Η Παλαιστίνη, από τον 1ο μ.Χ αιώνα, έως την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, την “al Naqba”, την “Μεγάλη Καταστροφή” της 15/5/1948 και την εξορία 700.000, έως 950.000 Παλαιστινίων Αράβων, η οποία, έκτοτε, συνεχίζεται και περιέχει, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του απλού παλαιστινιακού λαού, κατά της αδιάλειπτης ισραηλινής Κατοχής. Και φυσικά, αφορά την ισραηλινή κοινωνία, που κινδυνεύει, με αφανισμό, ανά πάσα στιγμή, εδώ και δεκαετίες. Μόνη λύση, κατά την γνώμη μου, είναι η επιστροφή, στα σύνορα του 1947.

Οι εκτιμήσεις του πίνακα είναι του Ιταλοεβραίου δημογράφου και στατιστικολόγου εμπειρογνώμονα Sergio della Pergola, το 2001, στηριζόμενες, στο έργο του, επίσης, δημογράφου, στατιστικολόγου και Ιταλοεβραίου Roberto Bachi, το 1975.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία είναι, πλέον, πολλά - και συγκεκριμένα, 15 - που γράφω σε αυτό εδώ το μπλογκ, έχω αποφύγει, συνειδητά, να ασχοληθώ, με την σύγκρουση του κράτους του Ισραήλ με τους Άραβες Παλαιστινίους, διότι το θέμα αυτό είναι, τρομερά, δύσκολο και φαίνεται να είναι μη επιλύσιμο.

Όμως, η έναρξη των αιφνιδίων και σημαντικών, ως προς την προπαρασκευή και την εφαρμογή, στην πράξη, των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Χαμάς, με, τουλάχιστον, 5000 ρουκέτες και με την κατάληψη χωριών και στρατιωτικών εγκαταστάσεων στα κατεχόμενα και διαφιλονικούμενα εδάφη, στο Ισραήλ, μου δίνει την ευκαιρία να προσπαθήσω να ξεμπλέξω αυτό το, απίθανα, δαιδαλώδες ζήτημα, που αφορά τον πόλεμο Ισραήλ και Παλαιστινίων, στον οποίο πόλεμο ο κατακτητής είναι το Ισραήλ, ενώ ο απλός παλαιστινιακός λαός υφίσταται την ισραηλινή Κατοχή και όπως μπορεί, κάνει τον δικό του εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, κατά των δυνάμεων αυτής της Κατοχής.

Πολλοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα της αντιπαράθεσης των κατοίκων, στην Παλαιστίνη, ξεκίνησε, με τον εβραϊκό ξεριζωμό, από την εποχή του Ρωμαίου, μετέπειτα, αυτοκράτορα Τίτου (Titus Flavius Vespasianus), ο οποίος, το 70 μετά Χριστόν, ισοπέδωσε την εβραϊκή Ιερουσαλήμ, ύστερα από μια εξέγερση του πληθυσμού, ενάντια στην ρωμαϊκή κατοχή και εξόρισε τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης, όσους δηλαδή απέμειναν, μετά την σφαγή, που ακολούθησε την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, από τον ρωμαϊκό στρατό, που, λογικά, δεν πρέπει να ήσαν πολλοί. 

Όπως δείχνουν τα στοιχεία του, παραπάνω, πίνακα, αυτή ιστορική εκδοχή δεν ισχύει. 

Ο Τίτος είναι αλήθεια ότι όσους επέζησαν, από την σφαγή, στην Ιερουσαλήμ, εκείνη την εποχή, τους εξόρισε, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εβραϊκή διασπορά, στον, τότε, γνωστό κόσμο, μια διασπορά, όμως, η οποία υπήρχε και στα χρόνια του Ιησού και πριν από αυτά, αφού, πχ, ο μαθητής του Ιησού Πέτρος, αλλά και ο Σαούλ, ο αποκληθείς, ως απόστολος Παύλος, που θανατώθηκαν, στην Ρώμη, γύρω, στο 68 μΧ, δηλαδή, πριν την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, από τον Τίτο, βρήκαν εβραϊκές κοινότητες, στις, τότε, γνωστές πόλεις της αρχαιότητας, στις οποίες περιπλανήθηκαν, στις οποίες και δίδαξαν, κατά πρώτο λόγο, την χριστιανική πίστη, που κατέστη θρησκεία. 

Titus Flavius Vespasianus Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (79 - 81).

Πάντως, αυτή η εξορία των Εβραίων, που επέζησαν, από την ρωμαϊκή σφαγή του 70 μΧ, δεν αφορούσε την εκτεταμένη παλαιστινιακή ύπαιθρο, στην οποία ο εβραϊκός πληθυσμός ήταν η μεγάλη πλειοψηφία. Όπως είναι ορατό, στον, παραπάνω, αιωνολογικό/χρονολογικό πίνακα, ο εβραϊκός πληθυσμός, στην Παλαιστίνη, παρέμεινε να είναι πλειοψηφικός, έναντι των εκχριστιανισθέντων, εν τω μεταξύ, Εβραίων, μέχρι και τον πρώιμο 4ο αιώνα, μετά Χριστόν, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Εβραίων δεν πειράχτηκε, από την ρωμαϊκή κατοχή και για τον λογο αυτόν και παρέμεινε στον χώρο της Παλαιστίνης, επί μακρόν, ουσιαστικά, σχεδόν, επί τέσσερις αιώνες, ως πλειοψηφικός. 

Αυτός ο εβραϊκός πληθυσμός, όμως, έπαυσε να είναι πλειοψηφικός, εξαιτίας του εκτεταμένου εκχριστιανισμού της παλαιστινιακής περιοχής, στα χρόνια και τους αιώνες, που ακολούθησαν, τον πρώιμο 4ο αιώνα, μετά Χριστόν. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι αυτά, που η τρέχουσα εβραϊκή / ισραηλινή σιωνιστική εκδοχή της μυθιστορίας διδάσκει και έχει πείσει, η αλήθεια είναι, τον πολύ κόσμο, στην Δύση, ο οποίος πιστεύει ότι η εβραϊκή παρουσία, στον χώρο της Παλαιστίνης, εκμηδενίστηκε, από την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ, από τον ρωμαϊκό στρατό, το 70 μ.Χ. 

Όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τα ιστορικά δεδομένα διαψεύδουν την εβραϊκή σιωνιστική εκδοχή, η οποία είναι μυθιστορηματική, στηριζόμενη, μεν, στο πραγματικό γεγονός της ισοπέδωσης της Ιερουσαλήμ, από τον Τίτο και την εξορία όσων Εβραίων της πόλης επέζησαν, από την εκτεταμένη σφαγή, αλλά ο εβραϊκός πληθυσμός, δε, δεν εξαντλείτο, στην Ιερουσαλήμ, η οποία είχε ένα όχι σημαντικό μέρος του εβραϊκού πληθυσμού, στην, τότε, Παλαιστίνη, αφού, στην ύπαιθρο, ο εβραϊκός πληθυσμός παρέμεινε, ως πλειοψηφία και απλούστατα, στην πορεία του χρόνου, στην πλειοψηφία του, εκχριστιανίστηκε. Και φυσικά, εννοείται ότι, όπως καταγράφει και ο αρχικός πίνακας, εκείνους τους αιώνες, μέχρι τον 7ο μ.Χ αιώνα,  δεν υπήρξε ούτε ένας μουσουλμάνος, στην Παλαιστίνη, επειδή απλούστατα, δεν υπήρχε η μουσουλμανική πίστη και θρησκεία.

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, που επικρατούσε, στην Παλαιστίνη, αυτούς τους αιώνες, από την εμφάνιση του Ιησού και της χριστιανικής θρησκείας, ως εβραϊκής αίρεσης, που επεκτάθηκε, χάρη στον Παύλο και στους λεγόμενους εθνικούς λαούς. Ο πίνακας που παραθέτω είναι αποστομωτικός και χαρακτηριστικός της δημογραφικής κατάστασης της παλαιστινιακής περιοχής, όπου αυτοί, που κατοικούσαν, όλα αυτά τα χρόνια, είχαν ιουδαϊκή/εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι, στην πλειοψηφία τους, εκχριστιανίστηκαν και έτσι, έχασαν την επαφή τους, με την παλαιά ιδιότητα των εβραίων προγόνων τους, ως θρησκευτική πίστη, η οποία καθόριζε και την εθνική τους υπόσταση· έτσι όπως εννοούμε εμείς, σήμερα, την συγκεκριμένη φράση, δηλαδή αυτήν της εθνικής υπόστασης. 

Φυσικά, τα πράγματα δεν παρέμειναν έτσι, στους επόμενους αιώνες. Με την εμφάνιση του μουσουλμανισμού, αυτό που συνέβη είναι ότι οι Άραβες μουσουλμάνοι, έδωσαν ώθηση, στον σταδιακό εξισλαμισμό της πλειοψηφίας των κατοίκων της Παλαιστίνης, από τον 8ο μΧ αιώνα, μέχρι και τους, σχετικά, σύγχρονους καιρούς, που ανάγονται, στην δεκαετία του 1940 και του 1950, αλλά και έως τις ημέρες μας.

Εννοείται ότι, όλα τα προβλήματα, που παρουσιάστηκαν, στην Παλαιστίνη, με αρχή τον 19ο αιώνα, έχουν την απαρχή τους, στους ανταγωνισμούς των ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως, της βρετανικής αυτοκρατορίας, η οποία βρέθηκε, μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, στην δεκαετία του 1920, να έχει μια λεγόμενη Εντολή, από την, τότε, ονομασθείσα Κοινωνία των Εθνών, να διοικεί την Παλαιστίνη, στην οποία ήταν μια πραγματική κατοχική δύναμη.

Σε αυτό το σημείο, παρατηρούμε δυο μεγάλα εβραϊκά εποικιστικά κύματα. 

Το πρώτο εποικιστικό κύμα είναι αποτέλεσμα των πολέμων του Ναπολέοντα Α’ Βοναπάρτη της Γαλλίας, ο οποίος έφθασε, στην Παλαιστίνη και ενθάρρυνε τον εποικισμό της περιοχής, από τους απογόνους της εβραϊκής διασποράς, προκειμένου να αποκτήσει μια πληθυσμιακή βάση, στην Παλαιστίνη, για τον αποικιακό αγώνα της χώρας του. Αποτέλεσμα αυτής της εποικιστικής πολιτικής του Ναπολέοντα υπήρξε η μεγάλη αύξηση του εβραϊκού πληθυσμού, στην Παλαιστίνη, από τους 7.000 Εβραίους κατοίκους, το 1800, στους 43.000, το 1890.

Το δεύτερο και πολύ μεγαλύτερο εβραϊκό εποικιστικό κύμα υπήρξε και αυτό μια συνειδητή επιλογή της Βρετανίας, που επεδίωξε και καλλιέργησε τον συστηματικό εβραϊκό εποικισμό της Παλαιστίνης και τις, επίσης, συστηματικές αγορές γης, από τις Σιωνιστικές οργανώσεις, αλλά και την επιλογή ενός πολύ μεγάλου μέρους των ευρωπαϊκών εβραϊκών οικογενειών, που επέζησαν, από την εβραϊκή γενοκτονία, ήτοι το ναζιστικό Ολοκαύτωμα των δεκαετιών 1930 και 1940, να μην επιστρέψουν, στις πατρίδες τους, αλλά να μετοικίσουν, στην Παλαιστίνη με αποτέλεσμα, το 1947, δηλαδή έναν χρόνο, πριν ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ, ο εβραϊκός πληθυσμός, στην περιοχή αυτή, να φθάσει, στους 630.000 ανθρώπους, παραμένοντας, βέβαια, μια μειοψηφία, στο σύνολο των κατοίκων της περιοχής, αλλά να είναι, πλέον, μια σημαντική μειοψηφία, που βρισκόταν, στην δεύτερη θέση, έχοντας ξεπεράσει τον χριστιανικό πληθυσμό των 143.000 κατοίκων και, αμέσως, μετά την μουσουλμανική πλειοψηφία, που αριθμούσε τους 1.970.000 κατοίκους. 

Όταν, στις 14/5/1948 έληξε η αποκαλούμενη βρετανική εντολή για την διοίκηση και την κατοχή της Παλαιστίνης, που είχε επιβληθεί, με απόφαση της προπολεμικής Κοινωνίας των Εθνών και ανανεωθεί από το διάδοχο σχήμα του ΟΗΕ, οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες είχαν απορρίψει το ψήφισμα 181/1947 του ΟΗΕ (το οποίο είχε εγκριθεί και ψηφισθεί και από την “Ε.Σ.Σ.Δ.” του Ιωσήφ Στάλιν), για την δημιουργία ενός παλαιστινιακού αραβικού κράτους και αλλού ενός εβραϊκού κράτους, στην Παλαιστίνη. Παρά την παλαιστινιακή άρνηση του ψηφίσματος του ΟΗΕ, την ίδια ημέρα, ανακηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Αυτή η η μονομερής ενέργεια των Ισραηλινών, οδήγησε, στον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο, στον οποίον οι Αραβες ηττήθηκαν, με αποτέλεσμα να καταστραφούν εκατοντάδες παλαιστινιακές πόλεις και χωριά. Ο πόλεμος κράτησε έναν χρόνο και 700.000, έως 950.000 Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τις εστίες τους, ή απελάθηκαν, για να μετοικίσουν, ως πρόσφυγες, στην Ιορδανία, στον Λίβανο, στην Συρία, στην Δυτική Όχθη, που, τότε, βρισκόταν, στην Ιορδανία, στην Λωρίδα της Γάζας και σε περιοχές του νεοσύστατου Ισραήλ. Τα θύματα, από την πλευρά των Παλαιστινίων κυμαίνονται από 3.000 έως 13.000.

Στον πόλεμο αυτόν, το Ισραήλ κατέλαβε ένα μεγάλο κομμάτι από το προβλεπόμενο έδαφος του παλαιστινιακού κράτους, που δεν ιδρύθηκε και συγκεκριμένα 6.700 τετραγωνικά χιλιόμετρα και την Ιερουσαλήμ (που υποτίθεται ότι, σύμφωνα με την απόφαση του ΟΗΕ, θα γινόταν ανεξάρτητη διοικητική μονάδα με ειδική διεθνή κυβέρνηση υπό την αιγίδα του ΟΗΕ),  εδάφη, που, φυσικά, αρνήθηκε να τα επιστρέψει, στην μουσουλμανική Παλαιστίνη, όταν ο πόλεμος αυτός τελείωσε, σε εκείνη την χρονική περίοδο, όπως, επίσης, αρνήθηκε να αποδεχθεί την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, για την επιστροφή των προσφύγων, στις εστίες τους και για την αποζημίωση όσων δεν επιστρέψουν.

Έτσι, άρχισε, στις 15/5/1948, η “Νάκμπα”, η “Μεγάλη Καταστροφή” του μουσουλμανικού παλαιστινιακού λαού, η οποία υπήρξε και είναι, διότι, στην πραγματικότητα, ουδέποτε έληξε (και αυτό αποτελεί ένα τεράστιο όνειδος, για το σύνολο του αραβικού έθνους και των ελίτ των κρατών, στα οποία, αυτό, σκοπίμως, είναι διασπασμένο, ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης, αλλά και των διαφόρων πολλών τοπαρχιών των Αράβων φυλάρχων), μια απροσχημάτιστη εθνοκάθαρση, με, την καταστροφή, τουλάχιστον, 531 χωριών και πόλεων, στην χρονική περίοδο 1947 - 1949, την δολοφονία 15.000 Παλαιστίνιων και τον αναγκαστικό εκτοπισμό της μεγάλης πλειοψηφίας των μουσουλμάνων Παλαιστινίων.

Για την σύγχρονη Ιστορία, λοιπόν, του πολέμου, στην Παλαιστίνη, “ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Η “ΝΑΚΜΠΑ”.

Με αυτήν την συστηματική πολιτική της εθνοκάθαρσης το κράτος του Ισραήλ προχώρησε, στην κατηγορηματική άρνηση του δικαιώματος του κάθε Παλαιστίνιου να ζει στην κατεχόμενη γη του και  ο Παλαιστινιακός λαός, ως σύνολο, να μην έχει δικαίωμα στην εθνική και πολιτική ταυτότητα.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το Ισραήλ εγκατέστησε, στην κατακτημένη περιοχή, Εβραίους εποίκους της ιουδαϊκής διασποράς, αφού προσάρτησε τα κατακτημένα εδάφη. Και φυσικά, το ίδιο έπραξε και στους δυο επόμενους πολέμους, με τα αραβικά κράτη του 1967 και του 1973 και το ίδιο συνεχίζει να κάνει, συστηματικά, μέχρι σήμερα, στην περιοχή των παλαιστινιακών οικισμών, εντός του επεκταμένου Ισραήλ, φυτεύοντας, διαρκώς, εποίκους, από την εβραϊκή διασπορά, προκειμένου να αλλάξει τις πληθυσμιακές ισορροπίες, σε αυτά τα εδάφη. Κάπως έτσι, ο αριθμός των Παλαιστινίων προσφύγων, από την κατεχόμενη Παλαιστίνη, στα αραβικά κράτη, έχει φθάσει, το 2017, συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των απογόνων των πρώτων προσφύγων της χρονικής περιόδου 1948-1949 και των επόμενων, στα 7.699.544 ανθρώπους, ο αριθμός των οποίων, από το 2017, να έχει αυξηθεί, ενώ, τον Δεκέμβριο του 2021, η παγκόσμια παλαιστινιακή διασπορά ανέρχεται, γύρω, στα 14.000.000 ανθρώπους. 

Στα κατεχόμενα εδάφη, γύρω στα 2.000.000, βρίσκονται, στην Λωρίδα της Γάζας και στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, ενώ η  ισραηλινή κατοχή συνεχίζει να κατέχει και να ελέγχει το 85% της έκτασης της ιστορικής Παλαιστίνης, η οποία ανέρχεται, σε 27.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Μέχρι το τέλος του 2021, υπήρχαν 483 προσαρτημένες περιοχές και στρατιωτικές βάσεις κάτω από ισραηλινή κατοχή στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, ενώ οι έποικοι εκει, έφθασαν στους 719.452 έως τον Δεκέμβριο του 2021. Περίπου το 45,4% των εποίκων ζει στο κυβερνείο της Ιερουσαλήμ, όπου ο αριθμός τους έφθασε στους 326.523, εκ των οποίων οι 239.951 ζουν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Στην Ραμάλλα και την επαρχία αλ-Μπιρέχ, ζουν 143.311 έποικοι, στην επαρχία της Βηθλεέμ , ζουν 95.279 εποίκοι στην επαρχία Βηθλεέμ και στην επαρχία Σαλφίτ, 50.067 έποικοι. Η αναλογία εποίκων και Παλαιστίνιων, στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, είναι, περίπου, 23 έποικοι για κάθε 100 Παλαιστίνιους κατοίκους, ενώ η υψηλότερη είναι στο κυβερνείο της Ιερουσαλήμ, με, περίπου, 69 εποίκους για κάθε 100 Παλαιστίνιους. Από το 2022, υπάρχει  σημαντική αύξηση του ρυθμού κατασκευής και επέκτασης των ισραηλινών οικισμών, καθώς η κατοχική δύναμη ενέκρινε, περίπου, 83 σχέδια έργων, για την κατασκευή περισσότερων από 22.000 μονάδων, σε όλη τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και της Ιερουσαλήμ.

Απ’ όσα μεσολάβησαν και αυτά είναι πολλά, πρέπει να σημειωθεί ότι η αρχική αντιστασιακή οργάνωση των Παλαιστίνιων μουσουλμάνων, η ονομαζόμενη Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η οποία, επι δεκαετίες, μέχρι το 2004, είχε, ως ηγέτη τον Γιάσερ Αραφάτ, στην πορεία του χρόνου, παρά το πλούσιο αντιστασιακό της έργο, αποδιοργανώθηκε επειδή, στην πράξη, δεν κατάφερε τίποτε το ουσιαστικό, στο ζήτημα της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης, οπως και επειδή συμβιβάστηκε, οπως κατηγορήθηκε, με τους κατακτητεσ, αλλά και επειδή υπονομεύτηκε, από τις ισραηλινές κυβερνήσεις, οι οποίες, από ένα χρονικό σημείο και μετά, ανέχθηκαν την μεγέθυνση των ισλαμικών οργανώσεων, προκειμένου να εξασθενίσουν την δύναμη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. 

Τελικά, ο συνδυασμός αυτών των εξελίξεων, όντως, οδήγησε στην παρακμή της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η οποία υποτίθεται οτι ηγεμονεύει, στην Δυτική όχθη του Ιορδάνη και στην τεράστια ανάπτυξη της ισλαμικής Χαμάς η οποία διοικεί την Λωρίδα της Γάζας και έχει να επιδείξει ένα πλούσιο αντιστασιακό αντάρτικο κίνημα, το οποίο κρατάει, στην ζωή, την παλαιστινιακή υπόθεση, ως προς, τουλάχιστον, την αρχική της φάση, όσο μαξιμαλιστική και να φαίνεται αυτή. 

Φυσικά, η παρούσα ηγεσία του παλαιστινιακού λαού, η ισλαμική Χαμάς δεν μου αρέσει καθόλου. Όντας, άθεος κάτι τέτοιο καθίσταται φυσικό και επακόλουθο. Αλλά αυτήν την ηγεσία έχει ο παλαιστινιακός λαός, στις δεδομένες συνθήκες, που ζει, την θρησκεία, που η μεγίστη πλειοψηφία των Παλαιστινίων πιστεύει και με αυτήν την ηγεσία, πορεύεται. Δυστυχώς. 

Αλλά αυτή η πραγματικότητα, δεν αλλάζει τα γεγονότα. Και τα γεγονότα συγκλίνουν στο ότι ο παλαιστινιακός λαός διεξάγει έναν εθνικό απελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος αξίζει να υποστηριχθεί.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, γίνεται κατανοητό ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του παλαιστινιακού λαού συνεχίζεται.

Και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως, επίσης, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι το Ισραήλ, ως κατοχική δύναμη, διαπράττει, από το 1948 μέχρι σήμερα, σε διαρκή και αδιάλειπτη βάση, εγκλήματα πολέμου, το κυριότερο των οποίων είναι ο εποικισμός των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών και ο συνεχής εκτοπισμός του παλαιστινιακού λαού από τις εστίες του, με διαρκείς δημεύσεις γαιών, που παραχωρούνται, στους Εβραίους εποίκους. 

Είναι γεγονός, επίσης, ότι η ισραηλινή κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα και πρέπει να προστατευθεί, διότι είναι σαφές ότι το κράτος του Ισραήλ, παρά την μεγάλη στρατιωτική ισχύ του, παρουσιάζει τεράστια προβλήματα και σε, καθαρά, στρατιωτικό επιχειρησιακό επίπεδο, όπως δείχνει η απίστευτη στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς, τις προηγούμενες ημέρες, κατά των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής, η οποία, στην πρώτη της, τουλάχιστον, φάση, υπήρξε εντυπωσιακή και επιτυχής επίδειξη δύναμης. 

Φυσικά γίνεται, επίσης, κατανοητό ότι αυτού του είδους η στρατιωτική επιχείρηση ξεπερνάει τις στρατιωτικές δυνατότητες της Χαμάς, στην Λωρίδα της Γάζας και ότι, προφανώς, υπάρχει εξωτερικός δάκτυλος, ο οποίος ώθησε, στην υποστήριξη και στην υλοποίηση αυτή της στρατιωτικής επιχείρησης, με κάθε μέσο. 

Φυσικά, η στρατιωτική απάντηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου είναι και πρόκειται να παραμείνει σκληρή και ανελέητη. Ακόμη και αν είναι επιτυχής, το αδιέξοδο είναι δεδομένο και φυσικά, η ισραηλινή κοινωνία θα εξακολουθήσει να κινδυνεύει με “ξαφνικό θάνατο”, όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση, διότι ουδείς μπορεί να προδικάσει το πλησιέστερο και το απώτερο μέλλον, στην Μέση Ανατολή. 

Έτσι παρά την προσωρινότητα των στρατιωτικών και άλλων μέτρων, που λαμβάνει η τωρινή ισραηλινή κυβέρνηση και όσα έπραξε και θα πράξει η, εκάστοτε, ισραηλινή κυβέρνηση, σε όλες τις χρονικές φάσεις του παρελθόντος, του παρόντος, αλλά και του μέλλοντος, η κατάσταση ήταν, είναι και εξακολουθεί να παραμείνει, άκρως, επικίνδυνη, για τον ισραηλινό λαό, ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να συμβιβαστεί και να πείσει την παλαιστινιακή κοινωνία να αποδεχθεί τα σύνορα του 1947 και φυσικά, οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις πρέπει να επιστρέψουν, σε αυτά τα σύνορα και εντός αυτών των συνόρων, να μεταφέρουν τους εποίκους. τους οποίους έφεραν στην Παλαιστίνη. 

Μια τέτοια λύση φαντάζει απίθανη. Και στην παρούσα φάση, όπως και για το μακρινό, ίσως, μέλλον, είναι απίθανη.

Αλλά, κάποια στιγμή, πρέπει αυτή η απιθανότητα να καταστεί πιθανή και εφαρμόσιμη.