Διαπράττει το εμπόλεμο Ισραήλ το έγκλημα της γενοκτονίας, στην Παλαιστίνη, ως στρατός Κατοχής; NAI. (Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα κρίνει, χωρίς, δυστυχώς, επί της ουσίας, κανένα αποτρεπτικό, ή ανατρεπτικό, πρακτικό αποτέλεσμα).

Το ερώτημα, που, ως κατηγορία, για εφαρμοζόμενη γενοκτονία, κατά του αραβικού παλαιστινιακού πληθυσμού, που απευθύνει το κράτος της Νότιας Αφρικής, κατά του εμπόλεμου κράτους του Ισραήλ, με τον στρατό του, που δρα, ως στρατός Κατοχής, στην εμπόλεμη Γάζα και ευρύτερα, στην Παλαιστίνη, δεν παρουσιάζει την ευκολία, στην απάντηση, όσον αφορά την συγκεκριμένη δικαστική προσφυγή, στο ονομαζόμενο, ως Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο αποτελεί τον δικαστικό βραχίονα του ΟΗΕ, που πολλοί νομίζουν. Έχει τις δυσκολίες του.

Και οι δυσκολίες του ερωτήματος και της κατηγορίας, κατά του κράτους του Ισραήλ, για την διάπραξη γενοκτονίας, εντοπίζονται, στο γεγονός ότι η συνολική ιστορική και παρούσα αφήγηση του συνόλου των ενεργειών του Ισραήλ, εις βάρος του αραβικού παλαιστινιακού πληθυσμού της περιοχής, ομοιάζει, ως εθνοκάθαρση και ειδικά, στην παρούσα φάση, μετά την στρατιωτική επιχείρηση της παλαιστινιακής εθνικοαπελευθερωτικής στρατιωτικής οργάνωσης της Χαμάς, στις 7 Οκτωβρίου 2023, η πολεμική δραστηριότητα των στρατιωτικών δυνάμεων του Ισραηλινού κράτους, εκδηλώνεται, ως μαζικό έγκλημα πολέμου, κατά αμάχων. 

Για να αποφύγουμε τις περισπούδαστες και περιττές λεπτομέρειες και αναλύσεις, που δυσκολεύουν μια, ήδη, δυσχερή κατάσταση και περιγραφή του τί είναι και του τί δεν είναι γενοκτονία, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και πάνω στο οποίο πρέπει να διαλογιστούμε, είναι το γεγονός ότι η Νότια Αφρική κατηγορεί το Ισραήλ, για παραβίαση της Σύμβασης, περί Γενοκτονίας του 1948, στην οποία Σύμβαση, ως γενοκτονία οριοθετούνται οι «ενέργειες, που διαπράττονται, με πρόθεση την καταστροφή, εν μέρει, ή ολικώς, μίας εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας».

Όσον αφορά την εθνοκάθαρση, αυτή ορίζεται ως προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών γεωγραφικών περιοχών, μέσω βίαιου εκτοπισμού πληθυσμών, που ανήκουν, σε άλλες εθνικές ομάδες και συμπεριλαμβάνει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της εθνικής ομάδας, εναντίον της οποίας στρέφεται, μέσω της καταστροφής των πολιτισμικών της στοιχείων (νεκροταφεία, τόποι λατρείας, μνημεία, τόποι ζωής κλπ). 

Το, απόλυτα, καθαρό, το γνήσιο μοντέλο γενοκτονίας, στην πράξη, στην πρόσφατη Ιστορία, προφανώς, είναι οι γενοκτονίες, στις οποίες προέβη, με οργανωμένο και βιομηχανοποιημένο τρόπο και μεθοδολογία, η ναζιστική Γερμανία του Adolf Hitler, στις δεκαετίες του 1930 και μαζικά, του 1940 και οι οποίες, με κυρίαρχο στοιχείο τον ρατσισμό, ως γενοκτόνο πρόθεση, σχεδιασμό και πράξη, αφορούσαν τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους Σλάβους (με ιδιαίτερη προτίμηση, στους Ρώσους) και με το διάταγμα, περί “ευθανασίας”, όσους έπασχαν, από βαριά και ανίατα νοσήματα, Γερμανούς, τα οποία υποτίθεται ότι τους αφαιρούσαν την υπόστασή τους, ως ανθρωπίνων όντων. 

Και μόνη η, ως άνω, παράθεση των εννοιών της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης, όπως και του καθαρού γερμανικού μοντέλου γενοκτονίας, όπου η γενοκτόνος πρόθεση της ναζιστικής ηγεσίας είχε την ρίζα της και ως κίνητρο τον ρατσισμό γεννούν προβλήματα πραγματολογικής ερμηνείας, όσον αφορά την παλαιστινιακή περίπτωση και όχι, μόνον, αυτήν, διότι, κάλλιστα, στην πράξη, οι, παρατιθεμενες έννοιες συμπλέκονται και συγχέονται, με αποτέλεσμα, στα μυαλά πολλών ανθρώπων και όχι, κατ’ ανάγκην, κακόπιστων, δεν υπάρχει ένα σαφές κριτήριο, που να φαίνεται ότι διαφοροποιεί την μία έννοια, από την άλλη, όταν αναφερόμαστε, στην Παλαιστίνη, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που πληθυσμιακά, το 1947, είχε την σύνθεση, που περιγράφεται, στον, παραπάνω, πίνακα, που, επίσης, έχουμε ξαναδεί.

Αυτήν την πληθυσμιακή αναλογία ήλθε να διαταράξει, με την γενοκτόνα «Νάκμπα» (για την οποία, έχω κάνει λόγο, σε αυτό εδώ το μπλογκ· δείτε το δημοσίευμα, με τίτλο : Η Παλαιστίνη, από τον 1ο μ.Χ αιώνα, έως την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, την “al Naqba”, την “Μεγάλη Καταστροφή” της 15/5/1948 και την εξορία 700.000, έως 950.000 Παλαιστινίων Αράβων, η οποία, έκτοτε, συνεχίζεται και περιέχει, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του απλού παλαιστινιακού λαού, κατά της αδιάλειπτης ισραηλινής Κατοχής. Και φυσικά, αφορά την ισραηλινή κοινωνία, που κινδυνεύει, με αφανισμό, ανά πάσα στιγμή, εδώ και δεκαετίες. Μόνη λύση, κατά την γνώμη μου, είναι η επιστροφή, στα σύνορα του 1947) και να ανατρέψει, άρδην, η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και της σύγχρονης ισραηλινής κοινωνίας, ως προϊόν επιτελικού στρατηγικού σχεδιασμού των ηγεσιών του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος και φυσικά, πολύ περισσότερο, διαχρονικά, οργανωμένα και συστηματικοποιημένα, από τις ηγεσίες του Ισραηλινού κράτους, με κίνητρο την γενοκτονική ρατσιστική ιδεολογία του Ισραηλινού κράτους και κυρίως, την ρατσιστική νομοθεσία και την έμπρακτη υλοποίησή της, επί δεκαετίες, από την εποχή του Νταβίντ μπεν Γκουριόν, έως σήμερα. 

Αλλά η «Νάκμπα», δεν είναι, απλώς, ο ξεριζωμός των περισσότερων, από 700.000, Αράβων Παλαιστινίων, από την γη τους, ούτε, μόνον ο κατακλυσμός  των παλαιστινιακών εδαφών, από Ισραηλινούς εποίκους της εβραϊκής διασποράς. 

Η παλαιστινιακή ανιθαγένεια, η διάσπαση και η μερική εξάλειψη της παλαιστινιακής κοινωνίας ήσαν, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να είναι, το κύριο συστατικό της «Νάκμπα», η οποία δεν είναι ένα τετελεσμένο γεγονός του παρελθόντος, αλλά συνεχίζεται να υπάρχει και να εφαρμόζεται, από την πολύπλοκη, εκτεταμένη και λεπτομερειακή νομοθεσία του Ισραηλινού κράτους, που συγκροτήθηκε, με κέντρο βάρους και σκληρό της πυρήνα την αραβική παλαιστινιακή ανυπαρξία, εκδηλούμενη, ως ανιθαγένεια, αφού, η νομοθεσία, για την ισραηλινή ιθαγένεια, που ψηφίστηκε, στις 14/7/1952, με όλες τις τροποποιήσεις και συμπληρώσεις, από μια τεράστια σειρά εφαρμοστικών νόμων, σε όλη την έκταση της ατομικής, της κοινωνικής ζωής, σύμφωνα με το εφαρμοζόμενο, ως δικαιικό καθεστώς, στο Ισραήλ, αποεθνικοποίησε τους Άραβες Παλαιστίνιους, χαρακτηρίζοντας την πρότερη παλαιστινιακή οντότητα, ως “στερούμενη ουσίας, μη ικανοποιητική και ακατάλληλη, για την κατάσταση, μετά την ίδρυση του Ισραήλ”.  

Επίσης, η «Νάκμπα» ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να παραμένει, ως η κύρια αιτία για την παλαιστινιακή διασπορά και με την δημιουργία του Ισραήλ, οι Άραβες Παλαιστίνιοι κατέστησαν προσφυγικό έθνος, κάτι, σαν τον γνωστό, από τις παλαιές ιστορίες και αφηγήσεις, “περιπλανώμενο Ιουδαίο”, αφου η μεγάλη πλειοψηφία των 13.700.000, περίπου, Αράβων Παλαιστινίων ζουν, στην διασπορά.

Και φυσικά, αυτή η γενοκτόνα πολιτική του Ισραηλινού κράτους πρόκειται να εξακολουθήσει να υπάρχει και να εφαρμόζεται, εις το μέλλον, διότι, προφανώς, το Ισραήλ, ως κράτος, δηλαδή, ως οι ομάδες των ηγεσιών του, δεν πρόκειται να σταματήσει, στα παρόντα δεδομένα, εάν δεν ανασχεθεί.

Πολλοί ανεξάρτητοι παρατηρητές έχουν οδηγηθεί, στο να χαρακτηρίσουν, ως ιστορικό σφάλμα, την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και κυρίως, την δημιουργία της σύγχρονης ισραηλινής κοινωνίας αποτελουμένης, κατά την μεγίστη πλειοψηφία της, από τον εποικισμό ξένων, προς την περιοχή της Παλαιστίνης, Εβραίων, τους οποίους μετέφερε, εκεί, το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα και από το 1948 και κατόπιν το ισραηλινό κράτος, στην δημιουργία του οποίου και κυρίως, στην νίκη του, στον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, συνέβαλε, τα μάλα, ο, ανωτέρω, εικονιζόμενος, στην νεότητά του, το 1900, μπολσεβίκος επαναστάτης Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλλι, ως ώριμος ηγέτης της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, με το ψευδώνυμο Στάλιν.

Έτσι φαίνεται να είναι τα πράγματα, αλλά κρατώ την επιφύλαξη του ότι είναι πολύ νωρίς, για να το κρίνουμε αυτό. 

Η ουσία του προβλήματος πρέπει να στραφεί, εκεί που το προσδιορίζω και ως προς το οποίο η προσφυγή του Νοτιοαφρικανικού κράτους, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, κατά του Ισραηλινού κράτους, για την διάπραξη του εγκλήματος της γενοκτονίας, εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, εναι βάσιμη. 

Δηλαδή, στο γεγονός ότι το Ισραηλινό κράτος και δυστυχώς, η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας έχουν συγκροτηθεί, πάνω σε μία έμπρακτη ρατσιστική θεοκρατική ιδεολογία και νομοθεσία - μην ξεχνάμε ότι το Ισραήλ, σκοπίμως, δεν έχει θεσπίσει γραπτό Σύνταγμα, για να μην υποχρεωθεί να κατοχυρώσει τα δικαιώματα των μη Εβραίων πολιτών του, οι οποίοι αντιμετωπίζονται, από την κοινή ισραηλινή νομοθεσία, ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. 

Αυτός είναι ο λόγος - δηλαδή ο ρατσισμός -, που προσδιορίζει το παλαιστινιακό φαινόμενο, από το 1947 και μετά και ως τις ημέρες μας, ως εφαρμοσμένη γενοκτονική πολιτική, από το Ισραηλινό κράτος και τις διαχρονικές ηγεσίες του.

Όλα τα αλλά, βέβαια, έχουν και διατηρούν την αυτοτελή τους αξία, αλλά είναι δευτερεύοντα.