Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η μη επωφελής συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και η καταστροφική είσοδός της στην Ευρωζώνη. (Δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα).
"Δεν χρειάζεται τόσος φανατισμός. Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή θολώνει τον νου και δεν βοηθάει στην αντικειμενική κρίση.
Προφανώς και καλά έκανε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής και μας έβαλε στην ΕΟΚ, με μια κακή Συμφωνία Ένταξης, η οποία δεν προστάτευε την ελληνική παραγωγή, της οποίας η ανταγωνιστικότητα ήταν πολύ πίσω από εκείνην των άλλων 9 χωρών της ΕΟΚ (εξαιρουμένης της Ιρλανδίας). Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός δικαιολόγησε, ορθά, την όπως - όπως ένταξη και την ατελή διαπραγμάτευση, ως προϊόν ανάγκης, αφού η χώρα δεν είχε κανένα διαπραγματευτικό ατού και η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα εκείνης της εποχής, υπό τον αείμνηστο Κοντογιώργη, ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί την κάθε παραξενιά των οποιωνδήποτε ομάδων πίεσης, που δρούσαν τότε στην Κοινότητα και στις χώρες που την απάρτιζαν, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ένταξης, ο οποίος δεν ήταν δεδομένος, αφού ουκ ολίγοι αντιδρούσαν στην ελληνική ένταξη, με πρώτους και αυτήν την φορά, τους Γερμανούς και συγκεκριμένα την τότε κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών του Χέλμουτ Σμιτ. Χαρακτηριστική ήταν η έκφραση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι "έρριξε τους Έλληνες στα βαθιά για να μάθουν να κολυμπούν".
Η Συμφωνία Ένταξης στην ΕΟΚ ήταν, λοιπόν, κακή, ως προϊόν ανάγκης. Και για να είμαστε αντικειμενικοί, αυτήν την συμφωνία επαναδιαπραγματεύτηκε, ορθότατα, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και την βελτίωσε κατά πολύ, όντας πια η χώρα, εντός της ΕΟΚ και από θέση σχετικής ισχύος, αφού, ως άριστος τακτικός διαπραγματευτής που ήταν, είχε στα χέρια του όπλα, τα οποία δεν δίσταζε να τα χρησιμοποιήσει, κάτι που οι άλλοι το γνώριζαν και φυσικά το φοβούνταν (και η υπόθεση Γιαρουζέλσκυ εντασσόταν σε τέτοιους τακτικούς σχεδιασμούς του αείμνηστου πρώην πρωθυπουργού και όχι σε οποιαδήποτε αγάπη του στην ξενοκίνητη πολωνική κομμουνιστική δικτατορία). Και όπως έχω ξαναγράψει, υπό την απειλή της χρήσης του veto, υποχρέωσε τους εταίρους το 1986 να δώσουν στον, μέχρι τότε, αμελητέο Κοινοτικό Προϋπολογισμό ένα αξιόλογο μέγεθος, μέσα από την θέσπιση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, που μετεξελίχθηκαν, μέσω της σταθερής πίεσης του αείμνηστου Ανδρέα και των τότε νεοεισελθόντων Ισπανών, σε οργανωμένες και σχεδιασμένες παρεμβάσεις στήριξης του ευρωπαϊκού Νότου και των περιφερειών της Κοινότητας, που ευρίσκοταν κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο.
(Βέβαια, η κριτική που ασκείται στον ίδιο, για την διασπάθιση των κοινοτικών κονδυλίων, που έφερε στην χώρα, δεν είναι καθόλου αβάσιμη. Είναι ορθή και αληθής, αφού, άλλωστε, ο Ανδρέας ήταν υπερβολικός σε όλα του - όλα όσα δηλαδή είχαν να κάνουν μόνον με την δική του βούληση και δεν εμπλέκονταν με θέματα διαπραγμάτευσης).
Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί η "αντίθεσή" του στην ΕΟΚ. Από οικονομοτεχνικής απόψεως ήταν ορθή, όταν έβλεπε κάποιος μόνον την πορεία των διαπραγματεύσεων, για την ένταξη και μόνον την τελική κατάληξη και το περιεχόμενο της συμφωνίας ένταξης.
Πολιτικά, φαινόταν ότι δεν ήταν ορθή, αλλά βοήθησε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όσο μπορούσε να τον βοηθήσει στο πεδίο των διαπραγματεύσεων. Και όπως πολύ σωστά, έχει πει ο αείμνηστος Κοντογιώργης, ο Ανδρέας δεν ήταν κατά της ΕΟΚ, απλώς ήθελε να κάνει εκείνος την διαπραγμάτευση για την ένταξη. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε (πολλοί δεν το ξέρουν καν) ότι ο Ανδρέας προδικτατορικά ήταν από τους ένθερμους κήρυκες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Αυτό που συμβαίνει τώρα, αγαπητέ Στρατή, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού η ευρωζώνη είναι κάτι το ριζικά διαφορετικό από την Ε.Ε., διότι μπορεί τότε η χώρα να έριχνε τα δασμολογικά της τείχη, απέναντι στα προϊόντα των χωρών της ΕΟΚ και αυτό να λειτουργούσε εις βάρος της, αλλά είχε ως όπλα άμυνας το νόμισμά της και την Κεντρική της Τράπεζα, όπως επίσης και τον έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, στα συναλλαγματικά της αποθέματα, όπως και κουτσά-στραβά στην κίνηση των κεφαλαίων.
Με την, όπως - όπως, ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η χώρα τα έχασε όλα αυτά και πλέον είναι εντελώς γυμνή και χωρίς την διαφημιζόμενη, από τον Κώστα Σημίτη και την απεχθή και ψευδολόγα παρέα του, προστασία από τους "διεθνείς κερδοσκόπους". Η χώρα δεν έπρεπε να ενταχθεί στην ευρωζώνη, διότι δεν είχε τα προσόντα για να ενταχθεί και δεν μπορούσε, μέσα από την ευρωζώνη να επαναδιαπραγματευθεί την θεσμική αναμόρφωσή της.
Και εκεί την πάτησε, συλλήβδην, όλη η ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία είδε το τυρί (τα φθηνά επιτόκια δανεισμού και την άτυπη προστασία από την Ε.Κ.Τ., η οποία προστασία, τελικά, δεν υπάρχει), αλλά δεν είδε την φάκα (πιστεύοντας στα βλακώδη ιδεολογήματα της εποχής της διακυβέρνησης της χώρας από την παρέα του κ. καθηγητή, περί "αειφόρου ανάπτυξης"), στην οποία φάκα έχει πιαστεί, τώρα, η χώρα και από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγει, αφού δεν υπάρχουν ουσιώδη αντισταθμίσματα, για την συνεχή απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής, ως προϊόν της διαφοράς παραγωγικότητας ανάμεσα σε αυτήν και τις χώρες του βορρά, με πρώτην από όλους την Γερμανία.
Τώρα, πάνω στην ένταση της ύφεσης, που εν πολλοίς οφείλεται στον θεσμικό χαρακτήρα της ευρωζώνης, η οποία πρέπει πολιτικά να ομοσπονδιοποιηθεί και να αποκτήσει κεντρική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να βγει η χώρα από την ευρωζώνη, λόγω των τεράστιων προβλημάτων, που εγείρονται και που δεν είναι λίγα, αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, να διαχειριστεί ένα τέτοιο εγχείρημα (ελπίζω η ανάγκη να μην καταστήσει αναγκαία την έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν αποκλείεται).
Όταν, όμως, καταλαγιάσουν τα πράγματα, αυτό το θέμα πρέπει να τεθεί. Πολύ περισσότερο, αν η ευρωζώνη δεν ανασυγκροτηθεί θεσμικά και αν επιμείνει στην λογική της απλής νομισματικής ένωσης, που ελέγχεται από δυο - τρεις ισχυρούς και τους ευρωτραπεζίτες, ερήμην των άλλων χωρών και ερήμην των λαών''.
(Σημερινό - 6/4/2010 - σχόλιό μου http://e-rooster.gr/03/2010/2316#comment-130262 στο e-rooster.gr στο θέμα που άνοιξε ο κ. Στέφανος Αθανασιάδης, με τίτλο : "Πριν από την χρεωκοπία : Τα παράδοξα, το ΔΝΤ και η λύση της υποτίμησης" http://e-rooster.gr/03/2010/2316 ).
Προφανώς και καλά έκανε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής και μας έβαλε στην ΕΟΚ, με μια κακή Συμφωνία Ένταξης, η οποία δεν προστάτευε την ελληνική παραγωγή, της οποίας η ανταγωνιστικότητα ήταν πολύ πίσω από εκείνην των άλλων 9 χωρών της ΕΟΚ (εξαιρουμένης της Ιρλανδίας). Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός δικαιολόγησε, ορθά, την όπως - όπως ένταξη και την ατελή διαπραγμάτευση, ως προϊόν ανάγκης, αφού η χώρα δεν είχε κανένα διαπραγματευτικό ατού και η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα εκείνης της εποχής, υπό τον αείμνηστο Κοντογιώργη, ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί την κάθε παραξενιά των οποιωνδήποτε ομάδων πίεσης, που δρούσαν τότε στην Κοινότητα και στις χώρες που την απάρτιζαν, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ένταξης, ο οποίος δεν ήταν δεδομένος, αφού ουκ ολίγοι αντιδρούσαν στην ελληνική ένταξη, με πρώτους και αυτήν την φορά, τους Γερμανούς και συγκεκριμένα την τότε κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών του Χέλμουτ Σμιτ. Χαρακτηριστική ήταν η έκφραση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι "έρριξε τους Έλληνες στα βαθιά για να μάθουν να κολυμπούν".
Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.
Η Συμφωνία Ένταξης στην ΕΟΚ ήταν, λοιπόν, κακή, ως προϊόν ανάγκης. Και για να είμαστε αντικειμενικοί, αυτήν την συμφωνία επαναδιαπραγματεύτηκε, ορθότατα, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και την βελτίωσε κατά πολύ, όντας πια η χώρα, εντός της ΕΟΚ και από θέση σχετικής ισχύος, αφού, ως άριστος τακτικός διαπραγματευτής που ήταν, είχε στα χέρια του όπλα, τα οποία δεν δίσταζε να τα χρησιμοποιήσει, κάτι που οι άλλοι το γνώριζαν και φυσικά το φοβούνταν (και η υπόθεση Γιαρουζέλσκυ εντασσόταν σε τέτοιους τακτικούς σχεδιασμούς του αείμνηστου πρώην πρωθυπουργού και όχι σε οποιαδήποτε αγάπη του στην ξενοκίνητη πολωνική κομμουνιστική δικτατορία). Και όπως έχω ξαναγράψει, υπό την απειλή της χρήσης του veto, υποχρέωσε τους εταίρους το 1986 να δώσουν στον, μέχρι τότε, αμελητέο Κοινοτικό Προϋπολογισμό ένα αξιόλογο μέγεθος, μέσα από την θέσπιση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, που μετεξελίχθηκαν, μέσω της σταθερής πίεσης του αείμνηστου Ανδρέα και των τότε νεοεισελθόντων Ισπανών, σε οργανωμένες και σχεδιασμένες παρεμβάσεις στήριξης του ευρωπαϊκού Νότου και των περιφερειών της Κοινότητας, που ευρίσκοταν κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο.
(Βέβαια, η κριτική που ασκείται στον ίδιο, για την διασπάθιση των κοινοτικών κονδυλίων, που έφερε στην χώρα, δεν είναι καθόλου αβάσιμη. Είναι ορθή και αληθής, αφού, άλλωστε, ο Ανδρέας ήταν υπερβολικός σε όλα του - όλα όσα δηλαδή είχαν να κάνουν μόνον με την δική του βούληση και δεν εμπλέκονταν με θέματα διαπραγμάτευσης).
Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί η "αντίθεσή" του στην ΕΟΚ. Από οικονομοτεχνικής απόψεως ήταν ορθή, όταν έβλεπε κάποιος μόνον την πορεία των διαπραγματεύσεων, για την ένταξη και μόνον την τελική κατάληξη και το περιεχόμενο της συμφωνίας ένταξης.
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Πολιτικά, φαινόταν ότι δεν ήταν ορθή, αλλά βοήθησε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όσο μπορούσε να τον βοηθήσει στο πεδίο των διαπραγματεύσεων. Και όπως πολύ σωστά, έχει πει ο αείμνηστος Κοντογιώργης, ο Ανδρέας δεν ήταν κατά της ΕΟΚ, απλώς ήθελε να κάνει εκείνος την διαπραγμάτευση για την ένταξη. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε (πολλοί δεν το ξέρουν καν) ότι ο Ανδρέας προδικτατορικά ήταν από τους ένθερμους κήρυκες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Αυτό που συμβαίνει τώρα, αγαπητέ Στρατή, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού η ευρωζώνη είναι κάτι το ριζικά διαφορετικό από την Ε.Ε., διότι μπορεί τότε η χώρα να έριχνε τα δασμολογικά της τείχη, απέναντι στα προϊόντα των χωρών της ΕΟΚ και αυτό να λειτουργούσε εις βάρος της, αλλά είχε ως όπλα άμυνας το νόμισμά της και την Κεντρική της Τράπεζα, όπως επίσης και τον έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, στα συναλλαγματικά της αποθέματα, όπως και κουτσά-στραβά στην κίνηση των κεφαλαίων.
Με την, όπως - όπως, ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η χώρα τα έχασε όλα αυτά και πλέον είναι εντελώς γυμνή και χωρίς την διαφημιζόμενη, από τον Κώστα Σημίτη και την απεχθή και ψευδολόγα παρέα του, προστασία από τους "διεθνείς κερδοσκόπους". Η χώρα δεν έπρεπε να ενταχθεί στην ευρωζώνη, διότι δεν είχε τα προσόντα για να ενταχθεί και δεν μπορούσε, μέσα από την ευρωζώνη να επαναδιαπραγματευθεί την θεσμική αναμόρφωσή της.
Και εκεί την πάτησε, συλλήβδην, όλη η ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία είδε το τυρί (τα φθηνά επιτόκια δανεισμού και την άτυπη προστασία από την Ε.Κ.Τ., η οποία προστασία, τελικά, δεν υπάρχει), αλλά δεν είδε την φάκα (πιστεύοντας στα βλακώδη ιδεολογήματα της εποχής της διακυβέρνησης της χώρας από την παρέα του κ. καθηγητή, περί "αειφόρου ανάπτυξης"), στην οποία φάκα έχει πιαστεί, τώρα, η χώρα και από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγει, αφού δεν υπάρχουν ουσιώδη αντισταθμίσματα, για την συνεχή απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής, ως προϊόν της διαφοράς παραγωγικότητας ανάμεσα σε αυτήν και τις χώρες του βορρά, με πρώτην από όλους την Γερμανία.
Τώρα, πάνω στην ένταση της ύφεσης, που εν πολλοίς οφείλεται στον θεσμικό χαρακτήρα της ευρωζώνης, η οποία πρέπει πολιτικά να ομοσπονδιοποιηθεί και να αποκτήσει κεντρική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να βγει η χώρα από την ευρωζώνη, λόγω των τεράστιων προβλημάτων, που εγείρονται και που δεν είναι λίγα, αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, να διαχειριστεί ένα τέτοιο εγχείρημα (ελπίζω η ανάγκη να μην καταστήσει αναγκαία την έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν αποκλείεται).
Όταν, όμως, καταλαγιάσουν τα πράγματα, αυτό το θέμα πρέπει να τεθεί. Πολύ περισσότερο, αν η ευρωζώνη δεν ανασυγκροτηθεί θεσμικά και αν επιμείνει στην λογική της απλής νομισματικής ένωσης, που ελέγχεται από δυο - τρεις ισχυρούς και τους ευρωτραπεζίτες, ερήμην των άλλων χωρών και ερήμην των λαών''.
(Σημερινό - 6/4/2010 - σχόλιό μου http://e-rooster.gr/03/2010/2316#comment-130262 στο e-rooster.gr στο θέμα που άνοιξε ο κ. Στέφανος Αθανασιάδης, με τίτλο : "Πριν από την χρεωκοπία : Τα παράδοξα, το ΔΝΤ και η λύση της υποτίμησης" http://e-rooster.gr/03/2010/2316 ).
Σχόλια