Η υποταγή στην ηγεσία : Το καταστροφικό μειονέκτημα των Γερμανών, που οδηγεί σε αδιέξοδο την ευρωζώνη.
"Αγαπητέ Μάριε.
Όλοι οι λαοί έχουν τα καλά τους και τα κακά τους. Και σίγουρα το «τσουβάλιασμα» δεν είναι ό,τι το καλύτερο, όταν θέλουμε να περιγράψουμε έναν λαό και την συμπεριφορά του. Και αυτό διότι σε όλους τους λαούς υπάρχουν εξαιρέσεις, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες σχετικοποιούν τον «κανόνα». Και φυσικά οι Γερμανοί δεν αποτελούν κάτι το διαφορετικό.
Οι Γερμανοί είναι ένας λαός προικισμένος με πολλά χαρίσματα και με πολλά μειονεκτήματα – ή καλύτερα, για να είμαι ακριβής, με πολλά χαρίσματα, τα οποία καταστρέφει και μετατρέπει, πολλές φορές σε καταστροφικά μειονεκτήματα, το βασικότερο μειονέκτημά τους, το οποίο είναι η υποταγή και η πειθαρχία στην ηγεσία τους.
Όταν η ηγεσία τους βρίσκεται στον σωστό δρόμο, δεν τίθεται πρόβλημα. Όλα πάνε καλά και τα χαρίσματα των Γερμανών (η ακατάπαυστη εργατικότητά τους, η οργανωτικότητά τους, η στωική αντιμετώπιση της ζωής, ακόμα και ο προτεσταντικής φύσεως στέρηση μιας τρέχουσας καλής ζωής, για χάρη της συσσώρευσης του κεφάλαιου και της επιδίωξης για αποταμίευση κλπ) λειτουργούν ρολόϊ.
Τα πράγματα διαφοροποιούνται όταν ο απλός γερμανικός λαός καθοδηγείται από ηγέτες οι οποίοι στην πορεία του χρόνου παρανοούν, ή όταν, απλούστατα, λαμβάνουν λάθος αποφάσεις. Δυστυχώς, η πείρα μας έχει δείξει ότι ο γερμανικός λαός ακολουθεί την ηγεσία του, μέχρι το τέλος, δίχως να διαφοροποιείται από αυτήν και πείθεται πανεύκολα από την επιχειρηματολογία της, την οποία με περισσή αφέλεια ενστερνίζεται. Έτσι, όλα τα προτερήματά του, μετασχηματίζονται σε μειονεκτήματα, τα οποία καθίστανται καταστροφικά για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο τον γερμανικό λαό.
Δεν είναι μόνον η εμπειρία του ναζισμού, κατά την περίοδο του οποίου η οργανωτικότητα των Γερμανών οδήγησε στα στρατόπεδα εξόντωσης του εβραϊκού λαού και όχι μόνον αυτού, αλλά και κάθε άλλης ομάδας πληθυσμού στην Ευρώπη, η οποία ομάδα πληθυσμού δεν άρεσε στον Άντολφ Χίτλερ και την απεχθή παρέα του.
Δεν είναι μόνον η εμπειρία της βασιλείας του Κάϊζερ Γουλιέλμου και π.χ. την αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού των νεοτούρκων του Εμβέρ πασά και του Ταλαάτ πασά, με κύριο σκοπό την εξόντωση των Αρμενίων το 1915 – και όχι μόνον των Αρμενίων, αλλά και όλων των χριστιανικών μειονοτήτων στην Ανατολία [ αυτήν την "προσφορά" των "ευγενών" Πρώσων γιούνκερς δεν την ξέχασε ο Χίτλερ και όταν σε σύσκεψη των ναζιστών αξιωματούχων, η οποία έγινε για να αποφασιστεί η εξόντωση των Εβραίων της Γερμανίας, ετέθη από αξιωματούχους του καθεστώτος το θέμα ότι μια τέτοια πολιτική ήταν αντίθετη από τις διεθνείς συνθήκες που είχε υπογράψει η Γερμανία και ότι θα συναντούσε την διεθνή κατακραυγή, ο Χίτλερ, με την γνωστή του ημιπαράφρονα αποστομοτικότητα, έκλεισε την συζήτηση, με το ωμό και αληθοφανέστατο επιχείρημα : "Και ποιός θυμάται την σφαγή των Αρμενίων;" Τότε, το επιχείρημα υπήρξε αποστομωτικό και ουδεμία άλλη αντίρρηση υπήρξε - και να υπήρχε βέβαια, πιθανότατα ο τότε ηγέτης της Γερμανίας θα την έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του, αν και αυτό δεν είναι πάλι απόλυτα βέβαιο, διότι στην περίπτωση του προγράμματος Lebensborn (ένα σκέλος του οποίου αφορούσε την προγραμματισμένη εξόντωση των παιδιών του γερμανικού λαού, τα οποία εγενώντο με βαρύτατες κληρονομικές, διαπλαστικές ή νοητικές ή ψυχιατρικές ανωμαλίες, με τον εγκλεισμό τους σε ιδρύματα, στα οποία τα έστελναν, παίρνοντάς τα από τους γονείς τους, με την υπόσχεση ότι θα φροντίσει το κράτος γι' αυτά, για να τους στείλουν στο τέλος της διαδικασίας ένα πιστοποιητικό θανάτου των παιδιών τους, όπου πιστοποιείτο ότι τα παιδιά αυτά πέθαναν από φυσικά αίτια) η συνέχιση της εξόντωσης των θυμάτων του ναζιστικού παραληρήματος, περί καθαρής φυλής, απετράπη από δύο λουθηρανούς πάστορες, οι οποίοι αντελήφθησαν τα καμώματα του καθεστώτος και τα κατήγγειλαν, μεσούσης της ναζιστικής δικτατορίας, με αποτέλεσμα το καθεστώς πανικόβλητο να τερματίσει οριστικά το παρανοϊκό αυτό πρόγραμμα, το οποίο, κατά τα άλλα, υπήρξε ορθολογικότατα σχεδιασμένο και οργανωμένο...].
Και η παρούσα εμπειρία δείχνει πολλά για τα κατάλοιπα που έχουν μείνει στον απλό γερμανικό λαό από το παρελθόν και το κακό που του κάνει η αφελής ευπείθειά του στα λεγόμενα των ηγετών του, οι οποίοι (αριστεροί, κεντρώοι, ή δεξιοί, σοσιαλιστές, συντηρητικοί, ή φιλελεύθεροι) τον δουλεύουν κανονικά εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία και ήδη από την εποχή της περίφημης «Αντζέντας» του Γκέρχαρντ Σρέντερ, με την οποία εμφάνισαν την Γερμανία να βρίσκεται σε πορεία καταστροφής, με αποτέλεσμα να πείσουν το γερμανικό λαό ότι πρέπει να κάνει θυσίες, υπέρ των … εργοδοτών του, των οποίων τα κέρδη, σε περίοδο ανάπτυξης αυξήθηκαν πολύ πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας στην χώρα, ενώ οι αντίστοιχοι μισθοί έμειναν πολύ πίσω, προς χαρά του χρηματοπιστωτικού τομέα της γερμανικής οικονομίας (κατά σημαντικό λόγο, όπως και προς χαρά της εξαγωγικής της βιομηχανίας), με αποτέλεσμα – μετά την αναπάντεχη κατάρρευση της αμερικανικής φούσκας των ενυπόθηκων δανείων τον Ιούλιο του 2008 και της Lehman Bros τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους – να εκραγούν μια σειρά από φούσκες, οι οποίες έσκασαν στην Ισπανία (στον τομέα των κατοικιών) και με κυριότερη την φούσκα του δανεισμού των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, την οποία καλλιέργησαν οι γερμανικές ελίτ, σε συνεργασία με τις εντόπιες, μέσα από την λογική του βλακώδους ιδεολογήματος της «αειφόρας ανάπτυξης» (αυτό είναι βλακώδες εγγενώς, όπως κάθε ιδεολόγημα, επειδή η τεράστια ανισοκατανομή των εισοδημάτων και κυρίως η απορρύθμιση των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών και η ορμητική έλευση της παγκοσμιοποίησης το καθιστούσαν μια εικονική πραγματικότητα, αφαιρώντας του τα πραγματικά στοιχεία, που θα μπορούσαν να το κάνουν ένα πρακτικό και πραγματοποιήσιμο εργαλείο καθημερινής οικονομικής ανάπτυξης), για να καταδείξουν στην συνέχεια και την γύμνια του οικοδομήματος της ευρωζώνης, αυτού του καμαριού των Ευρωπαίων, το οποίο και αυτό αποδεικνύεται ότι υπήρξε μια φούσκα, ή καλύτερα, ένα παλάτι κτισμένο πάνω στην άμμο.
Ο αξιότιμος κ. Γεωργάνας, σε άλλο σημείωμά του, έγραψε για την τωρινή αγανάκτηση των Γερμανών την οποία έζησε σε ένα ταξίδι του, νομίζω, στην Νυρεμβέργη, λέγοντας ότι κάνουν υπομονή, διότι φοβούνται την αναρχία, την οποία είδαν στις τηλεοράσεις τους, κατά την διάρκεια των όσων ακολούθησαν, μετά τον πρόσφατο σεισμό στην Χιλή. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τα γραφέντα από τον κ. Γεωργάνα. Πράγματι, αυτή είναι μια λογική εξήγηση, για την συμπεριφορά της πλειοψηφίας του Γερμανικού λαού, αλλά δεν αρκεί και πρέπει να συμπληρωθεί από την παλαιά νοοτροπία υπακοής και το σύνδρομο της στερεοτυπικής συμπεριφοράς που διακατέχει τους Γερμανούς (παρά τις εμφανείς και τεράστιες βελτιώσεις, που έχει επιφέρει στην συμπεριφορά τους το αδιατάρακτο δημοκρατικό καθεστώς και η ευημερία, που τους προσφέρθηκε, μεταπολεμικά, από το σχέδιο Μάρσαλλ και την αμερικανική κατοχή και επιρροή) οι οποίοι δεν κατέχουν την προσαρμοστικότητα των Αγγλοσαξώνων.
Η περίπτωση της Ελλάδας υπήρξε χαρακτηριστική της νοοτροπίας των Γερμανών – και εδώ ομιλώ κυρίως για την γερμανική ελίτ. Φυσικά, οι «δικοί» μας έχουν την πρώτη ευθύνη για τα παθήματα της χώρας μας και για όσα έγιναν παλαιότερα και για όσα έγιναν κατά το τελευταίο μοιραίο και δραματικό επτάμηνο. Αυτό, όμως, δεν απαλλάσσει καθόλου την γερμανική ελίτ από τις τεράστιες ευθύνες της, η οποία αρνήθηκε να δει το απλούστατο γεγονός ότι η «ελληνική κρίση» δεν ήταν κάτι το μεμονωμένο, αλλά ότι αφορούσε όλη την ευρωζώνη (αλλά και ειδικότερα τις γερμανικές τράπεζες, οι οποίες είχαν επενδύσει στα ελληνικά ομόλογα) και ότι αν αφηνόταν η Ελλάδα στην τύχη της, ή αν τραβούσε σε μάκρος η γερμανική αμφισβήτηση, γύρω από την αναγκαιότητα, ή την χρησιμότητα διαδικασία ενός ελληνικού bailout, τότε και το ίδιο το bailout θα γινόταν πραγματικότητα, καθιστάμενο περισσότερο ακριβό, αλλά παράλληλα θα οδηγούσε τα hedge funds στην επίθεση στο ευρώ και στους άλλους αδύναμους κρίκους της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της ίδιας της Γερμανίας, η οποία δεν είναι σε καθόλου καλή θέση, όπως έχω επενειλημμένα γράψει και η οποία (από απόψεως των ζουρλομανδυακών κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ) δεν πληροί τις σχετικές προϋποθέσεις, όντας «ο μονόφθαλμος που οδηγεί τους τυφλούς» της ευρωζώνης, όπως πολύ εύστοχα έχει πει ένας Βρετανός οικονομικός αναλυτής, τον οποίον είδα πριν ένα περίπου μήνα σε μια καλή εκπομπή του Παύλου Τσίμα (δημοσιογράφος με εμμονές και αυτός και προφανώς με αφεντικά, αλλά – όταν θέλει και του το επιτρέπουν – μπορεί να κάνει και καλές εκπομπές και σε αυτό διαφέρει από τον Γιάννη Πρετεντέρη, του οποίου οι εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων πάσχουν στους τομείς αυτούς).
Για να «ισοφαρίσει», λοιπόν τα σφάλματα της πεισματώδους βλακείας της η κ. Μέρκελ και πανικόβλητη ενώπιον του κινδύνου να βρεθεί μπροστά σε ένα πορτογαλικό και ισπανικό bailout, του οποίου το κόστος θα φθάσει γύρω στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ – τόσα απαιτούν οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές να μπουν στο τραπέζι για να ηρεμήσουν – έβαλε την Ελλάδα στο χειρουργείο, της επέβαλε αυτήν την ιδιότυπη μοντέρνα Κατοχή, για να παραδειγματίσει (λέει) τους άλλους «απείθαρχους» της ευρωζώνης, όπως είχε κάνει νωρίτερα και με την Ιρλανδία.
Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλησε να κάνει είναι το να εξευμενήσει τις «αγορές», οι οποίες, όμως, όσο ακολουθείται αυτή η αντιαναπτυξιακή πολιτική, δεν εξευμενίζονται, διότι αυτή η πολιτική καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή των διογκούμενων, λόγω της διαρκούσας ύφεσης, κρατικών (αλλά και ιδιωτικών) χρεών στην ευρωζώνη – ήδη η ίδια η Γερμανία έχει φθάσει το δημόσιο χρέος της σε επίπεδα άνω του 75% του ΑΕΠ και η κατάσταση βαίνει επί τα χείρω, όσο παιρνάει ο καιρός και δεν ακολουθείται μια αναπτυξιακή πολιτική και όσο οι διεθνείς ελίτ δεν συμβιβάζονται με το απλό και πραγματικό γεγονός ότι η επαναφορά της ανάπτυξης συμβαδίζει αναγκαστικά με υψηλά δημόσια χρέη και με μια διαδικασία μερικής πληθωριστικής «ευθανασίας» των εισοδηματιών, κατά τα πρότυπα των λεχθέντων από τον Κέϋνς το 1923.
Αυτήν την πραγματικότητα την έχει αντιληφθεί η αμερικανική ελίτ, προσαρμόζοντας την πολιτική της στα νέα δεδομένα και στηριζόμενη στην αρραγή πολιτική και κρατική ενότητα της χώρας, που την προστατεύει από τέτοιου τύπου επιθέσεις των γραφειοκρατικών «αγορών», διότι, αν αυτές τολμήσουν κάτι τέτοιο, οι ηγέτες τους (Πώλσον, Σόρος κλπ) θα αντιμετωπίσουν έκτακτα δικαστήρια και κάποιες όχι καλές θέσεις στις φυλακές του Γκουαντανάμο και φυσικά δεν θα μπορέσουν να κρυφτούν, σαν τον Οσάμα μπιν Λάντεν στα όρη του Ουαζιριστάν, όπως μας δείχνουν οι δικαστικές περιπέτειες της Goldman Sachs και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του Ομπάμα.
Η γερμανική πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί αυτήν την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, αρνείται με τρόμο να την αποδεχθεί, διότι ακόμα δεν έχει αποδεχθεί πλήρως την πραγματικότητα του ευρώ, από το οποίο θα ήθελε να ξεφύγει, χωρίς να το μπορεί.
Για την ακρίβεια, θέλει το ευρώ και την ευρωζώνη, όσον αφορά τις ωφέλειές τους για την Γερμανία. Δεν θέλει τις ευθύνες που απορρέουν από αυτές, διότι η Γερμανία – κακά τα ψέμματα – δεν μπορεί να αντεπεξέλθει μόνη της σε αυτές τις ευθύνες, αλλά δεν είναι και έτοιμη να αφομοιωθεί πολιτικά και κρατικά μέσα σε ένα ενιαίο πολιτικό και κρατικό ομοσπονδιακό σχήμα, στο οποίο να αντιπροσωπεύει, περίπου, τα 80/400 αυτού του σχήματος.
Αυτή είναι και η ουσία του δράματος, που ζούμε και θα ζήσουμε, από εδώ και πέρα, η Ευρώπη ως σύνολο και εμείς με το ιδιότυπο κατοχικό καθεστώς, που μας επιβλήθηκε και επισήμως την αποφράδα ημέρα Σάββατο 1/5/2010, για να μας ανακοινωθεί την επομένη ημέρα και από το οποίο πρέπει το συντομότερο να ξεφύγουμε, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες (σοσιαλιστικές, φιλελεύθερες, κομμουνιστικές, συντηρητικές κλπ)...
Για την επερχόμενη μοντέρνα Κατοχή είχα γράψει από τον περασμένο Μάρτιο. Δες το : «15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html
Για απελευθέρωση της χώρας (τότε από τον «μπολσεβικισμό» και τον «πλουτοκρατικό καπιταλισμό» και τους «σλαβογενείς» Έλληνες, τους οποίους δεν εκπροσωπούσε ο λαός που κατοικούσε στην κατακτημένη Ελλάδα, αλλά οι κατακτητές Γερμανοί, ως κατευθείαν απόγονοι των Αρίων, από τους οποίους κατάγονταν οι αρχαίοι Έλληνες) μιλούσαν οι ναζιστές κατακτητές και τα εδώ ανδρείκελά τους, μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα την 27/4/1941 και τον σχηματισμό της κατοχικής κυβέρνησης του Γεωργίου Τσολάκογλου.
Το είδος της «απελευθέρωσης» της χώρας από τον θλιβερό εσμό όλων αυτών το γνώρισαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, οι οποίοι το έζησαν στο πετσί τους.
Μέσα από την τωρινή πραγματικότητα του ζόφου, που ενέσκηψε στην χώρα μας, φαίνεται ότι θα αναπτυχθεί ένας νέος πατριωτισμός, ο οποίος θα αγκαλιάσει όλους τους Έλληνες, πέρα από ιδεολογίες και θα συντομεύσει, κατά πολύ, το χρονικό διάστημα αυτής της μοντέρνας μεταναζιστικής κατοχής, που επεβλήθη στον ελληνικό λαό (προφανέστατα και λόγω των σφαλμάτων του ιδίου), δια του εκτροχιασμού της εντολής που έδωσε στους νυν κυβερνήτες του, οι οποίοι υφάρπασαν την ψήφο του, για να οδηγηθούν στο να δώσουν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στην κ. Μέρκελ και τους Γερμανούς συμφεροντολόγους εθνικιστές της.
Όσον αφορά τους ίδιους τους Γερμανούς εθνικιστές, πρέπει να ειπωθεί ότι έχουν πάρει τον δρόμο τον στραβό, όπως και οι προπάτορές τους, κατά το πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα. Υπάρχει, όμως, πάντοτε η δυνατότητα να αλλάξουν δρόμο και να επανέλθουν στην οικοδόμηση του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού, χωρίς την επιβολή των καταστροφικών γερμανικών προδιαγραφών.
Δεν είναι μόνον το ότι οι ίδιες οι αναγκαιότητες της διεθνούς και της ευρωπαϊκής ζωής θα τους υποχρεώσουν να πράξουν τα πρέποντα και να ξεχάσουν το κακό παρελθόν τους, που κομψά προσπαθούν, τώρα, να επαναφέρουν.
Δυστυχώς, γι’ αυτούς και ευτυχώς για τους υπόλοιπους, η Γερμανία παραμένει μια κατακτημένη χώρα, η οποία δίνει λογαριασμό στον Αγγλοσαξωνικό κόσμο και κυρίως στην υπερατλαντική δύναμη, η οποία (και αυτό πρέπει να ειπωθεί) επιτάχυνε την γερμανική απόφαση για το ελληνικό bailout, επιβάλοντας την σχετική απόφαση στην Μέρκελ, δια του γνωστού τηλεφωνήματος του Ομπάμα στην ψοφοδεή καγγελάριο της Γερμανίας, αφού προηγουμένως οι Βρετανοί είχαν διακωμωδήσει την γερμανική αναβλητικότητα.
Αυτό που απαιτείται είναι υπομονή και περισυλλογή. Τα υπόλοιπα θα έλθουν, κατά την εξέλιξη των πραγμάτων, τα οποία θα δείξουν το ανεπίκαιρο και το ανεφάρμοστο των στόχων των κατακτητών και των ανδρεικέλων τους, οι οποίοι στόχοι στην πορεία θα υποχρεωθούν να αλλάξουν, γεγονός που θα σηματοδοτήσει το τέλος αυτού του πρωτοφανούς, σε έκταση, «πειράματος», που γίνεται στην πλάτη των κατοίκων αυτής της χώρας και θα στείλει στα αζήτητα και τους πειραματιστές και τα εντόπια ανδρείκελά τους… "
(Σχόλιά μου http://e-rooster.gr/03/2010/2330#comment-131589 και http://e-rooster.gr/03/2010/2330#comment-131609 , της 5/5/2010 στο άρθρο τουστο άρθρο του κ. Γιώργου Καισάριου : "Τι θα μας κάνουν οι "Κακοί" του ΔΝΤ" http://e-rooster.gr/03/2010/2330 ).
Όλοι οι λαοί έχουν τα καλά τους και τα κακά τους. Και σίγουρα το «τσουβάλιασμα» δεν είναι ό,τι το καλύτερο, όταν θέλουμε να περιγράψουμε έναν λαό και την συμπεριφορά του. Και αυτό διότι σε όλους τους λαούς υπάρχουν εξαιρέσεις, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες σχετικοποιούν τον «κανόνα». Και φυσικά οι Γερμανοί δεν αποτελούν κάτι το διαφορετικό.
Οι Γερμανοί είναι ένας λαός προικισμένος με πολλά χαρίσματα και με πολλά μειονεκτήματα – ή καλύτερα, για να είμαι ακριβής, με πολλά χαρίσματα, τα οποία καταστρέφει και μετατρέπει, πολλές φορές σε καταστροφικά μειονεκτήματα, το βασικότερο μειονέκτημά τους, το οποίο είναι η υποταγή και η πειθαρχία στην ηγεσία τους.
Όταν η ηγεσία τους βρίσκεται στον σωστό δρόμο, δεν τίθεται πρόβλημα. Όλα πάνε καλά και τα χαρίσματα των Γερμανών (η ακατάπαυστη εργατικότητά τους, η οργανωτικότητά τους, η στωική αντιμετώπιση της ζωής, ακόμα και ο προτεσταντικής φύσεως στέρηση μιας τρέχουσας καλής ζωής, για χάρη της συσσώρευσης του κεφάλαιου και της επιδίωξης για αποταμίευση κλπ) λειτουργούν ρολόϊ.
Τα πράγματα διαφοροποιούνται όταν ο απλός γερμανικός λαός καθοδηγείται από ηγέτες οι οποίοι στην πορεία του χρόνου παρανοούν, ή όταν, απλούστατα, λαμβάνουν λάθος αποφάσεις. Δυστυχώς, η πείρα μας έχει δείξει ότι ο γερμανικός λαός ακολουθεί την ηγεσία του, μέχρι το τέλος, δίχως να διαφοροποιείται από αυτήν και πείθεται πανεύκολα από την επιχειρηματολογία της, την οποία με περισσή αφέλεια ενστερνίζεται. Έτσι, όλα τα προτερήματά του, μετασχηματίζονται σε μειονεκτήματα, τα οποία καθίστανται καταστροφικά για τους άλλους, αλλά και για τον ίδιο τον γερμανικό λαό.
Δεν είναι μόνον η εμπειρία του ναζισμού, κατά την περίοδο του οποίου η οργανωτικότητα των Γερμανών οδήγησε στα στρατόπεδα εξόντωσης του εβραϊκού λαού και όχι μόνον αυτού, αλλά και κάθε άλλης ομάδας πληθυσμού στην Ευρώπη, η οποία ομάδα πληθυσμού δεν άρεσε στον Άντολφ Χίτλερ και την απεχθή παρέα του.
Δεν είναι μόνον η εμπειρία της βασιλείας του Κάϊζερ Γουλιέλμου και π.χ. την αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού των νεοτούρκων του Εμβέρ πασά και του Ταλαάτ πασά, με κύριο σκοπό την εξόντωση των Αρμενίων το 1915 – και όχι μόνον των Αρμενίων, αλλά και όλων των χριστιανικών μειονοτήτων στην Ανατολία [ αυτήν την "προσφορά" των "ευγενών" Πρώσων γιούνκερς δεν την ξέχασε ο Χίτλερ και όταν σε σύσκεψη των ναζιστών αξιωματούχων, η οποία έγινε για να αποφασιστεί η εξόντωση των Εβραίων της Γερμανίας, ετέθη από αξιωματούχους του καθεστώτος το θέμα ότι μια τέτοια πολιτική ήταν αντίθετη από τις διεθνείς συνθήκες που είχε υπογράψει η Γερμανία και ότι θα συναντούσε την διεθνή κατακραυγή, ο Χίτλερ, με την γνωστή του ημιπαράφρονα αποστομοτικότητα, έκλεισε την συζήτηση, με το ωμό και αληθοφανέστατο επιχείρημα : "Και ποιός θυμάται την σφαγή των Αρμενίων;" Τότε, το επιχείρημα υπήρξε αποστομωτικό και ουδεμία άλλη αντίρρηση υπήρξε - και να υπήρχε βέβαια, πιθανότατα ο τότε ηγέτης της Γερμανίας θα την έγραφε στα παλαιότερα των υποδημάτων του, αν και αυτό δεν είναι πάλι απόλυτα βέβαιο, διότι στην περίπτωση του προγράμματος Lebensborn (ένα σκέλος του οποίου αφορούσε την προγραμματισμένη εξόντωση των παιδιών του γερμανικού λαού, τα οποία εγενώντο με βαρύτατες κληρονομικές, διαπλαστικές ή νοητικές ή ψυχιατρικές ανωμαλίες, με τον εγκλεισμό τους σε ιδρύματα, στα οποία τα έστελναν, παίρνοντάς τα από τους γονείς τους, με την υπόσχεση ότι θα φροντίσει το κράτος γι' αυτά, για να τους στείλουν στο τέλος της διαδικασίας ένα πιστοποιητικό θανάτου των παιδιών τους, όπου πιστοποιείτο ότι τα παιδιά αυτά πέθαναν από φυσικά αίτια) η συνέχιση της εξόντωσης των θυμάτων του ναζιστικού παραληρήματος, περί καθαρής φυλής, απετράπη από δύο λουθηρανούς πάστορες, οι οποίοι αντελήφθησαν τα καμώματα του καθεστώτος και τα κατήγγειλαν, μεσούσης της ναζιστικής δικτατορίας, με αποτέλεσμα το καθεστώς πανικόβλητο να τερματίσει οριστικά το παρανοϊκό αυτό πρόγραμμα, το οποίο, κατά τα άλλα, υπήρξε ορθολογικότατα σχεδιασμένο και οργανωμένο...].
Και η παρούσα εμπειρία δείχνει πολλά για τα κατάλοιπα που έχουν μείνει στον απλό γερμανικό λαό από το παρελθόν και το κακό που του κάνει η αφελής ευπείθειά του στα λεγόμενα των ηγετών του, οι οποίοι (αριστεροί, κεντρώοι, ή δεξιοί, σοσιαλιστές, συντηρητικοί, ή φιλελεύθεροι) τον δουλεύουν κανονικά εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία και ήδη από την εποχή της περίφημης «Αντζέντας» του Γκέρχαρντ Σρέντερ, με την οποία εμφάνισαν την Γερμανία να βρίσκεται σε πορεία καταστροφής, με αποτέλεσμα να πείσουν το γερμανικό λαό ότι πρέπει να κάνει θυσίες, υπέρ των … εργοδοτών του, των οποίων τα κέρδη, σε περίοδο ανάπτυξης αυξήθηκαν πολύ πάνω από την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας στην χώρα, ενώ οι αντίστοιχοι μισθοί έμειναν πολύ πίσω, προς χαρά του χρηματοπιστωτικού τομέα της γερμανικής οικονομίας (κατά σημαντικό λόγο, όπως και προς χαρά της εξαγωγικής της βιομηχανίας), με αποτέλεσμα – μετά την αναπάντεχη κατάρρευση της αμερικανικής φούσκας των ενυπόθηκων δανείων τον Ιούλιο του 2008 και της Lehman Bros τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους – να εκραγούν μια σειρά από φούσκες, οι οποίες έσκασαν στην Ισπανία (στον τομέα των κατοικιών) και με κυριότερη την φούσκα του δανεισμού των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, την οποία καλλιέργησαν οι γερμανικές ελίτ, σε συνεργασία με τις εντόπιες, μέσα από την λογική του βλακώδους ιδεολογήματος της «αειφόρας ανάπτυξης» (αυτό είναι βλακώδες εγγενώς, όπως κάθε ιδεολόγημα, επειδή η τεράστια ανισοκατανομή των εισοδημάτων και κυρίως η απορρύθμιση των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών και η ορμητική έλευση της παγκοσμιοποίησης το καθιστούσαν μια εικονική πραγματικότητα, αφαιρώντας του τα πραγματικά στοιχεία, που θα μπορούσαν να το κάνουν ένα πρακτικό και πραγματοποιήσιμο εργαλείο καθημερινής οικονομικής ανάπτυξης), για να καταδείξουν στην συνέχεια και την γύμνια του οικοδομήματος της ευρωζώνης, αυτού του καμαριού των Ευρωπαίων, το οποίο και αυτό αποδεικνύεται ότι υπήρξε μια φούσκα, ή καλύτερα, ένα παλάτι κτισμένο πάνω στην άμμο.
Ο αξιότιμος κ. Γεωργάνας, σε άλλο σημείωμά του, έγραψε για την τωρινή αγανάκτηση των Γερμανών την οποία έζησε σε ένα ταξίδι του, νομίζω, στην Νυρεμβέργη, λέγοντας ότι κάνουν υπομονή, διότι φοβούνται την αναρχία, την οποία είδαν στις τηλεοράσεις τους, κατά την διάρκεια των όσων ακολούθησαν, μετά τον πρόσφατο σεισμό στην Χιλή. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τα γραφέντα από τον κ. Γεωργάνα. Πράγματι, αυτή είναι μια λογική εξήγηση, για την συμπεριφορά της πλειοψηφίας του Γερμανικού λαού, αλλά δεν αρκεί και πρέπει να συμπληρωθεί από την παλαιά νοοτροπία υπακοής και το σύνδρομο της στερεοτυπικής συμπεριφοράς που διακατέχει τους Γερμανούς (παρά τις εμφανείς και τεράστιες βελτιώσεις, που έχει επιφέρει στην συμπεριφορά τους το αδιατάρακτο δημοκρατικό καθεστώς και η ευημερία, που τους προσφέρθηκε, μεταπολεμικά, από το σχέδιο Μάρσαλλ και την αμερικανική κατοχή και επιρροή) οι οποίοι δεν κατέχουν την προσαρμοστικότητα των Αγγλοσαξώνων.
Η περίπτωση της Ελλάδας υπήρξε χαρακτηριστική της νοοτροπίας των Γερμανών – και εδώ ομιλώ κυρίως για την γερμανική ελίτ. Φυσικά, οι «δικοί» μας έχουν την πρώτη ευθύνη για τα παθήματα της χώρας μας και για όσα έγιναν παλαιότερα και για όσα έγιναν κατά το τελευταίο μοιραίο και δραματικό επτάμηνο. Αυτό, όμως, δεν απαλλάσσει καθόλου την γερμανική ελίτ από τις τεράστιες ευθύνες της, η οποία αρνήθηκε να δει το απλούστατο γεγονός ότι η «ελληνική κρίση» δεν ήταν κάτι το μεμονωμένο, αλλά ότι αφορούσε όλη την ευρωζώνη (αλλά και ειδικότερα τις γερμανικές τράπεζες, οι οποίες είχαν επενδύσει στα ελληνικά ομόλογα) και ότι αν αφηνόταν η Ελλάδα στην τύχη της, ή αν τραβούσε σε μάκρος η γερμανική αμφισβήτηση, γύρω από την αναγκαιότητα, ή την χρησιμότητα διαδικασία ενός ελληνικού bailout, τότε και το ίδιο το bailout θα γινόταν πραγματικότητα, καθιστάμενο περισσότερο ακριβό, αλλά παράλληλα θα οδηγούσε τα hedge funds στην επίθεση στο ευρώ και στους άλλους αδύναμους κρίκους της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της ίδιας της Γερμανίας, η οποία δεν είναι σε καθόλου καλή θέση, όπως έχω επενειλημμένα γράψει και η οποία (από απόψεως των ζουρλομανδυακών κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ) δεν πληροί τις σχετικές προϋποθέσεις, όντας «ο μονόφθαλμος που οδηγεί τους τυφλούς» της ευρωζώνης, όπως πολύ εύστοχα έχει πει ένας Βρετανός οικονομικός αναλυτής, τον οποίον είδα πριν ένα περίπου μήνα σε μια καλή εκπομπή του Παύλου Τσίμα (δημοσιογράφος με εμμονές και αυτός και προφανώς με αφεντικά, αλλά – όταν θέλει και του το επιτρέπουν – μπορεί να κάνει και καλές εκπομπές και σε αυτό διαφέρει από τον Γιάννη Πρετεντέρη, του οποίου οι εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων πάσχουν στους τομείς αυτούς).
Για να «ισοφαρίσει», λοιπόν τα σφάλματα της πεισματώδους βλακείας της η κ. Μέρκελ και πανικόβλητη ενώπιον του κινδύνου να βρεθεί μπροστά σε ένα πορτογαλικό και ισπανικό bailout, του οποίου το κόστος θα φθάσει γύρω στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ – τόσα απαιτούν οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές να μπουν στο τραπέζι για να ηρεμήσουν – έβαλε την Ελλάδα στο χειρουργείο, της επέβαλε αυτήν την ιδιότυπη μοντέρνα Κατοχή, για να παραδειγματίσει (λέει) τους άλλους «απείθαρχους» της ευρωζώνης, όπως είχε κάνει νωρίτερα και με την Ιρλανδία.
Στην πραγματικότητα, αυτό που θέλησε να κάνει είναι το να εξευμενήσει τις «αγορές», οι οποίες, όμως, όσο ακολουθείται αυτή η αντιαναπτυξιακή πολιτική, δεν εξευμενίζονται, διότι αυτή η πολιτική καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή των διογκούμενων, λόγω της διαρκούσας ύφεσης, κρατικών (αλλά και ιδιωτικών) χρεών στην ευρωζώνη – ήδη η ίδια η Γερμανία έχει φθάσει το δημόσιο χρέος της σε επίπεδα άνω του 75% του ΑΕΠ και η κατάσταση βαίνει επί τα χείρω, όσο παιρνάει ο καιρός και δεν ακολουθείται μια αναπτυξιακή πολιτική και όσο οι διεθνείς ελίτ δεν συμβιβάζονται με το απλό και πραγματικό γεγονός ότι η επαναφορά της ανάπτυξης συμβαδίζει αναγκαστικά με υψηλά δημόσια χρέη και με μια διαδικασία μερικής πληθωριστικής «ευθανασίας» των εισοδηματιών, κατά τα πρότυπα των λεχθέντων από τον Κέϋνς το 1923.
Αυτήν την πραγματικότητα την έχει αντιληφθεί η αμερικανική ελίτ, προσαρμόζοντας την πολιτική της στα νέα δεδομένα και στηριζόμενη στην αρραγή πολιτική και κρατική ενότητα της χώρας, που την προστατεύει από τέτοιου τύπου επιθέσεις των γραφειοκρατικών «αγορών», διότι, αν αυτές τολμήσουν κάτι τέτοιο, οι ηγέτες τους (Πώλσον, Σόρος κλπ) θα αντιμετωπίσουν έκτακτα δικαστήρια και κάποιες όχι καλές θέσεις στις φυλακές του Γκουαντανάμο και φυσικά δεν θα μπορέσουν να κρυφτούν, σαν τον Οσάμα μπιν Λάντεν στα όρη του Ουαζιριστάν, όπως μας δείχνουν οι δικαστικές περιπέτειες της Goldman Sachs και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες του Ομπάμα.
Η γερμανική πολιτική ελίτ δεν έχει αντιληφθεί αυτήν την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, αρνείται με τρόμο να την αποδεχθεί, διότι ακόμα δεν έχει αποδεχθεί πλήρως την πραγματικότητα του ευρώ, από το οποίο θα ήθελε να ξεφύγει, χωρίς να το μπορεί.
Για την ακρίβεια, θέλει το ευρώ και την ευρωζώνη, όσον αφορά τις ωφέλειές τους για την Γερμανία. Δεν θέλει τις ευθύνες που απορρέουν από αυτές, διότι η Γερμανία – κακά τα ψέμματα – δεν μπορεί να αντεπεξέλθει μόνη της σε αυτές τις ευθύνες, αλλά δεν είναι και έτοιμη να αφομοιωθεί πολιτικά και κρατικά μέσα σε ένα ενιαίο πολιτικό και κρατικό ομοσπονδιακό σχήμα, στο οποίο να αντιπροσωπεύει, περίπου, τα 80/400 αυτού του σχήματος.
Αυτή είναι και η ουσία του δράματος, που ζούμε και θα ζήσουμε, από εδώ και πέρα, η Ευρώπη ως σύνολο και εμείς με το ιδιότυπο κατοχικό καθεστώς, που μας επιβλήθηκε και επισήμως την αποφράδα ημέρα Σάββατο 1/5/2010, για να μας ανακοινωθεί την επομένη ημέρα και από το οποίο πρέπει το συντομότερο να ξεφύγουμε, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες (σοσιαλιστικές, φιλελεύθερες, κομμουνιστικές, συντηρητικές κλπ)...
Για την επερχόμενη μοντέρνα Κατοχή είχα γράψει από τον περασμένο Μάρτιο. Δες το : «15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html
Για απελευθέρωση της χώρας (τότε από τον «μπολσεβικισμό» και τον «πλουτοκρατικό καπιταλισμό» και τους «σλαβογενείς» Έλληνες, τους οποίους δεν εκπροσωπούσε ο λαός που κατοικούσε στην κατακτημένη Ελλάδα, αλλά οι κατακτητές Γερμανοί, ως κατευθείαν απόγονοι των Αρίων, από τους οποίους κατάγονταν οι αρχαίοι Έλληνες) μιλούσαν οι ναζιστές κατακτητές και τα εδώ ανδρείκελά τους, μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα την 27/4/1941 και τον σχηματισμό της κατοχικής κυβέρνησης του Γεωργίου Τσολάκογλου.
Το είδος της «απελευθέρωσης» της χώρας από τον θλιβερό εσμό όλων αυτών το γνώρισαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας, οι οποίοι το έζησαν στο πετσί τους.
Μέσα από την τωρινή πραγματικότητα του ζόφου, που ενέσκηψε στην χώρα μας, φαίνεται ότι θα αναπτυχθεί ένας νέος πατριωτισμός, ο οποίος θα αγκαλιάσει όλους τους Έλληνες, πέρα από ιδεολογίες και θα συντομεύσει, κατά πολύ, το χρονικό διάστημα αυτής της μοντέρνας μεταναζιστικής κατοχής, που επεβλήθη στον ελληνικό λαό (προφανέστατα και λόγω των σφαλμάτων του ιδίου), δια του εκτροχιασμού της εντολής που έδωσε στους νυν κυβερνήτες του, οι οποίοι υφάρπασαν την ψήφο του, για να οδηγηθούν στο να δώσουν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στην κ. Μέρκελ και τους Γερμανούς συμφεροντολόγους εθνικιστές της.
Όσον αφορά τους ίδιους τους Γερμανούς εθνικιστές, πρέπει να ειπωθεί ότι έχουν πάρει τον δρόμο τον στραβό, όπως και οι προπάτορές τους, κατά το πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα. Υπάρχει, όμως, πάντοτε η δυνατότητα να αλλάξουν δρόμο και να επανέλθουν στην οικοδόμηση του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού, χωρίς την επιβολή των καταστροφικών γερμανικών προδιαγραφών.
Δεν είναι μόνον το ότι οι ίδιες οι αναγκαιότητες της διεθνούς και της ευρωπαϊκής ζωής θα τους υποχρεώσουν να πράξουν τα πρέποντα και να ξεχάσουν το κακό παρελθόν τους, που κομψά προσπαθούν, τώρα, να επαναφέρουν.
Δυστυχώς, γι’ αυτούς και ευτυχώς για τους υπόλοιπους, η Γερμανία παραμένει μια κατακτημένη χώρα, η οποία δίνει λογαριασμό στον Αγγλοσαξωνικό κόσμο και κυρίως στην υπερατλαντική δύναμη, η οποία (και αυτό πρέπει να ειπωθεί) επιτάχυνε την γερμανική απόφαση για το ελληνικό bailout, επιβάλοντας την σχετική απόφαση στην Μέρκελ, δια του γνωστού τηλεφωνήματος του Ομπάμα στην ψοφοδεή καγγελάριο της Γερμανίας, αφού προηγουμένως οι Βρετανοί είχαν διακωμωδήσει την γερμανική αναβλητικότητα.
Αυτό που απαιτείται είναι υπομονή και περισυλλογή. Τα υπόλοιπα θα έλθουν, κατά την εξέλιξη των πραγμάτων, τα οποία θα δείξουν το ανεπίκαιρο και το ανεφάρμοστο των στόχων των κατακτητών και των ανδρεικέλων τους, οι οποίοι στόχοι στην πορεία θα υποχρεωθούν να αλλάξουν, γεγονός που θα σηματοδοτήσει το τέλος αυτού του πρωτοφανούς, σε έκταση, «πειράματος», που γίνεται στην πλάτη των κατοίκων αυτής της χώρας και θα στείλει στα αζήτητα και τους πειραματιστές και τα εντόπια ανδρείκελά τους… "
(Σχόλιά μου http://e-rooster.gr/03/2010/2330#comment-131589 και http://e-rooster.gr/03/2010/2330#comment-131609 , της 5/5/2010 στο άρθρο τουστο άρθρο του κ. Γιώργου Καισάριου : "Τι θα μας κάνουν οι "Κακοί" του ΔΝΤ" http://e-rooster.gr/03/2010/2330 ).
Σχόλια