς και δι’ αυτού του τρόπου θα σώσουν την κουρελού τους : Το ευρώ, στο πρόσωπο του οποίου βλέπουν το αλήστου μνήμης μάρκο τους.
Αυτό είναι το πρόβλημα της ευρωζώνης και όχι η Ελλάδα.
Περιττό να επαναλάβω το ότι δεν θα τα καταφέρουν. Και το ευρώ θα «πληθωρίσουν» και ένα μεγάλο μέρος των ραντιέρηδων θα θανατώσουν.
Αλλιώς ευρωζώνη τέλος – και η χώρα μας καλόν είναι να ετοιμάζει εναλλακτικά σενάρια, γι’ αυτήν την περίπτωση.
Κατά τα άλλα ο ΓΑΠ έχει χάσει τελείως την μπάλλα. Οι Γερμανοί τον στέλνουν στο Δ.Ν.Τ., με το οποίο τους … απειλούσε, παρά τις αντιδράσεις των ευρωτραπεζιτών του Τρισέ. Το αστείο είναι ότι τώρα ο ΓΑΠ απειλεί με τις … αγορές, στις οποίες λέει ότι θα καταφύγει, με οποιοδήποτε επιτόκιο – αν και από αυτές τις αγορές, ήθελε να ξεφύγει, επειδή δεν του άρεσε το επιτόκιο! Τι να πει κανείς, για τον γιο του Ανδρέα, που δεν στάθηκε ικανός να φθάσει τον πατέρα του, ούτε στα νύχια των ποδιών του.
Εκτός, αν μας επιφυλάσσει κάποια έκπληξη από το Πεκίνο (κομμάτι δύσκολο).
Για να δούμε…"
(Σχόλια μου http://e-rooster.gr/03/2010/2322#comment-129879 και http://e-rooster.gr/03/2010/2322#comment-129910 της 24/3/2010, στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με τίτλο : "Οι κακοί ξένοι" http://e-rooster.gr/03/2010/2322 ).
Το άλλο σκέλος του προβλήματος είναι αυτό που τώρα συμβαίνει στην θεσμικά παιδαριώδη ευρωζώνη, η οποία δεν είναι εκ των συνθηκών της ικανή να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα, όπως και οι εντόπιοι πολιτικοί ταγοί.
Ο κ. Ανδριανόπουλος περιγράφει το θεσμικό αδιέξοδο των Συνθηκών της ευρωζώνης, σαν κάτι το εντελώς φυσιολογικό, υποκρινόμενος (; ) ότι δεν αντιλαμβάνεται το ουσιώδες ευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο, ανάμεσα στα άλλα είναι και πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης :
Wolfgang Schauble - Angela Merkel : Το δίδυμο της αποτυχίας.
Στην ευρωζώνη δημιουργήθηκε ένα ενιαίο νόμισμα, χωρίς θεσμική βαθύτητα, δηλαδή, χωρίς ουσιαστικά ενιαία αγορά, χωρίς την παροχή της απαραίτητης οικονομικής και δημοσιονομικής ασφάλειας, χωρίς μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα, που να έχει ελεγχόμενες αρμοδιότητες και το κυριώτερο, χωρίς πολιτική – κρατική ομοσπονδιακή ενότητα, η οποία να παίζει τον ρόλο του εγγυητή – συντονιστή και ρυθμιστή όλων των προαναφερθεισών κοινωνικοοικονομικών λειτουργιών.
Πως είναι δυνατόν, σε μια οικονομία με ένα ενιαίο νόμισμα, οι Συνθήκες που δημιούργησαν αυτήν την (πλασματική; ) οικονομική ενότητα και την έδεσαν στο άρμα ενός ενιαίου νομίσματος, να μην επιτρέπουν την ενίσχυση μιας ελλειμματικής Πολιτείας, που αποτελεί συστατικό στοιχείο αυτής της ενότητας;
Που, ιστορικά, λειτούργησε ένα τέτοιο μοντέλο οικονομικής ένωσης (πέρα από την αλήστου μνήμης «λατινική ένωση» του 19ου αιώνα, η οποία γρήγορα αποτέλεσε ιστορία), με ενιαίο νόμισμα και ανύπαρκτη ομοσπονδιακή κρατική ενότητα και δομή;
Πουθενά. Απλούστατα, διότι στις Η.Π.Α. π.χ. είναι αδιανόητο η κεντρική κυβέρνηση και το FED να αφήσουν ακάλυπτη την Αριζόνα, ή την Ντακότα, αν και όταν αυτές εμφανίσουν οικονομικά προβλήματα. Οι Η.Π.Α., όμως, πέρα από το ενιαίο νόμισμα (το δολλάριο) έχουν και ένα ενιαίο κράτος και μια κεντρική κυβέρνηση, με πλήρεις αποφασιστικές αρμοδιότητες στα οικονομικά θέματα και με μια Κεντρική Τράπεζα, η οποία ασκεί οικονομική πολιτική, που ελέγχεται από την κεντρική κυβέρνηση, η οποία λογοδοτεί στους πολίτες και στις Πολιτείες της Ομοσπονδίας, αφού εκλέγεται από αυτούς και αυτές.
Στην Ευρώπη, πέρα από το κοινό νόμισμα, ουδέν, εκ των παραπάνω, υπάρχει και ό,τι έγινε, έγινε για να μπορούν οι γερμανικές ελίτ (και από κοντά και οι γαλλικές και οι άλλες) να έχουν τις απαραίτητες αγορές, για την τεράστια εξαγωγική τους βιομηχανία, με φθηνό κόστος και χωρίς τον ενοχλητικό ανταγωνισμό από τις εξωευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Αυτή είναι η αλήθεια. Και καλόν είναι, βέβαια, να βλέπουμε τα δικά μας χάλια και να θέλουμε να τα διορθώσουμε (και η ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ ουδόλως ενδιαφέρθηκε, στην περίοδο των παχιών αγελάδων, να διορθώσει τα πλείστα κακώς κείμενα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία), αλλά αυτό δεν πρέπει να μας καθιστά τυφλούς και να μην βλέπουμε τα χάλια των άλλων. Τα οποία χάλια των άλλων δεν είναι καθόλου λίγα.
Και εδώ πρέπει να τονιστεί ότι, από απόψεως οικονομικής συμπεριφοράς, όσον αφορά το σύγχρονο πρόβλημα της οικονομικής ύφεσης και της συναφούς με αυτήν έλλειψης ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως, το γερμανικό οικονομικό μοντέλο υπήρξε ένα αποτυχημένο μοντέλο και ήταν και αυτό μια από τις αιτίες που ξέσπασε και τώρα συντηρείται η οικονομική ύφεση.
Κατά την περίοδο, πριν από την ορμητική έλευση της παρούσας ύφεσης, όλα ήσαν καλά και κουκουλώνονταν. Και τα ελλείμματα των άλλων (εμπορικά και δημοσιονομικά), που μεταφράζονταν σε πλεονάσματα της Γερμανίας, καθώς και η χαλαρή τους οικονομική πολιτική, η οποία, μέσα από το κούφιο ιδεολόγημα της «αειφόρου ανάπτυξης», τροφοδοτούσε την αναπτυξιακή διαδικασία και μέσω αυτής, την αύξηση των γερμανικών εξαγωγών και τον συνεχή πλουτισμό όλων – ειδικώς των γερμανικών ελίτ προεχόντως, λόγω του διαρκούς μισθωτικού ντάμπινγκ, που επέβαλαν στον αφελή γερμανικό μισθωτικό πληθυσμό οι ανεκδιήγητες κυβερνήσεις της γερμανικής αριστεράς.
Όλα αυτά έλαβαν τέλος, όταν ήλθε στο προσκήνιο η δραματική και απότομη πτώση της συναθροιστικής ενεργού ζητήσεως στο οικονομικό οικοδόμημα της ευρωζώνης. Τώρα, οι γερμανικές χρηματοπιστωτικές και πολιτικές ελίτ (και από κοντά και η εξαγωγική τους βιομηχανία) και οι ευρωγραφειοκράτες θυμήθηκαν τις Συνθήκες – κουρελούδες της ευρωζώνης και αρνούνται να «βάλουν το χέρι στην τσέπη», επικαλούμενες, ανάμεσα στα άλλα και την ανάλογη και δικαιολογημένη άρνηση των μισθωτών εργαζομένων στην Γερμανία, επειδή εκεί ήδη οι ελίτ έχουν βάλει χέρι στην τσέπη τους, εδώ και πολύν καιρό.
Για τον ερχομό της σύγχρονης οικονομικής ύφεσης και την απόδραση του καταναλωτή από την αγορά, μια απόδραση, που έφερε την μεγάλη πτώση της παγκόσμιας συναθροιστικής ζητήσεως και την σύστοιχη πτώση της παγκόσμιας κατανάλωσης, οι γερμανικές χρηματοπιστωτικές ελίτ δεν είναι καθόλου αθώες (αν και οι πρώτες ευθύνες ανήκουν στις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές ελίτ). Οι ευθύνες των γερμανικών ελίτ είναι τεράστιες, λόγω της μακροχρόνιας άρνησής τους να επιτρέψουν την αύξηση της γερμανικής εσωτερικής ενεργού ζητήσεως και τούτο για εντελώς στενούς συμφεροντολογικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με την άρνησή τους να προβούν σε αναδιανομή του εισοδήματος της χώρας τους και την στήριξη του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της εξαγωγικής τους βιομηχανίας, της οποίας τα κέρδη επιδιώκουν να στηρίξουν, πάση θυσία, εις βάρος των άλλων μελών της ευρωζώνης.
Αλλά η ευρωζώνη δεν μπορεί να λειτουργεί, ως μονόδρομος υπέρ των συμφερόντων των γερμανικών χρηματοπιστωτικών και βιομηχανικών ελίτ και των θεραπαινίδων τους, των Γερμανών πολιτικών, μοιράζοντας την φτώχεια στους άλλους, αντί να μοιράζουν τον αυξανόμενο πλούτο. Και τούτο διότι τελικά αυτό που κάνουν είναι να μοιράζουν και την φτώχεια στην ίδια την Γερμανία, της οποίας η θέση είναι και θα καθίσταται, συν τω χρόνω, επισφαλής, όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, δηλαδή ο εγκλωβισμός και ο εντοπισμός της οικονομικής ύφεσης στην ευρωζώνη, η οποία ύφεση κινδυνεύει να μετατραπεί σε οικονομική κρίση, όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική του σκληρού ευρώ, η οποία πρέπει να αλλάξει, με την πολιτική των κυμαινόμενων ισοτιμιών και την επεκτατική νομισματική πολιτική, δηλαδή τη κοπή άφθονου και φθηνού νομίσματος, για να εισέλθει η ευρωζώνη σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Και όταν γίνει αυτό, τότε έχουν θέση και οι πολιτικές για την αντιμετώπιση του χρέους των κρατών (το οποίο και στην Γερμανία δεν είναι καθόλου λίγο) και όλα τα σχετικά.
Καλόν είναι, λοιπόν, επαναλαμβάνω να βλέπουμε τα δικά μας λάθη, τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα και καθόλου επουσιώδη.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βλέπουμε, ή ότι πρέπει να αγνοούμε, τα λάθη των άλλων.
Και οι ευρωτραπεζίτες, οι ευρωγραφειοκράτες και οι γερμανικές χρηματοπιστωτικές ελίτ ακολουθούν μια πολιτική που κάνει ζημιά στην ευρωζώνη και στις χώρες που την συναποτελούν. Και φυσικά στην ίδια την Γερμανία.
Θα την αλλάξουν αυτήν την πολιτική. Αλλιώς ευρωζώνη τέλος…
[Δείτε και το : http://e-rooster.gr/03/2010/2299#comment-129843 , αλλά και στο μπλογκ μου το θέμα, με τίτλο : «15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μια μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html , αλλά και τα : «Η ύφεση, η ανισοκατανομή των εισοδημάτων, η κρατική επιχειρηματικότητα και ο έλεγχος της αλυσίδας μισθών – τιμών – κερδών – εισοδημάτων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/blog-post.html , «Milton Friedman και John Kenneth Galbraith : Διαφορετικές πορείες και κοινές προσεγγίσεις. Η περίπτωση του θεσμού του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/milton-friedman-john-kenneth-galbraith.html , «Το ελληνικό κράτος, η ύφεση, η ανάπτυξη, ο κορπορατισμός και η σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/02/pelerin.html , «Προϋπολογισμός 2010 : Ένας Προϋπολογισμός μακροχρόνιας αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html ].
Εμείς φταίμε για τα χάλια μας, αγαπητέ Κώστα. Δεν υπάρχει αντίρρηση σε αυτό.
Αλλά και οι ευθύνες των Γερμανικών ελίτ (που δεν είναι orderlies – μάλλον orderlies των γερμανικών ελίτ είναι οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι στέκονται ψοφοδεείς απέναντί τους) δεν είναι καθόλου λίγες και για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας, αφού, για εντελώς συμφεροντολογικούς λόγους, τους οποίους, παραπάνω περιέγραψα, καλλιέργησαν και υπέθαλψαν αυτήν την κατάσταση.
Αλλά το κυριότερο δεν είναι αυτό. Το κυριότερο είναι ότι η γερμανική πολιτική, που στοχεύει στον στραγγαλισμό της εσωτερικής ενεργού συνολικής ζητήσεως στην ευρωζώνη, είναι καταστροφική και για την ευρωζώνη και για την Γερμανία, της οποίας η χρηματοπιστωτική θέση διαρκώς επιδεινώνεται στις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές – μην ξεχνάμε ότι και η Γερμανία δεν δανείζεται πλέον με φθηνά επιτόκια, αφού το επιτόκιο δανεισμού της έχει φθάσει στο 3,75%, ποσοστό, το οποίο δεν είναι καθόλου λίγο.
Οι γερμανικές ελίτ, προσπαθούν, για στενούς συμφεροντολογικούς λόγους (οι οποίοι κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930, οδήγησαν στην δραματική συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου και σε ένα παιχνίδι που μετακυλούσε την φτώχεια από το ένα κράτος στο άλλο), να "διορθώσουν" μια λάθος κατάσταση, με μια λάθος πολιτική, η οποία συνίσταται στην μείωση της ενεργού συναθροιστικής ζητήσεως στην ευρωζώνη, αδιαφορώντας για την επίταση της οικονομικής ύφεσης, η οποία έχει εγκλωβιστεί στην ευρωζώνη, πιστεύοντας ότι έτσι θα «εξευμενίσουν» τις αγορές και θα αποφύγουν την «ευθανασία των ραντιέρηδων», για την οποία μιλούσε προφητικά, ήδη, από το 1923 ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς και δι’ αυτού του τρόπου θα σώσουν την κουρελού τους : Το ευρώ, στο πρόσωπο του οποίου βλέπουν το αλήστου μνήμης μάρκο τους.
Αυτό είναι το πρόβλημα της ευρωζώνης και όχι η Ελλάδα.
Περιττό να επαναλάβω το ότι δεν θα τα καταφέρουν. Και το ευρώ θα «πληθωρίσουν» και ένα μεγάλο μέρος των ραντιέρηδων θα θανατώσουν.
Αλλιώς ευρωζώνη τέλος – και η χώρα μας καλόν είναι να ετοιμάζει εναλλακτικά σενάρια, γι’ αυτήν την περίπτωση.
Κατά τα άλλα ο ΓΑΠ έχει χάσει τελείως την μπάλλα. Οι Γερμανοί τον στέλνουν στο Δ.Ν.Τ., με το οποίο τους … απειλούσε, παρά τις αντιδράσεις των ευρωτραπεζιτών του Τρισέ. Το αστείο είναι ότι τώρα ο ΓΑΠ απειλεί με τις … αγορές, στις οποίες λέει ότι θα καταφύγει, με οποιοδήποτε επιτόκιο – αν και από αυτές τις αγορές, ήθελε να ξεφύγει, επειδή δεν του άρεσε το επιτόκιο! Τι να πει κανείς, για τον γιο του Ανδρέα, που δεν στάθηκε ικανός να φθάσει τον πατέρα του, ούτε στα νύχια των ποδιών του.
Εκτός, αν μας επιφυλάσσει κάποια έκπληξη από το Πεκίνο (κομμάτι δύσκολο).
Για να δούμε…"
(Σχόλια μου http://e-rooster.gr/03/2010/2322#comment-129879 και http://e-rooster.gr/03/2010/2322#comment-129910 της 24/3/2010, στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με τίτλο : "Οι κακοί ξένοι" http://e-rooster.gr/03/2010/2322 ).
Σχόλια
http://axinosp.blogspot.com/2010/05/1.html