Το “ελληνικό πολιτικό παράδοξο” : Ενώ το 60% των πολιτών κρίνει ότι η Ελλάδα κινείται, προς την λάθος κατεύθυνση, η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία κυριαρχούν! Μια ανάλυση των αιτίων και των αιτιών, με βάση τα στοιχεία της δημοσκοπικής έρευνας της Metron Analysis, τον Οκτώβριο του 2023. (Οι δημοσκοπήσεις φαίνεται πως έχουν στρώσει).

 

Με το “ελληνικό πολιτικό παράδοξο” θα ασχοληθώ, στο παρόν δημοσίευμα. 

Ποιο είναι το παράδοξο αυτό, που αφορά την χώρα μας; 

Το “ελληνικό πολιτικό παράδοξο” προσδιορίζεται, από το, εξαιρετικά, αντιφατικό γεγονός ότι το ελληνικό εκλογικό σώμα, στην μεγάλη πλειοψηφία του, ήτοι, σε επίπεδο 60% των ψηφοφόρων, όπως καταγράφεται και στους, παραπάνω, πίνακες της δημοσκόπησης της Metron Analysis του Στράτου Φαναρά, που παρουσιάζω, εδώ, όπως και στην προηγούμενη της GPO, που παρουσίασα, προχθές, αξιολογεί, αρνητικά, το έργο της κυβέρνησης, εκφράζοντας την πεποίθησή του ότι η χώρα κινείται, σε λάθος κατεύθυνση, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και το κυβερνητικό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, κυριαρχούν, συντριπτικά, όσον αφορά την εκλογική τους επιρροή, σε σχέση με τους κομματικούς τους αντιπάλους και φυσικά, στην εγχώρια πολιτική σκηνή. 

 Πράγματι, το φαινόμενο αυτό, που προκύπτει, από τον συνδυασμό των, παραπάνω, δημοσκοπικών σχημάτων, που αφορούν την συμπεριφορά του ελληνικού εκλογικού σώματος, παρουσιάζει μια, εξαιρετικά, υψηλή, έως απίστευτη, παραδοξότητα, εξ αιτίας του γεγονότος, που, μόλις, περιέγραψα. Δηλαδή η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία να κυριαρχούν, εκλογικά και πολιτικά, στην τρέχουσα εικόνα της ελληνικής πολιτικής σκηνής - γεγονός το οποίο πρόκειται να μακροημερεύσει -, την ίδια στιγμή, που η ελληνική κοινωνία, στην μεγίστη πλειοψηφία της, έχει σχηματίσει την πεποίθηση ότι η χώρα έχει πάρει και ακολουθεί λάθος δρόμο.

Η κονιορτοποίηση και η πλήρης ρευστοποίηση του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, στον χώρο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, και γενικότερα, του μη κυβερνητικού πολιτικού χώρου, που φθάνει, στο 62% των ψηφοφόρων, μπορεί να εξηγήσει και δικαιολογεί αυτό το φαινόμενο, που αφορά το “ελληνικό παράδοξο”.

Είναι σαφές γεγονός ότι έχει παίξει, για την εμφάνιση του “ελληνικού πολιτικού παράδοξου”, καταλυτικό ρόλο η μη αναμενόμενη εκλογική και πολιτική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συνέβη, κάποια χρονική περίοδο, κατά την διάρκεια της τετραετίας, από τον Ιούλιο του 2019, έως τον Μάιο του 2023 και προφανώς, έλαβε χώρα, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, έχασε την κυβέρνηση και έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, με ένα ευπρόσωπο ποσοστό της τάξεως του 31,53% (που, τότε, ήταν μη αναμενόμενο) και μάλιστα, πολύ πριν, από τις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, στις οποίες φάνηκε η κεκαλυμμένη, έως τότε, εκλογική και πολιτική του γύμνια, με την κατάρρευσή του, στο απίστευτο ποσοστό του 20,07%, για να ακολουθήσει, η, ακόμη, πιο μεγάλη εκλογική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, στο 17,83% και στις 930.013 ψήφους, στις βουλευτικές εκλογές της 25/6/2023, που ακολούθησαν.

Αλλά, για την εμφάνιση του “ελληνικού πολιτικού παράδοξου”, που μας υποδεικνύουν οι, σαφώς, «στρωμένες», ως προς την αξιοπιστία τους, δημοσκοπήσεις, δεν αρκεί η εκλογική και πολιτική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτή η κατάρρευση, βέβαια, αποτελεί αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη, για να εξηγήσει και να δικαιολογήσει αυτό το φαινόμενο, διότι, συνήθως, όπως και η φύση, έτσι και η πολιτική δεν δέχεται το κενό. 

Όμως, το “ελληνικό πολιτικό παράδοξο”, στο επίπεδο της αντιπολίτευσης, συγκροτείται, από και οικοδομείται, πάνω, στο πολιτικό κενό, που έχει προκύψει, από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν έχει μπορέσει να καλύψει το αντιπολιτευτικό κενό, που άφησε πίσω της η δραματική εκλογική και πολιτική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποια επιτείνεται, από την χαοτική εσωκομματική κατάσταση, που επικρατεί, μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, τον περασμένο Σεπτέμβριο· μια εκλογή, η οποία καθιστά δυσχερέστερη την πολιτική και εκλογική θέση του κόμματος της - ακόμη - αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως προκύπτει, από τους, παραπάνω, πίνακες, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ, επί του παρόντος, εμφανίζει κάποιες αντοχές, ως προς την χαμηλότερη δυνατή εκλογική του επιρροή.

Το τί πρόκειται να συμβεί, στο - πολύ - προσεχές μέλλον, δεν μπορούμε να το προδιαγράψουμε. Προφανώς, αυτή η σαρωτική ρευστοποίηση, που επικρατεί, στον αντιπολιτευτικό χώρο, με καταγεγραμμένη την πασιφανή αδυναμία του ΠΑΣΟΚ, του άχρωμου και ανίκανου, ως ηγέτη, Νίκου Ανδρουλάκη και το νεοσταλινικό ΚΚΕ του - πρώτου στην δημοφιλία, μεταξύ των πολιτικών αρχηγών - Δημήτρη Κουτσούμπα, να καλύψουν το πολιτικό κενό, που άφησε, πισω της η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται να συνεχισθεί, για πολύ, αφού η ελληνική κοινωνία εχει καταλήξει, στο (σωστό) συμπέρασμα ότι, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες και με τα δεδομένα πολιτικά κόμματα, δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική  και κυρίως, κοινωνική και οικονομική αλλαγή.

Και αυτές οι δεδομένες συνθήκες, προσδιορίζονται, από την καταστροφική ένταξη της Ελλάδας, στην ζώνη του ευρώ. Η μεγάλη πλειοψηφία έχει συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός, αλλά δεν υπάρχουν, στον ορίζονται έμπρακτες και αξιόπιστες προτάσεις απεγκλωβισμού, από την ευρωζώνη, αφού η εντόπια ολιγαρχία αρνείται, πεισματικά, έναν τέτοιον απεγκλωβισμό.

Και όσο αυτή η κατάσταση και αυτή η πεποίθηση συντηρείται, δεν πρόκειται να προκύψει κάποια ουσιώδης πολιτική και εκλογική συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας, η οποια διακατέχεται, από την αδιαφορία.

Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ούτε γνωρίζουμε πόσο θα κρατήσει.

Το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε, είναι να την παρατηρούμε, έστω και αν δεν μας είναι ευχάριστη και ουδόλως, αρεστή.

Δυστυχώς…